 της Μαρίας Σούμπερτ Μια ιστορία μπορεί να ειπωθεί με πολύ αφαιρετικό τρόπο. Δεν χρειάζονται πολλές λέξεις, δεν χρειάζονται επεξηγήσεις. Η αφήγηση άλλωστε από μόνη της και η εικονογράφηση ενός βιβλίου –όταν αυτή συνομιλεί με το κείμενο και δεν υποδηλώνει απλώς τα ήδη λεχθέντα- αρκούν συχνά για να χρωματίσουν και να φορτίσουν συναισθηματικά τη φαντασία του μικρού ακροατή. Πόσο μάλλον όταν το θέμα του βιβλίου είναι οι μεταμφιέσεις μας, οι ρόλοι που υποδυόμαστε και πίσω από αυτούς πολλές φορές χανόμαστε.
Τα παιδιά συχνά παίζουν τον ρόλο του Σωτήρα, είτε υποδυόμενα τις νοσοκόμες, είτε τους ιππότες –ελπίζω η στερεοτυπική διαφοροποίηση να μπορέσει να αλλάξει στο μέλλον, κάτι για το οποίο είμαι αισιόδοξη. Συχνά μάλιστα οι ρόλοι αυτοί, δεν αποτελούν απλώς ένα παιχνίδι εξοικείωσης με το περιβάλλον, αλλά γίνονται φορείς εξισορρόπησης του περιβάλλοντός τους, και καταλήγουν να τους χαρακτηρίζουν για την υπόλοιπη ζωή τους. Κάτι τέτοιο γράφει άλλωστε και ο Ρόμπερτ Φίσερ στον «Ιππότη με τη σκουριασμένη πανοπλία», ο οποίος θα μπορούσε να είναι ένα παιδάκι σαν τον δικό μας ήρωα, εδώ στο παραμύθι του Άγγελου Αγγέλου και της Έμης Σίνη, όπως το εικονογράφησε ο Πέτρος Μπουλούμπασης, το οποίο δεν κατάφερε ποτέ να γίνει ιππότης χωρίς την πανοπλία του.  του Χρήστου Σούτου Όλοι οι Έλληνες, άντε για να μην είμαι υπερβολικός οι περισσότεροι, στάθηκαν χθες το απόγευμα μπροστά στους τηλεοπτικούς τους δέκτες για να ακούσουν το διάγγελμα του Πρωθυπουργού για την επόμενη μέρα. Ποια επόμενη μέρα θα μου πείτε. Μην είστε αφελής μιλάμε για την ζωή μας, για την καθημερινότητα μας, για την εργασία μας, για την περιβόητη επιστροφή μας στην "κανονικότητα". Κάτσαμε λοιπόν, είδαμε και ακούσαμε.
Η αλήθεια βέβαια είναι πως σοφότεροι δεν γίναμε. Δεν το περιμέναμε άλλωστε. Ο λόγος; Για όσους έχουν την "ατυχία" να γνωρίζουν ελάχιστα από την επιστήμη της ιατρικής, ειδικότερα από τον τομέα της επιδημιολογίας, μπορούσαν να αντιληφθούν ότι οι εξαγγελίες και η σταδιακή άρση των μέτρων μπορεί να έχουν την ίδια διάρκεια και ισχύ με αυτή ενός φρέσκου χυμού ή γάλακτος. Τι σημαίνει αυτό; Πρακτικά ότι αν δεν βγουν οι αριθμοί τις ακόλουθες εβδομάδες σε κρούσματα και δυστυχώς δύσκολα περιστατικά και ενδεχομένως θύματα, οι περιορισμοί θα επιστρέψουν και θα μείνουν για τα καλά.  της Μαρίας Σούμπερτ Η Πλαστικούρα είναι μεγάλη σταρ. Έχει εκατομμύρια ακολούθους στο ίνσταγκραμ –που όπως μαθαίνω είναι το νέο αγαπημένο μέσο κοινωνικής δικτύωσης των νέων, αφήνοντας το φέισμπουκ σε εμάς τους ηλικιωμένους-, κυκλοφορεί με βοηθούς και ιδιωτικά αεροπλάνα, είναι καλεσμένη στο Χόλιγουντ και στην Κίνα, μέχρι που θα της συμβεί το πιο απροσδόκητο γεγονός απ’ όλα. Το αεροπλάνο της θα πέσει. Και εκείνη θα βρεθεί αιχμάλωτη ενός τρελοεπιστήμονα που απ’ ότι φαίνεται ευθύνεται για την θεοποίησή της. Ποια θα είναι άραγε η τύχη της; Θα καταφέρει ο γιος του επιστήμονα να την πείσει να κάνει σοβαρές αλλαγές στον τρόπο ζωής και συμπεριφοράς της;
