της Λίλας Παπαπάσχου «Τα σώματα σαπίζουν, αλλά η στάχτη παραμένει πάντα καθαρή» Το απρόσμενα αισιόδοξο έργο «Τριαντάφυλλο στο Στήθος» του αγαπημένου Τενεσί Ουίλιαμς, επιστρέφει 20 χρόνια μετά το τελευταίο του ανέβασμα στην Ελλάδα και 66 χρόνια μετά από την πρώτη του παρουσίαση από το Θέατρο Τέχνης σε σκηνοθεσία Καρόλου Κουν, στο Υπόγειο της Πεσματζόγλου, το πρώτο θεατρικό του «σπίτι», σε σκηνοθεσία Λευτέρη Γιοβανίδη και με ένα σύνολο εκλεκτών ηθοποιών.
Η τρυφερή, γλυκόπικρη, κωμωδία του βραβευμένου με Πούλιτζερ αμερικανού συγγραφέα, ζωντανεύει στη σκηνή από τον καταξιωμένο σκηνοθέτη, που μετά το «Τάβλι» του Δημήτρη Κεχαϊδη, μεταφράζει και σκηνοθετεί το πιο «φωτεινό» έργο, ενός από τους πιο εμμονικά πεσιμιστές της παγκόσμιας δραματουργίας, το οποίο παρουσιάστηκε στο ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης (κάνοντας πρεμιέρα στις 23 Νοεμβρίου, της προηγούμενης χρονιάς και γνωρίζοντας μεγάλη επιτυχία έως και τις αρχές της φετινής). Στο «Τριαντάφυλλο στο στήθος» είναι πρόδηλο πως αντανακλάται η καλή ψυχολογική κατάσταση στην οποία βρισκόταν ο Τ. Ουίλιαμς όταν το έγραψε (μετά από ένα ταξίδι του στη νότια Ιταλία), αλλά και η έννοια της πίστης (σε όλες τις εκφάνσεις της), που διέπει το σύνολο του έργου του, γι’ αυτό και η συγκεκριμένη φαιδρή και συνάμα τραγική ιστορία, αν και διαθέτει όλες τις σκοτεινές αρετές του συγγραφέα, παραμένει ανάλαφρη και αφηγηματικά δροσερή, ακόμα και στις πιο δραματικές κορυφώσεις της. Εστιάζοντας στους φασαριόζους, αψίκορους και γεμάτους γοητευτικές αντιφάσεις σισιλιάνους (τους Ιταλούς γενικότερα...) μετανάστες της Αμερικής των αρχών του προηγούμενου αιώνα, οι οποίοι αναζητούν με το δικό τους τρόπο το «αμερικάνικο όνειρο» διατηρώντας ατόφιες τις θρησκευτικές και πολιτισμικές παραδόσεις του τόπου τους, ο Τενεσί Ουίλιαμς, μιλάει με χιούμορ, αφοπλιστική ειλικρίνεια και έντονα ρομαντική διάθεση για τα πάθη των απλών, καθημερινών ανθρώπων, που αγαπούν, μισούν, χαίρονται και πενθούν πληθωρικά και απόλυτα. της Λίλας Παπαπάσχου Στην καρδιά της Αθήνας, την πολυπολιτισμική Κυψέλη και το Red Jasper Cabaret Theatre, είδαμε – μάλλον βιώσαμε - την πρώτη παράσταση της χρονιάς, ένα μαγευτικό, άγριο, αισθησιακό, ποιητικό, ψυχαγωγικό και βαθιά πολιτικό πολυθέαμα, που συνδυάζει το θεατρικό λόγο, το χορό, τη μουσική και το τραγούδι, για να μας αφηγηθεί «τις περιπέτειες μιας νεότητας», που θα μπορούσε να είναι και...η δική μας.
Η παράσταση που παρακολουθήσαμε εγκαινιάζει επί της ουσίας το χώρο του Red Jasper Cabaret Theatre (πρώην Β' σκηνή Θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας) και είναι εμπνευσμένη από το έργο «Ο ευλαβικός χορός» το πρώτο μυθιστόρημα του Κλάους Μαν, που κυκλοφόρησε το 1925 και παρουσιάζει την νεολαία του μεσοπολέμου σαν ένα εξπρεσιονιστικό σκίτσο. Αυτό το σκίτσο ο Γιάννης Παναγόπουλος το μετέτρεψε σε ένα (μετά)μοντέρνο, εξπρεσιονιστικό ποίημα, μια ωδή στο πάθος, την ορμή, την αχαλίνωτη σεξουαλικότητα και την ανάγκη των νέων να βρουν τη δική τους ταυτότητα, τη δική τους – αντικομφορμιστική -φωνή, απορρίπτοντας νόρμες και στερεοτυπικές αντιλήψεις και ανακαλύπτοντας έναν δικό τους, πρωτότυπο και ανατρεπτικό τρόπο έκφρασης. Ο ταλαντούχος σκηνοθέτης παρουσιάζει μία εντυπωσιακή παράσταση που συστήνει στο αθηναϊκό κοινό το καμπαρέ στην πιο σύγχρονη και εκλεπτυσμένη μορφή του, απαλλαγμένο από τα πιο φολκλόρ στοιχεία του, που εδώ δίνουν τη θέση τους σε μία αφαιρετική εξτραβαγκάντζα, προσφέροντάς μας την ευκαιρία να απολαύσουμε μία ολοκληρωμένη σκηνική σύνθεση, επηρεασμένη από την αισθητική των εντυπωσιακών drag shows - εγχώριων και του εξωτερικού - στην πιο φρέσκια και σημερινή εκδοχή τους. της Νίκης Ράπτη «Mr Leonard». Μια παράσταση των Ginger Creepers, στο Θέατρο 14 που ζωντανεύει ένα σύμπαν γεμάτο ποίηση και συναίσθημα, εμπνευσμένο από το έργο του μεγάλου Καναδού δημιουργού Leonard Cohen.
Εκείνος γράφει ένα γράμμα, σε ένα διαμέρισμα της Νέας Υόρκης που γίνεται γνωστό ως "Famous Blue Raincoat", απευθυνόμενος σε έναν φίλο του. Ο παραλήπτης απαντά και το γράμμα του φτάνει στην Νέα Υόρκη αλλά λόγω μετακόμισης του Cohen, το παραλαμβάνει ένας νεαρός θυρωρός που αποφασίζει να τον βρει για να του το δώσει. Μια τόσο έντονη, τρυφερή και εμπνευσμένη περιπλάνηση σε έναν κόσμο φανταστικό, με τα όνειρα να ξεχειλίζουν εικόνες και λέξεις. Με δυο σπουδαίους ερμηνευτές, τον Χρήστο Καπενή και την Κλεοπάτρα Τολόγκου να μας μαγεύουν από την πρώτη στιγμή. Υπέροχες παύσεις, καθηλωτικές σιωπές και πολύ όμορφα κοστούμια. Καταπληκτικοί φωτισμοί και ένα σκηνικό γεμάτο συμβολισμούς και σουρεαλιστικά στοιχεία. της Λίλας Παπαπάσχου Είδαμε την παράσταση «Το Κινητό», μια ψηφιακή κωμωδία του σημαντικού Ισπανού δραματουργού Sergi Belbel, σε μετάφραση Κατερίνας Χριστοδούλου και σκηνοθεσία Γιάννη Νταλιάνη, εν μέσω της εορταστικής περιόδου, σε έναν από τους πιο όμορφους χώρους της Αθήνας, το θέατρο Άλμα.
