0 Comments
γράφει η Μαρία Σούμπερτ Πώς ήταν η ζωή για τα παιδιά στην αρχαιότητα;
Έκαναν ότι κάνουν και τα παιδιά σήμερα; Προφανώς όχι. Αλλά και ναι. Τα παιδιά πάντα έπαιζαν και πάντα θα παίζουν. Τα παιδιά πάντα θα θέλουν να ζήσουν περιπέτειες, να μάθουν νέα πράγματα και να μεγαλώσουν. Βέβαια δεν είχαν πάντα τα ίδια δικαιώματα. Κι ας μην χρειαστεί να επιστρέψουμε στα αρχαία χρόνια –ακόμα και τώρα σε πολλές κουλτούρες τα κορίτσια απαγορεύεται να μορφώνονται και να βγαίνουν από το σπίτι. Πριν κάποιες δεκαετίες το ίδιο ίσχυε και στην ελληνική επικράτεια. Έχει ενδιαφέρον λοιπόν πως ένας στερεότυπος τρόπος αντιμετώπισης των δύο φύλων στην παιδική ηλικία έχει την καταγωγή του ήδη στην αρχαιότητα. Εκεί πρέπει να ταξιδέψουμε για να γνωρίσουμε τη Μυρρίνη, την μικρή Αθηναία, που ζει τον διαχωρισμό από τους αδερφούς της. Εκείνοι μπορούν να βγουν από το σπίτι και να παίξουν με φίλους. Εκείνοι μπορεί να μάθουν πράγματα δίπλα στο δάσκαλό τους. Να πάνε στην Αγορά και να γίνουν μάρτυρες των πολιτικών διαδικασιών των Αθηναίων. Να μάθουν όλα τα κουτσομπολιά στους κουρείς –για όσους το θεωρούν γυναικείο στερεοτυπικό κουσούρι! Ακόμα και οι δούλοι και οι δούλες είναι πιο ελεύθεροι και ελεύθερες από τη Μυρρίνη που πρέπει να μένει όλη μέρα στο σπίτι με τη μητέρα της και να μαθαίνει από εκείνην πώς θα αναλάβει τα του οίκου. γράφει ο Χρήστος Σούτος Αύγουστος 2004. Όλη η υφήλιος έχει στραμμένο το βλέμμα στην πρωτεύουσα της Ελλάδας την Αθήνα. Δεκαέξι χρόνια πριν σαν σήμερα ξεκινούσαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας. Λίγες εβδομάδες πριν η Εθνική ποδοσφαίρου είχε πετύχει το όγδοο θαύμα του κόσμου. Είχε στεφθεί Πρωταθλήτρια Ευρώπης στα γήπεδα της Πορτογαλίας. Οι Έλληνες βρίσκονταν στον έβδομο ουρανό. Ήταν γεμάτοι υπερηφάνεια για όσα ζούσαν και περίμεναν με ανυπομονησία να δουν τους αθλητές της χώρας μας να κατακτούν περήφανες νίκες στους δικούς μας αγώνες, στην Ολυμπιάδα μας. Η πατρίδα μας βρισκόταν τότε σε ένα ροζ συννεφάκι ανάπτυξης και επίπλαστης ευμάρειας. Οι τράπεζες σε έψαχναν για να σου δώσουν δάνειο χωρίς εμπράγματες εγγυήσεις, το πλαστικό χρήμα κυκλοφορούσε σε αφθονία, η νέα Κυβέρνηση, που είχε μόλις λίγους μήνες πριν εκλεγεί, προχωρούσε στην περίφημη δημοσιονομική απογραφή που οδήγησε τελικά σε απότομη αύξηση των ελλειμμάτων και ουσιαστικά σε μείωση του δείκτη αξιοπιστίας της χώρας στις αγορές, ο εξωτερικός δανεισμός της χώρας κάλπαζε ανεξέλεγκτα και κανείς δεν έμοιαζε να ενδιαφέρεται για τον λογαριασμό.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η Ελλάδα, που είχε χάσει την ανάθεση των Αγώνων του 1996 από την Ατλάντα και τις αμερικάνικες πολυεθνικές, μπήκε ξανά στην διαδικασία της διεκδίκησης για την ανάθεση της διοργάνωσης του 2004 και το πέτυχε. Στην 106η Σύνοδο της Δ.Ο.