 Ο Χρήστος Σούτος & η Λίλα Παπαπάσχου παρουσιάζουν ένα all time classic editorial με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου Σε μία εποχή που η ανθρωπότητα δοκιμάζεται και η παγκόσμια ειρήνη απειλείται το θέατρο αποτελεί έναν από τους πιο προσιτούς και ασφαλείς χώρους ψυχαγωγίας.
Η Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 27 Μαρτίου από το 1961, όταν και θεσπίστηκε με πρωτοβουλία του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου. Από την πρώτη χρονιά έως και σήμερα επιλέγεται μία παγκοσμίου φήμης προσωπικότητα του χώρου για να στείλει ένα μήνυμα, το οποίο και διαβάζεται σε όλα τα θέατρα τη συγκεκριμένη ημέρα και μεταδίδεται από τα ΜΜΕ σε κάθε γωνιά της γης.
0 Comments
 γράφει ο Χρήστος Σούτος Στις 16 Αυγούστου του 2005 σίγησε για πάντα η μεγαλύτερη γυναικεία λαϊκή φωνή, που γνώρισε η ελληνική μουσική σκηνή. Στην παραπάνω φράση υπάρχει όμως ένα μεγάλο λάθος. Η Βίκυ Μοσχολιού δεν ήταν απλά μια μεγάλη λαϊκή φωνή. Ήταν μια τεράστια τραγουδίστρια, που μπορούσε να ερμηνεύσει όλα τα είδη μουσικής με την ίδια ευκολία, με την ίδια αισθαντικότητα, με το ίδιο συναίσθημα και ποιότητα.
Ο τρόπος που έντυσε ερμηνευτικά σπουδαία τραγούδια των σημαντικότερων Ελλήνων συνθετών και στιχουργών ήταν μοναδικός και διαχρονικός. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο το γεγονός ότι οι επιτυχίες της παραμένουν ανεξίτηλες στον χρόνο και τις σιγοτραγουδούν ακόμα και παιδιά που δεν την πρόλαβαν να μεσουρανεί ή ακόμα και να ζει. Η κληρονομιά της θα παραμένει ζωντανή και θα την θυμίζει σε κάθε γλέντι, σε κάθε δύσκολη στιγμή, στην καθημερινότητα μας.  γράφει η Λίλα Παπαπάσχου Δεν συνηθίζω να γράψω opinion άρθρα - εκτός κι αν πρόκειται για την κριτική αποτίμηση μίας θεατρικής παράστασης - ίσως γιατί έχει γίνει πια μόδα και «πουλάει» να γράφουν όλοι για όλα, ειδικά όταν ο λόγος είναι δριμύς, αμετροεπής και καταγγελτικός. Για να είμαι ειλικρινής τον τελευταίο καιρό και με όσα «κατακλυσμικά» συνέβησαν στη χώρα μας αποφεύγω ακόμα και να δημοσιεύσω κάποιο προσωπικό post στο facebook, εκφράζοντας τη λύπη μου, την αγανάκτησή μου, τον αποτροπιασμό μου ή ό,τι άλλο τελοσπάντων εκφράζουμε κατά καιρούς σε αυτό το εξαιρετικά δημοφιλές μέσο κοινωνικής δικτύωσης, τα μέλη του οποίου στήνουν λαϊκά δικαστήρια και ρίχνουν κυβερνήσεις, από την άνεση της ξαπλώστρας τους (του καναπέ τους το χειμώνα).
 γράφει ο Alex Ηλιάδης Ξέρετε, κάποτε γνώρισα έναν τύπο, με τον οποίον διαφωνούσα σε πολλά. Κυρίως με το ότι είναι συνωμοσιολόγος για τα πάντα, σε επίπεδο να αναρωτιέσαι, «ρε παιδί μου, είναι δυνατόν να πιστεύει όλες αυτές τις ανοησίες, ή μας κάνει πλάκα;» Λίγο καιρό μετά, έμαθα την ιστορία του και θεωρώ, ότι τον τίτλο του ήρωα πατέρα, μπορεί να τον πάρει σπίτι του και να τον κρατήσει εκεί για πάντα. Ξεκινώ λοιπόν, λέγοντας Χρόνια Πολλά και Καλά, στον Ανδρέα.
 γράφει ο Χρήστος Σούτος Τα “Φιλαράκια”, μία από τις πιο επιτυχημένες τηλεοπτικές σειρές στην ιστορία κατάφερε να συγκινήσει το κοινό της, ακόμα και μετά από 17 χρόνια, από την προβολή του τελευταίου της επεισοδίου, κάνοντας απλώς μία μάζωξη των πρωταγωνιστών στο παλιό τους “σπίτι”.
 γράφει ο Χρήστος Σούτος Η 23η Απριλίου έχει μία ιδιαίτερη σημειολογία για τον κόσμο της λογοτεχνίας. Είναι η μέρα που γιορτάζουμε το Βιβλίο, αλλά και τα πνευματικά δικαιώματα που προκύπτουν από τα λογοτεχνικά έργα, αφού θεωρείται η γιορτή των Εκδοτών. Η UNESCO ήταν αυτή που το 1995 καθιέρωσε τη συγκεκριμένη ημερομηνία ως Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου, όμως δεν ήταν η πρώτη που το σκέφτηκε.
 γράφει ο Χρήστος Σούτος Στις 18 Οκτωβρίου του 1920 γεννήθηκε η Μελίνα Μερκούρη. Πολλοί την χαρακτηρίζουν ως την τελευταία Ελληνίδα θεά, ως την μεγαλύτερη Ελληνίδα σταρ, ως μία από τις πιο αναγνωρίσιμες Ελληνίδες στο εξωτερικό, ως την μακροβιότερη και σπουδαιότερη Υπουργό Πολιτισμού.
Αποτελεί κοινή πεποίθηση πως είναι όλα τα παραπάνω και κάτι ακόμα. Η εικόνα της αντανακλά την ίδια την Ελλάδα. Η Μελίνα ήταν προσωπικότητα που ακτινοβολούσε, που έδινε λάμψη σε ότι άγγιζε, που επισκίαζε όποιον βρισκόταν δίπλα της όσο μεγάλος και αν ήταν αυτός. Φέτος συμπληρώνονται 100 χρόνια από την γέννηση της και το Υπουργείο Πολιτισμού, το οποίο η ίδια τίμησε για πολλά χρόνια, ανακήρυξε το 2020 ως έτος Μελίνας Μερκούρη.  γράφουν Χρήστος Σούτος & Λίλα Παπαπάσχου Συνεχίζουμε σήμερα με το δεύτερο μέρος του αφιερώματος μας στις κινηματογραφικές ταινίες που έχουν ως θεματική τον αθλητισμό. Μετά από το ελληνικό σινεμά και πριν την μοναδική δεκαετία του ΄80, θα ταξιδέψουμε στον κόσμο της παγκόσμιας φιλμογραφίας.
