της Λίλας Παπαπάσχου «Όλη η δόξα του ανθρώπου, ένα φιλί» Λατρεύω το ελληνικό καλοκαίρι. Τα ανάλαφρα ρούχα, τα γυμνά πέλματα στην καυτή άμμο, τα θερινά σινεμά, το παγωμένο καρπούζι, τα βράδια με πανσέληνο, την αύρα της θάλασσας και φυσικά το θέατρο σε ανοιχτούς χώρους. Εκτός από το Φεστιβάλ Αθηνών που δίνει δυναμικά το παρόν κάθε καλοκαίρι, στην Αττική - και στην υπόλοιπη Ελλάδα - υπάρχουν εξαιρετικά υπαίθρια θέατρα και τα αντίστοιχα δημοτικά Φεστιβάλ στο πλαίσιο των οποίων παρουσιάζονται καινούργιες, αλλά και επιτυχημένες χειμερινές παραστάσεις, όπως η πολυσυζητημένη «Λωξάντρα» της Μαρίας Ιορδανίδου, σε θεατρική μεταφορά Άκη Δήμου, σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη και την Ελένη Κοκκίδου στον ομώνυμο ρόλο. Έργο αυτοβιογραφικό, γραμμένο μεν το 1962, όταν η συγγραφέας ήταν ήδη σε προχωρημένη ηλικία, αλλά δουλεμένο στο μυαλό της πολλά χρόνια πριν καταγραφεί στο χαρτί, διαδραματίζεται στα τέλη του 19ου με αρχές του 20ου αιώνα, μιλώντας με έναν μαγικά απλό και απόλυτα σύγχρονο τρόπο για όσα διαχρονικά απασχολούν τον άνθρωπο, παραμένοντας ενδιαφέρον, αβίαστα συγκινητικό και σίγουρα επίκαιρο. Το καταγραφικό ύφος του κειμένου θυμίζει ιδιόμορφο ημερολόγιο – με μεταφυσικές προεκτάσεις - μίας ενδιαφέρουσας και πολυδιάστατης προσωπικότητας, η ζωή της οποίας μέσα από την ιδιαίτερη συγγραφική ματιά της Μαρίας Ιορδανίδου μετατράπηκε σε μία καλογραμμένη ηθογραφία, που ξεφεύγει από την στενή έννοια του όρου και εγείρει πολλά υπαρξιακά ερωτήματα, αναζητώντας το πραγματικό νόημα της ζωής στα απλά, καθημερινά πράγματα, όπως είναι ένα καλομαγειρεμένο φαγητό και η συναναστροφή με αγαπημένα πρόσωπα. Το βράδυ της Παρασκευής 28/6 βρεθήκαμε στην καλοκαιρινή πρεμιέρα της «Λωξάντρας», στο Κατράκειο Θέατρο Νίκαιας για να παρακολουθήσουμε (επιτέλους!) την γενναία και αδιαμφισβήτητα αξιέπαινη προσπάθεια του γνωστού και καταξιωμένου σκηνοθέτη Σωτήρη Χατζάκη (παραγωγικά και των επιχειρήσεων Τάγαρη) να χωρέσει μέσα σε περίπου 2,5 ώρες τόσα πολλά πρόσωπα, τόσα πολλά ιστορικά γεγονότα, τόσες πολλές παράλληλες ιστορίες και κυρίως την bigger than life προσωπικότητα, μίας πληθωρικής, ανοιχτόμυαλης και γενναιόδωρης γυναίκας, που δεν ήταν αποκύημα της φαντασίας της συγγραφέα, αλλά υπαρκτό πρόσωπο και συγκεκριμένα η γιαγιά της, από την οποία εμπνεύστηκε την κεντρική ηρωίδα του έργου. Η Ελένη Κοκκίδου ως επιβλητική Λωξάντρα άφησε το δικό της, εντελώς νέο και ξεχωριστό αποτύπωμα στον εμβληματικό αυτό ρόλο Ο έμπειρος και ικανός σκηνοθέτης είχε ασχοληθεί και παλαιότερα με την θρυλική «κοκόνα» της Πόλης, η οποία παρουσιάστηκε πριν από 9 χρόνια στο ΚΘΒΕ, με την Φωτεινή Μπαξεβάνη στον ομώνυμο ρόλο, ενώ οι ακόμα παλαιότεροι θυμούνται την τηλεοπτική