του Χρήστου Σούτου Όλοι οι Έλληνες, άντε για να μην είμαι υπερβολικός οι περισσότεροι, στάθηκαν χθες το απόγευμα μπροστά στους τηλεοπτικούς τους δέκτες για να ακούσουν το διάγγελμα του Πρωθυπουργού για την επόμενη μέρα. Ποια επόμενη μέρα θα μου πείτε. Μην είστε αφελής μιλάμε για την ζωή μας, για την καθημερινότητα μας, για την εργασία μας, για την περιβόητη επιστροφή μας στην "κανονικότητα". Κάτσαμε λοιπόν, είδαμε και ακούσαμε. Η αλήθεια βέβαια είναι πως σοφότεροι δεν γίναμε. Δεν το περιμέναμε άλλωστε. Ο λόγος; Για όσους έχουν την "ατυχία" να γνωρίζουν ελάχιστα από την επιστήμη της ιατρικής, ειδικότερα από τον τομέα της επιδημιολογίας, μπορούσαν να αντιληφθούν ότι οι εξαγγελίες και η σταδιακή άρση των μέτρων μπορεί να έχουν την ίδια διάρκεια και ισχύ με αυτή ενός φρέσκου χυμού ή γάλακτος. Τι σημαίνει αυτό; Πρακτικά ότι αν δεν βγουν οι αριθμοί τις ακόλουθες εβδομάδες σε κρούσματα και δυστυχώς δύσκολα περιστατικά και ενδεχομένως θύματα, οι περιορισμοί θα επιστρέψουν και θα μείνουν για τα καλά. Πριν μπούμε στο κυρίως κομμάτι της σημερινής μας επικοινωνίας, ας δούμε ορισμένα απλά δεδομένα για να κατανοήσουμε καλύτερα τι έχουμε έως τώρα ζήσει, τι έχουμε έως τώρα πετύχει, τι μας διαφοροποιεί από την υπόλοιπη Ευρώπη και κυρίως τι μας επιφυλάσσει τόσο το άμεσο όσο και το απώτερο μέλλον. Ξεκινάμε λοιπόν. Η πανδημία που ενέσκηψε στις ζωές μας άλλαξε άρδην μέσα σε λίγες μόνο μέρες την καθημερινότητα μας και τον τρόπο που σκεφτόμαστε τις όποιες προτεραιότητες μας. Η κατάσταση που βιώνουμε από τα μέσα Μαρτίου, όχι μόνο εδώ αλλά γενικά στην υφήλιο, είναι πρωτόγνωρη. Αποκλεισμένοι στα σπίτια μας, ανήμποροι μπροστά σε έναν ύπουλο και πρακτικά αόρατο εχθρό, ψάχνουμε εναγωνίως ένα μήνυμα ελπίδας για να κρατηθούμε. Πολλές χώρες της Ευρώπης, αλλά και οι Η.Π.Α, θρηνούν καθημερινά εκατοντάδες θύματα με τα συστήματα υγείας τους να δοκιμάζονται σκληρά με γιατρούς και νοσηλευτές να υπερβαίνουν εαυτούς. Η χώρα μας από την άλλη βρίσκεται σε καλύτερη κατάσταση, όσο οξύμωρο και αν ακούγεται αυτό από τη στιγμή που μετράμε νεκρούς. Τα έγκαιρα μέτρα της ελληνικής κυβέρνησης βοήθησαν σημαντικά να ελεγχθεί η κατάσταση και να μην καταρρεύσει το δικό μας σύστημα υγείας. Υπάρχει όμως και κάτι ακόμα που ίσως να μην έχει γίνει αντιληπτό από πολλούς. Η Ελλάδα σέβεται και τιμά την τρίτη ηλικία, τους απόμαχους της ζωής όπως τους αποκαλούμε ελαφρά την καρδία. Οι μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες έχουν πολλά θύματα σε οίκους ευγηρίας και δομές φιλοξενίας ηλικιωμένων, που περισσότερο μοιάζουν με στρατόπεδα συγκέντρωσης, αποθήκες ψυχών και πεδία αδιαφορίας. Αντίθετα εδώ δεν τους εγκατέλειψαν στην τύχη τους και συνέχισαν να τους φροντίζουν. Οι εικόνες με τα συνεργεία να μαζεύουν τις σωρούς ανθρώπων που τους είχαν αφήσει στην τύχη τους είναι ίσως το πιο αποτρόπαιο θέαμα της πανδημίας. Πάμε και στα μελλούμενα τώρα. Η όποια άρση των περιοριστικών μέτρων δεν σημαίνει ούτε ότι λύθηκε το πρόβλημα, ούτε ότι η νόσος αντιμετωπίστηκε, το αντίθετο. Το χρονικό διάστημα που απαιτείται για να επιστρέψουμε στην "κανονικότητα" είναι σαφέστατα μεγαλύτερο των δύο μηνών. Πότε θα είναι αυτό; Μα όταν ανακαλυφθεί το εμβόλιο και μέσω