 της Μαρίας Σούμπερτ Μια από τις μεγάλες ειδήσεις που διάβασα ήταν ο θάνατος της Άλκης Ζέη. Έχοντας ζήσει μια γεμάτη ζωή, η μεγάλη Ελληνίδα συγγραφέας, που μαζί με τη Ζωρζ Σαρρή έδωσαν ζωή στο παιδικό και εφηβικό μυθιστόρημα, έχοντας βιώσει Κατοχή και εξορία, έχοντας αγωνιστεί για τα πιστεύω της και έχοντας αποτυπώσει την σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα στα βιβλία της, η Άλκη Ζέη δεν απευθυνόταν μονάχα στα παιδιά, αλλά και στους ενήλικες που συχνά μέσα από τα βιβλία της θα μπορούσαν ίσως να διαισθανθούν τι συμβαίνει στην παιδική ψυχή.
Διαβάζοντας λοιπόν τις αναρτήσεις που έχουν γεμίσει αυτές τις μέρες το facebook δεν θύμωσα. Δεν θεωρώ πως πρέπει να την γνώρισες προσωπικά για να νιώθεις συνδεδεμένος μαζί της –όπως σχολίασε μια χρήστρια του μέσου κοινωνικής δικτύωσης «Δεν είναι το ότι έφυγε νέα. Είναι πως μαζί της αποχαιρετάμε οριστικά την παιδική μας ηλικία». Και πράγματι. Μακάρι να φτάσουμε τα χρόνια της και να ζήσουμε όλοι μια γεμάτη ζωή όπως εκείνη. Και αν υπάρχουν εγγενείς δυσκολίες σε αυτό, μακάρι να βρεθούν κάποιοι άνθρωποι γύρω μας να μας βοηθήσουν σε αυτό. Όπως στην περίπτωση του τελευταίου της ήρωα, του Ίκαρου. Το ερώτημα που φαίνεται να είναι ιδιαίτερα έντονο στο βιβλίο αυτό, είναι αν ένα παιδί μπορεί να μεγαλώσει στον αυτόματο πιλότο. Αν χρειάζεται τελικά περισσότερο τροφή ή φροντίδα. Την δεκαετία του ’60 ο ψυχολόγος Harry Harlow διεξήγαγε ένα πείραμα κατά το οποίο έδινε σε βρέφη πιθήκων την δυνατότητα να επιλέξουν ανάμεσα σε δύο ομοιώματα «μητέρας», ένα φτιαγμένο από σύρμα, το οποίο παρείχε τροφή και ένα το οποίο ήταν φτιαγμένο από ξύλο και μαλακό υλικό, αλλά δεν περιείχε τροφή. Τα βρέφη επέλεγαν κατά κύριο λόγο την «μαλακή μητέρα», και παρ’ ότι η έρευνα αυτή του Harlow –ορθώς- δέχτηκε μεγάλη κριτική, προχώρησε πολύ την σκέψη και κατανόηση των αναγκών του βρέφους σε σχέση με την επαφή, την ζεστασιά και την φροντίδα –πέραν της απλής κάλυψης των σωματικών του αναγκών.  της Λίλας Παπαπάσχου Ο «Μύρτος» είναι μία παράσταση που ανυπομονούσα να δω, για πολλούς λόγους. Ένας από αυτούς είναι ο Παύλος Μάτεσις και η πάντα επίκαιρη, πικρά σαρκαστική και αθυρόστομη «γλώσσα» του, που κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει.
