 της Λίλας Παπαπάσχου Μνήμες ξεθωριασμένες σαν παλιές ασπρόμαυρες φωτογραφίες. Κορμιά αποστεωμένα, ξυρισμένα κεφάλια και πρόσωπα χωρίς μάτια που κοιτούν χωρίς να κοιτάζουν το φακό φορώντας τη χαρακτηριστική ριγέ στολή με το αστέρι καρφιτσωμένο στο μέρος της καρδιάς. Στρατόπεδα συγκέντρωσης - επίγεια κολαστήρια με τον καπνό να βγαίνει από τα κρεματόρια, κάνοντας στάχτη κάθε έννοια ανθρωπισμού. Δεκάδες ταινίες, τραγούδια, βιβλία, ντοκιμαντέρ με προσωπικές μαρτυρίες για το Ολοκαύτωμα κι όμως ακόμα και σήμερα υπάρχουν άνθρωποι που αμφισβητούν τα ιστορικά γεγονότα μιλώντας για παγκόσμιες συνωμοσίες και σκοτεινά συμφέροντα των Εβραίων. Άνθρωποι που αρνούνται να πιστέψουν αυτό που τα μάτια τους δεν μπορούν να αρνηθούν. Η γνωστή δραματολόγος και σκηνοθέτις Έλενα Καρακούλη μοιάζει να επέλεξε πολύ συνειδητά και κατόπιν διεξοδικής έρευνας το έργο του Ισπανού Χουάν Μαγιόρκα, μεταφρασμένο υποδειγματικά από την μετρ του είδους Μαρία Χατζηεμμανουήλ, δημιουργώντας μία συν-κινητική παράσταση για την ευκολόπιστη ανθρώπινη φύση, την πολιτική προπαγάνδα, την επιλεκτική μας μνήμη και την διαχρονική τάση του ανθρώπου να εθελοτυφλεί, φέρνοντας τον καθένα από εμάς αντιμέτωπο με τη δική του πλάνη, μέσα από μια λεπτοδουλεμένη, πολυμεσική σκηνική σύνθεση, στην οποία υπάρχει ουσιαστική συνδιαλλαγή της θεατρικής πράξης με την βίντεο–προβολή που δημιούργησε αριστοτεχνικά ο Άγγελος Παπαδόπουλος και στην προκειμένη περίπτωση αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της δραματουργικής πλοκής και όχι σκηνοθετικό τρικ εντυπωσιασμού. Η Έλενα Καρακούλη και οι ικανοί συνεργάτες της φρόντισαν από την πρώτη στιγμή που οι θεατές εισέρχονται στον χώρο Ε της Πειραιώς 260 να γίνουν μέρος αυτής της παρωδίας που στήθηκε στο πολύπαθο στρατόπεδο συγκέντρωσης Τερεζίν (Theresienstadt), με την πρώτη από τις δύο διαδραστικές εικαστικές εγκαταστάσεις-ντοκουμέντα της Εύας Νάθενα και της Αλέγιας Παπαγεωργίου να μας παρασύρει σε μια εξωραϊσμένη πραγματικότητα, σαν αυτή που η ναζιστική κυβέρνηση του Βερολίνου «σκηνοθέτησε» με σκοπό να ωραιοποιήσει την πιο σοκαριστική αλήθεια παραπλανώντας την κοινή γνώμη, που αν και θορυβημένη από τις έντονες φήμες για τις πρωτοφανείς θηριωδίες των Ες - Ες, στο βάθος ήθελε πολύ να πειστεί πως στην «καρδιά της Ευρώπης» δεν υπάρχει περίπτωση να συμβαίνουν τέτοιου είδους…αρρυθμίες…  Ο Νίκος Ψαρράς ως Διοικητής και σκηνοθέτης μιας μακάβριας ανά-παράστασης με πρωταγωνιστές μελλοθάνατους που υποδύονται τους ευτυχισμένους θιασώτες μίας εικονικής κανονικότητας Η ταλαντούχα σκηνοθέτις - με τη σημαντική συμβολή της χορογράφου και κινησιολόγου Φαίδρας Σούτου – ανέβασε τους ηθοποιούς της πάνω σε ένα τεντωμένο σχοινί χωρίς δίχτυ ασφαλείας, αφού οι μακρόσυρτοι μονόλογοι, τα κινηματογραφικά φλας - μπακ που αναδεικνύουν τις πολλαπλές εκδοχές της αλήθειας, σε συνδυασμό με μία έντονη θεατρικότητα στο λόγο και στην κίνηση, θα μπορούσαν κάλλιστα να τους ρίξουν ανά πάσα στιγμή στην παγίδα της υπερβολής, της επανάληψης και της μονοτονίας, κάτι που ευτυχώς δεν συνέβη στην προκειμένη περίπτωση χάρη στην δική της σκηνοθετική δεινότητα, αλλά και τις δικές τους αξιόλογες ερμηνείες. Όνειρα και εφιάλτες γίνονται ένα μέσα στο ταραγμένο μυαλό των ηρώων και όλα τα πρόσωπα του έργου καταδιώκονται από τους δικούς τους "δαίμονες", που συνοψίζονται στο σφύριγμα ενός τρένου που καταφθάνει πάντα στην ώρα του. Με προεξέχοντα τον επιβλητικό Νίκο Ψαρρά στο ρόλο του Διοικητή και απρόθυμους συνοδοιπόρους/συνεργούς σε αυτό το ταξίδι στον κόσμο των ψευδαισθήσεων τους Θανάση Δήμου/Εκπρόσωπος του Ερυθρού Σταυρού και Δημήτρη Παπανικολάου/Γκόντφριντ, ένας ακριβής, σαν ελβετικό ρολόι, θίασος εκλεκτών καλλιτεχνών - επαγγελματιών και ερασιτεχνών, φώτισε τις κρυφές πτυχές ενός καλοστημένου σχεδίου εξαπάτησης της κοινής γνώμης, βάζοντας μας στο παρασκήνιο των πιο νοσηρών προβών και γυρισμάτων που έχουν καταγραφεί από καταβολής κόσμου. Στα προσεγμένα βίντεο της παράστασης που αναπαριστούν όλη την παράνοια του φασισμού που αιματοκύλισε ολόκληρο τον πλανήτη, συμμετείχε εθελοντικά η ηθοποιός Κίττυ Παϊταζόγλου και οι: Άρης Αλεξόπουλος, Σωτήρης Αναστασίου, Παντελής Βαλλιάνος, Κωνσταντίνος Δημοσθένους, Οδυσσέας Δημοσθένους, Γιώργος Κόκκωνας, Κατερίνα Λαζοπούλου, Βαγγέλης Λυκούδης, Μάνος Λιγνός, Στέλιος Μπάραμπας, Ηρώ Οικονομοπούλου, Κοσμάς Σιώτας, Γαβριήλ Τομπαλίδης, Θοδωρής Τομπαλίδης, Αλέξης Τσακαλάκος, Ισαβέλλα Τσακαλία, Άσπα Τσαουσάκη, Αντώνης Φαναρτζής, Νίκος Φλεβάρης, Έκτορας Χόφμανν, Πάνος Ψαρράς, με τους Ηλία Ανδρέου και Μελισσάνθη Ρεγκούκου να ξεχωρίζουν με τις γεμάτες ευαισθησία και απόγνωση ερμηνείες τους σε αυτό το κακόγουστο αστείο, που στην πορεία καταγράφηκε και σε φιλμ, με τίτλο «Ο Φίρερ χαρίζει στους Εβραίους μια πόλη». Την ατμόσφαιρα του κοινωνικού - ψυχολογικού - θρίλερ ενέτεινε η απόκοσμη πρωτότυπη μουσική και μουσική επιμέλεια της αξιόλογης Violet Louise, που έντυσε με το απαραίτητο θολό ηχητικό τοπίο ένα θέατρο μέσα στο θέατρο, η κυνικότητα του οποίου σοκάρει ακόμα και τον πιο αδιάφορο παρατηρητή. Ο Θανάσης Δήμου άνοιξε με τον μονόλογο/απολογία του την αυλαία αυτού του θεάτρου του παραλόγου, καταφέρνοντας να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού, παλινδρομώντας συνεχώς ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν, προσπαθώντας να αμβλύνει τις ετεροχρονισμένες τύψεις του και να μας πείσει – μαζί και τον εαυτό του – ότι έκανε ότι καλύτερο μπορούσε με βάση τα – ψευδή – στοιχεία που είχε στη διάθεσή του, καταλογίζοντας ευθύνες στους παράξενα σιωπηλούς κατοίκους της πόλης-φάντασμα των Ναζί, που δεν του έδωσαν ένα...