της Λίλας Παπαπάσχου Σίγουρα έχετε ήδη ακούσει και διαβάσει πολλά για το καλλιτεχνικό «θαύμα» που συντελέστηκε στις 26 & 27 Ιουλίου, στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, τυλίγοντας στο ζοφερό του φως όσους είχαμε την τύχη (και την τιμή...) να το παρακολουθήσουμε. Όλα σωστά, εύστοχα και δίκαια, αν και στην προκειμένη περίπτωση τα λόγια είναι μάλλον ανεπαρκή για να περιγράψουν τον μυστηριακό, εκστατικό χαρακτήρα και την διαπεραστική ποιητικότητα μίας παράστασης, που κατάφερε να φτάσει μέχρι το μεδούλι της ίδιας της δομικής σύστασης του ανθρώπου, ο οποίος χρόνια τώρα προχωρά....«με φωτιά και με μαχαίρι»... Ο σπουδαίος Βέλγος σκηνοθέτης Ivo Van Hove ξανά στην Ελλάδα (μετά το άνοιγμα του περσινού προγράμματος του Φεστιβάλ Αθηνών με την δυνατή σκηνική μεταφορά των έργων του Μπέργκμαν Περσόνα/Μετά την πρόβα τα οποία παρακολουθήσαμε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και επαναλήφθηκαν στην Αίθουσα Ρισελιέ) φέρνει την Comedie Française (ευρέως γνωστή ως σπίτι του Μολιέρου) για πρώτη φορά στην Επίδαυρο, καταφέρνοντας να συνδέσει άρρηκτα το όνομά του με ένα νέο καλλιτεχνικό επίτευγμα, το οποίο αυτήν τη φορά έχει ως σημείο αναφοράς την πολύπαθη και αιματοβαμμένη οικογένεια των Ατρειδών. Αυτή η δεύτερη συνεργασία ενός από τους πιο διάσημους θεατρικούς οργανισμούς του κόσμου με έναν από τους σημαντικότερους, διεθνούς φήμης βιρτουόζους της εικόνας, προσέφερε την ιδανική ευκαιρία στον Éric Ruf, γενικό διευθυντή της Κομεντί Φρανσαίζ, και στον Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο, καλλιτεχνικό διευθυντή του Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου, να ενώσουν τους δύο αυτούς μεγάλους καλλιτεχνικούς θεσμούς του ευρωπαϊκού θεάτρου, παρουσιάζοντας τις τραγωδίες του Ευριπίδη Ηλέκτρα και Ορέστης σε μία ενιαία – και ολοκληρωμένη - σκηνική σύνθεση που θα μείνει βαθιά χαραγμένη στη μνήμη μας, όπως κάθε σπάνια και σίγουρα ανεπανάληπτη εμπειρία. Επί δύο περίπου ώρες, οι οποίες πέρασαν σαν αέρας χάρη στην ανεμπόδιστη ροή δύο ανυπέρβλητων ποιητικών κειμένων που έγιναν ένα με τον πλέον ευφάνταστο και λειτουργικό τρόπο, σε μετάφραση στα γαλλικά της Marie Delcourt-Curvers -σύμφωνα με την δραματουργία του Bart Van den Eynde και τη συγκλονιστική σκηνική εκδοχή του ίδιου του σκηνοθέτη και του υπογράφοντος τη δραματουργία- αλλά κυρίως χάρη στις καίριες, μεστές και δονούμενες από συναίσθημα, μουσικότητα και ζωώδη μαγνητισμό ερμηνείες των εκπληκτικών ηθοποιών και σπουδαστών της Comedie Française, που έκαναν έλληνες και ξένους θεατές να ενώσουν τα χέρια σε ένα δυνατό, παρατεταμένο χειροκρότημα (οι περισσότεροι όρθιοι...) συνοδευόμενο από επευφημίες και επαναλαμβανόμενα μπράβο... Ο εντυπωσιακά ταλαντούχος Βέλγος σκηνοθέτης, δικαίωσε το ρητό «Simul et singulis (Όλοι μαζί και ο καθένας μοναδικός» που φέρει το οικόσημο του παλαιότερου εν ενεργεία θιάσου του κόσμου, το οποίο συμβολίζεται με ένα μελίσσι, δημιουργώντας επί σκηνής ένα πολύβουο, πολυφωνικό και γεμάτο δύναμη ανθρώπινο μωσαϊκό, που ξεχύθηκε σαν ορμητικό κύμα για να ενωθεί με το χώμα, μετατρέποντας τα πάντα σε...