 γράφουν Χρήστος Σούτος & Λίλα Παπαπάσχου Το «Θεαθήναι» απέκτησε και ραδιοφωνική στέγη! Η μετεξέλιξη της εκπομπής «καλλίΠόλις» που παρουσιάζαμε επί 4 χρόνια στο φιλόξενο Κανάλι Ένα 90.4 ονομάζεται πλέον «OVER Culture - Θεαθήναι the radio show» και φιλοξενείται στο νέο αθλητικό - και όχι μόνο- ραδιόφωνο OVER FM 104.9. Από αυτήν τη συχνότητα - αλλά και διαδικτυακά μέσω Live24 - θα τα λέμε κάθε Σάββατοαπό τη 1 έως τις 2 το μεσημέρι.
Εγκαινιάζουμε λοιπόν σήμερα, μια σειρά από αφιερωματικά άρθρα που θα ακολουθούν τις αντίστοιχες ραδιοφωνικές «tribute» εκπομπές μας. Το περασμένο Σάββατο ασχοληθήκαμε με την θεματική του αθλητισμού στον κινηματογράφο. Όπως καταλαβαίνετε δεν είναι εφικτό να εξαντληθεί το θέμα σε ένα μόνο άρθρο, γι΄ αυτό και το χωρίσαμε σε τρία μέρη. Ξεκινώντας σήμερα με τον ελληνικό κινηματογράφο, συνεχίζοντας προσεχώς με τον ξένο και «ρίχνοντας αυλαία» με την cult πλευρά του ελληνικού σινεμά και βίντεο, κυρίως της δεκαετίας του 1980.  γράφει ο Χρήστος Σούτος Σήμερα συμπληρώνονται 32 χρόνια από την ημέρα που δολοφονήθηκε ο Κώστας Ταχτσής στο σπίτι του στον Κολωνό. Το πτώμα του ανακαλύφθηκε δύο μέρες μετά τον θάνατο του από την αδελφή του. Για πολλούς πλήρωσε με την ζωή του τα πάθη του. Για άλλους με τον τρόπο ζωής του επιζητούσε το τέλος του. Αυτό που μένει όμως και έχει και την μεγαλύτερη αξία είναι πως ο Κώστας Ταχτσής είναι ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες λογοτέχνες της ιστορίας. Δεν είναι τυχαίο πως το μοναδικό του έργο, ως συγγραφέας, "Το τρίτο στεφάνι" σφράγισε τα ελληνικά γράμματα και θεωρείται ένα από τα σπουδαιότερα δείγματα της μεταπολεμικής γενιάς.
Ο θάνατος του με βρήκε μικρό σε ηλικία για να συνειδητοποιήσω το μέγεθος της απώλειας. Ακόμα θυμάμαι την σκηνή που έμαθαν οι γονείς μου και η θεία μου την αναγγελία της δολοφονίας του. Επιστρέφαμε από διακοπές συγκεκριμένα και βρισκόμασταν στην κλασική μας τελευταία στάση πριν την άφιξη μας στην Αθήνα, στο Λουτράκι. Είχαμε παραγγείλει το φαγητό μας και νοιώθω ακόμα σαν να ακούω την ηχώ της τηλεόρασης στα αυτιά μου...."Δολοφονημένος βρέθηκε στο σπίτι του στον Κολωνό ο συγγραφέας Κώστας Ταχτσής..." Στο τραπέζι, αλλά και σε όλη την διάρκεια της διαδρομής από το Λουτράκι στο σπίτι η συζήτηση περιστρεφόταν γύρω από το αναπάντεχο γεγονός. Στα μάτια ενός μικρού παιδιού, ήμουν δεν ήμουν δέκα χρονών τότε, φάνταζε σαν κάτι πολύ μεγάλο. Τελικά με τα χρόνια αποδείχθηκε πως ήταν. Άργησα λίγο να γνωρίσω το έργο του, άλλωστε η αλήθεια είναι πως για να αντιληφθείς το εύρος των ζητημάτων που θέτει "Το τρίτο στεφάνι" χρειάζεται να έχεις ωριμάσει ως προσωπικότητα, όμως από την πρώτη φορά που άρχισα να το διαβάζω πάντα εκείνη η στιγμή που άκουσα για το τραγικό του τέλος ερχόταν και έρχεται στο μυαλό μου. Το ίδιο μου συνέβη και πολλά χρόνια αργότερα όταν μεγάλος πια είχα την τύχη να παρακολουθήσω το εξαιρετικό ανέβασμα του έργου του από το Εθνικό Θέατρο στο Κοτοπούλη- Ρεξ σε σκηνοθεσία του Σταμάτη Φασουλή με πλειάδα σπουδαίων πρωταγωνιστών.  γράφει ο Χρήστος Σούτος Ο Μίκης όλων των Ελλήνων γίνεται σήμερα 95 ετών και συνεχίζει με την παρουσία του να δίνει λάμψη στον χώρο του ελληνικού πενταγράμμου, για την ακρίβεια στο χώρο του ελληνικού πολιτισμού γενικότερα, που η αλήθεια είναι ότι περνάει δύσκολες στιγμές. Πρόκειται για έναν από τους σπουδαιότερους μουσουργούς εν ζωή σε ολόκληρο τον κόσμο. Ο Μίκης Θεοδωράκης μαζί με άλλους σπουδαίους συνθέτες, όπως ο Μάνος Χατζιδάκις για παράδειγμα, έκαναν γνωστή την ελληνική μουσική στα πέρατα του κόσμου. Μην ξεχνάμε ότι ο Θεοδωράκης είναι ο συνθέτης του "Ζορμπά" της πιο γνωστής ελληνικής μελωδίας στο εξωτερικό. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο, ότι σε πολλές χώρες ανά την υφήλιο όταν θέλουν να προλογίσουν ή να "ντύσουν" μουσικά μια εκδήλωση που έχει άρωμα Ελλάδας το περίφημο συρτάκι του Μίκη είναι πάντα η πρώτη επιλογή.
