της Λίλας Παπαπάσχου Χθες το βράδυ διαβήκαμε την πόρτα του Χώρου Ε της Πειραιώς 260 για να βρεθούμε σε μια από τις ωραιότερες παραστάσεις - μεγαλειώδης μέσα στην απλότητά της! - που είδαμε φέτος στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Ο Μάνος Καρατζογιάννης, ένας από τους πιο ταλαντούχους και πολυπράγμονες δημιουργούς της νέας γενιάς, έσκυψε με πραγματική αγάπη και ειλικρινές ενδιαφέρον πάνω από τις Ξένες Πόρτες, το αδημοσίευτο κείμενο που ηχογράφησε και απομαγνητοφώνησε ο μεγάλος μας ποιητής και πεζογράφος, Μάνος Ελευθερίου, πέντε χρόνια πριν από το θάνατό του και το εμπιστεύτηκε στην... – ποιες λέξεις άραγε μπορούν να περιγράψουν αυτό το υποκριτικό φαινόμενο που ακούει στο όνομα Νένα Μεντή; Μέσα από μια μοναδική σύμπραξη χαρισματικών ανθρώπων γεννήθηκε μια παράσταση που επιδρά υπνωτιστικά στο κοινό, προκαλώντας αντιφατικά συναισθήματα, θυμού, αγανάκτησης, αλλά και βαθιάς συμπόνιας για την Βαγγελιώ και κάθε Βαγγελιώ του τότε και...του τώρα.
Η εξαιρετική ηθοποιός μας καθήλωσε από το πρώτο δευτερόλεπτο που εμφανίστηκε στη σκηνή, παρασύροντάς μας μέσα από την καταιγιστική, αφοπλιστικά ανεπιτήδευτη ερμηνεία της, σε ένα επώδυνο, σπαρακτικό, κωμικοτραγικά αστείο οδοιπορικό στη Σύρο, από τις αρχές του 20ου αιώνα κι ύστερα, φωτογραφίζοντας εν αγνοία της όλη τη σύγχρονη ιστορία της χώρας μας, που έχει μάθει να κρύβει καλά τους σκελετούς που έχει στην ντουλάπα της, προτάσσοντας πάντα την θρησκεία και την παράδοση, ως το απόλυτο και αδιαφιλονίκητο καθαρτήριο κάθε πολιτικής και κοινωνικής παθογένειας . Μέσα από την ευαίσθητη σκηνοθετική ματιά του Μάνου Καρατζογιάννη, που με την δραματουργική συνεργασία του Θανάση Νιάρχου και της Χριστιάνας Μαντζουράνη (στενών συνεργατών του Μάνου Ελευθερίου όσο ήταν εν ζωή) μετέτρεψε τις κατακερματισμένες αφηγήσεις της Ευαγγελίας Διγενή, μετέπειτα Ευαγγελίας Πίσσα, γιαγιάς του προσφάτως εκλιπόντα λογοτέχνη, σε έναν στιβαρό μονόλογο, γεμάτο ζωντάνια και γλαφυρότητα, που φωτογραφίζει με ειλικρίνεια και τόλμη τη ζωή στην ελληνική επαρχία, βάζοντας στο επίκεντρο τη γυναίκα , όχι μόνο ως φύλο, αλλά ως διαχρονικό σύμβολο καρτερικότητας, εσωτερικής δύναμης και αυτοθυσίας. Η Βαγγελιώ δεν υπήρξε ποτέ παιδί. Ο δρόμος προς την ενηλικίωση ήταν στρωμένος με τα αγκάθια από τα ροδοπέταλα.. Ένας δρόμος μακρύς και δύσβατος γεμάτος δράκους, μάγισσες και βατράχους που κανένα φιλί δεν θα μπορούσε να μετατρέψει σε πρίγκιπες. Πρώτος πυρήνας βίας και κακομεταχείρισης η ίδια η οικογένειά της. Στη συνέχεια η κοινωνία σε όλες της τις εκφάνσεις. Σύζυγος, μάνα και ζωντοχήρα πριν καν απογαλακτιστεί. Ο έρωτας, το φλερτ, η ανεμελιά της παιδικής ηλικίας έννοιες άγνωστες, μακρινές Δουλειά, ξύλο, δουλειά, γάμος, ξύλο, δουλειά και...φτώχεια...απέραντη φτώχεια. της Λίλας Παπαπάσχου Φεστιβάλ Αθηνών συνέχεια, με την Πειραιώς 260 να μονοπωλεί το ενδιαφέρον του αθηναϊκού κοινού, παρουσιάζοντας μία σειρά από ετερόκλητες παραστάσεις, οι οποίες απευθύνονται στους θεατές μέσα από το διερευνητικό πρίσμα της ίδιας της αφηγηματικής φόρμας του θεάτρου, που στην εποχή μας καλείται να επιτελέσει περισσότερο από ποτέ τον κοινωνικό του ρόλο.
