της Γεωργίας Τσούρου Κάθε φορά που κάποιος με ρωτάει πού βρίσκω το χρόνο για διάβασμα, με τη δουλειά, το παιδί, τον άντρα και τον σκύλο, ψάχνω να βρω μια όλο και πιο ευφάνταστη απάντηση, η ανθρωπότητα, ωστόσο, δεν έχει ανάγκη τις δικές μου πνευματώδεις εξηγήσεις στα μεγάλα μυστήρια, αφού όλα έχουν ειπωθεί από σοφότερους και καλύτερους από εμένα. Για το συγκεκριμένο δε ζήτημα έχει δώσει λύση ο Ουμπέρτο Έκο χρόνια τώρα, στο βιβλίο του «ΔΕΥΤΕΡΟ ΕΛΑΧΙΣΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ» [εκδόσεις ΓΝΩΣΗ, 1992] προτείνοντας στο σάστισμα εκείνων που αντικρύζουν την βιβλιοθήκη του («Τι πολλά βιβλία! Τα έχεις διαβάσει όλα;») ως ταιριαστή αντίδραση το α) «Δεν έχω διαβάσει κανένα. Αλλιώς γιατί να τα κρατάω εδώ;» και β) «Όχι, αυτά είναι τα βιβλία που πρέπει να διαβάσω μέχρι το τέλος του μήνα, τα άλλα τα έχω στο Πανεπιστήμιο.» της Γεωργίας Τσούρου Παρακολουθώ τα όσα συμβαίνουν στις ΗΠΑ από την ημέρα που εξελέγη Πρόεδρος ο Τραμπ με μια σχεδόν αρρωστημένη αφοσίωση. Ίσως θα έπρεπε να ντρέπομαι, αλλά ομολογώ ότι γνωρίζω πολύ καλύτερα τα ονόματα και τα κατορθώματα των Υπουργών και των διάφορων συμβούλων του, από ό,τι της τρέχουσας ελληνικής κυβέρνησης, και μπορώ να απαριθμήσω με χρονική σειρά τα «συγκλονιστικά» ατοπήματα αυτού και των παρατρεχάμενών του, κάθε ένα από τα οποία κάνει την υφήλιο να πιστέψει ότι η υπερδύναμη τώρα έπιασε πάτο, έως να αποκαλυφθεί το επόμενο. Επειδή η αυτοκριτική είναι το τρίτο αγαπημένο μου χόμπι, σύντομα διαπίστωσα ότι το έντονο αυτό ενδιαφέρον μου για τα χάλια της σύγχρονης αμερικανικής κυβέρνησης δεν διαφέρει και πάρα πολύ από τον λόγο για τον οποίο άλλοι παρακολουθούν μαγνητισμένοι ένα φιλμ σπλάτερ ή μια κωμική ταινία: δεν έγινα ξαφνικά ειδήμων της αμερικανικής πολιτικής, απλά ψοφάω να δω πόσο χαμηλά θα πέσει ο ήρωας μέχρι να έρθει η λύτρωση. της Γεωργίας Τσούρου Από τη μία μέρα στην άλλη η πόλη γέμισε πάλι με ανθρώπους. Η ευεργετική μοναξιά του δεκαπενταύγουστου και το αυτοκίνητο που περνάει μονοκοντυλιά τα φανάρια της Μεσογείων γίνονται παρελθόν μαζί με τις πετσέτες και τα μαγιό και περιμένουν – καλά να είμαστε – το επόμενο καλοκαίρι. Τώρα πάλι έχει μετρό και στρίμωγμα, ουρές στην τράπεζα και βλέμματα πίσω από ανεβασμένα τζάμια πλάι - πλάι στην κίνηση. Το αυτί, που συνήθισε στον ήχο της σιωπής και στον τζίτζικα, εκπαιδεύεται πάλι να λαθρακούει ιστορίες μοιρασμένες μέσα από κινητά τηλέφωνα στο τρόλεϊ και στο διπλανό τραπέζι του καφέ. της Γεωργίας Τσούρου Φτάνουμε, υποθέτω, όλοι σε ένα σημείο της ζωής μας που η επανεφεύρεση είναι πια αδύνατη. Η ελαφρότητα κάπου εκεί στα εικοσιπέντε ή, άντε, στα τριάντα, παίρνει τέλος και γινόμαστε ένα απόγευμα ξαφνικά το σύνολο των επιλογών, της ιστορίας μας, των δικών μας