μεταφορά του έργου με την Μπέτυ Βαλάση να σφραγίζει με την ερμηνεία της το ρόλο, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που να μην μπορεί το κοινό για μεγάλο χρονικό διάστημα μετά την προβολή του ασπρόμαυρου σήριαλ, να διαχωρίσει την ίδια την ηθοποιό από την μυθιστορηματική ηρωίδα. Ομολογώ πως πριν παρακολουθήσω την παράσταση στο Κατράκειο η μόνη εικόνα που είχα από την «Λωξάντρα» ήταν αυτή της τηλεοπτικής της εκδοχής, την οποία ανακάλυψα πολλά χρόνια μετά την αρχική προβολή της, έχοντας διαβάσει το βιβλίο σε μικρότερη ηλικία, χωρίς ωστόσο να μπορέσω τότε να εκτιμήσω την αξία του. Την Παρασκευή όμως στη Νίκαια, χάρη στην ουσιαστική, πυκνή, αλλά όχι φλύαρη, θεατρική μεταφορά του Άκη Δήμου, τη γεμάτη ποιητικό νατουραλισμό και νοσταλγική διάθεση, σκηνοθετική ματιά του Σωτήρη Χατζάκη, την προσεγμένη και καλαίσθητη σκηνογραφική και ενδυματολογική προσέγγιση της Έρσης Δρίνη, τις εμπνευσμένες χορογραφίες της Δήμητρας Γρατσιούνη, την υπέροχη μουσική του Ανδρέα Κατσιγιάννη και φυσικά τις ενθουσιώδεις, γεμάτες αλήθεια και συναίσθημα ερμηνείες ενός συνόλου εκλεκτών ηθοποιών, καταξιωμένων και νεότερων, κατάλαβα γιατί είναι τόσο σπουδαίο αυτό το έργο, πιάνοντας τον εαυτό μου να δακρύζει χωρίς καν να το συνειδητοποιώ. χωρίς να μπορώ να το εξηγήσω…ρασιοναλιστικά. Μια πλούσια παράσταση και στην καλοκαιρινή της εκδοχή, με εντυπωσιακά σκηνικά και κοστούμια, πολλή και καλή μουσική και ένα σύνολο εκλεκτών ηθοποιών Με προεξέχουσα την χαριτωμένη, αφράτη και θηλυκή, οξύθυμη, αλλά ποτέ μνησίκακη, ξεκαρδιστικά πονηρή και ταυτόχρονα αρχετυπικά δραματική Ελένη Κοκκίδου, που προσέδωσε στον εμβληματικό αυτό ρόλο μια εντελώς νέα ερμηνευτική ταυτότητα, μέσα από τη δική της γλυκύτητα, το μπρίο και την αφοπλιστική αμεσότητά της, ένας πολυμελής θίασος παρουσίασε μία απενοχοποιημένα ψυχαγωγική παράσταση, που επανατοποθετεί το θέατρο στη λαϊκή του βάση, χωρίς ούτε για μια στιγμή να το ευτελίζει. Ο σκηνοθέτης έχρισε τη μουσική βασικό πρωταγωνιστή της παράστασης, διανθίζοντας το κείμενο με τραγούδια που ερμηνεύονται ζωντανά από τους ηθοποιούς και κυρίως από την Σοφία Παπάζογλου μία ξεχωριστή ερμηνεύτρια με μεστή, βαθιά φωνή που ως τραγουδίστρια Ευθαλία μας ταξίδεψε πίσω σε χρόνια, τόπους και καταστάσεις που μπορεί η δική μας και οι νεότερες γενιές να τα διδαχτήκε μόνο ως μάθημα ιστορίας ή μέσα από διηγήσεις των γιαγιάδων και των παππούδων μας, αλλά έχουν καταγραφεί στο συλλογικό μας υποσυνείδητο και ο απόηχος τους φτάνει έως το δικό μας σήμερα, με την χαρισματική ερμηνεύτρια να αποδίδει εξίσου καλά και στα διαλογικά μέρη της παράστασης. Στο πλευρό της Ελένης Κοκκίδου, ο άοκνος θεατράνθρωπος Γιώργος Αρμένης, που με τη λαχτάρα και την ενέργεια ενός έφηβου κυριάρχησε στη σκηνή, διαπερνώντας με το ταλέντο του, ακόμα και τον πιο «θωρακισμένο» συναισθηματικά θεατή, υποδυόμενος τον Δημητρό, αγαπημένο (δεύτερο) σύζυγο της Λωξάντρας, ο οποίος επικοινωνεί μαζί της με τρόπο μεταφυσικό, ζωντανεύοντας μέσα από τς αναμνήσεις της και προστατεύοντας της ίδια και τα παιδιά τους ακόμα και από τον...