Στο πλαίσιο της στρατευμένης τέχνης – με ένα πολύ σύγχρονο, σουρεαλιστικό twist - το «Κόντρα στην ελευθερία» του καταλανού Εστέβα Σολέρ σε μετάφραση Μαρίας Χατζηεμμανουήλ και σκηνοθεσία Βασίλη Μαυρογεωργίου, έρχεται να μας μιλήσει έξω από τα δόντια, χρησιμοποιώντας μεν τη γλώσσα του θεάτρου του παραλόγου, αλλά μέσα από το φίλτρο ενός νέου σκηνικού λόγου που θυμίζει έντονα in-yer-face-theatre στην πιο εκλεπτυσμένη εκδοχή του, για όλες τις παθογένειες των κοινωνιών του ανεπτυγμένου κόσμου, που έχοντας υποταχθεί στον άκρατο υλισμό, κρύβουν τις διαστροφές τους κάτω από το χαλάκι μίας κατ’ επίφαση κοινωνικοπολιτικής ομαλότητας, με τις ανισότητες, τη φτώχεια, την παιδική κακοποίηση/εκμετάλλευση, τον ρατσισμό και τη βία να σιγοβράζουν κάτω από την comme il faut επιφάνεια μίας επίπλαστης, διαδικτυακής ευδαιμονίας. Το Κόντρα στην ελευθερία είναι το πρώτο έργο της νέας τριλογίας του συγγραφέα με τίτλο Τριλογία της επανάστασης (έχει προηγηθεί η πρώτη τριλογία των Κόντρα του Σολέρ, Κόντρα στην πρόοδο, Κόντρα στον έρωτα, Κόντρα στη δημοκρατία που αποτελούν την Τριλογία της αγανάκτησης και έχει μεταφραστεί σε 16 γλώσσες, διαγράφοντας ήδη μια επιτυχημένη διεθνή πορεία) που περιλαμβάνει επίσης τα έργα Κόντρα στην ισότητα και Κόντρα στην αδελφοσύνη (τις τρεις αρχές της Γαλλικής Επανάστασης του 1789), συμπερασματικά λοιπόν αποτελεί τον κρίκο μιας δραματουργικής αλυσίδας που δεν εξαντλείται στα εννιά μονόπρακτα που παρακολουθήσαμε στον Χώρο Ε της Πειραιώς 260, αλλά αποτελεί μια ολοκληρωμένη καλλιτεχνική πρόταση, που συνδιαλέγεται με το «εδώ και τώρα» της Ευρώπης – και του Κόσμου – με τον συγγραφέα να αντιπαραβάλει το ένδοξο παρελθόν της ως ειρωνική υπενθύμιση και ταυτόχρονα καυστικό σχόλιο στην παρούσα decadence της. της Λίλας Παπαπάσχου «Όλη η δόξα του ανθρώπου, ένα φιλί»
Λατρεύω το ελληνικό καλοκαίρι. Τα ανάλαφρα ρούχα, τα γυμνά πέλματα στην καυτή άμμο, τα θερινά σινεμά, το παγωμένο καρπούζι, τα βράδια με πανσέληνο, την αύρα της θάλασσας και φυσικά το θέατρο σε ανοιχτούς χώρους. Εκτός από το Φεστιβάλ Αθηνών που δίνει δυναμικά το παρόν κάθε καλοκαίρι, στην Αττική - και στην υπόλοιπη Ελλάδα - υπάρχουν εξαιρετικά υπαίθρια θέατρα και τα αντίστοιχα δημοτικά Φεστιβάλ στο πλαίσιο των οποίων παρουσιάζονται καινούργιες, αλλά και επιτυχημένες χειμερινές παραστάσεις, όπως η πολυσυζητημένη «Λωξάντρα» της Μαρίας Ιορδανίδου, σε θεατρική μεταφορά Άκη Δήμου, σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη και την Ελένη Κοκκίδου στον ομώνυμο ρόλο. Έργο αυτοβιογραφικό, γραμμένο μεν το 1962, όταν η συγγραφέας ήταν ήδη σε προχωρημένη ηλικία, αλλά δουλεμένο στο μυαλό της πολλά χρόνια πριν καταγραφεί στο χαρτί, διαδραματίζεται στα τέλη του 19ου με αρχές του 20ου αιώνα, μιλώντας με έναν μαγικά απλό και απόλυτα σύγχρονο τρόπο για όσα διαχρονικά απασχολούν τον άνθρωπο, παραμένοντας ενδιαφέρον, αβίαστα συγκινητικό και σίγουρα επίκαιρο. Το καταγραφικό ύφος του κειμένου θυμίζει ιδιόμορφο ημερολόγιο – με μεταφυσικές προεκτάσεις - μίας ενδιαφέρουσας και πολυδιάστατης προσωπικότητας, η ζωή της οποίας μέσα από την ιδιαίτερη συγγραφική ματιά της Μαρίας Ιορδανίδου μετατράπηκε σε μία καλογραμμένη ηθογραφία, που ξεφεύγει από την στενή έννοια του όρου και εγείρει πολλά υπαρξιακά ερωτήματα, αναζητώντας το πραγματικό νόημα της ζωής στα απλά, καθημερινά πράγματα, όπως είναι ένα καλομαγειρεμένο φαγητό και η συναναστροφή με αγαπημένα πρόσωπα. της Νίκης Ράπτη «Σαϊγκόν». Έναν ύμνο στην ευαισθησία, μια από τις σημαντικότερες παραστάσεις του Φεστιβάλ Αβινιόν το 2017, είχαμε την ευτυχία να παρακολουθήσουμε φέτος για πρώτη φορά στην Ελλάδα, από τη σκηνοθέτιδα Caroline Guiela Nguyen και να απολαύσουμε τόσο κειμενικά, όσο και σκηνοθετικά και ερμηνευτικά, μια μεγάλη θεατρική στιγμή, γεμάτη απόλυτη αυθεντικότητα και ομορφιά. Σαϊγκόν της δεκαετίας του ’50 και Παρίσι της δεκαετίας του ’90. Εποχές και περίοδοι όπου ξετυλίγονται βιώματα των ηρώων τα οποία επιδρούν καθοριστικά στην ζωή τους. Πρόσωπα που συγκρούονται και συνδέονται, θυμούνται, πληγώνονται, λησμονιούνται. Έντεκα χαρακτήρες γαλλικής, βιετναμέζικης και γαλλοβιετναμέζικης καταγωγής, ζωντανεύουν μπροστά μας, σε ένα περιβάλλον με κυρίαρχα τα στοιχεία και θέματα της εξορίας και της μετανάστευσης, της απώλειας και της ισχυρής μνήμης. της Λίλας Παπαπάσχου Διεθνές θέατρο στην Πειραιώς 260, με τον νεαρό Ελβετό δημιουργό Thom Luz να μας ξαναθυμίζει μέσα από ένα ονειρικό, γεμάτο μουσικότητα και ποιητικές εικόνες πολυθέαμα, αυτό που μοιραία οι άνθρωποι ξεχνάμε παρασυρμένοι από τις τρελές ταχύτητες μιας εποχής που προστάζει να διατυπώνουμε την άποψη μας επί παντός επιστητού, δηλώνοντας διαρκώς το παρόν – διαδικτυακό κυρίως γιατί επί της ουσίας είμαστε μάλλον απόντες - και γεμίζοντας την καθημερινότητα μας με «χρήσιμες» πληροφορίες και «χρηστικά» αντικείμενα, εγκλωβισμένοι στον ανθρωποφαγικό ιστό του φαίνεσθαι. Ποιο είναι όμως αυτό που μοιράζεται μαζί μας ο Luz, ως κοινό μυστικό; Πως εν τέλει τα πιο μεγάλα επιτεύγματα της ανθρωπότητας είναι τα πιο «άχρηστα», αυτά που ονομάζουμε «πολυτέλεια», τα περιττά, με την τέχνη να ανήκει εξ' ορισμού σε αυτά, αιχμαλωτίζοντας την στιγμή, το εφήμερο, το μονίμως εκφεύγον.
