Ένα μαμούν που το λέγανε Ξου

γράφει η Μαρία Σούμπερτ

Τα σχολεία άνοιξαν, τα παιδιά επέστρεψαν στις τάξεις. Κάποια ίσως λίγο πιο απότομα από άλλα. Γιατί για κάποια παιδιά η νέα χρονιά σημαίνει την αλλαγή εκπαιδευτικής βαθμίδας (από τον παιδικό σταθμό στο νηπιαγωγείο και από το νηπιαγωγείο στο δημοτικό –και επιτρέψτε μου να μην αναφερθώ στις μάσκες, που τόσο πρακτικά καλύπτουν οποιοδήποτε άλλο πρόβλημα προκύπτει. Μόνο που φέτος –με την καραντίνα και το περίεργο σχολικό πρόγραμμα που δεν επέτρεψε σε πολλά παιδιά να επιστρέψουν στις τάξεις- τα παιδιά αυτά δεν έχουν μπορέσει να επεξεργαστούν μέσα στην τάξη την μετάβαση που θα επέλθει, να προετοιμαστούν για το νέο περιβάλλον, τις νέες δασκάλες και τους νέους δασκάλους, τους νέους συμμαθητές και τις νέες συμμαθήτριες.

​​Πολλά παιδιά θα νιώσουν άγαρμπα, αδέξια, αμήχανα. Θα νιώσουν φοβισμένα, άλλα αμυντικά άλλα επιθετικά. Θα προσπαθήσουν να σχετιστούν, κάποια θα το καταφέρουν πιο εύκολα, κάποια θα δυσκολευτούν. Κάποια παιδιά θα ματαιωθούν –η εικόνα τους δεν θα «ταιριάζει» στων άλλων παιδιών. Κάποια άλλα ίσως από ντροπή χρειαστούν περισσότερο χρόνο να ανοιχτούν. Άλλα πάλι δεν θα θέλουν να κοιμηθούν στον παιδικό και το νηπιαγωγείο στο ολοήμερο. ​

Πόσο δύσκολο είναι τελικά να κοινωνικοποιηθούμε; Να βρούμε φίλους; Να ενταχθούμε σε μια ομάδα; Ποιος θυμάται αν έμπαινε εύκολα ή δύσκολα σε νέες παρέες ως παιδί; Γιατί υπάρχει και αυτή η γλυκιά αμνησία των παιδικών μας χρόνων, όπου τα περισσότερα που μας έχουν δυσκολέψει τα έχουμε ξεχάσει, ή που νομίζουμε πια πως δεν ήταν και τόσο τρομερά.

Μα δεν είναι τρομερό να είσαι ο καινούργιος ή ο παμπάλαιος και να προσπαθείς να βρεις φίλους;

Αυτό εξιστορούν στην έμμετρη ιστορία τους η Αλίκη Γιαννάκη και ο Ματθαίος Αμανατιάδης, με την εικονογράφηση της Στέλλας Δημητρακοπούλου, στο βιβλίο τους «Μαμούν» που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μικρή Σελήνη. Μας μιλούν για το πλάσμα εκείνο που μέσα στο κρύο:

«Μεμιάς τις τσίμπλες τίναξε και μ’ άπλετη λαχτάρα
το κέλυφός του χτένισε με μια χοντρή τσατσάρα.
Αφού τη μύτη γυάλισε, που ήταν σαν προβοσκίδα,
άνοιξε τα φτεράκια του και έφυγε βολίδα».

Αιωνόβιο το μαμούν, από την εποχή των μαμούθ, με όλα τα αρνητικά της μακροζωίας του. Ένα χοντρό κέλυφος γεμάτο τρίχες, μύτη σαν προβοσκίδα, μεγάλο μέγεθος. Τα υπόλοιπα ζουζούνια της παιδικής χαράς θα το περιγελάσουν και θα το απορρίψουν. Μέχρι που θα συμβεί η καταστροφή: ένα κλαδί θα κινδυνεύσει να τα σκοτώσει. Το μαμούν τότε θα χρησιμοποιήσει όλα τα περίεργα στοιχεία του, την δυνατή του προβοσκίδα και το άθραυστο κέλυφός του για να σώσει τα υπόλοιπα ζουζούνια και να γίνει αποδεκτό με ενθουσιασμό και χειροκροτήματα.

Και μπορεί οι μικροί αναγνώστες να μην βρεθούν σε αντίστοιχα τρομακτικές σκηνές, σίγουρα όμως θα έχουν στο νου τους πως ακόμα και το πιο περίεργο πλάσμα, ακόμα και το πιο περίεργο παιδί χωράει μέσα στην ευρύτερη ομάδα της τάξης, αλλά και πως αξίζει κανείς να γνωρίσει τον άλλο και να μην τον απορρίψει για την εξωτερική του εμφάνιση –αφού αυτή η εμφάνιση μπορεί κάποια στιγμή να το καταστήσει ξεχωριστό και απαραίτητο.

Αλίκη Γιαννάκη - Ματθαίος Αμανατιάδης
Μαμούν
Εικονογράφηση:
​Στέλλα Δημητρακοπούλου
Εκδόσεις Μικρή Σελήνη
ISBN: 978-618-5049-83-6
Τιμή: 11,90 €