|
|
«TALES FROM THE BOX» Ο ΘΑΝΟΣ ΣΤΑΥΡΙΔΗΣ & Η ΣΤΕΛΛΑ ΤΕΜΠΡΕΛΗ ΣΕ ΜΙΑ ΜΟΥΣΙΚΗ ΑΦΗΓΗΣΗ ΣΤΟ ΚΠΙΣΝ31/7/2019
 της Μαρίας Σούμπερτ Γιατί αγαπάμε τόσο πολύ το καλοκαίρι; Κι ας μου επιτρέψουν οι λάτρεις του χειμώνα και εχθροί της ζέστης και του ιδρώτα, αλλά πρέπει κάπως να συνεργαστούμε σε αυτό το συλλογισμό. Πάμε πάλι λοιπόν. Γιατί αγαπάμε τόσο πολύ το καλοκαίρι ή γιατί το αγαπούσαμε τόσο πολύ ως παιδιά; Τι το ξεχωριστό είχε αυτή η εποχή εκτός από ζέστη, μύγες, ηλίαση και εγκαύματα;
Το καλοκαίρι για μένα τουλάχιστον σηματοδοτεί ακόμα και τώρα το τέλος της εργασιακής περιόδου. Παρ’ ότι φυσικά καμία δουλειά δεν κλείνει τρεις μήνες το χρόνο –ακόμα και οι εκπαιδευτικοί δεν είναι ξέγνοιαστοι όλη αυτή την περίοδο- για εμένα το καλοκαίρι σημαίνει χαλάρωση και ηρεμία. Και μπάνιο στη θάλασσα. Και διακοπές. Ακόμα και όταν δεν πηγαίνω. Τι σημαίνει όμως καλοκαίρι για ένα παιδί;  της Γεωργίας Τσούρου Χρόνια πριν τα social media, προκειμένου να ξεσπάσεις τα νεύρα σου σαν άνθρωπος σε κάποιον άγνωστο που δεν σου έφταιγε σε τίποτα, έπρεπε να πάρεις το αυτοκίνητο και να βγεις στη Μεσογείων με την ελπίδα να πεταχτεί κάποιο μηχανάκι από τα δεξιά σου ή να σου κορνάρει ο από πίσω πριν καλά ανάψει το πράσινο φανάρι. Τώρα ευτυχώς η τεχνολογία εργάζεται νυχθημερόν προς εξυπηρέτηση των ανθρωπίνων ενστίκτων, ακόμα και των πιο ταπεινών, κι έτσι έχουμε τη δυνατότητα να μοιράζουμε μούντζες διαδικτυακώς με πιο ευγενείς αφορμές: Μανούλες και μπαμπάδες του facebook, θείτσες, γιαγιάδες και παππούδες, επιστήμονες της παιδιατρικής και παιδοψυχολογίας, άτεκνοι και μη, φροντίζουν να μας ενημερώσουν με το ύφος των γνωστών εκατό Καρδιναλίων για όλους αυτούς τους τρόπους με τους οποίους αποτυγχάνουμε στην πιο σημαντική δουλειά της ζωής μας, αυτή του γονιού, τραυματίζοντας δια παντός τα λιλιπούτεια πειραματόζωά μας. Απόψεις υπάρχουν για τα πάντα, από τον τρόπο με τον οποίο θα τα ξεγεννήσουμε τα έρμα, έως το τι και πότε θα πιούνε και θα φάνε, πώς θα παίξουν, πώς θα διαπαιδαγωγηθούν, πώς θα τα συναισθανθούμε αρκετά αλλά όχι και υπερβολικά πολύ, ώστε να μεγαλώσουν με όρια και σεβασμό προς τους ίδιους τους τους εαυτούς και τα υπόλοιπα μέλη της κοινωνίας, να γίνουν επιστήμονες, αν θέλουν, ή όχι, αν δεν θέλουν, πάντως σε κάθε περίπτωση να μην καταλήξουν ψυχασθενείς δολοφόνοι με το μαχαίρι και πρώτα θύματα εμάς τους γεννήτορές τους.