λάσπη. Μέσα σε αυτήν τη βαλτώδη πραγματικότητα που κρατάει τους ήρωες του έργου καθηλωμένους στη βρωμιά της, αναβλύζει όλη η ιστορία του ανθρώπου και ο αρχέγονος κύκλος της βίας, στη δίνη του οποίου στροβιλιζόμαστε διαχρονικά ασχέτως καταγωγής και κοινωνικής θέσης, αφού απέναντι στη θεία βούληση και στο θάνατο, όλα και όλοι εξισώνονται ισοπεδωτικά. Όλοι κυλιόμαστε στο βούρκο...Άραγε πόσοι τολμούν να κοιτάξουν τα άστρα; Οι εμβληματικοί ήρωες του Ευριπίδη, εδώ λειτουργούν με ασίγαστο πάθος και βακχική μανία, λες και οι πράξεις τους καθοδηγούνται από τους εσωτερικούς τους δαίμονες, οι οποίοι αντικατοπτρίζονται σε θεότητες του Κάτω Κόσμου ή ακόμα και σε αυτόν τον ίδιο τον Απόλλωνα και τους επαίσχυντους χρησμούς του. Οι άνθρωποι επικαλούνται τους θεούς ως άλλοθι στα ανοσιουργήματα τους, αδύναμοι εν τέλει να αναλάβουν την ευθύνη των επιλογών τους. Η Ηλέκτρα, την οποία υποδύθηκε με την επιθετικότητα άγριου θηρίου και ταυτόχρονα την ευαισθησία και το παράπονο παραμελημένου παιδιού που αποζητά διακαώς την προσοχή των αδιάφορων γονιών του, η εξαιρετική Suliane Brahim, δρα ως καταλύτης στην γκραν - γκινιόλ δραματουργική και σκηνική εξέλιξη. Η νεαρή Ηλέκτρα, βασιλική γέννα μεν, αλλά εκ συνθηκών πρόσφυγας στην ίδια της την πατρίδα, με κοντοκουρεμένο κεφάλι σε ένδειξη πένθους, ντυμένη με κουρέλια και παντρεμένη με έναν ταπεινής καταγωγής Μυκηναίο χωρικό/Benjamin Laverhe καταριέται τη μάνα και τον εραστή της για την άθλια ζωή της, την ίδια στιγμή που ο αδερφός της, επίσης εξόριστος και πλέον άπατρις Ορέστης/Christophe Montenez ακολουθούμενος από τον Πυλάδη/Loïc Corbery, πιστό του φίλο και γιο του βασιλιά της Φωκίδας Στρόφιου, καταφτάνει στο Άργος ύστερα από το χρησμό του Απόλλωνα που ορίζει ότι πρέπει να σκοτώσει τον Αίγισθο/Pelo Berterretche και τη μοιχαλίδα μητέρα του, προκειμένου να επανακτήσει την πατρογονική περιουσία και να αποκαταστήσει την τάξη. Η μοιραία επανένωση των δύο νέων που έχουν εξιδανικεύσει την εικόνα του πατέρα τους, εφόσον δεν πρόλαβαν να τον γνωρίσουν, θα σηματοδοτήσει την αρχή ενός νοσηρού, φονικού τυφώνα που θα ζήλευε και η πιο καλογυρισμένη – σπλάτερ – ταινία τρόμου, αναδεικνύοντας τη σαρωτική δύναμη και τον παρορμητισμό της νιότης, ως γενεσιουργό αιτία των πιο σπουδαίων, αλλά και των πιο αποτρόπαιων πράξεων. Με τη βοήθεια του γέροντα Μυκηναίου που φυγάδευσε τον Ορέστη για να τον γλιτώσει από το φονικό χέρι της μητέρας του, τον οποίο ερμήνευσε με αφοπλιστική απλότητα και γήινη αμεσότητα ο έμπειρος ηθοποιός Bruno Raffaelli, βιώσαμε μια συγκλονιστική αναγνώριση (μία