Ε στην Λωζάνη η Αθήνα με σύνθημα "καλώς ήλθατε σπίτι" κέρδισε στην τελική ψηφοφορία την Ρώμη με ψήφους 66 προς 41 και αφού προηγουμένως είχαν κατά σειρά αποκλειστεί το Μπουένος Άιρες, η Στοκχόλμη και το Κέιπ Τάουν. Η μεγάλη στιγμή της ανακοίνωσης, από τα χείλη του τότε Προέδρου της Δ.Ο.Ε Χουάν Αντόνιο Σάμαρανγκ, έγινε στις 5 Σεπτεμβρίου του 1997. Άπαντες στην Ελλάδα πανηγύρισαν και όλοι θεωρούσαν ότι η διοργάνωση αυτή θα μπορούσε να γίνει ο ιδανικός καταλύτης για την περαιτέρω ανάπτυξη της χώρας και την μεγαλύτερη προσέλκυση ξένων επενδύσεων σε όλους τους τομείς της ελληνικής οικονομίας. Δυστυχώς οι προσδοκίες γρήγορα διαψεύστηκαν. γράφει η Μαρία Σούμπερτ Αλήθεια, τι τρέχει στο Χρυσό Κοράλλι και τι είναι επιτέλους αυτό το Χρυσό Κοράλλι;
Η Ελένη Γεωργοστάθη μας ενημερώνει πως το Χρυσό Κοράλλι είναι ένα ξενοδοχείο, στο οποίο σύντομα θα φιλοξενηθεί ένα μεγάλο συνέδριο για την προστασία του περιβάλλοντος. Μπορεί λοιπόν να κρύβεται εκεί μέσα κάτι όχι και τόσο φιλικό προς το περιβάλλον; Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Ήρωες του βιβλίου της Ελένης Γεωργοστάθη, οι οποίοι μας έχουν συστηθεί από την προηγούμενη περιπέτειά τους είναι η Ζωή, η Μάγδα και ο Μάνος, τρία παιδιά που κατά πώς φαίνεται έχουν ταλέντο στο να λύνουν μυστήρια. Ή στο να ανακατεύονται με τα μυστήρια και να συμμετέχουν στην επίλυσή τους. Τέλος πάντων, είναι παιδιά ντετέκτιβ, κι ας μην έχουν αναλάβει ακόμα επίσημα αυτό το ρόλο. Όσο αφορά το οικογενειακό τους πλαίσιο, η οικογένειά τους –είναι ξαδέρφια- ετοιμάζεται για το γάμο του θείου Θέμου με την Ίνγκριντ, την Ολλανδή αρραβωνιαστικιά του. Σε επίπεδο ζευγαριού, ο θείος Θέμος και η Ίνγκριντ πρέπει να περιμένουν μια πολύ ιδιαίτερη στιγμή για να οργανώσουν το γάμο τους, γιατί οι κουμπάροι, ο Στιβ και η Λίντα είναι διάσημοι ορνιθολόγοι με πολύ περιορισμένο χρόνο. Τόσο περιορισμένο που παρ’ ότι θα έρθουν στο συνέδριο στην μικρή τους πόλη, δεν θα έχουν την δυνατότητα να μείνουν περισσότερες μέρες. Άρα ο γάμος πρέπει να οργανωθεί στο περιθώριο του συνεδρίου. Κατά προτίμηση μέσα στο ίδιο ξενοδοχείο. Τι άλλο συμβαίνει όμως με φόντο το συνέδριο και τον γάμο; γράφει ο Χρήστος Σούτος Το 2020 συνεχίζει απτόητο την "προσπάθεια" του να συμπεριληφθεί στις πιο μαύρες χρονιές της σύγχρονης ανθρώπινης ιστορίας. Δεν είναι μόνο η πανδημία του κορονοϊού, που ενέσκηψε στις ζωές μας εδώ και μερικούς μήνες, αλλάζοντας δραματικά την καθημερινότητα πολλών από μας προκαλώντας παράλληλα και πολλές ανθρώπινες απώλειες ανά την υφήλιο, αλλά και ειδήσεις όπως η χθεσινή. Από χθες λοιπόν τα ελληνικά γράμματα θρηνούν την απώλεια του Ντίνου Χριστιανόπουλου ο οποίος έφυγε από την ζωή σε ηλικία 89 ετών. Ο μεγάλος Έλληνας ποιητής, συγγραφέας διηγημάτων και δοκιμίων, βιβλιοκριτικός, εκδότης και λαογράφος ταλαιπωρήθηκε τα τελευταία χρόνια της ζωής του καθηλωμένος σε αναπηρική πολυθρόνα χτυπημένος από άνοια.