Το έργο του κορυφαίου σύγχρονου καταλανού δραματουργού παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, φωτογραφίζοντας με γερές δόσεις μαύρου χιούμορ, την πραγματικότητα που βιώνουμε στον σημερινό εφησυχασμένο, μα καθόλου ήρεμο και ασφαλή δυτικό κόσμο. Έναν κόσμο που ενώ ζει στον πυρετό των τεχνολογικά εξελιγμένων gudgets και της απεριόριστης επικοινωνίας, μοιάζει εγκλωβισμένος σε μία νέα διαδικτυακή μοναξιά, την ίδια στιγμή που γίνεται ολοένα και πιο επιτακτική η ανάγκη για επαφή και ουσιαστική επικοινωνία. Ενώ τα προφίλ μας στο facebook και στα λοιπά social media αντανακλούν μια εικονική ευτυχία, εμείς καταπιέζουμε όσα πραγματικά θα θέλαμε να εκφράσουμε, να τολμήσουμε, να μοιραστούμε με τον διπλανό μας, προς χάριν της παντοκρατορίας των likes,που ορίζουν πλέον το κοινωνικό μας status. Χρησιμοποιώντας ευφυέστατα την ψηφιακή τεχνολογία και συγκεκριμένα το παντοδύναμο πλέον κινητό, μέσα στο οποίο αποθηκεύονται οι ζωές μας και έχοντας ως δραματουργικό εφαλτήριο ένα τρομοκρατικό χτύπημα σε διεθνές αεροδρόμιο, το έργο του Sergi Belbel, επιχειρεί να σκιαγραφήσει το πορτραίτο τεσσάρων ετερόκλητων χαρακτήρων, με ηλικιακές, ταξικές και ιδιοσυγκρασιακές διαφορές– αλλά και απρόσμενα πολλές ομοιότητες - καθρεφτίζοντας μέσα από τις διαπροσωπικές τους σχέσεις, τις καταπιεσμένες σεξουαλικές επιθυμίες τους και την βαθιά ανάγκη τους να αγαπηθούν για αυτό που είναι και όχι για αυτό που υποκρίνονται ότι είναι, το μεγαλύτερο ποσοστό (για να μην πούμε το σύνολο…) των σύγχρονων ανθρώπων, που ζουν, εργάζονται και ερωτεύονται, με φόντο απρόσωπες, τοξικές και καπιταλιστικά ανάλγητες μεγαλουπόλεις, όπου το «φαίνεσθαι» καταπίνει το «είναι». Ο γνωστός και καταξιωμένος ηθοποιός και σκηνοθέτης Γιάννης Νταλιάνης μοιάζει να συμμερίζεται απόλυτα το ιδεολογικό υπόβαθρο και τις υπαρξιακές ανησυχίες του συγγραφέα, κρατώντας όμως μία πιο ανάλαφρη σκηνοθετική γραμμή, που αναδεικνύει το καυστικό κείμενο και παράλληλα «φωτίζει» τις σοκαριστικές πτυχές του, υποβάλλοντας στους θεατές την αλήθεια του και όχι επιβάλλοντας διδάγματα και κοινωνικοπολιτικά μανιφέστα. της Νίκης Ράπτη Την συναρπαστική παράσταση «ΦΥΛΟ-ΝΙΚΙΑ», σε μετάφραση, διασκευή και σκηνοθεσία Αλεξάνδρας Βουτζουράκη απολαύσαμε στο Θέατρο «Αθηναϊκή Σκηνή Κάλβου-Καλαμπόκη».
Το έργο βασίζεται στην «ΦΙΛΟΝΙΚΙΑ» (La dispute) του Μαριβώ, ένα αριστουργηματικό πολυδιάστατο θεατρικό έργο. Γεννημένος στο Παρίσι το 1688, ο Μαριβώ, υπήρξε ένας έξοχος και παραγωγικότατος θεατρικός συγγραφέας. Μερικά μόνο από τα χαρακτηριστικά της γραφής του είναι η διεισδυτικότητα, η πρωτοτυπία, η στέρεη και ευλύγιστη γλώσσα, το λεπτό χιούμορ και η φαντασία. Σκιαγραφεί την ερωτική ψυχολογία με τρόπο μοναδικό και διαχειρίζεται στις ζωές των ηρώων του την τρυφερότητα και το πάθος έτσι ώστε να δημιουργεί στον θεατή πάντα την έκπληξη, ενεργοποιώντας, μέσα από την ευχαρίστηση, τη γόνιμη σκέψη. Στην «ΦΥΛΟ-ΝΙΚΙΑ» γινόμαστε μάρτυρες ενός πειράματος. Με μια Φωνή που ορίζει τους κανόνες, που δίνει ψυχρές και σαφείς εντολές σε μια Γυναίκα και έναν Άντρα. Και ο καθένας ανακαλύπτει τον εαυτό του, τα συναισθήματα του, εξερευνά την εικόνα και τις ανάγκες του. Σε έναν κόσμο που η ζήλια, το ένστικτο, η παρεμβατικότητα, οι περιορισμοί και τα πάθη, το αίσθημα της ελευθερίας, οι ανθρώπινες δυνάμεις και αδυναμίες αναγνωρίζονται και εξελίσσονται με γρήγορους ρυθμούς, ενώ το ένα πείραμα διαδέχεται το άλλο. Και εκεί ακριβώς σε αυτό το σημείο αποκαλύπτονται οι φωτεινές και σκοτεινές πτυχές των ανθρώπων που αγνοί αλλά και έτοιμοι να προσφέρουν ή να προδώσουν τα πάντα, καταστρέφουν και αυτοκαταστρέφονται, στην προσπάθεια τους να μείνουν αυθεντικοί ή να κατανοήσουν τον κόσμο που τους περιβάλλει. της Λίλας Παπαπάσχου Το θέατρο είναι ούτως ή άλλως μία συμμετοχική τέχνη, γοητευτικά εφήμερη, αφού ότι συμβαίνει επί σκηνής αφορά το κοινό της συγκεκριμένης παράστασης και μόνον αυτής, με δεδομένο ότι κάθε φορά τα δεδομένα αλλάζουν και όσα συμβαίνουν μεταξύ των ηθοποιών και των εκάστοτε θεατών, είναι μοναδικά και ανεπανάληπτα.
Στην περίπτωση του πολυσυζητημένου «Lebensraum-Ζωτικός Χώρος», του ευφυέστατου έργου του Θανάση Τριαρίδη, που παρουσιάζεται για τρίτη χρονιά φέτος λόγω επιτυχίας, η συνθήκη της διάδρασης με το κοινό αποτελεί επί της ουσίας τον τρίτο πρωταγωνιστή της παράστασης, με τον κομβικό του ρόλο να παραμένει ανατρεπτικός και απρόβλεπτος μέχρι το τελευταίο, αγωνιώδες, λεπτό της εφιαλτικά επίκαιρης αυτής ιλαροτραγωδίας, που φωτογραφίζει με τον πλέον εμφατικό τρόπο το αέναο υπαρξιακό αδιέξοδο της ανθρωπότητας, καταργώντας τα όρια ανάμεσα στην κωμωδία και το θρίλερ, στην αλήθεια και το ψέμα, στους ηθοποιούς και το κοινό, στην αθωότητα και την ενοχή. Το οξυδερκές, σαρκαστικό και με βιτριολικό χιούμορ κείμενο του αξιόλογου συγγραφέα, ευτύχησε μίας εξίσου «ιδιοφυούς» σκηνοθεσίας από την Πηγή Δημητρακοπούλου, η οποία δεν αποτύπωσε απλά σκηνικά το γεμάτο συμβολισμούς και υπαρξιακά διλήμματα κείμενο του Θανάση Τριαρίδη, αλλά του έδωσε ζωή και υπόσταση, χαρίζοντάς μας μία σπάνια και εξαιρετικά δυνατή θεατρική εμπειρία, από αυτές που καταργούν τις όποιες σκηνικές συμβάσεις, προσφέροντας τις σωστές δόσεις ψυχαγωγίας και προβληματισμού και πυροδοτώντας αλυσιδωτές αντιδράσεις, ανοίγοντας παράλληλα ένα απέραντο πεδίο σκέψεων, ψυχαναλυτικών προσεγγίσεων και επώδυνων διαπιστώσεων. ΤΟ ΘΕΑΘΗΝΑΙ ΕΙΔΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ «ΓΟΥΟΝΤΕΡΛΑΝΤ» ΤΗΣ ΗΡΩΣ ΚΙΣΣΑΝΔΡΑΚΗ ΣΕ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ ΘΑΛΕΙΑΣ ΓΡΙΒΑ10/12/2019
της Νίκης Ράπτη Η παράσταση «Γουόντερλαντ» σε σύλληψη και δραματουργία Ηρώς Κισσανδράκη και σκηνοθεσία Θάλειας Γρίβα παρουσιάζεται στο Black Box του Θεάτρου 104 και μας προσφέρει ένα μοναδικό ταξίδι σε ένα σύγχρονο, δυστοπικό περιβάλλον, με τον χρόνο και τον χώρο να μπερδεύονται μαγικά.