Βρέθηκα λοιπόν πρόσφατα, στο «Δώμα» του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, έναν χώρο που αγαπώ ιδιαίτερα για την μίνιμαλ αισθητική του, αλλά και για τις πολύ αξιόλογες παραστάσεις που συνήθως φιλοξενούνται εκεί και ήρθα αντιμέτωπη με μια παράσταση που αντικατοπτρίζει μία πραγματικότητα τόσο νοσηρή, που σε κάνει να αναρωτιέσαι αν αυτό που ονομάζουμε «άνθρωπος» είναι απλά ένας ευφημισμός για το πιο τρομακτικό πλάσμα σε αυτή τη γη, που μόνο σκοπό έχει την αλληλοεξόντωση, την καταστροφή του φυσικού του περιβάλλοντος και κατ’ επέκταση την τελική αυτοκαταστροφή του. Η ομάδα 4Frontal, μετά τον Μουνή, την Οικογένεια Μπες-Βγες, την Σοφία Λασκαρίδου - μια αγάπη μεγάλη, «ξαναχτυπά», συνεχίζοντας την αναζήτηση της σκηνικής αναπαράστασης ενός λογοτεχνικού κειμένου και ανοίγοντας έναν σκανδαλιστικά ειλικρινή διάλογο με το κοινό, το οποίο απ’ ότι φαίνεται από την αποδοχή και την επιτυχία της συγκεκριμένης παράστασης, είναι πιο έτοιμο από ποτέ να έρθει αντιμέτωπο με κάποιες σκληρές αλήθειες – και παραδοχές.  της Μαρίας Σούμπερτ Πείτε μου πως αναγνωρίζετε κι εσείς την γερμανική εικονογράφηση –και το κείμενο κι ας είναι μεταφρασμένο- των τελών της δεκαετίας του ’70 και ’80! Πραγματικά, νομίζω πως είναι από τα πιο ξεκάθαρα πράγματα, αν και πολύ πιθανά η αναγνωσιμότητα αυτή να οφείλεται πως έχοντας ζήσει τα πρώτα μου χρόνια στη Γερμανία και συνεχίζοντας σε γερμανικά σχολεία μετά, έχω πολλά οπτικά ερεθίσματα της εποχής. Αυτά μου ήρθαν στο μυαλό αυτόματα όταν πήρα στα χέρια μου τα δύο βιβλία του Ντιμίτερ Ινκιόφ, «Η αδερφή μου η Κλάρα και ο καρχαρίας» και «Η αδερφή μου η Κλάρα και η μεγάλη πορεία». Παρ’ ότι φυσικά το όνομα του συγγραφέα προσπάθησε να με μπερδέψει, η εικονογράφηση του Fritz Goller μου έκλεινε πονηρά το μάτι.
Ναι, το έχω πάρει πολύ προσωπικά. Λυπάμαι για αυτό. Ο Ντιμίτερ Ινκιόφ γεννήθηκε στη Βουλγαρία και έγραψε την πρώτη του παιδική ιστορία στα δέκα του χρόνια. Μέχρι τα δεκαέξι συνεργαζόταν ήδη με μια μεγάλη εφημερίδα –αν μη τι άλλο, επιτρέποντας σε όλους μας να πιστέψουμε πως και ο μύθος του Σπάιντερμαν μπορεί να είναι αληθινός. Το 1965 μετακόμισε στο Μόναχο, ενώ έχει ζήσει μεγάλο χρονικό διάστημα στην Αμερική, κατέχοντας και την αμερικανική υπηκοότητα. Αυτά πάνω κάτω διάβασα στη Βιβλιονέτ και μου ξεκαθάρισαν πολλά πράγματα. Πρώτον γιατί τα βιβλία μου θυμίζουν τα παιδικά μου χρόνια, και δεύτερον πώς του ήρθε και στο πρώτο βιβλίο της σειράς η οικογένεια πάει διακοπές στον θείο Ούβε στην Αμερική.  Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος Ακυρώνονται οι εκδηλώσεις της Αποκριάς και της Καθαράς Δευτέρας 28 Φεβρουαρίου 2020 Μετά τη σχετική Υπουργική Απόφαση και την ανακοίνωση της Περιφέρειας Αττικής, οι εκδηλώσεις του Κέντρου Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΚΠΙΣΝ) που είχαν προγραμματιστεί την τελευταία Κυριακή της Αποκριάς (01/03) και την Καθαρά Δευτέρα (02/03) ακυρώνονται. Οι υπόλοιπες εκδηλώσεις του ΚΠΙΣΝ θα συνεχίσουν να πραγματοποιούνται κανονικά. Στην περίπτωση τροποποίησης του προγράμματος σε συνέχεια νέων μέτρων, θα προτείναμε στους ενδιαφερόμενους για συγκεκριμένες εκδηλώσεις να επισκέπτονται την ιστοσελίδα μας SNFCC.org και τις σελίδες μας στα social media @SNFCC.  της Νίκης Ράπτη «Ο Εραστής» του Χάρολντ Πίντερ, σε μετάφραση Χρύσας Κοτταράκου, παρουσιάζεται στο Θέατρο Επί Κολωνώ από την Εταιρία Θεάτρου ΗΘΩ, σε σκηνοθεσία Λένας Φιλίπποβα με τους Χρύσα Κοτταράκου και Κωνσταντίνο Παράση.