Στο μεταξύ, να έχουν όλοι αυτοί δίκιο, μαθηματικά και μόνο, πρέπει να είναι αδύνατο. Επειδή, όμως, ποτέ δεν ήμουν καλή στα μαθηματικά, δεν είμαι και σίγουρη παντελώς για το ανωτέρω, κι έτσι ημερησίως καταναλώνω ευλαβικά απειράριθμες πληροφορίες σχετικά με την διατροφή και την ανατροφή της μικρής μου κόρης ελπίζοντας τουλάχιστον από τα δέκα πράγματα που κάνω καθημερινά τα εφτά - οκτώ να πιάνουν τόπο. Για τα υπόλοιπα, έχω ανοίξει έναν αποταμιευτικό λογαριασμό από το οποίο προσβλέπω να χρηματοδοτήσω την ψυχοθεραπεία που θα χρειαστεί μόλις συνειδητοποιήσει κι αυτή εν καιρώ ότι δεν υπήρξα τέλεια μάνα.  της Μαρίας Σούμπερτ Στην εφηβεία αρχίζει να αναδύεται το βασανιστικό ερώτημα «Ποιος είμαι;». Όταν έχει αποχαιρετίσει οριστικά την παιδική ηλικία όπου το «ποιος είμαι» μπλέκεται συχνά με το «ποιος θα ήθελα να είμαι» και απαντάται συνήθως με επιλογές ηρώων παραμυθιών, καρτούν και άλλων φανταστικών προσώπων που εισάγονται στη ζωή του παιδιού, ο νεαρός έφηβος καλείται να βάλει σε τάξη όλες τις πληροφορίες που έχει λάβει από το οικογενειακό, σχολικό και κοινωνικό του περιβάλλον –γνώσεις και συναισθήματα- και να απαντήσει στο τρομακτικό αυτό ερώτημα.
Ο Αθανάσιος Αλεξανδρίδης συνεχίζοντας τη σειρά της Σχολής Ανήσυχων Γονέων περνάει από τους «Παιδικούς Φόβους» στο «Χτίζοντας ταυτότητα» και αυτό φαίνεται να είναι και ένα πολύ λογικό πέρασμα. Αν δεν μπορέσουμε να επεξεργαστούμε τους παιδικούς μας φόβους, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να χτίσουμε μια ταυτότητα ανεξάρτητη από εξωτερικές επιρροές. Το βιβλίο ακολουθώντας και πάλι την δομή των μηνιαίων συναντήσεων με τους γονείς ενός ιδιωτικού δημοτικού σχολείου, αναπτύσσει την προβληματική του τι είναι η ταυτότητα, πώς ξεχωρίζει από τους ρόλους που παίζουμε στην καθημερινότητά μας, οι οποίοι σύμφωνα με τον Αλεξανδρίδη είναι «φορετοί» και αποτελούν κοινωνικές αναπαραστάσεις, σε αντίθεση με τον χαρακτήρα που μοιάζει να είναι το πιο συμπαγές και στέρεο κομμάτι της προσωπικότητάς μας, αυτό που δεν αλλάζει εύκολα.  της Λίλας Παπαπάσχου Σίγουρα έχετε ήδη ακούσει και διαβάσει πολλά για το καλλιτεχνικό «θαύμα» που συντελέστηκε στις 26 & 27 Ιουλίου, στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, τυλίγοντας στο ζοφερό του φως όσους είχαμε την τύχη (και την τιμή...) να το παρακολουθήσουμε. Όλα σωστά, εύστοχα και δίκαια, αν και στην προκειμένη περίπτωση τα λόγια είναι μάλλον ανεπαρκή για να περιγράψουν τον μυστηριακό, εκστατικό χαρακτήρα και την διαπεραστική ποιητικότητα μίας παράστασης, που κατάφερε να φτάσει μέχρι το μεδούλι της ίδιας της δομικής σύστασης του ανθρώπου, ο οποίος χρόνια τώρα προχωρά....«με φωτιά και με μαχαίρι»...
