γράφει η Λίλα Παπαπάσχου Δεν συνηθίζω να γράψω opinion άρθρα - εκτός κι αν πρόκειται για την κριτική αποτίμηση μίας θεατρικής παράστασης - ίσως γιατί έχει γίνει πια μόδα και «πουλάει» να γράφουν όλοι για όλα, ειδικά όταν ο λόγος είναι δριμύς, αμετροεπής και καταγγελτικός. Για να είμαι ειλικρινής τον τελευταίο καιρό και με όσα «κατακλυσμικά» συνέβησαν στη χώρα μας αποφεύγω ακόμα και να δημοσιεύσω κάποιο προσωπικό post στο facebook, εκφράζοντας τη λύπη μου, την αγανάκτησή μου, τον αποτροπιασμό μου ή ό,τι άλλο τελοσπάντων εκφράζουμε κατά καιρούς σε αυτό το εξαιρετικά δημοφιλές μέσο κοινωνικής δικτύωσης, τα μέλη του οποίου στήνουν λαϊκά δικαστήρια και ρίχνουν κυβερνήσεις, από την άνεση της ξαπλώστρας τους (του καναπέ τους το χειμώνα). Το σκέφτηκα διεξοδικά λοιπόν, πριν αποφασίσω να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις μου σε σχέση με το παρόν και το άμεσο μέλλον της ελληνικής τηλεόρασης, όχι εστιάζοντας στο ειδησεογραφικό ή infotainment προφίλ της, ούτε καν στα λαομίσητα, αλλά πάντα πρώτα στις τηλεθεάσεις reality shows (ποιος τα βλέπει άραγε;), γιατί με αυτά έχουν ασχοληθεί εκλεκτοί συνάδελφοι κι εδώ στο Θεαθήναι, αλλά και σε άλλα μέσα, διαδικτυακά και μη. Αυτές τις εκπομπές δεν τις έχω δει, δεν με αφορούν, δεν τις κρίνω. Θα σας μιλήσω με αφορμή τις πρόσφατες ελληνικές σειρές, έχοντας – με δυσκολία ενίοτε– παρακολουθήσει διάφορες από αυτές, ακόμα και όσες θεωρούνται μεγάλες επιτυχίες τόσο με εμπορικά όσο και ποιοτικά κριτήρια, διαπιστώνοντας με κάποια θλίψη πόσο πιο τολμηρή και avant garde ήταν η τηλεόραση προηγούμενων ετών, σε σχέση με τη σημερινή της εικόνα, που θυμίζει κάτι μεταξύ ΡΙΚ και τουρκικής τηλεόρασης (και μάλιστα στην πιο φτηνιάρικη και κακόγουστη εκδοχή τους). Με βάση όσες σειρές έχω παρακολουθήσει έως τώρα, βλέποντας παράλληλα και πολλά από τα trailer της νέας σεζόν, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι η ελληνική τηλεόραση περνάει την πιο πουριτανική και αναχρονιστική φάση της, παρόλο που η προσπάθεια εξυγίανσής της είναι ειλικρινής και φιλότιμη και οι άνθρωποι του καλλιτεχνικού χώρου με τους οποίους συχνά συνομιλώ σε επαγγελματικό και προσωπικό επίπεδο πανηγυρίζουν για την επιστροφή της μυθοπλασίας και την αρχή μίας νέας τηλεοπτικής εποχής, πιο ουσιαστικής και συμπεριληπτικής. Σε αυτό το σημείο και για να μην παρεξηγηθώ, γνωρίζω πολύ καλά πως φέτος γιορτάζουμε τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση, οπότε μέσα σε αυτό το επετειακό και ιστορικό πλαίσιο είναι λογικό να υπάρχουν διάφορα project θεατρικά, εικαστικά και φυσικά τηλεοπτικά, τα οποία θα έχουν ως σημείο αναφοράς την συγκεκριμένη χρονική περίοδο και την ελληνική παράδοση εν