ΘΕΑΘΗΝΑΙ ΠΡΟΣΩΠΑ ΓΙΩΤΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ

της Μαρίας Σούμπερτ

Όταν διάβασα τον «Φον τον φοβερό» σκέφτηκα πόσο ενδιαφέρον είναι να γράψεις ένα παραμύθι για τον ίδιο τον φόβο που εν τέλει ίσως και να φοβάται. Θέλησα τότε να ρωτήσω την νηπιαγωγό, ηθοποιό και συγγραφέα Γιώτα Αλεξάνδρου τι είναι αυτό που την εμπνέει και τι σημαίνει η συγγραφή παραμυθιών για την ίδια –αλλά και τα παιδιά που την περιβάλλουν. 

«Πάντα έβρισκα τις ιστορίες γοητευτικές. Ίσως γιατί μέσα από αυτές είχα την ευκαιρία να γνωρίσω τον άνθρωπο, να διαβάσω τις μύχιες σκέψεις κι επιθυμίες του, να διερευνήσω τα συνειδητά και ασυνείδητα κίνητρά του. Ίσως για να μπορέσω να κατανοήσω και να ερμηνεύσω τον κόσμο μέσα μου και γύρω μου. Γιατί ο κόσμος είναι ένα παζλ ιστοριών που αλληλεπιδρούν κι αλληλοεξαρτώνται. Η ζωή είναι μια ιστορία, ένα πολύχρωμο, μοναδικό υφαντό από -τυχαίες και μη- συναντήσεις ιστοριών που συνομιλούν, γελούν, χορεύουν μαζί, πηγαίνοντάς μας παραπέρα. Η ζωή είναι μια ιστορία που γράφουμε μόνοι και μαζί με άλλους, μια ιστορία που ερμηνεύουμε, ανακατασκευάζουμε και αναθεωρούμε όσο εξελισσόμαστε. Και αυτή είναι η ομορφιά της.

Σε κάθε στιγμή της ζωής μου οι ιστορίες ήταν αγαπημένη συντροφιά. Στις όμορφες και παιχνιδιάρικες στιγμές για να σαλπάρω μαζί τους προς άγνωστη κατεύθυνση. Στις δύσκολες για να με κερνούν με τη γλύκα και τη σοφία τους, να γαληνεύει ο νους και να αναθαρρεί η ψυχή.

Πάντα αγαπούσα τις θεατρικές κούκλες, μαγευόμουν από τον κόσμο τους, μεθούσα με τα παιχνίδια της φαντασίας. Μικρή σκαρφιζόμουν ένα σωρό περιπέτειες για τις χειροποίητες κούκλες μου. Μεγαλώνοντας, ερμήνευα τις ιστορίες άλλων στο θέατρο. Τώρα, οι κούκλες, σύντροφος πιστός, παίζουν με τα παιδιά στο σχολείο και στις παρουσιάσεις των βιβλίων μου.

Από την αγάπη μου για τα παραμύθια γεννήθηκε πριν από κάμποσα χρόνια ένα θεατρικό έργο, η Παραμυθορουφήχτρα. Σ’ ένα δημοτικό σχολείο στον Άγιο Παντελεήμονα. Ο ενθουσιασμός των παιδιών τροφοδοτούσε το ταξίδι της συγγραφής που κράτησε έναν μήνα. Έτσι ξεκίνησε η δική μου ιστορία με τις ιστορίες που γίνονται βιβλία. Μετά ήρθε Ο Αστέρης παθαίνει… βλάβη», ένα βιβλίο με οκτώ χριστουγεννιάτικα θεατρικά έργα για παιδιά. Μες στο κατακαλόκαιρο συνδιαλεγόμουν με Αη Βασίληδες που έπαθαν αμνησία, που επισκέφτηκαν τον βυθό, με αντιστασιακά έλατα και φαντασμένες βασιλοπούλες γαλοπούλες και καλικάντζαρους.
​
Από παιδί με συντάραζε η ιδέα του πολέμου και της βίας με τα πολλά πρόσωπα. Ένιωθα πάντα αδύναμη μπροστά στη φρίκη και στον παραλογισμό. Ίσως γι’ αυτό να γεννήθηκαν τα παραμύθια μου Η χειροβομβίδα που ήθελε να είναι σαν… τη βίδα! και Οι Νταήδες του Βυθού και ο Ρομπέν των Θαλασσών αλλά και οι ιστορίες μου Χάρης και Φάρις και Τα κλαδιά της σοφίας. Στην παρέα τους προστέθηκαν πιο εύθυμοι συνοδοιπόροι, τα βιβλία μου Ο Αλέκος στη Χώρα των Παθημάτων, Θέλω να γίνω μάγος, Φον ο Φοβερός και Μόνο αν θέλω.
Και η ιστορία συνεχίζεται. Με συναπαντήματα, με ιστορίες που έρχονται και με ιστορίες που φεύγουν».
 ----------------------------------------------------------------------------------------------------
Βιβλία της
Μόνο αν θέλω, Μίνωας, (2018)      
Φον ο Φοβερός, Ελληνοεκδοτική, (2017)  
Φένια, η αγαπημένη των ήχων, Πατάκης, (2015)  
Θέλω να γίνω μάγος, Ψυχογιός, (2014)             
Τα κλαδιά της σοφίας, Παρρησία, (2014)   
Ο Αλέκος στη Χώρα των Παθημάτων, Ψυχογιός, (2013)  
Χάρης και Φάρις, Βιβλιόφωνο, (2013)       
Η χειροβοµβίδα που ήθελε να είναι σαν... τη βίδα!, Άγκυρα, (2011)       
Οι Νταήδες του Βυθού και ο Ρομπέν των Θαλασσών, Susaeta, (2011)    
Μια μάσκα γελάει και κλαίει, Νίκας / Ελληνική Παιδεία Α.Ε., (2009)        
Παραμυθορουφήχτρα, Ωρίων, (2004)        
Ο Αστέρης παθαίνει... βλάβη κι άλλες χριστουγεννιάτικες ανακατωσούρες, Ωρίων, (2003)