Το πραγματικό του όνομα ήταν Κωνσταντίνος Δημητριάδης. Το όνομα ή πιο σωστά το ψευδώνυμο Χριστιανόπουλος το φέρει από το 1949 όταν και υπέγραψε για πρώτη φορά έτσι. Γεννημένος στην Θεσσαλονίκη το 1931 ήταν παιδί προσφύγων, αν και για πολλούς η ταυτότητα του πατέρα του παραμένει ένα μυστήριο. Έζησε δύσκολα παιδικά χρόνια, κυρίως μέσα στην Κατοχή, αλλά και μετά το τέλος του πολέμου. Φοίτησε στην Φιλοσοφική Σχολή του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και πήρε πτυχίο στον τομέα των Κλασσικών Σπουδών. Εργάστηκε ως βιβλιοθηκάριος στην Δημοτική Βιβλιοθήκη από το 1958 έως το 1965 και αργότερα ως επιμελητής εκδόσεων. Το 1958 εξέδωσε το περιοδικό "Διαγώνιος" αναλαμβάνοντας και την διεύθυνση του. Το περιοδικό αυτό έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ελληνική λογοτεχνία και δεν είναι τυχαίο ότι γύρω από αυτό δημιουργήθηκε ο λεγόμενος κύκλος των λογοτεχνών του Διαγωνίου. Κυκλοφόρησε μέχρι το 1983, με ορισμένα διαλείμματα είναι αλήθεια, ενώ παράλληλα ο εκλιπών ίδρυσε και τον εκδοτικό οίκο "Εκδόσεις Διαγωνίου". Η πρώτη του ποιητική συλλογή εκδόθηκε το 1950 με τίτλο "Εποχή των ισχνών αγελάδων". Από το πρώτο παρόν του στα ελληνικά γράμματα και την ποίηση φάνηκε το ιδιαίτερο ύφος του. Επηρεασμένος ξεκάθαρα από το έργο του Καβάφη και του Έλιοτ στα επόμενα έργα κυριαρχεί στην ποίηση του ως θέμα η εφήμερη ομοφυλοφιλική σχέση και το ερωτικό πάθος που οδηγούν στην ταπείνωση και τελικά την μοναξιά. Υπάρχουν βέβαια και ποιήματα του με μεγαλύτερη κοινωνική οπτική. Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος είχε μιλήσει ανοιχτά για την σεξουαλικότητα του και μάλιστα σε συνεντεύξεις του είχε χαρακτηρίσει εντελώς λάθος που ορισμένοι ορίζουν ως ομοφυλοφιλικά τα ποιήματα του, λέγοντας πως αυτά είναι ερωτικά, αφού πίστευε ότι ένας ομοφυλόφιλος ποιητής είναι ικανός να εκφράσει καλύτερα και τους ετερόφυλους έρωτες. Ποιήματα του έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες. Επίσης αρκετοί μελοποίησαν στίχους του, αν και τον ίδιο δεν τον ενθουσίαζε ιδιαίτερα αυτή η προοπτική. Ο βασικότερος λόγος ήταν πως θεωρούσε ότι με την μελοποίηση αυτή που τελικά υποβαθμίζεται είναι η ίδια η ποίηση.Σημαντικοί συνθέτες όπως ο Μάνος Χατζιδάκις ή ο Σταύρος Κουγιουμτζής πάντως το έπραξαν με αξιοσημείωτη επιτυχία. Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος ήταν αρνητικός σε κάθε είδους τιμητική διάκριση ή βράβευση. Την περίοδο της Χούντας μάλιστα κινδύνεψε να συλληφθεί όταν αρνήθηκε να παραλάβει βραβείο για το πεζό έργο του ο "Χιλιαστής". Παρόλο που πολλοί θα έλεγαν ότι αυτό συνέβη εξαιτίας της Δικτατορίας, ούτε το 2011 δέχθηκε να παραλάβει το Μεγάλο Βραβείο Γραμμάτων για το σύνολο του έργου του. Για να δικαιολογήσει την απόφαση του παρέπεμψε στο παλαιότερο του κείμενο του "Εναντίον", το είχε γράψει το 1979, στο οποίο ανέφερε χαρακτηριστικά "...είμαι εναντίον κάθε τιμητικής διάκρισης απ' όπου και αν προέρχεται. Δεν υπάρχει πιο χυδαία φιλοδοξία από το να θέλουμε να ξεχωρίζουμε....". Η μόνη τιμή που δέχθηκε ήταν τον Ιούνιο του 2011 όταν και αναγορεύτηκε Επίτιμος Διδάκτωρ του Τμήματος Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Δήλωσε ότι αυτό το έπραξε πρώτον γιατί έτσι θα του δινόταν η ευκαιρία να μιλήσει ο ίδιος για τους ποιητές της πόλης του και δεύτερον γιατί του το ζήτησε η Σχολή του. Ο μεγάλος ποιητής, που πολλοί χαρακτήριζαν από τολμηρό μέχρι αιρετικό λόγω της χρησιμοποίησης "πικάντικων" λέξεων και φράσεων στα ποιήματα του, είχε πάντα το δικό του χαρακτηριστικό ύφος. Συχνά καυστικός στα σχόλια του και με ιδιόρρυθμο τρόπο συμπεριφοράς οδηγούσε αρκετούς να του προσδώσουν χαρακτηρισμούς όπως περίεργος, παράξενος ή ακόμα και ειρωνικός. Ο ίδιος πάντως όταν άκουγε τα όποια σχόλια, απλά χαρακτήριζε τον εαυτό του στριμμένο. Όπως και να έχει πάντως ο Ντίνος Χριστιανόπουλος άφησε το δικό ξεχωριστό αποτύπωμα στα ελληνικά γράμματα διαγράφοντας μια μοναχική, αλλά και σπουδαία πορεία. Η κηδεία του θα γίνει αύριο Πέμπτη δημοτική δαπάνη. Καλό ταξίδι και ευχαριστούμε.... γράφει η Μαρία Σούμπερτ Με αφορμή την πανδημία ξεκίνησε –διαδικτυακά τουλάχιστον- μια συζήτηση πάνω στα στερεότυπα και πως αυτά επηρεάζουν τα παιδιά. Με αφορμή τότε τα ενημερωτικά σποτ της Γενικής Γραμματείας Πολιτικής Προστασίας ειπώθηκαν πολλά για το bodyshaming, την σεξιστική συμπεριφορά, την υπεροψία στις διαπροσωπικές σχέσεις, την επιθετικότητα. Ειπώθηκαν πολλά για τις στερεοτυπικές ασχολίες ανδρών και γυναικών, αλλά και τους στερεοτυπικούς ρόλους μέσα στις σχέσεις, με την μεγαλύτερη δυσκολία να έγκειται στο πώς να εξηγήσει κανείς σε ένα παιδί που ρωτάει γιατί συμπεριφέρεται ο ηθοποιός εκείνη την στιγμή έτσι, αν η γυναίκα του είναι χαζή, αν οι φίλοι της άλλης κυρίας είναι και αυτοί χαζοί.