Ο σπουδαίος Βέλγος σκηνοθέτης Ivo Van Hove ξανά στην Ελλάδα (μετά το άνοιγμα του περσινού προγράμματος του Φεστιβάλ Αθηνών με την δυνατή σκηνική μεταφορά των έργων του Μπέργκμαν Περσόνα/Μετά την πρόβα τα οποία παρακολουθήσαμε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και επαναλήφθηκαν στην Αίθουσα Ρισελιέ) φέρνει την Comedie Française (ευρέως γνωστή ως σπίτι του Μολιέρου) για πρώτη φορά στην Επίδαυρο, καταφέρνοντας να συνδέσει άρρηκτα το όνομά του με ένα νέο καλλιτεχνικό επίτευγμα, το οποίο αυτήν τη φορά έχει ως σημείο αναφοράς την πολύπαθη και αιματοβαμμένη οικογένεια των Ατρειδών. Αυτή η δεύτερη συνεργασία ενός από τους πιο διάσημους θεατρικούς οργανισμούς του κόσμου με έναν από τους σημαντικότερους, διεθνούς φήμης βιρτουόζους της εικόνας, προσέφερε την ιδανική ευκαιρία στον Éric Ruf, γενικό διευθυντή της Κομεντί Φρανσαίζ, και στον Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο, καλλιτεχνικό διευθυντή του Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου, να ενώσουν τους δύο αυτούς μεγάλους καλλιτεχνικούς θεσμούς του ευρωπαϊκού θεάτρου, παρουσιάζοντας τις τραγωδίες του Ευριπίδη Ηλέκτρα και Ορέστης σε μία ενιαία – και ολοκληρωμένη - σκηνική σύνθεση που θα μείνει βαθιά χαραγμένη στη μνήμη μας, όπως κάθε σπάνια και σίγουρα ανεπανάληπτη εμπειρία.  της Μαρίας Σούμπερτ Τέσσερα παιδιά, δύο αγόρια και δύο κορίτσια, η Ντάινα και ο αδερφός της ο Φίλιπ, και η Λούσι- Αν και ο αδερφός της ο Τζακ έχουν επιτέλους διακοπές. Η μητέρα της Ντάινα και του Φίλιπ θα νοικιάσει ένα μικρό εξοχικό σπίτι στην αγγλική ύπαιθρο και εκεί θα περάσουν τα τέσσερα παιδιά τις καλοκαιρινές τους διακοπές. Και φυσικά θα μπλέξουν σε μια περιπέτεια που αφορά ένα κάστρο.
Η πολυδιαβασμένη συγγραφέας παιδικών βιβλίων Ένιντ Μπλάιτον γράφει το δεύτερο βιβλίο της σειράς «Περιπέτεια», το οποίο κυκλοφορεί το 1946, μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η τοποθέτηση της δράσης στην αγγλική ύπαιθρο, οι περιορισμένες περιγραφές των καθημερινών συνηθειών, αλλά και η περιγραφική γλώσσα της Μπλάιτον επιτρέπουν στον αναγνώστη να ταυτιστεί με τους ήρωες –κι ας τον χωρίζουν εβδομήντα τρία ολόκληρα χρόνια από τότε. Το μόνο χαρακτηριστικό που ίσως δώσει στοιχεία ενός παρελθόντος χρόνου είναι το τζάκι που πρέπει να καίει για να φτιάξουν τσάι, η σκάφη που θα πλύνουν το αγριοκόριτσο που θα αποδειχθεί μεγάλος βοηθός τους, αλλά και η παντελής απουσία αναφοράς σε οποιοδήποτε τεχνολογικό γκάτζετ –που φυσικά δεν υπήρχε την εποχή εκείνη.  του Χρήστου Σούτου Νοσοκομείο Αλεξάνδρα βράδυ Τετάρτης με ξημερώματα Πέμπτης. Ένα ατυχές συμβάν, μια μικρή περιπέτεια όπως λέμε, με έφερε στα εξωτερικά ιατρεία και στα επείγοντα περιστατικά. Ως άνθρωπος που έχει "μεγαλώσει " στα νοσοκομεία από παιδί, υιός ιατρού του Ε. Σ. Υ γαρ, αλλά και φοιτητής κάποτε της Ιατρικής Σχολής, οφείλω να πω πως έγινα μάρτυρας μιας παγκόσμιας πρωτοτυπίας στην ιατρική πρακτική. Πρωτοτυπία που χρήζει ιδιαίτερης προσοχής και σίγουρα θα μπορούσε να αποτελέσει και αντικείμενο κάποιου Ιατρικού Συνεδρίου ή ημερίδας τουλάχιστον. Εξηγούμαι...
