ΓΙΑ 3η ΦΟΡΑ Η ΞΕΚΑΡΔΙΣΤΙΚΗ ΚΩΜΩΔΙΑ «ΟΙΚΟΣ ΑΝ(Τ)ΟΧΗΣ» ΓΙΑ ΛΙΓΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΣΤΟ LIFE THEATER26/11/2019
 της Μαρίας Σούμπερτ Σε όποια εποχή κι αν έχουν γεννηθεί, τα παιδιά της προεφηβικής ηλικίας είναι έτοιμα να ζήσουν περιπέτειες –από τις οποίες φυσικά και θα επιβιώσουν! Ανάμεσα στην παιδική παντοδυναμία και την παντοδυναμία της λογικής που αναπτύσσεται στην εφηβεία, ο Ιούλιος, η Μαρί, η Καρολίνα και ο Χουάν, φίλοι και συμμαθητές στο ίδιο σχολείο, θα βρεθούν μπλεγμένοι σε τρομερές περιπέτειες. Ως μέλη όμως της Λέσχης των Κυνηγών της Περιπέτειας του 21ου αιώνα, θα καταφέρουν να βγουν σώοι και αβλαβείς.
Στο πρώτο βιβλίο της σειράς, το «Χαμένο Νησί» που θυμίζει σε πολλά σημεία τη «Μυστηριώδη Νήσο» του Ιουλίου Βερν (του πραγματικού όχι του λογοτεχνικού), τα τέσσερα παιδιά θα βρεθούν ναυαγοί σε ένα νησί στη μέση του πουθενά. Το αερόστατο στο οποίο είχαν επιβιβαστεί για να ατενίσουν την πόλη τους από ψηλά λύθηκε έπειτα από σαμποτάζ και οι δυνατοί άνεμοι τους παρέσυραν χιλιόμετρα μακριά σε ένα τροπικό νησί, πάνω στο οποίο βρίσκουν μαϊμούδες, ελέφαντες και… λαθρεμπόρους. Στο δεύτερο βιβλίο στον «Καταραμένο Φάρο», τα τέσσερα παιδιά θα έρθουν αντιμέτωπα με φαντάσματα, αλλά και απειλές κατά της ζωής του νεαρού Ιούλιου. ΤΟ ΤΡΕΝΟ ΣΤΟ ΡΟΥΦ «VINCENT»/ΑΙΜΑ ΣΤΟ ΧΙΟΝΙ ΤΟΥ PHILIP RIDLEY ΣΕ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ ΕΥΘΥΜΗ ΧΡΗΣΤΟΥ25/11/2019
«ΤΥΧΗΝ ΕΥΧΕΣΘΑΙ» ΜΟΥΣΙΚΟΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΚΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΣΤΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ ΑΘΗΝΑΪΣ25/11/2019
 της Μαρίας Σούμπερτ Συμπίπτει με προσφυγόπουλα που επιστρέφουν χαρακωμένα στο σπίτι τους. Που οι μετανάστες και οι πρόσφυγες θεωρούνται συλλήβδην βιαστές και εγκληματίες. Που οι έγκυες γυναίκες τους θα έπρεπε να κάτσουν σπίτι τους παρά να ταξιδέψουν με αυτές τις βάρκες.