Ένα αριστουργηματικό έργο ενός μοναδικού συγγραφέα, σκηνοθέτη, ηθοποιού, σεναριογράφου και ποιητή. Ενός καλλιτέχνη που υπήρξε υπέρμαχος της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε ολόκληρο τον κόσμο και που τιμήθηκε με πλήθος βραβείων μεταξύ των οποίων και το Νόμπελ Λογοτεχνίας (2005). Με αφοπλιστική ειλικρίνεια και τόλμη παρακολουθούμε να χτίζεται ένα παιχνίδι με τον χρόνο και τον έρωτα ανάμεσα σε δυο πρόσωπα που εκφράζουν τις φανερές και κρυφές τους επιθυμίες, μέσα σε ένα εντελώς προσωπικό σύμπαν που οι ίδιοι πλάθουν με λεπτομέρεια. Ο Ρίτσαρντ και η Σάρα είναι ένα παντρεμένο ζευγάρι που αντιμετωπίζει μια καθημερινότητα αλλά και μια πολύ ιδιαίτερη συνθήκη που ως κώδικας έχει καθιερωθεί πια μεταξύ τους μετά από συμφωνία για να έρχονται σε επαφή με αυτά που πραγματικά θα ήθελαν να πουν ή να ζήσουν. Υιοθετούν ρόλους και συμπεριφορές προκειμένου να γίνουν σκληροί, τρυφεροί, αδιάφοροι ή και ανθρώπινοι. Οι εμμονές, η υποκρισία, οι ανασφάλειες, ο θυμός, οι φαντασιώσεις, τα ερωτηματικά, μια διάχυτη απειλή και ένα εσωτερικό χάος των ηρώων, κάνουν το εκπληκτικό αυτό έργο να μοιάζει επίκαιρο και οικείο.  της Μαρίας Σούμπερτ «Πίστευα και πιστεύω ότι κάθε άνθρωπος, είτε το γνωρίζει, είτε όχι, έχει την τέχνη μέσα του, την οποία μπορεί να εκφράσει με κάποιο τρόπο», γράφει η PhD Χοροθεραπεύτρια Αλέξια Μαργαρίτη στον πρόλογο του βιβλίου της «Στα συναρπαστικά μονοπάτια της Χοροθεραπείας». Και για να πειστούμε για αυτό δεν μένει παρά να κοιτάξουμε την πιο αυθόρμητη και αλογόκριτη στιγμή της ζωής μας –τα πρώιμα παιδικά μας χρόνια.
Μικρά παιδιά που ζωγραφίζουν και ανακατεύουν χρώματα με τόσο έντονο τρόπο που ολόκληρα εικαστικά κινήματα προσπάθησαν να τα μιμηθούν. Μικρά παιδιά που χορεύουν και κινούνται με απίστευτη ροή και άνεση, μικρά παιδιά που στο παιχνίδι εναλλάσσουν ρόλους και μορφές μέσα σε πολύ μικρά χρονικά διαστήματα –και σε πείθουν κάθε φορά για το πόσο πιστά είναι στο ρόλο που παίζουν. Που γίνονται τέρατα, πριγκίπισσες και μάγοι, αστροναύτες και ότι άλλο θέλουν. Τι αλλάζει τότε στην πορεία; Τι μπλοκάρει την ελεύθερη δημιουργική ροή που επιτρέπει στα παιδιά να εκφράζονται; Οι απαντήσεις είναι πολλές και δεν θα τις δώσουμε τώρα, γιατί θα καταλήξουμε να κάνουμε κοινωνική και πολιτισμική κριτική. Το γεγονός είναι πως για πολλούς ανθρώπους γύρω μας η δημιουργική διαδικασία μπλοκάρεται πολλές φορές ακόμα και εν τη γενέσει της. Τότε στις περιπτώσεις αυτές έρχονται οι θεραπείες μέσω Τέχνης να ξεμπλοκάρουν το άτομο, να του επιτρέψουν να κινηθεί ξανά με την ροή που χρειάζεται το ίδιο και να ανακαλύψει τον εαυτό του.  του Μιχάλη Λαγάνη Ως επιδημία , “epidemic” ( από τις ελληνικές λέξεις επί και δήμος) χαρακτηρίζονται οι εξάρσεις ασθενειών που εμφανίζονται σε έναν ανθρώπινο πληθυσμού δεδομένη χρονική στιγμή , σε βαθμό μεγαλύτερο του αναμενόμενου και μπορεί να περιορίζεται γεωγραφικά σε έναν τόπο ή μία χώρα.