Περιπλάνηση σε ένα σύμπαν που κυριαρχεί ο φόβος, η περιπέτεια, η έκπληξη και το αντιφατικό, παράξενες συναντήσεις, ο τρόπος που επιλέγει ή προσπαθεί ο καθένας να ξεφύγει από τα αδιέξοδα που αντιμετωπίζει μέσα από έναν κόσμο λιγότερο λογικό, αλλά αλλόκοτα κάποιες φορές κατανοητό. Διλήμματα, αποφάσεις, το «διαφορετικό» που εισβάλλει και με έναν τρόπο μπορεί κάποιες φορές να αποκωδικοποιήσει τις βαθύτερες σκέψεις και τα ισχυρά «θέλω» μας. Μια πληθώρα θεμάτων και στοιχείων έχουν αναλυθεί και θα αναλύονται πάντα γύρω από το πρόσωπο της Αλίκης και της ιδιαίτερης ιστορίας της. Η «Αλίκη» του αριστουργηματικού Lewis Carroll, στην «Γουόντερλαντ» γίνεται η «Α» που αναζητά το ποια πραγματικά είναι. Έχοντας δίπλα της τον Πιλοφόρο, τον Λαγό, τον Ποντικό, το Γάτο και την Κάμπια και καθώς δέχεται διαρκώς μια πρόσκληση σε τσάι, πραγματοποιείται μαγικά ένα «άνοιγμα» στο μυαλό και την ψυχή των ηρώων που ο καθένας τους είναι εντελώς ξεχωριστός αλλά και όλοι μαζί ταυτόχρονα αναζητούν κάτι κοινό. Την διέξοδο, την σωτηρία, την ελευθερία, το λύσιμο ενός γρίφου γύρω από την ύπαρξη τους. Η προσπάθεια να απαλλαχθούν από όσα τους βαραίνουν και τους σημάδεψαν, οι αναμνήσεις ή τα θραύσματα αυτών, η αγωνία της επιβίωσης, της συνύπαρξης και μιας ευτυχούς κατάληξης των παθών τους, είναι μερικά μόνο από τα θέματα που θίγονται στην πορεία ενός έργου με απίστευτες προεκτάσεις, με ένα ουσιαστικό περιεχόμενο ως προς τον προσωπικό μας εγκλεισμό, την αποδοχή και λύτρωση μέσα από την εύρεση μιας ταυτότητας της Νίκης Ράπτη Η εξαιρετική παράσταση «Γιαλήτες ή αλλιώς αλήτες του γιαλού» σε κείμενο και σκηνοθεσία Γιάννη Κόκα παρουσιάζεται από την καλλιτεχνική ομάδα «Άλμπατρος» στο Θέατρο «Φούρνος». Μια παράσταση φρέσκια, δυναμική, γεμάτη συγκίνηση, ανατροπές και χιούμορ, δροσιά και πρωτοτυπία.
Στο έργο συναντούμε μια ιστορία με τέσσερις φίλους που συγκατοικούν σε ένα υπόγειο μετά από τον χωρισμό του ενός, στην προσπάθεια τους να του συμπαρασταθούν και να περάσουν χρόνο μαζί. Στη συνέχεια και οι υπόλοιποι τρεις φίλοι θα χωρίσουν, καθώς θα ανακαλύψουν και θα συναντήσουν ελλείψεις, προβλήματα και συγκρούσεις και στις δικές τους ζωές και σχέσεις. Στην Αθήνα του 2019, οι τέσσερις φίλοι ανακαλύπτουν περισσότερα ο ένας για τον άλλο αλλά και για τον εαυτό τους και σχεδιάζουν ένα μέλλον διαφορετικό, πηγαίνοντας σε ένα νησί για να χαλαρώσουν, να φλερτάρουν και να ξεχαστούν. Ο Αλέξανδρος, ο Βαγγέλης, ο Βασίλης και ο Γιάννης είναι ήρωες που επιθυμούν, φοβούνται, τολμούν και συνδέονται. Η σύνδεση τους είναι συναισθηματική και απόλυτη με όσα τους συμβαίνουν και με όσα θα ήθελαν να τους συμβούν. Μέσα από την φιλία, την ειλικρίνεια, την υποστήριξη, την αγάπη, προκύπτει η ταύτιση και όλα εκείνα τα στοιχεία τα οποία ο καθένας μας μπορεί να αναγνωρίσει στην ζωή του. Παρακολουθούμε τους χαρακτήρες στις έντονες και σημαντικές στιγμές τους, αυτές που καθορίζουν την ψυχολογία, την εξέλιξη και την πορεία τους. Τους ακούμε πραγματικά και τους βλέπουμε. Αναπνέουν μέσα και δίπλα μας. Εκφράζουν την δυσκολία επικοινωνίας τους με τον κόσμο και την προσωπική τους «διαδρομή». Ερωτεύονται, απελπίζονται, ωριμάζουν αλλά και έρχονται σε επαφή με την παιδικότητα και τον ρομαντισμό τους. Αντιμετωπίζουν τον χρόνο και την πολυπλοκότητα του έρωτα, μέσα σε ένα συγκεκριμένο κοινωνικό περιβάλλον, στο οποίο ανήκουν, με τα δεδομένα και τις επιρροές που αυτό φέρει. Δοκιμάζονται και ψάχνουν έναν τρόπο για να βρεθούν στο μονοπάτι που ο καθένας θεωρεί ότι του ταιριάζει. της Λίλας Παπαπάσχου Το γεγονός ότι το σπουδαίο μυθιστόρημα «Η Δασκάλα με τα Χρυσά Μάτια»(που αποτελεί μέρος της τριλογίας Η ζωή εν Τάφω και Η Παναγιά η Γοργόνα) του Στρατή Μυριβήλη μεταφέρεται για πρώτη φορά στη σκηνή, αποτελεί από μόνο του ένα σημαντικό κίνητρο για να παρακολουθήσει κανείς την παράσταση που σκηνοθέτησε ο Πέτρος Ζούλιας υπογράφοντας και τη θεατρική διασκευή. Τις προσδοκίες μας ενίσχυσαν η μουσική της πάντα εξαιρετικής Ευανθίας Ρεμπούτσικα, τα εντυπωσιακά σκηνικά και κοστούμια της Αθανασίας Σμαραγδή και της Ντένης Βαχλιώτη αντίστοιχα, ένας πολυμελής θίασος καταξιωμένων και νεότερων ηθοποιών και φυσικά η ταλαντούχα Λένα Παπαληγούρα στον ομώνυμο ρόλο.
Τι παρακολουθήσαμε όμως τελικά επί σκηνής; Κατά τη γνώμη μας, μία πολύ τίμια και ολοκληρωμένη καλλιτεχνική πρόταση, που «ένωσε» στην ίδια θεατρική σκηνή διαφορετικές γενιές ηθοποιών και ερμηνευτικών σχολών, οδηγώντας σε ένα ενδιαφέρον σκηνικό αποτέλεσμα, με αξιοσημείωτες ερμηνευτικές στιγμές και εικόνες υψηλής αισθητικής και εικαστικής αυτοτέλειας. Ο Πέτρος Ζούλιας ανέλαβε να φέρει εις πέρας μία ιδιαίτερα δύσκολη αποστολή, διασκευάζοντας και σκηνοθετώντας ένα πυκνό αφηγηματικά, λογοτεχνικό κείμενο, που δημοσιεύτηκε σε μέρη στην Καθημερινή, την περίοδο 1931-1932, για να κυκλοφορήσει ως αυτόνομο, ολοκληρωμένο βιβλίο, ένα χρόνο αργότερα, το 1933, καταφέρνοντας να απομονώσει τη βαθύτερη ουσία ενός προοδευτικού για την εποχή του κειμένου, που πέρα και πάνω από τις πρόδηλες πολιτικές, κοινωνικές και ηθογραφικές προεκτάσεις του, αποτελεί το χρονικό ενός μεγάλου έρωτα, αλλά και μία ωδή στην εξαγνιστική δύναμη της αγάπης σε όλες τις μορφές και εκφάνσεις της. της Λίλας Παπαπάσχου Το Θέατρο Πόρτα είναι ένας από τους πιο σημαντικούς και συνεπείς καλλιτεχνικά αθηναϊκούς θεατρικούς χώρους, παρουσιάζοντας πάντα προσεγμένες παραστάσεις, ιδιαίτερα δημοφιλείς στο κοινό, όπως το θρυλικό πλέον «Σκλαβί» της Ξένιας Καλογεροπούλου που έχει γράψει τη δική του ιστορία και επαναλαμβάνει την επιτυχημένη του πορεία σε μια νέα σκηνική εκδοχή, εφάμιλλης αισθητικής και ουσίας με την παλαιότερη παράσταση που αποτελεί πλέον σημείο αναφοράς.