γένει. Γνωρίζω επίσης, ότι ανέκαθεν το κοινό αγαπούσε τις σειρές εποχής (κι εγώ τις αγαπώ) και ότι πολλές από αυτές δεν ήταν απλά άρτιες σε καλλιτεχνικό επίπεδο, αλλά και ιδιαίτερα εντυπωσιακές όσον αφορά την πολυδάπανη παραγωγή τους. Γνωρίζω επίσης, ότι μετά από μία δύσκολη περίοδο για τον πολιτισμό γενικότερα και ειδικότερα για το θέατρο, είναι λογικό να χαιρόμαστε όταν μεγάλα τηλεοπτικά δίκτυα στηρίζουν την παραγωγή εγχώριων σειρών, προσφέροντας εργασία σε πολλούς και κατά βάση πολύ ταλαντούχους ηθοποιούς και λοιπούς επαγγελματίες του χώρου. Μέχρι εδώ όλα καλά και μακάρι όταν τεθεί το ζήτημα των ανοιχτών ή κλειστών θεάτρων, η πλάστιγγα να γύρει οριστικά προς την πρώτη επιλογή, έστω και με τους απαιτούμενους περιορισμούς. Ας επιστρέψουμε όμως στην ελληνική τηλεόραση, δια της πλαγίας οδού και συγκεκριμένα μέσω…Netflix (μην ανησυχείτε δεν έχω τρελαθεί, θα καταλάβετε που το πάω…). Netflix, αυτή η φοβερή και τρομερή πλατφόρμα – που μαζί με το HBO και τα συναφή κινηματογραφικά και τηλεοπτικά δίκτυα – μονοπωλούν το ενδιαφέρον του δυναμικού κοινού και στη χώρα μας, διαθέτοντας ισάριθμα διαμάντια με σκουπίδια (για να μη λέμε μόνο για την Ελλαδίτσα μας) και φιλοξενούν ταινίες, σειρές και ντοκιμαντέρ από όλο τον κόσμο, διευρύνοντας αναπόφευκτα τους κινηματογραφικούς και τηλεοπτικούς μας ορίζοντες και θέτοντας μοιραία ένα πολύ υψηλό μέτρο σύγκρισης. Έχοντας παρακολουθήσει υπερβολικά πολλές, σε σχέση με τον λιγοστό ελεύθερο χρόνο μου, ταινίες και σειρές, απογοητεύτηκα και ενθουσιάστηκα αντίστοιχα, αλλά δεν κόλλησα ποτέ με καμία από αυτές (ίσως λίγο με το Black List & το Black Mirror) όπως ας πούμε μου είχε συμβεί παλαιότερα με αγαπημένες σειρές του Mega (πήγαινα σχολείο ακόμα και κατόπιν ειδικής συμφωνίας με τους γονείς μου έβλεπα back to back "Το κόκκινο φεγγάρι" και το "Μη φοβάσαι τη φωτιά") ή γνωστές ξένες σειρές όπως "Τα Φιλαράκια" ας πούμε. Λογικό είναι θα μου πείτε, όσο μεγαλώνεις να αποκτάς πιο αυστηρό κριτήριο και να έχεις περισσότερες απαιτήσεις ως θεατής. Λογικό ναι, αλλά ευτυχώς ακόμα και σε αυτήν την υπερκορεσμένη τηλεοπτικά εποχή, που συχνά αισθάνεσαι ότι τίποτα δεν μοιάζει πια πρωτότυπο, μπορείς να εκπλαγείς ευχάριστα αναζητώντας κάτι να δεις στο Netflix. Κάπως έτσι ανακάλυψα την καλύτερη ίσως τηλεοπτική σειρά που έχω δει έως τώρα, με τον αφαιρετικό τίτλο «Easy» και αφίσα (της τρέχουσας σεζόν τουλάχιστον) ένα πεσμένο σε γυναικείους αστραγάλους εσώρουχο, που σε καμία περίπτωση δεν προδιαθέτει ακόμα και τον πιο καλοπροαίρετο θεατή, ότι αυτό που θα παρακολουθήσει πατώντας την «προβολή» είναι μία ιδιοφυής μέσα στην απλότητά της ωδή στον άνθρωπο του σήμερα – κάθε φυλής, φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού – απεικονίζοντας με χιούμορ, τόλμη και μία αμεσότητα που σπάει κόκαλα, όλα όσα μας απασχολούν στην σύγχρονη πολυπολιτισμική πραγματικότητα. «Αυτή η σειρά-ανθολογία με διάσημους πρωταγωνιστές ακολουθεί διαφορετικούς χαρακτήρες του Σικάγο στον λαβύρινθο της αγάπης, του σεξ, της τεχνολογίας και του πολιτισμού.» αν και η σύντομη αυτή περιγραφή φωτογραφίζει συνοπτικά τον κεντρικό πυρήνα της σειράς, σαφώς ωχριά μπροστά σε όσα αισθάνεται κανείς παρακολουθώντας τα σύντομα επεισόδιά της και μπαίνοντας σταδιακά στις ζωές των υπέροχα σκιαγραφημένων ηρώων της, που δεν είναι χάρτινοι και μονοδιάστατοι, αλλά τόσο αληθινοί και πολυεπίπεδοι, όσο και οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Πατώντας σε ένα από τα ευφυέστερα σενάρια ever και μέσα από τους πιο ευρηματικούς και ρεαλιστικούς διαλόγους που έχω δει ποτέ on screen, οι απογυμνωμένες από κάθε δηθενιά ερμηνείες των πρωταγωνιστών της, οι τροχιές των οποίων διασταυρώνονται με τον πιο αναπάντεχο και μαγικό τρόπο, αναδεικνύουν όλα τα σύγχρονα αδιέξοδα, αλλά και το ανθρώπινο μεγαλείο, την αγάπη σε όλες τις εκφάνσεις της και τη βαθύτερη ανάγκη κάθε ανθρώπου να υπάρξει, να ακουστεί, να κάνει έρωτα όπως και με όποιον θέλει, εν τέλει να ζήσει όπως αυτός επιθυμεί, αποδεχόμενος την ατελή του φύση. Θα αναρωτηθείτε και εύλογα, τι σχέση έχει η ελληνική τηλεόραση με τις συνδρομητικές πλατφόρμες; Δυστυχώς καμία, αν και σειρές όπως το Easy αποδεικνύουν πως για να δημιουργήσεις ένα αριστούργημα δεν χρειάζεσαι απαραίτητα το υπέρογκο budget, την στυλιστική ή υποκριτική εξτραβαγκάντζα ή το να καταφύγεις στα σιγουράκια: παράδοση, βεντέτα, Σμύρνη-Πόλη και καθημερινό με άφθονη ίντριγκα, υστερικές ή μελοδραματικές ερμηνείες και ανερμάτιστο σενάριο που ολοκληρώνεται μόνο όταν πέσει η τηλεθέαση της σειράς. Άλλωστε διαθέτουμε πάρα πολλούς και εξαιρετικά ταλαντούχους σεναριογράφους, σκηνοθέτες και κυρίως ηθοποιούς που θα μπορούσαν άνετα να υπηρετήσουν ένα πιο προχωρημένο σενάριο, που θα θέτει επίκαιρα ζητήματα, πάντα υπό το πρίσμα της καλλιτεχνικής δημιουργίας και της ελεύθερης έκφρασης. Μία τέτοια σειρά είναι και το «Μην αρχίζεις τη μουρμούρα», που ενώ βασίζεται σε ξενόφερτο concept, έχει προσαρμοστεί απόλυτα στα σύγχρονα ελληνικά δεδομένα, αποκεντρώνοντας τη δράση, παρακολουθώντας τους ήρωες να ζουν και να εργάζονται σε διάφορα μέρη της Ελλάδας, καταργώντας ηλικιακά – και ταξικά -όρια, με την Μπουλίτσα/Ελένη Κοκκίδου και τον Μηνά/Αντώνη Αντωνίου να αποτελούν πηγή έμπνευσης και αισιοδοξίας για πολλά ηλικιωμένα ζευγάρια (το ίδιο είχε επιτύχει και ο Γιώργος Καπουτζίδης μέσω της θρυλικής πλέον Θεοπούλας). Αξιοσημείωτη είναι επίσης, η προσπάθεια της ΕΡΤ να