|
|
 Το τελευταίο editorial του χρόνου από τη Λίλα Παπαπάσχου & τον Χρήστο Σούτο Τη χρονιά που άλλαξε τον κόσμο έτσι όπως τον ξέραμε. Τι ήταν για την ανθρωπότητα το 2020; Η απάντηση της φύσης στην ανθρώπινη ματαιοδοξία; Ένα δίσεκτο έτος που επιβεβαίωσε τη φήμη του; Ένας χρόνος από τον οποίο θα βγούμε όλοι, λαβωμένοι μεν, αλλά πιο δυνατοί; Μια ακόμα μαύρη σελίδα στο μεγάλο βιβλίο της Ιστορίας; Ή μήπως η αναπόφευκτη συνέπεια του υπερπληθυσμού και της καταστροφής του φυσικού περιβάλλοντος;
0 Comments
γράφει η Μαρία Σούμπερτ Το 2020 τελειώνει. Μια χρονιά που πέρασε σα να μην πέρασε, γρήγορα και τρομακτικά αργά, σε επαφή αλλά μέσα από απόσταση. Το διαδίκτυο έχει γίνει ο χώρος εργασίας, συνάντησης και επικοινωνίας, ενώ ο κόσμος πλέον δεν χωρίζεται βάση των πολιτικών του πεποιθήσεων, αλλά στους πολίτες που τηρούν τα μέτρα προστασίας (το κατά δύναμιν) και τους αρνητές της πανδημίας.
Η αργοπορία πλέον δεν οφείλεται στην κίνηση, αλλά στο ότι κάποιος έχει προβλήματα με το δίκτυό του. Μαθητές δεν παραδίδουν εργασίες, γιατί δεν έχουν καλό ίντερνετ, ενώ αντί να χαζεύουν στην τάξη, κλείνουν πλέον κάμερες και μικρόφωνα και χαζεύουν στο δωμάτιό τους. Οι Ανώτερες Δραματικές Σχολές ενώνονται και θέτουν στο Υπουργείο Πολιτισμού σειρά προτάσεων28/12/2020  γράφει η Μαρία Σούμπερτ Δύσκολο πράγμα οι σχέσεις. Κυρίως όταν ο άλλος ή η άλλη δεν μας μοιάζουν. Αν για παράδειγμα είναι πολυλογάδες, ενώ εμείς δυσκολευόμαστε να πούμε μια λέξη. Ή αν έχουν πάντα κέφι, ενώ εμείς είμαστε…πώς να το πω…λίγο αντικοινωνικοί. Α, ναι! Ή αν έχουν μονίμως όρεξη για βόλτα και παρέα, ενώ εμείς θέλουμε να απολαύσουμε την μοναξιά μας.
Σαν τον Αρκούδο.  γράφει η Μαρία Σούμπερτ Παραδοσιακά η οικογένεια είναι το σύστημα εκείνο στο οποίο δύο άτομα συνδέονται σε κοινωνικό επίπεδο μέσω του γάμου και αποκτούν παιδιά. Ακόμα πιο παραδοσιακά η οικογένεια συμπεριλαμβάνει και τις προηγούμενες γενιές των δύο αυτών ατόμων –τα οποία σε πολλές κοινωνίες ακόμα δεν είναι και τα δύο ενήλικα-, ζώντας όλοι μαζί σε μια διαγενεακά διευρυμένη οικογενειακή κατάσταση. Η κλασική ελληνική για παράδειγμα οικογένεια αποτελείται από τον πατέρα, τη μητέρα (η τοποθέτηση των ρόλων δεν είναι τυχαία) και τα παιδιά. Δύο κόμμα κάτι παιδιά αντιστοιχούν σε κάθε οικογένεια. Αν και τα τελευταία χρόνια, τα μοναχοπαίδια δείχνουν για λόγους καθαρά οικονομικο-κοινωνικούς να υπερτερούν.