Η Μαρία Καριωτάκη γράφει ένα εκπαιδευτικό βιβλίο στο οποίο μέσα από τη μυθοπλασία θα θέσει δύο βασικά δεδομένα: αφενός πως η ρύπανση του περιβάλλοντος και η από-ρύπανσή του αποτελούν ένα μεγάλο κλάδο επαγγελματικής και επιχειρηματικής δραστηριότητας, αφετέρου πως η ανακύκλωση είναι άμεσα συνδεδεμένη με τον καταναλωτισμό. ΝΕΟΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟΣ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΣΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΠΕΙΡΑΙΑ Ο ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΓΙΟΒΑΝΙΔΗΣ29/4/2020
 της Μαρίας Σούμπερτ Πώς να ήταν άραγε να είσαι παιδί στα 1890; Θα είχες τις ίδιες επιθυμίες και τις ίδιες ανάγκες; Θα χαιρόσουν το ίδιο με ένα δώρο; Θα ήταν καλύτερη η ζωή σου ή χειρότερη; Τι θα έκανες το πρωί, το μεσημέρι και το απόγευμα; Θα είχες αδέρφια; Οι γονείς σου; Πώς θα ήταν αυτοί; Πώς να γνωρίστηκαν και πώς να παντρεύτηκαν; Από προξενιό ή λες να ερωτεύτηκαν;
Αλλά και αργότερα. Στα 1900. Τι σήμαινε να είσαι παιδί στα 1910 και 1920, στους Βαλκανικούς Πολέμους και στον Πρώτο Παγκόσμιο; Το Εθνικό Κέντρο Τεκμηρίωσης και Ηλεκτρονικού Περιεχομένου βελτίωσε το SearchCulture.gr, τον Ελληνικό Συσσωρευτή Ψηφιακού Περιεχομένου Πολιτιστικής Κληρονομιάς, όπου και έχουν ήδη αναρτηθεί ψηφιακές φωτογραφικές εκθέσεις, αλλά και παραστάσεις Καραγκιόζη. Όπως μας ενημερώνει το site, «στόχοι του εγχειρήματος είναι η ελεύθερη κεντρική πρόσβαση και ενιαία διάθεση ψηφιακών πολιτιστικών πόρων -στο πλαίσιο των πολιτικών που ακολουθούν οι φορείς παραγωγής τους- η ανάδειξη και διασύνδεση τους, η ασφαλής διαφύλαξή τους και η ένταξή τους στην Ευρωπαϊκή Ψηφιακή Βιβλιοθήκη Europeana σε συμφωνία με εθνικές και ευρωπαϊκές προτεραιότητες». Και αυτό από μόνο του έχει μια ιδιαίτερη βαρύτητα, αφού τα έργα τέχνης και τα χρηστικά αντικείμενα του παρελθόντος μπορούν μέσα από τη φωτογράφισή τους όχι μόνο να διασωθούν, αλλά και να φτάσουν σαν πληροφορία, σαν «αντικείμενα» και σαν πηγή έμπνευσης, σε ανθρώπους που ζουν σε απομακρυσμένες περιοχές. Ή που ζουν σε κοινωνική αποστασιοποίηση όπως σήμερα.  της Μαρίας Σούμπερτ «Η γλώσσα κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει», λέει μια λαϊκή παροιμία, ενώ ο Λορέντζος Μαβίλης έλεγε πως «Χυδαία γλώσσα δεν υπάρχει. Υπάρχουσι χυδαίοι άνθρωποι…». Μπορεί όμως ο Κερκυραίος ποιητής να αναφερόταν στο γλωσσικό ζήτημα, έχει όμως δίκιο σε πολλά περισσότερα επίπεδα: οι λέξεις από μόνες τους είναι κενές νοήματος και συναισθήματος –οι άνθρωποι, οι ανθρώπινες σχέσεις και αλληλεπιδράσεις είναι που τους δίνουν το νόημά τους. Αυτός άλλωστε είναι και ο λόγος που οι γραπτές συνομιλίες των μέσεντζερ και βάιμπερ και ιμαίλ συχνά καταλήγουν σε παρεξηγήσεις –γιατί λείπει αυτός ακριβώς ο προσωπικός παράγοντας της επικοινωνίας, που δίνει νόημα στις λέξεις. Γιατί όταν ο άλλος απουσιάζει, διαβάζουμε το κείμενό του με τον δικό μας τρόπο, με τις δικές μας πεποιθήσεις και ανασφάλειες, δίνοντας εμείς το νόημα που θεωρούμε πως έχουν οι λέξεις του.
