ΠΥΡ ΚΑΙ ΜΑΝΙΑ: ΣΤΟΝ ΛΕΥΚΟ ΟΙΚΟ ΤΟΥ ΝΤΟΝΑΛΝΤ ΤΡΑΜΠ

της Γεωργίας Τσούρου

Επέστρεψα από τις διακοπές μου χαμένη ακόμα στον υπέροχο κόσμο του Κόμη Ροστό Η ανάγνωση του βιβλίου είχε τελειώσει, όμως εγώ βρισκόμουν ακόμα στην πλατεία του ξενοδοχείου Μετροπόλ κάπου το 1930, διψούσα για λίγη ακόμα Ρωσία, για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με την ρωσική  επανάσταση και την ζωή των μεγάλων κομμουνιστικών ιδανικών . Άρχισα να ανακρίνω φίλους και συγγενείς για το περιεχόμενο των βιβλιοθηκών τους, αναζητώντας κρυμμένα διαμάντια που θα ικανοποιούσαν την περιέργειά μου. Συνομιλώντας με έναν φίλο ανέφερα το πόσο με τάραξε η ιστορία της εκτέλεσης των Ρομανόφ, κι εκείνος αναρωτήθηκε γιατί. Τι με τάραξε; Η εκτέλεση μιας ολόκληρης οικογένειας; Οι γονείς που ξεψύχησαν μπροστά στα παιδιά τους ή τα παιδιά που έχασαν τη ζωή τους, παρότι ουδεμία ευθύνη είχαν για την πολιτική και ιστορική κατάσταση εντός της οποίας είχαν την ατυχία να γεννηθούν; Γιατί με συγκλόνιζε αυτή η διάσημη εκτέλεση περισσότερο από τις ανώνυμες που καθημερινά λαμβάνουν χώρα στην σημερινή εποχή; Απάντηση δεν πήρε.

Οι οθόνες μας έχουν γεμίσει με θάνατο και αποχωρισμό. Η εικόνα του αξιολάτρευτου δίχρονου κοριτσιού, με τα κόκκινα παπουτσάκια του χωρίς κορδόνια που η ίδια του η μαμά εξαναγκάστηκε, από τους συνοριοφύλακες των ΗΠΑ, να αφαιρέσει λίγα λεπτά πριν, το οποίο τώρα σπαράζει στο κλάμα βλέποντας την να υποβάλλεται σε σωματικό έλεγχο, αρκεί για να μας στοιχειώσει και να μας στρέψει τσάτρα πάτρα στην αναζήτηση των υπευθύνων από την άλλη άκρη του Ατλαντικού. Ποιος ευθύνεται για αυτή την κατάσταση; Πρέπει να φταίει το αφεντικό, ο πλανητάρχης, ο leader of the free world όπως αρέσκονται οι Αμερικάνοι να τον αποκαλούν. Και κάπως έτσι, βρέθηκα με το βιβλίο του Michael Wolf «ΠΥΡ ΚΑΙ ΜΑΝΙΑ» στα γόνατα, να ψάχνω τι πήγε στραβά το φθινόπωρο του 2016 και καταλήξαμε το 2018 με στρατόπεδα κράτησης βρεφών και νηπίων, εντός της επικράτειας της υποτιθέμενης χώρας της ευκαιρίας.