Και ενώ υπάρχουν πολλά παιδιά που ίσως αναρωτηθούν πάνω στα παραπάνω ζητήματα, υπάρχουν και άλλα για τα οποία απλώς θα επιβεβαιωθεί το σενάριο που ζουν στο σπίτι τους. Με τον πατέρα να υποτιμά τη μητέρα και τις γυναίκες εν γένει, την μητέρα να κάνει τις κλασικές δουλειές του σπιτιού ως υποχρέωσή της και να δικαιολογείται για το βάρος της. Για τον παππού που είναι όλη την ημέρα στο καφενείο, αλλά εντάξει, ο ιός τον έκλεισε τώρα στο σπίτι. γράφει η Μαρία Σούμπερτ Τι είναι το σχολείο;
Μην είναι τα μαθήματα; Οι ώρες οι ατελείωτες των αρχαίων και των λατινικών; Μην είναι τα διαλείμματα; Μην είν’ οι φάρσες που μόνο αυτές θα θυμόμαστε στην υπόλοιπη ζωή μας; Όλα είναι το σχολείο μας. Κι εκείνα, και τούτα. Αυτά. Πάμε από την αρχή. Τι θυμάστε από το σχολείο; Εγώ σχεδόν τίποτα. Δεν θυμάμαι πρόσωπα, ονόματα, εκδρομές. Δεν θυμάμαι σχεδόν τίποτα. Εκτός από τις φάρσες. Αυτές τις θυμάμαι όλες. Όχι πως τις είχα οργανώσει εγώ, ήμουν πολύ φοβιτσιάρα για κάτι τέτοιο. Τις απολάμβανα όμως –όταν δεν είχαν στο στόχαστρό τους την ταπείνωση κάποιου. Θυμάμαι λοιπόν τον συμμαθητή μας τον Σ. που έκανε θορύβους στην τάξη και είχε βγάλει τον καθηγητή έξω από τα ρούχα του. Που είχε δέσει με την αλυσίδα από τη ζώνη του την καρέκλα και κουβαλώντας την ζήτησε να πάει τουαλέτα. Ναι, αυτός έκανε τις περισσότερες φάρσες στην τάξη μας. Θυμάμαι που αλλάξαμε τάξεις και που αποφασίσαμε μια άλλη φορά να φύγουμε την τελευταία ώρα που είχαμε αντικατάσταση –κατέληξε σε αποβολή αυτό, αλλά τι να κάνουμε… Αυτά θυμάμαι κι άλλα τόσα. γράφει ο Χρήστος Σούτος Πολιτεία απούσα για μια ακόμα φορά. Δυστυχώς για τους απλούς πολίτες τίποτα δεν αλλάζει. Κυβερνήσεις έρχονται, αλλάζουν, αλλά το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο. Οι άνθρωποι πνίγονται, καίγονται, οι περιουσίες τους χάνονται είτε στα ορμητικά νερά χειμάρρων, είτε στις φλόγες πυρκαγιών.
