 της Λίλας Παπαπάσχου Ήταν κάτι παραπάνω από σίγουρο, ότι η φετινή παρουσίαση του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, όποτε και αν αυτή γινόταν, δεν θα θύμιζε σε τίποτα τις προηγούμενες φορές. Η πανδημία του COVID-19 που έχει δημιουργήσει μια πρωτοφανή υγειονομική κρίση σε παγκόσμιο επίπεδο, ήταν αναπόφευκτο να επηρεάσει και την πατρίδα μας. Οι συνέπειες της κρίσης πολλές και ποικίλες. Ο τομέας του πολιτισμού, όπως όλοι όσοι σχετίζονται με προσέλευση κοινού, πλήγηκε από τους πρώτους.
Θέατρα και χώροι πολιτιστικής δραστηριότητας έκλεισαν στις 13/3/2020, βάζοντας λουκέτο για άγνωστο χρονικό διάστημα. Οι άνθρωποι που κινούνται στον καλλιτεχνικό χώρο, παρόλο που είναι συνηθισμένοι σε περιόδους κρίσης και μεγάλες δυσκολίες, βρίσκονται και αυτοί αντιμέτωποι με μια πρωτοφανή κατάσταση που ουδείς γνωρίζει πότε θα τελειώσει. Με βάση όλα τα παραπάνω, η νέα Καλλιτεχνική Διευθύντρια του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, Κατερίνα Ευαγγελάτου, προέβη σε μια λιτή και "μοναχική" διαδικτυακή παρουσίαση, με ένα μεγάλο ερωτηματικό να επικρέμεται ως Δαμόκλειος Σπάθη πάνω από τις επιλεγμένες δράσεις, παραστάσεις και λοιπές εκδηλώσεις. Δεν θα ήταν συνετό να αναφερθούμε αναλυτικά στο τι είπε και στο τι εξήγγειλε η κ. Ευαγγελάτου, αφού θα ήταν άδικο να κριθεί η νέα εποχή του Φεστιβάλ στην δύσκολη αυτή συγκυρία, που όλα μοιάζουν να "βουλιάζουν" σε κινούμενη άμμο και τίποτα δεν είναι σίγουρο και προβλέψιμο. Το πως θα διαμορφωθεί τελικά το πρόγραμμα του φετινού καλοκαιριού, πρακτικά δηλαδή τι θα μπορέσει να "διασωθεί" από την λαίλαπα του νέου αυτού ιού, μένει να φανεί στο άμεσο μέλλον.  της Μαρίας Σούμπερτ Τους τελευταίους μήνες η ελληνική κοινή γνώμη σοκαρίστηκε από περιστατικά απόσυρσης που είχαν παρατηρηθεί στα προσφυγικά camps. Και το «σοκαρίστηκε» το λέω αρκετά ειρωνικά, αφού θα έπρεπε να είναι αναμενόμενο. Όταν παιδιά –και όχι μόνο τα ασυνόδευτα- έχουν βιώσει το τραύμα του πολέμου, της βίαιης μετακίνησης, του ξεριζωμού και φτάνουν εν τέλει σε έναν τόπο που αντί για ασφάλεια προσφέρει μόνο την ένταξη στη ζώνη του λυκόφωτος –μια ζωή που δεν είναι ζωή, χωρίς στόχο, χωρίς όνειρα και χωρίς ελπίδα- πώς μπορούμε να περιμένουμε πως θα αντέξουν; Και τι να αντέξουν; Να αντέξουν για ποιον;