Ως «πανδημία», “pandemic” ( από τις λέξεις παν και δήμος) ορίζεται μια επιδημία λοιμωδών ασθενειών που εξαπλώνεται με πολύ γρήγορους ρυθμούς, σε μεγάλη έκταση. Παρόλα αυτά ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) έχει αποφύγει προς το παρόν να χαρακτηρίσει την έξαρση των κρουσμάτων κορωνοϊού ως πανδημία. Πρώτον, διότι παρά την εξάπλωση του σε 81 χώρες και περισσότερα απο 81.000 το 98% έχει εκδηλωθεί στην Κίνα, «κύρια εστία» του ιού, όπου τις τελευταίες ημέρες οι ειδικοί καταγράφουν μείωση των νέων κρουσμάτων και θανάτων στην ασιατική χώρα. Δεύτερον, παρά τον αργό χρόνο επώασης του ιού (14-24 ημέρες) και του γεγονότος ότι δεν υπάρχει εμβόλιο η θνησιμότητα των νοσούντων περιορίζεται περίπου στο 2%.  του Χρήστου Σούτου Αλήθεια τι να γράψεις για τον Κώστα Βουτσά; Τι μπορείς να πεις που να μην έχει ήδη γραφτεί, που να μην έχει ήδη ειπωθεί, που να μην είναι γνωστό; Η καριέρα του; Η μέχρι και την τελευταία στιγμή διάθεση του για δουλειά και προσφορά στα καλλιτεχνικά δρώμενα της χώρας; Η θυελλώδης και πολυτάραχη προσωπική του ζωή με τις αμέτρητες κατακτήσεις στο γυναικείο φύλο; Η αγάπη του για την ΑΕΚ και το όνειρο του να την δει να επιστρέφει στην Νέα Φιλαδέλφεια; Η συμπάθεια του για το Κ.Κ.Ε και οι αγώνες του σε όλη του τη ζωή; Πραγματικά δεν υπάρχει κάτι που να πεις και να μοιάζει με ξαναζεσταμένο φαγητό. Είναι όμως έτσι; Όχι, δεν είναι. Στο Θεαθήναι, όπως έχετε αντιληφθεί και από άλλααφιερώματα που κάνουμε σε ανθρώπους της Τέχνης και του Πολιτισμού που φεύγουν από την ζωή, προσπαθούμε να "μιλήσουμε" για τις απώλειες αυτές με έναν λίγο διαφορετικό τρόπο. Προσπαθούμε, δηλαδή, να επικοινωνήσουμε μαζί σας όχι παραθέτοντας τα αμέτρητα επιτεύγματα τους ή τα τετριμμένα βιογραφικά στοιχεία, τα οποία άλλωστε μπορείτε να βρείτε με την ίδια ευκολία που το κάνουμε και εμείς με μια απλή έρευνα μέσω του υπολογιστή σας, αλλά καταθέτοντας την δίκη μας συναισθηματική αποτύπωση στο άκουσμα του θανάτου ενός αγαπημένου καλλιτέχνη. Ο Κώστας Βουτσάς, κατά κόσμον Κώστας Σαββόπουλος μιας και το επίθετο που τον έκανε γνωστό προήλθε από τον παππού του ο οποίος έφτιαχνε βαρέλια που τα έλεγαν " βουτσιά", γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη το 1931. Ο τεράστιος αυτός ηθοποιός είχε απορριφθεί παραπάνω από μια φορά στις εξετάσεις για την αδεία ασκήσεως επαγγέλματος ως ακατάλληλος(;;) για το θέατρο, αλλά ευτυχώς η επιμονή του μας χάρισε έναν από τους μεγαλύτερους ηθοποιούς της πατρίδας μας. Για πάνω από επτά δεκαετίες μας χάριζε