του Χρήστου Σούτου Η Χαρούλα Αλεξίου είναι μια από τις σημαντικότερες Ελληνίδες ερμηνεύτριες της γενιάς της. Διορθώνω. Η Χαρούλα Αλεξίου είναι μια από τις σπουδαιότερες τραγουδίστριες στην ιστορία του τραγουδιού στην πατρίδα μας. Με βάση τις πωλήσεις προσωπικών δίσκων βρίσκεται στην τρίτη θέση, πίσω μόνο από τον Γιώργο Νταλάρα και τον Γιάννη Πάριο, είναι δηλαδή με διαφορά η πιο εμπορική Ελληνίδα τραγουδίστρια. Η ανακοίνωση που έκανε στην εκπομπή του Φώτη Απέργη στο Δεύτερο Πρόγραμμα, κατά την διάρκεια της συνέντευξης που παραχώρησε χθες, συγκίνησε όχι μόνο τους θαυμαστές της, αλλά όλο το κοινό και τους συναδέλφους της.
Με μια καριέρα που ξεκίνησε πριν από σχεδόν πέντε δεκαετίες, με τεράστιες επιτυχίες στο ενεργητικό της και σπουδαίες συνεργασίες να έχουν σημαδέψει την πορεία της, η Χαρούλα Αλεξίου αφήνει τον χώρο τραγουδιού από επιλογή της. Στην ανακοίνωση με την οποία έγραψε τους τίτλους τέλους ανέφερε ότι αποχωρεί γιατί..." δεν την ακούει πια η φωνή της...". Τι μπορεί τώρα να σημαίνει αυτό, μόνο η ίδια το γνωρίζει. Σε κάθε περίπτωση φαίνεται ότι η αποχώρηση της έχει να κάνει με καθαρά καλλιτεχνικά κριτήρια και με βάση, το πως η ίδια νοιώθει για τις ερμηνευτικές της δυνατότητες από εδώ και στο εξής. Η αποχώρηση ήρθε πάντως μόνο ένα μήνα μετά την κυκλοφορία του τελευταίου της δίσκου με τίτλο "Τα τραγούδια της ξενιτιάς".
0 Comments
του Χρήστου Σούτου Από την στιγμή που έγινε γνωστό το περιστατικό της ωμής αστυνομικής βίας στην Μινεάπολη των Η.Π.Α, το οποίο είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο του Τζορτζ Φλόιντ, ένα κύμα διαδηλώσεων ξεκίνησε από άκρη σε άκρη της χώρας. Το περιστατικό έτσι κι αλλιώς είναι από μόνο του, ως συμβάν, εξοργιστικό. Ο Ντέρεκ Τσόβιν, έτσι λέγεται ο αστυνομικός που πατάει στο λαιμό τον άτυχο Αφροαμερικανό, μαζί με τους συναδέλφους του κλήθηκαν να συλλάβουν τον Φλόιντ γιατί ο τελευταίος έδωσε πλαστό χαρτονόμισμα σε μίνι μάρκετ. Η αντίσταση που προέβαλε το θύμα όταν του φόρεσαν τις χειροπέδες ήταν αρκετή για τον Τσόβιν προκειμένου να τον οδηγήσει στο να διαπράξει το αδιανόητο. Ακινητοποίησε τον θηριώδη Φλόιντ, τον ξάπλωσε στην άσφαλτο και τον πάτησε με το γόνατο στο λαιμό του. Το όλο σκηνικό έλαβε χώρα για χρονικό διάστημα κοντά στα εννέα λεπτά, για την ακρίβεια οκτώ λεπτά και σαράντα έξι δευτερόλεπτα, εκ των οποίων τα δύο και πενήντα τρία χωρίς το θύμα να έχει τις αισθήσεις του. Το βίντεο που καταγράφει τις τελευταίες εφιαλτικές στιγμές του Αφροαμερικανού το τράβηξε μια γυναίκα και σε αυτό φαίνεται ξεκάθαρα η δυσκολία που έχει ο Φλόιντ να μιλήσει και κυρίως να αναπνεύσει επαναλαμβάνοντας την φράση "...δεν μπορώ να αναπνεύσω..." και τις λέξεις Μαμά και Παρακαλώ.
