ΘΕΑΘΗΝΑΙ ΠΡΟΣΩΠΑ ΜΑΝΟΣ ΚΟΝΤΟΛΕΩΝ

της Μαρίας Σούμπερτ

Για κάθε συγγραφέα υπάρχει μια συγκεκριμένη στιγμή που συνειδητοποιεί την επιθυμία και ανάγκη του να γράφει. Για άλλους ήταν ένα τραυματικό γεγονός, για άλλους η ανάγκη να επαναλάβουν αυτά που νιώθουν και ζουν, για άλλους η επιθυμία να εκφράσουν εικόνες και ιστορίες που έχουν μέσα τους. Και συνήθως η αρχή αυτή καθορίζει και τον τρόπο που γράφει καθένας – και το πώς αλλάζει και εξελίσσεται αυτός ο τρόπος. Κάποιος που ξεκίνησε να γράφει γιατί αυτά που σκεφτόταν τον έκαναν να γελάει, θα έχει πάντα μέσα του το χιούμορ. Κάποιος που ξεκινάει να γράφει για να θρηνήσει και να αντέξει μια απώλεια, εκκινεί από μια βαθύτερη ανάγκη και αυτήν εκφράζει σε κάθε του κείμενο.
​
Ρωτήσαμε τον Μάνο Κοντολέων –έναν από τους πιο επιτυχημένους συγγραφείς στον χώρο του παιδικού, εφηβικού και νεανικού βιβλίου- πώς ξεκίνησε να γράφει και εκείνος μας απάντησε.

Η αρχή

«Παιδί τότε ακόμα ήμουνα –μπορεί γύρω στα δέκα· σίγουρα όχι περισσότερο από δώδεκα. Αγόρι –με άλλα λόγια- που σε λίγο θα έμπαινε στην εφηβεία. Και μοναχοπαίδι -πάει να πει η μοναξιά μέσα στο σπίτι βαριά και το ‘εγώ’ μπούκωνε τα δωμάτια.

Μα μια μέρα στον κήπο  βρήκα ένα νιογέννητο γατί– ίδιο με τιγράκι έμοιαζε. Τα μάτια του –όταν μετά  από λίγο καιρό θα τα άνοιγε …

«Θυμίζουν νεφρίτη» είπε η μητέρα και όπως ήταν θηλυκό εγώ το βάφτισα Νεφερτίτη.
Πάντα ήθελα να είχα δικό μου ένα μικρό ζώο. Κι αυτό το γατάκι ήρθε έτσι ξαφνικά και αναπάντεχα στη ζωή μου. Και η μοναξιά … Πάει, χάθηκε. Το ‘εγώ’ μεταλλάχτηκε στο ‘εμείς’.

Με τη Νεφερτίτη έπαιζα –της έριχνα ξεχασμένες από το παρελθόν κουβαρίστρες , μέσα σε παλιές δαντέλες μπλεκότανε. Κι εγώ γελούσα.

Χωνότανε μέσα σε θάμνους και εγώ ανακάλυπτα τις αντοχές του σώματός μου, ενώ γρατζούναγα τα γόνατά μου καθώς γονατιστός την έψαχνα.

Σκαρφάλωνε σε δέντρα κι εγώ σχεδίαζα μελλοντικά ταξίδια καθώς την αναζητούσα στον κόσμο τον πέρα από τη αυλή, πιο πέρα από τη γειτονιά μας.

Επιστρέφαμε –ο νόστος ίσως-  στο σπίτι· στην αγκαλιά μου μέσα γουργούριζε. Χαϊδολογήματα και τόσο ευχάριστα ερεθιστικές πατουσίτσες –ξυπνήματα των αισθήσεων.   

Την φώναζα να ανέβει στα γόνατά μου, όταν ξεκίναγα το βύθισμα στον κόσμο του Φιλέα Φογκ ή του Μικρού Πρίγκιπα.  Μαζί με το δικό μου δάχτυλο και το δικό της ποδαράκι γύριζε τις σελίδες του βιβλίου –μαθαίναμε τις πράξεις που ενώνουν.

Και μετά, όταν πήγαινα για ύπνο και ξάπλωνα στο κρεβάτι, την έβρισκα να με περιμένει κάτω από τα σεντόνια. Κοιμόμαστε αγκαλίτσα –το πρωί ξυπνούσα με το γατί να είναι χωμένο στη γούβα της μασχάλης μου –είχαμε μοιραστεί τα όνειρά μας.

Κάπως έτσι περνούσε ο καιρός…
Μα τι λέω καιρός ! Μήνες μόνο… Λίγοι· ελάχιστοι.  
Τότε ήταν που  αρρώστησε.

«Κοίτα, έχασε το κέφι του» η μητέρα χάιδευε το γατί στην κορυφή του κεφαλιού -κανένα γουργούρισμα, μόνο βλέμμα που δεν ξέραμε τι ήθελε να μας πει.
Κι εγώ την άφησα ανάμεσα στα σεντόνια μου. Ξάπλωσα δίπλα της, ακούμπησα τα πέλματά της πάνω στο στήθος μου.
Άδικα περίμενα το ελαφρύ γρατζούνισμα από τις  πατουσίτσες .
«Οι γάτες είναι εφτάψυχες»  -παρηγόρησα τον εαυτό μου.
Και δίπλα στο μαξιλάρι μου άφηνα  το γατάκι να κοιμάται.

Δίπλα στο μαξιλάρι μου, ένα πρωινό,  είδα τη Νεφερτίτη να μην σαλεύει –η γνώση του τελεσίδικου αποχαιρετισμού.
Την πήρα και πάλι αγκαλιά – λες κι είχε μικρύνει! Πιο ελαφριά! Μα πώς ελάφρυνε;… Τι είχε χάσει; Τι έχανα;
Την τύλιξα με την μαξιλαροθήκη μου –στην επικράτεια των αναστεναγμών μου.
Κατέβηκα στον κήπο.

«Εδώ!» μου έδειξε ο παππούς τη ρίζα της ακακίας. «Για να τη θυμάσαι για πάντα»
Και το ίδιο απόγευμα, άφησα πάνω στο γραφείο μου το λουλουδάκι που είχα κόψει από το δέντρο και  πήρα χαρτί και πήρα μολύβι – «Στο μικρό μου γατάκι» ξεκίνησα…
Κι έγραψα…
​
Αυτά που τώρα σας αφηγήθηκα έγραψα.
Και μετά τα διάβασα και  κατάλαβα πως το γατάκι μου δεν θα έπαυε ποτέ να υπάρχει δίπλα μου. Μια ολάκαιρη ζωή – τόσο θα βαστούσε το δώρο του.
Μου είχε προσφέρει το πρώτο μου κείμενο.
Με είχε χρίσει συγγραφέα».