άλλο κόσμο. Ελένη Κοκκίδου και Γιώργος Αρμένης σε δύο απολαυστικές ερμηνείες Στους κομβικούς ρόλους του Αρμένιου Ταρνανά και της κάθε άλλο παρά ζεβζέκας Σουλτάνας, οι καταπληκτικοί Μιχάλης Μητρούσης και Ευαγγελία Μουμούρη (σαρωτική η παρουσία της ηθοποιού από την αρχή έως το τέλος!) απέδωσαν τους χαρακτήρες χωρίς γραφικότητες και υπερτονισμένα γλωσσικά τερτίπια (όπως και όλοι οι ηθοποιοί της παράστασης που κράτησαν ζωντανό το πολίτικο ιδίωμα, χωρίς υπερβολές στην εκφορά του λόγου) αλλά με όλη την αφέλεια, την απλότητα και την παρορμητικότητα των λαϊκών, αγράμματων ανθρώπων που παλεύουν για την επιβίωση τους, βρίσκοντας στο φιλόξενο σπίτι και την ακόμα πιο φιλόξενη αγκαλιά της Λωξάντρας την πραγματική τους «πατρίδα». Οι δύο απολαυστικά αστείοι και ταυτόχρονα βαθιά μελαγχολικοί χαρακτήρες αν και «ξένοι» φέρουν πιο έντονα και από τους Έλληνες, μια αδιαφιλονίκητη ελληνικότητα που δεν έχει να κάνει με σύνορα και κράτη, αλλά με την οικουμενική έννοια της αγάπης προς τον συνάνθρωπο. Η ταλαντούχα Αλεξάνδρα Καρατσάνη υποδύθηκε το Ελεγκάκη, την αγαπημένη νύφη της Λωξάντρας, που βιώνει και εκείνη τα δικά της μικρότερα ή μεγαλύτερα δράματα, ζώντας μονίμως στη σκιά της πανίσχυρης «κοκόνας», όπως και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας, εκδηλώνοντας συχνά - πυκνά τη δυσαρέσκειά της, αδύναμη όμως να αμφισβητήσει την παντοδυναμία της, αφού η αγάπη μεταξύ τους υπερβαίνει μικροπρέπειες και πρόσκαιρες συγκρούσεις. Οι δύο γυναίκες εκτός από συγγενείς εξ' αγχιστείας είναι και πραγματικές φίλες, στηρίζοντας η μία την άλλη. σε όλα τα στάδια της πολυτάραχης ζωής τους, μέχρι ο θάνατος να τις χωρίσει… Στο ρόλο της μοναχοκόρης της Λωξάντρας, η Χρύσα Παπά μας χάρισε έναν διαφορετικό, δυναμικό και ταυτόχρονα εύθραυστο γυναικείο χαρακτήρα, υποδυόμενη την Κλειώ, που δεν ενδιαφέρεται όπως οι υπόλοιπες γυναίκες της εποχής της για το φαγητό, τον γάμο και άλλα παρεμφερή θέματα, αλλά αντίθετα έχει πολιτική άποψη και επιθυμεί να μορφωθεί όπως κι ο αδερφός της ο Αλεκάκης, που αν και απών στοιχειώνει την καθημερινότητα της Λωξάντρας, η οποία τον αποζητά και τον μνημονεύει συνεχώς, άλλοτε με θυμό και άλλοτε με παράπονο. Η δημοφιλής ηθοποιός είχε να διαχειριστεί έναν δύσκολο ρόλο, που εξελίσσεται δραματουργικά με πολλές ανατροπές, αφού μέσα από την Κλειώ, είναι σαν να βλέπουμε την ίδια τη συγγραφέα του έργου, να