του Χρήστου Σούτου Την Τρίτη είχαμε φινάλε στην καθημερινή τακτική μας ενημέρωση για την πανδημία του κορωνοϊού. Ο Σωτήρης Τσιόδρας και ο Νίκος Χαρδαλιάς, που μας κρατούσαν ενήμερους για τις εξελίξεις γύρω από την πορεία της νόσου στην χώρα μας και μας μετέφεραν τα μέτρα που ελάμβαναν σε κάθε μικρή ή μεγάλη έξαρση αυτής, πληροφόρησαν το κοινό ότι αυτή ήταν η τελευταία φορά που θα τους βλέπαμε. Πιο σωστά ευχήθηκαν να είναι η τελευταία φορά που τους βλέπουμε και τους ακούμε, γιατί σε άλλη περίπτωση κάτι τέτοιο θα σήμαινε αναζωπύρωση της νόσου.
του Μιχάλη Λαγάνη “Σφαγή» για οκτώ Μεσογειακές Φώκιες και ένα δελφίνι, στο Αιγαίο.
Ένα περιβαλλοντικό έγκλημα που παρέμεινε αθέατο. Την περασμένη Τρίτη το πρωί τα μέλη του Ινστιτούτου Θαλάσσιας Προστασίας «Αρχιπέλαγος» ειδοποιήθηκαν από ψαράδες και λουόμενους για τα κουφάρια μιας φώκιας και ενός δελφινιού, που ξέβρασε η θάλασσα. Τα δύο θηλαστικά ήταν άγρια κακοποιημένα. Η φώκια βρέθηκε δεμένη με καραβόσχοινο. Το δελφίνι ήταν θανάσιμα τραυματισμένο από καμάκι. Δυστυχώς αυτά δεν ήταν μεμονωμένα περιστατικά. Κατά την περίοδο των περιορισμών μετακίνησης, μέλη του δικτύου πολιτών που απαρτίζουν το άτυπο παρατηρητήριο του Ινστιτούτου Αρχιπέλαγος, έκαναν αναφορές και για άλλα αντίστοιχα περιστατικά και συγκεκριμένα: - δύο νεκρές φώκιες – μητέρα με το μικρό της - με ένα σχοινί δεμένο γύρω τους, έπειτα από την απόπειρα βύθισης, εντοπίστηκαν από παράκτιο ψαρά δυτικά της Σάμου. Μελετώντας τα θαλάσσια ρεύματα εκτιμάμε ότι αποτελεί το ίδιο περιστατικό με τη νεκρή ενήλικη φώκια που εντοπίστηκε εκβρασμένη λίγες μέρες αργότερα. του Χρήστου Σούτου Μετά από μία μακρά ακροαματική διαδικασία που περιελάμβανε από διακοπές λόγω ανωτέρας βίας, βλέπε κορωνοϊός, τοποθετήσεις της εισαγγελέως εκτός των συνηθισμένων πλαισίων, μέχρι παρεμβάσεις θεσμικών και μη θεσμικών παραγόντων, την Παρασκευή μάθαμε την απόφαση του Δικαστηρίου για τους δύο κατηγορουμένους για τον ομαδικό βιασμό και τη δολοφονία της Ελένης Τοπαλούδη, στη Ρόδο.
