ΤΟ ΘΕΑΘΗΝΑΙ ΒΡΕΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ «Η ΤΡΑΓΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΑΜΛΕΤ ΕΝΟΣ ΠΡΙΓΚΙΠΑ ΤΗΣ ΔΑΝΙΑΣ» ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ GRASSHOPPER ΣΕ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ Ε. ΛΥΓΙΖΟΥ

της Λίλας Παπαπάσχου

Βρεθήκαμε στο Θέατρο του Νέου Κόσμου και στην παράσταση “Η τραγική ιστορία του Άμλετ, ενός πρίγκιπα της Δανίας” του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, από την ομάδα Grasshopper, σε διασκευή και σκηνοθεσία Έκτορα Λυγίζου. Ο ταλαντούχος σκηνοθέτης δοκίμασε για μία ακόμα φορά τα όρια, τόσο τα δικά του και των συνεργατών του, όσο και του κοινού, παρουσιάζοντας μία περίπλοκη παράσταση – όπως και οι δραματουργικοί μηχανισμοί του έργου του Σαίξπηρ- γεμάτη δυνατές εικόνες, ανατρεπτικές ερμηνείες και μια υπόκωφη μουσικότητα, που πηγάζει σχεδόν εξολοκλήρου από τα σώματα, τις φωνές και τις ενορχηστρωμένες  κινήσεις των ηθοποιών.

Σίγουρα για τους λάτρεις του πιο κλασικού ανεβάσματος έργων όπως ο εμβληματικός και υπεραναλυμένος “Άμλετ” η παράσταση που τόσο έντεχνα “κατασκεύασε” ο καταξιωμένος ηθοποιός και σκηνοθέτης αποτελεί έναν δυσεπίλυτο γρίφο, τον οποίο ενδεχομένως και να μην επιθυμούν να λύσουν, αν και τίποτα σε αυτήν την σκηνική αλληγορία δεν μοιάζει ανοίκειο ή απροσπέλαστο νοηματικά. Η παράσταση εξερευνά με οξυδέρκεια, έντονα αποδομητική διάθεση και εκλεπτυσμένο χιούμορ, την ίδια την ουσία της τέχνης - και της τεχνικής - του θεάτρου, εξετάζοντας ταυτόχρονα  κατά πόσο απέχει η θεωρία από την πράξη και αν ανάμεσα στη γέννηση και το θάνατο ενός ανθρώπου, μπορεί να υπάρξει ζωή, άλλη από αυτή που καρμικά του κληροδοτήθηκε. ​

Ο Άμλετ είναι πρίγκιπας, Και γιος ενός δολοφονημένου βασιλιά και μιας μοιχαλίδας μητέρας. Και ερωτευμένος νέος.  Ο Άμλετ ίσως και να μην υποδύεται τον τρελό. Μπορεί όντως να είναι, αν όλα όσα συμβαίνουν γύρω του είναι λογικά και πραγματικά και όχι γεννήματα της φαντασίας ενός ταραγμένου μυαλού. Ο Άμλετ περιφέρεται ως παρίας στο ίδιο του το βασίλειο, παρατηρώντας τους άλλους ήρωες του έργου, όπως ένας επιστήμονας που διεξάγει κάποιο πείραμα. Ο Άμλετ χωρίς το "φάντασμα" του πατέρα του να τον παρακινεί, θα διατηρούσε το άλλοθι της άγνοιας. Ο Άμλετ δεν είναι πια αθώος και αυτή ίσως να είναι η πιο σημαντική του απώλεια. Ο Άμλετ χωρίς το πρόσχημα της "αποστολής" του, είναι ο καθένας από εμάς αντιμέτωπος με το προσωπικό του δίλημμα, το δικό του υπαρξιακό αδιέξοδο, την προσωπική του οικογενειακή τραγωδία. 

