ΑΛΛΑΞΕ ΤΑΧΥΤΗΤΑ

της Γεωργίας Τσούρου

Όλοι ζητάμε ευκαιρίες να μιλήσουμε στους άλλους για αυτά που ερωτευόμαστε. Ανοίγοντας φύλο για σπανακόπιτα, ένα μεσημέρι από το πουθενά, πριν πολλά χρόνια, η γιαγιά μου άρχισε να μου διηγείται όλο νοσταλγία την ιστορία του έρωτά της για έναν νεαρό συγχωριανό της, πολύ καιρό πριν εκείνη γίνει η γυναίκα του παππού. Θα το θυμάμαι για πάντα εκείνο το μεσημέρι και τον έρωτα της γιαγιάς μου με το άδοξο τέλος, αν μη τι άλλο γιατί μου έμαθε αυτό: Για τις αγάπες μας θέλουμε να μιλάμε, για τον έρωτά μας ακόμα κι αν έχει τελειώσει, για να δικαιωθούμε βλέποντας στα μάτια του ακροατή μας επιτέλους να γεννιέται παρόμοιος θαυμασμός, και να αναθαρρούμε στη σκέψη ότι κάποτε υπήρξαμε εξόχως ζωντανοί.

Τι συμβαίνει μέσα μας όταν πια δεν είμαστε με τίποτα ερωτευμένοι; Τι έχουμε να διηγηθούμε από την ημέρα μας, που πάει η ζωή μας όταν τίποτε δεν κυνηγάμε και τίποτε δεν μας λείπει; Η Σόνια είναι σαράντα χρόνων, ζει στην Κοπεγχάγη και μεταφράζει βιβλία. Δεν έχει έρωτα, δεν ξέρει να οδηγεί και τα βιβλία του σούπερ σταρ της σουηδικής αστυνομικής λογοτεχνίας που μεταφράζει το ένα μετά το άλλο τα βρίσκει παντελώς γελοία. Η Σόνια αναζητεί διεξόδους από το τέλμα, κάνει ψυχαναλυτικό μασάζ μία φορά την εβδομάδα με την περίπλοκη Έλεν, μαθήματα οδήγησης με την χωριάτα αθυρόστομη Γίτε, που δεν την αφήνει καν να πιάσει το λεβιέ των ταχυτήτων, γράφει και ξαναγράφει στην αδερφή της Κέιτ ένα γράμμα που μένει διαρκώς χωρίς γραμματόσημο και καταλήγει πάντα στο καλάθι των αχρήστων. Η Σόνια παλεύει να βρει το δρόμο της και τον επόμενο έρωτά της ζώντας πλάι σε ανθρώπους που κινούνται με καταιγιστικούς ρυθμούς, οδηγούν, τρέχουν, ψωνίζουν, πληκτρολογούν στο κινητό μηνύματα σε παράνομους εραστές, γράφουν φρικώδη βιβλία και έχουν άποψη για την δική της ζωή. Πώς σταματούν όλα αυτά για να καταφέρει η ηρωίδα μας να ακούσει τις δικές της σκέψεις;

Όπως οι άνθρωποι προέρχονται από την παιδική τους ηλικία έτσι και όλα τα βιβλία προέρχονται από τον συγγραφέα τους. Η Σόνια επιδίδεται με αφοσίωση σε επανεξέταση αγαπημένων τοπίων της παιδικής της ηλικίας μπας και βγάλει άκρη μέσα στο χάος κι εγώ σταματάω ξανά και ξανά την ανάγνωση του απρόσμενου αυτού βιβλίου αναζητώντας την φωτογραφία της συγγραφέως στο αυτί του εξωφύλλου. Η ιστορία που έχει γράψει με στοιχειώνει και μου κρατάει τόσο καλή συντροφιά ώστε την διαβάζω εσκεμμένα αργά για να μην μου λείψει όταν τελειώσει. Η Dorthe Nors γράφει για μια μεταφράστρια που μισεί το βιβλίο που πρέπει να κάνει το κοινό να αγαπήσει, μια γυναίκα που ταλαιπωρείται από επιλογές που συμβολίζουν την ανεξαρτησία αλλά κρύβουν την βαθύτερη μοναξιά, έναν ελεύθερο μεσήλικα που νοσταλγεί την φυλακή της παιδικότητας, μια μαθητευόμενη οδηγό που τρέμει την ευθύνη του λεβιέ. Το βιβλίο είναι γεμάτο από τα ποιητικά ξεσπάσματα της ιδιοσυγκρασίας της Σόνιας η οποία είναι ερωτεύσιμη, αξιολύπητη, και, με κάθε σελίδα που γυρίζω, όλο και πιο απρόβλεπτη.