«Το κορίτσι από το εργοστάσιο της ομίχλης», που παρακολουθήσαμε χθες στο χώρο Δ της Πειραιώς 260 είναι η πιο πρόσφατη δουλειά του Thom Luz, η οποία συμπεριλήφθηκε στη λίστα του φετινού Theatertreffen - Berliner Festspiele με τις 10 καλύτερες παραστάσεις της χρονιάς. Όχι άδικα κατά τη γνώμη μας, εφόσον αποτελεί μία απρόσμενα συγκινητική κατάθεση πνεύματος και κυρίως ψυχής, ενός πραγματικού «μάγου» της εικόνας, που έγινε ευρύτερα γνωστός για το ταλέντο του να δημιουργεί ατμοσφαιρικές παραστάσεις που αφυπνίζουν τις αισθήσεις, ανοίγοντας έναν σχεδόν μεταφυσικό δίαυλο επικοινωνίας με το κοινό, το οποίο καλείται να βγει από τα τετράγωνα και συχνά στενάχωρα κουτάκια της λογικής του και να γίνει μέρος μίας διαφορετικής θεατρικής πραγματικότητας, μέσα από την οποία οι πιο φευγαλέες και ουτοπικές πτυχές της ανθρώπινης εμπειρίας ανάγονται στην ίδια την ουσία της ύπαρξής του ανθρώπου, αφού δεν υπάρχει τίποτα πιο φευγαλέο και εφήμερο από την ίδια την ζωή. Ο χρόνος περνάει ιλιγγιωδώς, σαρώνοντας τα πάντα στο πέρασμά του, μετατρέποντας την ύλη στην οποία όλοι υποκλινόμαστε ως τον μόνο θεό της εποχής, σε ατμό…καπνό…σκόνη. Στην προκειμένη περίπτωση ομίχλη. της Λίλας Παπαπάσχου «Του έρωτα μέγα κακό, σπαράζεις τους ανθρώπους, με ματωμένους κόπους, αυτοί που αγάπησαν πενθούν, για όλη τους τη ζωή» Μέσα στην decadent αίγλη, ενός πάλαι ποτέ πολυτελούς ξενοδοχείου, που πλέον λειτουργεί ως εναλλακτικός θεατρικός χώρος στην καρδιά της Αθήνας, ο σκηνοθέτης Δημήτρης Γεωργαλάς παρουσιάζει από τις 20 Ιουνίου και για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων, ένα από τα εμβληματικότερα έργα της παγκόσμιας δραματουργίας, την «Μήδεια» του Ευριπίδη, στην υπέροχη - και κατ’ εμέ αξεπέραστη - μετάφραση του Γιώργου Χειμωνά.
Η παράσταση που παρακολουθήσαμε στο Μπάγκειον πρωτοπαρουσιάστηκε πριν δύο χρόνια στο Εθνικό Θέατρο της Χάγης, STET- the English Theatre, όπου για πρώτη φορά ακούστηκε η τραγωδία στα ελληνικά, αποσπώντας διθυραμβικές κριτικές. Ο Δημήτρης Γεωργαλάς, ο οποίος εδώ και δύο χρόνια μετά το πρώτο ανέβασμα, συνεχίζει να πειραματίζεται και να δουλεύει πάνω στον λόγο του Ευριπίδη με την μετάφραση του Γιώργου Χειμωνά να αποτελεί από μόνη της μία γνήσια καλλιτεχνική πρόταση, δημιούργησε μία ατμοσφαιρική σκηνική περιπέτεια λόγου, εικόνας και έντονης σωματικότητας, που απεικονίζει στα πρόσωπα της Μήδειας και του Ιάσονα, τη μετωπική σύγκρουση δύο διαφορετικών κόσμων και την παράλληλη γέννηση μίας νέας τάξης πραγμάτων, στην οποία όπως διέβλεψε ο παρεξηγημένος ως μισογύνης τραγικός ποιητής, η γυναίκα θα έχει τον πρώτο λόγο. Ο υλισμός, η κυνικότητα και ο εξορθολογισμός του Δυτικού Κόσμου συγκρούονται με την ιεροτελεστική κουλτούρα, τον αποκρυφισμό και τον αισθησιασμό της Ανατολής με καταστροφικές συνέπειες, σε έναν πόλεμο που μαίνεται εδώ και εκατομμύρια χρόνια, αφήνοντας αμφότερους...ηττημένους. Ο Δημήτρης Γεωργαλάς επέλεξε - πολύ σοφά κατά τη γνώμη μας - να μεταφέρει στη σκηνή την πασίγνωστη και πολυανεβασμένη τραγωδία του Ευριπίδη ως ένα έργο συνόλου, αναδεικνύοντας τη διαχρονικότητα, το συμβολικό χαρακτήρα, την πολυπλοκότητα των ηρώων του Ευριπίδη και φυσικά την αξία και την ομορφιά ενός λόγου ωμά ποιητικού, που μετατρέπει τις αιχμηρές στιχομυθίες και τα αριστοτεχνικά γραμμένα χορικά σε αποφθέγματα ζωής, που όχι μόνο αφορούν τον σύγχρονο άνθρωπο, αλλά ταυτόχρονα φωτογραφίζουν και την αρχέγονη φύση του σε όλο το φως και το σκοτάδι της. της Λίλας Παπαπάσχου Μνήμες ξεθωριασμένες σαν παλιές ασπρόμαυρες φωτογραφίες. Κορμιά αποστεωμένα, ξυρισμένα κεφάλια και πρόσωπα χωρίς μάτια που κοιτούν χωρίς να κοιτάζουν το φακό φορώντας τη χαρακτηριστική ριγέ στολή με το αστέρι καρφιτσωμένο στο μέρος της καρδιάς. Στρατόπεδα συγκέντρωσης - επίγεια κολαστήρια με τον καπνό να βγαίνει από τα κρεματόρια, κάνοντας στάχτη κάθε έννοια ανθρωπισμού. Δεκάδες ταινίες, τραγούδια, βιβλία, ντοκιμαντέρ με προσωπικές μαρτυρίες για το Ολοκαύτωμα κι όμως ακόμα και σήμερα υπάρχουν άνθρωποι που αμφισβητούν τα ιστορικά γεγονότα μιλώντας για παγκόσμιες συνωμοσίες και σκοτεινά συμφέροντα των Εβραίων. Άνθρωποι που αρνούνται να πιστέψουν αυτό που τα μάτια τους δεν μπορούν να αρνηθούν.
