ΘΕΑΘΗΝΑΙ ΠΡΟΣΩΠΑ ΘΟΔΩΡΗΣ ΤΣΕΚΟΥΡΑΣ

της Μαρίας Σούμπερτ

Σε ένα βιβλιοπωλείο έπιασα και άρχισα να ξεφυλλίζω ένα βιβλίο με τον απίθανο τίτλο «Η γιαγιά μας η καλή έχει ζώαααργκ». Αφού σταμάτησα να γελάω με τον τίτλο και το περιεχόμενο του βιβλίου μετά από ώρες, άνοιξα την τηλεόραση και έπεσα σε διαφήμιση ενός βιβλίου για ένα κοριτσάκι που πετάει και ευτυχώς δεν πατάει κακάκια. Και πάλι γέλασα με την καρδιά μου και τότε αποφάσισα πως πρέπει να επικοινωνήσω με τον συγγραφέα.
           
Κατάφερα να βρω τον Θοδωρή Τσεκούρα λοιπόν, ο οποίος αναρωτιέται κανείς πότε προλαβαίνει να είναι δημιουργικός, εργαζόμενος και πατέρας –είναι από τις περιπτώσεις που το 24ωρο μοιάζει λίγο- και εκείνος στον δικό του χρόνο κατάφερε να μας απαντήσει σε  μια και μοναδική ερώτηση. Γιατί γράφει ιστορίες. 

«Γιατί γράφω ιστορίες.
Υπάρχει ένα επεισόδιο στο Star Trek The New Generation όπου το πλήρωμα του Enterprise συναντά τους Tamarians, ένα πολιτισμό που έχει μια γλώσσα εντελώς ακατανόητη. Συνήθως ο υπολογιστής του διαστημόπλοιου καταλαβαίνει και μεταφράζει αυτόματα όλες τις άγνωστες γλώσσες, ωστόσο η γλώσσα αυτού του πολιτισμού φαίνεται να είναι συνδυασμοί τυχαίων ονομάτων. Ίσως η πιο γνωστή από τις μυστηριώδεις φράσεις που ακούγονται στο επεισόδιο μοιάζει με κάτι που διαδραματίζεται κοντά στη Θήβα: “Darmok and Jalad at Tanagra”.
 
Μετά από πολλές περιπέτειες και παρεξηγήσεις, που παραλίγο να καταλήξουν σε πόλεμο, ο Captain Picard καταφέρνει να σπάσει το γρίφο: Η γλώσσα των Tamarians αποτελείται από μεταφορές. Κάθε ακατανόητη φράση είναι μια σκηνή από τη μυθολογία τους. Η φράση “Darmok and Jalad at Tanagra” τελικά σημαίνει “να δουλέψουμε μαζί”.
 
Αυτό το επεισόδιο του Star Trek δείχνει το αποτέλεσμα που έχουν οι ιστορίες στους πολιτισμούς. Οι ιστορίες εμπλουτίζουν το λεξιλόγιό μας. Φτιάχνουν μια μεταγλώσσα που αγγίζει τις πιο λεπτές αποχρώσεις της νόησης. Σπρώχνουν τη σκέψη μας σε μέρη που δεν θα πήγαινε μόνη της. Μας επιτρέπουν να αναγνωρίσουμε συναισθήματα που νιώθαμε αλλά δεν ξέραμε πώς να τα ονομάσουμε. Μας προτείνουν λύσεις σε δύσκολες καταστάσεις. Μας κάνουν να νιώθουμε μέρος του συνόλου.
 
Με αφορμή τα νέα αυτοκίνητα που οδηγούν μόνα τους έχει ξαναγίνει πρόσφατα αντικείμενο συζήτησης το “Πρόβλημα του Τρόλεϋ” ένας διανοητικός ηθικός γρίφος που θέτει το εξής δίλημμα: Τι κάνεις αν ένα ανεξέλεγκτο τρόλεϋ κατευθύνεται προς μια διαδρομή στην οποία βρίσκονται πέντε άτομα; Θα το έστριβες προς τη διαδρομή όπου υπάρχει μόνο ένα; Στην Οδύσσεια αντιμετωπίζεται το ίδιο δίλημμα όταν το πλοίο του Οδυσσέα βρίσκεται ανάμεσα στη Σκύλλα, το τέρας με τα έξι κεφάλια και τη Χάρυβδη, τη ρουφήχτρα. Ο Οδυσσέας επιλέγει τη Σκύλλα. Χάνει έξι συντρόφους αλλά όχι όλο του το πλοίο. Μια ιστορία που γράφτηκε σχεδόν πριν 3000 χρόνια προτείνει λύση σε ένα μοντέρνο πρόβλημα.
 
Πρόσφατα συναντήσαμε με το μικρό μου γιο ένα αγόρι που είχε τεχνητό πόδι. “Τι έχει αυτό το αγοράκι;” με ρώτησε. “Έχει μια υπερδύναμη. Είναι σαν το ‘Αγόρι με το Αόρατο Πόδι’ από το ‘Απίθανο βιβλίο των πιο αστείων υπερδυνάμεων’” του απάντησα. “Α, κατάλαβα! Ωραίο πόδι. Θέλω κι εγώ τέτοιο!” μου είπε στο αυτί.
 
Γι αυτό το λόγο γράφω παιδικά βιβλία. Για να φτιάχνω μεταφορές που μου επιτρέπουν να εξηγώ τον κόσμο στα παιδιά μου. Για να τους μιλήσω για πράγματα που με απασχολούν, για πράγματα που βλέπω στον κόσμο και δεν μου αρέσουν, όπως το ρατσισμό, το φόβο του διαφορετικού ή πράγματα που χάνονται όπως την ευγένεια, το λεπτό χιούμορ. Γράφω παιδικά βιβλία για να φτιάξω μια νέα γλώσσα ώστε γονείς και παιδιά να καταλαβαίνουν τον κόσμο γύρω τους, να καταλαβαίνονται μεταξύ τους. Γράφω παιδικά βιβλία γιατί δεν πιστεύω ότι η πορεία αυτού του κόσμου είναι προδιαγεγραμμένη. Πιστεύω ότι είναι στο χέρι μας να τον σπρώξουμε προς τα εκεί που πιστεύουμε ότι είναι το σωστό. 
 
Μπορεί να μην καταφέρουμε τίποτα. Μπορεί η αλλαγή που θα καταφέρουμε να είναι αμελητέα. Όμως πιστεύω ότι πρέπει να προσπαθήσουμε. Πρέπει να δουλέψουμε, ακόμα και αν αυτό σημαίνει απλά να γράφουμε ιστορίες. Να δουλέψουμε μαζί. “Darmok and Jalad at Tanagra”».