Μια τέτοια περίπτωση, ποιοτικής – και ταυτόχρονα γνήσια ψυχαγωγικής - καλλιτεχνικής δημιουργίας, είναι και η παράσταση «TOP GIRLS» που παρακολουθήσαμε λίγες μέρες μετά από την πρεμιέρα της στις 2/11, στο πάντα φιλόξενο θέατρο της Μεσογείων. Το διάσημο θεατρικό έργο της Caryl Churchill, που μπορεί να πρωτοανέβηκε το 1982, αλλά μοιάζει σαν να γράφτηκε χθες, συναντά τη σκηνοθετική μαεστρία του Θωμά Μοσχόπουλου και μέσα από τρεις άρρηκτα συνδεδεμένες μεταξύ τους θεατρικές πράξεις (που χωρίζονται με ολιγόλεπτα διαλείμματα) φωτίζεται η διαχρονική αγωνία της γυναίκας να υπάρξει ως αυτόφωτη προσωπικότητα, διαφυλάσσοντας τη θηλυκότητά της και διεκδικώντας επί ίσοις όροις τα δικαιώματά της, σε έναν κόσμο φτιαγμένο από άντρες, για άντρες. Ή μήπως δεν είναι ακριβώς έτσι; Ο καταξιωμένος δημιουργός που εδώ και πολλά χρόνια ξεχωρίζει με τις ανατρεπτικές προτάσεις του, παρουσιάζει φέτος μία παράσταση απενοχοποιημένα διασκεδαστική και ταυτόχρονα διεισδυτική και επίκαιρη, χρησιμοποιώντας την ευφρόσυνη γραφή της σπουδαίας βρετανίδας συγγραφέα, για να μιλήσει για δομικά γυναικεία θέματα, που ενώ σε μία πρώτη ανάγνωση μπορεί να φαίνονται παρωχημένα, παραμένουν επίκαιρα και δυστυχώς ανεπίλυτα στο διηνεκές. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα – μεταξύ διαφόρων άλλων δυσάρεστων περιστατικών - να καταγράφεται παγκοσμίως η ραγδαία και ανησυχητική αύξηση της βίας κατά των γυναικών, που μοιραία οδηγεί σε εξίσου ακραίες συμπεριφορές και παρωχημένη συνθηματολογία, γεννώντας υπεραπλουστευμένα κινήματα τύπου «MeToo» (κι άλλων παρόμοιων…), τα οποία λειτουργούν μεν επικοινωνιακά, αλλά μακροπρόθεσμα αποπροσανατολίζουν την κοινή γνώμη από τις πραγματικές αιτίες του προβλήματος και άθελά τους (ή εσκεμμένα...) υποβαθμίζουν τη σοβαρότητα των γυναικείων αιτημάτων . της Λίλας Παπαπάσχου -Με δυσκολία αναπνέω. Κάτι με τραβάει προς τα κάτω. Αλεξάντρ Σεργκέγεβιτς Πούσκιν (τα τελευταία του λόγια) Τετάρτη βράδυ στο Μεταξουργείο. Σε ένα κατάμεστο Από Μηχανής Θέατρο, που κόντρα στις καιρικές συνθήκες έσφυζε από ζωή, παρακολουθήσαμε μία εξαιρετική παράσταση, βασισμένη σε ένα πολύ δυνατό κείμενο, με κοφτερές σαν λεπίδα ερμηνείες, σκηνοθεσία «κέντημα» και μερικούς από τους πιο καλά δομημένους χαρακτήρες που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια επί σκηνής.
Ο Γιώργός Παλούμπης μετά τον επιτυχημένο «Εθνικό Ελληνορώσων», επιστρέφει στην Κάτω Σκηνή του Από Μηχανής με τo βραβευμένο θεατρικό έργο «Αξύριστα Πηγούνια», ποντάροντας ξανά σε νεοελληνικό κείμενο και παρουσιάζοντας τον ωμά ποιητικό λόγο του Γιάννη Τσίρου («Άγριος Σπόρος», «Αόρατη ‘Ολγα», «Τα Μάτια Τέσσερα») με ειλικρινή κατανόηση, βαθιά συμπόνοια και σεβασμό προς όλους τους ήρωες του έργου, ακόμη κι αυτούς που ενδεχομένως να μην αξίζουν καν τη συμπάθειά μας. Έχοντας στη διάθεσή του τέσσερις ικανότατους ηθοποιούς που ερμήνευσαν με ανατριχιαστική αμεσότητα τους ρόλους τους - ομιλώντες ή μη - ο Γιώργος Παλούμπης κατάφερε να μας εισάγει από το πρώτο λεπτό της παράστασης στη δυστοπία μίας "νεκρής πόλης" που συνεχίζει να επιβιώνει μηχανικά, ολισθαίνοντας επικίνδυνα προς μία ολοένα και αυξανόμενη - ατομική και συλλογική - απόγνωση, μοναξιά, κατάθλιψη. Το καλλίγραμμο, θελκτικό σώμα μίας όμορφης νεαρής γυναίκας λικνίζεται αισθησιακά, υπό τους ήχους ενός τραγουδιού που οι στίχοι του λένε πολλά περισσότερα από τον ρυθμό του, κάνοντας ξεκάθαρο από την αρχή πως σε αυτήν την παράσταση τίποτα δεν γίνεται ή λέγεται τυχαία. Ο Γιώργος Παλούμπης κλείνει το μάτι στους θεατές, κάνοντάς τους συνένοχους στα μικρά η μεγαλύτερα εγκλήματα, μίας καθόλα τυπικής καθημερινότητας, που συχνά κρύβει κάτω από την επίφαση της κανονικότητας, καλά κρυμμένους..."σκελετούς". Βία, σεξισμός, ξενοφοβία και τα συμπλέγματα (ανωτερότητας ή κατωτερότητας) ενός ολόκληρου λαού, που ξεχνά πολύ εύκολα το προσφυγικό και μεταναστευτικό του παρελθόν - και παρόν αν σκεφτεί κανείς πόσοι άνθρωποι, νεότεροι και μεγαλύτεροι, έγιναν οικονομικοί μετανάστες εγκαταλείποντας την Ελλάδα της κρίσης. Εν έτη 2019 και εν μέσω παγκόσμιων, καθοριστικών αλλαγών, οι έλληνες ψάχνουμε τη χαμένη μας ταυτότητα, την οποία φαίνεται πως απωλέσαμε πολύ πριν "εισβάλλουν" στις ζωές μας οι "απειλητικοί " ξένοι". του Παναγιώτη Παπαϊωάννου Είναι γνωστό ότι στους μέσους όρους αριθμού θεατρικών σκηνών και θεατρικών παραστάσεων που κάθε χρόνο ανεβαίνουν, η Αθήνα βρίσκεται ψηλά σε σχέση με τις κυριότερες Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Αυτό σημαίνει τουλάχιστον ένα πράγμα: υπάρχουν θεατρικά δρώμενα ποικιλίας θιάσων και σχημάτων, μεγάλων και μικρών, τα οποία αν αφιερώσει κανείς χρόνο, θα τα εντοπίσει και θα τα βρει από ενδιαφέροντα ως σπουδαία.
Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα που πραγματοποιήθηκε για Λογαριασμό του Δικτύου Πολιτισμού του Δήμου Αθηναίων, το θέατρο είναι η μορφή τέχνης που προκαλεί την «περισσότερη συγκίνηση», με ποσοστό 24% των Αθηναίων πολιτών, ενώ το 36% όσων συμμετείχαν στην έρευνα είχαν παρακολουθήσει τουλάχιστον μία θεατρική παράσταση του τελευταίους δώδεκα μήνες. Ορισμένα αλληλένδετα ζητήματα ανθρωπογεωγραφίας των θεατών, βέβαια, παραμένουν: πόσοι έχουν την οικονομική δυνατότητα να παρακολουθούν θέατρο; Πόσοι και ποιοί έχουν στην κουλτούρα τους το να παρακολουθούν θεατρικές παραστάσεις, αλλά και το ποιοί μπορούν στην ουσία και με ποια κριτήρια να επιλέξουν κάποιες, από αυτές που κάθε χρόνο επιβραβεύονται ως «επιτυχημένες». Σε αμφίδρομη σχέση με όλα τα παραπάνω, τί είδους έργα και με ποιά στόχευση ανεβαίνουν, σε ποιούς απευθύνονται και πώς αυτό λειτουργεί στη σημερινή πολυεπίπεδα δυσχερή κοινωνική συγκυρία ; «(…) Θα παίρνουν από τα χέρια μας το ψωμί που θα έχουν οι φτιάξει οι ίδιοι με το αίμα και τον ιδρώτα τους, με τα δικά τους χέρια και θα μας ευγνωμονούν που τους το δίνουμε. Το ψωμί, που θα τους το έχουμε πάρει εμείς και θα τους το δίνουμε χωρίς τη δική σου μεσολάβηση, χωρίς θαύμα». Η πιο πάνω φράση ακούγεται από το στόμα της Λυδίας Κονιόρδου, ως μέρος του κειμένου της συγκλονιστικής παράστασης «Ο ΜΕΓΑΣ ΙΕΡΟΕΞΕΤΑΣΤΉΣ» που ανεβαίνει φέτος στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης σε παραγωγή της «Ομάδας Χρώμα». «Ο Μεγάλος Ιεροεξεταστής» είναι ένα ποίημα, μια παραβολή, που αρχικά είχε γραφτεί από τον Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι για να αναπτυχθεί σε αυτοτελές έργο, όμως τελικά εντάχθηκε στο πέμπτο κεφάλαιο του πέμπτου βιβλίου του τελευταίου μυθιστορήματος του μεγάλου Ρώσου συγγραφέα «Οι Αδελφοί Καραμαζώφ». της Νίκης Ράπτη Την γλυκόπικρη κωμωδία του Άκη Δήμου «Ντέστινυ» παρακολουθήσαμε στη Δεύτερη Σκηνή του Θεάτρου Αργώ, σε σκηνοθετική επιμέλεια Χρύσας Καψούλη. Δυο φίλες συζητούν σε ένα μπαλκόνι της Αθήνας. Η Άννα και η Ρεβέκκα περιμένουν την άφιξη ενός άντρα. Πρόκειται για ένα πρόσωπο που συμβολίζει για εκείνες τον πόθο, την ιδανική ερωτική αλλά και όχι μόνο, «συνάντηση». Η εκπλήρωση του ερωτικού στοιχείου βρίσκεται στο κέντρο της επιθυμίας τους. Οραματίζονται όμως και συνεχώς προσδοκούν πολύ περισσότερα, τη στιγμή που μέσα και γύρω τους ανθίζει η ανάγκη για μια μορφή προσωπικής «επανάστασης». Οι ήρωες καλούνται να διαχειριστούν την έλξη, την αγάπη, τις παρεξηγήσεις και τις συμπτώσεις. Τη λαχτάρα και τον φόβο. Το πραγματικό άνοιγμα στη φαντασία και ένα βαθιά «εσωτερικό» ταξίδι με ανατροπές και εξελίξεις. Η γραφή του Άκη Δήμου αγγίζει με χιούμορ και λεπτότητα, ευαισθησία και ζωντάνια, την αναζήτηση του έρωτα μέσα από τον εαυτό μας και την αναζήτηση του εαυτού μας μέσα από τον έρωτα. Έχει έναν σαφή υπαρξιακό χαρακτήρα, καθώς καταφέρνει μέσα από μια άκρως ενδιαφέρουσα ιστορία να αποτυπώσει την ιδέα-οπτική μας στην έννοια του «πεπρωμένου», να εμβαθύνει σε θέματα σχέσεων, στους στόχους και τα «θέλω» μας. της Νίκης Ράπτη Το αριστούργημα του Ingmar Bergman «Σκηνές από έναν γάμο» είχαμε την ευτυχία να παρακολουθήσουμε στο Θέατρο Σημείο, σε σκηνοθεσία Νίκου Διαμαντή και ερμηνείες Πέρη Μιχαηλίδη, Ιωάννας Μακρή, Κατερίνας Παρισσινού και Λευτέρη Παπακώστα. Στον γοητευτικό πάντα κόσμο του Bergman, συναντούμε δυο χαρακτήρες που τους λατρεύει κανείς από την πρώτη στιγμή. Για την αυθεντικότητα και το πάθος τους. Για τις προσωπικές τους επαναστάσεις αλλά και τον τρόπο με τον οποίο επιστρέφουν στα «οικεία» τους, καθώς αντιλαμβάνονται την ανάγκη τους να συνυπάρξουν αγαπητικά, αρνούμενοι την μοναξιά και την απόγνωση. Βιώνουν τη στοργή, την απιστία, το διαζύγιο, την επανάληψη και μια προγραμματισμένη ζωή με ρωγμές, εντάσεις αλλά και σιωπή. Ωριμάζουν μέσα από τη ρήξη και την αυτοκαταστροφή, τη στιγμή που τα εύθραυστα στοιχεία θα συναντήσουν τα συμπαγή, όταν θα θέσουν τα σοβαρά ερωτήματα στον εαυτό τους για την αγάπη και αισθανθούν την ανάγκη να συνειδητοποιήσουν τον πραγματικό ορισμό της. της Λίλας Παπαπάσχου Στην Κεντρική Σκηνή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, ο γνωστός και ιδιαίτερα δημοφιλής ηθοποιός Γιώργος Χρυσοστόμου, παρουσιάζει την παράσταση "Mute", μία πολύ προσωπική καλλιτεχνική στιγμή του, με πολύτιμους"συνοδοιπόρους" στη σκηνή το σπάνιο και πολυδιάστατο ταλέντο του και τους αθέατους - αλλά ηχηρά παρόντες - συντελεστές μιας ξεχωριστής σκηνικής σύνθεσης, που μιλάει για όλους και για όλα...χωρίς λόγια... Το καλλιτεχνικό όραμα του Γιώργου Χρυσοστόμου κατανόησε απόλυτα η αξιόλογη Σοφία Πάσχου, που συνυπογράφει την σκηνοθεσία της παράστασης, μεταφέροντας στη σκηνή τις πολλαπλές εκφάνσεις του σύγχρονου μοναχικού, φοβικού, εγωκεντρικού και γεμάτου αντιφάσεις ανθρώπου, που ζει περιχαρακωμένος στα λίγα ή περισσότερα τετραγωνικά μέτρα ενός ακόμα αστικού διαμερίσματος, μίας ακόμα αστικής πολυκατοικίας, προσπαθώντας να παραμείνει λογικός, κοινωνικά ενταγμένος και πνευματικά και ψυχικά ισορροπημένος, σε μια πραγματικότητα που φλερτάρει με το...