Συμπίπτει με μια εποχή όπου οι «ξένοι» εργάζονται σε σκληρές συνθήκες. Συμπίπτει με τη Μανωλάδα και τους παραγωγούς φράουλας. Συμπίπτει με τα εξαφανισμένα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα που είτε έχουν προχωρήσει στην Βόρειο Ευρώπη με νέους διακινητές, είτε έχουν παραδώσει ψυχί τε και σώματι για ένα κομμάτι ψωμί. Συμπίπτει με τον 21ο αιώνα που δηλώνει ανεπιθύμητες τις οικογένειες των ανθρώπων εκείνων που δεν έχουν πια σπίτι –που όλος ο πλανήτης έχει συνωμοτήσει ώστε να μην έχουν πια σπίτι. Στο θέατρο Χυτήριο ανεβαίνει το κλασικό έργο της παγκόσμιας λογοτεχνίας «Η καλύβα του μπαρμπα-Θωμά» σε σκηνοθεσία Αθανασίας Καλογιάννη. Γραμμένο σε συνέχειες καταρχήν από την Αμερικανίδα συγγραφέα Χάριετ Μπίτσερ Στόου, και έπειτα από την επιτυχία που γνώρισε, το βιβλίο εκδόθηκε πρώτη φορά το 1852 και συνέβαλε αποφασιστικά στην κατάργηση της δουλείας στις Η.Π.Α., αλλά και στην έναρξη της συζήτησης για την συμπεριφορά των λευκών απέναντι στους Αφροαμερικανούς. Και παρ’ ότι η συζήτηση αυτή ακόμα συνεχίζεται, η ιστορία δείχνει πως έστω και με μικρά βήματα μπορούν τα πράγματα να αλλάξουν.  της Λίλας Παπαπάσχου Το Θέατρο Πόρτα είναι ένας από τους πιο σημαντικούς και συνεπείς καλλιτεχνικά αθηναϊκούς θεατρικούς χώρους, παρουσιάζοντας πάντα προσεγμένες παραστάσεις, ιδιαίτερα δημοφιλείς στο κοινό, όπως το θρυλικό πλέον «Σκλαβί» της Ξένιας Καλογεροπούλου που έχει γράψει τη δική του ιστορία και επαναλαμβάνει την επιτυχημένη του πορεία σε μια νέα σκηνική εκδοχή, εφάμιλλης αισθητικής και ουσίας με την παλαιότερη παράσταση που αποτελεί πλέον σημείο αναφοράς.
Μια τέτοια περίπτωση, ποιοτικής – και ταυτόχρονα γνήσια ψυχαγωγικής - καλλιτεχνικής δημιουργίας, είναι και η παράσταση «TOP GIRLS» που παρακολουθήσαμε λίγες μέρες μετά από την πρεμιέρα της στις 2/11, στο πάντα φιλόξενο θέατρο της Μεσογείων. Το διάσημο θεατρικό έργο της Caryl Churchill, που μπορεί να πρωτοανέβηκε το 1982, αλλά μοιάζει σαν να γράφτηκε χθες, συναντά τη σκηνοθετική μαεστρία του Θωμά Μοσχόπουλου και μέσα από τρεις άρρηκτα συνδεδεμένες μεταξύ τους θεατρικές πράξεις (που χωρίζονται με ολιγόλεπτα διαλείμματα) φωτίζεται η διαχρονική αγωνία της γυναίκας να υπάρξει ως αυτόφωτη προσωπικότητα, διαφυλάσσοντας τη θηλυκότητά της και διεκδικώντας επί ίσοις όροις τα δικαιώματά της, σε έναν κόσμο φτιαγμένο από άντρες, για άντρες. Ή μήπως δεν είναι ακριβώς έτσι; Ο καταξιωμένος δημιουργός που εδώ και πολλά χρόνια ξεχωρίζει με τις ανατρεπτικές προτάσεις του, παρουσιάζει φέτος μία παράσταση απενοχοποιημένα διασκεδαστική και ταυτόχρονα διεισδυτική και επίκαιρη, χρησιμοποιώντας την ευφρόσυνη γραφή της σπουδαίας βρετανίδας συγγραφέα, για να μιλήσει για δομικά γυναικεία θέματα, που ενώ σε μία πρώτη ανάγνωση μπορεί να φαίνονται παρωχημένα, παραμένουν επίκαιρα και δυστυχώς ανεπίλυτα στο διηνεκές. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα – μεταξύ διαφόρων άλλων δυσάρεστων περιστατικών - να καταγράφεται παγκοσμίως η ραγδαία και ανησυχητική αύξηση της βίας κατά των γυναικών, που μοιραία οδηγεί σε εξίσου ακραίες συμπεριφορές και παρωχημένη συνθηματολογία, γεννώντας υπεραπλουστευμένα κινήματα τύπου «MeToo» (κι άλλων παρόμοιων…), τα οποία λειτουργούν μεν επικοινωνιακά, αλλά μακροπρόθεσμα αποπροσανατολίζουν την κοινή γνώμη από τις πραγματικές αιτίες του προβλήματος και άθελά τους (ή εσκεμμένα...) υποβαθμίζουν τη σοβαρότητα των γυναικείων αιτημάτων .  της Μαρίας Σούμπερτ Τι γίνονται τα πράγματα όταν χάνονται;