Η γνωστή δραματολόγος και σκηνοθέτις Έλενα Καρακούλη μοιάζει να επέλεξε πολύ συνειδητά και κατόπιν διεξοδικής έρευνας το έργο του Ισπανού Χουάν Μαγιόρκα, μεταφρασμένο υποδειγματικά από την μετρ του είδους Μαρία Χατζηεμμανουήλ, δημιουργώντας μία συν-κινητική παράσταση για την ευκολόπιστη ανθρώπινη φύση, την πολιτική προπαγάνδα, την επιλεκτική μας μνήμη και την διαχρονική τάση του ανθρώπου να εθελοτυφλεί, φέρνοντας τον καθένα από εμάς αντιμέτωπο με τη δική του πλάνη, μέσα από μια λεπτοδουλεμένη, πολυμεσική σκηνική σύνθεση, στην οποία υπάρχει ουσιαστική συνδιαλλαγή της θεατρικής πράξης με την βίντεο–προβολή που δημιούργησε αριστοτεχνικά ο Άγγελος Παπαδόπουλος και στην προκειμένη περίπτωση αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της δραματουργικής πλοκής και όχι σκηνοθετικό τρικ εντυπωσιασμού. της Νίκης Ράπτη Οι «Μεταμορφώσεις» του Οβίδιου, ζωντάνεψαν με ανεπανάληπτο τρόπο στην Πειραιώς 260 στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου 2019, από την αγαπημένη και πολυδύναμη Ομάδα C. for Circus, σε σκηνοθεσία Ειρήνης Μακρή και Παύλου Παυλίδη. Ένα πασίγνωστο επικό ποίημα (χωρισμένο σε 15 βιβλία), συμβολικό και πλούσιο σε αναφορές και εμπνεύσεις από τους μύθους της αρχαίας ελληνικής και ρωμαϊκής αρχαιότητας που έχουν σχέση με τo γεγονός της υπερφυσικής μεταμόρφωσης.
Σε αυτήν την υπέροχη παράσταση κυριαρχεί ο λόγος, η μουσικότητα και η κίνηση. Συνυπάρχουν και συνδιαλέγονται τα πολύπλοκα αλλά και καθαρά νοήματα που προκύπτουν μέσα από μια σειρά ιστοριών που σχετίζονται με τον έρωτα και τη βία, με το βαθιά «ανθρώπινο». Η αφήγηση, ο διάλογος, οι ήχοι, τα σκηνικά και τα κοστούμια, οι φωτισμοί και η φρέσκια, σύγχρονη και δυναμική σκηνοθετική ματιά, προσέφεραν μια εντυπωσιακή εικόνα από κομμάτια πολύτιμα που το καθένα αποκτά ιδιαίτερο και υψηλό νόημα από μόνο του αλλά και σε συνάρτηση με το άλλο. Ο λόγος και η μουσική συνομιλούν, η αφήγηση με τους ήχους συνδέονται και οι ερμηνευτές επικοινωνούν. Απόλυτα και ουσιαστικά. Μεταξύ τους, με τον εαυτό τους αλλά και με το κοινό. Με χιούμορ, εξαιρετικό βάθος και πολλαπλές αναγνώσεις καθώς ξετυλίγονται ένα-ένα τα επίπεδα ενός κειμένου με συγκλονιστικές εικόνες που αποκτούν μια ουσιαστική θεατρική οντότητα και παρουσιάζονται σε εμάς με γενναιοδωρία και αγάπη. της Λίλας Παπαπάσχου «Δεν ερωτευόμαστε τους άλλους. Αλλά αυτό, σε αυτούς, που μας λείπει και που ψάχνουμε για εμάς»
Πάνω σε αυτήν την ψυχαναλυτική συνθήκη ο γνωστός ηθοποιός και σκηνοθέτης Θάνος Σαμαράς, δημιούργησε μία παράσταση φεστιβαλικών προδιαγραφών, μία μοντέρνα αναπαράσταση όλων των κλασικών, παραδοσιακών στερεοτύπων στην πλήρη αποδόμησή τους, αποτολμώντας μία πολύσημη σκηνική σύνθεση προορισμένη να διχάσει, να θυμώσει, να προβληματίσει, να ενοχλήσει και να γεννήσει πλήθος παρ-ερμηνειών, κάτι που θεωρώ πως αποτελεί και τη μεγαλύτερη επιτυχία της. Μετά τον «Ευαγγελισμό της Κασσάνδρας» ο Θάνος Σαμαράς, επέλεξε να καταβυθιστεί ξανά στον γεμάτο πεσιμιστικό λυρισμό, αντικομφορμιστικό λογοτεχνικό κόσμο του Δημήτρη Δημητριάδη, μεταφέροντας για πρώτη φορά στη σκηνή τον «Χρύσιππο». Ποιος είναι αυτός ο σκανδαλωδώς όμορφος νέος που η εμφάνιση του «αιχμαλωτίζει» όσους τον συναντούν – εγκλωβίζοντας και τον ίδιο στο αψεγάδιαστο πορτραίτο του - και γιατί ο Θάνος Σαμαράς επέλεξε να τον αφήσει να λάμψει δια της απουσίας του, επιτρέποντας σε όλους τους άλλους - πλην του ιδίου - να αφηγηθούν την ιστορία του, που είναι εν τέλει η δική τους (η δική μας…) προσωπική ερωτική ενηλικίωση. Ο Χρύσιππος μεταμορφώνεται εδώ στον ίδιο τον έρωτα, που συμβολίζεται ως ένα πελώριο λούτρινο sex-toy το οποίο άγεται και φέρεται, ικανοποιώντας τις διαφορετικές όψεις της ίδιας διαστροφικής αλήθειας.. Τι είναι κανονικό στον έρωτα; Ποια είναι τα όρια και ποιος τα βάζει.; Πόσο πουριτανοί ή αντίστοιχα πόσο ψευδώς ανοιχτόμυαλοι και προοδευτικοί είμαστε ως άτομα και ως κοινωνίες; Πόσο καθοριστικός είναι ο ρόλος της οικογένειας στην διαμόρφωση της σεξουαλικότητάς του ατόμου; Υπάρχουν μη δυσλειτουργικές οικογένειες; της Λίλας Παπαπάσχου Κυριακή 2 Ιουνίου, με την επαναληπτική εκλογική διαδικασία των Δημοτικών και Περιφερειακών εκλογών να μονοπωλεί το δημοσιογραφικό ενδιαφέρον, αλλά και ένα Θέατρο Αλκμήνη κατάμεστο από κόσμο, να αποδεικνύει πως «οι κυβερνήσεις πέφτουνε», αλλά η τέχνη και ο πολιτισμός παραμένουν πάντα στην κορυφή, κερδίζοντας την ψήφο εμπιστοσύνης του κόσμου, που εν τέλει βρίσκει στο θέατρο περισσότερη αλήθεια απ’ ότι στην…πραγματική ζωή.
