ΤΟ ΘΕΑΘΗΝΑΙ ΒΡΕΘΗΚΕ FACE TO…FACES ΜΕ ΤΟΝ ΗΘΟΠΟΙΟ ΝΙΚΟ ΟΡΦΑΝΟ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΙΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ «οΑΠΡΟΣΚΛΗΤΟΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΣ» & «ο ΟΥΡΑΝΕΝΙΟΣ»

της Λίλας Παπαπάσχου

Ο γνωστός και καταξιωμένος ηθοποιός – και σκηνοθέτης – Νίκος Ορφανός έχει φέτος μια γεμάτη θεατρική χρονιά, πρωταγωνιστώντας σε δύο παραστάσεις – η μία εκ των οποίων παιδική – και σκηνοθετώντας μία τρίτη σε έναν καινούργιο, ιδιαίτερο χώρο.
 
Το Θεαθήναι βρέθηκε face to…faces μαζί του λίγες μέρες πριν από την πρεμιέρα των παραστάσεων «Ο Απρόσκλητος Επισκέπτης» της Αγκάθα Κρίστι, σε σκηνοθεσία Γιώργου Φρατζεσκάκη και «Ο Ουρανένιος», του Γιώργου Δ. Λεμπέση, σε σκηνοθεσία Βίκυς Κουμούτσου, που ξεκινούν μέσα με τέλη Οκτωβρίου, στα θέατρα ELIART και ZINA,  αντίστοιχα. 
 
Τον ευχαριστούμε θερμά για την παραχώρηση της πρώτης συνέντευξης της σεζόν, αλλά κυρίως για τις ουσιαστικές και ενδιαφέρουσες απαντήσεις που μας έδωσε, οι οποίες σίγουρα αποτελούν τροφή για σκέψη, αλλά παράλληλα γεννούν και αισιοδοξία για το μέλλον του ελληνικού θεάτρου – της χώρας εν γένει – και του ευχόμαστε ολόψυχα καλή επιτυχία, σε όλα τα καλλιτεχνικά του σχέδια, τρέχοντα και μελλοντικά.

Face to...faces λοιπόν με τον δημοφιλή ηθοποιό Νίκο Ορφανό, γνωστό και ιδιαίτερα αγαπητό στο κοινό από το θέατρο και τον κινηματογράφο, αλλά και από τη συμμετοχή του σε μερικές από τις πιο αξιόλογες τηλεοπτικές σειρές των τελευταίων χρόνων. Κύριε Ορφανέ σας καλωσορίζουμε στο Θεαθήναι ξεκινώντας κάπως ανορθόδοξα, αφού στην πορεία θα μιλήσουμε κυρίως για θέατρο, αλλά πραγματικά έχετε πρωταγωνιστήσει σε σειρές – και μία θρυλική διαφήμιση! - που άφησαν επιοχή  (Απών, Τζιβάερι, Το νησί, Η λέξη που δεν λες κ.α.). Νοσταλγείτε τις παλιές καλές ημέρες της τηλεόρασης;
 
Και ποιος δεν τις νοσταλγεί; Ήταν μια όμορφη εποχή, ειδικά οι δεκαετίες του ’90 και του 2000, μέχρι και την προβολή του Νησιού στο Mega το 2010-11, όπου ουσιαστικά έκλεισε ο κύκλος των εξαιρετικών τηλεοπτικών σειρών, όπως ξεκίνησαν στις αρχές του 1990. Κατόπιν τα ιδιωτικά κανάλια επλήγησαν από την κρίση, συκοφαντήθηκαν και έγιναν και ένας βολικός σάκος του μποξ αν θέλετε, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η έκρηξη της ιδιωτικής ραδιοφωνίας και τηλεόρασης από το 1989, υπήρξε ένας αναπτυξιακός κριός θα λέγαμε, δημιουργώντας χιλιάδες θέσεις εργασίας. Φέτος δείχνει σημαντικά σημάδια ανάκαμψης και ελπίζω αυτό να συνεχιστεί για να ξαναβρούμε το νήμα που ποιοτικά κόπηκε πριν λίγα χρόνια.
 
Φέτος πρωταγωνιστείτε σε δύο παραστάσεις, η μία εκ των οποίων παιδική. Πόσο μεγάλη είναι η ερμηνευτική απάσταση από τον “Απρόσκλητο Επισκέπτη”, της Αγκάθα Κρίστι, στον «Ουρανένιο» του Γιώργου Δ. Λεμπέση.
 