Κανείς δεν ξέρει. Και φυσικά κανείς δεν ξέρει να απαντήσει στην ακόμα πιο τρομακτική ερώτηση: τι γίνονται οι άνθρωποι και τα ζώα όταν χάνονται. Δεν ξέρω όμως αν για ένα παιδί ένα αγαπημένο του αντικείμενο έχει διαφορά από ένα πρόσωπο. Τα παιδιά είναι ανιμιστές, σκεπάζουν τις κούκλες τους το βράδυ για να μην κρυώνουν, κλείνουν καλά τη ντουλάπα για να μην φοβούνται τα ρούχα που κρέμονται μέσα, μιλάνε στις πέτρες και τα σύννεφα σα να μπορούν να τα καταλάβουν. Και καλά κάνουν. Για να επιστρέψουμε όμως στον ήρωα του βιβλίου του Νικολά Σουφ «Το κόκκινο κασκόλ», εκείνος έχασε το κασκόλ του. Και ενώ είμαστε σίγουροι για την αγωνία του μικρού Φέλιξ –όπως λένε τον ήρωα, που θα πει τυχερός!- η αφήγηση ακολουθεί την πορεία του ίδιου του κασκόλ, που θα περάσει από ένα σκύλο, ορισμένες γάτες, κάποια ψάρια, ένα λαγό, ένα σπουργίτι και μια ποντικοοικογένεια, θα μικρύνει σιγά σιγά από τον καιρό και τον χρόνο, θα μείνει μια κλωστίτσα και σαν τέτοια θα νομίσει ένα σκουλήκι πως είναι σκουλήκι. Αυτή την κλωστίτσα θα ξαναβρεί τυχαία ο τυχερός Φέλιξ και η μαμά θα του την φορέσει βραχιόλι στο χέρι. Ο Νικολά Σουφ χρησιμοποιεί την αισθητική απόσταση για να μιλήσει για την απώλεια, αλλά και την αλλαγή. Μέσα από ένα αντικείμενο περιγράφει τις πιθανές αλλαγές που θα συμβούν σε κάτι/κάποιον που χάνεται, αλλά και στο τι μπορεί να επιστρέψει σε εμάς. Γιατί η κλωστίτσα μπορεί να μην είναι το ίδιο το κασκόλ, δεν θα ζεστάνει ποτέ ξανά το λαιμό του Φέλιξ, θα είναι όμως εκεί, σαν κάτι άλλο, και θα του θυμίζει αυτό που έχασε. Το ενδιαφέρον είναι σε αυτή την περίπτωση πως ο Φέλιξ δε χρειάζεται να γνωρίζει πως η κλωστίτσα ανήκε στο κασκόλ του. Δε χρειάζεται πια να παρηγορηθεί μετά από τόσο καιρό. |
ΧΟΡΗΓΟΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ 
This section will not be visible in live published website. Below are your current settings: Current Number Of Columns are = 2 Expand Posts Area = Gap/Space Between Posts = 10px Blog Post Style = card Use of custom card colors instead of default colors = Blog Post Card Background Color = current color Blog Post Card Shadow Color = current color Blog Post Card Border Color = current color Publish the website and visit your blog page to see the results Archives
July 2024
|
|
|
CS MEDIA Ι.Κ.Ε.
Αλκίφρονος 3 - Κάτω Πετράλωνα
Αθήνα Τ.Κ. : 11835
[email protected]
[email protected]
www.theathinaiart.com
Όροι χρήσης: Με βάση το Ν. 2121/93 περί μη αναδημοσιεύσιμου μέρους ή όλου του κειμένου
χωρίς άδεια του υπογράφοντος
Αλκίφρονος 3 - Κάτω Πετράλωνα
Αθήνα Τ.Κ. : 11835
[email protected]
[email protected]
www.theathinaiart.com
Όροι χρήσης: Με βάση το Ν. 2121/93 περί μη αναδημοσιεύσιμου μέρους ή όλου του κειμένου
χωρίς άδεια του υπογράφοντος
Web design: Essential Pixels