Η ποινή που ακούσαμε, με βάση το δικό μας σύστημα ποινών, ήταν η βαρύτερη που θα μπορούσε να υπάρξει. Ισόβια και 15 χρόνια. Θα πουν πολλοί ότι το περί κοινού δικαίου αίσθημα ικανοποιήθηκε, αφού οι δύο βιαστές και δολοφόνοι οδηγήθηκαν στις φυλακές. Είναι όμως έτσι επί της ουσίας ή με αφορμή τη συγκεκριμένη υπόθεση που συντάραξε το πανελλήνιο θα μπορούσε να ξεκινήσει μία συζήτηση για την εκ βάθρων αναθεώρηση τόσο του συστήματος ποινών στη χώρα μας, όσο και στο πως κατανέμονται οι κρατούμενοι ανάλογα με τα εγκλήματά τους στα σωφρονιστικά καταστήματα της χώρας; Η ανάγνωση της ποινής που επιβλήθηκε στους δύο δράστες, αλλά και οι πρόσφατες περιπτώσεις του παιδεραστή από το Ρέθυμνο και του βιαστή από την Κέρκυρα, οι οποίοι αν και κουβαλούσαν στις πλάτες τους βαρύτατες ποινές, βρέθηκαν εκτός φυλακής σε εξαιρετικά σύντομο χρονικό διάστημα, στο δικό μου το μυαλό τουλάχιστον επιβάλλει να ανοίξει ο διάλογος περί αυστηροποίησης των ποινών. Πρώτα απ' όλα δεν είναι όλα τα εγκλήματα ίδια. Μπορεί η έννοια της ανθρωποκτονίας να σημαίνει κάθε φορά την αφαίρεση μίας ανθρώπινης ζωής, όμως δεν γίνονται όλες οι δολοφονίες υπό τις ίδιες συνθήκες και υπό το ίδιο περιβάλλον. Εγκλήματα όπως αυτό της Ρόδου ανήκουν στα πιο... "ιδιαζόντως ειδεχθή" που μπορεί να διαπράξει ανθρώπινο ον. Οι δράστες με βάση την ηλικία τους και τα ισχύοντα για τις ποινές είναι πιθανό να βρεθούν εκτός φυλακής πριν καν συμπληρώσουν τα 40 τους χρόνια. Η Ελένη όσα χρόνια κι αν περάσουν δεν θα ξαναδεί τους γονείς της, ούτε εκείνοι θα πάρουν πίσω το παιδί τους, επομένως από μόνο του αυτό συνιστά μία αδικία. Θα σας φέρω ένα άλλο παράδειγμα. ο παιδοκτόνος της Κρήτης που έπνιξε πριν από περίπου 20 χρόνια τα τρία ανήλικα αγόρια του και επέφερε ανεπίστρεπτα ψυχικά τραύματα στην διασωθείσα κόρη του, την οποία είχε δέσει στο χειρόφρενο του αυτοκινήτου την ώρα που έπνιγε τα αδέρφια της, είναι πια ελεύθερος στην κοινωνία. του Μιχάλη Λαγάνη Καθώς ο ρυθμός μεταδοτικότητας του κορωνοϊού στην Ευρώπη και αρκετές άλλες χώρες του πλανήτη που εφάρμοσαν καθολικό lockdown στις μετακινήσεις των ανθρώπων και τη λειτουργία των επιχειρήσεων και τις βιομηχανίας, οι κοινωνίες φαίνεται να μπαίνουν σε μια νέα πραγματικότητα, που σύμφωνα με τις ενδείξεις θα είναι πολύ διαφορετική από αυτή που γνώριζαν έως και πριν από την έξαρση της πανδημίας που έχει στοιχίσει τη ζωή σε περισσότερα από 280.000 άτομα και προσβάλει πάνω από τέσσερα εκατομμύρια.
Στη σταδιακή άρση των μέτρων περιορισμού, παρά τις περί του αντιθέτου εισηγήσεις των επιδημιολόγων οι οποίοι κάνουν λόγο για μια πρόωρη και βεβιασμένη απόφαση που μπορεί να έχει ως συνέπεια μια νέα έξαρση κρουσμάτων συμβάλλει η όλο ένα και αυξανόμενη πίεση προς τις κυβερνήσεις να προλάβουν ένα ανεπανόρθωτο πλήγμα στην παγκόσμια οικονομία, που γνωρίζει τη μεγαλύτερη ύφεση στον 21ο αιώνα και μπορεί να συγκριθεί μόνο με το παγκόσμιο οικονομικό κραχ του 1929. ΠΟΣΟ ΈΤΟΙΜΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠIΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ «ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ» ΚΑΙ ΤΙ ΜΑΣ «ΔΙΔΑΞΕ» Η ΚΑΡΑΝΤΙΝΑ;6/5/2020
του Μιχάλη Λαγάνη Πριν από λίγες ημέρες ο πρώην υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας και νυν πρόεδρος της Bundestag Wolfgard Saeuble δέχθηκε δριμύτατη κριτική για τη δήλωση του στη γερμανική εφημερίδα Der Tagespiele όπου υποστήριξε πως "η ανθρώπινη ζωή δεν είναι πάνω απ΄ 'όλα". Λίγες ημέρες μετά ο κυνικός, αλλά ειλικρινής Γερμανός γερόλυκος της πολιτικής φαίνεται πως κάτι παραπάνω ήξερε, στις 26 του περασμένου Απριλίου.