αυτού αποκτήσει την απαιτούμενη ανοσία ο πληθυσμός ή πιο σωστά το μεγαλύτερο μέρος του. Μέχρι τότε για να είμαστε ειλικρινείς θα έχουμε αρκετά μπρος- πίσω και κυρίως η ζωή μας δεν θα θυμίζει σε τίποτα ή έστω σε μεγάλο βαθμό αυτή προ πανδημίας και καραντίνας. Για να το καταλάβουμε λίγο καλύτερα αυτό ας αναλογιστούμε τι θα είχε γίνει αν τα περιοριστικά μέτρα δεν είχαν παρθεί και τι θα γίνει αν τις εβδομάδες που έρχονται αυξηθούν σημαντικά τόσο τα κρούσματα όσο και τα θύματα. Τι λέτε θα επιστρέψουν τότε οι περιορισμοί ή όχι; Προσέξτε δεν αναφέρομαι καν στην σοβαρή πιθανότητα, για να μην πω βεβαιότητα, να έχουμε ένα ακόμα μεγάλο κύμα του κορονοϊού το προσεχές φθινόπωρο. Πόσο νομίζετε μπορούν να αντέξουν τα υγειονομικά συστήματα; Η άρση των μέτρων γίνεται γιατί πρακτικά δεν μπορούν να αντέξουν οι οικονομίες των χωρών, ούτε μπορούν τα κράτη να επιδοτούν συνεχώς κλειστές επιχειρήσεις και αδρανείς εργαζόμενους. Ήρθε η ώρα να δούμε τι γίνεται με τους δύο τομείς του τίτλου, δηλαδή τον πολιτισμό και τον αθλητισμό. Στις χθεσινές εξαγγελίες δεν ακούσαμε κάποιο σχέδιο για την επιστροφή στην "κανονικότητα" για φιλάθλους και θεατές πολιτιστικών εκδηλώσεων. Από την άλλη πως θα μπορούσε να γίνει αυτό, αν σκεφτεί κανείς ότι η μεγάλη συγκέντρωση ατόμων θα αποτελούσε ωρολογιακή βόμβα για τον υγειονομικό έλεγχο της πανδημίας. Μην ξεχνάτε πόσο επέδρασε στην πορεία του ιού ένα και μόνο ματς ευρωπαϊκής διοργάνωσης, αυτό μεταξύ της Αταλάντα και της Βαλένθια, που έγινε αντί για το Μπέργκαμο στο Μιλάνο.
Κατά την γνώμη μου πάντως λύση θα μπορούσε να βρεθεί, ειδικά για τον τομέα του πολιτισμού. Ο αθλητισμός έχει φορείς ενεργούς, με βαριά συμβόλαια χορηγών να τους ακολουθούν, οπότε θέλοντας και μη θα βρουν λύση. Μπορεί να είναι χωρίς θεατές, μπορεί να είναι οι αγώνες διοργανώσεων σε μορφή τουρνουά και όχι όπως τους ξέρουμε, αλλά η εκκίνηση θα δοθεί. Σ Στον πολιτισμό τι γίνεται; Εκεί επικρατεί το απόλυτο χάος. Οι καλλιτέχνες δεν έχουν την "τύχη" να εκπροσωπούνται από οργανωμένους φορείς, ούτε κουβαλούν μαζί τους τεράστια συμβόλαια με ρήτρες που ζαλίζουν. Μοιάζουν αφημένοι στην μοίρα τους. Ηθοποιοί, μουσικοί και τα υπόλοιπα επαγγέλματα του κλάδου είναι έτσι κι αλλιώς επαγγέλματα μόνιμης ανασφάλειας και φόβου. Μην σκέφτεστε μόνο τα μεγάλα ονόματα, που και εκείνα αναλογικά θα αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες τους, αλλά την μεγάλη μερίδα των εργαζομένων που αμείβονται με χαμηλά ποσά, που πολλές φορές ζουν μόνο από τα ποσοστά δύο και τριών παραστάσεων, που βρίσκονται ήδη με μια μισή σεζόν χαμένη στην πλάτη, που βλέπουν την καλοκαιρινή να ακυρώνεται και που μπροστά τους αντιμετωπίζουν το φάσμα της ολοκληρωτικής καταστροφής του επερχόμενου χειμώνα. Προσθέστε ακόμα και όλους τους υπόλοιπους τομείς της οικονομίας που ζουν και αναπνέουν πέριξ των θεάτρων και των υπόλοιπων χώρων πολιτισμού. Τεχνικοί, ηλεκτρολόγοι, ταμίες, ταξιθέτες, υπάλληλοι των εταιριών παραγωγής, συντηρητές, αλλά και οι άνθρωποι που είναι "υπεύθυνοι" για το ανέβασμα μιας παράστασης, από τους σκηνοθέτες, τους χορογράφους, τους ενδυματολόγους, τους σκηνογράφους μέχρι τους ανθρώπους που επιμελούνται τις αφίσες ή είναι επικοινωνιολόγοι για να φθάσει