 της Λίλας Παπαπάσχου Είχα την χαρά και την τιμή να γνωρίσω τον γνωστό και καταξιωμένο σκηνοθέτη Σπύρο Μιχαλόπουλο και να συνομιλήσω μαζί του ραδιοφωνικά, αποκομίζοντας τις θετικότερες των εντυπώσεων. Ήρεμος και κατασταλαγμένος, λακωνικός μα όχι απρόσιτος, γνώστης του αντικειμένου του και «εραστής» της τέχνης, δημιουργεί ασταμάτητα τα τελευταία 36 χρόνια στο θέατρο, την τηλεόραση και τον κινηματογράφο, διατηρώντας πάντα τους δημιουργικούς του ορίζοντές...ανοιχτούς. Φέτος συνυπογράφει σκηνοθετικά μία από τις μεγαλύτερες τηλεοπτικές επιτυχίες της σεζόν, τις αγαπημένες «Άγριες Μέλισσες», που βασίζονται στο σενάριο της Μελίνας Τσαμπάνη και προβάλλονται από τον τηλεοπτικό σταθμό ANT1, ταξιδεύοντάς μας πίσω στο 1958 και στον Θεσσαλικό κάμπο και ενθουσιάζοντας τους τηλεθεατές με την προσεγμένη αισθητική και τις δυνατές ερμηνείες των πρωταγωνιστών τους. Εκτός όμως από την τηλεόραση, ο Σπύρος Μιχαλόπουλος βάζει την σκηνοθετική του σφραγίδα και στο θέατρο, παρουσιάζοντας για 2η χρονιά στο θέατρο Άβατον την παράσταση «Tango Bar» του Περικλή Κοροβέση, μία γλυκόπικρη ιστορία για την αντρική φιλία, την ενηλικίωση, την επιτυχία και την αποτυχία και πολλά ακόμη βαθιά ανθρώπινα και…αυθεντικά. Τον ευχαριστούμε πολύ για τον χρόνο του και όσα ενδιαφέροντα και ουσιαστικά μοιράστηκε μαζί μας, απαντώντας με αμεσότητα και αφοπλιστική ειλικρίνεια στις ερωτήσεις που του θέσαμε.  της Μαρίας Σούμπερτ Η Μορτίνα είναι ζόμπι. Και για αυτό την αγαπάμε τόσο και έχει ήδη μεταφραστεί σε είκοσι τέσσερις γλώσσες. Δεν μας νοιάζει που είναι της μόδας τα ζόμπι, γιατί η Μορτίνα παραπέμπει σε ένα πιο παλιακό είδος –θυμάστε τότε που βλέπαμε τις ασπρόμαυρες ταινίες της οικογένειας Άνταμς;- όπου τα ζόμπι προέρχονται από μια περασμένη εποχή, φορούν μακριά φορέματα και μεγάλα καπέλα, ενώ κρατάνε ομπρελίνο κάθε φορά που βγαίνουν εκτός σπιτιού; Έχουμε γράψει για όλα τα βιβλία της Μορτίνα και θα συνεχίσουμε να γράφουμε, γιατί η Barbara Cantini μας πείθει κάθε φορά πως έχει φτιάξει κάτι νέο και διαφορετικό. Όπως τώρα εδώ, στις «Διακοπές στη λίμνη Μυστήριο». Γιατί μπορεί να είναι ζόμπι η Μορτίνα, αλλά χρειάζεται κι εκείνη να πάει διακοπές. Κι ας είναι εκεί ο ξινός ξάδερφος Διλβέρτος, η Μορτίνα θέλει να επισκεφτεί την Αριστοκρατική Έπαυλη. Φορτώνουν λοιπόν την άμαξα νεκροφόρα που οδηγεί ο σκύλος τους ο Μύθος –με φιμέ τζάμια για να μην έχουμε αναστατώσεις στις εθνικές οδούς- και καλώς τους! Οι διακοπές ξεκινάνε! Τι θα συμβεί όμως στη νέα αυτή περιπέτεια της Μορτίνα; Τι άλλο; Θα απειληθεί η ανωνυμία της οικογένειας των ζόμπι και η ίδια η Μορτίνα θα χρειαστεί να πιει το φίλτρο που θα την ξαναζωντανέψει. Μα τι ενθουσιασμός! Η Μορτίνα ζωντανή –έστω και για λίγο! Και με την γνώση πλέον πως όποτε θέλει μπορεί να φτιάξει το φίλτρο που θα της δώσει ροδαλό χρώμα στο δέρμα. «VINCENT: ΑΙΜΑ ΣΤΟ ΧΙΟΝΙ» ΠΡΕΜΙΕΡΑ ΤΕΤΑΡΤΗ 6 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2019 ΣΤΟΑΜΑΞΟΣΤΟΙΧΙΑ-ΘΕΑΤΡΟ ΤΟ ΤΡΕΝΟ ΣΤΟ ΡΟΥΦ31/10/2019