"Άμλετ" του Ουίλιαμ Σαίξπηρ σε διασκευή και σκηνοθεσία Έκτορα Λυγίζου
​ στην Κεντρική Σκηνή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου

Καθοδηγώντας υποκριτικά μία αξιόλογη και επιμελώς δουλεμένη (έως την τελευταία λεπτομέρεια) ομάδα ηθοποιών και κρατώντας για τον εαυτό του τον ομώνυμο ρόλο, ο έμπειρος σκηνοθέτης έχρισε όλους τους ήρωες "πρωτεύοντα πρόσωπα", αναθέτοντας παράλληλα σε όλους τους ηθοποιούς το ρόλο του σκηνοθέτη του εαυτού τους και των άλλων, μέσα από μια αέναη κίνηση, που μετασχηματίζονταν σε λόγο, εικόνα, διακεκομμένους ήχους, σιωπές, συναισθηματικές υφέσεις και εξάρσεις, ευφάνταστες σκηνικές ανατροπές και συνεχείς εναλλαγές από το φως στο σκοτάδι. 

Οι απόλυτα πειθαρχημένοι στη σκηνοθετική φόρμα της παράστασης Δήμητρα Βλαγκοπούλου, Κωνσταντίνος Ζωγράφος, Άρης Μπαλής, Ηρώ Μπέζου, Αινείας Τσαμάτης και φυσικά ο Έκτορας Λυγίζος, δεν ερμήνευσαν απλά τους ήρωες του έργου, αλλά φώτισαν (στην κυριολεξία!) τη διττή τους φύση, τις κρυφές επιθυμίες, τους ανομολόγητους φόβους και τις μωροφιλοδοξίες τους, στοιχεία που θα τους οδηγήσουν από διαφορετικό δρόμο τον καθένα, σε έναν κοινό αφανισμό.

Σε μια μόνιμη συνδιαλλαγή με τον δαιδαλώδη και αφαιρετικά επιβλητικό σκηνικό χώρο που δημιούργησε η ικανότατη Κλειώ Μπομπότη και φορώντας τα γκρίζα, μινιμαλιστικά κοστούμια της Άλκηστης Μάμαλη, οι ήρωες του πιο αινιγματικού και πολύσημου έργου της παγκόσμιας δραματουργίας μας καλούσαν συνεχώς να κοιτάξουμε βαθιά μέσα τους, μέχρι το μεδούλι της ύπαρξης τους και να γίνουμε μάρτυρες όσων έχουν διαπράξει και όσων πρόκειται να διαπράξουν. Το στοιχείο του νερού, επίσης κυρίαρχο, έτοιμο να πνίξει όποιον τολμήσει να πάει κόντρα στο ρεύμα ενός ποταμού που κυλάει εδώ και αιώνες προς την ίδια κατεύθυνση, καταλήγοντας σε ορμητικούς καταρράκτες και κατ' ευφημισμόν ονομάζεται ιστορία.

Μετακινούμενοι στρατηγικά, όπως τα πιόνια σε μια παρτίδα σκάκι, όλοι οι ηθοποιοί της παράστασης ενσάρκωσαν με σπαρακτική απλότητα χαρακτήρες - σύμβολα. Βασιλιάδες και πιστοί υπηρέτες, στρατιώτες αφοσιωμένοι στο στέμμα, σφετεριστές της εξουσίας, αυλοκόλακες, άβουλες γυναίκες έρμαια των παθών τους και ένας ακόμα  “πρίγκιπας” που στέκεται αμφίθυμος και αναποφάσιστος απέναντι σε μερικά από τα πιο καίρια ερωτήματα από καταβολής κόσμου. Κι ο θάνατος πάντα να παίρνει την παρτίδα, μετατρέποντας γαλαζοαίματους και κοινούς θνητούς σε... "Ήρωες".

“Η τραγική ιστορία του Άμλετ, ενός πρίγκιπα της Δανίας”, αν και παράσταση συνόλου, κατάφερε να αναδείξει τις υποκριτικές ποιότητες των πρωταγωνιστών της, με τις εξαιρετικές Δήμητρα Βλαγκοπούλου και Ηρώ Μπέζου να ξεχωρίζουν ως Οφηλία και Γερτρούδη αντίστοιχα, καταθέτοντας δύο σημαντικές ερμηνευτικές προτάσεις και τον ίδιο τον Έκτορα Λυγίζο να αναμετριέται με έναν ακόμα δύσκολο και απαιτητικό –τριπλό ρόλο, αφού υπογράφει τη διασκευή, τη σκηνοθεσία και παράλληλα ερμηνεύει- κερδίζοντας, στο μεγαλύτερο τουλάχιστον μέρος του, ένα ακόμα καλλιτεχνικό στοίχημα. Εξίσου πειστικοί στους βασικούς και επιμέρους ρόλους τους οι Κωνσταντίνος Ζωγράφος, Άρης Μπαλής & Αινείας Τσαμάτης, που εντυπωσίασαν με την σωματική τους πλαστικότητα και την υποκριτική τους ευελιξία. 