Τώρα μάλιστα που η στασιμότητα των camps έρχεται να συνδυαστεί με τον τρόμο της πανδημίας, αλλά φυσικά και την απουσία οποιασδήποτε μέριμνας για τους ανθρώπους που ζουν στους προσφυγικούς καταυλισμούς, τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο δύσκολα. Θεωρούμε –και πολύ καλά κάνουμε- τα παιδιά ιδιαίτερα ανθεκτικά. Και είναι. Αρκεί να υπάρχει πάντα η ελπίδα –κάτι να τρυπάει τον μαύρο ουρανό. Γιατί αν τους το πάρεις και αυτό, τότε δεν έχουν να προσμένουν σε τίποτα. Σαν τον Κιλόμπο που φαίνεται να μην τον ενδιαφέρει τίποτα. Όσο κι αν προσπαθεί να τον κινητοποιήσει η αφηγήτρια της ιστορίας –η συγγραφέας;- ο Κιλόμπο δεν μπορεί να ανταποκριθεί. Δεν φαίνεται να μπορεί να πάρει χαρά και ικανοποίηση, δεν φαίνεται να μπορεί να προσαρμοστεί στο νέο του περιβάλλον. Και έχει άδικο; Είναι ελέφαντας ανάμεσα σε ανθρώπους. Που όσο και να τον αγαπάνε, μιλάνε μια άλλη γλώσσα και δεν ξέρουν τις συνήθειες των ελεφάντων –ή θα χρειαστούν καιρό για να τις μάθουν. Ο Κιλόμπο λοιπόν θα πάρει ως οδηγία από το γιατρό να κάνει ένα άθλημα για να κινητοποιηθεί. Κι άλλο ένα «πρέπει» σε μια καθημερινότητα τόσο περίεργη και ανοίκεια. Μέχρι που θα βρεθεί στην παιδική χαρά. Ανάμεσα σε άλλα παιδιά. Και εκεί θα βρει ξανά την όρεξή του για ζωή. Γιατί ο Κιλόμπο και ο κάθε Κιλόμπο, απ’ όπου κι αν έρχεται, όποια και αν είναι η καταγωγή του και η ιστορία του, χρειάζεται πάνω απ’ όλα το Παιχνίδι για να μπορέσει να ζήσει. Και αυτό μπορούν να το προσφέρουν τα υπόλοιπα παιδιά απλόχερα. Αυτά σκεφτόμουν και αποφάσισα, με την άδεια φυσικά της «μαμάς» του, Δάφνης Βλουμίδη, να του κάνω κάποιες ερωτήσεις.  του Χρήστου Σούτου Σήμερα μέσα σε όλο αυτόν τον ορυμαγδό που βιώνουμε, συνεπεία της πανδημίας του νέου ιού, έγινε γνωστή ακόμα μια άσχημη είδηση. Έφυγε από την ζωή ένας πραγματικός αγωνιστής, ένας αιώνιος έφηβος, ο Μανώλης Γλέζος. Η ηλικία του, ήταν 98 ετών, για πολλούς είναι ταυτόσημη της φράσης "...έφυγε πλήρης ημερών". Η αλήθεια είναι πως για προσωπικότητες σαν τον Μανώλη Γλέζο ποτέ δεν θα ισχύει κάτι τέτοιο ανεξαρτήτως ηλικίας. Ο λόγος; Νομίζω κάτι παραπάνω από προφανής. Ο εκλιπών, όπως συμβαίνει και με ανθρώπους αναλόγου διαμετρήματος, παραμένουν παρεμβατικοί και κοινωνικά χρήσιμοι μέχρι την τελευταία τους ανάσα κυριολεκτικά. Τι θα μπορούσε να πει κανείς για τον Μανώλη Γλέζο που να μην έχει ήδη ειπωθεί, που να μην έχει γραφθεί, που να μην είναι γνωστό σε όλους είτε μέσω του διαδικτύου είτε μέσω βιβλίων; Πραγματικά τίποτα πιστεύω. Εδώ στο www.theathinai.com, όπως έχουμε κάνει και σε άλλες αντίστοιχες περιπτώσεις στο παρελθόν, επιλέγουμε να μιλήσουμε για την προσωπικότητα, για τον τρόπο που οι πράξεις του επηρέασαν την κοινωνία και τις μελλοντικές γενιές και να δούμε μέσα από την δική μας οπτική γωνιά, ποιο ήταν εν τέλει το στίγμα που άφησε στην πορεία