ΈΝΑ ΔΕΝΤΡΟ ΠΟΥ ΕΠΙΛΕΓΕΙ

της Μαρίας Σούμπερτ

Ένα δέντρο δέχεται την παρέα των παιδιών. Η μπάλα τους σκαλώνει στα πιο ψηλά κλαδιά τους, τα ονόματά τους χαράσσονται στον κορμό του, μια κορδέλα δένεται γύρω του. Και τα παιδιά παίζουν. Φωνές, γέλια, συντροφιά. Γιατί αυτό θέλει μονάχα το δέντρο. Συντροφιά. Όταν όμως τα παιδιά χαθούν, εκείνο θα πάρει τη μεγάλη και δύσκολη απόφαση να ξεριζωθεί. Να φύγει από τον τόπο του και να περπατήσει μέχρι την πόλη να τα ξαναβρεί. Εκεί θα χάσει για λίγο τον εαυτό του και το στόχο του, θα χαθεί μέσα στα πλήθη που συρρέουν, θα ξεχάσει για ποιο λόγο έφυγε από το βουνό του. Θα ζηλέψει τα ανθισμένα και γεμάτα πουλιά δέντρα, αλλά και πάλι δε θα θυμηθεί. Μέχρι που θα φτάσει σε μια πλατεία –εντελώς τυχαία- και εκεί κάποια παιδιά θα αναγνωρίσουν τα ονόματά τους στον κορμό του. Μπορεί να είναι τα ίδια παιδιά;
​
Ο Χρήστος Αρμάντο Γκέζος γράφει ένα παραμύθι που εικονογραφεί ο Βασίλης Γαλάνης που μιλάει για την αποφασιστικότητα, την ανάγκη των άλλων, την άρνηση της μοναξιάς, αλλά και τους κινδύνους που μια τέτοια απόφαση κρύβει. Αντίθετα από το «Δέντρο που έδινε», το δέντρο του συγγραφέα δεν δίνει. Ή δεν δίνει απλώς. Δεν περιμένει παθητικά τι θα μπορέσει να πάρει, αλλά αποφασίζει να το ψάξει, να το διεκδικήσει.

Ταυτόχρονα είναι ένα δέντρο που θα τολμήσει να μετακινηθεί. Θα φύγει από τον ασφαλή και σίγουρο τόπο του και θα αναζητήσει κάτι νέο –κάτι καλύτερο. Κάτι που μοιάζει η επίσκεψη των παιδιών να του έχει υποσχεθεί. Δεν μπορώ φυσικά να μην σκεφτώ όλους όσους τολμούν να αφήσουν την ασφάλεια της καθημερινότητάς τους για να επιζητήσουν κάτι καλύτερο.

Σε μια δεύτερη ανάγνωση όμως σκέφτομαι και όλους εκείνους που μένουν πίσω, όταν τα χαρούμενα γέλια των παιδιών σε διακοπές απομακρύνονται. Παππούδες και γιαγιάδες που μένουν πάλι μονάχοι και περιμένουν. Πόσο μπορούν όμως να περιμένουν και μέχρι πότε;

Δεν μπορώ λοιπόν να διαβάσω το «Δέντρο που είχε μια μπάλα για κεφάλι» παρά σε αντιδιαστολή στο «Δέντρο που έδινε». Δεν θα τα συγκρίνω, θα σκεφτώ μόνο τους διαφορετικούς τρόπους που μπορεί κανείς να αντιδράσει σε αυτό που θέλει. Ή που δε θα αντιδράσει και θα περιμένει παθητικά.

Στο κάτω κάτω, όλα είναι δική μας επιλογή, σωστά;

​
Χρήστος Αρμάντο Γκέζος

Το δέντρο που είχε μια μπάλα για κεφάλι

Εικονογράφηση: Βασίλης Γαλάνης

Εκδόσεις Καστανιώτη
ISBN: 978-960-03-6642-6
Τιμή: € 12,00

---