Δέκα ημέρες αργότερα και ενώ ο πλανήτης μετρά περισσότερους από 250.000 καταγεγραμμένους νεκρούς και 3.5 εκατομμύρια θύματα - με τους επιδημιολόγους να υποστηρίζουν ότι τα πραγματικοί αριθμοί των θυμάτων και των ανθρώπων που ασθένησαν από τον κορωνοϊό αλλά δεν καταγράφησαν, είναι πολλαπλάσιοι - όλο και περισσότερες χώρες επιχειρούν σταδιακά να βγουν από την καραντίνα και να επανεκκινήσουν τις οικονομίες, που γνωρίζουν τη μεγαλύτερη κρίση εδώ και περίπου έναν αιώνα. του Χρήστου Σούτου Όλοι οι Έλληνες, άντε για να μην είμαι υπερβολικός οι περισσότεροι, στάθηκαν χθες το απόγευμα μπροστά στους τηλεοπτικούς τους δέκτες για να ακούσουν το διάγγελμα του Πρωθυπουργού για την επόμενη μέρα. Ποια επόμενη μέρα θα μου πείτε. Μην είστε αφελής μιλάμε για την ζωή μας, για την καθημερινότητα μας, για την εργασία μας, για την περιβόητη επιστροφή μας στην "κανονικότητα". Κάτσαμε λοιπόν, είδαμε και ακούσαμε.
Η αλήθεια βέβαια είναι πως σοφότεροι δεν γίναμε. Δεν το περιμέναμε άλλωστε. Ο λόγος; Για όσους έχουν την "ατυχία" να γνωρίζουν ελάχιστα από την επιστήμη της ιατρικής, ειδικότερα από τον τομέα της επιδημιολογίας, μπορούσαν να αντιληφθούν ότι οι εξαγγελίες και η σταδιακή άρση των μέτρων μπορεί να έχουν την ίδια διάρκεια και ισχύ με αυτή ενός φρέσκου χυμού ή γάλακτος. Τι σημαίνει αυτό; Πρακτικά ότι αν δεν βγουν οι αριθμοί τις ακόλουθες εβδομάδες σε κρούσματα και δυστυχώς δύσκολα περιστατικά και ενδεχομένως θύματα, οι περιορισμοί θα επιστρέψουν και θα μείνουν για τα καλά. του Μιχάλη Λαγάνη Σε αχαρτογράφητα νερά «κινείται» ο πλανήτης , εξαιτίας της επέλασης του κορωνοϊού.
Τη στιγμή που οι κυβερνήσεις πολλών κρατών, σκόπιμα και αυτών που έχουν πληγεί άμεσα από την πανδημία μετρώντας δεκάδες χιλιάδες νεκρούς και εκατοντάδες χιλιάδες κρούσματα, αποφασίζουν με δειλά βήματα την σταδιακή άρση των περιοριστικών μέτρων, με κύριο σκοπό την επανέναρξη της οικονομίας . Σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία του ερευνητικού κέντρου στο πανεπιστήμιο Johns Hopkins τα θύματα του κορωνοϊού έχουν υπερβεί τα 170.000 άτομα και οι νοσούντες πλησιάζουν τα 2.5 εκατομμύρια, παγκοσμίως. του Χρήστου Σούτου Μοιάζει με ειρωνεία, αλλά δυστυχώς δεν είναι. Σήμερα, με βάση το ημερολόγιο των παγκοσμίων ημερών, η ανθρωπότητα γιορτάζει, μεταξύ άλλων, την Παγκόσμια Ημέρα Ευτυχίας. Πως είπατε; Ο φετινός "εορτασμός" της Παγκόσμιας Ημέρας Ευτυχίας συμπίπτει με μια πολύ δύσκολη συγκυρία.