Μεγάλη, αλλά ένας ηθοποιός οφείλει να είναι δρομέας μεγάλων αποστάσεων, με την έννοια ότι θα πρέπει να τολμάει να υπάρχει μέσα από διαφορετικά θεατρικά είδη και σε διαμετρικά αντίθετους ρόλους. Αγαπώ τους μικρούς θεατές και με τη συμμετοχή μου σε παραστάσεις για παιδιά και νέους, αισθάνομαι ότι συμβάλλω κι εγώ στη θεατρική τους διαπαιδαγώγηση. Για αυτό και η ευθύνη όσων κάνουμε θέατρο για παιδιά είναι μεγαλύτερη. Υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να δώσουμε λανθασμένη εντύπωση στα παιδιά και το θέατρο να χάσει μελλοντικούς θεατές. Έτσι, πρέπει να φτιάχνουμε τις παραστάσεις που απευθύνονται σε παιδιά με στοχευμένα παιδαγωγικά κριτήρια και υψηλή αισθητική.

Σασπένς, μυστήριο, βιτριολικό χιούμορ και πολλά ακόμη στο ELIART και στον "Απρόσκλητο Επισκέπτη"

Τα παιδιά στην εποχή μας είναι πολύ πιο εξοικειωμένα με σκηνές βίας, μπαίνοντας παράλληλα από μικρή ηλικία στον κόσμο της τεχνολογίας, παρόλα αυτά φαίνεται να αγαπούν το θέατρο, γεγονός που εξηγεί και την σημαντική αύξηση – ειδικά τα τελευταία χρόνια - των καλλιτεχνών που ασχολούνται με αυτό. Τι συνιστά κατά τη γνώμη σας μια καλή παράσταση για παιδιά;
 
Χρειαζόμαστε πρωτίστως ένα όμορφο έργο. Ηθοποιούς που να νιώθουν κι αυτοί παιδιά. Απαιτείται παιδαγωγική στόχευση όπως σας είπα, με ισχυρές δόσεις χαράς, μουσικής, χρωμάτων αλλά και αφαιρετικότητας, καθώς είναι και αυτή μέρος του παιδικού κώδικα επικοινωνίας. Χρειάζεται γνώση της νεανικής κουλτούρας, του πως επικοινωνούν και μεγαλώνουν σήμερα τα παιδιά. Αλλιώς μεγάλωναν πριν είκοσι χρόνια, αλλιώς τώρα. Αντιλαμβάνεστε πως κάποιος που ασχολείται συστηματικά με αυτό το θεατρικό είδος θα πρέπει να παραμένει διανοητικά και καλλιτεχνικά πάντα νέος. Και επίσης ενισχυμένη συμμετοχή των παιδιών, διαδραστικούς και βιωματικούς άξονες, σε συνδυασμό με γνωσιακό υπόβαθρο. Καθόλου εύκολη υπόθεση, πιστέψτε με.
 
​Από το Θέατρο Ζίνα και τον Ουρανένιο, στο θέατρο Eliart και τον Απρόσκλητο Επισκέπτη, της “βασίλισσας του εγκλήματος”, Αγκάθα Κρίστι. Δεν είναι η πρώτη φορά που το ELIART και ο Γιώργος Φρατζεσκάκης επιλέγουν έργο της μετρ του είδους, καθώς για δύο σεζόν είχε παρουσιαστεί το σαγηνευτικό έργο της Αγκάθα Κρίστι «Δέκα Μικροί Νέγροι». Είναι σημαντικό για έναν χώρο να δίνει ένα ξεχωριστό στίγμα;
 
Πιστεύω ναι. Χρειάζεται να υπάρχει μια άποψη επάνω στην αισθητική. Τα θέατρα ξέρετε, δεν είναι όπως κάθε άλλο μαγαζί. Όταν πελαγοδρομείς στο ρεπερτόριο και ανεβάζεις εξολοκλήρου διαφορετικά πράγματα, πολλές φορές το κοινό μπερδεύεται. Είναι σαν να έχεις ένα κατάστημα και τη μια σεζόν να πουλάς φρούτα, την άλλη καρέκλες και την παράλλη ψάρια. Πρέπει να χτίσεις μια σχέση με το κοινό που σε αφορά. Στην εποχή μας η στόχευση αυτή είναι απαραίτητη για την προσωπικότητα του θεάτρου, καθώς η τέχνη πρέπει να λειτουργεί συναισθηματικά αλλά και εμπορικά, για την επιβίωσή της. Όταν ξέρεις που απευθύνεσαι ξέρεις και τι σου γίνεται και αυτό είναι καλό για όλους, κοινό και ηθοποιούς.