Για πολλούς ο Θεοδωράκης είναι ένας πολιτικά στρατευμένος συνθέτης, αφού τα σπουδαιότερα έργα του δημιουργήθηκαν σε μια ιδιαίτερα ταραχώδη πολιτικά περίοδο. Τα τραγούδια του συνδέθηκαν με το αντιστασιακό κίνημα εναντίον της Χούντας των Συνταγματαρχών, απαγορεύτηκαν μάλιστα κατά την διάρκεια της, ο ίδιος κυνηγήθηκε και εξορίστηκε στην Μακρόνησο ως Αριστερός και διετέλεσε βουλευτής τέσσερις φορές. Ο Μίκης όμως δεν είναι μόνο αυτό. Σίγουρα το πολιτικό τραγούδι αποτελεί σήμα κατατεθέν του, όμως πρόκειται για έναν συνθέτη που έχουν τραγουδήσει τα μεγαλύτερα ονόματα της εγχώριας μουσικής σκηνής, αλλά και τεράστιοι ξένοι καλλιτέχνες με χαρακτηριστικά παραδείγματα τους ανυπέρβλητους Beatles και την Edith Piaf.  γράφουν Λίλα Παπαπάσχου & Χρήστος Σούτος Σαν σήμερα πριν από τριάντα τρία χρόνια βγήκε στον αέρα ο δημοτικός ραδιοφωνικός σταθμός του Πειραιά, το Κανάλι Ένα. Ο Δήμος Πειραιά, υπό την διοίκηση του τότε Δημάρχου Ανδρέα Ανδριανόπουλου, μαζί με την Αθήνα, που δημιούργησε τον Αθήνα 984 με Δήμαρχο τον αείμνηστο Μιλτιάδη Έβερτ και την Θεσσαλονίκη, που δημιούργησε τον FM 100 με Δήμαρχο τον Σωτήρη Κούβελα, κατάφεραν και έκαναν πράξη την ελεύθερη ραδιοφωνία. Για όσους πέρασαν την εφηβεία και την νιότη τους από την δεκαετία του 1990 και μετά μπορεί να ακούγεται ως κάτι απλό ή εύκολο. Δεν ήταν όμως έτσι. Οι τρεις Δήμαρχοι που αναφέρονται παραπάνω πραγματικά έφεραν την επανάσταση στον χώρο των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, αφού μέχρι να αποφασίσουν να δημιουργήσουν τους δημοτικούς σταθμούς των Δήμων τους, όλοι ενημερωνόντουσαν ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά μόνο από κρατικά μέσα. Θα μου πείτε οι δημοτικοί σταθμοί δεν είναι και αυτοί επί της ουσίας κρατικοί; Όχι δεν είναι ακριβώς έτσι. Ο "έλεγχος" του αέρα δεν ήταν ο ίδιος και η δυνατότητα έκφρασης απόψεων από τους παραγωγούς μεγαλύτερη. Τι σήμανε ουσιαστικά αυτή η κίνηση, που χαρακτηρίστηκε ως επανάσταση και αντιμετωπίστηκε και έτσι από την κεντρική εξουσία, μετά από 33 χρόνια μπορείς εύκολα να το αντιληφθείς. Πρώτον, αποτέλεσε την απαρχή για την δημιουργία νέων μέσων. Πρακτικά, δηλαδή, άνοιξε τον δρόμο για την ιδιωτική ραδιοφωνία και τηλεόραση. Μην ξεχνάτε ότι το 1987 η φράση ιδιωτικό τηλεοπτικό κανάλι ή ιδιωτικός ραδιοφωνικός σταθμός ισοδυναμούσε με ανέκδοτο ή στην καλύτερη περίπτωση ως ουτοπία. Δεύτερον, οι νέοι δημοτικοί σταθμοί αποτέλεσαν το καλύτερο φυτώριο δημοσιογράφων, τεχνικών και λοιπών ειδικοτήτων από το οποίο και στελεχώθηκαν όλοι οι μετέπειτα ιδιωτικοί μιντιακοί οργανισμοί. Τρίτον, η παρουσία στα ερτζιανά των τριών ραδιοφωνικών σταθμών των μεγαλύτερων ελληνικών πόλεων μπορεί να άλλαξε μέσα σε αυτές τις δεκαετίες όμως παραμένει ζωντανή και ικανή να δώσει στον ελεύθερο αέρα νέες επιλογές ακρόασης σε όσους το επιθυμούν.
 του Χρήστου Σούτου Η 21η του Απρίλη είναι μια πολύ σημαδιακή μέρα για την πατρίδα μας. Σαν σήμερα το 1967 καταλύθηκε η Δημοκρατία από ορισμένους παράφρονες στρατιωτικούς που έβαλαν την Ελλάδα στο γύψο για επτά χρόνια. Σαν σήμερα όμως είχαμε, στον χώρο της μουσικής, δύο πολύ σημαντικά γεγονότα. Συγκεκριμένα μια γέννηση και έναν θάνατο. Στις 21 Απριλίου του 1947 ήρθε στη ζωή ένας από τους σπουδαιότερους εκπροσώπους της ροκ μουσικής σκηνής, ο περίφημος Iggy Pop, ενώ στις 21 Απριλίου του 2016 έφυγε από τον κόσμο ένας από τους σημαντικότερους μουσικούς της ποπ σκηνής, ο μοναδικός Prince. Πάμε να τους δούμε πιο αναλυτικά.