Οι «Επικίνδυνες Μαγειρικές», μια παράσταση που αποτελεί τη θεατρική εκδοχή του ομότιτλου μυθιστορήματος του Ανδρέα Στάικου, το οποίο έχει μεταφραστεί σε 34 γλώσσες, έχει ανέβει στην Comédie-Française στο Παρίσι, καθώς και σε πολλά άλλα θέατρα του κόσμου και έχει μεταφερθεί με επιτυχία στον κινηματογράφο, είναι ένας ύμνος στη ζωή και στον έρωτα, στην πιο απενεχοποιημένη και συμποσιακή μορφή τους. Η γνωστή ηθοποιός και σκηνοθέτις Κερασία Σαμαρά, έχοντας στη διάθεσή της έναν εξαιρετικό θίασο νεότερων και καταξιωμένων ηθοποιών με προεξέχοντα τον μύστη Κωνσταντίνο Τζούμα, κατάφερε με αξιοσημείωτη επιτυχία να μεταφέρει στη σκηνή όλο τον ερωτισμό και την αισθαντικότητα, αλλά και την γλυκόπικρη αλληγορία του βιβλίου, δίνοντας στην κάθε λέξη, στην κάθε φράση, στον κάθε αναστεναγμό ευχαρίστησης, ηδονής και απελπισίας, το νόημα που τους αξίζει. της Νίκης Ράπτη «Ex Libris». Μια καταπληκτική, απόλυτα πρωτότυπη παράσταση, ύμνο στην έμπνευση και τη φαντασία, είχαμε τη μεγάλη χαρά να παρακολουθήσουμε στη Σχολή Μωραΐτη από την Ομάδα Θεάτρου «Νοητή Γραμμή», σε σύλληψη και σκηνοθεσία της εξαιρετικής Όλγας Ποζέλη και να βιώσουμε μια συγκλονιστική εμπειρία μέσα από τα κείμενα των Ανδρέα Φλουράκη, Άκη Δήμου, Σοφίας Καψούρου, Γλυκερίας Μπασδέκη, Μαρίας Γουλή και Θεώνης Δέδε.
Το βιβλίο ως κυρίαρχος πρωταγωνιστής, ψιθυρίζει τις ιστορίες του. Και καλεί τον καθένα από εμάς να συμμετέχουμε σε αυτές με όλες μας τις αισθήσεις. Να αφουγκραστούμε τις λεπτομέρειες και να ταξιδέψουμε σε ένα σύμπαν με ιδέες, γοητευτικό ρεαλισμό και αληθινή μαγεία. H αφή, η όσφρηση, η ακοή και η όραση, το πνεύμα και η ψυχή του θεατή-αναγνώστη, μια εγρήγορση σωματική και πνευματική, κινητοποιούν μια διάθεση ανακάλυψης όλων αυτών των στοιχείων που στέκονται ικανά να μας παρασύρουν σε ένα βιβλίο και να αιχμαλωτίσουν τη σκέψη και την καρδιά μας. Βλέπουμε τότε τις σιωπές και τις παύσεις, τις γραμματοσειρές και τα ίχνη. Αυτά που αφήνει ο χρόνος και η λήθη. Τρυφερά και ανελέητα. Αναπόφευκτα και μοιραία. Μέσα από τον ήχο, τον τρόμο, τον στοχασμό, την απεύθυνση. Τα βιβλία και οι έξοχοι ηθοποιοί μας κοιτούν στα μάτια και εμείς βυθιζόμαστε γλυκά στις ζωές τους. Αυτές που πλάθουν και πλάθονται μπροστά μας και μέσα μας. της Λίλας Παπαπάσχου Στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων, έναν από τους λίγους χώρους στην Αθήνα που ανταποκρίνεται απόλυτα σε αυτό που πρεσβεύει, δηλαδή έναν εναλλακτικό πολυχώρο, παρακολουθήσαμε για μία ακόμη φορά τέχνη υψηλή, απολαμβάνοντας μία παράσταση που φέρνει την αρχαία τραγωδία στο σήμερα με τον πλέον σύγχρονο και ευφάνταστο τρόπο, χωρίς ωστόσο να την αποστερεί από το δραματουργικό μεγαλείο και το ερμηνευτικό μέγεθός της.
Η ομάδα Elephas Tliensis που πήρε το όνομά της από τον νάνο ελέφαντα της Τήλου, ο οποίος προκειμένου να επιβιώσει αναγκάστηκε να «συρρικνωθεί», καταπιάνεται - μετά τον «Οδυσσέα» του Τζαίημς Τζόυς που παρουσιάστηκε με επιτυχία πέρυσι στο Φεστιβάλ Αθηνών – με τον Φιλοκτήτη του Σοφοκλή. Ο Δημήτρης Αγαρτζίδης και η Δέσποινα Αναστάσογλου συνυπογράφουν την δραματουργική επεξεργασία και την σκηνοθεσία, ο Γιώργος Μπλάνας τη μετάφραση και ο Παύλος Παυλίδης την πρωτότυπη μουσική, σε μία ολοκληρωμένη σκηνική πρόταση που λειτουργώντας σχεδόν ψυχαναλυτικά, ξεκλειδώνει σκέψεις και συναισθήματα που «βασανίζουν» τον άνθρωπο στο διηνεκές, εφόσον ο καθένας από εμάς, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, συν-υπάρχει με την «πληγή» του, δίνοντας μία καθημερινή μάχη με τις φοβίες, τις ανεπάρκειες, τις εμμονές του. Πόσο δύσκολο είναι τελικά να μετακινηθούμε από τη θέση μας και να πλησιάσουμε τον συνάνθρωπό μας; της Λίλας Παπαπάσχου «Η ζωγραφική μου είναι ορατές εικόνες που δεν κρύβουν κάτι – προκαλούν μυστήριο και πράγματι όταν κάποιος βλέπει έναν από τους πίνακές μου, θέτει στον εαυτό του αυτήν την απλή ερώτηση: «Τι σημαίνει αυτό;». Οι πίνακές μου δεν σημαίνουν κάτι, επειδή και το μυστήριο δεν σημαίνει κάτι – είναι απλώς άγνωστο»
Rene Magritte (21 Νοεμβρίου 1898 – 15 Αυγούστου 1967) Η φετινή σεζόν του Θεάτρου Άλφα.Ιδέα ρίχνει αυλαία με τον πλέον εμφατικό τρόπο, παρουσιάζοντας για δύο μόνο παραστάσεις, τη Δευτέρα που μας πέρασε και την Κυριακή που μας έρχεται 19/5, την ολοκληρωμένη εκδοχή της νέας performance της ομάδας New_ton Company, με τίτλο «four no reason». Η εντυπωσιακή σκηνική σύνθεση της οποίας τη σύλληψη, χορογραφία και σκηνοθεσία υπογράφει η ταλαντούχα Νάντια Παλαιολόγου είναι κάτι παραπάνω από ένα εικαστικό/χορευτικό δρώμενο, εμπνευσμένο από τον κόσμο του Rene Magritte. Είναι ένα ευφυέστατο σχόλιο πάνω στην έννοια αυτού που αποκαλούμε πραγματικότητα, μέσα από ένα περιπετειώδες ταξίδι στο έργο, αλλά και στην προσωπικότητα του ανατρεπτικού Βέλγου ζωγράφου, που υπήρξε μία από τις χαρακτηριστικές φυσιογνωμίες του ευρωπαϊκού σουρρεαλισμού, με σαφείς επιρροές από το καλλιτεχνικό κίνημα του ντανταϊσμού. της Λίλας Παπαπάσχου Ο γνωστός και πάντα τολμηρός (χωρίς εισαγωγικά) σκηνοθέτης Ένκε Φεζολλάρι έρχεται αντιμέτωπος (πάλι χωρίς εισαγωγικά) με τον Μαξίμ Γκόρκι, έναν από τους κορυφαίους συγγραφείς της παγκόσμιας λογοτεχνίας, διασκευάζοντας και σκηνοθετώντας την πρώτη εκδοχή της «Βάσσα Ζελεσνόβα», σε μετάφραση Αλέξανδρου Κοέν. Ένα έργο αποκαλυπτικό, που γράφτηκε το μακρινό 1910 και αντικατοπτρίζει απόλυτα τις οικογενειακές παθογένειες, τις διαχρονικές υπαρξιακές και φιλοσοφικές μας αναζητήσεις, τον ανθρώπινο αμοραλισμό και τις ταξικές διαφορές, ζητήματα που μας απασχολούν από καταβολής κόσμου και παραμένουν αναπάντητα στο διηνεκές.