σημάδι.... Στον αντίποδα του παραπλανημένου εκπροσώπου του Ερυθρού Σταυρού, ο οδυνηρά συνειδητοποιημένος Γκόντφριντ του Δημήτρη Παπανικολάου, που παίζει με δυσφορία και συχνές εκρήξεις αγανάκτησης το ρόλο του Εβραίου/φερέφωνου του Διοικητή, ενσάρκωσε έναν καταρρακωμένο άνθρωπο, έναν απελπισμένο πατέρα και σύζυγο, μια θλιβερή καρικατούρα της προηγούμενης - ελεύθερης - ζωής του και ως άλλος παλιάτσος χόρεψε στο ρυθμό που του υπέδειξε ο δήμιος και "σωτήρας" του, εξ-αναγκασμένος να συνθηκολογήσει με τον εχθρό του προκειμένου να διασώσει μία αμυδρή ελπίδα, πως πίσω απ' όλη αυτή τη μασκαράτα κρύβεται κάποιο νόημα, κάποιου είδους λύτρωση. γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα... Ο Νίκος Ψαρράς ερμήνευσε με πειστικότητα και γνήσια εσωτερική ένταση τον "διανοούμενο" Γερμανό Διοικητή - αυτό το πρότυπο φασίστα άλλωστε είναι απείρως πιο τρομακτικό από την εντελώς άξεστη και ακαλλιέργητη εκδοχή του - που διαφημίζει υπέρ του δέοντος τα 100 βιβλία που κοσμούν τη βιβλιοθήκη του (ισάριθμα με τους ανθρώπους που αναγκάζει τον Γκόντωφριντ να επιλέξει ως πιο ικανούς να φέρουν εις πέρας το σαδιστικό σχέδιο του Βερολίνου) κάνοντας συχνές αναφορές στον Καλδερόν, τον Αριστοτέλη, τον Σαίξπηρ και τον Πασκάλ, προκειμένου να δώσει ένα λογοτεχνικό και φιλοσοφικό έρεισμα σε έναν πόλεμο που ο ίδιος αποκαλεί "εμφύλιο μεταξύ αδελφών", ενώ πρόκειται για μαζική σφαγή όχι μόνο ενός ολόκληρου λαού, αλλά και όσων δεν συνάδουν με το πρότυπο της Αρείας Φυλής - δηλαδή κομμουνιστές, ομοφυλόφιλους κλπ. Ο δημοφιλής ηθοποιός με τη μεγάλη και επιτυχημένη πορεία στο θέατρο, την τηλεόραση και τον κινηματογράφο κατέθεσε για μία ακόμη φορά μια συγκλονιστική ερμηνεία, παραμένοντας ανατριχιαστικά γοητευτικός ακόμα κι όταν το ίδιο το πνεύμα του Φίρερ τον κατέλαβε επί σκηνής, αφήνοντας να διαφανεί το μέγεθος του παραλογισμού τόσο του ίδιου ως προσωπικότητα, όσο και της "ιδέας" που κλήθηκε να υπηρετήσει. Με τα τρία βασικά πρόσωπα του έργου να λειτουργούν ταυτόχρονα ως θύτες και θύματα, ένας ειλικρινής και συνειδητοποιημένος θεατής (με τον εαυτό του πρωτίστως) προσπαθεί να μπει στα "παπούτσια" τους, πριν καταλήξει σε βεβιασμένους χαρακτηρισμούς που δεν φωτογραφίζουν όλη την αλήθεια αυτών των προσώπων, αλλά το κομμάτι εκείνο που κάτω από τις συγκεκριμένες συνθήκες επωάστηκε ως άλλο αυγό του φιδιού, οδηγώντας τους κεντρικούς ήρωες του έργου στο να κάνουν τις δικές τους επιλογές, πληρώνοντας το ανάλογο τίμημα.  