Αν με ρωτήσει κανείς τις αναμνήσεις μου από τους δασκάλους και τους καθηγητές στο σχολείο, αλλά και από την ίδια την διαδικασία της εκπαίδευσης θα ήμουν υποχρεωμένη να μιλήσω αμφίθυμα. Θυμάμαι τον κύριο Κώστα που μας αγαπούσε στην Ε’ και Στ’ Δημοτικού, αλλά και τον κύριο Κοτζιά στην Δ’ Δημοτικού που έφτυνε στους διαδρόμους και ζητούσε από τον καλύτερο μαθητή της τάξης να του φέρει οινόπνευμα να καθαρίσει τη φαλάκρα του. Θυμάμαι τον κύριο Κώστα που μας έλεγε πως δεν χρειάζεται να ζητάμε άδεια για την τουαλέτα (αρκεί να μην φεύγουμε όλοι μαζί) και μας έφερνε κέικ καρότο για τη γιορτή του –που είχε φτιάξει ο ίδιος-, ενώ μας αφηγούνταν ιστορίες από τα παιδικά του χρόνια στο Γιοχάνεσμπουργκ. Ο κύριος Κοτζιάς από την άλλη την ώρα της μουσικής μας μάθαινε απολυτίκια. Δεν είναι άλλωστε περίεργο που ο ένας μας είχε συστηθεί με το μικρό του και ο άλλος με το επώνυμο.

​«Σου έφερνα στρείδια απ΄το ασπρονήσι, σου ΄φερνα τσάι γιασεμιού/μα ΄σενα σε είχαν συνηθίσει/ σε φασολάδες και τουρλού». Περπατάω μέσα στην φρεσκοχειμωνιασμένη πόλη με την Αρλέτα στα ακουστικά, ανεβαίνω και κατεβαίνω από τρόλεϊ και βαγόνια του μετρό απολαμβάνοντας και προσπαθώντας να κατανοήσω την μικρή ερωτική της ιστορία. Πάει πίσω, λοιπόν, στη μαμά της, στην κάμαρά της την παιδική, μήπως βρει τον χρυσό πρίγκηπά της, που τον ψάχνει εδώ και μια ζωή. Κι όταν μπει στα γαλάζια σεντόνια, ο πρίγκηπάς της θα είναι εκεί, θα φοράει τη δικιά σου κολόνια και θα φιλάει, όπως φιλάς εσύ. Υπέροχη τροβαδούρος, ανεπανάληπτη ποιήτρια, πώς κατάφερε να μας πείσει σε τρία λεπτά ότι ο έρωτας ταιριάζει τόσο θαυμάσια με σάλτσα τέτοιας περιφρόνησης; Τι τα θες μάνα μου τα φιλιά του, αν είναι ανεπίδεκτος μάθησης ο πρίγκηπας;