|
|
 της Γεωργίας Τσούρου Γιατί επιλέξατε την Αθήνα του τέλους του 19ου αιώνα ως βαγόνι για να κουβαλήσει την ιστορία σας; Με ποιο τρόπο σας δυσκόλεψε και ποιο σας διευκόλυνε αυτό στη διαδικασία της μυθοπλασίας; Πάντα με γοήτευε εκείνη η εποχή, τότε που ξεκινούσαν δειλά τα πρώτα βήματα στη γυναικεία χειραφέτηση, τα τεχνολογικά και επιστημονικά επιτεύγματα που άλλαξαν τον κόσμο μας και η πολιτική και οικονομική κατάσταση που επικρατούσε είχε τόσα κοινά με τη δική μας. Η Αθήνα εκείνης της εποχής ήταν το κέντρο των εξελίξεων σε πολιτιστικό και πολιτικό επίπεδο και όλες οι αλλαγές ήταν άμεσα ορατές. Αυτοί ήταν και οι λόγοι που διάλεξα τον τόπο και τον χρόνο. Η εποχή αυτή έχει πολλά ιδιαίτερα χαρακτηριστικά· είναι τόσο μακρινή και ταυτόχρονα τόσο όμοια με τη σύγχρονη. Αυτές οι διαφορές και οι ομοιότητες έπρεπε να επισημανθούν με κάποιο τρόπο και αυτό ήταν για μένα μια πρόκληση. Επιπλέον, η εποχή εκείνη σημαδεύτηκε από μεγάλες προσωπικότητες που έπρεπε να αναφερθούν με τα πραγματικά βιογραφικά τους στοιχεία και τα στοιχεία του χαρακτήρα τους κι αυτό μπορούσε να γίνει με έναν τρόπο και όχι εύκολα· με σεβασμό στην Ιστορία και στην προσωπικότητα των προσώπων και τον χαρακτήρα τους.  του Παναγιώτη Παπαϊωάννου 25 χρόνια Νύχτες Πρεμιέρας (18-29 Σεπτεμβρίου 2019) Οι Νύχτες Πρεμιέρας έκλεισαν τα 25 χρόνια ζωής. Το γράφω με ελεγχόμενη συγκίνηση, καθώς δεν πρόκειται για ζήτημα της συνήθους επετειακής αριθμητικής, αλλά μιας πολυδύναμης πολιτισμικής συνθήκης που έχει καταστήσει τον κάθε Σεπτέμβριο της μητρόπολής μας, από τον εκ προορισμού δύστοκο, συνοφρυωμένο και φορτωμένο υποχρεωτικές επανεκκινήσεις μήνα στον καλύτερο του αστικού φθινοπώρου. Οι αρκετοί ευτυχείς που μεγάλωσαν με τις Νύχτες Πρεμιέρας δεδομένες δεν χρειάζεται να είχαν γνωρίσει τις εποχές κινηματογραφικής ξηρασίας για να αντιληφθούν τη σημασία τους. Πλέον, το Φεστιβάλ είναι – μετά, λόγω παλαιότητας και ειδικού βάρους, από το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης - η μεγαλύτερη διεθνής κινηματογραφική εκδήλωση της χώρας. Από το 1995 και το “Blue In The Face”, το “Simple Men” του Hartley και τους “Usual Suspects” μέχρι σήμερα, ο Σεπτέμβριος της Αθήνας ισοδυναμεί με σινεμά. Οι αίθουσες του κέντρου γεμίζουν ανήσυχα βλέμματα και μυαλά και δικαίως, αφού, συν τω χρόνω, όχι μόνο οι αβάν πρεμιέρ, αλλά και οι ειδικές προβολές, τα αφιερώματα, οι θεματικές, το διαγωνιστικό τμήμα ως και οι μεταμεσονύκτιες προβολές είναι η χαρά του κινηματογραφόφιλου. Για πρώτη φορά ο υπογράφων βρέθηκε στο αναγνωρισμένο αυτό fair του σινεμά όχι μόνον ως θεατής, αλλά επιφορτισμένος, χάρις στο «ΘΕΑΘΗΝΑΙ» με το να καταγράψει τις εντυπώσεις του σε επιλεγμένες προβολές. ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΘΕΑΤΡΟΥ ΜΝΗΜΗ «ΑΓΩΝΕΣ» ΤΟΥ ΧΕΝΡΙ ΝΕΙΛΟΡ ΓΙΑ 3 ΜΟΝΟ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΣΦΕΝΔΟΝΗ30/9/2019
