ΝΤΕΙΒΙΝΤ ΣΤΕΡΝ: Ο ΆΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΗΣΕ ΤΟ ΜΠΑΣΚΕΤ!

3/1/2020

του Χρήστου Σούτου

Ανήμερα Πρωτοχρονιάς έφυγε από την ζωή ο Ντέιβιντ Στερν. Ο πρώην Κομισάριος του NBA άφησε την τελευταία του πνοή στην ανατολή του νέου έτους, αφού δεν κατάφερε να ξεπεράσει το εγκεφαλικό επεισόδιο που είχε υποστεί τον περασμένο μήνα. Για τους νεότερους το όνομα του εκλιπόντος μπορεί να μην λέει και πολλά. Ο Στερν άλλωστε είχε αφήσει την θέση του στον Άνταμ Σίλβερ από το 2014, όταν μετά από 30 χρόνια σε αυτό το πόστο αποφάσισε να αποσυρθεί, όντας ο μακροβιότερος στην ιστορία του αμερικανικού πρωταθλήματος.

Ως επαγγελματίας δημοσιογράφος και λάτρης του μπάσκετ, η αλήθεια είναι πως δεν συμπαθώ και πολύ τον λεγόμενο μαγικό κόσμο του NBA. Για να είμαι περισσότερο ακριβής δεν μου αρέσει η τωρινή μορφή του. Προσωπικά το NBA το γνώρισα στα τέλη της δεκαετίας του 1980, το αγάπησα και το λάτρεψα την επόμενη και άρχισα να το "εγκαταλείπω" από το 2010 και μετά, όταν πια έγινε απόλυτα φανερό, ότι ήταν περισσότερο show παρά ένα ανταγωνιστικό και γεμάτο ένταση πρωτάθλημα.

Πρακτικά δηλαδή, όταν οι παίκτες άρχισαν να ενδιαφέρονται πιο πολύ για τον τραπεζικό τους λογαριασμό και λιγότερο για την νίκη και την αθλητική επιτυχία. Η μαγική εκείνη εποχή της εφηβείας μου γέμισε από είδωλα όπως ο Μάτζικ Τζόνσον, ο Λάρι Μπερντ και ο μεγαλύτερος όλων, ο ανυπέρβλητος Μάικλ Τζόρνταν. Ποιος από την δική μου γενιά δεν θυμάται τις κόντρες των Λέικερς με τους Σέλτικς ή των κακών παιδιών του Ντιτρόιτ με τους ταύρους του Air- -Mike;

Αντίθετα με την τότε μόδα, που οδηγούσε τους μικρούς φιλάθλους να υποστηρίζουν την ομάδα του Σικάγο, η δική μου αδυναμία ήταν πάντα η ομάδα από το Λ.Α, οι μοναδικοί Λέικερς. Η στιγμή που ο ηγέτης τους ανακοίνωσε την αποχώρηση του από την ενεργό δράση αποτέλεσε μαχαιριά στην καρδιά του μπάσκετ. Αναφέρομαι στην στιγμή αυτή γιατί συνδέεται άμεσα με το θέμα μας, τον Στερν δηλαδή. Φθάνει όμως με τις δικές μου απόψεις και "εμμονές". Η αφορμή για την σημερινή μας επικοινωνία βρίσκεται αλλού.

Συγκεκριμένα μιλάμε για το έργο του Ντέιβιντ Στερν. Πρόκειται για τον κορυφαίο παράγοντα στην ιστορία του αμερικανικού μπάσκετ. Ανέλαβε το πόστο του Κομισάριου το μακρινό 1984 και το κράτησε για τριάντα χρόνια. Πήρε τα ηνία σε μια εποχή που το NBA ήταν ουσιαστικά στα αζήτητα. Λίγκα χωρίς πολύ κόσμο στις κερκίδες, με τεράστια οικονομικά προβλήματα, χωρίς απήχηση στην πλατιά μάζα των φιλάθλων των Η.Π.Α, με μηδαμινή εξωστρέφεια, αλλά κυρίως μια Λίγκα γεμάτη καυγάδες, επεισόδια και χρήση ουσιών από τους αθλητές. Επέβαλε με το καλημέρα έλεγχο σε παίκτες και ομάδες για ναρκωτικά και προσπάθησε να βάλει το μπάσκετ ξανά στην καρδιά του μέσου τηλεθεατή. Με συντονισμένες ενέργειες γέμισε τα γήπεδα, αύξησε τα έσοδα όλων των εμπλεκόμενων φορέων και έδωσε την δυνατότητα στο σπορ να αναπνεύσει.

