 γράφει η Λίλα Παπαπάσχου Η ατζέντα του Θεαθήναι για τον πρώτο μήνα του φθινοπώρου, δίνει τη θέση της σε ένα διαφορετικό editorial, προσαρμοσμένο στις ρευστές συνθήκες μίας καθημερινότητας που ζει και αναπνέει στη σκιά της πανδημίας. Με δεδομένο ότι ο κορονοιός μπήκε στη ζωή μας την άνοιξη του 2020 – και πολύ φοβάμαι ότι θα συνεχίσει να μας δείχνει τα δόντια του και τους επόμενους μήνες αυτής της χρονιάς - είναι σίγουρο πως μας περιμένει ένας δύσκολος και “ψυχρός” χειμώνας, πολιτιστικά και όχι μόνο.
Μετά τη θάλασσα, τις αμμουδιές, την όποια κυριολεκτική ή μεταφορική “απόδραση” κατάφερε ο καθένας από εμάς – με τους απαραίτητους περιορισμούς και τις αναγκαίες απαγορεύσεις - ξαναγυρνάμε οι περισσότεροι πίσω στη βάση μας, γεμάτοι αντικρουόμενα συναισθήματα και συγκεχυμένες σκέψεις για το αύριο που φαντάζει πιο άγνωστο – και πιο απειλητικό από ποτέ, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν συνεχίζουμε να ονειρευόμαστε, να ελπίζουμε και να δημιουργούμε.
0 Comments
 γράφει η Μαρία Σούμπερτ «Καμιά φορά, έτσι απλά, πες πες, ξεκινάει μια φιλία.
Αν μοιραστείς μια ιστορία. Και όσο πιο πολλές ιστορίες μοιράζεσαι, τόσο μεγαλώνει η φιλία». Αυτό γράφει η Μαρία Παπαγιάννη και αφηγείται η ηρωίδα της στο τελευταίο της παραμύθι «Πες-πες Μία ιστορία», που κυκλοφορεί σε εικονογράφηση Ίριδας Σαμαρτζή από τις εκδόσεις Πατάκη. Μια ιστορία που ξεκινάει με μια ευχή και κλείνει με μια φιλία. Δύο οι ήρωες: ένα κορίτσι και μια πασχαλίτσα. Στην αριστερή σελίδα το κορίτσι, στην δεξιά η πασχαλίτσα. Δύο ευχές: να γίνουν πριγκίπισσες; Πειρατές; Να ζήσουν περιπέτειες; Να βρουν μια φίλη. Κι έτσι θα συναντηθούν γιατί η ευχή θα βγει αληθινή. Το κορίτσι το λένε Μία και την πασχαλίτσα Πες πες. Και μαζί θα φτιάξουν την δική τους ιστορία: όχι από αυτές που τρώει η πασχαλίτσα, αλλά την ολόδική τους. Περιοδεία «Αντιγόνη» του Σοφοκλή από την Ομάδα Σημείο Μηδέν Νέος σταθμός: Άρτα 3 Σεπτεμβρίου30/8/2020  γράφει η Μαρία Σούμπερτ Οι μέλισσες είναι από τα σημαντικότερα έντομα –έμβια πλάσματα εν γένει- του οικοσυστήματός μας. Η μαγική τους ικανότητα να συμβάλλουν στην αναπαραγωγή των φυτών και των δέντρων –για να μην μιλήσουμε για το μέλι και τις σούπερ ιδιότητές του- τις καθιστούν πολύτιμες για τον άνθρωπο, αλλά και την επιβίωση της ίδιας της ζωής στον πλανήτη μας.