Ο Τζέιμς Νιούελ Όστερμπεργκ Τζούνιορ, όπως είναι το κανονικό όνομα του Iggy Pop, γεννήθηκε στο Μίσιγκαν το 1947. Οι γονείς του ζούσαν σε έναν καταυλισμό με λυόμενα σπίτια και τροχόσπιτα όταν τον έφεραν στη ζωή. Παρόλο που θεωρείται Αμερικάνος, η καταγωγή των γονιών του μοιάζει με σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες. Ο πατέρας του είχε καταγωγή από την Γερμανία, την Αγγλία και την Ιρλανδία και είχε υιοθετηθεί από Σουηδούς, ενώ η μητέρα του είχε καταγωγή από την Νορβηγία και την Δανία. Είπατε τίποτα; Η πρώτη επαφή με τον κόσμο της μουσικής ήταν από την θέση του ντράμερ σε τοπικά συγκροτήματα. Το 1965 εγκατέλειψε το πανεπιστήμιο, ενώ δύο χρόνια αργότερα μετακόμισε στο Σικάγο. Εκεί δημιούργησε τους Psychedelic Stooges μαζί με τους Ρον Άστον, Σκοτ Άστον και Ντέιβ Αλεξάντερ. Το συγκρότημα αποτέλεσε σημείο αναφοράς στην καριέρα του Iggy Pop. Η μουσική τους ήταν επηρεασμένη από τους Doors, τους MC5 και τους Sonics. Έκαναν ντεμπούτο σε ένα πάρτι για την γιορτή του Halloween στο Ντιτρόιτ.  του Χρήστου Σούτου Συμπληρώνονται φέτος 108 χρόνια από τότε που ο Τιτανικός, στο παρθενικό του μάλιστα ταξίδι, συνάντησε την μοίρα του και βυθίστηκε στα βάθη του Ατλαντικού. Τι και αν πριν από αυτόν, πολύ δε περισσότερο μετά από το ναυάγιο του, υπήρξαν το ίδιο μεγάλες, αν όχι και μεγαλύτερες τραγωδίες, στις θαλάσσιες και όχι μόνο συγκοινωνίες, το όνομα του ήταν αυτό που "συνδέθηκε" όσο τίποτα άλλο με την έννοια της κάθε τραγωδίας που κόστιζε την ζωή σε ανθρώπους και δημιουργούσε κάθε είδους καταστροφή.
Μοιάζει λίγο οξύμωρο, με βάση τα όσο έχουν συμβεί στην ανθρώπινη ιστορία από τις 15 Απριλίου του 1912 όταν και το κατασκευαστικό θαύμα της ναυπηγικής συγκρούστηκε με ένα παγόβουνο, να θυμούνται όλοι το ναυάγιο του και να το μνημονεύουν κρατώντας ζωντανή όχι μόνο τη μνήμη όσων χάθηκαν, αλλά και τις αμέτρητες θεωρίες συνωμοσίας που συνοδεύουν την ιστορία.  του Χρήστου Σούτου Ο αγαπημένος "Νιόνιος" των Ελλήνων, ένας από τους σημαντικότερους ηθοποιούς στην ιστορία της πατρίδας μας, ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, έφυγε σαν σήμερα το 1984 μόνος στο διαμέρισμα που διατηρούσε επί της Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Ήταν από τους λίγους που μπορούσε στην ίδια ταινία, για να μην πω στην ίδια σκηνή, να περάσει από την απόλυτη κωμωδία σε δραματική κατάσταση, προκαλώντας με διαφορά λίγων λεπτών το γέλιο και τη συγκίνηση.
Η καριέρα του ήταν μεγάλη, τόσο χρονικά όσο και σε επιτυχίες, σε όλα τα επίπεδα. Στον κινηματογράφο έπαιξε σε πάνω από 130 ταινίες, φθάνοντας κάποια στιγμή να γυρίζει μέσα σε μια σεζόν μέχρι και δέκα, στο θέατρο πήρε μέρος σε ορισμένες από τις σπουδαιότερες παραστάσεις του καιρού του, με το Μεγάλο μας Τσίρκο σαφέστατα να ξεχωρίζει, ενώ πρόλαβε να αφήσει το στίγμα του και στην μικρή οθόνη με τον χαρακτηριστικό ρόλο του κυρ- Γιώργη στο Λούνα - Παρκ να τον καθιερώνει και στην συνείδηση του υπό διαμόρφωση τηλεοπτικού κοινού.  του Χρήστου Σούτου Η σημερινή ημερομηνία έχει σημαδευτεί, όπως άλλωστε και κάθε μέρα για να μην κρυβόμαστε, από σημαντικά γεγονότα. Ως τέτοια ορίζονται ιστορικά συμβάντα που άλλαξαν τον ρου της ιστορίας, μεγάλες επιστημονικές ανακαλύψεις που οδήγησαν σε νέα μονοπάτια την ζωή στον πλανήτη, γεννήσεις και απώλειες σπουδαίων προσωπικοτήτων που άφησαν το στίγμα τους στον τομέα με τον οποίο καταπιάστηκαν στην πορεία του βίου τους. Για μια τέτοια απώλεια θα μιλήσουμε σήμερα. Στις 8 Απριλίου του 1973 έφυγε από τον μάταιο τούτο κόσμο, πιο κλισέ φράση δεν νομίζω να υφίσταται, ο Πάμπλο Πικάσο, ένας αμετανόητος εραστής της Τέχνης και του ωραίου φύλου. Ζωγράφος, γλύπτης, χαράκτης, σκηνογράφος, ποιητής, δραματουργός, δηλαδή με λίγα λόγια καλλιτέχνης, ο Πικάσο ήταν μια προσωπικότητα bigger than life. Λάτρης του ωραίου στη ζωή και την τέχνη έφυγε την ίδια ημερομηνία που ανακαλύφθηκε, το 1820 αυτή, η Αφροδίτη της Μήλου ένα από τα σπουδαιότερα και ομορφότερα αγάλματα της ιστορίας. Τυχαίο;
Σε όλη του τη ζωή ο Ισπανός καλλιτέχνης ήταν υποστηρικτής του κομμουνισμού, από το 1944 μάλιστα ανήκε στους κόλπους του γαλλικού κομμουνιστικού κόμματος και ως εκ τούτου φανατικός πολέμιος του δικτάτορα Φράνκο. Για να καταλάβει κανείς το μέγεθος του μίσους που έτρεφε για τον δυνάστη της πατρίδας του και πόσο υπέφερε για την κατάσταση που βίωναν οι ομοεθνείς του, είναι πως το σπουδαιότερο και διασημότερο έργο του, η περίφημη Γκερνίκα που απεικονίζει τον βομβαρδισμό της ομώνυμης ισπανικής πόλης από τους Γερμανούς αποτυπώνοντας με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο την απανθρωπιά και την βιαιότητα του πολέμου, κατόπιν δικής του απαίτησης επέστρεψε στην πατρίδα του μετά τον θάνατο του και μόνο όταν αποκαταστάθηκε πλήρως η Δημοκρατία στην Ισπανία. Ο Πικάσο ως τον θάνατο του, ο Φράνκο πέθανε μετά από αυτόν και δεν πρόλαβε να δει ελεύθερη την χώρα του από την δικτατορία, δεν επέτρεπε να εκτεθεί η Γκερνίκα σε ισπανικό μουσείο. Έτσι παρέμεινε στο μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης και μόλις το 1981, οκτώ χρόνια δηλαδή με τον θάνατο του ζωγράφου, έφθασε στην πατρίδα του. Αρχικά στο Πράδο και από την επόμενη χρονιά στο Εθνικό Μουσείο Τέχνης " Βασίλισσα Σοφία" στην Μαδρίτη όπου και αποτελεί έκτοτε το σπουδαιότερο και διασημότερο έκθεμα του.  του Χρήστου Σούτου Η 7η μέρα του Απρίλη έχει πολλά για να ασχοληθεί κανείς μαζί της. Είναι πρώτα απ' όλα η Παγκόσμια Ημέρα Υγείας, βοήθεια μας με όλα αυτά που βιώνει η ανθρωπότητα τους τελευταίους μήνες, είναι η μέρα που ιδρύθηκε ο Π.Ο.Υ,, είναι και η μέρα που είδε το πρώτο φως ο τεράστιος Φράνσις Φόρντ Κόπολα, Είναι όμως και μια σημαδιακή μέρα για την ελληνική μουσική. Είναι η ημερομηνία στην οποία "αναχώρησαν" με διαφορά πέντε ετών ο ένας από τον άλλον, δύο από τις σημαντικότερες μορφές του πενταγράμμου. Το 2000 έφυγε πρώτος ο Άκης Πάνου ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες στιχουργούς και τραγουδοποιούς και μετά από πέντε χρόνια, το 2005, ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, για πολλούς ο κορυφαίος Έλληνας τραγουδιστής όλων των εποχών. Ας τους δούμε ξεχωριστά, εστιάζοντας όμως και στην μεταξύ τους συνεργασία που μας άφησε κληρονομιά μερικά από τα σπουδαιότερα διαμάντια της δισκογραφίας.
