|
|
 γράφουν Χρήστος Σούτος & Λίλα Παπαπάσχου Συνεχίζουμε σήμερα με το δεύτερο μέρος του αφιερώματος μας στις κινηματογραφικές ταινίες που έχουν ως θεματική τον αθλητισμό. Μετά από το ελληνικό σινεμά και πριν την μοναδική δεκαετία του ΄80, θα ταξιδέψουμε στον κόσμο της παγκόσμιας φιλμογραφίας.
0 Comments
 γράφει η Μαρία Σούμπερτ Τα σχολεία ξεκίνησαν –λέμε τώρα- και τα παιδιά επιστρέφουν με χαρά –ξαναλέμε τώρα- πίσω από τα θρανία. Πολλά παιδιά πάνε για πρώτη φορά, άλλα πάνε και μετά δεν ξαναπάνε για κάποιο καιρό –κορονοϊός γαρ-, άλλα αλλάζουν εκπαιδευτική βαθμίδα. Αν όμως κάτι είναι σταθερό και αναλλοίωτο –από τα χρόνια που πήγαινα εγώ ακόμα σχολείο- είναι οι σχέσεις ανάμεσα στους μαθητές. Σχέσεις που αν μη τι άλλο αποτελούν τον μικρόκοσμο της δικής μας κοινωνίας. Έχουμε λοιπόν τα άτακτα παιδιά, τα πιο νευρικά, τα καλά παιδιά, τα αθλητικά, τα παιδικά που «κόβει» το μυαλό τους, τα παιδιά που τρομάζουν τα άλλα παιδιά. Και αυτά τα τελευταία μάλιστα φαίνεται πως αποτελούν μια κατηγορία από μόνα τους: περιπτώσεις παιδιών που φοβίζουν, τραυματίζουν, τρομάζουν, ενώ είναι και τα ίδια φοβισμένα, τραυματισμένα και τρομαγμένα.
 γράφει η Μαρία Σούμπερτ «Οι παραδόσεις είναι το δοκίμιο του λαού μας, ενώ τα παραμύθια –ο πεζός του προφορικός λόγος- αποτελούν την προσπάθειά του να αυτοπεριγραφεί και να αυτοψυχαναλυθεί» γράφει ο Κώστας Καφαντάρης (2005:17-20). Τι είναι όμως αυτό που κάνει το παραμύθι τόσο δυνατό; Είναι άραγε ο τρόπος με τον οποίο εντάσσει μέσα του την ανάγκη ενηλικίωσης του πολιτισμού, των κοινωνιών, των ίδιων των ατόμων -όπου δεν αναφερόμαστε μόνο στην φυσική ενηλικίωση των 18 χρόνων, αλλά και στην συναισθηματική; Είναι ο τρόπος που περιγράφει τους ήρωές του –τόσο ανοιχτός και τόσο ουδέτερος που θα μπορούσαν όλοι να ταυτιστούν μαζί τους; Είναι ο τόπος που θυμίζει τα χωριά των γονιών μας και τους τόπους των παππούδων μας; Είναι οι ιστορίες που ζουν οι ήρωες –τόσο παράλογες, αλλά και τόσο αυτονόητες;
 γράφουν Χρήστος Σούτος & Λίλα Παπαπάσχου Το «Θεαθήναι» απέκτησε και ραδιοφωνική στέγη! Η μετεξέλιξη της εκπομπής «καλλίΠόλις» που παρουσιάζαμε επί 4 χρόνια στο φιλόξενο Κανάλι Ένα 90.4 ονομάζεται πλέον «OVER Culture - Θεαθήναι the radio show» και φιλοξενείται στο νέο αθλητικό - και όχι μόνο- ραδιόφωνο OVER FM 104.9. Από αυτήν τη συχνότητα - αλλά και διαδικτυακά μέσω Live24 - θα τα λέμε κάθε Σάββατοαπό τη 1 έως τις 2 το μεσημέρι.
