 της Μαρίας Σούμπερτ Σύμφωνα με τον Carl Jung το παιδί συμβολίζει το αρχετυπικό παιδί, δηλαδή όλες τις δυνατότητες της ζωής. Το παιδί είναι αιώνιο, είναι το σύνολο των προσδοκιών, είναι το εν δυνάμει μέλλον. Το παιδί, και συγκεκριμένα η Λίζελ, είναι αυτή που θα σταματήσει το χρόνο για να αλλάξει την πόλη και από γκρίζα να την κάνει πολύχρωμη. Να επιστρέψει ότι έχει χαθεί, να βοηθήσει ότι έχει ξεστρατίσει, να κάνει παρέα σε ότι είναι μόνο, να βάλει μουσική στην εκκωφαντική σιωπή της πόλης. Ή πιο σωστά, στην ανοργάνωτη βουή της πόλης, που αντηχεί κόρνες και λάστιχα αυτοκινήτων, βιαστικές αδιάφορες ομιλίες και τσακωμούς.
Ναι, αυτό κάνει η Λίζελ. Σταματάει το χρόνο και ανάμεσα στο τικ και το τακ του δείκτη, προλαβαίνει να τρέξει στην πόλη να φτιάξει ότι δεν της αρέσει, να κάνει τους ανθρώπους πάλι χαρούμενους. Έχει μια βαθιά τρυφερότητα και μια βαθιά θλίψη το παραμύθι αυτό. Η θλίψη εμφανίζεται σε δεύτερο χρόνο, όταν συνειδητοποιεί ο αναγνώστης –ο ενήλικος αναγνώστης- πως ένα παιδί καλείται να ταρακουνήσει όλους εμάς τους ενήλικες, που θεωρούμε πως όλα τα ξέρουμε και όλα τα διαχειριζόμαστε όπως πρέπει. Τα καταφέρνουμε όμως; Μάλλον όχι, γιατί αν τα καταφέρναμε δε θα χρειαζόταν ένα παιδί να έρθει να μας βοηθήσει. Τι σημαίνει όμως για ένα παιδί να προσπαθεί να αλλάξει τον κόσμο; Σημαίνει καταρχήν πως ο κόσμος αυτός δεν του αρέσει. Σημαίνει πως γνωρίζει πως έχει τη δύναμη να τον αλλάξει –γνωρίζει πως είναι παντοδύναμο. Τι συμβαίνει όμως στα παντοδύναμα παιδιά;  της Μαρίας Σούμπερτ «Ο ασβός είναι ζώο θηλαστικό της οικογένειας των μουστελιδών, χαρακτηριστικό γνώρισμα των οποίων είναι η παρουσία μιας άσπρης λωρίδας τριχώματος κατά μήκος της ραχιαίας πλευράς του κεφαλιού και του λαιμού του», διαβάζω στη Βικιπαιδεία και πρέπει να σας πω πως κυκλοφορούν φήμες πως μυρίζει. Όχι η Βικιπαιδεία. Ο ασβός. Αυτό φυσικά δεν έχει καμία σημασία. Γιατί ήρωας του παραμυθιού δεν είναι ένας ασβός. Την εποχή του παραμυθιού οι ασβοί δεν ήταν ασβοί.
Η Λίλη Λαμπρέλλη ξεκινάει το παραμύθι της με τον τρόπο των παραμυθάδων: θα μας τοποθετήσει σε χρόνο άχρονο και τόπο χωρίς τόπο, αφήνοντάς μας να ταξιδέψουμε μέσα στον ποιητικό λόγο και να γίνουμε κι εμείς πέτρες, δέντρα, αποδημητικά πουλιά και –γιατί όχι;- ασβοί. Και η αφήγησή της θα μας γνωρίσει όλους της τους ήρωες, απ’ όλους θα περάσει ο ασβός και θα ρωτήσει ποιο είναι το πολυτιμότερο για εκείνους πράγμα. Καθένας θα δώσει διαφορετική απάντηση. Πάντα κάτι διαφορετικό από αυτό που εκείνοι είναι και μπορούν. Η πέτρα θέλει να γίνει ελαφριά και να πετάξει. Η πεταλούδα να βαρύνει και να αντέξει. Το δέντρο θέλει να ταξιδέψει. Το αποδημητικό πουλί θέλει μια πατρίδα να επιστρέψει.  της Μαρίας Σούμπερτ Μια πρόσφατη έρευνα έδειξε πως ένα στα τέσσερα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα ζει στο δρόμο στην Ελλάδα, την Ιταλία και την Ισπανία. Εκατοντάδες παιδιά έχουν χαθεί κάπου στη μετάφραση, έχοντας χάσει οι αρχές τα ίχνη τους –είτε έχουν πέσει θύματα σωματεμπορίας, είτε έχουν συνεχίσει το δρόμο τους με τους διακινητές να τα μεταφέρουν εκτός συνόρων ώστε να φτάσουν στη Βόρειο Ευρώπη. Πολλά από τα παιδιά που θα βρεθούν στο δρόμο, όσο και να αντισταθούν, στο τέλος θα ενδώσουν στην ζήτηση του σώματός τους. Θα ανταλλάξουν το κορμί τους για ένα πιάτο φαγητό και μια κουβέρτα. Και αν αυτό ακούγεται μελό, θα πρέπει να γνωρίζουμε πως αυτά συμβαίνουν δίπλα μας. Και όχι απαραίτητα σε εφήβους και νέους, αλλά και σε παιδιά μικρότερης ηλικίας. Σαν τα δικά μας.
«Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΩΝ ΠΑΙΧΝΙΔΙΩΝ»ΜΕ ΤΟΝ ΆΓΙΟ ΒΑΣΙΛΗ» ΑΠΟ 1/12/2019 ΣΤΟΝ ΠΟΛΥΧΩΡΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΔΙΕΛΕΥΣΙΣ27/11/2019
 της Μαρίας Σούμπερτ Μαθαίνει κανείς καλύτερα με μια εικόνα;
Αρκεί μια πληροφορία για να την συγκρατήσει ο εγκέφαλος και να γίνει βίωμα; Η προσωπική μου εμπειρία από τις Πανελλήνιες εξετάσεις, όπου παπαγάλισα εφτά φορές την πρώτη χρονιά, και άλλες τόσες τη δεύτερη, την Ιστορία δέσμης στη μητέρα μου, τη μικρή μου αδερφή, τον πατέρα μου (που και λάθος να τα έλεγα, αδυνατούσε να με παρακολουθήσει, αλλά έκανε πολύ σοβαρή προσπάθεια να δείξει πως τα καταφέρνει), και σε όποιον γενικά έβρισκα μπροστά μου, απέδειξε περίτρανα πως ΦΥΣΙΚΑ και ΟΧΙ! Η απλή πληροφορία, η λεκτική ενημέρωση πάνω σε ένα συγκεκριμένο θέμα είναι για την πλειοψηφία των ανθρώπων αδύνατο να παραμείνει για μεγάλο χρονικό διάστημα στον εγκέφαλο. Βάλτε όμως ότι έχετε δει, δοκιμάσει και ακούσει –ότι συνοδεύει την πληροφορία από μια εικόνα και μια διαδραστική επιλογή- και τότε τα πράγματα αλλάζουν. Γιατί η εικόνα –και μάλιστα η τρισδιάστατη παρουσίαση διοραμάτων- επιτρέπουν στο μάτι όχι μόνο του παιδιού και του εφήβου, αλλά και του ενήλικα, να παρατηρήσει, να ψάξει, να αναρωτηθεί. Αποτελεί εν τέλει ένα αποτύπωμα στη μνήμη που δεν αφήνεται εύκολα να ξεβάψει. Αυτό συμβαίνει και στην Παλιά Βουλή, όπου το Εθνικό Ιστορικό Μουσείο, σε συνεργασία με ομάδα συλλεκτών και με τη στήριξη της PLAYMOBIL, παρουσιάζει την έκθεση: «Το ’21 αλλιώς: Η Ελληνική Επανάσταση με φιγούρες και διοράματα PLAYMOBIL», μια διαφορετική έκθεση που απευθύνεται σε παιδιά και εφήβους –αν και την ώρα που την επισκεπτόμουν είδα πολλούς ενήλικες, τουρίστες και όχι μόνο, να περπατούν τον στρογγυλό διάδρομο πάνω από τα έδρανα της Παλιάς Βουλής. Η έκθεση αυτή έχει σαν στόχο να αποτελέσει ένα εναλλακτικό εκπαιδευτικό αντικείμενο, αλλά και ιστορικό ντοκουμέντο, αφού αναπαριστά σε τρισδιάστατες σκηνές σημαντικές στιγμές της Ελληνικής Επανάστασης. |
ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΕΣ
ΧΟΡΗΓΟΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ 
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ 
This section will not be visible in live published website. Below are your current settings: Current Number Of Columns are = 2 Expand Posts Area = Gap/Space Between Posts = 10px Blog Post Style = card Use of custom card colors instead of default colors = Blog Post Card Background Color = current color Blog Post Card Shadow Color = current color Blog Post Card Border Color = current color Publish the website and visit your blog page to see the results Archives
September 2022
|