Το σύνολο των ανθρώπων στον πλανήτη βρίσκεται σε μια ιδιότυπη κατάσταση απόλυτης απομόνωσης. Η καραντίνα που έφερε στην ζωή μας η πανδημία του κορονοϊού έχει μετατρέψει τις μεγάλες πόλεις του δυτικού κόσμου σε πόλεις φαντάσματα. Οι σύγχρονες καπιταλιστικές κοινωνίες, που το βασικό τους γνώρισμα είναι η υπερκατανάλωση, μοιάζουν πλέον σαν σταματημένα ρολόγια. Τίποτα δεν λειτουργεί, το χρήμα δεν ρέει, οι εμπορικές δραστηρίοτητες σχεδόν στο σύνολο τους έχουν πάψει να διενεργούνται και οι πολίτες- καταναλωτές είναι αποκλεισμένοι εντός των σπιτιών τους. Από όλα τα παραπάνω προκύπτει ότι η "ευτυχία" αγνοείται. Για να είμαστε ακριβείς η "ευτυχία" του σύγχρονου ανθρώπου αγνοείται. Για να γίνουμε ακόμα περισσότερο σαφείς η "ευτυχία" που έχει συνδεθεί με τον καπιταλιστικό τρόπο ζωής του. Η αλήθεια είναι πως Παγκόσμιες Ημέρες σαν την σημερινή είναι δημιούργημα της εποχής μας. Πείτε μου χρειάζεστε μια Παγκόσμια Ημέρα για να γιορτάζετε την ευτυχία; Χρειάζεστε μια Παγκόσμια Ημέρα για να γιορτάζετε την αγάπη; Χρειάζεστε μια Παγκόσμια Ημέρα για να γιορτάζετε τον έρωτα, την ζωή, την συντροφικότητα, την αλληλεγγύη στον αδύναμο ή την ανθρωπιά; Η απάντηση είναι όχι. Τότε προς τι η θέσπιση τους; Προς τι ο εορτασμός τους; Η απάντηση εδώ δεν είναι μονολεκτική, αλλά προκύπτει σαν συμπέρασμα από την καθημερινότητα όλων μας. Ναι ο σύγχρονος άνθρωπος "χρειάζεται" τέτοιες Ημέρες για να του "θυμίζουν" την ανθρώπινη πλευρά του. Ναι ο σύγχρονος άνθρωπος "χρειάζεται" τέτοιες Ημέρες αφού η διάθεση του στηρίζεται αποκλειστικά σε επίπλαστες ανάγκες και απολαύσεις. του Μιχάλη Λαγάνη Δεν έχουν περάσει παρά λίγες μόνο ώρες από τη νέα τραγωδία που συνέβη στο κολαστήριο της Μόριας.
Κατά τη διάρκεια κατάσβεσης μίας ακόμα μεγάλης πυρκαγιάς που ξέσπασε εντός της δομής οι πυροσβέστες εντόπισαν νεκρό ένα προσφυγόπουλο. Ένα κοριτσάκι έξι μόλις χρονών, που από ότι φαίνεται εγκλωβίστηκε στις φλόγες και βρήκε τραγικό θάνατο. Παρά τις φωνές και διαμαρτυρίες τόσο μελών του σωματείου εργαζομένων στο hot spot, Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων και Διεθνών Οργανισμών για τα ανθρώπινα δικαιώματα, οι συνθήκες διαβίωσης για τους εγκλωβισμένους πρόσφυγες και μετανάστες εντός και εκτός του hotspot παραμένουν άθλιες. Μάλιστα εν μέσω της πάγκοσμιας πανδημίας του κορονοϊού η ανησυχία και ο προβληματισμός των ιατρών, εθελοντών και εκπροσώπων των ΜΚΟ που δραστηριοποιούνται στο νησί εντείνονται. Χαρακτηριστικά του κινδύνου που υφίστανται οι εγκλωβισμένοι της Μόριας είναι τα όσα αναφέρει ο ιατρός και διευθυντής προγραμμάτων της Οργάνωσης Απόστολος Βεΐζης: «Σε περιοχές με επιβεβαιωμένα κρούσματα του κορονοϊού, οι άνθρωποι πρέπει να εφαρμόζουν καθημερινά μέτρα πρόληψης, όπως συχνό πλύσιμο των χεριών και παραμονή στο σπίτι . Όμως η πραγματικότητα είναι ότι σε