του. Ο Μανώλης Γλέζος ήταν ένας πραγματικός επαναστάτης. Γεννήθηκε στο όμορφο νησί της Νάξου το 1922 και από μικρός έδειξε πως ήταν ανήσυχο πνεύμα. Πρώτη του αντιστασιακή απόπειρα ήταν στα χρόνια του Γυμνασίου όταν και δημιούργησε μαζί με φίλους του μια αντιφασιστική ομάδα ενάντια στην Ιταλική Κατοχή των Δωδεκανήσων και στην Δικτατορία του Ιωάννη Μεταξά. Για την αντιστασιακή του δράση στην Γερμανική Κατοχή έχουν γραφτεί βιβλία ολόκληρα. Ξεχωρίζει η πρωτοφανής, ακόμα και για τα ευρωπαϊκά δεδομένα, ενέργεια του μαζί με τον Λάκη Σάντα να κατεβάσουν από τον ιερό βράχο της Ακρόπολης την σημαία του Γ! Ράιχ κυριολεκτικά κάτω από τα μάτια της γερμανικής φρουράς. Για να μην κατηγορηθεί μάλιστα άδικα κάποιος άλλος για την πράξη τους φρόντισαν να αφήσουν επαρκή στοιχεία της ταυτότητας τους. Οι Ναζί τους κυνήγησαν λυσσαλέα και τελικά τους συνέλαβαν. Ο Γλέζος αφέθηκε ελεύθερος λόγω σοβαρής ασθένειας πριν τον ξανασυλλάβουν ντόπιοι συνεργάτες των κατακτήτων και τελικά δραπετεύσει λίγο πριν την απελευθέρωση. Ο " Πρώτος Παρτιζάνος της Ευρώπης" σύμφωνα με τον μεγάλο Γάλλο Στρατηγό Σαρλ Ντε Γκολ έχασε τον μονάκριβο αδελφό του από τους Ναζί οι οποίοι τον εκτέλεσαν το 1944. Μετά το τέλος του Β! Παγκοσμίου Πολέμου ο Μανώλης Γλέζος κυνηγήθηκε εκ νέου για τις ιδέες του. Αντιμετώπισε ουκ ολίγες φορές στημένες δίκες, όπως και άλλοι αριστεροί αγωνιστές, με συνθέσεις δικαστηρίων που σκοπό τους είχαν την " διαφύλαξη του εθνικού συμφέροντος" και την "προστασία της Δημοκρατίας". Φανταστείτε ότι μιλάμε για περιόδους που ορισμένοι πολιτικοί έφθασαν, αν και έπαιζαν πρωτεύοντα ρόλο σε εκείνα τα αίσχη, να χαρακτηριστούν μέχρι και εθνικά κεφάλαια στην ελληνική πολιτική και όχι μόνο ιστορία. Την μετεμφυλιακή περίοδο και την "εγκαθίδρυση" μιας κατ΄επίφαση Δημοκρατίας, ακολούθησε η ταραγμένη εποχή της Χούντας των Συνταγματαρχών. Φυσικό ήταν και σε αυτήν την συγκυρία ο Μανώλης Γλέζος να πρωταγωνιστήσει. Ήταν από τους πρώτους που φυλακίστηκε από τους χουντικούς παραμένοντας κρατούμενος για τέσσερα χρόνια, μέχρι και το 1971, όταν και απελευθερώθηκε μετά από γενική αμνηστία. Στη μεταπολίτευση ήταν απόλυτα ενεργός από διάφορα μετερίζια, πότε ως βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, πότε του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και ως Ευρωβουλευτής. Ο Μανώλης Γλέζος ήταν ένα πνεύμα ανήσυχο, ασυμβίβαστο, που δεν φοβόταν να εκφράσει τη γνώμη του ανοιχτά. Από την καταδίκη της εισβολής της ΕΣΣΔ το 1968 στην Τσεχοσλοβακία διακόπτοντας τις σχέσεις του με το ΚΚΕ μέχρι και τη