Ένα από τα σπουδαία επιτεύγματα του, ήταν ο τρόπος που προσπάθησε να ανοίξει τις αγορές για το προϊόν που ονομάζεται NBA. Κατάλαβε ότι τα έσοδα θα εκτοξεύονταν μόνο αν έβαζε στο παιχνίδι και αγορές εκτός της Αμερικής. Άνοιξε τα σύνορα για να έρθουν Ευρωπαίοι μπασκετμπολίστες και έπεισε ακόμα και το σκληρό κινέζικο καθεστώς να δώσει την άδεια σε Κινέζους να παίξουν στην Αμερική. Γνωρίζοντας την αγάπη για το άθλημα που υπάρχει στην Ευρώπη εμπνεύστηκε την τέλεση παιχνιδιών ομάδων του NBA σε ευρωπαϊκές πόλεις, γεγονός που στη συνεχεία το επέκτεινε και σε άλλες ηπείρους, τα οποία ήταν ουσιαστικά η μετεξέλιξη των τουρνουά McDonald's στα 80΄ς και 90΄ς. Στον Ντέιβιντ Στερν πιστώνεται και η παρουσία των αστέρων του αμερικανικού πρωταθλήματος στις διεθνείς διοργανώσεις, αρχής γενομένης από την Ολυμπιάδα της Βαρκελώνης το 1992 και την μοναδική τότε και για πάντα Dream Team που εμφανίστηκε με όλους σχεδόν τους θρύλους επί σκηνής.

Πέρα όμως από όλα τα παραπάνω ο Στερν ήταν αυτός που ενδιαφέρθηκε πρώτος και για την τύχη, οικονομική και όχι μόνο, των παικτών. Όντας δικηγόρος, πριν ακόμα αναλάβει πόστο στην διοργανώτρια αρχή, διεκδίκησε και πέτυχε μέσω δικαστικού αγώνα να ορίζουν οι ίδιοι οι παίκτες το μέλλον τους μετά το πέρας των συμβολαίων τους, το περίφημο free agency δηλαδή. Μέχρι τότε οι ομάδες είχαν την δυνατότητα να ανανεώνουν και να ανταλλάσσουν τους αθλητές χωρίς την συγκατάθεση τους. Επί των ημερών του ο μέσος μισθός ενός NBAer πήγε από τα 250.000 δολάρια στα σχεδόν 5 εκατομμύρια. Χειρίστηκε με απίστευτη μαεστρία την μεγαλύτερη κρίση στην ιστορία του θεσμού, το περίφημο lockout, που ουσιαστικά επαναπροσδιόρισε τα όρια στο πρωτάθλημα. Έψαχνε πάντα να βρει νέους ήρωες και σταρ που θα πήγαιναν το NBA ένα βήμα πιο μπροστά. Κοντά στον παίκτη, δίκαιος απέναντι στον παράγοντα έδειξε σε όλη του την πορεία πως διοικείται ένας κολοσσός με αντικρουόμενα συμφέροντα, αλλά κοινή πλεύση. Με την θητεία του και τον τρόπο σκέψης του άλλαξε τη ζωή εκατοντάδων ανθρώπων. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο, ότι την αναγγελία του θανάτου του, ακολούθησαν πολλά μηνύματα από το σύνολο σχεδόν των αστέρων τόσο του παρόντος όσο και του παρελθόντος.

Κατά τη γνώμη μου πάντως, το μεγαλύτερο παράσημο του είναι ο τρόπος που χειρίστηκε την περίπτωση του Μάτζικ Τζόνσον. Η παρουσία του στην συνέντευξη τύπου που ο τεράστιος αυτός παίκτης ανακοίνωσε την απόσυρση του από τα παρκέ συνεπεία του AIDS, η δική του προσπάθεια να επιβάλλει την παρουσία του στο All Star Game εκείνης της χρονιάς, αλλά και στην Dream Team στην Ολυμπιάδα της Βαρκελώνης, έδειξε το δρόμο για το πως πρέπει να αντιμετωπίζονται οι ασθενείς. Το έπραξε μάλιστα σε μια εποχή τελείως διαφορετική από την σημερινή, με πολλά φοβικά σύνδρομα να πλανώνται στον αέρα και απέδειξε ότι το σπορ είναι πάνω απ΄όλα.

Τι ήταν με λίγα λόγια ο Ντέιβιντ Στερν; Ο οραματιστής, ο πιονέρος για το μπάσκετ της νέας εποχής. Ο άνθρωπος που αγάπησε το παιχνίδι περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον. Γιατί αυτό; Μα γιατί αγάπησε τους πραγματικούς πρωταγωνιστές, τους παίκτες, κατανοώντας ότι πάνω από όλα είναι ένα παιχνίδι ενηλίκων που θέλει κανόνες και αγάπη για να προχωρήσει μπροστά...