Ξεκινάμε από τον Άκη Πάνου. Ο Έλληνας συνθέτης γεννήθηκε το 1933 στην Καλλιθέα. Μεγαλώνοντας σε μια προσφυγική περιοχή ήταν φυσικό τα πρώτα του μουσικά ακούσματα να προέρχονται από τις πατρίδες των προσφύγων και κυρίως από τον Πόντο. Σημαντικό ρόλο στην διαμόρφωση της μουσικής του κουλτούρας έπαιξαν και τα ρεμπέτικα. Η Καλλιθέα ήταν μια περιοχή με πολλούς ρεμπέτες και όπως ήταν φυσικό ο μικρός Άκης απέκτησε αρκετά ακούσματα από τον χώρο αυτό. Τα μαύρα χρόνια της Κατοχής διαδέχθηκαν τα δύσκολα χρόνια της μεταπολεμικής και μετεμφυλιακής Ελλάδας. Ο Άκης Πάνου όλο αυτό τον καιρό έβγαζε τα προς τα ζην παίζοντας σε διάφορα κέντρα της εποχής, αρχικά με τα αδέλφια του και στη συνέχεια δίπλα σε γνωστούς καλλιτέχνες όπως ο Βαγγέλης Νταράλας, η Σεβάς Χανούμ, η Σωτηρία Μπέλλου και ο Μανώλης Αγγελόπουλος. Όλα αυτά μέχρι το 1958 που ο Πάνου μπαίνει στην δισκογραφία.  του Χρήστου Σούτου Σαν σήμερα το 1996 έφυγε από την ζωή ένας από τους σπουδαιότερους Έλληνες ποιητές και λογοτέχνες, ο Οδυσσέας Ελύτης. Ο Οδυσσέας Αλεπουδέλης, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, ήταν παιδί πολύτεκνης οικογένειας από το Ηράκλειο της Κρήτης. Μυτιληνιός στην καταγωγή, η οικογένεια του πήγε στην Κρήτη από την Λέσβο, δεν έζησε ουσιαστικά στο Ηράκλειο, αφού το εργοστάσιο του πατέρα του μεταφέρθηκε μόλις τρία χρόνια μετά την γέννηση του στον Πειραιά.
Είχε την τύχη, λόγω και της καλής οικονομικής κατάστασης της οικογένειας του, να βρεθεί κοντά σε σημαντικούς δασκάλους που τον βοήθησαν αποφασιστικά και διαμόρφωσαν την προσωπικότητα του. Φοίτησε μικρός στο ιδιωτικό σχολείο Δ.Ν Μακρή εκεί όπου διδάχθηκε μεταξύ άλλων από τον Ι.Μ. Παναγιωτόπουλο και τον Ιωάννη Κακριδή. Γνώρισε, πάλι χάρη στο οικογενειακό του περιβάλλον, πολύ σημαντικές προσωπικότητες της εποχής, με προεξέχοντα τον Ελευθέριο Βενιζέλο που ήταν στενός φίλος του πατέρα του και τον είχαν φιλοξενήσει αρκετές φορές στο σπίτι τους. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο πως μετά την πτώση του μεγάλου Έλληνα ηγέτη υπέστησαν διώξεις, με αποκορύφωμα την σύλληψη του πατέρα του, ενώ τον επισκέφθηκαν και στην Λωζάνη όπου ήταν ο Βενιζέλος εξόριστος. Όλα τα παραπάνω νομίζω κάνουν απόλυτα σαφές ότι ο Οδυσσέας Ελύτης μπόρεσε και "εκμεταλλεύτηκε" στο έπακρο το πολύ σημαντικό υπόβαθρο που του παρείχε η παιδική και εφηβική του ηλικία. Από νεαρός έδειξε την αγάπη του για την λογοτεχνία σε συνδυασμό με το ενδιαφέρον του για την φύση και τον αθλητισμό. Ο θάνατος του πατέρα του το 1925, όταν δηλαδή ήταν μόλις 16 ετών, αλλά και μια μικρή περιπέτεια υγείας που τον καθήλωσε για σημαντικό χρονικό διάστημα στο κρεβάτι δύο χρόνια αργότερα, τον "οδήγησαν στην αγκαλιά" των γραμμάτων και των τεχνών οριστικά. Η πίεση της οικογένειας του να ασχοληθεί με πρακτικές σπουδές δεν έπιασε τόπο. Η "γνωριμία" του με το έργο του Καβάφη, του Κάλβου και του Καρυωτάκη, αλλά και η ανακάλυψη από μέρους του του σουρεαλισμού, έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη δική του ποιητική διαδρομή. Εκείνη την περίοδο άρχισε να γράφει και τα πρώτα του ποιήματα, τα οποία και έστελνε με ψευδώνυμο σε λογοτεχνικά περιοδικά. Το 1930 εγγράφεται στη Νομική Σχολή Αθηνών. Το 1933 γίνεται μέλος της "Ιδεοκρατικής Φιλοσοφικής Ομάδας", όπου μαζί με τους Παναγιώτη Κανελλόπουλο, Ιωάννη Θεοδωρακόπουλο, Παναγιώτη Τσάτσο και Ιωάννη Συκουτρή συμμετείχε στα "Συμπόσια του Σαββάτου". Καταλυτικό ρόλο στην μετέπειτα πορεία του έπαιξαν δύο γνωριμίες της προπολεμικής περιόδου. Αυτή με τον Γιώργο Σαραντάρη και αυτή με τον Ανδρέα Εμπειρίκο.  του Παναγιώτη Παπαϊωάννου Σε λιγώτερο από μια μία εβδομάδα, λοιπόν, θα έχουμε την απονομή των Βραβείων Όσκαρ για το 2020, πρώτη φορά τόσο νωρίς μέσα στη χρονιά, στις 9 Φεβρουαρίου, στο Dolby Theatre της Hollywood Boulevard του L.A., όπου η σχετική τελετή θα φιλοξενηθεί για 19η συνεχή χρονιά.