 γράφει ο Alex Ηλιάδης Που και που με πιάνουν κάτι άγχη σε σχέση με αυτά που γράφω. Να μην κολλάω. Με πιάνω να λέω στον εαυτό μου «μη γράφεις μόνο για ξένη μουσική, θα μας γιουχάρουν». Όπως θα έχετε καταλάβει, δε με συγκινεί ιδιαίτερα η σημερινή λαϊκή μουσική και από ό,τι έχω καταλάβει (ευτυχώς), δεν είναι μέρος του content που θέλουν οι άνθρωποι του site.
 γράφει ο Alex Ηλιάδης Μιλάω για την τάση που ολοένα και αυξάνεται. Συναυλίες, φεστιβάλ, βραδιές κλασσικής μουσικής και παρουσιάσεις δίσκων να γίνονται online.
Σεβαστό απόλυτα ότι δεν γίνεται να σταματήσει η γη να γυρίζει λόγω ενός ιού. Από την άλλη, είναι σίγουρα ευτυχές γεγονός, το ότι ζούμε σε αυτήν την εποχή που η τεχνολογία μας παρέχει τη δυνατότητα, να «βρεθούμε» και να δούμε θεάματα και χωρίς φυσική παρουσία. Θεωρώ δε, ότι ακριβώς λόγω της ύπαρξης αυτής της τεχνολογίας, θα έπρεπε κατά το μέτρο του δυνατού να είχε ήδη δοθεί στο κοινό η δυνατότητα να παρακολουθήσει κάποιο μεγάλο φεστιβάλ, εξ’ αποστάσεως. Ποτέ δεν είναι αργά…  γράφει ο Μιχάλης Λαγάνης Την ώρα που η Ευρώπη παρακολουθεί «παγωμένη» τη νέα μετάλλαξη του Covid-19 που αρχικά εμφανίστηκε στη Νότια Αγγλία και ήδη παρουσιάστηκε και ο πρώτος ασθενής του νέου στελέχους του ιού και στην Ολλανδία, στην Ελλάδα βρισκόμαστε εν αναμονή της άφιξης των πρώτων 80.000 διπλών δόσεων εμβολίων της Pfizer, στις 26 Δεκεμβρίου με τον εμβολιασμό των πολιτών να ξεκινά την επόμενη Κυριακή 27 Δεκεμβρίου, με μια νοσηλεύτρια στον Ευαγγελισμό και έναν ηλικιωμένο στο νοσοκομείο Σωτηρία να είναι οι πρώτοι Έλληνες που θα εμβολιαστούν με το ελπιδοφόρο εμβόλιο.
 γράφει η Μαρία Σούμπερτ Τα φετινά Χριστούγεννα είναι διαφορετικά. Αυτό το ξέρουμε, το βλέπουμε, το ακούμε. Τα δώρα αργούν να έρθουν γιατί οι μεταφορικές κλάταραν. Φίλοι και συγγενείς θα μείνουν μακριά μας (δεν είναι πάντα κακό αυτό…). Τα σχολεία δεν έχουν ανοίξει και δεν θα υπάρξουν οι συνήθως βαρετές αλλά πολύ γλυκές λόγω της προσωπικής μας εμπλοκής χριστουγεννιάτικες γιορτές, όπου θαυμάζουμε τα βλαστάρια μας ντυμένα καλικαντζάρια ή αγγελάκια (συνήθως ο ρόλος ταιριάζει και με τη συμπεριφορά του μικρού μας στην τάξη, οπότε μήπως κάτι θέλουν να μας πουν οι δασκάλες και οι δάσκαλοι;).
 γράφει η Μάριον Καφετζοπούλου Από το ξεκίνημα της φετινής εορταστικής περιόδου νιώθω πολύ διαφορετικά, όπως όλοι μας σχεδόν, καθώς το βίωμα της πανδημίας είναι πρωτόγνωρο για τις δικές μας γενιές, μικρών και μεγάλων. Και η διάρκεια του με στρέφει αναπόφευκτα να αφουγκραστώ τα πεδία του ψυχικού μας κόσμου. Εκεί όπου όλα παλεύουν να μείνουν στη θέση τους, παρά τις εξωτερικές αλλαγές. Εκεί όπου όλα, μπορεί να κλονιστούν υπόκωφα εάν δεν δείξουμε σθεναρά τις ισορροπίες μας. Εκεί όπου όλα αναδύουν ένα κόσμο με περισσότερα χρώματα και θετική ενέργεια, εάν εστιάσουμε τη βούληση μας προς αυτή την κατεύθυνση. Μα είναι τόσο αντικρουόμενες αυτές οι τάσεις κι ενυπάρχουν όλες μαζί, σαν μία συλλογική και ατομική δοκιμασία.