ορισμένα τμήματα του καταυλισμού της Μόριας υπάρχει μόνο μία βρύση για 1.300 ανθρώπους και δεν υπάρχουν προϊόντα για την υγιεινή των χεριών. Οικογένειες πέντε ή έξι ατόμων είναι αναγκασμένες να κοιμούνται σε τρία τετραγωνικά μέτρα. Αυτό σημαίνει ότι στην πράξη είναι αδύνατη η εφαρμογή των συνιστώμενων μέτρων για την αποτροπή της εξάπλωσης του ιού σε τέτοιες συνθήκες.» Ο κίνδυνος μόλυνσης θα είναι εξαιρετικά μεγάλος. Οι 42.000 αιτούντες άσυλο που ζουν σε καταυλισμούς στα ελληνικά νησιά, όπως στη Μόρια και το Βαθύ, είναι εκτεθειμένοι σε διάφορους παράγοντες κινδύνου που μπορούν να τους κάνουν να νοσήσουν και διευκολύνουν την εξάπλωση ασθενειών. Η υγεία των ανθρώπων κινδυνεύει όσο μένουν σε αυτούς τους καταυλισμούς. Ο κορονοϊός είναι απλώς η τελευταία απειλή που αντιμετωπίζουν οι αιτούντες άσυλο, και η κατάστασή τους, τους καθιστά ακόμη πιο ευάλωτους από τον υπόλοιπο πληθυσμό σε μια επιδημία. του Μιχάλη Λαγάνη Ψάχνοντας αντίδοτο στον κορωνοϊό, που έχει εξαπλωθεί με τρομακτική ταχύτητα μολύνοντας περισσότερους από 120.000 ανθρώπους σε τουλάχιστον 92 χώρες, ενώ ευθύνεται για το θάνατο τουλάχιστον 4.200 ασθενών, στα ερευνητικά εργαστήρια οι επιστήμονες έχουν επιδοθεί σε έναν άνισο «αγώνα ταχύτητας» με το χρόνο, προκειμένου να παρασκευαστεί ένας αποτελεσματικός συνδυασμός φαρμάκων για τη θεραπεία των ασθενών και σε βάθος χρόνου να δημιουργηθεί το εμβόλιο που θα «θωρακίσει» τον πλανήτη ενάντια στον «μαύρο κύκνο» που προκαλεί αλυσιδωτές αντιδράσεις και επιπτώσεις όχι μόνο στην παγκόσμια οικονομία αλλά και την καθημερινότητα των πολιτών.
Προς το παρόν η Παγκόσμια Ιατρική Κοινότητα στρέφεται σε πιο «παραδοσιακά όπλα για την αντιμετώπιση» της επιδημίας που τείνει να εξελιχθεί σε πανδημία. Τρία είναι τα βασικά ερωτήματα που κάθε κυβέρνηση χωριστά καλείται να απαντήσει, ώστε να αποτρέψει το ενδεχόμενο μαζικής εξάπλωσης του ιού. Ο εντοπισμός των επαφών των φορέων και ασθενών και το ποσοστό μετάδοσης του ιού, καθώς και τη θνησιμότητα. Στα δύο πρώτα ερωτήματα επέχει διαπιστωθεί ότι ένας φορέας μολύνει κατ´ αναλογία τρία με τέσσερα άτομα του στενού του περιβάλλοντος και τη θνησιμότητα σε ποσοστό 3,4% . Μέλη της Επιτροπής έχουν χαρακτηρίσει τον ιό “έξυπνο”, καθώς έχει βρει τον τρόπο να πολλαπλασιάζει ύπουλα τη δύναμή του και να μην τον ανακόπτει κανείς. Ποιος είναι ο τρόπος αυτός; “Ταξιδεύει” γρήγορα μέσω ασυμπτωματικών φορέων -που δεν εντοπίζονται ούτε απομονώνονται εύκολα- ώστε να βρει τον τελικό του στόχο που είναι οι ηλικιωμένοι και οι ασθενείς. του Μιχάλη Λαγάνη Ως επιδημία , “epidemic” ( από τις ελληνικές λέξεις επί και δήμος) χαρακτηρίζονται οι εξάρσεις ασθενειών που εμφανίζονται σε έναν ανθρώπινο πληθυσμού δεδομένη χρονική στιγμή , σε βαθμό μεγαλύτερο του αναμενόμενου και μπορεί να περιορίζεται γεωγραφικά σε έναν τόπο ή μία χώρα.