Το Κράτος, η οργανωμένη Πολιτεία έρχεται κατόπιν εορτής για να καταγράψει τις ζημιές, να "θρηνήσει" για τις απώλειες των ανθρωπίνων ζωών, να υποσχεθεί λύσεις και ανακουφιστικά μέτρα για τους πληγέντες την επόμενη μέρα και κυρίως για να τονίσει ότι ήρθε η ώρα να φτάσει το μαχαίρι στο κόκκαλο. Ειλικρινά πείτε δεν το έχετε βαρεθεί το έργο; Δεν σας προκαλεί αηδία και απέχθεια η πολιτική παρέμβαση των εκάστοτε κυβερνώντων κατόπιν εορτής; Πότε αλήθεια θα μιλήσουμε για την πρόληψη, για την θωράκιση κάθε περιοχής πριν την βρει μια "θεομηνία"; Η συζήτηση που ανοίγει κάθε φορά μετά από μια καταστροφή θυμίζει κακοπαιγμένο θεατρικό έργο. Οι αρμόδιοι κυβερνητικοί παράγοντες μιλούν για την "καμένη γη" που παρέλαβαν - ξεχνώντας ότι έχουν ξαναπεράσει από τις ίδιες θέσεις στο παρελθόν, οι της αντιπολίτευσης μιλούν για την άμεση απόδοση ευθυνών - ξεχνώντας με την σειρά τους ότι στις μέρες τους έγιναν τα ίδια και χειρότερα, οι δημοσιογράφοι βλέπουν την είδηση ανάλογα με ποια πολιτική πλευρά ταυτίζονται για να μπορούν να επιβιώνουν αφήνοντας κατά μέρος τη δεοντολογία και το λειτούργημα που υποτίθεται ότι υπηρετούν και στην μέση όλοι εμείς. Ο απλός πολίτης δηλαδή, που παρακολουθεί τις εξελίξεις και νιώθει την αδικία να τον πνίγει. Ο απλός πολίτης που βλεπει τους κόπους μιας ζωής να καταστρέφονται σε μερικά λεπτά, που βλέπει να χάνονται συνάνθρωποι μας και να φταίει πάντα η κακιά στιγμή, το ακραίο καιρικό φαινόμενο, ο ίδιος που έχτισε εκεί που έχτισε, που ακολούθησε άκριτα το σχέδιο των υπευθύνων. Πραγματικά το σκηνικό που στήνεται κάθε φορά που μια περιοχή της Ελλάδας χτυπιέται από κάποιο φυσικό φαινόμενο είναι το ίδιο ανεξαρτήτως κυβέρνησης. Όλοι αναζητούν τις αιτίες μακριά από τον εαυτό τους και το δήθεν έργο τους. Πάντα ευθύνεται κάποιος άλλος και αφού... ο Χατζηπετρής μας άφησε χρόνους, το βάρος πέφτει στην μητέρα φύση. Αυτή φουσκώνει τα ποτάμια, αυτή καίει τα δάση, αυτή δεν συγκινείται μπροστά στο ανθρώπινο δράμα, αυτή φταίει για όλα. γράφει η Μαρία Σούμπερτ Έχουν περάσει ήδη κάποιοι μήνες. Φοβόμαστε πως σε δύο τρεις μήνες θα το ξαναπεράσουμε. Η απειλή του δεν απομακρύνθηκε ποτέ και τα κρούσματα μέσα στο καλοκαίρι έχουν πάλι αυξηθεί. Δεν χρειάζεται να ονομάσουμε το ‘ποιο’. Όλοι ξέρουμε. Και αυτό που εμείς οι ενήλικες γνωρίζουμε λογικά, τα παιδιά το λαμβάνουν με τη συναισθηματική τους νοημοσύνη. Αυτή που τα προστάτευσε και προσπάθησε να τα προσαρμόσει τους τελευταίους μήνες στις μεγάλες αλλαγές, στο σχολείο που κόπηκε απότομα –σκεφτείτε τα παιδιά που μια μέρα πήγαν στο Νηπιαγωγείο και την επομένη που πήγαν σχολείο, χωρίς καμία προετοιμασία, ήταν ήδη στην πρώτη Δημοτικού, με όλες τις αλλαγές που συνεπάγεται αυτό. Γιατί ας μην κοροϊδευόμαστε: ο τελευταίος μήνας με τις μέρα παρά μέρα παρουσίες στο σχολείο δεν προετοίμασε τα παιδιά για την συνέχεια. Τα παιδιά όμως αποδεικνύονται ανθεκτικά. Ανθεκτικά και μπερδεμένα, παλινδρομημένα.