παράλογο. Στην περίπτωση της δικής του "πολυκατοικίας", που απεικονίστηκε υποδειγματικά στο εξαιρετικά εντυπωσιακό σκηνικό της Μαγδαληνής Αυγερινού - που επιμελήθηκε και τα κοστούμια της παράστασης - οι ιδιωτικές ζωές των ηρώων αρχίζουν να μπερδεύονται επικίνδυνα, χωρίς ωστόσο ποτέ να αλληλεπιδρούν, αφού κανένας δεν μπορεί στ' αλήθεια να καταλάβει, κανένας δεν μπορεί να βοηθήσει τον άλλο, κανένας στ' αλήθεια δεν νοιάζεται. Τι μπορεί να συνδέει έναν μαέστρο, έναν ηλικιωμένο, έναν φοβιτσιάρη, έναν γυμναστή, έναν σεξομανή, κι έναν γκαντέμη; Τίποτα και τα πάντα είναι η απάντηση, αν μπορεί να υπάρξει κάποια απάντηση. Όλοι είναι "συγκάτοικοι στην τρέλα" κι όλοι προσπαθούν να δηλώσουν τη μοναδικότητά τους, ανήμποροι να αποδεχτούν το γεγονός ότι μπορεί να είναι όπως χιλιάδες άλλοι, εξίσου κοινότοποι και βαρετοί. Άγνωστοι μεταξύ αγνώστων υπερασπίζονται τη ρουτίνα τους, τα πάθη τους, την θλίψη και την απογοήτευσή τους, τις κρυφές τους επιθυμίες, τους εθισμούς τους, τον δημιουργικό παροξυσμό τους. Άνθρωποι της διπλανής πόρτας ξεγυμνώνονται μπροστά μας, ανοίγοντας την πόρτα του δωματίου τους και βάζοντάς μας στα άδυτα της ύπαρξής τους. της Νίκης Ράπτη Στο Θέατρο Δεκατέσσερα ζωντανεύει το «Τέλος του Έρωτα» του Pascal Rambert, σε σκηνοθεσία Ανδρέα Κανελλόπουλου και ερμηνεία Θωμά Καζάση και Φένιας Σχοινά. Ο Γάλλος συγγραφέας, σκηνοθέτης και χορογράφος Pascal Rambert παρουσίασε το έργο του για πρώτη φορά το 2011, στο φεστιβάλ της Avignon, γνωρίζοντας έκτοτε διεθνή επιτυχία. Μέχρι το 2018, έχει παιχτεί πάνω από 180 φορές στη Γαλλία και στο εξωτερικό και έχει κατακτήσει σημαντικά βραβεία (βραβείο κοινού, βραβείο καλύτερου σύγχρονου γαλλικού θεατρικού έργου από την Syndicat dela Critique, βραβείο Λογοτεχνίας από το French Centr enational du théâtre κ.α). Πρωταγωνιστές ο Σταν και η Όντρεϊ, που πραγματοποιούν μια συνάντηση προκειμένου να δώσουν ένα τέλος στη σχέση τους. Μονολογούν, απελπίζονται, γίνονται ευάλωτοι και τρυφεροί, σκληροί και ανυπόφοροι ο ένας για τον άλλο, εγωιστές και δυναμικοί. Σε ένα κλίμα αποχαιρετισμού, εκτροχιασμού και ολοκληρωτικής διάλυσης, ένας διάλογος ζωής-τέχνης ξεκινά, με «όπλα» τις λέξεις, με έναν λόγο ποιητικό, ζωντανό, επαναληπτικό, τολμηρό και άμεσο. Ο συγγραφέας εστιάζει στο τι μπορεί να συμβεί μεταξύ δυο ανθρώπων και στο μυαλό του καθενός ξεχωριστά κατά τη διάρκεια μιας σχέσης και κυρίως τη στιγμή που αυτή τερματίζεται. της Νίκης Ράπτη Είχαμε την χαρά να παρακολουθήσουμε στο υπέροχο Θέατρο Μπιπ την εντελώς ξεχωριστή παράσταση σωματικού θεάτρου Rouτίν)^Α, σε ερμηνεία και σκηνοθεσία της Μαρίλιας Χαρεμή και του Φιλήμονα Ορκόπουλου. Στην παράσταση θίγονται προβληματισμοί γύρω από την έννοια της ρουτίνας και τις πολλαπλές «αναγνώσεις» της. Οι αντιφάσεις και οι συνέπειες, η χροιά που εμείς της δίνουμε κάθε φορά που την αποφεύγουμε ή την επιζητούμε, συναντούν τους φόβους μας, την δύναμη της συνήθειας, τον διάλογο με τα βαθύτερα «θέλω μας». Και όλα ξεκινούν αλλά και καταλήγουν στον χρόνο. Αυτόν που αδυσώπητα ή τρυφερά μας σκεπάζει τις νύχτες, μας ξυπνά το πρωί, μας ενώνει και μας χωρίζει. Που «συνεργάζεται» με τις ελλείψεις και τις δυνατότητες μας, με τα μειονεκτήματα αλλά και με το ταλέντο μας να αναγνωρίζουμε τα σημαντικά και να τα βιώνουμε μέχρι την τελευταία στιγμή τους. Η ρουτίνα, άμεσα συνδεδεμένη με την ζωή, είναι αυτή που μπορεί να οδηγήσει στην καταστροφή ή στην ένωση. Στην οικειότητα ή στην αποστροφή. Να γίνει φίλος ή εχθρός μιας σχέσης η μιας κατάστασης. Να εμπνεύσει ασφάλεια ή απειλή και κίνδυνο. Να χτίσει ένα καταφύγιο ή να γκρεμίσει την ψυχολογία ενός ατόμου και κατά προέκταση των προσωπικών σχέσεων, τις οποίες το άτομο αυτό αναπτύσσει και με αγάπη προσέχει και συντηρεί. Η προσωπική εξέλιξη και το «άνοιγμα» προς τον άλλο, είναι το στοίχημα που πολλές φορές θέτει μια ρουτίνα που υιοθετούμε, ασυνείδητα ή συνειδητά. της Νίκης Ράπτη Τo θεατρικό έργο «Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα» του Federico Garcia Lorca παρακολουθήσαμε με μεγάλη χαρά και συγκίνηση στον Τεχνοχώρο Εργοτάξιον, από τη θεατρική ομάδα Mariposa, σε σκηνοθεσία της Έφης Μεράβογλου. Πρόκειται για το τελευταίο έργο του σπουδαίου Ισπανού δραματουργού και ποιητή, που γράφτηκε το 1936, παίχτηκε για πρώτη φορά το 1945 και ανήκει στην τριλογία της «ισπανικής υπαίθρου», μαζί με δυο επίσης κορυφαία του έργα, την «Γέρμα» και τον «Ματωμένο γάμο». Ο Lorca υπήρξε ένας εντυπωσιακός συγγραφέας με μια προσωπικότητα πολύπλευρη και εντελώς ξεχωριστή, με μια έντονη καλλιτεχνική ταυτότητα την οποία μετέφερε με ψυχή στο θέατρο, την μουσική και την ποίηση. Όλες του οι λέξεις ξεχειλίζουν από εικόνες και πλούσιο συναίσθημα. Σε κάθε γραμμή του αναπνέουν ο αισθησιασμός, η επανάσταση, η τρυφερή ματιά στην ζωή και η τόλμη μπροστά στον θάνατο. Με αλληγορική χροιά, θέτει ερωτήματα σε σχέση με τον έρωτα, το ανέφικτο, την εξουσία, την καταστολή, το ολέθριο, αναπόφευκτο και οδυνηρό τέλος που επιφέρουν πολλές φορές οι συγκρούσεις και τα βαθύτερα «θέλω» μας. της Λίλας Παπαπάσχου Βρεθήκαμε στο Θέατρο του Νέου Κόσμου και στην παράσταση “Η τραγική ιστορία του Άμλετ, ενός πρίγκιπα της Δανίας” του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, από την ομάδα Grasshopper, σε διασκευή και σκηνοθεσία Έκτορα Λυγίζου. Ο ταλαντούχος σκηνοθέτης δοκίμασε για μία ακόμα φορά τα όρια, τόσο τα δικά του και των συνεργατών του, όσο και του κοινού, παρουσιάζοντας μία περίπλοκη παράσταση – όπως και οι δραματουργικοί μηχανισμοί του έργου του Σαίξπηρ- γεμάτη δυνατές εικόνες, ανατρεπτικές ερμηνείες και μια υπόκωφη μουσικότητα, που πηγάζει σχεδόν εξολοκλήρου από τα σώματα, τις φωνές και τις ενορχηστρωμένες κινήσεις των ηθοποιών. Σίγουρα για τους λάτρεις του πιο κλασικού ανεβάσματος έργων όπως ο εμβληματικός και υπεραναλυμένος “Άμλετ” η παράσταση που τόσο έντεχνα “κατασκεύασε” ο καταξιωμένος ηθοποιός