Χρόνια πολλά μπαμπάδες

γράφει ο Alex Ηλιάδης

​Ξέρετε, κάποτε γνώρισα έναν τύπο, με τον οποίον διαφωνούσα σε πολλά. Κυρίως με το ότι είναι συνωμοσιολόγος για τα πάντα, σε επίπεδο να αναρωτιέσαι, «ρε παιδί μου, είναι δυνατόν να πιστεύει όλες αυτές τις ανοησίες, ή μας κάνει πλάκα;» Λίγο καιρό μετά, έμαθα την ιστορία του και θεωρώ, ότι τον τίτλο του ήρωα πατέρα, μπορεί να τον πάρει σπίτι του και να τον κρατήσει εκεί για πάντα. Ξεκινώ λοιπόν, λέγοντας Χρόνια Πολλά και Καλά, στον Ανδρέα.

Είμαι σίγουρος, ότι ιστορίες σαν αυτού του ανθρώπου, υπάρχουν πολλές. Δεν είχα ποτέ καμία κοντά μου. Σεβάστηκα αυτόματα. Ο άνθρωπος «έχασε» τη γυναίκα του, όταν το παιδί τους, ήταν 2-3 ετών και σήμερα, δέκα χρόνια μετά, συνεχίζει να παίζει και τους δύο ρόλους, σε ένα έργο τρομερά ιδιαίτερο. Δεν λέω δύσκολο, για πολύ συγκεκριμένο λόγο. Πιστεύω πως το να είναι κάποιος γονιός, δεν είναι δύσκολο όσο αφορά το κυρίως κομμάτι της γονεϊκής, αρκεί να είναι στοιχειωδώς έξυπνος, ηθικός, δίκαιος και άλλα πολλά που πρέπει να διδάξει στα παιδιά του. Αν δεν είναι όλα ή κάτι απ’ αυτά κάποιος, πρέπει πρώτα να φτιάξει τον εαυτό του και μετά να σκεφτεί το επόμενο βήμα...
​
Το να γίνει κάποιος γονιός, είναι κάτι το οποίο πρέπει να σκεφτεί πολύ καλά. Όχι για τώρα. Ούτε για βάθος μίας δεκαετίας. Γονιός, γίνεσαι για πάντα. Με τον σύντροφο που έκανε κάποιος το παιδί, μπορεί να πάψει να είναι. Με το/τα παιδί/ά όμως...

Φέτος, είναι η τρίτη χρονιά, που ανήκω σε αυτούς που γιορτάζουν αυτήν την ημέρα και η πρώτη που γιορτάζω σαν πατέρας δύο παιδιών. Από την πρώτη στιγμή που πήρα αγκαλιά τον γιό μου, τον Δεκέμβριο του 2018, οτιδήποτε θεωρούσα σημαντικό επίτευγμα για τη ζωή μου, ξέφτισε. Το ίδιο, έγινε κι όταν πήρα την κορούλα μου πέρυσι τον Αύγουστο που, ηλιθιωδώς, όταν περίμενα να τη «συναντήσω» πρώτη φορά, σκεφτόμουν ότι «έλα τώρα, είμαι μαθημένος». Προφανώς, ήταν σαν την πρώτη φορά. Τρομερή έκρηξη συναισθημάτων, reboot του άγχους να είναι όλα καλά και πολλά άλλα, που προφανώς δεν θυμάμαι, λόγω της δύναμης της στιγμής.
Πόσο άλλαξε η ζωή μου; Αδιανόητα.

Πόσο δυσκόλεψαν πράγματα τα οποία είναι αυτονόητα για έναν άνθρωπο; Σε βαθμό που δεν μπορώ να εξηγήσω στον οποιονδήποτε δεν το έχει ζήσει.

Πόσο αυξήθηκε το άγχος; Ανεξήγητα, σε ό,τι αφορά τις μεθόδους μέτρησης που γνωρίζουμε.

Παρόλα αυτά, οι στιγμές που ζει κάποιος «στο δρόμο», μέχρι να γίνει γονιός αλλά και όταν γίνεται, κερδίζουν κάθε δύσκολη κατάσταση που μπορεί να υπάρχει, με το σκορ που θα κέρδιζε η μικτή κόσμου, την ποδοσφαιρική ομάδα ενός δημοτικού.
Σε όσους διαβάζουν αυτό το κείμενο και καταλαβαίνουν τα όσα γράφω, αλλά και τα όσα υπονοώ, ως συνάδελφοι μπαμπάδες, εύχομαι Χρόνια Πολλά και Καλά Κουράγια...

Υ.Γ.: Αγγελική, Νικόλα, Φωτεινή, σας αγαπάω και σας ευχαριστώ για όλα.