από τις πολλές εμβληματικές σκηνές του έργου)για να παρακολουθήσουμε στη συνέχεια τις αλυσιδωτές αντιδράσεις μίας προδιαγεγραμμένης απόφασης που οδηγεί τα δύο αδέλφια και τον έμπιστό τους Πυλάδη (ο οποίος εδώ διαθέτει φωνή και υπόσταση) στον ανόσιο φόνο της μητέρας τους και κατ' επέκταση στην ύβρη... Με συνεργούς τις γυναίκες του Άργους που παρέμειναν πιστές στα δύο έκπτωτα αδέλφια – μία εντυπωσιακή σύνθεση σωμάτων και υποκριτικών ιδιοσυγκρασιών απαρτιζόμενη από καταξιωμένους καλλιτέχνες, αλλά και τους ηθοποιούς της Ακαδημίας του φημισμένου γαλλικού οργανισμού: Claude Mathieu (Κορυφαία), Cécile Brune, Sylvia Bergé, Julie Sicard, Pauline Chabrol, Olivier Lugo, Noémie Pasteger, Léa Schweitzer – αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση για το πιο ισχυρό βασίλειο όλων των Ελλήνων, που τελικά καταρρέει εκ των έσω. Οι δύο ένδοξοι αρχηγοί των Αχαιών, ο πανίσχυρος Αγαμέμνονας και ο λιγότερο προικισμένος ηγετικά αδερφός του Μενέλαος, τον οποίο υποδύθηκε με τη δέουσα κωμικοτραγικότητα ο Denis Podalydès, επιβίωσαν της δεκαετούς εκστρατείας στην Τροία, γυρνώντας νικητές και τροπαιούχοι, για να γνωρίσουν την ήττα και τη συντριβή μέσα στο ίδιο τους το βασίλειο και μάλιστα από τα χέρια των πιο αγαπημένων τους, που εγκαταλείφθηκαν προς χάριν μίας ακόμα επεκτατικής εκστρατείας, με χαμερπή κίνητρα. Αν δεν είναι αυτό συμβολικό και βαθιά προφητικό για κάθε είδους μονάρχη και την αυτοκρατορία του, τότε τι είναι; Ακολουθώντας την αυτοκαταστροφική πορεία των ηρώων, ο σφετεριστής Αίγισθος σφαγιάζεται από τον Ορέστη με δόλο, για να εμφανιστεί στη σκηνή η ματωμένη σορός του, με τον Ορέστη να προσφέρει το άψυχο κορμί του βορά στις κανιβαλικές διαθέσεις της μανιασμένης για εκδίκηση Ηλέκτρας, που σημειολογικά τον ευνουχίζει και στη συνέχεια κανιβαλίζει την άψυχη σάρκα του, αποδίδοντας έτσι στα γεννητικά του όργανα την αρχή του κακού (άλλη μία εμβληματική σκηνή της παράστασης που αποδόθηκε υποδειγματικά από τη νεαρή ηθοποιό, τόσο υποδειγματικά που δεν άφησε κανένα περιθώριο για αναχρονιστικές/ηθικοπλαστικές κορόνες). Η νάρκισσος, λαμπερή βασίλισσα Κλυταιμνήστρα της Elsa Lepoivre, ανίδεη για το θάνατο του εραστή της, θα πέσει στην παγίδα της οργισμένης κόρης και του φανατισμένου γιου της, οδηγούμενη ως αμνός προς σφαγή στον βίαιο θάνατό της, πληρώνοντας για τα δικά της κρίματα, τα οποία όμως ξαφνικά φαντάζουν μηδαμινά μπροστά σε αυτήν τη νέα σφαγή, χάρη στην εξαίσια ερμηνεία της ηθοποιού, που γεμάτη μητρικότητα και θηλυκή γοητεία μας έριξε στάχτη στα μάτια, αναγκάζοντας μας να κατανοήσουμε και τη δική της αλήθεια, που ακόμα και αν εκφράζεται εντελώς ποζάτα και επιτηδευμένα, δεν παύει να την δικαιολογεί ως ένα βαθμό, με δεδομένο ότι η Κλυταιμνήστρα εκ των υστέρων αναγνωρίστηκε ως ένα από τα σημαντικότερα φεμινιστικά σύμβολα, γνωρίζοντας τη δραματουργική και ηθική της δικαίωση από πολλούς σύγχρονους, έλληνες και ξένους συγγραφείς. Ηλέκτρα & Κλυταιμνήστρα...