Η Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου έχει ήδη προκρίνει με τις φετινές υποψηφιότητες τους κυριώτερους διεκδικητές. Φαβορί το «Joker» του Τοντ Φίλιπς που συγκεντρώνει 11 υποψηφιότητες (καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, Α' ανδρικού ρόλου, διασκευασμένου σεναρίου, φωτογραφίας, μοντάζ, ήχου, ηχητικού μοντάζ, κοστουμιών, μουσικής, μακιγιάζ και κομμώσεις). Καταπόδας το ακολουθούν τρεις ακόμη ταινίες, που είναι υποψήφιες σε 10 κατηγορίες : το «1917» του Σαμ Μέντεζ, «Ο Ιρλανδός» (The Irishman) του Μάρτιν Σκορσέζε και το «Κάποτε στο Χόλιγουντ» (Once Upon a Time in Hollywood) του Κουέντιν Ταραντίνο.  του Παναγιώτη Παπαϊωάννου 40 Αληθινά Όσκαρ: Ένα countdown συγγνωστής μονομέρειας.
Η τέχνη, συμπεριλαμβανομένου του κινηματογράφου, απευθύνεται, σε όλους, έτσι δεν είναι; Και στους αντιλανθιμικούς, και σ’ όσους έχουν την υποψία ότι το «Τζόκερ» δεν είναι αριστούργημα κοινωνικής αφύπνισης και σ’ όσους δεν έχουν μείνει στον Ταρκόφσκι, ή τον Αγγελόπουλο, αλλά και στη γενιά του Νετφλιξ, που ενδέχεται να πάθει οπτικοακουστικό ταράκουλο εμπρός σε οποιαδήποτε οθόνη μεγαλύτερη του κινητού της. Με την τελετή των αγαλματιδίων να είναι ένα ετήσιο γκαλά μιας βιομηχανίας, αυτής της βιομηχανίας που φτιάχνει τα όνειρά μας, δράττομαι της ευκαιρίας να θυμίσω 40 αληθινά Όσκαρ. Ταινίες απ’ αυτές που ανεξαρτήτως αν προτάθηκαν ή όχι για κάποιο αγαλματάκι, έχουν μεγαλώσει γενιές και διαμορφώσει αισθητικά κριτήρια. Δεν είναι τα «καλύτερα», δεν είναι πιθανόν ούτε «τα σπουδαιότερα», δεν είναι σίγουρα «αυτά με τα περισσότερα εισιτήρια» και δεν είναι τοποθετημένα σε καμία σειρά πλην της χρονολογικής. Έχουν επιλεγεί από τον γράφοντα με ένα μοναδικό κριτήριο, το πόσο ευχάριστα τις ξαναβλέπω μέσα στα χρόνια και, θαρρώ, έχουν όλες τους ένα κοινό: κάποια σημαντικά πράγματα να πουν, τιμώντας την έννοια του κινηματογράφου ως τέχνης, ως γλώσσας, που διασώζει νοήματα και μηνύματα. Γι’ αυτό και συναποτελούν, πολλών από μας, την ανεκτίμητη οπτικοακουστική κιβωτό.  του Χρήστου Σούτου Η ομάδα του "Θεαθήναι" μπαίνει στο παιχνίδι των Όσκαρ. Τα βραβεία της Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογραφικών Τεχνών και Επιστημών, τα περιβόητα Όσκαρ δηλαδή, έχουν μπει για τα καλά στη ζωή και των Ελλήνων φίλων της 7ης Τέχνης εδώ και αρκετά χρόνια χάρη και στην συνδρομητική τηλεόραση η οποία μας μεταφέρει ζωντανά στις οθόνες μας ότι συμβαίνει την βραδιά της απονομής τους. Από την ατμόσφαιρα στο κόκκινο χαλί, από τον τρόπο που αποφάσισαν να ντυθούν οι μεγάλες σταρ μέχρι τα ευτράπελα που ενίοτε συμβαίνουν μέσα στην αίθουσα, από τα δάκρυα χαράς των νικητών μέχρι τα πολιτικά μηνύματα που τα τελευταία χρόνια ειδικά έχουν αυξηθεί κατακόρυφα, η τελετή που λαμβάνει χώρα στο περίφημο Dolby Theatre έχει πάντα το δικό της ξεχωριστό ενδιαφέρον. Στο πρώτο αυτό κείμενο θα ασχοληθούμε με ορισμένες πτυχές που δεν έχουν τόσο σχέση με τα κινηματογραφικά έργα, αλλά αποτελούν στοιχεία που αναδεικνύουν ακόμα περισσότερο τον μύθο των εν λόγω βραβείων. Πάμε να τα δούμε:
 του Χρήστου Σούτου Ανήμερα Πρωτοχρονιάς έφυγε από την ζωή ο Ντέιβιντ Στερν. Ο πρώην Κομισάριος του NBA άφησε την τελευταία του πνοή στην ανατολή του νέου έτους, αφού δεν κατάφερε να ξεπεράσει το εγκεφαλικό επεισόδιο που είχε υποστεί τον περασμένο μήνα. Για τους νεότερους το όνομα του εκλιπόντος μπορεί να μην λέει και πολλά. Ο Στερν άλλωστε είχε αφήσει την θέση του στον Άνταμ Σίλβερ από το 2014, όταν μετά από 30 χρόνια σε αυτό το πόστο αποφάσισε να αποσυρθεί, όντας ο μακροβιότερος στην ιστορία του αμερικανικού πρωταθλήματος.