αντιμετωπίζει όσα βίωσε στα νεανικά της χρόνια με αμφιθυμία, ατενίζοντας από τη μία γοητευμένη την ηγεμονική φυσιογνωμία της Λωξάντρας και αναδεικνύοντας από την άλλη τις παθογένειες της ελληνικής οικογένειας - όπου κι αν βρίσκεται αυτή – η οποία πολλές φορές «πνίγει» τα παιδιά της, με άλλοθι πάντα την αγάπη. Μιχάλης Μητρούσης, Ευαγγελία Μουμούρη, Χρύσα Παπά και Αλεξάνδρα Καρακατσάνη, όλοι χωρούν στη μεγάλη οικογένεια της Λωξάντρας Τους δύο θετούς γιους της Λωξάντρας - παιδιά του Δημητρού και της πρόωρα χαμένης Θεανώς - ερμήνευσαν δύο πολύ ταλαντούχοι ηθοποιοί, ο Σόλων Τσούνης/Θεόδωρος και ο Αλμπέρτο Φάις/Επαμεινώνδας, στα πρόσωπα των οποίων αντανακλούν οι ταξικές διαφορές του τότε, που δεν διαφέρουν διόλου με του τώρα. Η Λωξάντρα όμως, που αγαπάει όλα τα παιδιά σαν δικά της, παίρνει από τον ευκατάστατο Θεόδωρο ό,τι περισσότερο μπορεί για να βοηθήσει τα λιγότερο προνομιούχα μέλη της οικογένειας, μέσα από ένα εντελώς προσωπικό αίσθημα δικαίου, που φτάνει στο αποκορύφωμα του όταν γίνεται «μάνα» για τον κατατρεγμένο Ταρνανά, αποδεικνύοντας πως ο ανθρωπισμός δεν είναι είναι ζήτημα ακαδημαϊκής μόρφωσης, αλλά πνευματικής και κυρίως ψυχικής καλλιέργειας. Η Μαρία Χάνου - ένα πραγματικά πηγαίο ταλέντο που διαθέτει σπάνια ερμηνευτική ποιότητα, υποδύθηκε την Αγάθω, κόρη του Δημητρού από τον πρώτο του γάμο, η οποία είναι παντρεμένη με τον Μανωλιό τον οποίο γνωρίζουμε μόνο μέσα από περιγραφές, κυρίως δικές της, που τον παρουσιάζουν ως τον υποτακτικό του Θεόδωρου, με την ίδια να αγανακτεί για το γεγονός ότι ο αδερφός της αντιμετωπίζει τους συγγενείς του ως...αφεντικό. Στο ρόλο του Γιώργου, γιου του Δημητρού και της Θεανώς, ο Χρήστος Ζαχαριάδης, ήταν κάτι παραπάνω από πειστικός υποδυόμενος έναν ακόμα δυσαρεστημένο γιο της οικογένειας, που μαζί με τα υπόλοιπα αδέρφια του βάλλουν κατά του προνομιούχου αδερφού τους που τα έχει όλα, την ίδια στιγμή που εκείνοι παλεύουν να επιβιώσουν, ενώ ταυτόχρονα πληρώνουν το τίμημα για όσα εκείνος τους προσφέρει, με το αζημίωτο. Η Κοραλία Τσόγκα εμφανίστηκε σε διπλό ρόλο, ως η σύζυγος του Γιώργου, Ασπασία, αλλά και ως Μαριόγκα, μία από τις κοπέλες της Μαντάμ Μαρί, καταφέρνοντας να αποδώσει εξίσου επιτυχημένα και τους δύο χαρακτήρες, οι οποίοι δεν είχαν κανένα κοινό στοιχείο. Σε διπλό ρόλο εμφανίστηκε επίσης και η καλλίφωνη Αλεξία Μουστάκα, ως σεμνή και άβγαλτη Ευφημία, κόρη της Ελεγκάκη που ερωτεύεται παράφορα τον Επαμεινώνδα, αλλά και ως κυνική Μαντάμ Μαρί, ιδιοκτήτρια οίκου ανοχής, η οποία μέσα από έναν σύντομο αλλά πολύ περιεκτικό μονόλογο – προζάτο και τραγουδιστό - λέει μεγάλες και διαχρονικές αλήθειες για την οικονομία, την πολιτική, τον έρωτα και κατ' επέκταση την ζωή. Στους χαρακτηριστικούς ρόλους