Ο Ένκε Φεζολλάρι επιλέγοντας τον Πολυχώρο VAULT - έναν χώρο που δεν διστάζει να παρουσιάσει πολυπρόσωπες παραστάσεις με υψηλές σκηνικές απαιτήσεις κερδίζοντας έως τώρα όλα τα φιλόδοξα θεατρικά του στοιχήματα - ουσιαστικά δείχνει το δρόμο για μία εντελώς διαφορετική, λιγότερο σοβαροφανή και πιο σύγχρονη προσέγγιση των κλασικών κειμένων, πιο προσιτή σε ένα ευρύτερο κοινό, με έμφαση στο λόγο και την σημειολογία των χαρακτήρων που δεν είναι ποτέ μόνο ρόλοι, αλλά συμβολικές αποτυπώσεις των εκάστοτε κοινωνικοπολιτικών και ιστορικών συνθηκών/αλλαγών που τους ετεροκαθορίζουν. της Λίλας Παπαπάσχου Σε έναν από τους πιο όμορφους και ιδιαίτερους πολυχώρους της Αθήνας, στο Θέατρο Αμαξοστοιχία – Τρένο στο Ρουφ, παρακολουθήσαμε μία παράσταση κομψοτέχνημα, που φέρει την σκηνοθετική υπογραφή ενός πολύ ταλαντούχου καλλιτέχνη, του Ευθύμη Χρήστου.
Το έργο του Philip Ridley Vincent River αποδόθηκε από τον ικανότατο Αντώνη Γαλέο σε «Vincent», με εύστοχο υπότιτλο Αίμα στο χιόνι και πατώντας πάνω στην κοφτή, ωμή και ταυτόχρονα λακωνική μετάφρασή του, ο Ευθύμης Χρήστου καθοδηγεί υποκριτικά δύο σπάνιας ποιότητας και σκηνικής γοητείας ηθοποιούς, την γνωστή και καταξιωμένη Μαρία Ζορμπά και τον χαρισματικό Δημήτρη Φουρλή. Η Anita & ο Davey, που φαινομενικά δεν έχουν τίποτα κοινό, αλλά η μοίρα τους ένωσε με τρόπο σχεδόν μεταφυσικό, έρχονται πρόσωπο με πρόσωπο, για να βιώσουν μια δριμύτατη και ταυτόχρονα λυτρωτική μετωπική σύγκρουση. της Νίκης Ράπτη To θεατρικό έργο του Στέφανου Παπατρέχα «Φροσύνη» παρουσιάζεται στο Θέατρο Άβατον, σε σκηνοθεσία Λάζαρου Βαρτάνη και Στέφανου Παπατρέχα.
Μια νεαρή ηθοποιός, προετοιμάζεται μέσα σε μια νύχτα να προσεγγίσει το πρόσωπο της Φροσύνης, μιας γυναίκας που αγάπησε και αγαπήθηκε και βρήκε τραγικό τέλος στη λίμνη Παμβώτιδα με διαταγή του Αλή Πασά. Ο θεατής έχει τη δυνατότητα να «βουτήξει» με πάθος στη γυναικεία ιδιοσυγκρασία και ψυχοσύνθεση μέσα από τα μάτια της Φροσύνης, μιας γυναίκας, μητέρας, συζύγου, ενός πλάσματος ανθρώπινου που παράφορα ζει και πεθαίνει. Που τιμωρείται, θυμώνει, ερωτεύεται, αδικείται, ερμηνεύεται και ερμηνεύει, μέσα σε πλαίσια κοινωνικά και συνθήκες, γεγονότα και πρόσωπα, που την καθορίζουν και χτίζουν το βίωμα της στον κόσμο του έρωτα και του καθήκοντος, απέναντι στο γεγονός του θανάτου. Το ταξίδι της και ταξίδι μας στον χρόνο, γίνεται πραγματικότητα μέσα από την υπέροχη ερμηνεία της αέρινης και γοητευτικής Σύνθιας Μπατσή, μιας ηθοποιού με χαρακτηριστική σκηνική άνεση και δυναμική -σωματική και συναισθηματική- που εντυπωσιάζει και συγκινεί. της Λίλας Παπαπάσχου Η γνωστή, βραβευμένη και πάντα δραστήρια θεατρική ομάδα AbOvo, παρουσιάζει στην Κεντρική Σκηνή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, το «Μυγοφαές» (πρωτότυπος τίτλος Fairfly) του Ζουάν Γιάγκο (αρχική ιδέα θίασος La Calórica) σε μετάφραση Μαρίας Χατζηεμμανουήλ και μουσική Φοίβου Δεληβοριά. Το αστείο, ιδιοφυές, καυστικό και σίγουρα επίκαιρο έργο του Ισπανού συγγραφέα ανέβηκε για πρώτη φορά στη Βαρκελώνη το 2017, με μεγάλη επιτυχία, κερδίζοντας δύο βραβεία MAX για καλύτερο συγγραφέα και για καλύτερο έργο – αποκάλυψη. Η χώρα μας αποτελεί μόλις το δεύτερο σταθμό του και χαιρόμαστε πολύ που μας δόθηκε η ευκαιρία να παρακολουθήσουμε μία τόσο προσεγμένη «οικολογική κωμωδία για την τραγωδία της οικονομίας», όπως την χαρακτηρίζουν οι δημιουργοί της.
