ΤΟ ΘΕΑΘΗΝΑΙ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕ ΤΙΣ ALICE BRIERE – HAQUET & CSIL ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΣ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ “ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΟΥ”

της Μαρίας Σούμπερτ

​Με αφορμή το βιβλίο «Το χρώμα της καρδιάς μου», το οποίο παρουσιάσαμε για το ΘΕΑΘΗΝΑΙ (21/5/2018) θελήσαμε να επικοινωνήσουμε με τις δημιουργούς του, την συγγραφέα Alice Brière– Haquet και την εικονογράφο Csil, και να τις ρωτήσουμε πολλά πολλά πράγματα!

Πώς γεννήθηκε αυτό το βιβλίο;

Alice: Ήμουν ανέκαθεν υπερευαίσθητη και για πολύ καιρό πίστευα ότι αυτό ήταν πρόβλημα. Μία μέρα ο γιατρός μου μου είπε: «Να αποφεύγετε τις στρεσογόνες καταστάσεις, να κοιμάστε νωρίς και να πάρετε αυτά τα σταθεροποιητικά της διάθεσης (χάπια), δεν θα είστε πλέον ποτέ υπερβολικά λυπημένη ή χαρούμενη»… Ήταν πραγματικά αυτή η ζωή που ήθελα; Δεν πήρα ποτέ τα φάρμακα και μετέτρεψα αυτή την «αδυναμία» μου σε επάγγελμα: ο καλλιτέχνης δίνει μορφή στο συναίσθημα, το πιάνει, του δίνει μορφή, το προκαλεί… Το να είσαι υπερευαίσθητος δεν είναι ασθένεια, είναι μάλλον ένα χάρισμα.

Csil:  «Το χρώμα της καρδιάς μου» είναι το πρώτο μου βιβλίο. Αυτό το βιβλίο γεννήθηκε μέσα από μια πολύ όμορφη συνάντηση με την Αλίς και τις λέξεις της… Μόλις η Αλίς μου πρότεινε αυτή την ιστορία για τα συναισθήματα, λάτρεψα αμέσως το κείμενο της… την ευαισθησία της…

Γιατί ένα βιβλίο για αισθήματα και συναισθήματα;

Alice: Γιατί η κοινωνία μας τα ποδοπατάει… Μας επιβάλλει πρότυπα μαχητών, νικητών, δυνατών ανθρώπων που προχωρούν. Αλλά η δύναμη, η αληθινή, είναι να αναζητάς, να ψηλαφείς, να ακούς, να προσπαθείς, να κάνεις λάθη, να τα αναγνωρίζεις και να συνεχίζεις την αναζήτηση… Και σε όλα αυτά τα στάδια, τα συναισθήματά μας είναι ο σύμμαχός μας. Θυσιάζουμε πολύ ενέργεια για να δείξουμε και να πιστέψουμε ότι όλα είναι υπό έλεγχο αλλά τελικά ο εσωτερικός αναβρασμός είναι που κάνει τους ανθρώπους ενδιαφέροντες.

Csil: Δεν είναι πολύ απλό να εικονογραφήσεις ένα βιβλίο για τα συναισθήματα… αλλά τελικά ναι… εκφράζομαι πολύ περισσότερο μέσα από την εικονογράφηση… από τότε που ήμουν μικρούλα μου είναι λίγο δύσκολο να εκφράζω με λέξεις αυτό που αισθάνομαι (έτσι κι αλλιώς θα το συνειδητοποιήσετε σε αυτή την συνέντευξη!)

Θυμόσαστε τον εαυτό σας στην ηλικία του Πολ; Πώς εκφράζατε εσείς τα συναισθήματά σας;

Alice: Δεν γνωρίζω ποια είναι ακριβώς η ηλικία του Πολ… έχει την ηλικία όλων μας υποθέτω. Γενικά, δεν πιστεύω πολύ στον διαχωρισμό παιδιά / ενήλικες: περνάμε όλη μας τη ζωή τρέχοντας πίσω από νέα παιχνίδια ή την αναγνώριση των γονιών μας. Αυτή η ιστορία της «ωριμότητας» είναι ένας ωραίος μύθος για να αποκοιμιούνται το βράδυ οι ενήλικες.

Csil: Όπως και η Αλίς, νομίζω ότι ο Πολ δεν έχει ηλικία… δεν έχει σημασία… είναι ένας μικρός συμπολίτης μας που έχει συναισθήματα… συναισθήματα που μπορούμε να νιώσουμε σε κάθε ηλικία.

Πιστεύετε πως η σημερινή κοινωνία επιτρέπει στα παιδιά να εκφράσουν τα συναισθήματά τους ελεύθερα, ή ενώ ευαγγελιζόμαστε την ελεύθερη έκφραση περιμένουμε από τα παιδιά μας να συμπεριφέρονται «σωστά;»

Alice: Δεν γνωρίζω το εκπαιδευτικό σύστημα της Ελλάδας, αλλά στη Γαλλία το κυρίαρχο μοντέλο παραμένει πολύ κανονιστικό… Αυτό αλλάζει, πολύ αργά, γίνονται προσπάθειες να ακούγονται περισσότερο τα παιδιά. Αλλά τελικά τα παίρνουμε στα σοβαρά; Δεν ξέρω, δεν το πιστεύω. Τα παιδιά παραμένουν μία κατηγορία υπό-ανθρώπων, μια «ασήμαντη» κατηγορία όπως ήταν παλιά οι γυναίκες και οι έγχρωμοι άνθρωποι. Αναμένουμε από τα παιδιά σεβασμό, αλλά χωρίς να τους δίνουμε δύναμη.

Csil: Μια κοινωνία που επιτρέπει την ελεύθερη έκφραση των συναισθημάτων της… νομίζω ότι γίνεται περισσότερο από ότι στο παρελθόν, αυτό είναι βέβαιο… Αλλά δεν ξέρω και σίγουρα…

Τι κάνει τη συνεργασία σας τόσο ξεχωριστή;

Alice: Δεν ξέρω, κάθε φορά μένω μαγεμένη από τη δουλειά της Csil… Οι εικόνες της έχουν ακρίβεια, είναι ανάλαφρες και γεμάτες ευαισθησία. Κατορθώνει κάθε φορά να μας εκπλήσσει και να μας καθηλώνει και το κάνει σε κάθε σελίδα του βιβλίου! Είναι μια μεγάλη καλλιτέχνης και ένα χρυσό κορίτσι !

Casil: Τα λόγια της Αλίς με αγγίζουν, με μεταφέρουν μακριά… μόλις διαβάσω ένα κείμενο της Άλις βλέπω ήδη τις εικόνες που το συνοδεύουν… εικονογραφώ τις λέξεις της τόσο φυσικά… και με πολύ μεγάλη ευχαρίστηση! Για εμένα είναι μία πολύ σημαντική καλλιτέχνης των λέξεων!