θέση του υπέρ του ΟΧΙ στο Δημοψήφισμα του 2015 και τη δημόσια διαφωνία του με τους χειρισμούς της Κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ στην περίπτωση των μνημονίων, έδειξε ότι πάντα είχε πρώτο το εθνικό συμφέρον και την αλληλεγγύη προς τον συνάνθρωπο και όχι τα επικοινωνιακά τρικ. Καταδικάστηκε 28 φορές για τα πιστεύω του, τρεις από αυτές σε θάνατο, έμεινε στη φυλακή πάνω από 11 χρόνια και στην εξορία πάνω από 4, έγινε στόχος δολοφονίας 9 φορές και σήμερα πέρασε στην αιωνιότητα.   της Μαρίας Σούμπερτ Ένα δέντρο δέχεται την παρέα των παιδιών. Η μπάλα τους σκαλώνει στα πιο ψηλά κλαδιά τους, τα ονόματά τους χαράσσονται στον κορμό του, μια κορδέλα δένεται γύρω του. Και τα παιδιά παίζουν. Φωνές, γέλια, συντροφιά. Γιατί αυτό θέλει μονάχα το δέντρο. Συντροφιά. Όταν όμως τα παιδιά χαθούν, εκείνο θα πάρει τη μεγάλη και δύσκολη απόφαση να ξεριζωθεί. Να φύγει από τον τόπο του και να περπατήσει μέχρι την πόλη να τα ξαναβρεί. Εκεί θα χάσει για λίγο τον εαυτό του και το στόχο του, θα χαθεί μέσα στα πλήθη που συρρέουν, θα ξεχάσει για ποιο λόγο έφυγε από το βουνό του. Θα ζηλέψει τα ανθισμένα και γεμάτα πουλιά δέντρα, αλλά και πάλι δε θα θυμηθεί. Μέχρι που θα φτάσει σε μια πλατεία –εντελώς τυχαία- και εκεί κάποια παιδιά θα αναγνωρίσουν τα ονόματά τους στον κορμό του. Μπορεί να είναι τα ίδια παιδιά;
Ο Χρήστος Αρμάντο Γκέζος γράφει ένα παραμύθι που εικονογραφεί ο Βασίλης Γαλάνης που μιλάει για την αποφασιστικότητα, την ανάγκη των άλλων, την άρνηση της μοναξιάς, αλλά και τους κινδύνους που μια τέτοια απόφαση κρύβει. Αντίθετα από το «Δέντρο που έδινε», το δέντρο του συγγραφέα δεν δίνει. Ή δεν δίνει απλώς. Δεν περιμένει παθητικά τι θα μπορέσει να πάρει, αλλά αποφασίζει να το ψάξει, να το διεκδικήσει.  της Λίλας Παπαπάσχου Το γεγονός ότι βιώνουμε εν έτη 2020 κοσμοϊστορικά γεγονότα, έχει υποβαθμιστεί πλέον σε απλή καθημερινότητα. Όλα γυρίζουν γύρω από το καθιερωμένο, απογευματινό μας ραντεβού με τον καθ' όλα συμπαθή και ειλικρινή μέσα στην απόγνωσή του Σωτήρη Τσιόδρα και τους λοιπούς αρμόδιους φορείς του Υπουργείου Υγείας, που μας ενημερώνουν για τις εξελίξεις στο “μέτωπο” μιας πανδημίας, που έχει ενώσει και έχει διχάσει κράτη, λαούς και πολίτες χωρών, έχει αναδείξει τους δικούς της "ήρωες" και έχει φέρει στην επιφάνεια εκτός από τις κοινωνικοπολιτικές και πολιτειακές παθογένειες και μια οικουμενική αλληλεγγύη, πρωτόγνωρη με βάση τα δεδομένα της εποχής, όπως συνήθως συμβαίνει σε ακραίες καταστάσεις σαν αυτή που βιώνει ολόκληρος ο πλανήτης (με ελάχιστες εξαιρέσεις).