μητέρα και κόρη έρμαια του πάθους και του μίσους.... Στον ιστό του αίματος, της λάσπης και των δακρύων θα παγιδευτεί και ο αδιάλλακτος, αυταρχικός Τυνδάρεως, θλιβερός πατέρας δύο πανέμορφων και δυναμικών γυναικών, που μοιράζονται την ίδια τραγική μοίρα πεθαίνοντας με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, κάτι που ευφυέστατα τονίζεται στην παράσταση από το γεγονός ότι η Elsa Lepoivre ερμηνεύει και τους δύο ρόλους, με σχεδόν πανομοιότυπα εκφραστικά και κινητικά χαρακτηριστικά, σαν να πρόκειται για το ίδιο πρόσωπο. Ο ασύλληπτα καίριος Didier Sandre απογείωσε το ρόλο του Τυνδάρεω καταθέτοντας μια ανυπέρβλητη ερμηνεία, που κυριολεκτικά μας σημάδεψε με την αμεσότητα και το βάθος της. Συνεπής στο ρόλο του και ο Éric Génovèse στο ρόλο του διπλωμάτη Φρύγα υπηρέτη, που ξεγλιστρά από τα φονικά χέρια του Ορέστη, λέγοντάς του αυτό που θέλει να ακούσει, όπως πράττει κάθε φοβισμένος άνθρωπος απέναντι στο δυνάστη του. Ως άλλη Ιφιγένεια, απομένει να θυσιαστεί και η αθώα Ερμιόνη/Rebecca Marder, κόρη της Ελένης και η μόνη διέξοδος σωτηρίας για τους δύο – τρεις για την ακρίβεια– μητροκτόνους, αφού ο πατέρας της Μενέλαος πρόδωσε το αίμα του. Λίγο πριν οι κατ'ανάγκη φονιάδες (η ανάγκη και η απελπισία πολλές φορές οδηγεί τον άνθρωπο στις πιο ακραίες πράξεις) σφαγιάσουν έναν ακόμα συγγενή τους, εισέρχεται ο από μηχανής θεός – και ταυτόχρονα ηθικός αυτουργός - Απόλλων/Gaël Kamilindi για να δώσει τη λύση, προτρέποντας τη νέα γενιά Ατρειδών σε μία πιο ειρηνική συμβίωση, που θα λειτουργήσει εξιλεωτικά για τις αμαρτίες των προγόνων τους. Το γεγονός ότι μόνο η είσοδος του Απόλλωνα στη σκηνή προήλθε μέσα από τις κερκίδες του κοινού, είναι μία ευθεία νύξη ότι τελικά η όποια λύση στα μεγάλα πολιτικά, πολιτειακά και κοινωνικά αδιέξοδα, μπορεί να προκύψει από τον ίδιο το λαό που διαθέτει περισσότερη δύναμη από αυτήν που οι καταστολείς του επιχειρούν με κάθε μέσο να τον πείσουν ότι κατέχει. Οι παραινέσεις του Απόλλωνα είναι όμως ικανές να πείσουν τους εξεγερμένους νέους να κρύψουν τα σπαθιά τους; Θα κλείσει ποτέ ο φαύλος κύκλος της βίας για την ανθρωπότητα; Αυτό μοιάζει να αναρωτιέται και ο ίδιος ο Ivo Van Hove αφήνοντας την τελική ετυμηγορία στο κοινό, που κατατρέχεται κι αυτό από τους δικούς του δαίμονες, αναγνωρίζοντας στους ήρωες του έργου τον πιο πρωτόγονο και ζωώδη εαυτό του, γεγονός που επιβεβαιώνει και τη σπουδαιότητα των τραγικών έργων και ειδικότερα αυτών του Ευριπίδη, τα οποία στην ουσία αποτελούν προάγγελο του σύγχρονου θεάτρου, παραμένοντας διαχρονικά επίκαιρα. Μέσα από τα άκρως ενδιαφέροντα σκηνικά δίπολα Ηλέκτρας – Ορέστη, Κλυταιμνήστρας-Ηλέκτρας, Τυνδάρεω-Μενελάου, Ορέστη-Πυλάδη, Κλυταιμνήστρας-Ελένης, θείου και ανθρώπινου δικαίου και