Εγκαινιάζουμε λοιπόν σήμερα, μια σειρά από αφιερωματικά άρθρα που θα ακολουθούν τις αντίστοιχες ραδιοφωνικές «tribute» εκπομπές μας. Το περασμένο Σάββατο ασχοληθήκαμε με την θεματική του αθλητισμού στον κινηματογράφο. Όπως καταλαβαίνετε δεν είναι εφικτό να εξαντληθεί το θέμα σε ένα μόνο άρθρο, γι΄ αυτό και το χωρίσαμε σε τρία μέρη. Ξεκινώντας σήμερα με τον ελληνικό κινηματογράφο, συνεχίζοντας προσεχώς με τον ξένο και «ρίχνοντας αυλαία» με την cult πλευρά του ελληνικού σινεμά και βίντεο, κυρίως της δεκαετίας του 1980.  γράφει η Μαρία Σούμπερτ Τι έχουν να πουν τα αγάλματα στις πλατείες; Εκείνα που στέκουν βουβά και παρατηρούν τον κόσμο να περνάει. Έναν κόσμο που πια δεν γνωρίζουν, έναν κόσμο διαφορετικό, ξένο και αφιλόξενο. Έναν κόσμο που δε διστάζει να πετάξει επάνω τους μπογιά και τα σκαρφαλώσει για να τα χτυπήσει με σφυριά και βαριοπούλες. Τι έχουν να πουν τα αγάλματα στις πλατείες της Αθήνας;
Γιατί για τα αγάλματα στις πλατείες μας μίλησε και ο Όσκαρ Ουάιλντ στον «Ευτυχισμένο πρίγκιπα», ένα ίσως από τα πιο θλιμμένα παραμύθια του σύγχρονου κόσμου –το οποίο το διαδίκτυο μας ενημερώνει πως το εξέδωσε μαζί με άλλα παραμύθια το 1888 εμπνευσμένος από τις απάνθρωπες συνθήκες ζωής των παιδιών του Λονδίνου.  γράφει η Μαρία Σούμπερτ Θεωρούμε σχεδόν δεδομένο πως ότι γράψει κανείς –μυθοπλαστικά εννοούμε- είναι γεμάτο από ψήγματα προσωπικής εμπειρίας, τα οποία μεταμορφώνει η φαντασία σε κάτι νέο. Κάτι νέο, αλλά και κάτι οικείο. Κάτι που καλύπτει την προσωπική εμπειρία, αλλά με κάποιο τρόπο αποκαλύπτει στοιχεία του ασυνειδήτου και των προσωπικών βιωμάτων του συγγραφέα.
Αυτό φαίνεται να πιστεύει και η Ελένη Κατσαμά, η οποία μετά την ζωή του Καρόλου Ντίκενς, στο βιβλίο της «Καλά Χριστούγεννα, κύριε Ντίκενς» (εκδόσεις Πατάκη), συνεχίζει την σειρά «Οι μεγάλοι όταν ήταν μικροί», με ένα βιβλίο για τα παιδικά χρόνια του Miguel de Cervantes Saavedra, του «πατέρα» της μυθιστοριογραφίας και ξακουστού Ισπανού συγγραφέα του 16ου αιώνα.  γράφει η Μαρία Σούμπερτ Τα σχολεία άνοιξαν, τα παιδιά επέστρεψαν στις τάξεις. Κάποια ίσως λίγο πιο απότομα από άλλα. Γιατί για κάποια παιδιά η νέα χρονιά σημαίνει την αλλαγή εκπαιδευτικής βαθμίδας (από τον παιδικό σταθμό στο νηπιαγωγείο και από το νηπιαγωγείο στο δημοτικό –και επιτρέψτε μου να μην αναφερθώ στις μάσκες, που τόσο πρακτικά καλύπτουν οποιοδήποτε άλλο πρόβλημα προκύπτει. Μόνο που φέτος –με την καραντίνα και το περίεργο σχολικό πρόγραμμα που δεν επέτρεψε σε πολλά παιδιά να επιστρέψουν στις τάξεις- τα παιδιά αυτά δεν έχουν μπορέσει να επεξεργαστούν μέσα στην τάξη την μετάβαση που θα επέλθει, να προετοιμαστούν για το νέο περιβάλλον, τις νέες δασκάλες και τους νέους δασκάλους, τους νέους συμμαθητές και τις νέες συμμαθήτριες.
|
ΧΟΡΗΓΟΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ 
This section will not be visible in live published website. Below are your current settings: Current Number Of Columns are = 2 Expand Posts Area = Gap/Space Between Posts = 10px Blog Post Style = card Use of custom card colors instead of default colors = Blog Post Card Background Color = current color Blog Post Card Shadow Color = current color Blog Post Card Border Color = current color Publish the website and visit your blog page to see the results Archives
November 2021
|