δώσει βήμα στις ελληνικές σειρές, εντάσσοντας στο πρόγραμμά της μία μεγάλη γκάμα κωμικών κυρίως σήριαλ, που αν εξαιρέσεις τις όποιες υπερβολές τους, έχουν κάτι να πουν και σίγουρα αφορούν ένα ευρύτερο κοινό. Ενδεχομένως να υπάρχουν και πολλές ακόμη αξιόλογες σειρές, τις οποίες δεν έτυχε να παρακολουθήσω, καθώς είναι ανθρωπίνως αδύνατον να τις δει κανείς όλες. Δεν έχω καμία πρόθεση να στηλιτεύσω ή να καταδικάσω συλλήβδην το σύγχρονο τηλεοπτικό τοπίο, με δεδομένο ότι για την εικόνα του, έχουμε πρωτίστως ευθύνη εμείς ως κοινό, αφού κανένας καναλάρχης που σέβεται τον εαυτό του δεν θα επένδυε σε κάτι που δεν θα του απέφερε τα προσδοκώμενα κέρδη, άρα τα βλέπουμε αυτά για τα οποία γκρινιάζουμε. Αν όχι εμείς, σίγουρα η πλειοψηφία των συμπολιτών μας, που τα «επιβάλει» και σε μας τους υπόλοιπους, οι οποίοι εν τέλει βρίσκουμε καταφύγιο σε διαδικτυακές πλατφόρμες όπως το Netflix, με την ευχή να δούμε κάποια στιγμή και ελληνικές σειρές στο πρόγραμμά του, γιατί αν θέλουμε μπορούμε αρκεί να αποβάλλουμε το κόμπλεξ της Ψωροκώσταινας που κλαίει μονίμως πάνω από τα αποκαΐδια της Μεγάλης Ιδέας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πρέπει να αποβάλλουμε τα χαρακτηριστικά μας ως λαός ή να γίνουμε κακέκτυπα ξένων σειρών που δεν ταιριάζουν στη μεσογειακή ιδιοσυγκρασία μας.
Τέλος, τα διθυραμβικά σχόλια για την αμερικανική σειρά «Easy» είναι καθαρά η υποκειμενική μου άποψη, την οποία ένιωσα την ανάγκη να μοιραστώ μαζί σας, όπως μοιράζεται κανείς μία ευχάριστη εμπειρία με τους φίλους του και όχι ως κριτική αποτίμηση της σειράς (μου αρκεί το θέατρο). Πολλοί από εσάς μπορεί να έχετε ήδη παρακολουθήσει τη σειρά και να μην σας είπε και τίποτα. Θεμιτό και σεβαστό. Εγώ πάντως θα συνεχίσω να χαμογελάω πικρά κάθε φορά που την παρακολουθώ, σκεπτόμενη πως εν τέλει είναι πολύ πιο «easy» απ’ όσο νομίζουμε να κάνεις υψηλή τέχνη στην τηλεόραση.
0 Comments
Leave a Reply. |
ΧΟΡΗΓΟΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ This section will not be visible in live published website. Below are your current settings: Current Number Of Columns are = 2 Expand Posts Area = Gap/Space Between Posts = 10px Blog Post Style = card Use of custom card colors instead of default colors = Blog Post Card Background Color = current color Blog Post Card Shadow Color = current color Blog Post Card Border Color = current color Publish the website and visit your blog page to see the results Archives
March 2024
|
Αλκίφρονος 3 - Κάτω Πετράλωνα
Αθήνα Τ.Κ. : 11835
csmediagr0@gmail.com
theathinaiart@gmail.com
www.theathinaiart.com
Όροι χρήσης: Με βάση το Ν. 2121/93 περί μη αναδημοσιεύσιμου μέρους ή όλου του κειμένου
χωρίς άδεια του υπογράφοντος