του αλκοολικού ναυτικού Γιώργη (Γιωργάκη), που θα σταθεί μοιραίος για την Κλειώ και της Γαλλίδας Καμίλλη, της σνομπ συζύγου του Θεόδωρου που μιλάει ελληνικά με γαλλική προφορά, ξεχώρισαν με την εντυπωσιακή ομορφιά τους και τις συνεπείς ερμηνείες τους, ο Γιάννης Κουκουράκης και η Μαρίνα Ψάλτη. Εξίσου αποτελεσματική στο ρόλο της Ευτέρπης, έτερης κόρης της Ελεγκάκη, η Κατερίνα Αντωνιάδου, η οποία ήταν πλήρως ενταγμένη στην ατμόσφαιρα της παράστασης Ο Χρήστος Ζαχαριάδης υποδύθηκε επίσης τον καταλυτικό ρόλο του Τάκη, του γιατρού που μπαίνει στο σπίτι της οικογένειας αρχικά ως έμπιστος φίλος και στη συνέχεια ως γαμπρός της Λωξάντρας, για να καταλήξει με τα παπούτσια στο χέρι, ήταν αυτό που θα περίμενε κανείς από έναν τέτοιο χαρακτήρα, καταφέρνοντας να ξεγελάσει τους θεατές, τουλάχιστον τους πιο αμύητους στον κόσμο της «Λωξάντρας». Είναι πραγματικά αξιοσημείωτη η αντίδραση των θεατών, όταν τελικά ο Τάκης παίρνει αυτό που του αξίζει, γεμίζοντας μας αισιοδοξία ότι κάτι αλλάζει απέναντι στο τεράστιο ζήτημα της γυναικείας κακοποίησης από αντίστοιχα αντρικά πρότυπα, που πλέον - ολοένα και περισσότερο - αντιμετωπίζονται με μηδενική ανοχή και δημόσια κατακραυγή. Τέλος η υπέροχη Ελένη Κοκκίδου, αντιμετώπισε έναν από τους πιο αγαπημένους ρόλους της εγχώριας δραματουργίας, ως μία απλή καθημερινή γυναίκα με σπάνια θυμοσοφία, που παρόλο που τιμά και σέβεται τις παραδόσεις, ταυτόχρονα επαναστατεί απέναντι στο άδικο, αγκαλιάζοντας σαν άλλη «μάνα γη» όλα τα πλάσματα της φύσης και εμπνέοντας - μέσα από τη δική της «συμποσιακή» φιλοσοφία για τη ζωή - τον σεβασμό και την εκτίμηση των οικείων της αλλά και των θεατών. Η Ελένη Κοκκίδου εντελώς οικεία και ταυτόχρονα απόλυτα αυθεντική, μετουσιώθηκε στην ίδια την ιδέα που κρύβεται πίσω από κάθε λέξη αυτού του τόσο διεισδυτικού κειμένου και δεν είναι άλλη από την ελευθερία του ανθρώπου να ζει, έτσι όπως ακριβώς ...τραβάει η όρεξή του. Σόλων Τσούνης, Αλμπέρτο Φάις, Μαρία Χάνου και μία πλειάδα νέων και ταλαντούχων ηθοποιών συνυπάρχουν σκηνικά με γνωστούς και καταξιωμένους ηθοποιούς Προσφυγιά, ξεριζωμός, Έλληνες της Πόλης, Τούρκοι, Κούρδοι, Αρμένιοι, Μακροχώρι, Πέρα, Ταταύλα, Αθήνα, Πειραιάς,...όλα μαζί και το καθένα με τη μοναδικότητα του σε ένα γλυκόπικρο σμίξιμο λαών, πολιτισμών και διαφορετικής κουλτούρας, με τους ηγέτες των κρατών να κάνουν πόλεμο και τους απλούς και καθημερινούς ανθρώπους να κάνουν «πολυπολιτισμικά» τραπέζια, στα οποία γεύονται ως το μεδούλι τη ζωή, ακόμα κι όταν η γεύση της είναι...