ΘΕΑΘΗΝΑΙ ΠΡΟΣΩΠΑ ΘΟΔΩΡΗΣ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ

της Μαρίας Σούμπερτ

​Υπάρχουν κάποια βιβλία που όταν τα διαβάζεις σε γεμίζουν με έναν τόσο μυστήριο τρόπο που δεν ξέρεις ή δυσκολεύεσαι να γράψεις για αυτά. Ένα από αυτά ήταν και το «Αντάμα» του Θοδωρή Παπαϊωάννου (εκδόσεις Ίκαρος). Το διάβασα, δεν ήξερα καν πώς να αρχίσω να γράφω –γιατί η αντίδρασή μου ήταν καθαρά συναισθηματική και όχι λογική- και αποφάσισα να του προτείνω να μας μιλήσει εκείνος για τον εαυτό του και την συγγραφική του ιδιότητα. 

Γεννημένος στη Γερμανία και ζώντας πια στην Έδεσσα, ο Θοδωρής Παπαϊωάννου φαίνεται να έχει εσωτερικεύσει αυτή την επαφή με την φύση που γεννάει τόσο έντονα συναισθήματα. Είναι δάσκαλος και ασχολείται με τη μουσική, μέσα από την οποία μας μίλησε.
 
«‘Μέσα μου έχω πράμα ζορισμένο και βουβό’ γράφει ο Σαββόπουλος στο τραγούδι του «Το χειμώνα ετούτο». Ε, λοιπόν ένα κομμάτι λευκό χαρτί κι ένα μολύβι σε προκαλούν να δώσεις φωνή σ’ αυτό το ζορισμένο πράμα, το βουβό, που συνήθως δεν ξέρεις τι είναι και μια ζωή ψάχνεις να το βρεις. Στο δρόμο, μέσα απ’ αυτό το ψάξιμο βρίσκεις διάφορα και αναρωτιέσαι: «αυτό είναι που έψαχνα;»  

Τελικά, μεγαλώνοντας καταλαβαίνεις πως αυτό το βουβό μέσα σου θέλει να σου πει: Ψάξε στα απλά πράγματα, στη φύση, στην καινούρια μέρα, στα πρόσωπα των ανθρώπων που αγαπάς, στα παιδικά χαμόγελα. Εκεί είναι όλα. Κι όταν το βρεις, τότε θέλεις να το μοιραστείς. Για ν’ απλωθούν τα λόγια σου σαν ρούχα καθαρά και να τυλίξουν όσο περισσότερους ανθρώπους γίνεται. Για να πολλαπλασιαστούν σαν κόκκινες παπαρούνες στους κάμπους την άνοιξη. Γιατί χαίρεσαι που το ανακάλυψες και θέλεις να κόψεις τη χαρά σε μικρά κομματάκια και να την μοιράσεις.

Έγραφα- όπως οι περισσότεροι φαντάζομαι- από παιδί. Πάντα μου άρεσε το σχολείο, γιατί δεν είχε μοναξιά. Είχε παιδιά, διαλείμματα, παιχνίδια, βιβλία, όμορφος κόσμος. Ήμουν τυχερός γιατί αυτός ο όμορφος κόσμος είναι και τώρα που μεγάλωσα ο κόσμος μου, μια και είμαι δάσκαλος. Ένας κόσμος από παιδιά. Σου προσφέρει τόσες αφορμές για να γράψεις.

Στην ουσία γράφω για να παρακινήσω τα παιδιά ν’ αλλάξουνε τον κόσμο. Να τον κάνουν πιο δίκαιο, πιο όμορφο. Νομίζω πως είναι χρέος όλων μας. Αφού δεν τα καταφέραμε εμείς, ας βοηθήσουμε τα παιδιά να το κάνουν.

‘Πώς να σωπάσω μέσα μου την ομορφιά του κόσμου’ γράφει σ ένα άλλο τραγούδι του Σταύρου Ξαρχάκου ο Κ. Κινδύνης. Αυτό προσπαθώ να πετύχω και μέσα από τις παρουσιάσεις. Να βοηθήσω τα παιδιά να ανακαλύψουν την ομορφιά του κόσμου που κρύβεται στα βιβλία. Αν αντιληφθούν πόσο πιο όμορφος μπορεί να γίνει ο κόσμος, ίσως να τον αλλάξουν.  Μεγαλώνοντας, θα τους ζητήσουν να χαμηλώσουν τα φτερά. Εμείς οφείλουμε να τα βοηθήσουμε να τα ανοίξουν και να τα κρατήσουν ανοιχτά. Για να πετάξουν, για να φτιάξουν αγκαλιές, για να αγαπήσουν.  

Αυτό που απολαμβάνω περισσότερο απ’ όλα, είναι τα βλέμματα και οι αντιδράσεις των μικρών παιδιών στις παρουσιάσεις. Αυθόρμητες, με χιούμορ, με αγάπη, απρόβλεπτες, σου δείχνουν πάντα τι πραγματικά συμβαίνει όταν γράφεις για παιδιά. Βέβαια είναι και οι μεγάλοι, οι γονείς, οι συνάδελφοι, οι bloggers, οι κριτικοί, όλοι τους όμως μεγάλοι. Βλέπουν τα βιβλία τους ο καθένας μέσα από τα δικά του φίλτρα, αλλά ποτέ δεν μπορούν να το δουν σαν παιδιά, γιατί απλά δεν είναι.

Μπορώ να πω, πως τους πιο όμορφους ανθρώπους τους γνώρισα μέσα από τα βιβλία και νιώθω πολύ τυχερός γι αυτό. Το να γράφεις για παιδιά εμπεριέχει μεγάλη ευθύνη. Πριν καν γράψεις την πρώτη λέξη, πρέπει το μολύβι σου να είναι ποτισμένο με τη λέξη «σεβασμός». Μόνο τότε νομίζω πως αξίζει να ξεκινήσεις. Διαφορετικά δεν υπάρχει κανένας λόγος να το κάνεις».
Θ.Π.
 
Βιβλία του:
Αντάμα, Ίκαρος (2018)       
Αφαιρέθηκα!, Εκδόσεις Πατάκη (2018)      
Ο γίγαντας, Εκδόσεις Πατάκη (2018)        
Από μέσα μου..., Εκδόσεις Παπαδόπουλος (2017)  
Σιλουανή, Ίκαρος (2017)     
Το βρήκα!, Εκδόσεις Παπαδόπουλος (2017)
Απέναντι, Ίκαρος (2015)     
Ο πειρατής Σιντόρε - Ντορεσί, Fagotto (2015)     
Ανάποδα, Ίκαρος (2014)     
Ο έκτος κύκλος, Μορφωτική Εστία Καλαμαριάς (2004)