Σήμερα, 27 Μαρτίου 2020 γιορτάζουμε την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου εγκλωβισμένοι στα σπίτια μας (οι δε λιγότερο προνομιούχοι όπου βρίσκουν και μπορούν), περισσότερο σε κλίμα “πένθους” παρά χαράς, αφού τα θέατρα παραμένουν κλειστά και σκοτεινά, στο πλαίσιο των σχετικών μέτρων για την πρόληψη από την εξάπλωση του COVID-19, του μοναδικού “σταρ” που απ' ότι όλα δείχνουν θα αναδείξει το σωτήριον (δίσεκτο όνομα και πράγμα) τρέχον έτος. Οι άοκνοι και συχνά πλήρως απαξιωμένοι από τον κρατικό μηχανισμό “λειτουργοί” τους , είναι για μία ακόμη φορά αυτοί που θα πληρώσουν τη νύφη (τον γαμπρό εν προκειμένω κορονοϊού γαρ....) βλέποντας να χάνεται προς το παρόν μία θεατρική σεζόν και αγωνιώντας για το τι μέλλει γενέσθαι, ενώ παράλληλα βιώνουν μια άνευ προηγούμενου οικονομική ζημία (για να μην πούμε καταστροφή), η οποία εκτός από τους ίδιους επηρεάζει έμμεσα και όσους ασχολούνται με το χώρο του θεάματος περιφερειακά, είτε πρόκειται για τους υπεύθυνους επικοινωνίας και δημοσίων σχέσεων ή όσους ασχολούνται με την προβολή και ανάδειξη της τέχνης και του πολιτισμού, καλή ώρα site - και μιντιακούς οργανισμούς - που η ύλη τους είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τα καλλιτεχνικά δρώμενα πρωτίστως της χώρας, αλλά και του υπόλοιπου κόσμου.  της Μαρίας Σούμπερτ Κάθε εποχή έχει τις δικές της επιτυχίες. Στα δικά μου χρόνια η επιτυχία αυτή ήταν η Κάντυ Κάντυ, με το ορφανό κορίτσι που υιοθετήθηκε από την πλούσια οικογένεια και καλείται να ζήσει πια με την Ελίζα και τον Νηλ που της κάνουν την ζωή κόλαση. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά έχω ρίξει τόνους δακρύων, χαράς και αγωνίας με αυτό το κινούμενο σχέδιο.
Σήμερα τα δεδομένα έχουν αλλάξει. Και ο μεγάλος φορέας της αλλαγής φαίνεται πως ήταν ο Χάρι Πότερ και το Χόγκουαρτς. Το μοτίβο της επιτυχίας τώρα πια θέλει τις ηρωίδες και τους ήρωες και πάλι μακριά από τους πραγματικούς τους γονείς, αλλά με ένα πιο ανάλαφρο επιχείρημα: οι ήρωες του σήμερα βρίσκονται εσωτερικοί σε σχολεία και κολέγια, ανακαλύπτοντας και τιθασεύοντας τις εσωτερικές τους μαγικές δυνάμεις. Έχουμε λοιπόν τις τηλεοπτικές σειρές κινουμένων σχεδίων όπως το Regal Academy με την Ρόουζ Σιντερέλα, τις Maggie & Bianca, τις Mysticons και τις Winx. Και σε όλες τις σειρές ένα κοινό χαρακτηριστικό–εκτός από την απόσταση από την οικογένεια, όλες αυτές οι σειρές βασίζονται και στη δύναμη της ομάδας.  της Μαρίας Σούμπερτ Όλα είναι κύκλος. Ή καλύτερα σπείρα. Όλα γυρνάνε, επιστρέφουν –αλλαγμένα αλλά και τα ίδια. Όπως οι ήρωες των λαϊκών παραμυθιών που αφού ολοκληρώσουν το ταξίδι τους, τις περισσότερες φορές θα επιστρέψουν εκεί απ’ όπου ξεκίνησαν με ανανεωμένη ταυτότητα, ακόμα και αν δεν σκοπεύουν να μείνουν για πάντα εκεί. Έτσι και το νερό. Το νερό που θα πέσει από τον ουρανό και θα γεμίσει τη λιμνούλα του Άιζακ, το ίδιο νερό που θα ποτίσει το χώμα και θα απορροφηθεί στο χορτάρι. Που θα το πιουν τα ζώα της φάρμας και του δάσους. Που θα επιστρέψει στο χώμα, θα κυλήσει στις υπόγειες διαδρομές και θα φτάσει μέχρι τη θάλασσα. Που θα γυρίσει τον κόσμο όλο και θα εξατμιστεί στον ουρανό, θα γίνει σύννεφο, μέχρι που θα πέσει σαν βροχή… Και ο κύκλος αρχίζει από την αρχή.