Η ανάγκη λοιπόν να μάθουν τα παιδιά για τις μέλισσες και τη σημασία τους έχει οδηγήσει τα τελευταία χρόνια σε πολύ ενδιαφέρουσες εκδόσεις για το έντομο αυτό, άλλες περισσότερο πληροφοριακές-εγκυκλοπαιδικές, άλλες περισσότερο λογοτεχνικές. Αυτό που μας τραβάει το ενδιαφέρον άλλωστε στις μέλισσες δεν είναι μόνο η προσφορά τους στη συνέχιση της ζωής, αλλά και η οργάνωση της κοινωνίας τους –η οποία δείχνει μια ξεκάθαρη ιεραρχία, κάθε έντομο ξέρει το έργο που οφείλει να επιτελέσει και τον σκοπό της ύπαρξής του. Τι συμβαίνει όμως όταν έρθει ο χειμώνας και οι μέλισσες κρυφτούν στη φωλιά τους; Έχουν αρκετή τροφή για να αντέξουν το κρύο και τις σκοτεινές ημέρες μέχρι να ξανάρθει η Άνοιξη;  Έφυγε από τη ζωή ο σπουδαίος θεατράνθρωπος, ηθοποιός, σκηνοθέτης και μεταφραστής Γιώργος Βούρος. Νικημένος στη μάχη με τον καρκίνο, άφησε την τελευταία του πνοή χθες 27 Αυγούστου στις 20.00, στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός, όπου νοσηλευόταν. Ο Γιώργος Βούρος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1956. Είναι εγγονός των παλιών πρωταγωνιστών του Εθνικού Θεάτρου Νίκου και Μερόπης Ροζάν. Φοίτησε στο Κολέγιο Αθηνών (1965-1973) και στο Λύκειο Σχολής Μωραΐτη (Τάξη Τάσου Λιγνάδη). Σπούδασε Φιλοσοφία και Αρχαία Ελληνικά και Αρχαία Τραγωδία στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου (King’s College), Υποκριτική και Σκηνοθεσία Θεάτρου στο Drama Centre του Λονδίνου. Παρακολούθησε θεατρικά σεμινάρια στην Αθήνα με τον Δημήτρη Ροντήρη και σεμινάρια Ορθόδοξης Θεολογίας στο Πανεπιστήμιο τού Cambridge. Ως ηθοποιός πρωτοεμφανίστηκε το 1976 στο θέατρο ερμηνεύοντας σημαντικούς ρόλους στην Ελλάδα, στην Αγγλία και στην Αμερική. Μεταξύ άλλων, έχει ερμηνεύσει τους ρόλους του Ιάσονα, του Προμηθέα, του Μαλβόλιο, του Φάλσταφ. Ως σκηνοθέτης, μετά από τετραετείς σπουδές στο Λονδίνο, ξεκίνησε από το Εθνικό Θέατρο το 1979, εργαζόμενος ως εισηγητής δραματολογίου και βοηθός σκηνοθέτης επί διευθύνσεως Αλέξη Μινωτή και Αλέξη Σολομού. Στο Εθνικό Θέατρο συνεργάστηκε, μεταξύ άλλων, με τον Δημήτρη Ροντήρη, τον Αλέξη Μινωτή, τον Αλέξη Σολομό, τον Σπύρο Ευαγγελάτο, τον Μίνωα Βολανάκη, τον Μιχάλη Κακογιάννη, τον Κώστα Μπάκα και τον Γιώργο Μιχαηλίδη. Μαθήτευσε κοντά στον Μ. Βολανάκη για μια δεκαπενταετία, πρώτα ως βοηθός σκηνοθέτης και ηθοποιός και αργότερα ως σκηνοθέτης. Υπήρξε στενός του συνεργάτης του από το 1979 έως το 1991 και σκηνοθέτησε μαζί του παραστάσεις σε κρατικά και ιδιωτικά θέατρα. Το 1987, μαζί με τον Μ. Βολανάκη δημιούργησε την πρώτη επαγγελματική απόδοση αρχαίας τραγωδίας στην αγγλική γλώσσα (υπό την αιγίδα του ΕΟΤ). Το 1984 είχε συμμετάσχει ως company manager και βοηθός σκηνοθέτης του Βολανάκη στο κλιμάκιο του Εθνικού Θεάτρου που αντιπροσώπευσε την Ελλάδα με τον Οιδίποδα Τύραννο στο Φεστιβάλ Τεχνών των Ολυμπιακών Αγώνων του Λος Άντζελες. Το 1991 έφυγε από την Ελλάδα και εγκαταστάθηκε στο Λος Άντζελες όπου συνεργάσθηκε με ηθοποιούς όπως η Γκλέντα Τζάκσον και η Έρθα Κιτ. Εκτός από κρατικά, δημοτικά και ιδιωτικά θέατρα έχει δουλέψει ως σκηνοθέτης στο ραδιόφωνο και στην κρατική τηλεόραση. Το 2003-2004 παρακολούθησε ένα μεταπτυχιακό Master στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου με θέμα την Διδασκαλία Θεάτρου σε ενήλικες. Ως καθηγητής Υποκριτικής, δίδαξε Υποκριτική Αρχαίου Δράματος στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου, όπου οργάνωσε πολλά masterclasses πάνω στην Αρχαία Τραγωδία. Το 2006 επέστρεψε στην Αθήνα και δίδαξε υποκριτική στην Σχολή Βεάκη. Διετέλεσε μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών, του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών και της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων. Από το 2006 έως και το 2018 υπογράφει την σκηνοθεσία σε σημαντικές παραστάσεις με αξιόλογους συντελεστές, ενώ το 2012 κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΕΣΤΙΑ η μετάφρασή του στον "Θεό της Σφαγής" της Γιασμίνα Ρεζά από τα Γαλλικά. Το 2014 σκηνοθετεί και ερμηνεύει τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Βασιλιά Ληρ στο ομώνυμο έργο του Σαίξπηρ στο θέατρο ‘Βαφείο-Λάκης Καραλής’, μεταφραζόμενο από τον ίδιο επίσης από την πρώτη έκδοση του 1608 (Quarto) και η οποία παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, καθώς ως τώρα το έργο έχει μεταφρασθεί και παρουσιασθεί μόνο στην έκδοση Folio που κυκλοφόρησε στην Αγγλία το 1623, δηλ. επτά χρόνια μετά τον θάνατο του Σαίξπηρ (1617). Η παράσταση παίζεται και για δεύτερη χρονιά το 2015. Το 2016 μεταφράζει, σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί στην πολιτική κωμωδία του Ντάριο Φο ‘Κλάξον, Γιούχα και Παληάτσοι’. To 2017-2018 επαναλαμβάνει την παράσταση "Πατέρας" του Στρίντμπεργκ στην Αθήνα και διάφορα μέρη της Ελλάδας. Το 2018 ανεβάζει το έργο του Όσκαρ Ουάιλντ "Ευτυχισμένος Πρίγκηπας" - έτσι τον αποκαλούσαν οι φίλοι του - στη Λάρισα. Το 2018 σκηνοθετεί επίσης και ερμηνεύει τον ρόλο του Φώντα στο "Τάβλι" του Δημήτρη Κεχαϊδη, και σκηνοθετεί και ερμηνεύει τον ρόλο του στρατηγού Δεκαβάλλα στο "Ένας Ήρως με παντούφλες" των Σακελλάριου-Γιαννακόπουλου. Καλό ταξίδι σε έναν σπουδαίο άνθρωπο του θεάτρου, που υπηρέτησε την τέχνη του με αγάπη και αφοσίωση...   γράφει ο Χρήστος Σούτος Αύγουστος ο τελευταίος μήνας του καλοκαιριού. Για πολλούς, κυρίως Έλληνες, παραδοσιακά ο μήνας των διακοπών τους. Ο Σεπτέμβριος που ακολουθεί φέρνει στο προσκήνιο τις πρώτες σοβαρές υποχρεώσεις της νέας σεζόν, την επιστροφή των μαθητών στα θρανία και των γονέων στα έξοδα. Οι ασφυκτικά γεμάτες παραλίες σιγά- σιγά αδειάζουν, το ίδιο και τα μπαράκια, οι τουριστικοί προορισμοί αρχίζουν να ενδύονται το φθινοπωρινό τους κοστούμι και όλοι μπαίνουν σε ρυθμούς "κανονικότητας" αφήνοντας πίσω τις όμορφες αυγουστιάτικες νύκτες.
Καλά όλα αυτά θα μου πείτε....μέχρι πέρυσι. Φέτος τα πράγματα ήταν κομματάκι διαφορετικά. Ναι, η αλήθεια είναι πως το καλοκαίρι που διανύουμε είναι μάλλον από άλλο ανέκδοτο. Η πανδημία του κορονοϊού που ταλαιπωρεί την ανθρωπότητα από τις αρχές σχεδόν του 2020 άλλαξε πάρα πολλά στην καθημερινότητα μας και κατ΄επέκταση και στις διακοπές μας. Η χρήση μάσκας και αντισηπτικών, οι κοινωνικές αποστάσεις, η ακύρωση των μεγάλων μουσικών event και αρκετών θεατρικών παραστάσεων, η επιβολή μέτρων μερικού lockdown σε περιοχές με μεγάλο ιϊκό φορτίο, δυσκόλεψαν αφάνταστα το καλοκαίρι μας και εν πολλοίς μετέτρεψαν την χαρά και την ανεμελιά των διακοπών σε καταναγκαστικό έργο. Ήταν όμως για όλους έτσι; «Λυσσασμένη μπαλαρίνα» του Grigory Konstantinopolsky στο Studio Μαυρομιχάλη Πρεμιέρα 19 Οκτωβρίου26/8/2020  γράφει ο Χρήστος Σούτος Σήμερα συμπληρώνονται 32 χρόνια από την ημέρα που δολοφονήθηκε ο Κώστας Ταχτσής στο σπίτι του στον Κολωνό. Το πτώμα του ανακαλύφθηκε δύο μέρες μετά τον θάνατο του από την αδελφή του. Για πολλούς πλήρωσε με την ζωή του τα πάθη του. Για άλλους με τον τρόπο ζωής του επιζητούσε το τέλος του. Αυτό που μένει όμως και έχει και την μεγαλύτερη αξία είναι πως ο Κώστας Ταχτσής είναι ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες λογοτέχνες της ιστορίας. Δεν είναι τυχαίο πως το μοναδικό του έργο, ως συγγραφέας, "Το τρίτο στεφάνι" σφράγισε τα ελληνικά γράμματα και θεωρείται ένα από τα σπουδαιότερα δείγματα της μεταπολεμικής γενιάς.
