της Μαρίας Σούμπερτ Δεν είναι η πρώτη φορά που διαβάζω παραμύθι του Βασίλη Κουτσιαρή. Πριν από ένα χρόνο παρουσιάζαμε το παραμύθι του «Λύκε, λύκε είσαι εδώ»*, ενώ φέτος έφτασαν στα χέρια μου το «Ας μιλήσουμε για κουκουνάρες» και «Δε θα σε πειράξει κανείς». Για κάποιο λόγο, το «Δε θα σε πειράξει κανείς» με συγκίνησε πολύ. Όλοι μας έχουμε ιστορίες δικές μας ή συγγενών και φίλων για το πώς είχαν προσπαθήσει να «ξεκάνουν» τα μικρότερα αδέρφια τους, όταν ήταν ακόμα κι εκείνοι σε μικρή ηλικία και η ζήλια που ένιωθαν δεν είχε άλλο τρόπο να εκφραστεί. Με την δίδυμη αδερφή μου προσπαθούσαμε να ξεκάνουμε τη μικρή μας αδερφή κάνοντάς της ψυχολογικό πόλεμο. Παίζαμε τις φτωχούλες, που κρυώνουν και δεν έχουν γονείς και πεινάνε. Εμείς ζούσαμε το μύθο μας. Η Νατάσα φρίκαρε. της Μαρίας Σούμπερτ Τι είναι ένα παιχνίδι και τι αξία έχει;
Ένα παιχνίδι είναι φορέας συναισθημάτων και σκέψεων. Ένα παιχνίδι μπορεί να εκφράσει για ένα παιδί όσα εκείνο δεν μπορεί να πει. Ένα παιχνίδι μπορεί να γίνει το μεταβατικό του αντικείμενο που θα του επιτρέψει να αποχωρίζεται με ασφάλεια την μητέρα χωρίς να καταρρέει. Ένα παιχνίδι είναι το όχημα που θα το βοηθήσει να αναπτύξει και να εξελίξει τη δημιουργικότητά του, να διερευνήσει τις δεξιότητες και τους ρόλους του, να ανακαλύψει τον κόσμο. Θέλετε κι άλλα; Γιατί υπάρχουν πολλά. Ένα παιχνίδι λοιπόν, αρκούδος συγκεκριμένα, είναι και ο ήρωας του παραμυθιού της Ελένης Γερουλάνου, ο οποίος βγαίνει από την κούτα που τον είχαν πετάξει στα σκουπίδια και ξεκινάει ένα μεγάλο ταξίδι. Συναντάει πολλά άλλα παιχνίδια, παλιά, κλασικά, παιχνίδια που για εμάς έχουν το χρώμα και τη μυρωδιά της νοσταλγίας. Παιχνίδια ξύλινα, κεραμικά και χάρτινα, τσίγγινα και υφασμάτινα. Κάθε παιχνίδι θα του προτείνει να του δείξει κάτι, να τον κρατήσει κοντά, του, αλλά ο αρκούδος πρέπει να συνεχίσει. Κι εκείνος δεν ξέρει τι ψάχνει, μέχρι που θα μπει σε εκείνο το σπίτι σαν πύργο. Εκεί θα νιώσει σα στο σπίτι του. Στο Μουσείο Παιχνιδιών. της Μαρίας Σούμπερτ Για κάθε συγγραφέα υπάρχει μια συγκεκριμένη στιγμή που συνειδητοποιεί την επιθυμία και ανάγκη του να γράφει. Για άλλους ήταν ένα τραυματικό γεγονός, για άλλους η ανάγκη να επαναλάβουν αυτά που νιώθουν και ζουν, για άλλους η επιθυμία να εκφράσουν εικόνες και ιστορίες που έχουν μέσα τους. Και συνήθως η αρχή αυτή καθορίζει και τον τρόπο που γράφει καθένας – και το πώς αλλάζει και εξελίσσεται αυτός ο τρόπος. Κάποιος που ξεκίνησε να γράφει γιατί αυτά που σκεφτόταν τον έκαναν να γελάει, θα έχει πάντα μέσα του το χιούμορ. Κάποιος που ξεκινάει να γράφει για να θρηνήσει και να αντέξει μια απώλεια, εκκινεί από μια βαθύτερη ανάγκη και αυτήν εκφράζει σε κάθε του κείμενο.