στο ευρύ κοινό ένα καλλιτεχνικό εγχείρημα. Δεν βάζω καν στην εξίσωση όλα τα υπόλοιπα που λειτουργούν παράλληλα με τα θέατρα, από τα ταξί που λέει ο λόγος μέχρι και τα μπαράκια ακόμα ή τα πολιτιστικά site και οι εκπομπές πολιτισμού. Επιβάλλεται λοιπόν να βρεθεί μια λύση τουλάχιστον για τα θέατρα. Συμφωνώ ότι οι συναυλίες που γίνονται σε ανοικτούς χώρους χωρίς προκαθορισμένες θέσεις δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν. Ας τις ξεχάσουμε μέχρι την ανακάλυψη των εμβολίων επομένως. Γιατί να μπορώ να πάω στο θερινό σινεμά και να μην μπορώ με αντίστοιχους κανόνες να πάω στο καλοκαιρινό ή ακόμα και με επιπλέον αυστηρότερα μέτρα στο χειμερινό θέατρο; Ας σκεφτεί το Υπουργείο Πολιτισμού τον τρόπο και να βρουν οι ειδικοί της υγείας την εφαρμογή του. Σε θεάματα με συγκεκριμένο αριθμό καθισμάτων γίνεται να βρεθεί τρόπος. Στην περίπτωση που τελικά δεν γίνει κάτι τα λουκέτα θα είναι μαζικά και η καταστροφή ανυπολόγιστη. Η επόμενη μέρα, η οποία θα έρθει σίγουρα κάποια στιγμή, δεν είναι δυνατόν να μας βρει με καμένη γη στον πολιτισμό. Μπορεί για πολλούς να φαντάζει ως πολυτέλεια, αλλά πιστέψτε με είναι απαραίτητο συστατικό στην δομή μιας σύγχρονης δημοκρατικής κοινωνίας. Ο πολιτισμός αποτελεί και σημαντικό κομμάτι για την τόνωση της μεγάλης ατμομηχανής της ελληνικής οικονομίας, τον τουρισμό. Το κράτος πρέπει να είναι αρωγός και αν μπορεί ας μπει και μπροστά να συντηρήσει εκείνους τους πολιτιστικούς χώρους που όλα τα προηγούμενα χρόνια χάρισαν ατελείωτες στιγμές ψυχαγωγίας στους πολίτες τους. Κλείνω με κάτι λίγο πιο προσωπικό. Το ΘΕΑΘΗΝΑΙ δημιουργήθηκε από το μεράκι, την αγάπη μας - της Λίλας Παπαπάσχου αρχικά και τη δική μου - για τον πολιτισμό. Είχαμε και έχουμε την χαρά να βρούμε αξιόλογους και ικανούς ανθρώπους που ήρθαν κοντά μας και που με την ίδια αγάπη, επαγγελματική ευσυνειδησία και υπευθυνότητα στηρίζουν το εγχείρημα με όλες τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε. Από την Μαρία, τη Γεωργία, τον Παναγιώτη, την Νίκη, τον Μιχάλη, τον Θοδωρή, τον Ευθύμη και όσους στην πορεία ήταν μαζί μας και αποχώρησαν, δηλώνουμε πως θα συνεχίσουμε, όπως ήδη κάνουμε από την πρώτη στιγμή που κατέβηκαν οι διακόπτες σε ορισμένους τομείς του πολιτισμού, να στηρίζουμε κάθε προσπάθεια και θα είμαστε κοντά σας σε ότι μας χρειαστείτε. Κουράγιο, υπομονή και κυρίως αγώνα μέχρι να ανοίξουν όλοι οι χώροι πολιτισμού. Comments are closed.
|
ΧΟΡΗΓΟΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ This section will not be visible in live published website. Below are your current settings: Current Number Of Columns are = 2 Expand Posts Area = Gap/Space Between Posts = 10px Blog Post Style = card Use of custom card colors instead of default colors = Blog Post Card Background Color = current color Blog Post Card Shadow Color = current color Blog Post Card Border Color = current color Publish the website and visit your blog page to see the results Archives
March 2024
|
Αλκίφρονος 3 - Κάτω Πετράλωνα
Αθήνα Τ.Κ. : 11835
csmediagr0@gmail.com
theathinaiart@gmail.com
www.theathinaiart.com
Όροι χρήσης: Με βάση το Ν. 2121/93 περί μη αναδημοσιεύσιμου μέρους ή όλου του κειμένου
χωρίς άδεια του υπογράφοντος