ΘΕΑΘΗΝΑΙ ΠΡΟΣΩΠΑ ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΟΥΤΣΙΑΡΗΣ

της Μαρίας Σούμπερτ

          
Δεν είναι η πρώτη φορά που διαβάζω παραμύθι του Βασίλη Κουτσιαρή. Πριν από ένα χρόνο παρουσιάζαμε το παραμύθι του «Λύκε, λύκε είσαι εδώ»*, ενώ φέτος έφτασαν στα χέρια μου το «Ας μιλήσουμε για κουκουνάρες» και «Δε θα σε πειράξει κανείς». Για κάποιο λόγο, το «Δε θα σε πειράξει κανείς» με συγκίνησε πολύ.

Όλοι μας έχουμε ιστορίες δικές μας ή συγγενών και φίλων για το πώς είχαν προσπαθήσει να «ξεκάνουν» τα μικρότερα αδέρφια τους, όταν ήταν ακόμα κι εκείνοι σε μικρή ηλικία και η ζήλια που ένιωθαν δεν είχε άλλο τρόπο να εκφραστεί. Με την δίδυμη αδερφή μου προσπαθούσαμε να ξεκάνουμε τη μικρή μας αδερφή κάνοντάς της ψυχολογικό πόλεμο. Παίζαμε τις φτωχούλες, που κρυώνουν και δεν έχουν γονείς και πεινάνε. Εμείς ζούσαμε το μύθο μας. Η Νατάσα φρίκαρε. 

Υπάρχουν όμως και τα παιδιά εκείνα που νιώθουν την ανάγκη να προστατεύσουν τα μικρότερα αδέρφια τους –μερικές φορές και τα μεγαλύτερα. Έτσι και ο ήρωας του Κουτσιαρή. Ο μικρός εκείνος γάτος, ο Ματίας, που στα καλά του καθουμένου αποφασίζει να ξυρίσει το κεφάλι του. Στο σχολείο θα τον κοροϊδέψουν και θα του πετάξουν διάφορα. Το ίδιο βράδυ στο σπίτι θα βγάλει με τα τσιμπιδάκια τα φρύδια του. Και ξέρετε τι συμβαίνει στις γάτες όταν χάνουν τα μουστάκια τους.
         
Οι μέρες θα περάσουν, η εμφάνιση του Ματία δεν είναι πια αξιοπερίεργη και οι συμμαθητές του θα ξεχάσουν πως φαίνεται παράξενος. Και τότε ο Κουτσιαρής θα κρίνει πως ήρθε η ώρα να εξηγήσει τι έχει συμβεί. Γιατί δάσκαλος κι εκείνος, να ακούει τους μαθητές του θέλει. Και εξηγεί. Όχι περιγραφικά, αλλά αφηγηματικά. Οι γονείς επιστρέφουν και καταλαβαίνουμε και γιατί λείπουν. Μαζί επιστρέφει και ο μικρός αδερφός. Χωρίς τρίχωμα στο κεφάλι και χωρίς μουστάκια. Όταν λοιπόν ο μικρούλης πάει σχολείο, κανείς δεν θα τον κοροϊδέψει. Γιατί θα έχουν ήδη συνηθίσει αυτή την εικόνα από τον Ματία.
         
​Και αν σας φαίνεται μελό ή ευκολοσυγκίνητο, σκεφτείτε το ξανά. Αυτό που σε κάποιον φαίνεται μελό, για κάποιον άλλο είναι μια πραγματικότητα. Και πολλές φορές τα παιδιά εφευρίσκουν τους καλύτερους τρόπους για να ξεπεράσουν τις δυσκολίες. Και για να προστατέψουν τα πρόσωπα που αγαπούν.
 
Το στοίχημα

«Όλα ξεκίνησαν πριν από περίπου δέκα χρόνια. Ένα απόγευμα θυμάμαι με μια φίλη μου, την Ελένη Ψαρρού, πήγαμε σε μια εταιρεία κούριερ. Ήθελε να παραλάβει ένα δέμα. Δεν μου είχε πει περί τίνος πρόκειται. Όταν το άνοιξε, είδα το εξώφυλλο ενός βιβλίου, έναν τίτλο και  το όνομά της τυπωμένο πάνω. Οι ερωτήσεις άρχισαν να πέφτουν βροχή. Δεν μπορούσα να πιστέψω πως θα κυκλοφορούσε σε λίγο καιρό το πρώτο της μυθιστόρημα ενηλίκων – είχε νικήσει σε κάποιο διαγωνισμό μυθιστορήματος.

Ένιωθα ενθουσιασμένος. Στις ατελείωτες κουβέντες που κάναμε, μιλήσαμε και για ιστορίες για παιδιά. Η Ελένη επέμενε πως είναι ένα δύσκολο είδος, ενώ εγώ πάλι υποστήριζα – επηρεασμένος κι από τις ιστορίες που φτιάχναμε ή διασκευάζαμε στο σχολείο για τις σχολικές παραστάσεις – πως είναι πανεύκολο να γράψω μια ιστορία για παιδιά.

Έτσι βάλαμε ένα στοίχημα, πως μέσα σε ένα μήνα περίπου, θα κατάφερνα να έγραφα μια τέτοια ιστορία. Πλάκα θα είχε, σκέφτηκα. Είχα ήδη γράψει μια μικρή ιστορία για να ενταχθεί σε ένα μεγάλο project  που ετοιμάζαμε για το σχολείο. Σκέφτηκα λοιπόν να πάρω αυτή την ιδέα και να την μεγαλώσω. Και αυτό έκανα.