Ως «πανδημία», “pandemic” ( από τις λέξεις παν και δήμος) ορίζεται μια επιδημία λοιμωδών ασθενειών που εξαπλώνεται με πολύ γρήγορους ρυθμούς, σε μεγάλη έκταση. Παρόλα αυτά ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) έχει αποφύγει προς το παρόν να χαρακτηρίσει την έξαρση των κρουσμάτων κορωνοϊού ως πανδημία. Πρώτον, διότι παρά την εξάπλωση του σε 81 χώρες και περισσότερα απο 81.000 το 98% έχει εκδηλωθεί στην Κίνα, «κύρια εστία» του ιού, όπου τις τελευταίες ημέρες οι ειδικοί καταγράφουν μείωση των νέων κρουσμάτων και θανάτων στην ασιατική χώρα. Δεύτερον, παρά τον αργό χρόνο επώασης του ιού (14-24 ημέρες) και του γεγονότος ότι δεν υπάρχει εμβόλιο η θνησιμότητα των νοσούντων περιορίζεται περίπου στο 2%. του Χρήστου Σούτου Όσκαρ ήταν και πάνε. Από την Κυριακή το βράδυ η 92η τελετή απονομής των βραβείων της Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογραφικών Τεχνών και Επιστημών πέρασε στην ιστορία του θεσμού. Η αλήθεια είναι ότι θα μείνει χαραγμένη με έντονα γράμματα λόγω....παρασίτων. Είναι όμως έτσι ή η αλήθεια είναι κάπως διαφορετική; Σίγουρα το γεγονός ότι μια ταινία, για πρώτη φορά στην ιστορία των Όσκαρ, κέρδισε ταυτόχρονα τόσο το αγαλματίδιο για την καλύτερη ξενόγλωσση, όσο και εκείνο για την καλύτερη ταινία της σεζόν, είναι από μόνο του σπουδαίο. Από την άλλη, όμως, πολλά είναι και εκείνα τα στοιχεία που δείχνουν ότι η φετινή βραδιά ήταν το λιγότερο άνοστη για να μην πω αδιάφορη.
Ας ξεκινήσουμε πρώτα από τους νικητές. Η διασπορά των βραβείων ήταν μεγάλη, όπως άλλωστε συμβαίνει τα τελευταία χρόνια. Παρόλο που και φέτος υπήρχαν ταινίες με πολλές υποψηφιότητες, το "Τζόκερ" είχε προταθεί για 11 Όσκαρ και τα "Κάποτε στο Χόλιγουντ", "Ιρλανδός" και " 1917" για 10, εντούτοις καμία δεν μπόρεσε να κάνει την διαφορά. Εξαίρεση τα "Παράσιτα" που κατέκτησαν τέσσερα από τα έξι που συνολικά διεκδικούσαν. Μεγάλος χαμένος της βραδιάς το Netflix, το οποίο αν και είχε ταινίες ή γενικότερα παραγωγές του υποψήφιες για 24 Όσκαρ, τελικά κατάφερε να κερδίσει μόνο δύο. Ο "Ιρλανδός " του Μάρτιν Σκορτσέζε έφυγε με άδεια χέρια, η " Ιστορία Γάμου" με μόλις ένα στα έξι, ενώ το δεύτερο βραβείο της βραδιάς προέκυψε από το ντοκιμαντέρ " American Factory" . Η παταγώδης αποτυχία του Netflix για πολλούς ήταν αναμενόμενη με βάση τι είχε προηγηθεί στις Χρυσές Σφαίρες που κατέγραψε δύο νίκες σε 34 υποψηφιότητες. Τα πάνω από 100 εκατομμύρια που ξόδεψε το εν λόγω δίκτυο για να προωθήσει τις παραγωγές του, όταν τα υπόλοιπα Στούντιο μετά βίας φτάνουν το 1/5, φαίνεται πως δεν το βοήθησαν ιδιαίτερα. Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν πρόκειται να το βάλει κάτω, αφού ήδη ετοιμάζει την αντεπίθεση του για την επόμενη χρονιά. του Μιχάλη Λαγάνη Όταν ο Περσικός Στόλος καταστράφηκε στον Εύξεινο Πόντο, έξαλλος ο Ξέρξης διέταξε να μαστιγώσουν τη θάλασσα. Όταν η Πυθία έδωσε τον χρησμό των «ξύλινων τειχών» οι τρομοκρατημένοι από την προέλαση των Περσών Αθηναίοι πίστευαν, ότι θα τους σώσουν ο Παρθενώνας και οι εκκλήσεις στους Θεούς. Ελάχιστοι, ευτυχώς οι καταλληλότεροι και οι τεχνίτες, άκουσαν τον Θεμιστοκλή κτίζοντας τον ανίκητο αθηναϊκό στόλο που θριάμβευσε στη Σαλαμίνα.
