ΜΙΑ ΒΡΑΔΙΝΗ ΕΦΗΜΕΡΙΑ...

του Χρήστου Σούτου

Νοσοκομείο Αλεξάνδρα βράδυ Τετάρτης με ξημερώματα Πέμπτης. Ένα ατυχές συμβάν, μια μικρή περιπέτεια όπως λέμε, με έφερε στα εξωτερικά ιατρεία και στα επείγοντα περιστατικά. Ως άνθρωπος που έχει "μεγαλώσει " στα νοσοκομεία από παιδί, υιός ιατρού του Ε. Σ. Υ γαρ, αλλά και φοιτητής κάποτε της Ιατρικής Σχολής, οφείλω να πω πως έγινα μάρτυρας μιας παγκόσμιας πρωτοτυπίας στην ιατρική πρακτική. Πρωτοτυπία που χρήζει ιδιαίτερης προσοχής και σίγουρα θα μπορούσε να αποτελέσει και αντικείμενο κάποιου Ιατρικού Συνεδρίου ή ημερίδας τουλάχιστον. Εξηγούμαι...

Πριν αναφερθώ εκτενώς στα συμβάντα θα ήθελα να πω κάτι που θεωρώ ιδιαιτέρως σημαντικό. Οι Έλληνες γιατροί, που ασκούν το λειτούργημα τους στα δημόσια νοσοκομεία, είναι απλά με μια λέξη ήρωες. Παλεύουν καθημερινά κόντρα σε θεούς και δαίμονες με τρομερές ελλείψεις σε όλους τους τομείς. Από την άλλη η απαξίωση που υφίστανται τόσο σε οικονομικό όσο και σε επιστημονικό επίπεδο από την Πολιτεία είναι πρωτοφανής εδώ και χρόνια. Για τη δημόσια υγεία ότι και να πεις είναι λίγο. Κτήρια ερείπια, υποδομές και μηχανήματα απαρχαιωμένα, λίγο προσωπικό που αδυνατεί να τα βγάλει πέρα και ένα Κράτος που το μόνο που κάνει είναι να "σπρώχνει" τους ασθενείς στην αγκαλιά του ιδιωτικού τομέα.

Αρκετά όμως με τις γενικότητες. Θα χρειαζόντουσαν τόμοι για να περιγράψεις την κατάσταση που επικρατεί. Πάμε στα καθέκαστα. Μιλάμε ότι στο νοσοκομείο Αλεξάνδρα έγιναν σημεία και τέρατα. Διαλογή ασθενών να σταματά σε εφημερία μόλις πλησίασαν μεσάνυχτα, λες και η επιφορτισμένη νοσοκόμα θα υφίσταντο μετάλλαξη μετά τις 12, να μην γίνεται αξιολόγηση (!!!!) περιστατικών με τον ερχομό τους στο νοσοκομείο και να επαφίεται η κατάσταση  και η εξέλιξη της υγείας τους στον Ύψιστο. Εάν δεν σε έφερνε το ασθενοφόρο, το οποίο χαρακτηρίζει το κάθε περιστατικό, τότε απλά έπαιρνες αριθμό προτεραιότητας από έναν security και περίμενες.... .Όταν η πολύωρη αναμονή είτε σε φοβίζει, πράγμα εντελώς ανθρώπινο, είτε σε εκνεύριζε και πήγαινες να διαμαρτυρηθείς, ήλπιζες να μεταφέρει σωστά τα συμπτώματα σου ο άνθρωπος που ήταν επιφορτισμένος για την τάξη στους εφημερεύοντες ιατρούς και να πειστούν οι τελευταίοι για τη σοβαρότητα της κατάστασης σου ή του ασθενούς σου αν ήσουν συνοδός  και να μπουν στον κόπο να σε εξετάσουν. 

Φίλτατοι, εν έτη 2019 σε μια ευρωπαϊκή χώρα, σε μια χώρα του λεγόμενου δυτικού κόσμου,  είναι το λιγότερο κωμικό, για να μην πω εξοργιστικό, να αντιμετωπίζονται οι άνθρωποι με αυτόν τον τρόπο σε μια δύσκολη στιγμή της ζωής τους. Ένα σύγχρονο Κράτος κρίνεται για την ποιότητα του από τρία βασικά πράγματα. Την ποιότητα της παιδείας του, άλλη τραγωδία εκεί, από την παροχή περίθαλψης στον πολίτη του και από την ασφάλεια που του δίνει ως αίσθηση στην καθημερινότητα του, όπως βέβαια  και από το πώς λειτουργούν τα σωφρονιστικά του καταστήματα. Το ελληνικό Κράτος παίρνει το λιγότερο κάτω από τη βάση σε όλα τα παραπάνω. Δεν είναι δυνατόν το 2019 να μην γίνεται εκτίμηση ενός περιστατικού σε εφημερία και παραπομπή του στο τμήμα που πρέπει, αλλά να εκτιμούν, με βάση την εικόνα, τον πόνο και το στρες του συνοδού, οι υπόλοιποι ασθενείς την σοβαρότητα και να διαμαρτύρονται προς την πλευρά των εξωτερικών ιατρείων για τη επίσπευση της οποίας εξέτασης του πάσχοντος. Α! Και κάτι τελευταίο ως tip για τους νέους γιατρούς. Το σωστό ιστορικό από τους ασθενείς είναι το πρώτο μεγάλο βήμα για μια σωστή κατεύθυνση στη διάγνωση. Εάν όμως δεν "πιάσεις " τον άρρωστο σου , δεν τον ψηλαφίσεις, δεν μπεις με λίγα λόγια στη διαδικασία της λεγόμενης φυσικής εξέτασης μην περιμένεις να καταλάβεις τι έχει. Το να γράφεις μόνο σε ένα βιβλίο τι σου λέει δεν σε κάνει καλύτερο γιατρό. Αυτά μετά από μια νύχτα στα επείγοντα του Αλεξάνδρα και καλό κουράγιο.