Ως επαγγελματίας δημοσιογράφος και λάτρης του μπάσκετ, η αλήθεια είναι πως δεν συμπαθώ και πολύ τον λεγόμενο μαγικό κόσμο του NBA. Για να είμαι περισσότερο ακριβής δεν μου αρέσει η τωρινή μορφή του. Προσωπικά το NBA το γνώρισα στα τέλη της δεκαετίας του 1980, το αγάπησα και το λάτρεψα την επόμενη και άρχισα να το "εγκαταλείπω" από το 2010 και μετά, όταν πια έγινε απόλυτα φανερό, ότι ήταν περισσότερο show παρά ένα ανταγωνιστικό και γεμάτο ένταση πρωτάθλημα. Πρακτικά δηλαδή, όταν οι παίκτες άρχισαν να ενδιαφέρονται πιο πολύ για τον τραπεζικό τους λογαριασμό και λιγότερο για την νίκη και την αθλητική επιτυχία. Η μαγική εκείνη εποχή της εφηβείας μου γέμισε από είδωλα όπως ο Μάτζικ Τζόνσον, ο Λάρι Μπερντ και ο μεγαλύτερος όλων, ο ανυπέρβλητος Μάικλ Τζόρνταν. Ποιος από την δική μου γενιά δεν θυμάται τις κόντρες των Λέικερς με τους Σέλτικς ή των κακών παιδιών του Ντιτρόιτ με τους ταύρους του Air- -Mike; Αντίθετα με την τότε μόδα, που οδηγούσε τους μικρούς φιλάθλους να υποστηρίζουν την ομάδα του Σικάγο, η δική μου αδυναμία ήταν πάντα η ομάδα από το Λ.Α, οι μοναδικοί Λέικερς. Η στιγμή που ο ηγέτης τους ανακοίνωσε την αποχώρηση του από την ενεργό δράση αποτέλεσε μαχαιριά στην καρδιά του μπάσκετ. Αναφέρομαι στην στιγμή αυτή γιατί συνδέεται άμεσα με το θέμα μας, τον Στερν δηλαδή. Φθάνει όμως με τις δικές μου απόψεις και "εμμονές". Η αφορμή για την σημερινή μας επικοινωνία βρίσκεται αλλού.  του Χρήστου Σούτου Bruce Springsteen ή αλλιώς "The Boss" . Σαν σήμερα πριν από 70 χρόνια είδε το πρώτο φως ένας από τους σημαντικότερους μουσικούς της ροκ σκηνής. Ο ίδιος εντάσσει τον εαυτό του στο είδος Heartland Rock, το οποίο σύμφωνα με τον ίδιο έχει να κάνει με τον ρόλο της μουσικής στη ζωή του ανθρώπου. Ο Springsteen πιστεύει ότι η ροκ σκηνή έχει κοινωνικό σκοπό και δεν είναι απλά ένα ακόμα είδος μουσικής. Είναι ένας καλλιτέχνης με έντονη κοινωνική δράση και παρεμβατικότητα. Γνωστός για τις δημοκρατικές του πεποιθήσεις, στο παρελθόν έχει υποστηρίξει ανοικτά τόσο τον Μπαράκ Ομπάμα όσο και την Χίλαρι Κλίντον, έχει προσφέρει πολλά στην γενέτειρα του Νιου Τζέρσεϊ., ενώ δεν είναι λίγες και οι φορές που για τα άλμπουμ του αντλεί θέματα και αφορμές από την επικαιρότητα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το " The Rising" που προέκυψε μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου.  του Χρήστου Σούτου Ήταν 3 του Σεπτέμβρη του 1983 όταν έφυγε από τη ζωή το πιο γλυκό ψεύδισμα στην ιστορία του ελληνικού θεάτρου. Η κορυφαία ηθοποιός Έλλη Λαμπέτη έχασε την μάχη με τον καρκίνο σε νοσοκομείο της Νέας Υόρκης στο οποίο είχε μεταβεί προκείμενου να αντιμετωπίσει την ασθένεια. Μια ασθένεια που κατάφερε να κερδίσει την πρώτη φορά, το 1969, αλλά δυστυχώς έμελλε να της χτυπήσει ξανά την πόρτα έντεκα χρόνια μετά, το 1980. Η Έλλη Λαμπέτη, κατά κόσμον Έλλη Λούκου, έζησε μια ζωή που, χωρίς ίχνος υπερβολής, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μυθιστορηματική. Θυελλώδεις έρωτες, προσωπικές τραγωδίες, απόρριψη από το Εθνικό Θέατρο και μια τεράστια καριέρα στο θέατρο και τον κινηματογράφο, η οποία έφθασε να της χαρίσει, για την ερμηνεία της στην ταινία " Το τελευταίο Ψέμα" του Μιχάλη Κακογιάννη, μια υποψηφιότητα Α' Γυναικείου Ρόλου για βραβείο BAFTA (τα βρετανικά βραβεία Κινηματογράφου και Τηλεόρασης).