Οι ηθοποιοί Γιώργος Αγγελόπουλος, Βάσω Καβαλιεράτου, Γιάννης Σαρακατσάνης, και Σωσώ Χατζημανώλη υποδύονται τους 30something υπαλλήλους-στελέχη μίας οικογενειακής επιχείρησης που παράγει παιδικές τροφές και όπως πολλές παρόμοιες εταιρείες μαστίζεται από την κρίση, με τους εργαζόμενους σ΄αυτήν να απειλούνται άμεσα – ή έστω μακροπρόθεσμα – με απόλυσεις. Οι τέσσερις φίλοι και συνάδελφοι φανερά αναστατωμένοι και ανήσυχοι για το μέλλον τους στην εταιρεία – και γενικότερα το μέλλον τους– συγκροτούν επιτροπή αγώνα και οι ιδέες πέφτουν στο τραπέζι βροχή, με τη μία να αντικρούει επί της ουσίας την άλλη, οδηγώντας τους σε «επαναστατικό» αδιέξοδο. Ώσπου ξαφνικά το θαύμα γίνεται, η τέλεια ιδέα βρίσκεται και τώρα το μόνο που μένει είναι να βρεθούν τα κατάλληλα μέσα για την υλοποίηση της. Τι, δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα; της Λίλας Παπαπάσχου «Ο Αμπιγιέρ», το αυτοβιογραφικό έργο του Ronald Harwood, σε σκηνοθεσία Μανώλη Δούνια, που γνώρισε μεγάλη επιτυχία την περσινή σεζόν, επέστρεψε στη Β’ Σκηνή του Θεάτρου Οδού Κεφαλληνίας, για να ρίξει και φέτος τους προβολείς του πάνω στους πολυδιάστατους ανθρώπους του θεάτρου, μεταφέροντας μας στο προσκήνιο, αλλά κυρίως στο παρασκήνιο μιας τέχνης που καταφέρνει να κάνει οικογένεια ετερόκλητους ανθρώπους και συχνά λειτουργεί ως καταφύγιο…κατατρεγμένων ψυχών.
Με δραματουργικό φόντο την Αγγλία του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και ηχητική υπόκρουση τις προειδοποιητικές σειρήνες των αεροπορικών βομβαρδισμών, μεταφερόμαστε στο ετοιμόρροπο θέατρο κάποιας επαρχίας της Αγγλίας για να βιώσουμε μαζί με τους ήρωες του έργου την αγωνία για το αν τελικά θα πραγματοποιηθεί η 227η παράσταση του «Βασιλιά Ληρ». Κανείς, εκτός από τον αφοσιωμένο του Αμπιγιέρ/Μάνος Βακούσης, τον «διαταραγμένο» Νόρμαν, δεν θεωρεί ικανό τον γερασμένο, κουρασμένο και άρρωστο Σερ/Αλέξανδρος Μυλωνάς να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Κι όμως ο παλαίμαχος ηθοποιός τους ξαφνιάζει όλους και εμφανίζεται στο θέατρο, πιστός στο ραντεβού με το κοινό του που εν μέσω πολέμου και των δεινών που αυτός συνεπάγεται, τον χρειάζεται περισσότερο από ποτέ. της Λίλας Παπαπάσχου «Στέλλα Κοιμήσου». Μετά από δύο πολύ επιτυχημένες θεατρικές περιόδους στο Εθνικό Θέατρο, η θρυλική πλέον παράσταση προστέθηκε στο καλλιτεχνικό πρόγραμμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου και παρουσιάζεται από το φθινόπωρο του 2018 στο θέατρο Τζένη Καρέζη, για να μας ξυπνήσει και πάλι από το λήθαργο του «καπιταλιστικού εφησυχασμού» μας, συνεχίζοντας τη θριαμβευτική πορεία της και γεμίζοντας ασφυκτικά (ακόμα και ανήμερα της 25ης Μαρτίου που την είδαμε εμείς ) τη νέα της θεατρική στέγη.
Ο γνωστός -και πάντα αιρετικός - κινηματογραφιστής Γιάννης Οικονομίδης, έρχεται ξανά σε επαφή με το θέατρο (το 2006 είχε αναθέσει στην ομάδα 90οC τη διασκευή και τη μεταφορά στο θέατρο της ταινίας του «Σπιρτόκουτο», που την αμέσως επόμενη περίοδο βραβεύτηκε με βραβείο κοινού στην κατηγορία «νεοελληνικού έργου») γράφοντας και σκηνοθετώντας μια παράσταση γροθιά στο στομάχι που δεν διστάζει να πει τα πράγματα με το όνομά τους, παρουσιάζοντας μια πραγματικότητα που ενώ φαινομενικά μοιάζει πολύ μακρινή από την καθημερινότητά του μέσου Έλληνα, τηρουμένων των αναλογιών αγγίζει τους πιο μύχιους φόβους μας και τα πιο ταπεινά ένστικτα μας, βάζοντας μας στα άδυτα ενός κόσμου διεφθαρμένου ως το κόκαλο και υποταγμένου στην πιο νοσηρή εκδοχή της εξουσίας και του άκρατου υλισμού, εκεί που ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. της Νίκης Ράπτη Το συγκλονιστικό έργο του Χάρολντ Πίντερ «Ένας ανεπαίσθητος πόνος» παρουσιάζεται στο Θέατρο Μπιπ, σε σκηνοθεσία της Χριστίνας Χριστοφή.