 της Μαρίας Σούμπερτ Πολλά βιβλία έχουν γραφτεί για τη διαφορετικότητα, για τον διαφορετικό χρόνο ανάπτυξης των παιδιών, για τις ιδιαιτερότητες και τις ανησυχίες που κρύβει κάθε χρόνος. Συγκεκριμένα –και πρέπει να σας το έχω ξαναπεί αυτό, αλλά ταιριάζει- αν ακούγαμε τα σχόλια των δασκάλων μας στο δημοτικό, ούτε η αδερφή μου ούτε εγώ θα έπρεπε να έχουμε καν τελειώσει το Λύκειο. Ας γυρίσουμε όμως στα βιβλία. Υπάρχουν βιβλία – οδηγοί για γονείς για το πώς να αντιμετωπίσουν τους διαφορετικούς χρόνους ανάπτυξης των παιδιών –όχι μόνο των παιδιών τους, αλλά και των παιδιών σε σχέση με τους συμμαθητές τους. Υπάρχουν παραμύθια, εικονογραφημένα βιβλία, υπάρχουν τα πάντα. Αν όμως είσαι ο Benji Davies τότε μπορείς να σκεφτείς και κάτι περισσότερο. Γιατί στο βιβλίο του «Το γυρινάκι», ο Davies δε μιλάει μονάχα για τον διαφορετικό χρόνο ανάπτυξης, αλλά και για το άγχος της μοναξιάς που αυτό επιφέρει. Για το γυρινάκι άλλωστε, το να είναι το τελευταίο και μικρότερο σχεδόν βατραχάκι σημαίνει σταδιακά τη μοναξιά. Όλα τα άλλα βατραχάκια εξαφανίζονται και το γυρινάκι είναι σίγουρο πως τα τρώει ο Μπούφλας, το τρομερό ψάρι που παραμονεύει μέσα στη λάσπη. Τι συμβαίνει όμως όταν το γυρινάκι μείνει μόνο του στην λίμνη και το απειλήσει ο Μπούφλας; Το γυρινάκι θα βγάλει ποδαράκια, θα πηδήσει και θα βγει από τη λίμνη, και ΝΑΙ! εκεί θα βρει όλα του τα αδέρφια, που το περίμεναν. Α, ναι, και το γυρινάκι είναι κοριτσάκι. Έγινε μια νεαρή βατραχίνα. «Ο ΜΙΚΡΟΣ ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ» ΤΑΞΙΔΕΥΕΙ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ 104 ΓΙΑ 2η ΧΡΟΝΙΑ & ΤΟ ΠΙΟ ΌΜΟΡΦΟ ΤΑΞΙΔΙ ΞΑΝΑΡΧΙΖΕΙ!30/10/2019
 της Νίκης Ράπτη Το αριστούργημα του Ingmar Bergman «Σκηνές από έναν γάμο» είχαμε την ευτυχία να παρακολουθήσουμε στο Θέατρο Σημείο, σε σκηνοθεσία Νίκου Διαμαντή και ερμηνείες Πέρη Μιχαηλίδη, Ιωάννας Μακρή, Κατερίνας Παρισσινού και Λευτέρη Παπακώστα. Στον γοητευτικό πάντα κόσμο του Bergman, συναντούμε δυο χαρακτήρες που τους λατρεύει κανείς από την πρώτη στιγμή. Για την αυθεντικότητα και το πάθος τους. Για τις προσωπικές τους επαναστάσεις αλλά και τον τρόπο με τον οποίο επιστρέφουν στα «οικεία» τους, καθώς αντιλαμβάνονται την ανάγκη τους να συνυπάρξουν αγαπητικά, αρνούμενοι την μοναξιά και την απόγνωση. Βιώνουν τη στοργή, την απιστία, το διαζύγιο, την επανάληψη και μια προγραμματισμένη ζωή με ρωγμές, εντάσεις αλλά και σιωπή. Ωριμάζουν μέσα από τη ρήξη και την αυτοκαταστροφή, τη στιγμή που τα εύθραυστα στοιχεία θα συναντήσουν τα συμπαγή, όταν θα θέσουν τα σοβαρά ερωτήματα στον εαυτό τους για την αγάπη και αισθανθούν την ανάγκη να συνειδητοποιήσουν τον πραγματικό ορισμό της.  της Μαρίας Σούμπερτ Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος είναι μια από τις πιο μελανές στιγμές της παγκόσμιας ιστορίας. Η παραφροσύνη, οι φρικαλεότητες που διαπράχθηκαν στο όνομα μιας άριας φυλής, αλλά και μιας πολιτικής που κατέληξε να ομαδοποιεί και να μαζοποιεί τους ανθρώπους συνεχίζει να ξεβάφει πάνω μας μέχρι σήμερα. Δεν υπάρχει λοιπόν πιο σημαντικό πράγμα από το να θυμόμαστε τι συνέβη. Γιατί ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος δεν ήταν ένας απλός