 της Λίλας Παπαπάσχου Ο γνωστός και καταξιωμένος ηθοποιός – και σκηνοθέτης – Νίκος Ορφανός έχει φέτος μια γεμάτη θεατρική χρονιά, πρωταγωνιστώντας σε δύο παραστάσεις – η μία εκ των οποίων παιδική – και σκηνοθετώντας μία τρίτη σε έναν καινούργιο, ιδιαίτερο χώρο. Το Θεαθήναι βρέθηκε face to…faces μαζί του λίγες μέρες πριν από την πρεμιέρα των παραστάσεων «Ο Απρόσκλητος Επισκέπτης» της Αγκάθα Κρίστι, σε σκηνοθεσία Γιώργου Φρατζεσκάκη και «Ο Ουρανένιος», του Γιώργου Δ. Λεμπέση, σε σκηνοθεσία Βίκυς Κουμούτσου, που ξεκινούν μέσα με τέλη Οκτωβρίου, στα θέατρα ELIART και ZINA, αντίστοιχα. Τον ευχαριστούμε θερμά για την παραχώρηση της πρώτης συνέντευξης της σεζόν, αλλά κυρίως για τις ουσιαστικές και ενδιαφέρουσες απαντήσεις που μας έδωσε, οι οποίες σίγουρα αποτελούν τροφή για σκέψη, αλλά παράλληλα γεννούν και αισιοδοξία για το μέλλον του ελληνικού θεάτρου – της χώρας εν γένει – και του ευχόμαστε ολόψυχα καλή επιτυχία, σε όλα τα καλλιτεχνικά του σχέδια, τρέχοντα και μελλοντικά.  της Μαρίας Σούμπερτ Γνωρίσαμε την Σεραφίνα από το πρώτο βιβλίο του Robert Beatty, όταν μας σύστησε σε ένα περίεργο κορίτσι με γατίσια μάτια που ζει στα σκοτάδια και τη νύχτα. Εκείνη τη φορά αντιμετώπισε έναν τρομακτικό κύριο με μαύρη κάπα. Και μέσα από την περιπέτεια εκείνη, η Σεραφίνα γνώρισε τον Μπρέινταν, τον πρώτο της και προς το παρόν μοναδικό φίλο. Τώρα λοιπόν συναντούμε ξανά την δωδεκάχρονη κοπέλα, η μητέρα της οποίας έχουμε μάθει πως είναι άνθρωπος και αιλουροειδές μαζί. Άρα καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό για τη Σεραφίνα! Ο Robert Beatty γράφει τη συνέχεια της Σεραφίνας και μας ταξιδεύει στην αμερικανική ύπαιθρο του 19ου αιώνα, σε μια τεράστια έπαυλη εξοπλισμένη με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας. Αυτή τη φορά όμως η Σεραφίνα δεν είναι μόνη, την συντροφεύουν ο Μπράιντεν, ο Γουέιζα –που αλλάζει όπως κι εκείνη-, η Έσι, η καμαριέρα και η περίεργη αριστοκράτισσα Ρουίνα. Τι έχει συμβεί όμως; Η Σεραφίνα βλέπει στο δάσος του Μπίλτμορ έναν περίεργο άνδρα, ο οποίος έχει τη δύναμη να μαγεύει όλα τα ζωντανά πλάσματα. Αφού τα κλείσει σε κλουβιά, καταφέρνει να τα ελέγχει, δείχνοντας έναν απερίγραπτο ζήλο να εξοντώσει το Μπίλτμορ και τους ενοίκους του. Και ενώ δεν θέλω να σας χαλάσω το σασπένς, πρέπει να πω πως η περιπέτεια αυτή της Σεραφίνα –μια σειρά βιβλίων που διαβάζεται άνετα από εφήβους και ενηλίκους ταυτόχρονα- είναι μεν πιο περίπλοκη, η δομή πιο σφιχτή, ενώ η ίδια η ατμόσφαιρα του βιβλίου είναι λιγότερο κλειστοφοβική από το πρώτο. Ίσως η αίσθηση του δάσους και των συμμάχων, έναντι της μοναξιάς και ενός ασφυκτικού μανδύα, να αλλάζει όλο το κλίμα του βιβλίου. ΟΙ «ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ ΜΑΓΕΙΡΙΚΕΣ» ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΥΝ ΑΠΟ 3 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ & ΜΟΝΟ ΓΙΑ 16 ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΑΛΚΜΗΝΗ27/9/2019
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΗΣ ΕΦ’ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΎΛΗΣ ΜΙΑ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΤΕΤΑΡΤΗ 6/11 ΣΤΟ ΜΕΓΑΡΟ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΑΘΗΝΩΝ27/9/2019
 της Μαρίας Σούμπερτ Πόσο εύκολο είναι να «μπούμε στα παπούτσια των άλλων»; Και γιατί; Πρέπει να μπαίνουμε στα παπούτσια των άλλων; Και αν δεν φοράνε κάλτσες; Αν βρωμάνε τα πόδια τους; Τα τελευταία χρόνια η ενσυναίσθηση έχει γίνει η πιο πολυχρησιμοποιημένη λέξη σε όσους ασχολούνται με το Παιδί, την Ψυχική Υγεία, αλλά και τις διάφορες διαταραχές που εμφανίζονται μέσα στην εκπαιδευτική ζωή. Γιατί είναι όμως απαραίτητη; Και πώς μπορεί να χωρέσει σε ένα παραμύθι; Η Άλκηστη Χαλικιά γράφει για τα παπούτσια των άλλων, που τραβούν το ενδιαφέρον της Ματού, της μικρής της ηρωίδας που ζει εικοσιτρία χιλιόμετρα από το Παρίσι. Και που επιστρέφοντας σπίτι της καθημερινά ανακάλυψε το τοπικό τζαμί με τα δεκάδες παπούτσια απ’ έξω. Και που αποφάσισε να τα δοκιμάσει και να φανταστεί τι είναι αυτό που έδωσε σε κάθε συγκεκριμένο ζευγάρι τη φόρμα του. Το ενδιαφέρον εύρημα της Χαλικιά είναι πως ξεκινώντας την «περιδιάβαση» της Ματού στα παπούτσια έξω από το τζαμί δημιουργεί την αρχική εντύπωση πως το βιβλίο θα αφορά στη διαφορετικότητα και την αποδοχή της. Περιμένει δηλαδή κανείς στην αρχή να εξελιχθεί η ιστορία πάνω στη διαφορετικότητα. Η Ματού όμως δεν ενδιαφέρεται για τις θρησκευτικές και πολιτισμικές επιλογές και καταγωγές των άλλων. Για την Ματού ο άλλος είναι πάντα ο άλλος. Είτε πρόκειται για ανθρώπους που δεν γνώρισε, είτε για την οικογένειά της. Γιατί η μητέρα μπορεί να είναι ο Σημαντικότερος και Σημαντικότατος Άλλος της, είναι πάντα όμως μια άλλη, που δεν μπορεί να μπει στο μυαλό και τις σκέψεις της. Έτσι η Ματού συνεχίζει να παίζει. |
ΧΟΡΗΓΟΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ 
This section will not be visible in live published website. Below are your current settings: Current Number Of Columns are = 2 Expand Posts Area = Gap/Space Between Posts = 10px Blog Post Style = card Use of custom card colors instead of default colors = Blog Post Card Background Color = current color Blog Post Card Shadow Color = current color Blog Post Card Border Color = current color Publish the website and visit your blog page to see the results Archives
November 2021
|