και σκηνοθέτης αποτελεί έναν δυσεπίλυτο γρίφο, τον οποίο ενδεχομένως και να μην επιθυμούν να λύσουν, αν και τίποτα σε αυτήν την σκηνική αλληγορία δεν μοιάζει ανοίκειο ή απροσπέλαστο νοηματικά. Η παράσταση εξερευνά με οξυδέρκεια, έντονα αποδομητική διάθεση και εκλεπτυσμένο χιούμορ, την ίδια την ουσία της τέχνης - και της τεχνικής - του θεάτρου, εξετάζοντας ταυτόχρονα κατά πόσο απέχει η θεωρία από την πράξη και αν ανάμεσα στη γέννηση και το θάνατο ενός ανθρώπου, μπορεί να υπάρξει ζωή, άλλη από αυτή που καρμικά του κληροδοτήθηκε. Ο Άμλετ είναι πρίγκιπας, Και γιος ενός δολοφονημένου βασιλιά και μιας μοιχαλίδας μητέρας. Και ερωτευμένος νέος. Ο Άμλετ ίσως και να μην υποδύεται τον τρελό. Μπορεί όντως να είναι, αν όλα όσα συμβαίνουν γύρω του είναι λογικά και πραγματικά και όχι γεννήματα της φαντασίας ενός ταραγμένου μυαλού. Ο Άμλετ περιφέρεται ως παρίας στο ίδιο του το βασίλειο, παρατηρώντας τους άλλους ήρωες του έργου, όπως ένας επιστήμονας που διεξάγει κάποιο πείραμα. Ο Άμλετ χωρίς το "φάντασμα" του πατέρα του να τον παρακινεί, θα διατηρούσε το άλλοθι της άγνοιας. Ο Άμλετ δεν είναι πια αθώος και αυτή ίσως να είναι η πιο σημαντική του απώλεια. Ο Άμλετ χωρίς το πρόσχημα της "αποστολής" του, είναι ο καθένας από εμάς αντιμέτωπος με το προσωπικό του δίλημμα, το δικό του υπαρξιακό αδιέξοδο, την προσωπική του οικογενειακή τραγωδία. της Μαρίας Σούμπερτ Τι ορίζει μια εφηβική παράσταση; Είναι το κοινό της; Είναι το θέμα της; Είναι οι έφηβοι πρωταγωνιστές της; Και αν είναι οι πρωταγωνιστές της έφηβοι, ως τι ορίζεται η ίδια η παράσταση, όταν το 80% του κοινού είναι ενήλικο; Αλλά είναι πραγματικά ενήλικο αυτό το κοινό; Η αλήθεια είναι πως αν άκουγε αυτές τις ερωτήσεις ο Κρίστοφερ μάλλον θα μπερδευόταν, θα συγχιζόταν και πιθανά θα έβαζε τις φωνές. Γιατί έτσι αντιδρά ένα παιδί και ένας έφηβος με αυτισμό σε οτιδήποτε τον ταράζει και τον ανησυχεί. Τι σημαίνει όμως για την οικογένειά του να μεγαλώνει ένα παιδί με αυτισμό; Έστω και με λειτουργικό αυτισμό όπως θεωρείται το Άσπεργκερ. Σύμφωνα με τον Μαρκ Χάντον, συγγραφέα του λογοτεχνικού βιβλίου «Ποιος σκότωσε το σκύλο τα μεσάνυχτα», πάνω στο οποίο βασίστηκε η θεατρική διασκευή του Σάιμον Στήβενς, αυτό σημαίνει να μην μπορείς να αγκαλιάσεις ποτέ το παιδί σου γιατί δεν αντέχει να το αγγίζουν. Να πρέπει να το στέλνεις σε ειδικό σχολείο, κι ας είναι ιδιοφυΐα στα μαθηματικά και γενικότερα τις επιστήμες. Να τον αντιμετωπίζουν όλοι σαν λειψό, κι ας είναι πιο έξυπνος από αυτούς. Να του κάνει συστάσεις η αστυνομία, επειδή επιτέθηκε στον αστυνομικό που πρώτος άπλωσε χέρι επάνω του. της Νίκης Ράπτη «Τρικυμία», του Ουίλιαμ Σαίξπηρ. Το τελευταίο έργο του σπουδαίου δραματουργού, είχαμε την χαρά να παρακολουθήσουμε στο Δημοτικό Θέατρο Ηλιούπολης «Δημήτρης Κιντής» από την ξεχωριστή Θεατρική Ομάδα ΡΟΔΑ, σε μετάφραση του Δημήτρη Περετζή και σκηνοθεσία της Μαρίας Περετζή. Η σαιξπηρική τρικυμία είχε παρουσιαστεί ξανά από την πολυμελή Θεατρική Ομάδα ΡΟΔΑ πριν είκοσι χρόνια. Πρόκειται για μια ομάδα που δημιουργεί αξιόλογες και επιτυχημένες παραγωγές εδώ και είκοσι οχτώ χρόνια, αφού ιδρύθηκε και καθοδηγείται από τη Μαρία Περετζή, από το 1991. Σε αυτό το αριστούργημα που διακρίνεται για την ιδιαίτερη δραματική πλοκή, τους μοναδικούς χαρακτήρες, τις πολλαπλές αναγνώσεις του, το φιλοσοφικό μεγαλείο, την διαχρονικότητα και την παραμυθένια «καρδιά» του, ο μεγάλος Άγγλος ποιητής και θεατρικός συγγραφέας αναπτύσσει μια φωτεινή και σκοτεινή, άγρια και τρυφερή ιστορία. της Νίκης Ράπτη Την μουσικοθεατρική παράσταση «Ανάμνηση Σμύρνης» βασισμένη σε μια ιδέα της δημοσιογράφου Βασιλείας Ζερβού, κείμενο Τάνιας Χαροκόπου και σκηνοθεσία Δημήτρη Μαλισσόβα, παρακολουθήσαμε την Κυριακή 1η Σεπτεμβρίου 2019 στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού με σπουδαίους ηθοποιούς, χορευτές, ερμηνευτές, μουσικούς και φυσικά την εκπληκτική Ελένη Βιτάλη.
Το περιεχόμενο μιας γυάλας και οι ανθρώπινες ιστορίες γύρω από αυτό. Το ξεδίπλωμα των τραγικών γεγονότων της καταστροφής της Σμύρνης. Η ξενιτιά, τα αρώματα, η ελπίδα, η προσπάθεια ενός μουσικού να διασώσει όσα θεωρεί πολύτιμα. Τέσσερις διαφορετικές στιγμές του χρόνου ζωντανεύουν στη σκηνή με πυρήνα την αποκάλυψη ενός μουσικού θησαυρού. Ένα συναρπαστικό μουσικό ταξίδι σε υπέροχες μελωδίες, τα παραδοσιακά σμυρναίικα τραγούδια. Όμορφη σκηνογραφία και ενδυματολογία, ενδιαφέρουσα κινησιολογία και ατμοσφαιρικοί φωτισμοί. Ένα μουσικό «μοίρασμα» με το κοινό, εικόνων, συναισθημάτων και λέξεων. Μέσα από μια πολύ προσεγμένη και γοητευτική σκηνοθεσία, κειμήλια μνήμης και ζωής «μεταφέρονται» και συνομιλούν με το «σήμερα», με σημαντικά γεγονότα και σύγχρονες τραγωδίες που λαμβάνουν δράση γύρω και μέσα μας. της Λίλας Παπαπάσχου *"Ο Προμηθέας είναι ο έξοχος Άγιος και μάρτυρας του φιλοσοφικού ημερολογίου" Καρλ Μαρξ Παρασκευή βράδυ σ' ένα σχεδόν γεμάτο Ηρώδειο (εντυπωσιακό αν σκεφτεί κανείς ότι η παράσταση έχει ήδη ξεκινήσει την πορεία της από την Επίδαυρο στο πλαίσιο του Ελληνικού Φεστιβάλ, με πολλούς ενδιάμεσους σταθμούς στη συνέχεια) για να παρακολουθήσουμε την πολυαναμενόμενη και πολυσυζητημένη παράσταση «Προμηθέας Δεσμώτης», του Αισχύλου, σε μετάφραση Δημήτρη Δημητριάδη, σκηνοθεσία Σταύρου Τσακίρη/Καλλιτεχνικού Διευθυντή ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Πάτρας, με την Βρετανίδα (ελληνικής καταγωγής) διεθνούς φήμης ηθοποιό Κάθριν Χάντερ στον ομώνυμο ρόλο και μαζί της ένα εκλεκτό σύνολο καταξιωμένων και νεότερων ηθοποιών.