ανθρώπων, τα λαθών και των θριάμβων, των ταλέντων και των αδυναμιών. Όσο μεγαλώνουμε αποκτάμε γωνίες και εξογκώματα που σκληραίνουν και πια δεν λειαίνονται, το να ταιριάξουμε το σχήμα των κορμιών μας με εκείνα των ξένων γίνεται όλο και πιο δύσκολο μα να που αν τελικά συμβεί, είναι θαυμάσιο. της Γεωργίας Τσούρου «Άκληρος, - η, – ο: επίθετο, αυτός/αυτή που δεν έχει παιδιά.» Αυτός που ζει με τον φόβο ότι η επόμενη γενιά δεν θα τον θυμάται, ότι δεν θα υπάρξει ένα στόμα να αναπαράγει τις ιστορίες και τα κατορθώματά του, κι αυτή την θαυμάσια κατάρρευση που μόνο ένας πραγματικά δραματικός έρωτας χωρίς ανταπόκριση - μάλλον ένας μόνο στη ζωή του καθενός μας - μπορεί να προκαλέσει. Μοναδικό αντίδοτο στην ανθρώπινη κατάσταση είναι η υστεροφημία: Είναι ο λόγος για τον οποίο κάποιοι ψυχαναγκαστικά εξοφλούν τους λογαριασμούς τους και τακτοποιούν τα συρτάρια τους πριν επιβιβαστούν στο αεροπλάνο και άλλοι γεμίζουν τον σπίτι τους με παιδιά. Είναι και η κινητήριος δύναμη πίσω από κάθε μορφή τέχνης: να προλάβω να πω την ιστορία μου, να προλάβω να ακουστώ, πριν σωπάσω για πάντα. της Γεωργίας Τσούρου Αύγουστος, το παρατηρητήριο των άλλων. Ο μήνας που το μυαλό αδειάζει από την δική μας ζωή και το βλέμμα γεμίζει από τις ζωές των άλλων. Σε αεροδρόμια, λιμάνια, πλοία, πλατείες με πλατάνους και στην "Αγία Παραλία", θέλουμε δεν θέλουμε, συγχρωτιζόμαστε, συνταξιδεύουμε, γειτνιάζουμε, κρυφακούμε κι αποκτάμε άποψη για τα προσωπικά του διπλανού καθίσματος και της διπλανής πετσέτας. Ο χωρισμός του περασμένου Νοεμβρίου, ο καυγάς του πρωϊνού, το τηλεφώνημα σε εκείνην που έμεινε πίσω, το τάπερ και το περιεχόμενό του, όλα σε κοινή θέα και ακρόαση, σαν οθόνες που παίζουν πλάι πλάι παράλληλα έργα και εμείς έχουμε ευχέρεια να διαλέξουμε όποιο τραβάει η καρδιά μας, όποιο μας διασκεδάζει πιο πολύ. Τι κάνουμε, άραγε, με την πληροφορία που συσσωρεύουμε τον Αύγουστο από τις οικογένειες, τις σχέσεις και τους γάμους των άλλων; |
ΧΟΡΗΓΟΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ This section will not be visible in live published website. Below are your current settings: Current Number Of Columns are = 2 Expand Posts Area = Gap/Space Between Posts = 10px Blog Post Style = card Use of custom card colors instead of default colors = Blog Post Card Background Color = current color Blog Post Card Shadow Color = current color Blog Post Card Border Color = current color Publish the website and visit your blog page to see the results Archives
March 2024
|
Αλκίφρονος 3 - Κάτω Πετράλωνα
Αθήνα Τ.Κ. : 11835
csmediagr0@gmail.com
theathinaiart@gmail.com
www.theathinaiart.com
Όροι χρήσης: Με βάση το Ν. 2121/93 περί μη αναδημοσιεύσιμου μέρους ή όλου του κειμένου
χωρίς άδεια του υπογράφοντος