ΠΡΟΣΩΠΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΩΠΑΚΙΑ! ΔΑΦΝΗ ΒΛΟΥΜΙΔΗ & ΚΙΛΟΜΠΟ

της Μαρίας Σούμπερτ

Τους τελευταίους μήνες η ελληνική κοινή γνώμη σοκαρίστηκε από περιστατικά απόσυρσης που είχαν παρατηρηθεί στα προσφυγικά camps. Και το «σοκαρίστηκε» το λέω αρκετά ειρωνικά, αφού θα έπρεπε να είναι αναμενόμενο. Όταν παιδιά –και όχι μόνο τα ασυνόδευτα- έχουν βιώσει το τραύμα του πολέμου, της βίαιης μετακίνησης, του ξεριζωμού και φτάνουν εν τέλει σε έναν τόπο που αντί για ασφάλεια προσφέρει μόνο την ένταξη στη ζώνη του λυκόφωτος –μια ζωή που δεν είναι ζωή, χωρίς στόχο, χωρίς όνειρα και χωρίς ελπίδα- πώς μπορούμε να περιμένουμε πως θα αντέξουν; Και τι να αντέξουν; Να αντέξουν για ποιον;

Τώρα μάλιστα που η στασιμότητα των camps έρχεται να συνδυαστεί με τον τρόμο της πανδημίας, αλλά φυσικά και την απουσία οποιασδήποτε μέριμνας για τους ανθρώπους που ζουν στους προσφυγικούς καταυλισμούς, τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο δύσκολα.
​
Θεωρούμε –και πολύ καλά κάνουμε- τα παιδιά ιδιαίτερα ανθεκτικά. Και είναι. Αρκεί να υπάρχει πάντα η ελπίδα –κάτι να τρυπάει τον μαύρο ουρανό. Γιατί αν τους το πάρεις και αυτό, τότε δεν έχουν να προσμένουν σε τίποτα. Σαν τον Κιλόμπο που φαίνεται να μην τον ενδιαφέρει τίποτα. Όσο κι αν προσπαθεί να τον κινητοποιήσει η αφηγήτρια της ιστορίας –η συγγραφέας;- ο Κιλόμπο δεν μπορεί να ανταποκριθεί. Δεν φαίνεται να μπορεί να πάρει χαρά και ικανοποίηση, δεν φαίνεται να μπορεί να προσαρμοστεί στο νέο του περιβάλλον. Και έχει άδικο; Είναι ελέφαντας ανάμεσα σε ανθρώπους. Που όσο και να τον αγαπάνε, μιλάνε μια άλλη γλώσσα και δεν ξέρουν τις συνήθειες των ελεφάντων –ή θα χρειαστούν καιρό για να τις μάθουν. 

Ο Κιλόμπο λοιπόν θα πάρει ως οδηγία από το γιατρό να κάνει ένα άθλημα για να κινητοποιηθεί. Κι άλλο ένα «πρέπει» σε μια καθημερινότητα τόσο περίεργη και ανοίκεια. Μέχρι που θα βρεθεί στην παιδική χαρά. Ανάμεσα σε άλλα παιδιά. Και εκεί θα βρει ξανά την όρεξή του για ζωή. Γιατί ο Κιλόμπο και ο κάθε Κιλόμπο, απ’ όπου κι αν έρχεται, όποια και αν είναι η καταγωγή του και η ιστορία του, χρειάζεται πάνω απ’ όλα το Παιχνίδι για να μπορέσει να ζήσει. Και αυτό μπορούν να το προσφέρουν τα υπόλοιπα παιδιά απλόχερα.

Αυτά σκεφτόμουν και αποφάσισα, με την άδεια φυσικά της «μαμάς» του, Δάφνης Βλουμίδη, να του κάνω κάποιες ερωτήσεις. 

Κιλόμπο, θέλεις να μου πεις ποια είναι η καθημερινότητά σου;

Το πρωί σηκώνομαι, πλένομαι, ντύνομαι και παίρνω πρωϊνό. Μετά κάθομαι στον καναπέ και βλέπω παιδικά στην τηλεόραση. Μου αρέσουν πολύ τα παιδικά. Μετά όμως βαριέμαι και δεν ξέρω τι να κάνω. Δεν πάω στο σχολείο κι έτσι δεν ξέρω ούτε να διαβάζω ούτε να γράφω. Βγαίνω έξω για να παίξω. Μου έχουν κάνει δώρο μια μπάλα, αλλά εμένα δεν μου αρέσει να παίζω με την μπάλα γιατί μπερδεύεται συνέχεια ανάμεσα στα πόδια μου. Βαριέμαι πολύ και κάθομαι και κοιτάζω τη θάλασσα και σκέφτομαι…
  
Τι άλλαξε τους τελευταίους μήνες στη ζωή σου;
Αυτό που άλλαξε τους τελευταίους μήνες στη ζωή μου είναι ότι νομίζω πως δεν με αγαπάνε τόσο όσο με αγαπούσαν πριν κι ότι ενώ πίστευα πως θα ’χω πολλά πράγματα να κάνω, εδώ που βρέθηκα, τελικά καταλαβαίνω ότι μάλλον δεν είναι έτσι. Θα προσπαθήσω όμως πολύ να μάθω να διαβάζω και τότε θα περνάω καλύτερα, γιατί θα διαβάζω πολλές ιστορίες.
 
Ποιο είναι το τελευταίο όνειρο που είδες;
Στο τελευταίο μου όνειρο είδα πάλι τη μαμά μου που με χάιδευε και μου έλεγε πως μ’ αγαπάει πολύ.
 
Έχεις κάνει νέους φίλους;
Ναι, τώρα τελευταία πήγαμε στην παιδική χαρά κι εκεί βρήκα κάποιους φίλους. Μου αρέσει πολύ να βρισκόμαστε και να παίζουμε μαζί.
 
Ποιο είναι το αγαπημένο σου παιχνίδι;
Μου αρέσει πολύ να παίζω κουτσό και την «Πέπα Πιγκ στο σχολείο». 
 
Τι θέλεις να κάνεις όταν μεγαλώσεις;
Θέλω να έχω ένα συνεργείο για αυτοκίνητα και μηχανάκια.

Εγώ λοιπόν εύχομαι στον Κιλόμπο όλα εύχεται και όλα όσα ονειρεύεται να τα βρει και να τα πετύχει.

Καλή σου τύχη, Κιλόμπο!

Δάφνη Βλουμίδη


Ο Κιλόμπο

και ο κύριος Ιατρογυμναστής

Εικονογράφηση:
​
Αντιγόνη Μακλέλλαν

Εκδόσεις Μεταίχμιο

ISBN: 978-618-03-2094-7

Τιμή: 8,80€