πόλεμος, όπου σκοτώθηκαν στρατιώτες. Εδώ που τα λέμε κανένας πόλεμος δεν είναι απλός. Ο Β’ Παγκόσμιος υπήρξε η στοχοποίηση ενός ολόκληρου λαού, όλων των διαφορετικών ανθρώπων, όλων όσων δεν μπορούσαν να ενταχθούν σε ένα κανονιστικό καλούπι. Διαφορές στην πίστη, στο φύλο, στις πολιτικές και κοινωνικές πεποιθήσεις, διαφορές στην καταγωγή, οδήγησαν εκατομμύρια ανθρώπους στο θάνατο και την εξορία. Αυτό είναι κάτι που δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ. Το τι γεννάει ο φασισμός, τι γεννάει η ξενοφοβία, η υποκριτική υπερίσχυση μιας φυλής. Η Ευρώπη γιορτάζει την λήξη του Πολέμου, στην Ελλάδα όμως γιορτάζουμε την έναρξή του. Προφανώς όχι επειδή είμαστε πολεμοχαρείς, αλλά για να τιμήσουμε την ελληνική ανδρεία και αψηφισιά στον κίνδυνο. Και δεν είναι ίσως υπερβολικό να πούμε πως ένα μεγάλο μέρος του Πολέμου κρίθηκε στο ελληνικό έδαφος, αφού αν κατάφερε το μικρό αυτό κράτος να αντισταθεί, γιατί να μην μπορούν και τα μεγαλύτερα; Η Γιώτα Αλεξάνδρου γράφει ένα ιστορικό παραμύθι για το πώς βίωσε ένα παιδί τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ένα παιδί και μια φιγούρα σκιών. Γιατί ο μικρός ήρωας ζει τον πόλεμο, την στράτευση του πατέρα του, την απαγόρευση της κίνησης, τις θηριωδίες των Γερμανών, την αντίσταση, την απελευθέρωση μέσα από το θέατρο σκιών που του άφησε ο πατέρας του πριν φύγει. Ζει τους γείτονες που χάνονται, τις ουρές στο συσσίτιο, την πείνα και το φόβο, παρέα με τα παιδιά του Καραγκιόζη, τον Σβούρα, το Κολλητήρι και τον Μυρικόγκο. ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ «ΖΑΚΥΝΘΟΣ» ΤΗΣ ΔΙΟΝΥΣΙΑΣ ΠΟΘΟΥ–ΑΛΕΞΙΑΔΗ 11/11/2019 ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΜΠΕΝΑΚΗ29/10/2019
ΝΕΟ 4ΜΗΝΟ ΕΙΚΑΣΤΙΚΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ 5-11 ΕΤΩΝ ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΑΙΔΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ28/10/2019
 της Λίλας Παπαπάσχου Στην Κεντρική Σκηνή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, ο γνωστός και ιδιαίτερα δημοφιλής ηθοποιός Γιώργος Χρυσοστόμου, παρουσιάζει την παράσταση "Mute", μία πολύ προσωπική καλλιτεχνική στιγμή του, με πολύτιμους"συνοδοιπόρους" στη σκηνή το σπάνιο και πολυδιάστατο ταλέντο του και τους αθέατους - αλλά ηχηρά παρόντες - συντελεστές μιας ξεχωριστής σκηνικής σύνθεσης, που μιλάει για όλους και για όλα...χωρίς λόγια... Το καλλιτεχνικό όραμα του Γιώργου Χρυσοστόμου κατανόησε απόλυτα η αξιόλογη Σοφία Πάσχου, που συνυπογράφει την σκηνοθεσία της παράστασης, μεταφέροντας στη σκηνή τις πολλαπλές εκφάνσεις του σύγχρονου μοναχικού, φοβικού, εγωκεντρικού και γεμάτου αντιφάσεις ανθρώπου, που ζει περιχαρακωμένος στα λίγα ή περισσότερα τετραγωνικά μέτρα ενός ακόμα αστικού διαμερίσματος, μίας ακόμα αστικής πολυκατοικίας, προσπαθώντας να παραμείνει λογικός, κοινωνικά ενταγμένος και πνευματικά και ψυχικά ισορροπημένος, σε μια πραγματικότητα που φλερτάρει με το...