Η ζωή μόνο εύκολη δεν ήταν για το κορίτσι που γεννήθηκε, μαζί με τον δίδυμο αδελφό του, στις 13 του Απριλίου του 1926. Η μικρή Έλλη άργησε να βγει από την κοιλιά της μητέρας της και οι ελπίδες που της έδιναν για να επιβιώσει λίγες. Τελικά χάρη στη θέληση και το πείσμα της, στοιχεία που την χαρακτήριζαν σε όλη της τη ζωή, επέζησε. Ο θάνατος από φυματίωση του δίδυμου αδελφού της, μέσα στην Κατοχή το 1941 σε ηλικία 15 ετών, τη σημάδεψε. Η απώλεια όμως που την γονάτισε ήταν ο θάνατος της αγαπημένης της μητέρας από αδέσποτη σφαίρα στα Δεκεμβριανά. Ο καρκίνος, που τελικά την οδήγησε στο θάνατο, της στέρησε σταδιακά όλες τις αδελφές της, εκτός της Αντιγόνης, που ήταν κοντά της μέχρι το τέλος. Οι έρωτες της θυελλώδεις. Από την πρώτη μεγάλη αγάπη της, τον διπλωμάτη Θεόδωρο Σγουρδέλη για χάρη του οποίου πήγε στο Παρίσι παρατώντας τα πάντα, τον σύντομο δεσμό που έζησε στο πλευρό του Αλέκου Αλεξανδράκη λίγο μετά τον πόλεμο, τους δύο γάμους της, με τον Μάριο Πλωρίτη το 1950 και τον Αμερικανό συγγραφέα Φρέντερικ Γουέικμαν, τον Κώστα Καρρά με τον οποίο ονειρευόταν να κάνει οικογένεια και φυσικά τον Δημήτρη Χορν, η Λαμπέτη έζησε την ζωή της στο μέγιστο. Η ίδια άλλωστε σε συνέντευξη της είχε πει ..." το ότι αγαπήθηκα πολύ είναι κάτι. Επίσης, το ότι αγάπησα τόσο. Έδωσα και πήρα. It's a fair game....".   του Χρήστου Σούτου Η 6η Ιουνίου είναι παγκοσμίως γνωστή ως D-Day. Ως ημέρα, δηλαδή, που οι συμμαχικές δυνάμεις αποβιβάστηκαν στην Νορμανδία και οδηγηθήκαμε στο τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Πέρα όμως από την περίφημη απόβαση που εν πολλοίς έκρινε τον νικητή της συγκεκριμένης πολεμικής σύρραξης, η σημερινή μέρα είναι σημαντική και για....άλλους λόγους. Σίγουρα δεν έχουν τη σημασία της D-Day, αλλά επηρέασαν τη ζωή πολλών από μας με θετικό τρόπο. Η 6η μέρα του πρώτου μήνα του καλοκαιριού σηματοδότησε και τη "γέννηση" δύο φαινομένων που ακόμα και σήμερα έχουν περίοπτη θέση στην καθημερινότητα μας. Το πρώτο είναι η δημιουργία του ηλεκτρονικού παιχνιδιού Tetris και το δεύτερο η εμφάνιση του γνωστού ρούχου jean. Πάμε να τα δούμε ξεχωριστά.
Το γνωστό ηλεκτρονικό παιχνίδι Tetris μπήκε στην ζωή μας σας σήμερα πριν από 35 χρόνια. Ήταν το 1984, όταν ο Ρώσος μαθηματικός Αλεξέι Παζίντοβ μας το σύστησε. Ο εν λόγω κύριος, ο οποίος τότε εργαζόταν στην Ρώσικη Ακαδημία Επιστημών, σχεδίασε ένα βιντεοπαιχνίδι παζλ που αν και φαίνεται εξαιρετικά απλό έγινε παιχνίδι θρύλος επιβιώνοντας, παρά την αλματώδη τεχνολογική εξέλιξη των παιχνιδομηχανών, έως τις μέρες μας. Το όνομα του το Tetris το οφείλει σε δύο λέξεις. Στο ελληνικό πρόθεμα " τέτρα" και το τένις, που ήταν και το αγαπημένο παιχνίδι του Ρώσου επιστήμονα. Το συγκεκριμένο videogame αποτελεί ορόσημο για περισσότερους από έναν λόγους. Αρχικά είναι το πρώτο που κυκλοφόρησε στις Η.Π.Α και έλκει την καταγωγή του από την πάλαι ποτέ Ε.Σ.Σ.Δ. Δεύτερον αποτελεί το παιχνίδι με τις περισσότερες πωλήσεις download στην ιστορία, αφού ούτε λίγο ούτε πολύ έχει πουλήσει 170 εκατομμύρια αντίτυπα.Ειδικά περιοδικά του χώρου το κατατάσσουν από πρώτο μέχρι δεύτερο στις σχετικές τους λίστες με τα Σπουδαιότερα Παιχνίδια Όλων των Εποχών.Ακόμα και σήμερα, όσο απλοϊκό και να φαντάζει στα μάτια των πιτσιρικάδων που βομβαρδίζονται από συνεχείς ποιοτικές αναβαθμίσεις των ηλεκτρονικών παιχνιδιών, το tetris διατηρεί πέρα από τη φήμη του και την τεράστια δημοφιλία του. Προσωπικά έχω "στηθεί" άπειρες φορές μπροστά στις οθόνες κάποιου ηλεκτρονικού παιχνιδιού ή ενός υπολογιστή για να παίξω λίγο Tetris. Πόσες φορές περιμένετε το κατάλληλο "τουβλάκι" και σας το αρνείται πεισματικά; Πόσες φορές έχετε χαρεί με τον χορό των Κοζάκων στα διαλείμματα από πίστα σε πίστα; Αλήθεια όσο και αν φαίνεται απίστευτο το παιχνίδι αυτό μαζί με το Pac- Man είναι ακόμα στην πρώτη γραμμή των προτιμήσεων και για την γενιά μου, τους σαραντάρηδες δηλαδή, αποτελεί μια όμορφη κλωστή που μας συνδέει με τα ανέμελα παιδικά μας χρόνια, με γεμάτα παιχνίδι καλοκαίρια και γιατί όχι με τα πρώτα φλερτ, όταν επιχειρούσαμε να εντυπωσιάσουμε με τις ικανότητες μας στα κατά τόπους "ουφάδικα". |
ΧΟΡΗΓΟΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ 
This section will not be visible in live published website. Below are your current settings: Current Number Of Columns are = 2 Expand Posts Area = Gap/Space Between Posts = 10px Blog Post Style = card Use of custom card colors instead of default colors = Blog Post Card Background Color = current color Blog Post Card Shadow Color = current color Blog Post Card Border Color = current color Publish the website and visit your blog page to see the results Archives
September 2023
|
|
|
CS MEDIA Ι.Κ.Ε.
Αλκίφρονος 3 - Κάτω Πετράλωνα
Αθήνα Τ.Κ. : 11835
csmediagr0@gmail.com
theathinaiart@gmail.com
www.theathinaiart.com
Όροι χρήσης: Με βάση το Ν. 2121/93 περί μη αναδημοσιεύσιμου μέρους ή όλου του κειμένου
χωρίς άδεια του υπογράφοντος
Αλκίφρονος 3 - Κάτω Πετράλωνα
Αθήνα Τ.Κ. : 11835
csmediagr0@gmail.com
theathinaiart@gmail.com
www.theathinaiart.com
Όροι χρήσης: Με βάση το Ν. 2121/93 περί μη αναδημοσιεύσιμου μέρους ή όλου του κειμένου
χωρίς άδεια του υπογράφοντος
Web design: Essential Pixels