Πριν αναφερθώ εκτενώς στα συμβάντα θα ήθελα να πω κάτι που θεωρώ ιδιαιτέρως σημαντικό. Οι Έλληνες γιατροί, που ασκούν το λειτούργημα τους στα δημόσια νοσοκομεία, είναι απλά με μια λέξη ήρωες. Παλεύουν καθημερινά κόντρα σε θεούς και δαίμονες με τρομερές ελλείψεις σε όλους τους τομείς. Από την άλλη η απαξίωση που υφίστανται τόσο σε οικονομικό όσο και σε επιστημονικό επίπεδο από την Πολιτεία είναι πρωτοφανής εδώ και χρόνια. Για τη δημόσια υγεία ότι και να πεις είναι λίγο. Κτήρια ερείπια, υποδομές και μηχανήματα απαρχαιωμένα, λίγο προσωπικό που αδυνατεί να τα βγάλει πέρα και ένα Κράτος που το μόνο που κάνει είναι να "σπρώχνει" τους ασθενείς στην αγκαλιά του ιδιωτικού τομέα.  της Μαρίας Σούμπερτ Η αλήθεια είναι πως μόλις το τέταρτο βιβλίο του Τρομερού Δίδυμου έπεσε στα χέρια μου, άρα δεν έχω εικόνα τι έκαναν αυτά τα παλιόπαιδα στο παρελθόν. Αν κρίνω βέβαια από το παρόν, μια χαρά φαρσέρ είναι, πλάκα έχουν και αν μη τι άλλο στηρίζουν ο ένας τον άλλο, αλλά και όσους πιστεύουν πως το αξίζουν.
Φυσικά ένα βιβλίο που κατά το ήμισυ υπογράφεται από τον Τζόρι Τζον* έχεις μια καλή αίσθηση πως θα αξίζει να το διαβάσεις –και ευτυχώς το Τρομερό Δίδυμο είναι από τις περιπτώσεις που το επιβεβαιώνουν. Αλλά ας δούμε τα πράγματα από την αρχή. Ή τέλος πάντων από το σημείο που τα έπιασα εγώ, δηλαδή στον τέταρτο τόμο. Καταρχήν δεν χρειάζεται για να παρακολουθήσει κάποιος το βιβλίο να έχει διαβάσει τα προηγούμενα, παρ’ ότι θα του κινούσε την περιέργεια να δει τι άλλο έχουν σκαρφιστεί και κατορθώσει οι δύο ανήλικοι φαρσέρ. «ΟΙ ΔΑΝΑΪΔΕΣ» ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΚΑΛΒΟΥ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΗ ΣΚΗΝΗ 2 & 3 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΣΤΗ ΜΙΚΡΗ ΕΠΙΔΑΥΡΟ26/7/2019
 της Μαρίας Σούμπερτ Αυτό που διαχωρίζει καθοριστικά την ενήλικη ζωή μου από την εφηβεία είναι πως πλέον δεν ονειροπολώ. Θυμάμαι τον εαυτό μου ώρες ολόκληρες πριν κοιμηθώ να στήνω ιστορίες με εμένα πρωταγωνίστρια, όπου φυσικά κατάφερνα και κατακτούσα ότι δεν είχα καταφέρει όλη την ημέρα. Τώρα ξαπλώνω και δεν προλαβαίνω να μετρήσω μέχρι το δέκα.