μοναδικές στιγμές και ερμηνείες, κατά βάση σε κωμικούς ρόλους και ατάκες που έγραψαν ιστορία και που θα μνημονεύονται για χρόνια. Από " έχω και κότερο πάμε μια βόλτα" μέχρι το " Κατίνα σαλαμάκι", ο Κώστας Βουτσάς άφησε το στίγμα του σε ότι και κλήθηκε να υπηρετήσει υποκριτικά. Η διαφορά του πως, ο μεγάλος αυτός καλλιτέχνης, αντιμετώπιζε τον ήρωα ή τον χαρακτήρα που έπρεπε να υποδυθεί, αποτυπώνεται σε μια ατάκα από συνέντευξη του στον Γιώργο Τράγκα όταν και απαντώντας σε ερώτηση του γνωστού δημοσιογράφου για το πως κάνει τέλεια τον Πόντιο, απάντησε "....δεν παίζω τον Πόντιο, είμαι Πόντιος, δεν παίζω τον χαζό, είμαι χαζός...." , θέλοντας να δείξει ότι γίνεται ένα με τον ρόλο και ότι ποτέ του δεν έκανε μια απλή διεκπεραίωση. Σημαντικό κεφάλαιο στην ζωή του ήταν οι γυναίκες. Λάτρης του ωραίου φύλου, μην ξεχνάμε ότι παντρεύτηκε τέσσερις φορές αποκτώντας τρεις κόρες και έναν γιο, αλλά και έναν θετό γιο από την τρίτη του σύζυγο, αναζητούσε διαρκώς την περιπέτεια στα προσωπικά του. Αμέτρητες οι κατακτήσεις του, πολλοί οι δεσμοί του, ακόμα περισσότεροι αυτοί που του χρεώνουν, δεν μίλησε ποτέ για όσες δεν είχαν δει το φως της δημοσιότητας δείχνοντας με αυτόν του τρόπο τον σεβασμό του για τις εκάστοτε συντρόφους του. Έλεγε χαρακτηριστικά "....το θέατρο είναι η ζωή μου!!! Αλλά οι γυναίκες είναι....η αποστολή μου..." . Προσωπικότητα bigger than life, όπως λένε και οι Αμερικανοί, υπήρξε πάνω απ'όλα εραστής της ίδιας της ζωής. Μέχρι και την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή δούλευε σαν πρωτόβγαλτος στο σανίδι ηθοποιός. Είναι άσκοπο να σας γεμίσουμε με τις θεατρικές, κινηματογραφικές και τηλεοπτικές του επιτυχίες, όμως αξίζει να σταθούμε σε δύο στοιχεία της τεράστιας καριέρας του. Πρώτον στο ότι μπόρεσε και προσαρμόστηκε στις συνθήκες του επαγγέλματος για πάνω από 70 χρόνια. Ξεκίνησε από τα μπουλούκια, πήγε στον κινηματογράφο, έγινε θιασάρχης για πολλά χρόνια, παρέμεινε ενεργός ακόμα και στις δύσκολες εποχές του ' 80 για το ελληνικό σινεμά χωρίς να φθαρεί, μεταπήδησε στην τηλεόραση, με το ταλέντο του επιβλήθηκε και στην ιδιωτική και έμεινε στον χώρο των ταινιών ακόμα και μετά το 2010. Δεύτερον, δεν βγήκε ποτέ του να "κλαφτεί" για οικονομικά θέματα. Κάθε φορά που σε συνεντεύξεις του η συζήτηση περιστρεφόταν γύρω από τις αμοιβές που ελάμβαναν οι αστέρες της Χρυσής Εποχής του ελληνικού σινεμά, έλεγε πάντα ότι ήταν ικανές για να φτιάξεις σημαντική περιουσία. Κλείνοντας θα ήθελα να πως η μεγαλύτερη παρακαταθήκη που αφήνει ο Κώστας Βουτσάς