Κάπου εκεί λοιπόν κατάλαβα πως δεν ήταν καθόλου εύκολο. Η ιστορία δεν είχε ροή και υπήρχαν πολλά αναπάντητα ερωτήματα στην υπόθεση. Η απώλεια της γιαγιάς - αυτό ήταν το θέμα – με δυσκόλευε πολύ. Τότε ζήτησα τη βοήθεια του Γιάννη Διακομανώλη. Μετά από πολλή κουβέντα, σβησίματα, αλλαγές καταφέραμε να φτιάξουμε μια ιστορία με τίτλο «Ένα αστέρι για μένα» που μας ικανοποιούσε και τους δυο. Όταν τη διάβασα στην Ελένη, ενθουσιάστηκε.

Μετά από παρότρυνσή της ξεκινήσαμε να την στέλνουμε σε εκδοτικούς. Ταυτόχρονα ξεκίνησα να γράφω και μια ακόμα ιστορία που είχα σκεφτεί με τίτλο «Χρυσάνθεμα στο χιόνι». Ήθελα να δω αν ήταν τυχαίο το πρώτο γράψιμο ή όχι. Όταν το τέλειωσα, το διάβασα στον Γιάννη και κείνος επέμενε πως αυτό το κείμενο δεν έπρεπε να μείνει στο συρτάρι.  Έτσι, αποφάσισα να το στείλω για αξιολόγηση σε εκδοτικούς.

Μετά από λίγο καιρό - καλοκαίρι ήταν -  θυμάμαι να καθόμαστε αργά στη βεράντα του σπιτιού του και να συζητάμε μια τρίτη ιστορία με τίτλο «Η Κραυγή των λύκων». Μια ιστορία για λύκους και μάγους σε ένα απομονωμένο χωριό…

Ένα δυο χρόνια μετά όλα είχαν δρομολογηθεί. Πρώτα κυκλοφόρησε «Η Κραυγή των λύκων» από τις εκδόσεις Δοκιμάκη (2010), μετά τα «Χρυσάνθεμα στο χιόνι» από τις εκδόσεις Άγκυρα (2011) και την επόμενη χρονιά το «Ένα αστέρι για μένα» από τις εκδόσεις Παρρησία  (2012).

Σήμερα, εκδοτικά έχω  βρει τον δρόμο μου. Το τελευταίο μου βιβλίο «Ας μιλήσουμε για κουκουνάρες», κυκλοφόρησε τέλη του 2018 από την Ελληνοκεδοτική σε εικονογράφηση Θέντας Μιμηλάκη και αναφέρεται στη μοναδική σχέση δασκάλου – μαθητή.
 
Μια δεκαετία σχεδόν μετά, χαίρομαι που αυτοί οι δυο άνθρωποι με έπεισαν να ακολουθήσω αυτόν τον δρόμο, τον συγγραφικό. Η χαρά μου είναι ακόμα πιο μεγάλη, γιατί η «Κραυγή των λύκων», το πρώτο και πολύ αγαπημένο μας βιβλίο ετοιμάζεται, πολύ μεγαλύτερο σε έκταση, αλλαγμένο και εμπλουτισμένο να κυκλοφορήσει και πάλι. Από την Ελληνοεκδοτική αυτή τη φορά.
​
Και όλα αυτά, χάρη σε ένα… στοίχημα».

Βασίλης Κουτσιαρής
 
Βιβλία του:
2018 - Ας μιλήσουμε για κουκουνάρες,  Ελληνοεκδοτική
2018 -  Δεν θα σε πειράξει κανείς! Ελληνοεκδοτική
2018 -  Πορτοκαλάδα Σλουρπ! Ελληνοεκδοτική
2018 - Η Γραμμή, Μίνωας
2017 – Η υπόσχεση του Πρίγκιπα, Κόκκινη κλωστή δεμένη
2017 – Μ’ αγαπάς, μπαμπά; Ελληνοεκδοτική
2016 – Λύκε, λύκε, είσαι εδώ; Ελληνοεκδοτική
2016 – Το θέλω τώρα! Μίνωας
2016 – Χιονισμένη πλατεία, Ελληνοεκδοτική
2015 – Η τέταρτη γοργόνα, Κόκκινη κλωστή δεμένη
2015 – Μάγισσες γόμες, Μίνωας
2015 – Η αποθήκη, Ελληνοεκδοτική
2014 – Μη φοβάσαι, Κοκκινοσκουφίτσα, Κόκκινη κλωστή δεμένη
2014 – Παιχνίδια σε πόλεμο, Κόκκινη κλωστή δεμένη
2013 – Είναι κάτι που μένει, Παρρησία
2013 – Βράδυ στη γη, Κόκκινη κλωστή δεμένη
2013 – Άι Βασίλης της χρονιάς, Κόκκινη κλωστή δεμένη
2012 – Ένας απρόσμενος φίλος, Κόκκινη κλωστή δεμένη
2012 – Ένα αστέρι για μένα, Παρρησία
2011 – Χρυσάνθεμα στο χιόνι, Άγκυρα
2010 – Η κραυγή των λύκων, Δοκιμάκης