Ο Σταύρος Τσακίρης, πήρε ένα μεγάλο ρίσκο, με τόλμη και πολυσυλλεκτική διάθεση, τόσο όσον αφορά την επιλογή των ηθοποιών που ενσάρκωσαν τους ρόλους του έργου και τα χορικά μέρη, αλλά και σε θεωρητικό επίπεδο, αφού και μόνο η ανάγνωση του προγράμματος της παράστασης πείθει ακόμα και τον πιο δύσπιστο θεατή για την ειλικρινή πρόθεση του σκηνοθέτη να φέρει το μύθο του Προμηθέα στο δικό μας σήμερα, όχι ως απλό συμβολισμό ή δραματουργική παραβολή, αλλά ως μια αναπόδραστη και νομοτελειακή αλήθεια που φέρνει τον διαχρονικά «αλυσσοδεμένο», άνθρωπο στο προσκήνιο. Ο μεγάλος απών του έργου, που στην ουσία αποτελεί τον απόλυτο πρωταγωνιστή του, είναι ο ίδιος ο βροτός άνθρωπος, που αντανακλάται σε όλη του την τραγικότητα πάνω στον αθάνατο Προμηθέα, τον ευσπλαχνικό Τιτάνα που εκπίπτει από το προνομιούχο «Πάνω» στο ζοφερό «Κάτω» του κόσμου όπως τον ξέρουμε, διχασμένο πάντα ανάμεσα στον Ουρανό και τη Γη, τον Όλυμπο και τον Άδη, την Κόλαση και τον Παράδεισο. Ο Ζευς εξοργίζεται και διατάζει την παραδειγματική τιμωρία του πρώην ευνοούμενού του Προμηθέα, επειδή τόλμησε να βοηθήσει τον άνθρωπο να βγει από το σκοτάδι της άγνοιάς , χαρίζοντας του πυρ και γνώση. Βγαίνοντας από μία σχεδόν ονειρική έξω- πραγματικότητα, ύπαρξης και ανυπαρξίας, στην οποία ο άνθρωπος περιφέρονταν σαν σκιά, χωρίς συνείδηση, μετέρχεται τώρα μέσα από την τιθάσευση της φωτιάς και την κατάκτηση της γνώσης σε ένα άλλο, ανώτερο επίπεδο ύπαρξης, κατακτώντας σταδιακά την επίγνωση της πεπερασμένη παρουσίας του στη γη κι αυτό είναι ταυτόχρονα το μαρτύριο και η απελευθέρωση του. ΤΟ ΘΕΑΘΗΝΑΙ ΒΡΕΘΗΚΕ ΣΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΑΝΔΡΟΥ & ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ «ΎΨΩΜΑ 731» ΤΟΥ ΑΡΗ ΜΠΙΝΙΑΡΗ17/8/2019
του Παναγιώτη Παπαϊωάννου Στις 3 Αυγούστου, στην 5η χρονιά του Διεθνούς Φεστιβάλ Άνδρου οι πρόβες για τη βραδυνή παράσταση ακούγονταν από τους περιδιαβαίνοντες τις ανηφοριές της Χώρας σα να κάνουν πρόβες «Διάφανα Κρίνα» και Candlemass μαζί. Κάτι γιαγιάδες, παιδάκια με παγωτά και καθωσπρέπει κόσμος σκιαζόταν. Ο θεατρόφιλος κόσμος που συνέρρευσε στο ανοιχτό θέατρο ήταν ελαφρώς λιγότερος απ’ ό,τι συνήθως, καθώς οσμίστηκε κάτι «πειραματικό». Όμως, η συγκλονιστική παράσταση του Άρη Μπινιάρη, στο πλαίσιο του Θεάτρου Πορεία, στην πραγματικότητα αφορά μεγάλο μέρος του κοινού που επιμένει να επιλέγει τη θεατρική μέθεξη ως ψυχαγωγία. Η βασισμένη σε ιστορικές πηγές πραγματική ιστορία των ελλήνων στρατιωτών που πολέμησαν και έπεσαν στο ύψωμα 731 το Μάρτιο του 1941 αντιμετωπίζοντας υπό όρους Δαυίδ και Γολιάθ τα ιταλικά στρατεύματα, αποδόθηκε με ποιητική δύναμη που καθήλωσε το κοινό. «Έτσι τους βρήκανε στο Ύψωμα οι Ιταλοί. 731 μέτρα πάνω από τη γη. 731 μέτρα πάνω απ’ τον Άδη». της Λίλας Παπαπάσχου Σίγουρα έχετε ήδη ακούσει και διαβάσει πολλά για το καλλιτεχνικό «θαύμα» που συντελέστηκε στις 26 & 27 Ιουλίου, στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, τυλίγοντας στο ζοφερό του φως όσους είχαμε την τύχη (και την τιμή...) να το παρακολουθήσουμε. Όλα σωστά, εύστοχα και δίκαια, αν και στην προκειμένη περίπτωση τα λόγια είναι μάλλον ανεπαρκή για να περιγράψουν τον μυστηριακό, εκστατικό χαρακτήρα και την διαπεραστική ποιητικότητα μίας παράστασης, που κατάφερε να φτάσει μέχρι το μεδούλι της ίδιας της δομικής σύστασης του ανθρώπου, ο οποίος χρόνια τώρα προχωρά....«με φωτιά και με μαχαίρι»...
Ο σπουδαίος Βέλγος σκηνοθέτης Ivo Van Hove ξανά στην Ελλάδα (μετά το άνοιγμα του περσινού προγράμματος του Φεστιβάλ Αθηνών με την δυνατή σκηνική μεταφορά των έργων του Μπέργκμαν Περσόνα/Μετά την πρόβα τα οποία παρακολουθήσαμε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και επαναλήφθηκαν στην Αίθουσα Ρισελιέ) φέρνει την Comedie Française (ευρέως γνωστή ως σπίτι του Μολιέρου) για πρώτη φορά στην Επίδαυρο, καταφέρνοντας να συνδέσει άρρηκτα το όνομά του με ένα νέο καλλιτεχνικό επίτευγμα, το οποίο αυτήν τη φορά έχει ως σημείο αναφοράς την πολύπαθη και αιματοβαμμένη οικογένεια των Ατρειδών. Αυτή η δεύτερη συνεργασία ενός από τους πιο διάσημους θεατρικούς οργανισμούς του κόσμου με έναν από τους σημαντικότερους, διεθνούς φήμης βιρτουόζους της εικόνας, προσέφερε την ιδανική ευκαιρία στον Éric Ruf, γενικό διευθυντή της Κομεντί Φρανσαίζ, και στον Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο, καλλιτεχνικό διευθυντή του Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου, να ενώσουν τους δύο αυτούς μεγάλους καλλιτεχνικούς θεσμούς του ευρωπαϊκού θεάτρου, παρουσιάζοντας τις τραγωδίες του Ευριπίδη Ηλέκτρα και Ορέστης σε μία ενιαία – και ολοκληρωμένη - σκηνική σύνθεση που θα μείνει βαθιά χαραγμένη στη μνήμη μας, όπως κάθε σπάνια και σίγουρα ανεπανάληπτη εμπειρία. |
ΧΟΡΗΓΟΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ This section will not be visible in live published website. Below are your current settings: Current Number Of Columns are = 2 Expand Posts Area = Gap/Space Between Posts = 10px Blog Post Style = card Use of custom card colors instead of default colors = Blog Post Card Background Color = current color Blog Post Card Shadow Color = current color Blog Post Card Border Color = current color Publish the website and visit your blog page to see the results Archives
March 2024
|
Αλκίφρονος 3 - Κάτω Πετράλωνα
Αθήνα Τ.Κ. : 11835
csmediagr0@gmail.com
theathinaiart@gmail.com
www.theathinaiart.com
Όροι χρήσης: Με βάση το Ν. 2121/93 περί μη αναδημοσιεύσιμου μέρους ή όλου του κειμένου
χωρίς άδεια του υπογράφοντος