χάρη στα αριστοτεχνικά χορογραφημένα από τον διεθνούς φήμης Wim Vandekeybus χορικά της παράστασης, βιώσαμε μία πρωτόγνωρη μυσταγωγία, μια αρχέγονη μέθεξη που σίγουρα αποτελεί σημείο αναφοράς για το πως μπορεί ένας δημιουργός να παρουσιάσει μία απόλυτα σύγχρονη παράσταση, σεβόμενος το αρχαίο κείμενο και προτείνοντας μια εντελώς φρέσκια και ανανεωτική ανάγνωσή του, ενώ παράλληλα αποτίει φόρο τιμής στο ίδιο το ιστορικό αυτό μνημείο τέχνης και πολιτισμού, αναδεικνύοντας την άγρια ομορφιά του τοπίου, μέσα από μια εξαιρετική διαχείριση του σκηνικού χώρου, ενώνοντας την ορχήστρα με μία εξέδρα χωρίς τέλος, που συνδέει τα τεκταινόμενα επί σκηνής με το...άπειρο του ουρανού και του χρόνου, εισάγοντας τους ηθοποιούς στη σκηνή σαν να προέρχονται από μία άλλη διάσταση, που ενώνει το χθες με το σήμερα. Υψηλής αισθητικής αξίας τα πρωτότυπα σκηνογραφικά ευρήματα του Jan Versweyveld (ο ίδιος υπογράφει και τους υποβλητικούς φωτισμούς) τα εμβληματικά κοστούμια της An D’Huys που μεταξύ άλλων «διαχώρισαν» χρωματικά τους γαλαζοαίματους από τον φτωχό λαό. Στα συν και η συγκλονιστική πρωτότυπη μουσική/ηχητική σύλληψη του Eric Sleichim που βασίστηκε στη χρήση κρουστών οργάνων και ερμηνεύτηκε ζωντανά από τους Adélaïde Ferrière, Emmanuel Jacquet, Othman Louati, Rodolphe Théry, υποδαυλίζοντας την ένταση των πιο κομβικών στιχομυθιών, αλλά και των πιο ακατέργαστα άρτιων χορικών που έχουμε απολαύσει τα τελευταία χρόνια σε παράσταση αρχαίου δράματος. Αυτό που συνέβη κάτω από τον έναστρο ουρανό της Επιδαύρου, είναι η πιο τρανταχτή απόδειξη ότι η τέχνη αντίθετα με τα κράτη δεν έχει σύνορα και ότι οι γλώσσες των λαών δεν είναι πάρα κώδικες που ένα ανοιχτό μυαλό και μία ευαίσθητη ψυχή μπορεί εύκολα να αποκωδικοποίησει, αποθεώνοντας αυτό που όλοι αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις και το ένστικτό μας. Ο σκηνοθέτης της παράστασης ως άλλος συνθέτης και παράλληλα μαέστρος δημιούργησε μία μοναδική κλασική συμφωνία με μοντέρνα ενορχήστρωση, γεμάτη υφέσεις και κορυφώσεις και πλήθος άλλων σαγηνευτικών αντιθέσεων, τις οποίες υπηρέτησαν χαρισματικοί καλλιτέχνες – ηθοποιοί και λοιποί συντελεστές – της Comedie Française μιλώντας με αξιοθαύμαστη ευγλωττία στην πιο οικουμενική και πανανθρώπινη γλώσσα, που δεν είναι άλλη από αυτήν της πιο εσωτερικής, δραματικής και σημαίνουσας παύσης, λίγο πριν ξεσπάσει το κακό. Εκεί στη σιωπή και την πλήρη απόγνωση της ύπαρξης μας είναι που κρύβονται οι μεγαλύτερες αλήθειες, τις οποίες καμία λέξη δεν μπορεί να περιγράψει, όσο έντεχνα γραμμένη κι αν είναι. Τέλος, στις πληροφορίες της παράστασης οι θεατές προειδοποιούνται για τις σκληρές σκηνές που περιέχει, κάτι που δυστυχώς δεν συμβαίνει και στην πραγματική ζωή, όπου οι σκληρές εικόνες αποτελούν πλέον την καθημερινότητα μας και η όσο το δυνατόν ευρύτερη αναπαραγωγή τους το απόλυτο ζητούμενο... Η υπόθεση, από τον Ίβο βαν Χόβε