σε εμάς τους νεότερους, ανεξαρτήτως επαγγελματικής ενασχόλησης, είναι η αγάπη του για την ζωή, για την δημιουργία και για τον συνάνθρωπο. Ποτέ του δεν μπήκε σε διαδικασία να κρίνει τους συναδέλφους του βγάζοντας κακία ή χολή για μια τους επιτυχία ή αποτυχία. Ποτέ του δεν μπήκε σε διαδικασία να αρνηθεί να συνεργαστεί επειδή μπορεί νεότεροι του ηθοποιοί να είχαν μεγαλύτερους ή τους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Με άλλα λόγια ένας ολοκληρωμένος ακομπλεξάριστος άνθρωπος. Σκεφτείτε ότι όταν τον είχαν καλέσει από τον Υπουργείο να γίνει κριτής για τους νέους είχε αρνηθεί λέγοντας πως θα περνά όλους τους υποψηφίους, αφού κανείς δεν μπορεί να αποδώσει σε συνθήκες πίεσης και άγχους. Έλεγε επίσης "...ποιος είμαι εγώ που θα κόψω τα φτερά των νέων ανθρώπων;" . Αυτός ήταν ο μεγάλος και ανυπέρβλητος Κώστας Βουτσάς, που από τα ξημερώματα πέρασε στην αιωνιότητα και το όνομα του θα φιγουράρει πια στην μαρκίζα του μεγάλου Θιάσου στον ουρανό χωρίς ίχνος βεντετισμού. Εκεί που θα συναντήσει πάλι τα φιλαράκια του, τον Νίκο, τον Κώστα, τον Ντίνο, τον Θανάση, τον Αλέκο.... Προσωπικά τον ευχαριστώ, όπως και όλους τους μεγάλους κωμικούς του παλιού καλού ελληνικού κινηματογράφου, για την...δωρεάν "ψυχανάλυση" που μου πρόσφεραν σε δύσκολες προσωπικές στιγμές με τις ταινίες τους και που ακόμα συνεχίζουν να το πράττουν. Μια αγκαλιά από τον/ την σύντροφο σας, μια κουβέντα με έναν φίλο και μια καλή ελληνική κωμωδία να παίζει στο κουτί, είναι η καλύτερη απάντηση σε μια μαύρη πραγματικότητα. Καλό του ταξίδι...   της Μαρίας Σούμπερτ Πρώτα διάβασα τους λόγους της Γκρέτα Τούρνμπεργκ για τους κινδύνους του περιβάλλοντος και προσπάθησα να στήσω την εικόνα: Ένα κορίτσι απευθύνεται στους ενήλικες πολιτικούς, λομπίστες και επαγγελματίες της οικονομίας. Το αποτέλεσμα είναι να αναδειχθούν οι διαταραχές της –όπως γράφει η ίδια έχει διαγνωστεί με σύνδρομο Άσπεργκερ, με ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή και επιλεκτική βωβότητα, ενώ έχει περάσει κατάθλιψη καθώς και ανορεξία. Και αν σας φαίνονται πολλά αυτά, θα πρέπει να γνωρίζετε πως οι αναπτυξιακές διαταραχές ποτέ δεν έρχονται μόνες τους, θέλουν να έχουν παρέα. Και ποια καλύτερη παρέα σε ένα παιδί με ΔΕΠΥ ή στο φάσμα του αυτισμού από την κατάθλιψη; Το άλλο αποτέλεσμα που είχε η απόφαση του κοριτσιού αυτού –με τη σύμφωνη γνώμη φυσικά των γονιών της- να εκτεθεί μπροστά στον κόσμο, ήταν αφενός οι χιλιάδες υποστηρικτών όσο και οι χιλιάδες εκείνων που την μισούν και της εύχονται να πεθάνει.