Στο βιβλίο του Jonas Ribeiro τα όνειρα βιώνουν κάτι αντίστοιχο με αυτό που έπαθαν τα δικά μου όνειρα. Ζούσαν μαζί με τους ανθρώπους για χρόνια και χρόνια, μέχρι που συνειδητοποίησαν πως δεν θα πραγματοποιηθούν ποτέ. Κανείς δεν τους έδινε σημασία και έτσι τα περισσότερα όνειρα έφυγαν για τόπους μακρινούς. Ορισμένα όμως αποφάσισαν να μείνουν κοντά σε εκείνους που έδειχναν πιο ανοιχτοί να τα ακούσουν. Ένας φούρναρης, ένα παιδί, μια τηλεφωνήτρια, μια μοδίστρα. Αλλά και πάλι δεν έβγαιναν στην επιφάνεια. Μοιάζει να είχαν κολλήσει χαμηλά κάτω από τη γη και να μην τα παρακινούσε κανείς να εμφανιστούν στον έξω κόσμο. Μέχρι που «αυτό που έπρεπε να συμβεί, συνέβη», όπως λέει και ο συγγραφέας και τα όνειρα βγήκαν στην επιφάνεια. Τότε το αγόρι θα γίνει αστροναύτης, η μοδίστρα θα γίνει σχεδιάστρια στο Παρίσι, ο φούρναρης θα ψήσει τα πιο αφράτα ψωμιά.  γράφουν Λίλα Παπαπάσχου & Χρήστος Σούτος Βρεθήκαμε πριν από λίγο στο πραγματικά εντυπωσιακό Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης και συγκεκριμένα στο Auditorium του πέμπτου ορόφου, με αφορμή τον Καλλιτεχνικό Απολογισμό του Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου 2019, για να παρακολουθήσουμε "συμπυκνωμένο" μέσα σε λίγες ώρες το σημαντικό, ουσιώδες και σε πολλές περιπτώσεις τολμηρό και ρηξικέλευθο έργο πολλών και αξιόλογων ανθρώπων με προεξέχοντα τον πάντα συμπαθή, προσιτό και φιλόξενο Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο, Καλλιτεχνικό Διευθυντή του Φεστιβάλ.
Ξεκινώντας την ομιλία του ο καταξιωμένος δημιουργός και επικεφαλής του Φεστιβάλ αναφέρθηκε στους λόγους που ο φετινός απολογισμός πραγματοποιείται τέλη Ιουλίου, με κυριότερο το γεγονός ότι ο Αύγουστος θεωρείται παραδοσιακά ως ο μήνας των διακοπών και στόχος του ήταν να υπάρξει όσο το δυνατόν μεγαλύτερη συμμετοχή δημοσιογράφων και κριτικών, στους οποίους και απευθύνονταν η εν λόγω συνέντευξη τύπου. Πειραιώς 260, Άνοιγμα στην Πόλη σε Αθήνα & Πειραιά, Ηρώδειο, Μικρή Επίδαυρος και Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου φιλοξένησαν και θα φιλοξενήσουν κάποιες από αυτές (εφόσον έχουμε ακόμα πολλές φεστιβαλικές βραδιές μπροστά μας!) παραστάσεις θεάτρου και χορού, συναυλίες, εικαστικές και πολυμεσικές εγκαταστάσεις, με κεντρικό θεματικό άξονα τη διαφορετικότητα σε όλες της τις εκφάνσεις, δίνοντας στην μασημένη ως τσίχλα αυτή λέξη την πραγματική της έννοια και διάσταση και εντάσσοντας για πρώτη φορά στην ιστορία του θεσμού ενδιαφέρουσες δράσεις για τα παιδιά, που είναι το πιο δύσκολο και απαιτητικό, αλλά και το πιο ενθουσιώδες κοινό. Μία από αυτές τις