Ρωτήσαμε τον Μάνο Κοντολέων –έναν από τους πιο επιτυχημένους συγγραφείς στον χώρο του παιδικού, εφηβικού και νεανικού βιβλίου- πώς ξεκίνησε να γράφει και εκείνος μας απάντησε. της Μαρίας Σούμπερτ Τι φτιάχνει έναν συγγραφέα; Είναι τα διαβάσματά του; Οι σπουδές του; Τα ενδιαφέροντά του; Οι κοινωνικές του ανησυχίες; Οι εμπειρίες εντός και εκτός της χώρας;
Όλα φτιάχνουν έναν συγγραφέα. Γιατί συγγραφέας δεν είναι απλώς εκείνος που γράφει όμορφες προτάσεις, αλλά εκείνος που έχει την εμπειρία, την γνώση και το συναίσθημα να ντύσει μια ολόκληρη ιστορία. Το Θεαθήναι ρώτησε την Σοφία Μαντούβαλου, η οποία γράφει και εκδίδει τα βιβλία της για περισσότερα από είκοσι πέντε χρόνια, πώς εκείνη ξεκίνησε να γράφει, τι την εμπνέει και ποιες είναι οι δικές της σκέψεις για τον κόσμο της γραφής του παιδικού βιβλίου. της Μαρίας Σούμπερτ Τα τελευταία χρόνια φαίνεται πως το Θέατρο Σκιών βιώνει μια φάση αναζωογόνησης μετά από μια περίοδο που είχε παραγκωνιστεί. Είναι η εποχή; Είναι η εμφάνιση νέων ταλαντούχων ανθρώπων που αποφάσισαν για τους δικούς τους λόγους να πιάσουν πάλι τον Καραγκιόζη και να «ξυπνήσουν» από το μακρύ του λήθαργο;
Όχι πως είχε ξεχαστεί εντελώς. Ο Καραγκιόζης είναι κομμάτι της ελληνικής κουλτούρας, του ελληνικού συλλογικού ασυνείδητου που μας συνδέει με την Ανατολή –και ως τέτοιο δεν μπορεί να αποβληθεί ποτέ από μέσα μας. Το Θέατρο Σκιών όμως δεν είναι μονάχα ο Καραγκιόζης, είναι μια τεχνοτροπία που μιλάει στην ψυχή πολλών ακόμα πολιτισμών και λαών και που μπορεί επάξια να σταθεί απέναντι σε όλες τις μορφές θεάτρου. Προσεγγίσαμε λοιπόν τον Ηλία Καρελλά, έναν από τους σύγχρονους σκιοπαίχτες, όπως ονομάζεται η τέχνη του, και σκηνοθέτη, και μιλήσαμε μαζί του με αφορμή όχι μόνο το «Αγόρι με τη βαλίτσα», αλλά και το «Σπίτι του Καραγκιόζη» που άνοιξε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. της Νίκης Ράπτη Θα ήθελα να μου μιλήσεις για το «Lost drive», το εντυπωσιακό θεατρικό σου έργο που από τις 16 Ιανουαρίου θα έχουμε τη χαρά να παρακολουθήσουμε στη θεατρική σκηνή του Faust.
