ΘΕΑΘΗΝΑΙ ΠΡΟΣΩΠΑ ΙΩΑΝΝΑ ΜΠΑΜΠΕΤΑ

της Μαρίας Σούμπερτ

Αν βάλεις κάτι στο νου σου, μπορείς να το πετύχεις.
Αν ονειρευτείς τον εαυτό σου κάπως, μπορείς να γίνεις.
Αν αγαπάς τα βιβλία, μπορείς να βρίσκεσαι όλη μέρα ανάμεσά τους.

Στην μικρή μας χώρα με το αρκετά χαμηλό –σε σχέση με το γενικό πληθυσμό- αναγνωστικό κοινό, το να ονειρεύεσαι πως όταν μεγαλώσεις θα γίνει συγγραφέας είναι τουλάχιστον ύβρις. Καταρχήν πρέπει να πείσεις τον περίγυρό σου πως θα έχεις μια κανονική δουλειά, γιατί προφανώς το συγγραφιλίκι δε θα σε θρέψει. Και έτσι είναι. Οι συγγραφείς που ζουν στη χώρα μας από την έκδοση των βιβλίων τους είναι μετρημένοι στα δάχτυλα ενός χεριού ξυλοκόπου.

Ε, και τι μ’ αυτό; Αφού το ονειρευτήκαμε, θα το κάνουμε. Κι ας έχουμε και μια «κανονική» δουλειά για να μην γκρινιάζει ο κόσμος γύρω μας.

Αυτή είναι η σκέψη μου και κοίτα να δεις, πόσο έχει ταιριάξει με της Ιωάννας Μπαμπέτα, η οποία μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μεταίχμιο το νέο της βιβλίο σε εικονογράφηση Ντανιέλας Σταματιάδη «Παραμύθια με καρπούζι» (εκδόσεις Μεταίχμιο).
 

«Αρκεί μια στιγμή μονάχα για να αλλάξει όλη σου η ζωή. Αρκεί ένας άνθρωπος κάτι να σου πει για να πάρεις μια απόφαση. Αυτός ο κάποιος ήταν ο άντρας μου. «Κυνήγησέ το» μου είπε κι εγώ το έκανα.

Αν κάποιος που αγαπάς σε στηρίζει, τότε νιώθεις δυνατός.
 
Όνειρό μου παιδικό ήταν να γίνω συγγραφέας. Το έλεγα σε λίγους. Δεν τολμούσα να το παραδεχτώ ούτε στον εαυτό μου. Γι’ αυτό το έριχνα στο διάβασμα. Ένιωθα πως δεν έχω σπουδαία πράγματα να πω. Μέχρι που παρακολούθησα ένα σεμινάριο στο ΕΚΕΒΙ όπου εκεί ο Χρήστος Μπουλώτης, με διαβεβαίωσε πως έχω πολλά να πω. Με κοίταξε με ένα βλέμμα όλο αγάπη και μου έδειξε το δρόμο.
Αν κάποιος που θαυμάζεις πιστεύει σε εσένα, τότε πιστεύεις κι εσύ.
 
Κι έτσι κυκλοφόρησε το πρώτο μου βιβλίο «Η Μελίνα ντετέκτιβ»,από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, το 2009.    

Από τότε έγιναν πολλά. Συνέχισα να διαβάζω παιδικά κι όχι μόνο. Αγάπησα και την ποίηση που μισούσα τόσο στο σχολείο. Ξαναδιάβασα κλασικούς που είχα διαβάσει μικρή. Βιβλία μέσα στην τσάντα, πάνω στο γραφείο, δίπλα στο κρεβάτι, στο πάτωμα. Παντού. Έγινε τρόπος ζωής πια. Έγινε η ίδια η ζωή. Ακόμα κι όταν ασχολούμαι με άλλα, το μυαλό μου είναι στα βιβλία. Σε κάποιον ήρωα, σε κάποια φράση, σε κάποια εικόνα. Γράφω, σβήνω, ξαναγράφω, ξανασβήνω.
Αν αγαπήσεις κάτι με πάθος θέλω να πιστεύω πως θα σε αγαπήσει κι αυτό.
 
Η επαφή με τα παιδιά - αναγνώστες στα σχολεία με άλλαξε. Μπαίνω  στην τάξη χαρούμενη αλλά με όλο το βάρος της καθημερινότητας και βγαίνω πετώντας. Ανάλαφρη!
Παίζουμε, γελάμε. Και το κυριότερο, αγαπιόμαστε.
Αν ασχολείσαι με παιδιά, κάποιες στιγμές έχεις την ψευδαίσθηση πως είσαι κι εσύ ξανά παιδί.
 
Στις δύσκολες στιγμές της ζωής μου με παρηγόρησαν τα βιβλία, το γράψιμο και αυτή η επαφή μου με τα παιδιά. Κάπως έτσι γεννήθηκε και το «Παραμύθια με καρπούζι», εκδ. Μεταίχμιο. Αγάπη, απώλεια, αναμνήσεις, μελαγχολία, χαρά, θάλασσα, καλοκαίρι. Αυτές οι λέξεις σχημάτισαν μια ιστορία, στην οποία ο καθένας μπορεί να βρει τον εαυτό του. Να θυμηθεί εκείνες τις μέρες του καλοκαιριού που μια φέτα καρπούζι, μας έκανε ευτυχισμένους. Εκείνες τις στιγμές που έμοιαζαν παραμυθένιες αλλά ήταν αληθινές. Εκείνους τους ανθρώπους που αν και δεν μπορούν να κάτσουν δίπλα μας πια, βρίσκονται μέσα μας. Για πάντα.
 
Για όλα τα παραπάνω, αισθάνομαι ευλογημένη.
Σας ευχαριστώ!»