Ο θάνατος του με βρήκε μικρό σε ηλικία για να συνειδητοποιήσω το μέγεθος της απώλειας. Ακόμα θυμάμαι την σκηνή που έμαθαν οι γονείς μου και η θεία μου την αναγγελία της δολοφονίας του. Επιστρέφαμε από διακοπές συγκεκριμένα και βρισκόμασταν στην κλασική μας τελευταία στάση πριν την άφιξη μας στην Αθήνα, στο Λουτράκι. Είχαμε παραγγείλει το φαγητό μας και νοιώθω ακόμα σαν να ακούω την ηχώ της τηλεόρασης στα αυτιά μου...."Δολοφονημένος βρέθηκε στο σπίτι του στον Κολωνό ο συγγραφέας Κώστας Ταχτσής..." Στο τραπέζι, αλλά και σε όλη την διάρκεια της διαδρομής από το Λουτράκι στο σπίτι η συζήτηση περιστρεφόταν γύρω από το αναπάντεχο γεγονός. Στα μάτια ενός μικρού παιδιού, ήμουν δεν ήμουν δέκα χρονών τότε, φάνταζε σαν κάτι πολύ μεγάλο. Τελικά με τα χρόνια αποδείχθηκε πως ήταν. Άργησα λίγο να γνωρίσω το έργο του, άλλωστε η αλήθεια είναι πως για να αντιληφθείς το εύρος των ζητημάτων που θέτει "Το τρίτο στεφάνι" χρειάζεται να έχεις ωριμάσει ως προσωπικότητα, όμως από την πρώτη φορά που άρχισα να το διαβάζω πάντα εκείνη η στιγμή που άκουσα για το τραγικό του τέλος ερχόταν και έρχεται στο μυαλό μου. Το ίδιο μου συνέβη και πολλά χρόνια αργότερα όταν μεγάλος πια είχα την τύχη να παρακολουθήσω το εξαιρετικό ανέβασμα του έργου του από το Εθνικό Θέατρο στο Κοτοπούλη- Ρεξ σε σκηνοθεσία του Σταμάτη Φασουλή με πλειάδα σπουδαίων πρωταγωνιστών.  Ο Γιάννης Πουλόπουλος, μία από τις σημαντικότερες φωνές της ελληνικής μουσικής σκηνής, έφυγε από τη ζωή χθες το βράδυ, σε ηλικία 79 ετών. Ένας αισθαντικός τραγουδιστής που με την ερμηνεία του σημάδεψε τη χρυσή εποχή του ελληνικού τραγουδιού -και του κινηματογράφου- έχοντας εμφανιστεί με επιτυχία σε πολλές ελληνικές ταινίες. Ο Γιάννης Πουλόπουλος έχει συνδέσει το όνομά του με το εμπορικότερο μουσικό άλμπουμ όλων των εποχών στην Ελλάδα. Το 1969 ερμήνευσε τα δέκα από τα 12 τραγούδια στο δίσκο "Ο Δρόμος", των Μίμη Πλέσσα και Λευτέρη Παπαδόπουλου. Παρά το γεγονός ότι η μετάδοσή του είχε απαγορευτεί από το καθεστώς της Χούντας των Συνταγματαρχών, έγινε αμέσως ο πρώτος χρυσός δίσκος, φθάνοντας στα επόμενα χρόνια τα 3.000.000 αντίτυπα, ρεκόρ που κανένας άλλος ελληνικός δίσκος δεν έχει καν πλησιάσει, Η αγάπη του για το τραγούδι είχε διαφανεί από την παιδική του ηλικία. Ορφνός από μητέρα μόλις στα πέντε του, αναγκάστηκε να δουλέψει ως ελαιοχρωματιστής και οικοδόμος για να βγάλει τα προς το ζην. Τα