Οι κοινωνικές επαφές διακόπηκαν περίπου για δύο μήνες ολοκληρωτικά, μετά άρχισαν να βγαίνουν σιγά σιγά να βλέπουν τους φίλους τους. Οι αγκαλιές ακόμα δεν επιτρέπονται, η είσοδος στο σπίτι της φίλης και του φίλου δεν κρινόταν πάντα ασφαλείς. Μία δύσκολη περίοδος που σίγουρα θα την θυμούνται. γράφει ο Χρήστος Σούτος Ο Αγάθωνας Ιακωβίδης έφυγε από την ζωή χθες το πρωί σκορπίζοντας θλίψη στον καλλιτεχνικό κόσμο. Υπήρξε ένας αυθεντικός εκπρόσωπος του ρεμπέτικου τραγουδιού σε μια εποχή που για πολλούς το εν λόγω είδος μουσικής θεωρούνταν ξεπερασμένο και περισσότερο φολκλόρ. Ο Αγάθωνας, έγινε γνωστός με το μικρό του όνομα, δεν δίστασε ποτέ να υπερασπιστεί την επιλογή του αυτή παίζοντας πεισματικά σε όλες του τις εμφανίσεις παλιά ρεμπέτικα, πολλές φορές προερχόμενα από το δικό του τεράστιο αρχειακό υλικό, νέες ρεμπέτικες συνθέσεις και πολλά δημοτικά τραγούδια σε μια προσπάθεια να φέρει την παράδοση πιο κοντά στην νεολαία και να την κάνει να αγαπήσει τους ρεμπέτες και το έργο τους.
Στην διαδρομή του αυτή δεν δίστασε να συνεργαστεί με νέους μουσικούς και συγκροτήματα, όπως για παράδειγμα τους Koza Mostra, πειραματιζόμενος με τους ήχους και επιχειρώντας να παντρέψει το αγαπημένο του ρεμπέτικο με την μοντέρνα μουσική. Αποτέλεσμα μάλιστα της συνεργασίας του με τους τελευταίους ήταν και η συμμετοχή του στον Διαγωνισμό Ευρωπαϊκού Τραγουδιού της Eurovision το 2013 στο Μάλμε της Σουηδίας, με το τραγούδι "Alcohol is free" το οποίο και κατέλαβε την έκτη θέση στον τελικό. Ο Αγάθωνας ήταν αυθεντικός ρεμπέτης. Τι σημαίνει αυτό; Παρόλο που η εφηβεία και η νεότητα του τον βρήκε στα 70ς, μην ξεχνάμε πως ήταν γεννημένος το 1955 στον Λαγκαδά Θεσσαλονίκης, σε μια περίοδο δηλαδή που τα μουσικά ακούσματα των συνομηλίκων του απείχαν παρασάγγας από τον Βαμβακάρη, τον Παπαϊωάννου και τον Τσιτσάνη, εκείνος αφού έμαθε μόνος του τα περισσότερα από τα έγχορδα όργανα του ρεμπέτικου, από μπουζούκι και μπαγλαμά μέχρι ούτι και τζουρά, αποφάσισε ότι η φωνή του ήταν κατάλληλη για το εν λόγω είδος. Το 1973 έκανε την πρώτη επαγγελματική εμφάνιση και από τότε έδωσε το παρόν σε πολλά μαγαζιά και συναυλίες ανά την χώρα. Αφιερώθηκε στο ρεμπέτικο και η δισκογραφία του το αφορά αποκλειστικά. Έδωσε συναυλίες και εκτός Ελλάδας. Βρέθηκε για live εμφανίσεις στις Η.Π.