παράλογο. Στην περίπτωση της δικής του "πολυκατοικίας", που απεικονίστηκε υποδειγματικά στο εξαιρετικά εντυπωσιακό σκηνικό της Μαγδαληνής Αυγερινού - που επιμελήθηκε και τα κοστούμια της παράστασης - οι ιδιωτικές ζωές των ηρώων αρχίζουν να μπερδεύονται επικίνδυνα, χωρίς ωστόσο ποτέ να αλληλεπιδρούν, αφού κανένας δεν μπορεί στ' αλήθεια να καταλάβει, κανένας δεν μπορεί να βοηθήσει τον άλλο, κανένας στ' αλήθεια δεν νοιάζεται. Τι μπορεί να συνδέει έναν μαέστρο, έναν ηλικιωμένο, έναν φοβιτσιάρη, έναν γυμναστή, έναν σεξομανή, κι έναν γκαντέμη; Τίποτα και τα πάντα είναι η απάντηση, αν μπορεί να υπάρξει κάποια απάντηση. Όλοι είναι "συγκάτοικοι στην τρέλα" κι όλοι προσπαθούν να δηλώσουν τη μοναδικότητά τους, ανήμποροι να αποδεχτούν το γεγονός ότι μπορεί να είναι όπως χιλιάδες άλλοι, εξίσου κοινότοποι και βαρετοί. Άγνωστοι μεταξύ αγνώστων υπερασπίζονται τη ρουτίνα τους, τα πάθη τους, την θλίψη και την απογοήτευσή τους, τις κρυφές τους επιθυμίες, τους εθισμούς τους, τον δημιουργικό παροξυσμό τους. Άνθρωποι της διπλανής πόρτας ξεγυμνώνονται μπροστά μας, ανοίγοντας την πόρτα του δωματίου τους και βάζοντάς μας στα άδυτα της ύπαρξής τους.  της Μαρίας Σούμπερτ Ο Jung μίλησε για το συλλογικό ασυνείδητο προσπαθώντας να εξηγήσει τον λόγο και τρόπο με τον οποίο διάφορα παραμύθια, θρύλοι και μύθοι διαφορετικών πολιτισμών που απέχουν τόσο σε τοπικό όσο και σε χρονικό επίπεδο, έχουν εν τέλει κοινές ρίζες, κοινά δομικά στοιχεία και κοινές ανησυχίες. Υπάρχουν ινδιάνικοι μύθοι που μοιάζουν με την Αρπαγή της Περσεφόνης αλλά και με την ιστορία του Κάιν και του Άβελ. Υπάρχουν σκωτσέζικα παραμύθια με κοινή θεματολογία και δομή αντίστοιχων ινδικών παραμυθιών. Τι γεννάει λοιπόν αυτή την ομοιότητα; Είναι οι ιστορίες που ταξιδεύουν από στόμα σε στόμα; Είναι η ταυτόχρονη ανάγκη του ανθρώπου σε όλα τα πλάτη και μήκη της γης να ακούσει κάτι συγκεκριμένο; Σύμφωνα με τον Jung μέσα μας υπάρχει πάντα ζωντανή η παρουσία του κοινού –σε όλους μας- πρωτόγονου ανθρώπου και από αυτόν εκκινούν όλα. Και πέραν της αυταπόδεικτης αλήθειας πως όλοι οι άνθρωποι είμαστε ίσοι και ισότιμοι, αφού όλοι έχουμε κοινές ρίζες, η θεωρία αυτή εξηγεί το λόγο για τον οποίο ένα παραμύθι της Ίμβρου μπορεί να μοιάζει τόσο πολύ με ένα παραμύθι που καταγράφει ο Περό. Στην Γαιδορογούνα του Περό (καταγεγραμμένο το 1695) μια πριγκίπισσα καλείται να μεταμφιεστεί κάτω από τη γούνα μιας γαϊδούρας για να γλιτώσει από τον κακό σύζυγο. Στην Αετοπούλα που έγινε βασιλοπούλα της Ίμβρου, το κορίτσι μεταμφιέζεται σε αγόρι για να γλιτώσει από την κακιά πεθερά. |
ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΕΣ
ΧΟΡΗΓΟΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ 
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ 
This section will not be visible in live published website. Below are your current settings: Current Number Of Columns are = 2 Expand Posts Area = Gap/Space Between Posts = 10px Blog Post Style = card Use of custom card colors instead of default colors = Blog Post Card Background Color = current color Blog Post Card Shadow Color = current color Blog Post Card Border Color = current color Publish the website and visit your blog page to see the results Archives
September 2022
|