Μία παρέα καλοκαιριού, αποτελούμενη από νέα παιδιά, κάπου στη μετά-εφηβεία, συναντιούνται στο στέκι τους. Ένα beach bar. Προσπαθούν να δραπετεύσουν από μία καθημερινότητα που τους προβληματίζει και τους απογοητεύει. Ένας μικρός μπλε κύβος ξεδιπλώνει τα άδυτα του ασυνειδήτου και σκάβει τις πιο ενδόμυχες σκέψεις τους. Όμως αυτή η βραδιά δεν θα μοιάζει με τις υπόλοιπες. Έχουν πάρει μία κοινή απόφαση… της Μαρίας Σούμπερτ Πρόσφατα διάβασα το βιβλίο της Μαρίας Νομικού «Μια πινελιά μυστήριο» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, σε εικονογράφηση Ράνιας Βαρβάκη. Μια αλλαγή τόπου, μια αλλαγή ρουτίνας και ένας αποχωρισμός των καλών φίλων είναι ίσως από τα πιο τρομακτικά και δύσκολα γεγονότα που καλείται να ζήσει ένα παιδί και ένας έφηβος. Φωνάζει, πετάει πράγματα, σπάει την αγαπημένη κούπα της μαμάς.
Οικονομικά προβλήματα, λοιπόν, και «ξεριζωμός». Από την άλλη το σπίτι που στο οποίο θα ζήσουν, είναι το σπίτι του προπάππου της Αριάδνης, ενός καπετάνιου που περιγράφεται σκληρός και άκαρδος. Ο πατέρας της δεν έχει γνωρίσει ποτέ τον παππού του. Δεν ξέρουμε γιατί. Οικονομικά προβλήματα, «ξεριζωμός» και οικογενειακά μυστικά. Και η λύση που είναι; Η λύση βρίσκεται στην Τέχνη. Η Μαρία Νομικού δίνει στην ηρωίδα της ένα μεγάλο εφόδιο: τη ζωγραφική. Γιατί η Τέχνη, είτε ως έκφραση δημιουργικότητας, είτε ως μέθοδος θεραπείας αποτελεί μια μοναδική διέξοδο που επιτρέπει την έκφραση των συναισθημάτων, το παιχνίδι και την εξερεύνηση όχι μόνο του εαυτού αλλά και των άλλων. Διαβάζοντας λοιπόν το βιβλίο, θέλησα να μάθω πώς ξεκίνησε η Μαρία Νομικού να γράφει, τι την εμπνέει και πώς υλοποιεί τα όνειρά της. Όταν το καλοκαίρι διάβασα το βιβλίο της Ελένης Ανδρέαδη «Τζάστιν Γκρέι και οι Φύλακες της Γης» άρχισα να σκέφτομαι πολύ έντονα το πώς τα παιδιά, οι μελλοντικοί ενήλικες, έχουν φωνή πολύ πιο δυνατή απ’ ότι νομίζουμε. Και πως οφείλουμε να τους δίνουμε τα ερεθίσματα εκείνα που θα τα ωθήσουν να γίνουν και ενεργοί πολίτες. Γιατί ας μην κοροϊδευόμαστε. Τα παιδιά δεν στερούνται πληροφορίας ή και πρόσβασης στην πληροφορία. Τουλάχιστον τα παιδιά του δυτικού κόσμου. Στερούνται όμως κινήτρου, προτάσεων, προσωπικής εμπλοκής. Μπορούν στο μάθημα να διδάσκονται πολλά, αν δεν βιώσουν όμως σωματικά ή και φαντασιακά μέσα από ένα λογοτεχνικό βιβλίο αυτό που συμβαίνει, αν δεν εμπνευστούν δεν θα πράξουν ποτέ και τα ίδια. της Γεωργίας Τσούρου Μια τρομοκρατική οργάνωση που εξαφανίζει σε μια νύχτα