Η εικόνα ακόμα όμως ήταν κενή. Σαν κάτι να έλειπε, κάτι να μην μπορούσε να ειπωθεί. Διαβάζω τότε το βιβλίο που έγραψε η μητέρα της και η υπογράφει ολόκληρη η οικογένεια της Γκρέτα. Και τα πράγματα ξεκαθαρίζουν. Το βιβλίο «Σκηνές από μια οικογένεια και έναν πλανήτη σε κρίση» χωρίζεται σε δύο μέρη. Στο πρώτο μέρος η συγγραφέας –και διάσημη τραγουδίστρια της όπερας στην Σουηδία- μοιράζεται μαζί μας τις αναπτυξιακές διαταραχές που ξαφνικά γιγαντώθηκαν μέσα στην οικογένειά της. Περιγράφει αναλυτικά την ανορεξία της Γκρέτα, την επιλεκτική της βωβότητα, τις κρίσεις θυμού, την απομόνωση της ίδιας και της οικογένειάς της, την αδυναμία του εκπαιδευτικού συστήματος να εντάξει και να αντέξει ένα τέτοιο παιδί μέσα στην συστημική του «τελειότητα» -κάτι για το οποίο συχνά κατηγορείται τον τελευταίο καιρό η Σουηδία. Ακολουθούν οι αναπτυξιακές διαταραχές της Μπεάτα, της μικρότερης αδερφής της Γκρέτα, που όσο οι γονείς της έτρεχαν να βρουν τι συμβαίνει στο μεγάλο τους παιδί, εκείνη μεγάλωσε στον αυτόματο πιλότο, αλλά και βοήθησε όσο μπορούσε περισσότερο με το να μην ενοχλεί. Αρκετά ως εδώ; Όχι βέβαια. Γιατί στα σαράντα πέντε της και η Μαλένα –η μητέρα- διαγιγνώσκεται με ΔΕΠ-Υ, ενώ είναι σίγουρη πως και ο δικός της πατέρας είχε Άσπεργκερ.  της Λίλας Παπαπάσχου Έχοντας ήδη συμπληρώσει πάνω από 215 sold-out παραστάσεις, ο «Γιούγκερμαν», το εμβληματικό μυθιστόρημα του Μ. Καραγάτση, παρουσιάζεται για δεύτερη χρονιά στο Θέατρο Πορεία (έως τις 12 Απριλίου), σε διασκευή Στρατή Πασχάλη και σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου.
Στο ρόλο του Φιλανδού αριστοκράτη, που καταφεύγει μετά τη ρωσική επανάσταση στην ηλιόλουστη Ελλάδα για να βρει την τύχη του και εν τέλει συναντά το πεπρωμένο του, ένας από τους πιο ταλαντούχους και δικαίως αναγνωρισμένους έλληνες ηθοποιούς, ο Γιάννης Στάνκογλου. Μαζί του ένας πολυμελής θίασος καταξιωμένων και νεότερων ηθοποιών και μουσικών, που ζωντανεύει με εκφραστική λιτότητα και ερμηνευτικό πάθος, κομβικούς και δευτερεύοντες δραματουργικά ρόλους. Γραμμένος το 1938, σε μια εξαιρετικά δύσκολη περίοδο της ζωής του συγγραφέα, ο Γιούγκερμαν, που αποτελεί μέρος της τριλογίας με τίτλο «Εγκλιματισμός κάτω από το Φοίβο» (γράφτηκε δύο χρόνια μετά τη Μεγάλη Χίμαιρα και πέντε χρόνια μετά τον Συνταγματάρχη Λιάπκιν) κρύβει κάτω από την πεσιμιστική, σχεδόν μηδενιστική του επίφαση, όλη την τρυφερότητα, την αγάπη και την κατανόηση του συγγραφέα, απέναντι στα πάθη των ανθρώπων, μην εξαιρώντας τον εαυτό του από την κοινή μοίρα των θνητών. Με τα Στερνά του Γιούγκερμαν να επι-τιμούν τα πρώτα, η σκηνική αφήγηση του βίου και της πολιτείας του Βασίλη Κάρλοβιτς Γιούγκερμαν, γόνου πλούσιας οικογένειας και Ιλάρχου της Λευκής Φρουράς του τελευταίου Τσάρου, εκκινεί