μεροκάματα του αυτά τα θυσίαζε πολλές φορές πηγαίνοντας στην Columbia και ζητώντας ακρόαση, σε σχεδόν καθημερινή βάση. Τελικά τα κατάφερε, όταν η εταιρεία αποφάσισε να κάνει ένα "ξεσκαρτάρισμα" των νέων, άγνωστων, καλλιτεχνών που είχε στα υπόψη και όρισε επιτροπή ακροάσεων, την οποία αποτελούσαν οι: Μίκης Θεοδωράκης, Απόστολος Καλδάρας, Βασίλης Τσιτσάνης και Γιάννης Παπαϊωάννου. Στόχος της Columbia ήταν η επιλογή 50 νέων φωνών. Εν τέλει επέλεξε έναν, τον Γιάννη Πουλόπουλο. Χαρακτηριστικό στιγμιότυπο που συνοδεύει την ακρόασή του είναι η ατάκα του Μίκη, μόλις τελείωσε την ερμηνεία του "Εγώ αυτόν θα τον κάνω τραγουδιστή". Υπόσχεση που τήρησε δίνοντάς του να πει τρία τραγούδια στο θεατρικό έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη "Η γειτονιά των αγγέλων" που ανέβαινε τη χρονιά εκείνη στο θέατρο "ΡΕΞ", από τον θίασο της Τζένης Καρέζη και του Κώστα Καζάκου. Το καλλιτεχνικό μέγεθος του Γιάννη Πουλόπουλου, μπορεί για τους νεότερους να μην είναι εύκολα αντιληπτό, όμως πραγματικά είναι τεράστιο.Έχει στο ενεργητικό του χρυσούς δίσκους - ορισμένοι εκ των οποίων έγιναν και πλατινένιοι - γεγονός που συνεπάγεται έναν απίστευτο για τα δεδομένα της εποχής μας αριθμό πωλήσεων, πολλές σημαντικές συνεργασίες και πολυάριθμες εμφανίσεις σε μεγάλα νυχτερινά κέντρα, σε μία καριέρα που μέτρησε πάνω από 4 δεκαετίες. Ήταν παντρεμένος και είχε μία κόρη.   γράφει η Μαρία Σούμπερτ Η πριγκίπισσα Αθηνά μεγάλωσε. Και θέλει να αποκτήσει ένα άλογο. Εντάξει, αυτό δεν μας εκπλήσσει γιατί όλο κάτι περίεργα της συμβαίνουν και πάντα μπλέκει σε περιπέτειες με τον παπαγάλο της τον Παρρότο και τον εφευρέτη Κούριο που πάντα τη βοηθάει. Ευτυχώς δηλαδή, γιατί οι γονείς της ο Βασιλιάς και η Βασίλισσα είναι λίγο… αλλού. Έχουν άλλες προτεραιότητες, βασιλικές –και αν περνούσε από το χέρι τους και η ίδια η Αθηνά θα είχε τις ίδιες προτεραιότητες. Εκείνη όμως δεν μπορεί να τους κάνει το χατίρι. Έτσι αναρωτιέται καταρχήν τι οφείλει να κάνει καθημερινά ως πριγκίπισσα (βιβλίο 1ο), ενώ αργότερα αγχώνεται για την εξωτερική της εμφάνιση (βιβλίο 2ο), αρνείται να μπει στον στερεοτυπικό ρόλο της πριγκίπισσας που οφείλει να περιμένει τον πρίγκιπα (βιβλίο 3ο), αλλά και μαθαίνει να μοιράζεται (βιβλίο 4ο). Τώρα πια πρέπει να μάθει πως μπορεί να αποκτά αυτά που θέλει χωρίς την μαγική βοήθεια του ραβδιού της, αλλά με τις δικές της δυνάμεις και ικανότητες.