Χριστούγεννα με τα παιδιά! Οι γιορτινές θεατρικές παραστάσεις του ΚΠΙΣΝ για όλη την οικογένεια21/12/2020  γράφει η Μαρία Σούμπερτ Το τέταρτο παραμύθι της Marie Voigt κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ίκαρος και για μια ακόμα φορά η συγγραφέας και εικονογράφος επιλέγει ένα θέμα που αγγίζει τις σχέσεις και τα συναισθήματα των παιδιών. Μετά το «Ένα φως για τη νύχτα», το «Ο σκύλος είναι τζαζ» και την «Κόκκινη και την πόλη», η Marie Voigt επεξεργάζεται το θέμα των σχέσεων που αναπτύσσει το παιδί με τα παιχνίδια του, αλλά και με το πρώτο εκείνο παιχνίδι, το μεταβατικό του αντικείμενο.
Για τον Donald Winnicott (2009:24) το παιχνίδι αποτελεί το «μη-εγώ» απόκτημα, την στοιχειώδη συνειδητοποίηση από τη μεριά του βρέφους ενός αντικειμένου που γίνεται για πρώτη φορά αντιληπτό ως κάτι άλλο από τον εαυτό του. Αυτό φυσικά προϋποθέτει μια ολόκληρη σχέση που χρειάζεται να έχει δομηθεί μέχρι εκείνη τη στιγμή με τη μητέρα, με την «αρκετά καλή» μητέρα όπως την ορίζει ο παιδίατρος –ψυχαναλυτής (σελ. 41), ενώ σημειώνει πως «το αντικείμενο συμβολίζει τη μετάβαση του νηπίου από μια κατάσταση όπου είναι συγχωνευμένο με τη μητέρα σε μια κατάσταση όπου σχετίζεται με τη μητέρα σαν μια ύπαρξη ξεχωριστή και έξω από αυτό» (σελ. 45).  γράφει ο Alex Ηλιάδης Έμαθα κατά τη διάρκεια μίας συμμετοχής μου, στο Over Culture, εκπομπή του Χρήστου Σούτου και της Λίλας Παπαπάσχου στον Over Fm 104.9, ότι οι Scorpions είναι αγαπημένοι του Χρήστου. Γενικώς νόμιζα ότι δεν έχουμε μείνει πολλοί, αφού το πιο σύνηθες που ακούω γύρω μου για την θρυλική αυτή μπάντα, είναι πως «δεν κουράστηκαν να μας κοροϊδεύουν ότι θα σταματήσουν;», ή κάτι τέτοιο. Η δική μου θέση επ’ αυτού είναι ξεκάθαρη. Ευτυχώς που δεν αποφασίζουν να σταματήσουν. Άλλωστε αρκετές φορές, έχω πει πως ποτέ δεν πείστηκα ότι οι ίδιοι είχαν πει ότι θα το λήξουν. Πάντα θεωρούσα ότι ήταν μέρος, μίας πολύ κακής διαφημιστικής πολιτικής κάποιου που ασχολήθηκε με την προώθησή τους.
|
ΧΟΡΗΓΟΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ 
This section will not be visible in live published website. Below are your current settings: Current Number Of Columns are = 2 Expand Posts Area = Gap/Space Between Posts = 10px Blog Post Style = card Use of custom card colors instead of default colors = Blog Post Card Background Color = current color Blog Post Card Shadow Color = current color Blog Post Card Border Color = current color Publish the website and visit your blog page to see the results Archives
November 2021
|