Αυτό φαίνεται να ξέρει και ο σκιώδης εκείνος τύπος στο παραμύθι της Μαρίας Λοϊζίδου «Ο πόλεμος των λέξεων», όπου ο βασιλιάς Εκφόβιος συνεχώς αναζητά νέες πόλεις για να κατακτήσει και νέους τρόπους για να εξοντώσει τους λαούς που κατακτά. Θα υιοθετήσει λοιπόν την πρόταση να επιτεθεί σε εκείνη τη μικρή πολιτεία με λέξεις. Λέξεις κακές, λέξεις που πονάνε, υποτιμάνε, πληγώνουν. Και οι κάτοικοι της μικρής πολιτείας τι θα κάνουν; Πώς θα απαντήσουν; Θα επιστρέψουν αυτές τις λέξεις ή θα στείλουν λέξεις που ανακουφίζουν, που ξεθυμαίνουν και ηρεμούν;  της Μαρίας Σούμπερτ Η τέχνη είναι ίσως από τα σημαντικότερα εφόδια με τα οποία μπορεί να θωρακίσει την αισθητική, την λογική και το συναίσθημά του ένα παιδί. Η μουσική, η ζωγραφική, η λογοτεχνία, ο χορός και το θέατρο –για να αναφερθώ στις κλασικές μόνο τέχνες- αποτελούν μια αστείρευτη πηγή έμπνευσης και έκφρασης. Και το σημαντικό δεν είναι μόνο τα παιδιά να δημιουργούν ζωγραφίζοντας, ακούγοντας παραμύθια και παίζοντας αυτοσχεδιαστικά μουσικά όργανα, αλλά και να γνωρίσουν τα μεγάλα έργα τέχνης, να τα νιώσουν οικεία και προσιτά.
Τα δύο νέα βιβλία της Νίκης Κάντζου λειτουργούν ακριβώς με αυτό το σκοπό, όταν η αφήγηση συνδυάζεται με την εικονογράφηση και μαζί συνομιλούν με κλασικούς πίνακες στο βιβλίο «Ζωγραφική... όλα ξεκινούν με μια τελεία». Η Μυρτώ, η μικρή ηρωίδα, θα ξεκινήσει εμπνευσμένη από μια τελεία να ζωγραφίζει και έτσι θα γνωρίσει σημαντικά ρεύματα που επηρέασαν την πορεία της εικαστικής τέχνης, αλλά και θα κληθεί να παρουσιάσει την δική της έκθεση ζωγραφικής. Στο βιβλίο «Στραντ... ένα βιολί για βαλς και ορχήστρα», ο μικρός ήρωας θα περάσει πάλι μέσα από μια συνομιλία όχι μόνο με πίνακες ζωγραφικής, αλλά και τους μεγάλους μουσουργούς, τους οποίους η συγγραφέας μαζί με την Φυλλιώ Νικολούδη συστήνει στο παιδικό κοινό. Δεν υπάρχει λοιπόν τίποτα πιο εμπνευσμένο από το να φανταστείς πως παίζεις και χορεύεις το Δεύτερο Βαλς του Σοστακόβιτς. Η εικονογράφηση της Ναταλίας Καπατσούλια συνομιλεί παιχνιδιάρικα με τα κλασικά έργα τέχνης, με έναν τρόπο εύθυμο και πολύχρωμο, δείχνοντας μας ίσως πως βλέπει και ένα παιδί αυτά τα έργα. Άλλωστε στο τέλος των βιβλίων προτείνονται ορισμένα διασκεδαστικά παιχνίδια γνώσης, ώστε τα παιδιά να μάθουν περισσότερα για την τέχνη των εικαστικών και της μουσικής. Περισσότερα όμως για το πώς ξεκίνησε να ασχολείται με την συγγραφή, αλλά και τις σκέψεις γύρω από τα νέα της βιβλία θα μας πει η ίδια η συγγραφέας τους. |
ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΕΣ
ΧΟΡΗΓΟΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ 
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ 
This section will not be visible in live published website. Below are your current settings: Current Number Of Columns are = 2 Expand Posts Area = Gap/Space Between Posts = 10px Blog Post Style = card Use of custom card colors instead of default colors = Blog Post Card Background Color = current color Blog Post Card Shadow Color = current color Blog Post Card Border Color = current color Publish the website and visit your blog page to see the results Archives
September 2022
|