Ας ξαναγυρίσουμε όμως στην παράσταση “Ο Ουρανένιος”, του Γιώργου Δ. Λεμπέση  που κάνει πρεμιέρα στις 19/10 στο Θέατρο Ζίνα, σε σκηνοθεσία Βίκυς Κουμούτσου και μουσική Γιάννη Ζουγανέλη. Μιλήστε μας λίγο για την συνεργασία σας με την κ. Κουμούτσου, τον γνωστό τραγουδοποιό, αλλά και τους υπόλοιπους συντελεστές της παράστασης.
 
Είναι η δεύτερη συνεχόμενη σεζόν που συνεργάζομαι με το Γιάννη Ζουγανέλη και το κάνω με ιδιαίτερη χαρά, καθώς τον εκτιμώ πολύ για όλη του την πορεία και κυρίως γιατί είναι πάντα δοτικός και καλός άνθρωπος. Τη Βίκυ τη γνώρισα φέτος, όπως και την πλειοψηφία των παιδιών του θιάσου. Μου άρεσε η φρέσκια ματιά της και το πάθος της για το έργο και την εμπιστεύτηκα απόλυτα. ΠΙστεύω ότι στο μέλλον θα ακούμε συχνά για αυτήν.
 

Ο "Ουρανένιος" έρχεται από τον Οκτώβριο στο Θέατρο Ζίνα για ταξιδέψει τους μικρούς θεατές στα "ουράνια" της ποιοτικής ψυχαγωγίας

Το νουάρ είναι ένα από τα αγαπημένα μου κινηματογραφικά είδη, παρόλο που εμπεριέχει πολλά κλισέ. Ένας μοναχικός, αλλά εξαιρετικά γοητευτικός άνδρας που συνήθως είναι ντετέκτιβ, μία πανέμορφη μοιραία γυναίκα, ένας φόνος, πολλοί ύποπτοι και πάντα στο τέλος η απαραίτητη ανατροπή. Εσάς τι σας γοητεύει πιο πολύ στο συγκεκριμένο είδος και πως μπορεί να αποτυπωθεί αυτό στο θέατρο;
 
Το νουάρ είναι κινηματογραφικό είδος. Δεν υπάρχει νουάρ στο θέατρο. Στο θέατρο μιλάμε για στυλ νουάρ και για αστυνομικό έργο ή θρίλερ. Ο Απρόσκλητος Επισκέπτης είναι ένα γερά δομημένο αστυνομικό έργο, με όλα τα αναμενόμενα στοιχεία: ένα πτώμα, έναν άγνωστο, πολλούς υπόπτους, έναν επιθεωρητή της αστυνομίας και για φόντο τη μουντή αγγλική εξοχή. Όλα αυτά είναι τα αναγνωριστικά στοιχεία ενός αστυνομικού έργου. Δε θεωρούνται κλισέ, αλλά απαραίτητα συστατικά της θεατρικής συνταγής. Και αυτό που πάντα με γοητεύει σε αυτό το είδος είναι οι ανατροπές, οι κοφτεροί διάλογοι, οι χαρακτήρες με το παρελθόν τους και φυσικά η απαράμιλλη ατμόσφαιρα.
 
Αν και το πρόσωπό σας – γενικότερα το physique σας - παραπέμπει σε ζεν πρεμιέ, ακόμα και τώρα που μετράτε αρκετά χρόνια πορείας στο χώρο, καθιερωθήκατε μέσα από δύσκολους και πολύπλοκους ρόλους, δραματικούς και κωμικούς, με πολλά αντιφατικά στοιχεία. Προτιμάτε γενικά να “τσαλακώνεστε” στην σκηνή και στην οθόνη, από το να χρησιμοποιείτε τις ευκολίες σας;
 
Γενικώς με θεωρούσαν ζεν-κομίκ, δηλαδή πιο πολύ για κομεντί, αλλά δε νομίζω ότι χωράω εύκολα σε ένα καλούπι, μάλλον είμαι ρολίστας τελικά, μπορώ να κινηθώ με άνεση ανάμεσα σε έναν ηλικιωμένο, έναν κακό, ένα διεστραμμένο και έναν κλόουν. Με γοητεύει να μπαινοβγαίνω στις αντιθέσεις, να υποδύομαι απρόσμενους χαρακτήρες και ρόλους που φλερτάρουν με τα άκρα της ύπαρξης. Το πόσο “τσαλακώνομαι” δε με απασχολεί, ούτε έχω ευκολίες, με την έννοια ότι δύσκολα μπορεί κάποιος να με μιμηθεί, δεν έχω κωμική μανιέρα και αυτό το θεωρώ προσωπικό μου επίτευγμα. Πάντα κυνηγώ την αλήθεια και την ωραία ιστορία.
 