πικρή, προσπαθώντας να ξορκίσουν τη μιζέρια, τη φτώχεια, ακόμα κι αυτόν τον ίδιο τον θάνατο. Γύρω από το άλλοτε πλούσιο τραπέζι της «Λωξάντρας» όλο και λιγοστεύουν οι συνδαιτυμόνες, αφήνοντας την ίδια ολοένα και πιο μόνη, να συνδιαλέγεται με «φαντάσματα», επικοινωνώντας μέσω του τραγουδιού με τον αγαπημένο της Δημητρό, μέχρι την στιγμή που θα ενωθούν ξανά στον ουρανό - ή όπου αλλού πάνε οι άνθρωποι όταν πεθαίνουν - απαλλαγμένοι από τις εγκόσμιες έγνοιες, αφήνοντας πίσω τους έναν κόσμο που αλλάζει και τους (μας...) τρομάζει. Η παράσταση θα κάνει μία μεγάλη περιοδεία σε όλη την Ελλάδα και πραγματικά σας εύχομαι να συναντηθείτε μαζί της - ακόμα και όσοι την έχετε δει τον χειμώνα - σε κάποιον από τους πολυάριθμους σταθμούς της, γιατί ειδικά στην εποχή μας που τα πάντα «στεγνώνουν» γύρω μας, οι «χυμοί» της Λωξάντρας δρουν ευεργετικά στην ψυχή μας, ως ένα διαχρονικό ελιξίριο χαράς και αισιοδοξίας που παραμένει αστείρευτο στο διηνεκές. Ταυτότητα παράστασης Λωξάντρα Βασισμένη στο μυθιστόρημα της Μαρίας Ιορδανίδου Θεατρική μεταφορά: Άκης Δήμου Σκηνοθεσία: Σωτήρης Χατζάκης Σκηνικά-Κοστούμια: Έρση Δρίνη Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος Χορογράφος: Δήμητρα Γρατσιούνη Βοηθός σκηνοθέτη: Κωνσταντίνος Κυριακού Φωτογράφος: Μαριλένα Αναστασιάδου Οργάνωση Παραγωγής: Ντόρα Βαλσαμάκη Παραγωγή: Θεατρικές επιχειρήσεις Τάγαρη Προβολή και Επικοινωνία εντός Αττικής: Βάσω Σωτηρίου-We Will Προβολή και Επικοινωνία εκτός Αττικής: Μαργαρίτα Σίσιου Πρωταγωνιστούν: Ελένη Κοκκίδου, Γιώργος Αρμένης, Μιχάλης Μητρούσης, Ευαγγελία Μουμούρη, Χρύσα Παπά Συμμετέχουν αλφαβητικά οι: Κατερίνα Αντωνιάδου, Χρήστος Ζαχαριάδης, Αλεξάνδρα Καρακατσάνη, Κωνσταντίνος Κυριακού, Γιάννης Κουκουράκης, Αλεξία Μουστάκα, Κοραλία Τσόγκα, Σόλων Τσούνης, Αλμπέρτο Φάις, Μαρία Χάνου, Χριστίνα Ψάλτη «Τραγουδίστρια Ευθαλία» η Σοφία Παπάζογλου Μουσική: Ανδρέας Κατσιγιάννης Εισιτήρια: 20€ κανονικό και 15€ μειωμένο (φοιτητικό, άνεργοι, πολύτεκνοι, ΑμεΕΑ και παιδικό έως 12 ετών) Διάρκεια παράστασης: 120 λεπτά Προπώληση εισιτηρίων και κρατήσεις στο viva.gr. Δείτε όλο το πρόγραμμα της περιοδείας ΕΔΩ Comments are closed.
|
ΧΟΡΗΓΟΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ This section will not be visible in live published website. Below are your current settings: Current Number Of Columns are = 2 Expand Posts Area = Gap/Space Between Posts = 10px Blog Post Style = card Use of custom card colors instead of default colors = Blog Post Card Background Color = current color Blog Post Card Shadow Color = current color Blog Post Card Border Color = current color Publish the website and visit your blog page to see the results Archives
March 2024
|
Αλκίφρονος 3 - Κάτω Πετράλωνα
Αθήνα Τ.Κ. : 11835
csmediagr0@gmail.com
theathinaiart@gmail.com
www.theathinaiart.com
Όροι χρήσης: Με βάση το Ν. 2121/93 περί μη αναδημοσιεύσιμου μέρους ή όλου του κειμένου
χωρίς άδεια του υπογράφοντος