Ο Grahame Baker-Smith γράφει και εικονογραφεί ένα ονειρικό παραμύθι που ακολουθεί την διαδρομή του νερού. Από τη στιγμή που θα γεμίσει με αυτό ο Άιζακ το βαζάκι του και θα το χύσει στη λιμνούλα του βουνού, στο ταξίδι του νερού στον ωκεανό, στους πάγους και στα τροπικά κλίματα, μέχρι που θα ξανανέβει στον ουρανό.  του Χρήστου Σούτου Ο Albert Uderzo έφυγε σήμερα από την ζωή σε ηλικία 92 ετών. Ο Γάλλος σχεδιαστής και σεναριογράφος κόμικ ήταν αυτός, που μαζί με τον Rene Goschini, δημιούργησαν ένα από τα πιο επιτυχημένα κόμικ όλων των εποχών, τις περιπέτειες του Γαλάτη πολεμιστή Αστερίξ. Ο R.Uderzo από μικρός έδειξε το ταλέντο του στην ζωγραφική και μετά από προτροπή του μεγαλύτερου αδελφού του αποφάσισε να ασχοληθεί με τον χώρο των κόμικ. Με το τέλος του Β! Παγκοσμίου Πολέμου άρχισε να δουλεύει σε εταιρεία παραγωγής κινουμένων σχεδίων. Ήταν μεγάλος θαυμαστής του Walt Disney και το όνειρο του ήταν να γίνει κάποια στιγμή ο Γάλλος Disney. Δεν ξέρω αν τα κατάφερε, αλλά σίγουρα άφησε το στίγμα του στον χώρο χαρίζοντάς μας ένα από τα σπουδαιότερα κόμικ όλων των εποχών.
Η γνωριμία του με τον Goschini έγινε το 1951. Ο Αστερίξ δεν γεννήθηκε από την αρχή, αλλά οκτώ χρόνια αργότερα το 1959. Πριν από τον μικρόσωμο Γαλάτη είχαν, στο πλαίσιο της συνεργασίας τους με βελγικά περιοδικά, δημιουργήσει τον Ιωάννη Πιστολέ, ιστορία με πειρατές και κυρίως τον Ούμπα- πα, έναν ρωμαλέο Ινδιάνο που μπλέκει σε ιστορίες με τον Γάλλο φίλο του. Παρόλο που ήταν λίγες οι συνέχειες του θεωρείται ο πρόδρομος του Αστερίξ. Το 1959 λοιπόν, ο Rene Goschini ιδρύει, μαζί με άλλους, το περιοδικό Pilote. Στην προσπάθεια τους να βρουν ένα αντίπαλο δέος στα ήδη επιτυχημένα βελγικά κόμικ Τεν- Τεν και Σπιρού έψαξαν να βρουν τους χαρακτήρες τους στην γαλλική ιστορία και τους βρήκαν. Συγκεκριμένα στην περίοδο της Ρωμαϊκής Κατοχής της Γαλατίας. Η αρχική σκέψη ήταν να είναι ο Αστερίξ ένας ρωμαλέος ήρωας. Τουλάχιστον αυτή ήταν η άποψη του Albert Uderzo. Ο Rene Goschini είχε διαφορετική άποψη, η οποία και τελικά επικράτησε. Έτσι στις 29 Οκτωβρίου του 1959 στο πρώτο τεύχος του περιοδικού ο Αστερίξ απέκτησε " σάρκα και οστά".  