Πως βλέπετε το θέατρο στις μέρες μας; Ανήκετε σε αυτούς που χαίρονται με την πληθώρα των χώρων και των παραστάσεων ή είστε πιο...σκεπτικιστής;
 
Νομίζω από ένα σημείο και πέρα η υπερπληθώρα θεάτρων δεν προσφέρει και πολλά. Κυρίως γιατί ξεχαρβαλώνεται το αρμόζον εργασιακό καθεστώς. Όσο ευχάριστη κι αν μας φαίνεται η θεατρική άνοιξη, άλλο τόσο θα πρέπει να μας προβληματίζει το γεγονός ότι το 90% της θεατρικής δραστηριότητας της χώρας συμβαίνει μόνο στην Αθήνα, το ότι πολλοί ηθοποιοί πληρώνονται υποτυπωδώς, ότι παίζουν σε συνθήκες και χώρους αμφίβολης κανονικότητας και ενίοτε νομιμότητας, πράγμα που έχει κλονίσει την εργασιακή κατοχύρωση του επαγγελματία ηθοποιού. Από τη μια σίγουρα όσο περισσότερα θεατρικά λουλούδια θέλουν, πρέπει να μπορούν να ανθίσουν, αλλά από την άλλη πρέπει να υπάρχουν κανόνες και να μην ανεβαίνουν παραστάσεις όπου νά' ναι κι όπως νά’ ναι.
 

Ως ένας άνθρωπος που έχει δείξει έμπρακτα το ενδιαφέρον του για τα κοινά, περνώντας μάλιστα και από το στίβο της πολιτικής,  είστε αισιόδοξος για την πορεία της Ελλάδας μέσα στα επόμενα χρόνια. Έχουμε όντως βγει από την κρίση;
 
Η κρίση είμαστε εμείς. Ο τρόπος που πολλοί από μας σκέφτονταν τα προηγούμενα χρόνια, που μόνο ζητούσαμε από έτοιμα, που δεν είχαμε κοινωνική και συλλογική συνείδηση. Κάτι δείχνει να αλλάζει στην αξιακή κρίση. Μια γενιά πιο υγιώς σκεπτόμενων ανθρώπων δείχνει να αρχίζει να επηρεάζει τα πράγματα και αυτό είναι θετικό. Εμείς δημιουργήσαμε την κρίση στη χώρα μας και εμείς πρέπει να την αφήσουμε πίσω. Ναι, είμαι αισιόδοξος.
 
Κύριε Ορφανέ σας ευχαριστώ ειλικρινά για την ενδιαφέρουσα κουβέντα μας. Υπάρχει κάτι άλλο που θα θέλατε να μας αποκαλύψετε σε σχέση με τα μελλοντικά, καλλιτεχνικά σας σχέδια;
 
Σκηνοθετώ επίσης φέτος ένα δικό μου θεατρικό έργο με τίτλο “Φόξτροτ”. μια σάτιρα για το επιχειρηματικό περιβάλλον, στο θεατρικό χώρο Τσάπλιν, στου Ψυρρή, με δύο εξαιρετικούς ηθοποιούς, το Μιχάλη Μπογέα και το Σωτήρη Δούβρη. Από μέσα Νοεμβρίου, μια δουλειά αρκετά ανατρεπτική και τολμηρή. Είμαι πολύ χαρούμενος για αυτό επίσης.
 
Ευχόμαστε μία καλή και δημιουργική σεζόν. Καλή επιτυχία σε ό,τι κάνετε!
 
Σας ευχαριστώ, να είστε καλά.
 

«Ο Απρόσκλητος Επισκέπτης» γράφτηκε το 1957 για το θέατρο και παρουσιάστηκε για πρώτη φορά την επόμενη χρονιά. Ένα καθαρόαιμο αστυνομικό με δυνατούς χαρακτήρες και ανατροπές μέχρι το τελευταίο λεπτό.