την οροφή ενός μουσείου του Βερολίνου, αφήνοντας άθιχτα τα εκθέματα και τα στόματα όλων ανοιχτά, επιστρέφει τις Καρυάτιδες στην πατρίδα τους και κερδίζει την υποστήριξη του κόσμου, πείθοντας ότι συνωμοτεί για την ανατροπή του κατεστημένου και την φροντίδα του απλού ανθρώπου. Μια νεαρή και όμορφη κριτικός μουσείων με ένα καλά κρυμμένο μυστικό που ερωτεύεται παράφορα τον φερόμενο ως αρχηγό της οργάνωσης και τον ακολουθεί έως την άκρη του κόσμου, καθώς και οι δυο τους προσπαθούν να ξεφύγουν από τα νύχια του εμμονικού και παντοδύναμου σερίφη που τους καταδιώκει. Ένα σχεδόν ντοκιμαντερικό road trip στην Αμερική, ένα έτος ειδυλλιακής ζωής στην Παταγονία και άλλο ένα γλυκιάς παρακμής στην Ασία. Ερωτικές σκηνές δοσμένες με αλλόκοτη περιγραφική μαεστρία λες και διαβάζουμε τις περιπέτειες της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων μετά την ενηλικίωσή της, μια δυνατή ιστορία αγάπης, ένα παιδί γέννημα θρέμμα του έρωτα και της ανυπακοής κι ένα ενδιαφέρον σχόλιο για την παρούσα κατάσταση της υδρογείου και των δίποδων που στροβιλίζονται γαντζωμένα επάνω της, έρμαια της πολιτικής, των κοινωνικών συνθηκών και των βλεννογόνων αδένων τους.
της Μαρίας Σούμπερτ Αν με ρωτήσει κανείς τις αναμνήσεις μου από τους δασκάλους και τους καθηγητές στο σχολείο, αλλά και από την ίδια την διαδικασία της εκπαίδευσης θα ήμουν υποχρεωμένη να μιλήσω αμφίθυμα. Θυμάμαι τον κύριο Κώστα που μας αγαπούσε στην Ε’ και Στ’ Δημοτικού, αλλά και τον κύριο Κοτζιά στην Δ’ Δημοτικού που έφτυνε στους διαδρόμους και ζητούσε από τον καλύτερο μαθητή της τάξης να του φέρει οινόπνευμα να καθαρίσει τη φαλάκρα του. Θυμάμαι τον κύριο Κώστα που μας έλεγε πως δεν χρειάζεται να ζητάμε άδεια για την τουαλέτα (αρκεί να μην φεύγουμε όλοι μαζί) και μας έφερνε κέικ καρότο για τη γιορτή του –που είχε φτιάξει ο ίδιος-, ενώ μας αφηγούνταν ιστορίες από τα παιδικά του χρόνια στο Γιοχάνεσμπουργκ. Ο κύριος Κοτζιάς από την άλλη την ώρα της μουσικής μας μάθαινε απολυτίκια. Δεν είναι άλλωστε περίεργο που ο ένας μας είχε συστηθεί με το μικρό του και ο άλλος με το επώνυμο.
της Μαρίας Σούμπερτ Αγαπώ τα ντοκιμαντέρ, κυρίως αυτά που αναφέρονται στο ζωϊκό και φυτικό βασίλειο ή περιγράφουν ξένους για εμένα πολιτισμούς. Δεν είμαι φανατικός αναζητητής τους, δυστυχώς σε αυτό χωλαίνω, αλλά πάντα χαλαρώνω όταν στο ζάπινγκ πέφτω πάνω σε ντοκιμαντέρ, και θα το προτιμήσω τις περισσότερες φορές από τα προγράμματα των άλλων καναλιών.