Ναι… Η πριγκίπισσα Αθηνά μεγάλωσε. Τώρα λοιπόν, μπορούμε να της κάνουμε κάποιες ερωτήσεις –τις οποίες φυσικά τις έχουν δει η μαμά της και ο μπαμπάς της, που μας έδωσαν την άδεια να μιλήσουμε.  γράφει η Μαρία Σούμπερτ Το παραμύθι μοιάζει με το όνειρο, γιατί το υλικό του ενός ενυπάρχει στο άλλο μέσα από το συμβολισμό, την αφαιρετικότητα αλλά και τα στοιχεία του συλλογικού ασυνειδήτου, όπως υποστηρίζει η Marie Louise von Franz (2012). Αυτό μου έφερε στο νου το παραμύθι της Ειρήνης Αγγέλη «Το γεράκι στην καμινάδα» που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Καστανιώτη. Συνεισφέρει στην αίσθηση αυτή και η εικονογράφηση της Πέρσας Ζαχαριά, η οποία παίζει με πιο μουντούς τόνους, με χρώματα που προμηνύουν βροχή.
Η ηρωίδα που αφηγείται στο πρώτο πρόσωπο, ανακαλύπτει στην καμινάδα του σπιτιού τους την φωλιά μιας γερακίνας. Μέσα στη φωλιά έχει δύο αυγά. Τώρα για το μικρό παιδί ξεκινάει ο ενθουσιασμός. Η παρατήρηση της ζωής όπως αυτή γεννιέται και εξελίσσεται. Το παιδί θα περιμένει. Θα παρατηρεί. Σε πόσο καιρό θα εκκολαφθούν τα αυγά της γερακίνας; Το παιδί έχει βάλει τις δικές του προτεραιότητες. Ο πατέρας όμως βάζει τις δικές του. Θα ανάψει το τζάκι. Το παιδί ζητάει να περιμένουν. Από τα αυγά βγαίνουν δύο πουλάκια. Ίσα ίσα που θα προλάβουν να φύγουν πριν ανάψει ο πατέρας το τζάκι. Παράταση παραστάσεων λόγω επιτυχίας «Το δάνειο» & «Το υπέροχό μου διαζύγιο» στο Θέατρο Χυτήριο21/8/2020  γράφει η Μαρία Σούμπερτ Την ξέρουμε όλοι. Ή θα έπρεπε να την ξέρουμε όλοι.
Διόρθωση: να ξέρουμε εκείνην ή τη φωνή της; Ποια είναι η πραγματική πρωταγωνίστρια; Η Κατερίνα Λαγού γράφει την ιστορία της Μαρίας Κάλλας, της διάσημης τραγουδίστριας της όπερας που ξεχώρισε σε όλο τον κόσμο. Δεν μας αφηγείται όμως κανένα παραμύθι. Μας μιλάει για την έντονη επιθυμία της μητέρας της οι κόρες της να ξεχωρίσουν –αλλά και την πίεση που τους ασκούσε προς αυτό. Μας μιλάει για τον χωρισμό των γονιών της. Μας μιλάει για την δυσκολία να γίνει αποδεκτό το ψηλό και παχύ κορίτσι που είχε κάνει δική του την επιθυμία της μητέρας: να ξεχωρίσει στην όπερα. Μας μιλάει για το ταξίδι από την Αμερική στην Ελλάδα, την Κατοχή, την πείνα, τον πόλεμο και τους σκοτωμούς. Μας μιλάει για την ευκολία που σταμάτησε το σχολείο –έπειτα από προτροπή της μητέρας, προκειμένου να προετοιμαστεί για τη Λυρική. |
ΧΟΡΗΓΟΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ 
This section will not be visible in live published website. Below are your current settings: Current Number Of Columns are = 2 Expand Posts Area = Gap/Space Between Posts = 10px Blog Post Style = card Use of custom card colors instead of default colors = Blog Post Card Background Color = current color Blog Post Card Shadow Color = current color Blog Post Card Border Color = current color Publish the website and visit your blog page to see the results Archives
July 2024
|
|
|
CS MEDIA Ι.Κ.Ε.
Αλκίφρονος 3 - Κάτω Πετράλωνα
Αθήνα Τ.Κ. : 11835
[email protected]
[email protected]
www.theathinaiart.com
Όροι χρήσης: Με βάση το Ν. 2121/93 περί μη αναδημοσιεύσιμου μέρους ή όλου του κειμένου
χωρίς άδεια του υπογράφοντος
Αλκίφρονος 3 - Κάτω Πετράλωνα
Αθήνα Τ.Κ. : 11835
[email protected]
[email protected]
www.theathinaiart.com
Όροι χρήσης: Με βάση το Ν. 2121/93 περί μη αναδημοσιεύσιμου μέρους ή όλου του κειμένου
χωρίς άδεια του υπογράφοντος
Web design: Essential Pixels