Ο δημοσιογράφος συγγραφέας του βιβλίου «παρακολούθησε την προεκλογική εκστρατεία καθώς και την καθημερινή ζωή του Ντόναλντ Τραμπ στον Λευκό Οίκο από την ημέρα της εκλογής του. Συζήτησε με εκατοντάδες ανθρώπους και υπήρξε αυτόπτης και αυτήκοος μάρτυρας εκατοντάδων καθημερινών σκηνών. Τα όσα κατέγραψε σε αυτό το βιβλίο διαβάζονται πράγματι σαν μυθιστόρημα. Ο Τραμπ δεν σκόπευε πραγματικά να εκλεγεί Πρόεδρος της Αμερικής, η Μελάνια έκλαιγε γοερά όλο το βράδυ των εκλογών μετά από την δημοσιοποίηση των αποτελεσμάτων, η πλειοψηφία του επιτελείου του τον θεωρούσε ένα τεράστιο ανέκδοτο, πλάνο για την διοίκηση της χώρας δεν είχαν ποτέ, σοβαρά άτομα για την στελέχωση της κυβέρνησης ούτε υπήρχαν ούτε μπήκε κανείς στον κόπο να αναζητήσει, η μια γκάφα διαδέχονταν την άλλη χωρίς κανένας να ασχολείται με τις επιπτώσεις, ψέματα, fake news και ένα ατελείωτο τσίρκο, ικανό να διασκεδάσει τον αναγνώστη απεριόριστα. Επιπλέον, ενδέχεται και να βολέψει τον εξοργισμένο πολίτη που δεν έχει ούτε τον χρόνο ούτε και όλα τα δεδομένα για να αναζητήσει τα πραγματικά αίτια της σήψης. Η έντονη προσωπικότητα της μεταφράστριας, Σώτης Τριανταφύλλου, εντυπωσιάζει με τις ενδελεχείς και επίμονες υποσημειώσεις της, είναι διαρκώς παρούσα και μοιάζει να διακατέχεται από την επιθυμία να μας μάθει όσα προλαβαίνει και θεωρεί ότι αγνοούμε (αλήθεια, θα έπιανε κανείς το βιβλίο αυτό, αν δεν είχε ένα ελάχιστο υπόβαθρο γνώσης της σύγχρονης αμερικανικής πολιτικής σκηνής;)

Κακά τα ψέματα, εμείς στην Ευρώπη έχουμε ακόμα την πολυτέλεια να διαβάζουμε το βιβλίο του Γουλφ κάπως σαν να παρακολουθούμε μια ταινία καταστροφής: το τρένο έχει σάπια φρένα και μεθυσμένο οδηγό, μπορεί να είναι καταδικασμένο να εκτροχιαστεί σκοτώνοντας κόσμο και κοσμάκη, αλλά η καταστροφή βρίσκεται μακριά, πολύ μακριά από εμάς. Στις ΗΠΑ, όμως, θα πρέπει να είσαι τουλάχιστον αθώος αν όχι ανόητος για να το διαβάζεις και να καταλήγεις πράγματι στο συμπέρασμα ότι βρέθηκε ο φταίχτης για όλα τα δεινά, και δεν είναι άλλος από τον αμόρφωτο νάρκισσο Ντόναλντ Τραμπ. Θα πρέπει να είσαι πραγματικά υπερβολικά κουρασμένος από τις ευθύνες της καθημερινής σου ζωής, ώστε να μην μπορείς πραγματικά να δεις την μεγάλη εικόνα. Φυσικά και δεν κυβερνά ο Τραμπ. Φυσικά και  ο «ηγέτης του ελεύθερου κόσμου» δεν είναι ο Πορτοκαλί Τσαρλατάνος μέσα στον Λευκό Οίκο. Δεν θα μπορούσε, ακόμα κι αν προσπαθούσε.

Κλείνοντας το βιβλίο απέμεινα με την απορία τι είδους συμφέροντα εξυπηρετεί η σθεναρή υποστήριξη και τελικώς η ανάδειξη στο ανώτατο αξίωμα της χώρας, μιας ντροπιαστικής φιγούρας όπως αυτής του Τραμπ από τον μηχανισμό του πανίσχυρου Ρεπουμπλικανικού κόμματος. Πόσες πληροφορίες αγνοούμε και είμαστε καταδικασμένοι μια για πάντα να αγνοούμε, στην κατ΄επίφαση σημερινή εποχή της πληροφορίας που ζούμε. Ούτε η μεταφράστρια, ούτε οι αναγνώστες, εκατέρωθεν του Ατλαντικού, μπορούμε να δώσουμε την απάντηση. Θυσία στην άγνοια και τον εφησυχασμό μας, το κύρος του «Πλανητάρχη», αν ποτέ υπήρχε, και ένα ζευγάρι κορδόνια από τα κόκκινα παπουτσάκια ενός μικρού κοριτσιού που έκανε το λάθος να βρεθεί νύχτα στα σύνορα της πιο ελεύθερης  χώρας του κόσμου.
----------------------------------------------------------------------------------------
ΠΥΡ ΚΑΙ ΜΑΝΙΑ: ΣΤΟΝ ΛΕΥΚΟ ΟΙΚΟ ΤΟΥ ΝΤΟΝΑΛΝΤ ΤΡΑΜΠ
Michael Wolf
Εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ
Μετάφραση ΣΩΤΗ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ
ISBN 978 960 16 7918 1