Μου τράβηξε λοιπόν το ενδιαφέρον πώς μπορεί να λειτουργεί ένα φεστιβάλ ντοκιμαντέρ που απευθύνεται σε παιδιά, εφήβους και εκπαιδευτικούς και τι στόχους μπορεί να έχει. Το ΘΕΑΘΗΝΑΙ λοιπόν, επικοινώνησε με τη δημοσιογράφο και ιδρύτρια του KinderDocs, Δήμητρα Κουζή και την ρωτήσαμε πώς ξεκίνησε και ποια η δική της πορεία, τι ακριβώς είναι το kinderdocs και τι προσφέρει στα παιδιά, αλλά και τι σχέδια έχουν για το μέλλον. της Μαρίας Σούμπερτ Το 2017 κυκλοφόρησε η «Χιονονιφάδα που αγάπησε το καλοκαίρι» του Χρήστου Δασκαλάκη ή όπως θα παρέφραζα εγώ «Η Χιονονιφάδα που αν δεν πιανόταν αιχμάλωτη στο βάζο δεν θα γνώριζε ποτέ το καλοκαίρι». Ένα όμορφο παραμύθι για την ανάγκη να κρατήσουμε κάτι όμορφο και πολύτιμο κοντά μας, ενώ ξέρουμε πως κάποια στιγμή θα πρέπει να το αφήσουμε να φύγει.
της Μαρίας Σούμπερτ Σε ένα βιβλιοπωλείο έπιασα και άρχισα να ξεφυλλίζω ένα βιβλίο με τον απίθανο τίτλο «Η γιαγιά μας η καλή έχει ζώαααργκ». Αφού σταμάτησα να γελάω με τον τίτλο και το περιεχόμενο του βιβλίου μετά από ώρες, άνοιξα την τηλεόραση και έπεσα σε διαφήμιση ενός βιβλίου για ένα κοριτσάκι που πετάει και ευτυχώς δεν πατάει κακάκια. Και πάλι γέλασα με την καρδιά μου και τότε αποφάσισα πως πρέπει να επικοινωνήσω με τον συγγραφέα. Κατάφερα να βρω τον Θοδωρή Τσεκούρα λοιπόν, ο οποίος αναρωτιέται κανείς πότε προλαβαίνει να είναι δημιουργικός, εργαζόμενος και πατέρας –είναι από τις περιπτώσεις που το 24ωρο μοιάζει λίγο- και εκείνος στον δικό του χρόνο κατάφερε να μας απαντήσει σε μια και μοναδική ερώτηση. Γιατί γράφει ιστορίες. της Μαρίας Σούμπερτ Έχω αρχίσει να ανακαλύπτω τον τελευταίο καιρό πόσο ενδιαφέρον έχουν οι ομάδες που με πολύ σοβαρό τρόπο απευθύνονται στο κοινό της σχολικής τάξης, όχι καλώντας ένα σχολείο με 300 μαθητές σε ένα θέατρο, αλλά επισκεπτόμενοι εκείνοι το χώρο του σχολείου και εντάσσοντας την καλλιτεχνική δημιουργία μέσα στο σχολικό πλαίσιο. Κάπως έτσι ανακάλυψα και την θεατρική ομάδα ΠΑΠΑΛΑΝΓΚΙ που ειδικεύεται σε παραστάσεις με εκπαιδευτικό περιεχόμενο από το 2011. Επικοινωνήσαμε λοιπόν με τον διδάκτορα του Τμήματος Θεάτρου Α.Π.Θ Τάσο Αγγελόπουλο, ο οποίος εκτός από σκηνοθέτης της ομάδας διδάσκει και το μάθημα «Θεατρικό Παιχνίδι» στο Τμήμα Θεάτρου Α.Π.Θ. και στο Τμήμα Προσχολικής Αγωγής (ΤΕΙ Θεσσαλονίκης) για να μας μιλήσει για το εγχείρημά τους. της Μαρίας Σούμπερτ Η δομή των παραμυθιών όπως αναλύθηκε από τον Propp, τον Campbell, τον Lahad, τον Landy και πολλούς ακόμα που εντρύφησαν στην φιλολογική, λαογραφική και ψυχοθεραπευτική τους αξία χωρίζεται πάνω κάτω στα κεφάλαια: ήρωας, στόχος, εμπόδια και βοηθοί, λύση και τι θα συμβεί στο τέλος. Μπορώ να πω πως ως δραματοθεραπεύτρια