Το έργο προοριζόταν αρχικά για το ραδιόφωνο, (πρωτότυπος τίτλος: A slight ache), γράφτηκε το 1958 και υπήρξε το τέταρτο για τον συγγραφέα. Με πλήθος από αρετές και φιλοσοφικά ερωτήματα, σε σχέση με την ύπαρξη και το βαθύτερο νόημα της, o μεγάλος δραματουργός έχτισε έναν κόσμο γύρω από την απλότητα και την πολυπλοκότητα των ανθρώπινων σχέσεων. Τη συνύπαρξη. επιμέλεια αφιερώματος Λίλα Παπαπάσχου & Νίκη Ράπτη 27 Μαρτίου - Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου. Και μετά το αφιέρωμα στο θέατρο για παιδιά που ανέλαβε η ειδική επί του θέματος Μαρία Σούμπερτ, συνεχίζουμε με τους ενήλικες, αν κι εμείς στο Θεαθήναι γιορτάζουμε το θέατρο - χωρίς ηλικιακά ή άλλα όρια -κάθε μέρα, παρουσιάζοντας και προσπαθώντας να βρεθούμε σε όσες περισσότερες παραστάσεις μπορούμε (και θέλουμε...).
Ειδικά για σήμερα ετοιμάσαμε ένα πολύ ξεχωριστό αφιέρωμα στην πιο ζωντανή, άμεση, εφήμερη, ενδιαφέρουσα, διαδραστική και συνάμα συναρπαστική τέχνη, το θέατρο. Ζητήσαμε λοιπόν από αγαπημένους καλλιτέχνες, να μοιραστούν μαζί μας τις σκέψεις τους για το τι σημαίνει για τους ίδιους. η ίδια η έννοια της θεατρικής δημιουργίας. Τους ευχαριστούμε όλους για την άμεση ανταπόκριση και τον πολύτιμο χρόνο τους & τους αφήνουμε να σας ταξιδέψουν με τον δικό τους μοναδικό τρόπο στη μαγεία του θεάτρου... της Νίκης Ράπτη Το θεατρικό έργο του πολυτάλαντου Θωμά Τσαλαπάτη «Η Μόνικα Βίτι δεν θυμάται πια» παρουσιάζεται στο Θέατρο 104, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.15, σε σκηνοθεσία της χαρισματικής Νικόλ Δημητρακοπούλου.
Πρόκειται για ένα συναρπαστικό κείμενο που ξεκίνησε ως χρονογράφημα στη στήλη «Ανοχύρωτη Πόλη» στην εφημερίδα των Συντακτών. Το θεατρικό έργο ανέβηκε για πρώτη φορά σε μορφή αναλογίου το 2018, στο Maison de la Poésie στο Παρίσι, σε σκηνοθεσία Laurence Campet και μετάφραση της Clio Mavroeidakos καθώς και στο Φεστιβάλ Αναλόγιο στο Θέατρο Τέχνης της οδού Φρυνίχου, σε σκηνοθεσία Νικόλ Δημητρακοπούλου. της Λίλας Παπαπάσχου 19 Μαίου 1962, Madisson Square Garden της Νέας Υόρκης, με φόντο τα γενέθλια του Τζον Κέννεντυ. Δύο μύθοι συναντιούνται για μία και μοναδική φορά. Η Μαρία Κάλλας και η Μέριλιν Μονρόε. Φέτος, στο Θέατρο Άλφα.Ιδέα η Άρτεμις Γρύμπλα και ο Κωνσταντίνος Μπιμπής σκηνοθετούν με τρυφερότητα, χιούμορ και εξομολογητική διάθεση το ευφυέστατο ως σύλληψη κείμενο της Ομάδας Dots, ξαναφέρνοντας κοντά τις δύο εμβληματικές αυτές γυναίκες - δύο μυθικές σταρ - που έζησαν και πέθαναν...μόνες.
ΤΟ ΘΕΑΘΗΝΑΙ ΒΡΕΘΗΚΕ ΣΤΟ ΜΕΓΑΡΟ ΜΟΥΣΙΚΗΣ & ΣΤΟ ΜΙΟΥΖΙΚΑΛ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΑΡΑΜΗ «ΟΙ ΣΤΟΙΧΕΙΩΜΕΝΟΙ»6/3/2019
του Χρήστου Γκόντζου Το γεφύρι της Άρτας, Το τραγούδι του νεκρού αδελφού και Το στοιχειό της Χάρμαινας… τρία ποιητικά αριστουργήματα της δημοτικής μας παράδοσης με κοινό γνώρισμα τις μεταφυσικές προεκτάσεις τους έρχονται να συντεθούν σε ένα έργο (Μιούζικαλ) με τίτλο «Οι Στοιχειωμένοι». Μάλιστα στο τελευταίο κατά σειρά ποιητικό πόνημα το πρωτότυπο λιμπρέτο συντέθηκε από τον ποιητή Σωτήρη Τριβιζά. Μουσική Δημήτρης Μαραμής…
Το Θεαθήναι είχε την χαρά να παρευρεθεί στην δεύτερη και τελευταία παράσταση του μιούζικαλ του Δ.Μαραμή, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών στην αίθουσα Α. Τριάντη την πρώτη ημέρα της άνοιξης του 2019. της Λίλας Παπαπάσχου Απ’ ότι όλα δείχνουν, υπάρχουν πολλοί λόγοι - και φέτος - για να επισκεφτεί κανείς τον Πολυχώρο Vault, ένας από τους οποίους είναι σίγουρα η πολυσυζητημένη παράσταση «Αγγέλικα Νίκλη Σολωμού η Διάφανη», που παρουσιάζεται ήδη από πέρυσι, στο πλαίσιο του θεατρικού project «Ο γιος μου…», σε κείμενο-σκηνοθεσία Περικλή Μοσχολιδάκη, με την εκπληκτική Μάγδα Κατσιπάνου στον ομώνυμο ρόλο.
Η ταλαντούχα ηθοποιός δίνει ένα πραγματικό ρεσιτάλ ερμηνείας, σκιαγραφώντας το πορτραίτο μίας πολύ ενδιαφέρουσας και πολυδιάστατης, μέσα στην απλότητά της, προσωπικότητας που καθόρισε σε μεγάλο βαθμό την ψυχοσύνθεση, αλλά και το έργο, του μεγάλου μας εθνικού ποιητή, Διονυσίου Σολωμού. |
ΧΟΡΗΓΟΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ This section will not be visible in live published website. Below are your current settings: Current Number Of Columns are = 2 Expand Posts Area = Gap/Space Between Posts = 10px Blog Post Style = card Use of custom card colors instead of default colors = Blog Post Card Background Color = current color Blog Post Card Shadow Color = current color Blog Post Card Border Color = current color Publish the website and visit your blog page to see the results Archives
March 2024
|
Αλκίφρονος 3 - Κάτω Πετράλωνα
Αθήνα Τ.Κ. : 11835
csmediagr0@gmail.com
theathinaiart@gmail.com
www.theathinaiart.com
Όροι χρήσης: Με βάση το Ν. 2121/93 περί μη αναδημοσιεύσιμου μέρους ή όλου του κειμένου
χωρίς άδεια του υπογράφοντος