Στο τέλος, λέει, ο Άμλετ δια στόματος Έκτορα Λυγίζου, τίποτα δεν έχει σημασία. Όλοι θα πεθάνουμε - “καλοί” και “κακοί” - όλοι θα οδηγηθούμε στην ίδια ανυπαρξία. Πριν βιαστεί όμως κανείς να θεωρήσει την άποψη του μηδενιστική ή έστω πεσιμιστική, αξίζει να διαβάσει κάτω από τις αδρές γραμμές αυτού του θεατρικού ψυχογραφήματος, όλη την αγωνία που κρύβεται πίσω από την διαπίστωση ότι το πρόβλημα δεν έγκειται στο γεγονός ότι όλοι στο τέλος θα πεθάνουμε, αλλά στο γεγονός ότι μάλλον ενδιάμεσα δεν ζούμε, αναβάλλοντας συνεχώς όσα πραγματικά αγαπάμε, ποθούμε και ονειρευόμαστε, προς χάριν ενός αρχέγονου 'χρέους" και μίας επίπλαστης, καθαρά υλιστικής εξουσίας, τόσο φευγαλέας και εφήμερης, όσο και η ζωή μας. Όσο και το ίδιο το θέατρο.​

Ηρώ Μπέζου, μία πραγματικά ταλαντούχα ηθοποιός σε μία ουσιαστική και ενδιαφέρουσα ερμηνεία 

Η  Τ Ρ Α Γ Ι Κ Η  Ι Σ Τ Ο Ρ Ι Α  Τ Ο Υ  Α Μ Λ Ε Τ,
Ε Ν Ο Σ  Π Ρ Ι Γ Κ Ι Π Α  Τ Η Σ  Δ Α Ν Ι Α Σ
του Ουίλιαμ Σαίξπηρ
 
Ομάδα GRASSHOPPER
 
Κεντρική Σκηνή
5.10.2019 - 24.11.2019

Συντελεστές της παράστασης
Διασκευή - Σκηνοθεσία: Έκτορας Λυγίζος
Σκηνικό: Κλειώ Μπομπότη
Κοστούμια: Άλκηστη Μάμαλη
Σχεδιασμός φωτισμών: Δημήτρης Κασιμάτης
Σχεδιασμός μακιγιάζ και κομμώσεων: Ιωάννα Λυγίζου
Σχεδιασμός ήχου: Brian Coon
Βοηθός σκηνοθέτη: Εύα Βλασσοπούλου 
Βοηθός σκηνογράφου: Στέφη Πανταβού

Το κείμενο της παράστασης βασίζεται στις μεταφράσεις του Γιώργου Χειμωνά, του Διονύση Καψάλη και του Ιάκωβου Πολυλά.
 
Παίζουν οι ηθοποιοί:
Δήμητρα Βλαγκοπούλου, Κωνσταντίνος Ζωγράφος, Έκτορας Λυγίζος, Άρης Μπαλής, Ηρώ Μπέζου, Αινείας Τσαμάτης
 
Η παράσταση επιχορηγήθηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού.
 
ΧΩΡΟΣ
Κεντρική Σκηνή
Από 5.10.2019 έως 24.11.2019
 
ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ: 120 λεπτά
 
ΜΕΡΕΣ / ΩΡΕΣ
Τετάρτη 18:00
Σάββατο 21:00
Κυριακή 18:00*
*Τις Κυριακές 6 & 13 Οκτωβρίου η παράσταση θα παιχτεί στις 21:00.
 
ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ
Τετάρτη
Κανονικό 15€
Μειωμένο 12€
Σάββατο-Κυριακή
Κανονικό 18€
Μειωμένο 15€
 
Εισιτήρια για την παράσταση προπωλούνται:
https://www.viva.gr/tickets/theater/theatro-neou-kosmou/i-tragiki-istoria-tou-amlet-enos-prigkipa-tis-danias/