Η Ηλέκτρα και ο Ορέστης είναι αδέρφια. Νέοι, πληγωμένοι, εύθραυστοι και ευάλωτοι, μετατρέπονται σε άγρια ζώα. Στην πραγματικότητα δεν γνώρισαν ποτέ τον πατέρα τους, που είχε φύγει ως αρχιστράτηγος του στρατού των Αργείων στον πόλεμο της Τροίας. Η απουσία του τον καθιστά ήρωα στα μάτια τους. Η μητέρα τους, η Κλυταιμνήστρα, είναι ο εχθρός. Το σπίτι, το πεδίο της μάχης. Αποδιωγμένοι, η Ηλέκτρα και ο Ορέστης γίνονται, από παιδιά βασιλέων, πρόσφυγες στην ίδια τους την οικογένεια, στην ίδια τους την πατρίδα. Με ελληνικούς και αγγλικούς υπέρτιτλους Η παράσταση περιέχει σκληρές σκηνές Σκηνοθεσία: Ivo van Hove Σκηνική εκδοχή: Bart Van den Eynde και Ivo van Hove Μετάφραση στα γαλλικά: Marie Delcourt-Curvers Σκηνογραφία και σχεδιασμός φωτισμού: Jan Versweyveld Κοστούμια: An D’Huys Πρωτότυπη μουσική - Ηχητική σύλληψη: Eric Sleichim Χορογραφία: Wim Vandekeybus Δραματουργία: Bart Van den Eynde Βοηθός σκηνοθέτη: Laurent Delvert Βοηθός σκηνογράφου: Roel Van Berckelaer Βοηθός ενδυματολόγου: Sylvie Lombart Βοηθός φωτιστή: François Thouret Βοηθός ήχου: Pierre Routin Βοηθός χορογράφου: Laura Aris Μακιγιάζ: Claire Cohen Με τον θίασο της Κομεντί Φρανσαίζ: Claude Mathieu (Κορυφαία), Cécile Brune (Χορός), Sylvia Bergé (Χορός), Éric Génovèse (Φρύγας υπηρέτης) , Bruno Raffaelli (Γέρος Μυκηναίος), Denis Podalydès (Μενέλαος) , Elsa Lepoivre (Κλυταιμνήστρα / Ελένη), Loïc Corbery (Πυλάδης), Julie Sicard (Χορός), Suliane Brahim (Ηλέκτρα), Benjamin Lavernhe (Μυκηναίος), Didier Sandre (Τυνδάρεως), Christophe Montenez (Ορέστης), Rebecca Marder (Ερμιόνη), Gaël Kamilindi (Απόλλων). Και τους ηθοποιούς της Ακαδημίας της Κομεντί Φρανσαίζ: Peio Berterretche (Αίγισθος), Pauline Chabrol (Χορός), Olivier Lugo (Χορός), Noémie Pasteger (Χορός), Léa Schweitzer (Χορός) και οι Adélaïde Ferrière, Emmanuel Jacquet, Othman Louati, Rodolphe Théry (κρουστά) Η γαλλική μετάφραση κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Gallimard Παραγωγή Comédie-Française Comments are closed.
|
ΧΟΡΗΓΟΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ This section will not be visible in live published website. Below are your current settings: Current Number Of Columns are = 2 Expand Posts Area = Gap/Space Between Posts = 10px Blog Post Style = card Use of custom card colors instead of default colors = Blog Post Card Background Color = current color Blog Post Card Shadow Color = current color Blog Post Card Border Color = current color Publish the website and visit your blog page to see the results Archives
March 2024
|
Αλκίφρονος 3 - Κάτω Πετράλωνα
Αθήνα Τ.Κ. : 11835
csmediagr0@gmail.com
theathinaiart@gmail.com
www.theathinaiart.com
Όροι χρήσης: Με βάση το Ν. 2121/93 περί μη αναδημοσιεύσιμου μέρους ή όλου του κειμένου
χωρίς άδεια του υπογράφοντος