Ο γνωστός και καταξιωμένος ηθοποιός Νίκος Ψαρράς μετουσιώνεται στο σύμβολο της παράνοιας που γεννά η ψευδαίσθηση της παντοδυναμίας της εξουσίας Και τα παιδιά; Τι ρόλο παίζουν τα παιδιά σε αυτό το προπαγανδιστικό τσίρκο; Η Έλενα Καρακούλη χρήζει τα παιδιά πρωταγωνιστές της παράστασης και εξ' ορισμού φορείς της επανάστασης, αφού τα πρόσωπα και οι ψυχές τους είναι διάφανα σαν κρύσταλλο και αντανακλούν την αλήθεια, όπως ένας καθρέφτης αντανακλά το είδωλό μας. Κι απ' όλα τα παιδιά - διόλου τυχαία - αυτό που σπάει την αλυσίδα της προσποίησης είναι αυτό που έχει και τον πιο κομβικό ρόλο στο έργο του Ισπανού συγγραφέα, ο οποίος αποκαλύπτεται μόνο στο τέλος, αποτελώντας ταυτόχρονα ενδιαφέρουσα ανατροπή και το φορτισμένο συγκινησιακά φινάλε του. Η δεκάχρονη Ρεβέκκα της Έλλης Παπανικολάου, με το αγγελικό πρόσωπο και τη θεσπέσια φωνή, τραγουδάει το αισιόδοξο ρέκβιεμ μίας κατάμαυρης σελίδας της ιστορίας (το ξέρω ακούγεται αντιφατικό όμως υπάρχει αισιοδοξία στο έργο του Μαγιόρκα) με τους στίχους να μιλούν για τις σκέψεις που πετούν ελεύθερες σαν πουλιά και δεν μπορεί κανείς να τις φυλακίσει, γιατί η άυλη τους φύση τις καθιστά ανθεκτικές σε κάθε μορφής βία και καπήλευση. Ο Γκόντφριντ και η μικρή πρωταγωνίστρια του δυστυχώς αποτυγχάνουν στην πιο κρίσιμη δοκιμασία, αλλά για κάποιον ανεξήγητο λόγο αυτό αποτελεί μια ανακούφιση, ενώ ταυτόχρονα φέρει και το πιο βαθύ και πανανθρώπινο μήνυμα της παράστασης. Πάντα θα υπάρχει κάποιος που αντιστέκεται, αψηφώντας το φόβο και τον θάνατο. Αψηφώντας την πεπερασμένη διάρκεια της ύλης και αναζητώντας το νόημα σε όσα δεν μπορούν να ειπωθούν με λέξεις. Η Έλενα Καρακούλη και η ομάδα των συνεργατών της μέσα από αυτήν την ολοκληρωμένη σκηνική εγκατάσταση -ντοκουμέντο, παραλλήλισαν τη ζωή με το θέατρο, ανιχνεύοντας την ματαιότητα που ενυπάρχει και στα δύο, αφού και στις δύο περιπτώσεις πρόκειται για μία συνθήκη στην οποία τα όρια της πραγματικότητας με τη φαντασία συγχέονται επικίνδυνα, οδηγώντας τους ανθρώπους στη λήθη, το κενό και τη ματαίωση. Με βάση την πρόσφατη επικαιρότητα στη χώρα μας - και όχι μόνο - το έργο του Χουάν Μαγιόρκα είναι κάτι παραπάνω από επίκαιρο, γιατί μιλάει για μία Ευρώπη που κινδυνεύει να επαναλάβει τα ίδια λάθη, για ανθρώπους που στοιβάζονται σε τρένα, σε καράβια, σε φουσκωτές λέμβους για να οδηγηθούν στα νέα εξελιγμένα "θεραπευτήρια" που οδηγούν με τη σειρά τους, αν όχι στο δρόμο προς τον ουρανό, πάντως σίγουρα σε ένα αβέβαιο και απειλητικό μέλλον, που εγκυμονεί πολλούς και υπαρκτούς κινδύνους. "Η βία συγκαλύπτεται μόνο με ψέματα και τα ψέματα συντηρούνται μόνο με τη βία", όπως πολύ σοφά είπε ο νομπελίστας Ρώσος συγγραφέας Αλεξάντρ Σολζενίτσιν και εμείς προσυπογράφουμε. Μετά το τέλος της παράστασης το κοινό εισέρχεται στην τελευταία πράξη του δράματος, μία καλοστημένη έκθεση με φωτογραφίες, προσωπικά αντικείμενα, ιστορικά και στατιστικά στοιχεία για το Τερεζίν και όσα συντελέστηκαν εκεί, ολοκληρώνοντας αυτήν την σκληρή, αλλά και διδακτική αναδρομή σε ένα παρελθόν πολύ πρόσφατο για να λησμονηθεί, ειδικά όταν το παρόν φλερτάρει μαζί του...