"Το αντάτζιο είναι το αργό κομμάτι. Το ζεστό, συναισθηματικό, λυπημένο και απαλό κομμάτι. Ο Μπράμς ήταν δυστυχισμένα ερωτευμένος και αυτό ακούγεται στη μουσική του. Το ενδιαφέρον είναι πως όταν η σύζυγος του Σούμαν, η Κλάρα, γιατί με αυτή ήταν απελπισμένα ερωτευμένος ο Μπραμς, ελευθερώθηκε από τον Σούμαν και άρα ο Μπραμς μπορούσε να την έχει, έχασε το ενδιαφέρον του για εκείνη. Συνέθετε μουσική χάρη σε αυτή την οδυνηρή απόσταση που τους χώριζε. Ήταν η μούσα του και δεν είναι καμία είδηση οι γυναίκες να λειτουργούν ως μούσες. Το ενδιαφέρον είναι, εγώ πιστεύω, ότι οι άντρες λειτουργούν εξίσου συχνά ως μούσες για τις γυναίκες. Ο άντρας ως μούσα είναι ένας από τους ερευνητικούς τομείς στον οποίο ο Σύλλογος Ψυχολόγων θα μπορούσε κάλλιστα να προσκαλέσει τα μέλη του να εμβαθύνουν λίγο περισσότερο. Η Μόλι δεν λέει τίποτα. Χαμογελά αφηρημένα σε ένα sms και στο χαμόγελο σιγοκαίνε πράγματα που θα ήθελε να κάνει αλλά και δεν πρέπει να κάνει και ωστόσο τα κάνει, γιατί είναι κάτι τέτοια που κρατάνε τη γη σε κίνηση.»

Σαν ερωτοχτυπημένη έφηβη, σαν την γιαγιά μου που θυμήθηκε εκείνο το μεσημέρι που λέγαμε τον βουκολικό νεανικό της έρωτα στις πλαγιές του Ταϋγέτου, θέλω να μιλάω συνεχώς για το μικρό αυτό αλλόκοτο βιβλίο που ήρθε και με βρήκε από το πουθενά και τώρα που το τελείωσα μου λείπει αφόρητα. Πόσο γρήγορα άραγε θα ξαναγράψει η Dorthe Nors, για να παρηγορηθώ; Αναστενάζω και αφήνω τον δείκτη μου να χαϊδέψει τις ράχες παλιών ερώτων μου στα ράφια της βιβλιοθήκης. Κι αυτούς νόμιζα πως δεν θα τους ξεπεράσω ποτέ, αλλά να που επιβίωσα. Άλλωστε, όπως λέει κι η Σόνια: «Η ζωή πρέπει να βρίσκεται σε αναβρασμό, να εκτυλίσσονται δράματα, και κάτω από την αγάπη που δεν πήρες ποτέ να τρίζει ένας σωρός από εύφλεκτα ξερόκλαδα.»
------------------------------------------------------------------------------------------------------
ΑΛΛΑΞΕ ΤΑΧΥΤΗΤΑ
Dorthe Nors
Μετάφραση: Λύο Καλοβυρνάς
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ
ISBN 978 618 03 1282 9