της Μαρίας Σούμπερτ Φτάνουμε αισίως τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821 και χρειαζόμαστε πολλά ακόμα χρόνια για να συνειδητοποιήσουμε τους συμβολισμούς και τις γενικεύσεις που η ίδια η ιστορία δημιουργεί: από την ημερομηνία έναρξης, που τόσο βολικά συμπίπτει με μια μεγάλη χριστιανική γιορτή, τις πολιτικές, κοινωνικές και πολιτισμικές συγκυρίες που επέτρεψαν την ανάπτυξη της ιδέας μιας ελεύθερης Ελλάδας –παρ’ ότι ακόμα τότε δεν ήταν ξεκάθαρο τι θα σήμαινε μια ελεύθερη Ελλάδα-, όσο και από μύθους όπως το Κρυφό Σχολειό, το οποίο ακόμα και σήμερα –διορθώστε με αν κάνω λάθος, γιατί στα δικά μου μαθητικά χρόνια ίσχυε σίγουρα- το διδασκόμαστε σαν πραγματικό γεγονός.
Η συνέχεια ήταν επίσης αρκετά μπερδεμένη: μια προσπάθεια σύνδεσης με την αρχαία Ελλάδα που θα υποστηρίξει το αίτημα των Ελλήνων στις Ευρωπαϊκές Δυνάμεις –στις οποίες από τότε ακόμα είμαστε υποχρεωμένοι- αλλά και ένας αγώνας δρόμου να πλησιάσουμε στον ευρωπαϊκό πολιτισμό έχοντας ένα μεγάλο κενό: δεν ζήσαμε ποτέ τον Διαφωτισμό. Από τότε το Ελληνικό Κράτος προσπαθεί με μεγάλη βιασύνη να φτάσει τον διασκελισμό που με τόση άνεση ανέπτυξε η Ευρώπη βιώνοντας μια συνεχιζόμενη και εξελισσόμενη πολιτική, κοινωνική, πολιτισμική και οικονομική πορεία –και φυσικά όποιος βιάζεται σκοντάφτει. Αυτές τις σκέψεις μου γεννούν τα δύο πρώτα βιβλία της σειράς «Μικρές Ελληνικές Ιστορίες» που γράφει η Γιολάντα Χατζή και εικονογραφεί ο Πέτρος Χριστούλιας και που έχουν σαν θέμα ιστορικά γεγονότα και πρόσωπα γύρω από την Επανάσταση του 1821. |
ΧΟΡΗΓΟΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ 
This section will not be visible in live published website. Below are your current settings: Current Number Of Columns are = 2 Expand Posts Area = Gap/Space Between Posts = 10px Blog Post Style = card Use of custom card colors instead of default colors = Blog Post Card Background Color = current color Blog Post Card Shadow Color = current color Blog Post Card Border Color = current color Publish the website and visit your blog page to see the results Archives
July 2024
|
|
|
CS MEDIA Ι.Κ.Ε.
Αλκίφρονος 3 - Κάτω Πετράλωνα
Αθήνα Τ.Κ. : 11835
[email protected]
[email protected]
www.theathinaiart.com
Όροι χρήσης: Με βάση το Ν. 2121/93 περί μη αναδημοσιεύσιμου μέρους ή όλου του κειμένου
χωρίς άδεια του υπογράφοντος
Αλκίφρονος 3 - Κάτω Πετράλωνα
Αθήνα Τ.Κ. : 11835
[email protected]
[email protected]
www.theathinaiart.com
Όροι χρήσης: Με βάση το Ν. 2121/93 περί μη αναδημοσιεύσιμου μέρους ή όλου του κειμένου
χωρίς άδεια του υπογράφοντος
Web design: Essential Pixels