ΘΕΑΘΗΝΑΙ ΠΡΟΣΩΠΑ ΛΙΑΝΑ ΔΕΝΕΖΑΚΗ

της Μαρίας Σούμπερτ

Η δομή των παραμυθιών όπως αναλύθηκε από τον Propp, τον Campbell, τον Lahad, τον Landy και πολλούς ακόμα που εντρύφησαν στην φιλολογική, λαογραφική και ψυχοθεραπευτική τους αξία χωρίζεται πάνω κάτω στα κεφάλαια: ήρωας, στόχος, εμπόδια και βοηθοί, λύση και τι θα συμβεί στο τέλος.
         
Μπορώ να πω πως ως  δραματοθεραπεύτρια  η παραπάνω ανάλυση δομής είναι κάτι που χρησιμοποιούμε πολύ συχνά τόσο στο ψυχοθεραπευτικό όσο και το δημιουργικό κομμάτι της δουλειάς μας και φυσικά έχουμε προμηθευτεί από το εξωτερικό διάφορες κάρτες που χρησιμοποιούνται για το σκοπό αυτό. 

Ήταν λοιπόν μια πολύ όμορφη έκπληξη όταν ανακάλυψα πως η Λιάνα Δενεζάκη, μετά το Κίτρινο Πατίνι, συνεργάζεται ξανά με το Μάνο Κρόκο για τη δημιουργία μιας ολόκληρης σειράς καρτών σε δική της εικονογράφηση και επιστημονική επιμέλεια της Δρ. Ζωής Κρόκου. Οι παραμυθοκάρτες τους μπορούν να χρησιμοποιηθούν δημιουργικά, εκπαιδευτικά και ψυχοθεραπευτικά. 
​

Επειδή όμως είναι και συγγραφέας και εικονογράφος πολλών βιβλίων, την ρώτησα πώς το ξεκίνησε όλο αυτό. Και η απάντησή της ήταν αυτό ακριβώς που είχα κι εγώ στο μυαλό μου –τουλάχιστον από την δική μου εμπειρία: το έμαθε από τους δικούς της.
 
«Υπήρξα το παιδί που ήταν ευτυχισμένο μόνο όταν τριγύρω του είχε βιβλία, χρώματα και χαρτιά. Ευτυχώς είχα πολλά.

Ο πατέρας ήταν υπεύθυνος ύλης σε καθημερινή εφημερίδα. Το γραφείο του βρισκόταν μέσα σε ένα τεράστιο τυπογραφείο, ανάμεσα σε λινοτυπικές μηχανές, που ήξερε να τις χειρίζεται άριστα. Τα μεταλλικά στοιχεία που έπεφταν με εκείνον τον χαρακτηριστικό θόρυβο και στη συνέχεια ζεστά έμπαιναν στα μεγάλα τελάρα για να σχηματίσουν τις σελίδες της εφημερίδας έμοιαζαν στα μάτια μου σαν κάτι μαγικό.
 
Καλύτερο κι από βόλτα στην παιδική χαρά μού φαινόταν να πηγαίνω μαζί του στην εφημερίδα, όπου μου είχε παραχωρήσει ένα μικρό γραφείο με τζαμαρία, αμέτρητα χαρτιά, μολύβια και μια γραφομηχανή. Κλεισμένη εκεί προσποιούμουν ότι ήμουν συγγραφέας, κι έγραφα, λέει, ένα βιβλίο που θα το τύπωναν εκείνες οι μεγάλες μηχανές με τον εκκωφαντικό θόρυβο –μουσική στ’ αυτιά μου. Κρατούσα σημειώσεις κι ύστερα από αμέτρητες μουντζούρες και τσαλακωμένα φύλλα, ανακάλυπτα μια ιδέα που άξιζε να γράψω στη γραφομηχανή.
 
Έβαζα τη λευκή σελίδα στην οlivetti μου, έστριβα τη ροδέλα για να ξεκινήσω από το σωστό ύψος, έβρισκα τα σωστά περιθώρια και ξεκινούσα πάντα την ιστορία μου με τον ίδιο τρόπο:
 
Κεφάλαιο 1
Στην πραγματικότητα, αυτό που είχε συμβεί ήταν….
 
Και, φυσικά, άφηνα πάντα ελεύθερους χώρους για σχέδια. Γιατί μου ήταν αδύνατον να φανταστώ πως θα έγραφα βιβλίο χωρίς εικόνες.
Και μπορεί ο μπαμπάς μου να με μύησε στη μαγεία των λέξεων, ο παππούς όμως ήταν αυτός που μου έδειξε πόσα πράγματα μπορεί να αποτυπώσει κανείς με τα χρώματα. Ζωγράφιζε, έφτιαχνε προοπτικά σχέδια και μακέτες κτιρίων, και προτού τα παραδώσει, σκαρώναμε ιστορίες για τους ενοίκους τους. Δημιουργούσαμε με τη φαντασία μας διάφορα περιστατικά και τους χαρίζαμε αμέτρητες χαρούμενες εκπλήξεις, για να τους κάνουμε ευτυχισμένους.
Ήταν εκείνος που δε σταματούσε να μου λέει πως «υπάρχει ένα μάθημα που στα σχολεία, δυστυχώς, δεν το διδάσκουν, κι αυτό δεν είναι άλλο από τη φαντασία! Γιατί, να το θυμάσαι, κοριτσάκι μου, η φαντασία δεν είναι κάτι που είτε το έχεις έμφυτο είτε όχι. Η φαντασία ΔΙΔΑΣΚΕΤΑΙ».
 
Και τελικά, αυτά ακριβώς τα παιχνίδια, αυτές οι όμορφες αναμνήσεις και τα βιώματα της παιδικής μου ηλικίας έγιναν η δουλειά και το πάθος μου!»