αντίστροφα με αφετηρία το χιονισμένο τοπίο του Τάμερφορτ. Μαζί με τον ηλικιωμένο πλέον ήρωα, αρχίζουμε να ξετυλίγουμε μέσα από έντεχνα δοσμένα φλας μπακ που δια-πλέκουν το χώρο και το χρόνο, το μπερδεμένο κουβάρι μίας πολυτάραχης ζωής που μοιάζει με Οδύσσεια, μόνο που στο τέλος δεν περιμένει τον ήρωα η Ιθάκη, αλλά ένα δυστοπικό μπουντουάρ, μετέωρο ανάμεσα στην Κόλαση και τον Παράδεισο της ίδιας ανυπαρξίας.  της Μαρίας Σούμπερτ Ο Αυστριακός ψυχολόγος Μπρούνο Μπέτελχαϊμ έγραφε το 1976 στην «Γοητεία των Παραμυθιών» πως η σύνδεση παιδιού με ζώο παραπέμπει συχνά στην ενστικτώδη πλευρά της ανθρώπινης ψυχής, εκείνο το αλογόκριτο και ασυνείδητο κομμάτι που λειτουργεί βάση ενστίκτου και όχι κοινωνικών επιταγών. Και μπορεί εκείνος να αναφερόταν στην εμφάνιση αδερφών ηρώων στα παραμύθια όπου ο ένας ήταν παιδί και ο άλλος ζώο, το ίδιο όμως μπορούμε να παρατηρήσουμε και στα βιβλία του Φίλιπ Πούλμαν «Η Τριλογία του Κόσμου», αλλά και σε κάθε βιβλίο, ζωγραφικό πίνακα, κινηματογραφική ταινία, όπου ένα παιδί συνδέεται με ένα ζώο –άγριο ή ήμερο.
Αυτή φαίνεται να είναι και η βάση της σειράς «Απρόσμενοι Φίλοι» του Βασίλη Παπαθεοδώρου, η οποία εμπλουτίζεται με δύο ακόμα βιβλία πρώτης ανάγνωσης για παιδιά, το «Λόμπο, ο λύκος της Άγριας Δύσης» και το «Κουίμπι, ο ευαίσθητος γορίλας». Έχουν προηγηθεί η «Υβόννη, η ατίθαση αγελάδα των Άλπεων», η «Σερ Αμί, το περιστέρι του πολέμου», η «Αύρα, το άλογο ολυμπιονίκης» και ο «Τόγκο, το σκυλί των πάγων». Σε κάθε βιβλίο εξιστορείται με έναν νέο τρόπο μια πραγματική ιστορία που βασίζεται στη σχέση ενός ζώου με τον άνθρωπο, ενώ το βιβλίο συμπληρώνεται από την πραγματική ιστορία και κάποιες χρήσιμες πληροφορίες για το ζώο αυτό. |
ΧΟΡΗΓΟΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ 
This section will not be visible in live published website. Below are your current settings: Current Number Of Columns are = 2 Expand Posts Area = Gap/Space Between Posts = 10px Blog Post Style = card Use of custom card colors instead of default colors = Blog Post Card Background Color = current color Blog Post Card Shadow Color = current color Blog Post Card Border Color = current color Publish the website and visit your blog page to see the results Archives
July 2024
|
|
|
CS MEDIA Ι.Κ.Ε.
Αλκίφρονος 3 - Κάτω Πετράλωνα
Αθήνα Τ.Κ. : 11835
[email protected]
[email protected]
www.theathinaiart.com
Όροι χρήσης: Με βάση το Ν. 2121/93 περί μη αναδημοσιεύσιμου μέρους ή όλου του κειμένου
χωρίς άδεια του υπογράφοντος
Αλκίφρονος 3 - Κάτω Πετράλωνα
Αθήνα Τ.Κ. : 11835
[email protected]
[email protected]
www.theathinaiart.com
Όροι χρήσης: Με βάση το Ν. 2121/93 περί μη αναδημοσιεύσιμου μέρους ή όλου του κειμένου
χωρίς άδεια του υπογράφοντος
Web design: Essential Pixels