Α, στην Αυστραλία, αλλά και σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες. Η απώλεια του είναι μεγάλη. Η έρευνα του πάνω στο ρεμπέτικο και οι ερμηνείες του θα μείνουν να μας θυμίζουν μια από τις πιο χαρακτηριστικές φωνές και φυσιογνωμίες του χώρου. Έφυγε ξαφνικά και σε μια ηλικία που θα μπορούσε να προσφέρει πολλά ακόμα στον χώρο της ελληνικής μουσικής που εσχάτως μετρά πολλές και αναπάντεχες απώλειες σπουδαίων καλλιτεχνών. Ήταν παντρεμένος με την Εριφύλη Χοντολίδου και μαζί απέκτησαν έναν γιο τον Νίκο. Αφήνει πλούσια δισκογραφία παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές μουσικών. Καλό του ταξίδι... γράφει η Μαρία Σούμπερτ Όταν έγραψε ο Ράντγιαρντ Κίπλινγκ το Βιβλίο της Ζούγκλας (το 1894 κυκλοφόρησε η πρώτο βιβλίο και το 1895 το δεύτερο) είχε ανοίξει πια ο δρόμος της διηγηματογραφίας. Γιατί ο Βρετανός συγγραφέας που μεγάλωσε στην Ινδία έγραψε την ιστορία του Μόγλη σε διηγήματα, τα οποία βρίσκονταν ανάμεσα σε άλλα διηγήματα, τα οποία δεν είχαν καμία σχέση με τον κόσμο του Μόγλη –αρκετά ούτε καν με την ινδική ζούγκλα. Όλα όμως ήταν τοποθετημένα στον κόσμο των ζώων, είτε αφορούσαν τις φώκιες στους πάγους, είτε στα φίδια που απειλούσαν τους ανθρώπους.
Η ιστορία του Μόγλη λοιπόν αφορούσε το νήπιο που κατάφερε να γλιτώσει από τον Σιρ Χαν –τι να συνέβη άραγε στους γονείς του;- και το οποίο πήραν υπό την προστασία τους οι λύκοι της αγέλης του Σιονί. Με προστάτες τον Μπαλού και τον Μπαγκίρα και θετούς γονείς τον πατέρα Λύκο και την Λύκαινα Ράξα, με θετά αδέρφια τα τέσσερα λυκόπουλα που θα γίνουν αχώριστοι, ο Μόγλης θα μεγαλώσει μεν σαν λύκος, αλλά και σαν το κάτι διαφορετικό. Πάντα θα διαφέρει, θα είναι το ανθρώπινο κουτάβι, ποτέ δεν θα γίνει λύκος. Ο Αντώνης Παπαθεοδούλου και η Ίρις Σαμαρτζή διασκευάζουν και εικονογραφούν το πρώτο μέρος της ιστορίας του Μόγλη, τα παιδικά του χρόνια, τα μαθήματά του κοντά στον Μπαλού, τον αγώνα του να γίνει αποδεκτός από την Αγέλη του Σιονί, αλλά και την αρπαγή του από τους Μπάντερλογκς, τους πιθήκους που δεν ακολουθούν το Νόμο της Ζούγκλας και κάνουν του κεφαλιού τους. |
ΧΟΡΗΓΟΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ This section will not be visible in live published website. Below are your current settings: Current Number Of Columns are = 2 Expand Posts Area = Gap/Space Between Posts = 10px Blog Post Style = card Use of custom card colors instead of default colors = Blog Post Card Background Color = current color Blog Post Card Shadow Color = current color Blog Post Card Border Color = current color Publish the website and visit your blog page to see the results Archives
March 2024
|
Αλκίφρονος 3 - Κάτω Πετράλωνα
Αθήνα Τ.Κ. : 11835
csmediagr0@gmail.com
theathinaiart@gmail.com
www.theathinaiart.com
Όροι χρήσης: Με βάση το Ν. 2121/93 περί μη αναδημοσιεύσιμου μέρους ή όλου του κειμένου
χωρίς άδεια του υπογράφοντος