η παραπάνω ανάλυση δομής είναι κάτι που χρησιμοποιούμε πολύ συχνά τόσο στο ψυχοθεραπευτικό όσο και το δημιουργικό κομμάτι της δουλειάς μας και φυσικά έχουμε προμηθευτεί από το εξωτερικό διάφορες κάρτες που χρησιμοποιούνται για το σκοπό αυτό. Ήταν λοιπόν μια πολύ όμορφη έκπληξη όταν ανακάλυψα πως η Λιάνα Δενεζάκη, μετά το Κίτρινο Πατίνι, συνεργάζεται ξανά με το Μάνο Κρόκο για τη δημιουργία μιας ολόκληρης σειράς καρτών σε δική της εικονογράφηση και επιστημονική επιμέλεια της Δρ. Ζωής Κρόκου. Οι παραμυθοκάρτες τους μπορούν να χρησιμοποιηθούν δημιουργικά, εκπαιδευτικά και ψυχοθεραπευτικά. Η EΙΡΗΝΗ ΜΠΙΛΑΛΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΙ ΣΤΟ ΘΕΑΘΗΝΑΙ ΤΟΝ ΠΟΛΥΧΩΡΟ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ HELLO KIDS17/10/2018
της Μαρίας Σούμπερτ Μέσα στο εμπορικό κέντρο της Χαριλάου Τρικούπη, ανάμεσα από την Ακαδημίας και την Πανεπιστημίου, κρυμμένο σαν θησαυρός μέσα στο σεντούκι βρίσκεται το παιδικό βιβλιοπωλείο και πολιτιστικός πολυχώρος Hello Kids. Γεμάτος χρώματα και σχέδια –αφού εκτός από βιβλιοπωλείο δραστηριοποιείται επίσης στα εργαστήρια που οργανώνονται για τα παιδιά- το Hello Kids τραβάει το μάτι. Μιλήσαμε με την υπεύθυνη του πολυχώρου Ειρήνη Μπιλάλη για το πώς «γεννήθηκε» το Hello Kids και εκείνη μας καλεί να γνωρίσουμε τον χώρο από κοντά της Μαρίας Σούμπερτ Τι κάνει ξεχωριστό έναν αφηγητή; Είναι το υποκριτικό του ταλέντο; Η αφηγηματική του ικανότητα; Η θεματολογία που επιλέγει; Η Βρετανή δραματοθεραπεύτρια Alida Gersie χρησιμοποιεί την αφήγηση ως κύριο συστατικό της θεραπευτικής διαδικασίας. Συνδέεται η αφήγηση λοιπόν και η αφηγηματική τέχνη με την θεραπεία; Καταφατικά απαντάει η Σάσα Βούλγαρη, πρωτοπόρος της νέο-αφήγησης στην Ελλάδα, έχοντας και η ίδια ένα υπόβαθρο σπουδών Ψυχολογίας και Παιδαγωγικών στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Η δύο φορές υποψήφια για το Διεθνές Βραβείο Astrid Lindgren Memorial Award (2014 & 2015) σχεδιάζει και πραγματοποιεί προγράμματα αφήγησης για παιδιά και ενήλικες από το 1993, καθώς και σεμινάρια και εκπαιδευτικά προγράμματα σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης στην Ελλάδα και το εξωτερικό. της Μαρίας Σούμπερτ Υπάρχουν κάποια βιβλία που όταν τα διαβάζεις σε γεμίζουν με έναν τόσο μυστήριο τρόπο που δεν ξέρεις ή δυσκολεύεσαι να γράψεις για αυτά. Ένα από αυτά ήταν και το «Αντάμα» του Θοδωρή Παπαϊωάννου (εκδόσεις Ίκαρος). Το διάβασα, δεν ήξερα καν πώς να αρχίσω να γράφω –γιατί η αντίδρασή μου ήταν καθαρά συναισθηματική και όχι λογική- και αποφάσισα να του προτείνω να μας μιλήσει εκείνος για τον εαυτό του και την συγγραφική του ιδιότητα. της Μαρίας Σούμπερτ Αν μπορεί ένα βιογραφικό να εντυπωσιάσει για τον πολυπολιτισμικό του πλούτο, αυτό είναι το βιογραφικό της Λίλης Λαμπρέλλη στη Βιβλιονέτ, όπου ανάμεσα σε άλλες λακωνικές πληροφορίες αναφέρει τους δασκάλους της στην αφήγηση, ανθρώπους από τις τέσσερις γωνιές του κόσμου, προερχόμενους από διαφορετικές κουλτούρες και διαφορετικές φιλοσοφίες. Χωρίς να λέει πολλά και σίγουρα κρατώντας για τον εαυτό της τα περισσότερα, η Λίλη Λαμπρέλλη καταθέτει την αφηγηματική της ρίζα και κουλτούρα. Παρακολουθώντας την μέσα από τα βιβλία της, θέλησα να τη ρωτήσω ποια είναι, τι κάνει, γιατί αφηγείται και πώς γράφει». της Μαρίας Σούμπερτ Όταν διάβασα τον «Φον τον φοβερό» σκέφτηκα πόσο ενδιαφέρον είναι να γράψεις ένα παραμύθι για τον ίδιο τον φόβο που εν τέλει ίσως και να φοβάται. Θέλησα τότε να ρωτήσω την νηπιαγωγό, ηθοποιό και συγγραφέα Γιώτα Αλεξάνδρου τι είναι αυτό που την εμπνέει και τι σημαίνει η συγγραφή παραμυθιών για την ίδια –αλλά και τα παιδιά που την περιβάλλουν. της Μαρίας Σούμπερτ «Μετάφραση είναι να φωτογραφίζεις, διασκευή να ζωγραφίζεις αυτό που βλέπεις και συγγραφή πρωτότυπου έργου είναι να ζωγραφίζεις κάτι που δεν βλέπεις». Ο Κώστας Πούλος είναι από τους δημιουργούς εκείνους που κινούνται διακριτικά στο χώρο του παιδικού βιβλίου. Χωρίς τυμπανοκρουσίες, φωνές και ενθουσιασμούς που κάνουν τα κεφάλια να γυρίζουν, ανήκει στους ανθρώπους εκείνους που θα πρέπει να γνωρίσεις το έργο τους για να γνωρίσεις και τους ίδιους. Όταν μάλιστα το έργο τους είναι τόσο πολύμορφο και τόσο εκτενές, δεν μπορεί παρά να έχεις την περιέργεια να μιλήσεις μαζί του! της Μαρίας Σούμπερτ Θεωρούμε δεδομένο πως κοιτίδες πολιτισμού στην Ελλάδα είναι τα μεγάλα αστικά κέντρα και συγκεκριμένα η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη, νιώθοντας ίσως μια μικρή θλίψη για την «πολιτιστικά στερημένη» ελληνική επαρχία. Πόσο αδαείς είμαστε! |
ΧΟΡΗΓΟΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ This section will not be visible in live published website. Below are your current settings: Current Number Of Columns are = 2 Expand Posts Area = Gap/Space Between Posts = 10px Blog Post Style = card Use of custom card colors instead of default colors = Blog Post Card Background Color = current color Blog Post Card Shadow Color = current color Blog Post Card Border Color = current color Publish the website and visit your blog page to see the results Archives
March 2024
|
Αλκίφρονος 3 - Κάτω Πετράλωνα
Αθήνα Τ.Κ. : 11835
csmediagr0@gmail.com
theathinaiart@gmail.com
www.theathinaiart.com
Όροι χρήσης: Με βάση το Ν. 2121/93 περί μη αναδημοσιεύσιμου μέρους ή όλου του κειμένου
χωρίς άδεια του υπογράφοντος