καινοτόμες δράσεις ήταν και το Drag Queen Story Hour_Αthens Chapter, σε σύλληψη - συντονισμό - επιμέλεια Δώρας Ανδρουλιδάκη (Over the rainbow story time) και αφήγηση/ερμηνεία των Socrates & Holly Grace, στο οποίο βρέθηκε η Μαρία Σούμπερτ/Υπεύθυνη της στήλης για το Παιδί του Θεαθήναι (διαβάστε εδώ το σχετικό άρθρο) η οποία αποκόμισε τις θετικότερες των εντυπώσεων, παρακολουθώντας τις δύο performers να κερδίζουν με την τρυφερότητα και την αλήθεια τους παιδιά και συνοδούς, καταφέρνοντας ένα γερό "πλήγμα" στις φοβίες και τις προκαταλήψεις μας.  της Μαρίας Σούμπερτ Τι μας φέρνει κοντά και τι μας απομακρύνει;
Γιατί μας φοβίζει το ανοίκειο και τι είναι αυτό που μας κρατάει σε απόσταση από κάποιον ξένο; Ήδη από τις πρωτόγονες κοινωνίες ο ξένος θεωρούταν ιερός. Ο van Gennep (1960) περιγράφει στο βιβλίο του “The rites of passage” τον τρόπο που ένας ξένος καλούνταν να ζήσει σε ένα ενδιάμεσο τόπο για ένα χρονικό διάστημα. Υπήρχαν ολόκληρες περιοχές που θεωρούνταν «μεταβατικοί τόποι», περιοχές στις οποίες ένας ξένος μπορούσε να ζήσει με ασφάλεια μέχρι να εισαχθεί στην νέα κοινότητα. Στο ίδιο βιβλίο περιγράφει πως πολλές φορές ο ξένος καλούνταν να κατέχει ένα ιερό αντικείμενο –το μισό του κομμάτι πολλές φορές, ενώ πίσω στην πατρίδα του ο οικείος του είχε το άλλο μισό. Έτσι –σε μια εποχή χωρίς φωτογραφίες, όπου η ανάμνηση εξαρτιόταν από την ίδια την μνήμη- δύο άνθρωποι μπορούσαν να αναγνωριστούν μετά από πολλά χρόνια. Έτσι άλλωστε δεν αναγνώρισε και η Ευρύκλεια τον Οδυσσέα, όταν επέστρεψε μεταμορφωμένος σε ζητιάνο στην Ιθάκη; Ένας ξένος λοιπόν είναι και ο ένας από τους δύο ήρωες της Kitty Crowther στο βιβλίο «Ο φίλος μου ο Τζιμ». Ο Τζακ, ένας μαύρος κότσυφας –σαν τους πολλούς που βλέπω καθημερινά στο μπαλκόνι μου- αποφασίζει να ταξιδέψει και να γνωρίσει τον κόσμο. Στη διαδρομή του συναντά τον Τζιμ, τον γλάρο, και μαζί αποφασίζουν να επισκεφτούν την χώρα του Τζιμ. Εκεί ζούνε μόνο λευκοί γλάροι, και όλοι τον κοιτούν με μισό μάτι. Με ποιο τρόπο θα κατορθώσει άραγε να ενσωματωθεί ο Τζακ; |
ΧΟΡΗΓΟΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ 
This section will not be visible in live published website. Below are your current settings: Current Number Of Columns are = 2 Expand Posts Area = Gap/Space Between Posts = 10px Blog Post Style = card Use of custom card colors instead of default colors = Blog Post Card Background Color = current color Blog Post Card Shadow Color = current color Blog Post Card Border Color = current color Publish the website and visit your blog page to see the results Archives
November 2021
|