ανερυθρίαστα.... Απόψε το Himmelweg θα ανοίξει τις πόρτες του για τελευταία φορά - στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών τουλάχιστον - και το αθηναϊκό κοινό θα έχει μία ακόμα ευκαιρία να βιώσει μία κίβδηλη φιέστα από αυτές που διαφημίζονται στην τηλεόραση, τα social media και όλες τις υπόλοιπες, σύγχρονες μηχανές κατασκευής ψεύδους. ...  Ο εξαιρετικός Δημήτρης Παπανικολάου στο ρόλο του Γκόντφριντ Με ελληνικούς και αγγλικούς υπέρτιτλους Με τη συγχρηματοδότηση της Ελλάδας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης Μετάφραση: Μαρία Χατζηεμμανουήλ Σκηνοθεσία: Έλενα Καρακούλη Σύλληψη - Εικαστική επιμέλεια: Εύα Νάθενα Συνεργάτιδα σκηνογράφος - ενδυματολόγος: Εβελίνα Δαρζέντα Κίνηση: Φαίδρα Σούτου Πρωτότυπη μουσική - Μουσική επιμέλεια: Violet Louise Βίντεο: Άγγελος Παπαδόπουλος Φωτισμοί: Nίκος Βλασόπουλος Μακιγιάζ: Κατερίνα Μιχαλούτσου Επιμέλεια έκθεσης φουαγιέ: Αλέγια Παπαγεωργίου Παίζουν: Νίκος Ψαρράς, Δημήτρης Παπανικολάου, Θανάσης Δήμου, Ηλίας Ανδρέου, Έλλη Παπανικολάου, Μελισσάνθη Ρεγκούκου Διεύθυνση παραγωγής: Μανόλης Σάρδης - Pro4 Βοηθός διευθυντή παραγωγής: Χριστίνα Πολυχρονιάδου Στο βίντεο της παράστασης συμμετείχε εθελοντικά η ηθοποιός Κίττυ Παϊταζόγλου και οι: Άρης Αλεξόπουλος, Σωτήρης Αναστασίου, Παντελής Βαλλιάνος, Κωνσταντίνος Δημοσθένους, Οδυσσέας Δημοσθένους, Γιώργος Κόκκωνας, Κατερίνα Λαζοπούλου, Βαγγέλης Λυκούδης, Μάνος Λιγνός, Στέλιος Μπάραμπας, Ηρώ Οικονομοπούλου, Κοσμάς Σιώτας, Γαβριήλ Τομπαλίδης, Θοδωρής Τομπαλίδης, Αλέξης Τσακαλάκος , Ισαβέλλα Τσακαλία, Άσπα Τσαουσάκη,Αντώνης Φαναρτζής, Νίκος Φλεβάρης, Έκτορας Χόφμανν, Πάνος Ψαρράς Διάρκεια 1 ώρα 50 λεπτά Πειραιώς 260 (Ε)
Comments are closed.
|
ΧΟΡΗΓΟΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ 
This section will not be visible in live published website. Below are your current settings: Current Number Of Columns are = 2 Expand Posts Area = Gap/Space Between Posts = 10px Blog Post Style = card Use of custom card colors instead of default colors = Blog Post Card Background Color = current color Blog Post Card Shadow Color = current color Blog Post Card Border Color = current color Publish the website and visit your blog page to see the results Archives
July 2024
|
|
|
CS MEDIA Ι.Κ.Ε.
Αλκίφρονος 3 - Κάτω Πετράλωνα
Αθήνα Τ.Κ. : 11835
[email protected]
[email protected]
www.theathinaiart.com
Όροι χρήσης: Με βάση το Ν. 2121/93 περί μη αναδημοσιεύσιμου μέρους ή όλου του κειμένου
χωρίς άδεια του υπογράφοντος
Αλκίφρονος 3 - Κάτω Πετράλωνα
Αθήνα Τ.Κ. : 11835
[email protected]
[email protected]
www.theathinaiart.com
Όροι χρήσης: Με βάση το Ν. 2121/93 περί μη αναδημοσιεύσιμου μέρους ή όλου του κειμένου
χωρίς άδεια του υπογράφοντος
Web design: Essential Pixels