Εάν θέλετε να δείτε το τρέιλερ της παράστασης, κάντε κλικ ΕΔΩ
 
Ταυτότητα παράστασης
Ο Απρόσκλητος Επισκέπτης της Αγκάθα Κρίστι
Πρεμιέρα: 26 Οκτωβρίου 2019
Μετάφραση: Αντώνης Γαλέος
Σκηνοθεσία- Μουσική επιμέλεια: Γιώργος Φρατζεσκάκης
Σκηνικό – Κοστούμια: Αλέξανδρος Κομπόγιωργας
Φωτισμοί: Παναγιώτης Μανούσης
Βοηθοί σκηνοθέτη: Ελένη Βουτυρά, Στάθης Λαγκάδας
Μακιγιάζ: Άννα Μαρία Μπάμπη
Κομμώσεις: Γρηγορία Τζήβα
Φωτογραφίες: Αναστασία Λουκρέζη
Art work: Λουκάς Μελάς
Βίντεο art: Ra’s Eye
Προβολή – Επικοινωνία: Βάσω Σωτηρίου-We Will
Παραγωγή: Ιωάννης Ρουμελιώτης – Θέατρο ELIART
Παίζουν: Νίκος Ορφανός, Σοφία Μανωλάκου, Αννέτα Παπαθανασίου, Σαράντος Γεωγλερής, Κώστας Ζέκος, Νίκος Καϊνός και ο Γιώργος Φρατζεσκάκης.
Φιλική συμμετοχή: Ιλιάς Λαμπρίδου
Πού: Θέατρο ELIART, Κωνσταντινουπόλεως 127, Βοτανικός, τηλ.: 210 3477677
Πότε: Από 26 Οκτωβρίου και κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή
Ώρες: Παρασκευή στις 21:00, Σάββατο 18:15 και 21:00, Κυριακή στις 18:15
Διάρκεια: 90 λεπτά
Εισιτήρια: 15 € (βραδινές παραστάσεις), 12 € (απογευματινές), 12 € (άνεργοι, πολύτεκνοι, ΑΜΕΑ και άνω των 65 χρονών).
Ομαδικά εισιτήρια άνω των 15 ατόμων: 10 €.
Προπώληση: Viva.gr, θέατρο ELIART, Art & Performance Dance Theater

---

​





​«Ο Ουρανένιος»  του Γιώργου Δ. Λεμπέση
Πρεμιέρα: 19 Οκτωβρίου 2019, θέατρο Ζίνα

Ταυτότητα παράστασης

Πότε: Κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 11.00 και 14.00
Διάρκεια: 75’
Πού: Θέατρο ΖΙΝΑ, Λεωφόρος Αλεξάνδρας 74, Αθήνα
Για ομαδικές κρατήσεις:  210-6424414, 210-6424424 και 6947360903
Εισιτήρια: 10 ευρώ
Τιμή για τα σχολεία: 7 ευρώ
Πληροφορίες – κρατήσεις: [email protected]
Σκηνοθεσία: Βίκυ Κουμούτσου
Μουσική: Γιάννης Ζουγανέλης
Χορογραφίες: Έλενα Γεροδήμου
Κοστούμια: Αρετή Μουστάκα
Σκηνικά: Απόστολος Χαντζάρας
Παραγωγή: Θεατρικές Επιχειρήσεις Τάγαρη
Οργάνωση παραγωγής: Ντόρα Βαλσαμάκη
Προβολή και Επικοινωνία: Βάσω Σωτηρίου-We Will

Θίασος
Δήμαρχος: Νίκος Ορφανός
Λορίνα: Ευγενία Παναγοπούλου
Πόδιας: Βασίλης Γιακουμάρος
Τσιτσίνκο: Αποστόλης Ψαρρός
Ποτούλα: Κορίνα Αλεξανδρίδου
Φοξ: Τζούλι Τσόλκα
Πολύ Μαλούξ: Σοφία Σέμερ
Λίγο Βλεπούξ: Μαριόλος Μάριος
 
Βιογραφικό Βίκυς Κουμούτσου
Η Βίκυ Κουμούτσου είναι απόφοιτη του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, της Φιλολογίας Αθηνών και της Ανώτερης Δραματικής Σχολής «Νέο Ελληνικό Θέατρο» του Γ. Αρμένη. Ιδρύτρια της εταιρίας Scenes and Skenes στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, μέσω της οποίας κατά την παραμονή της στο Ντουμπάι (2013-2019), αναλάμβανε τη σκηνοθεσία και την παραγωγή θεατρικών έργων για παιδιά και ενήλικες. Έχει υπάρξει Θεατρολόγος/Δασκάλα σε ελληνικά και ιδιωτικά σχολεία, καθώς και φιλόλογος σε παιδιά και ενήλικες διδάσκοντας την ελληνική ως ξένη γλώσσα στο Ντουμπάι. Ως ηθοποιό την έχουμε δει, μεταξύ άλλων, στις θεατρικές παραστάσεις «Εργοστάσιο Σοκολάτας» και «Το παιδί που μιλάει με τα φρούτα» (θέατρο REX), στις τηλεοπτικές σειρές «Πολυκατοικία» (MEGA), To 10 (ALPHA) κ.ά.
 

---