Επειδή η ιστορία συνήθως επαναλαμβάνεται είτε ως τραγωδία ή ως φάρσα, 2.500 χρόνια μετά, προφανώς θέλοντας να τιμήσει την Επέτειο της Ναυμαχίας η ελληνική κυβέρνηση οραματίστηκε τα πλωτά τείχη του Ανατολικού Αιγαίου, πιστεύοντας ότι με αυτό τον τρόπο θα αποτρέψει τις ροές από την Τουρκία. Την ίδια ώρα που ο υπουργός μεταναστευτικής πολιτικής Νότης Μυταράκης και οι συνδαιτημόνες τους ανακαλύπτουν την πραγματικότητα ψάχνοντας πως μετά από επτά μήνες «πίσω - μπρος» θα μπορέσουν να κάνουν πράξη τις προεκλογικές τους εξαγγελίες τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου όπου παραμένουν έγκλειστοι στις δομές περισσότεροι από 42.000 πρόσφυγες και μετανάστες, είναι πλέον ένα «ηφαίστειο» στο προκαταρκτικό στάδιο της έκρηξης ! Όσα διαδραματίστηκαν την τελευταία εβδομάδα στη Μόρια με χιλιάδες εξαθλιωμένους ανθρώπους να βγαίνουν στο δρόμο ζητώντας λύτρωση από την κόλαση του hotspot και τους κατοίκους του νησιού οι οποίοι πλέον νιώθουν «ξένοι στον τόπο τους και «φύλακες» σε αποθήκες ανθρώπινων ψυχών, είναι μόνο ένα πολύ μικρό δείγμα της κατάστασης που επικρατεί στα ακριτικά νησιά . Αυτή τη στιγμή στην Μόρια βρίσκονται περίπου 20.000 άνθρωποι. Περίπου 4,500 εντός του hotspot και οι υπόλοιποι περιμετρικά του καταυλισμού. Στον ελαιώνα, μέσα σε έναν απέραντο σκουπιδότοπο, μέσα σε πρόχειρα στημένες σκηνές που βουλιάζουν στα λασπόνερα και τις ακαθαρσίες, στερούμενοι επί μήνες τα στοιχειώδη για να ζει κανείς αξιοπρεπώς, δίχως καμιά ιατροφαρμακευτική πρόληψη και περιμένοντας επί μήνες να εξεταστεί η αίτηση ασύλου που έχουν υποβάλλει, με τον καθημερινό φόβο της απόρριψης και επαναπροώθησής τους στην Τουρκία. του Χρήστου Σούτου Θέατρο Αθήναιον στην γωνία της Πατησίων με την οδό Μάρνης. Το ιστορικό αυτό θέατρο βρίσκεται πλέον σε διαδικασία κατεδάφισης. Οι μπουλντόζες εδώ και λίγο καιρό έχουν πιάσει δουλειά και διαλύουν, ότι έχει απομείνει να θυμίζει το άλλοτε εμβληματικό χώρο πολιτισμού. Στη θέση του θα ανεγερθεί, σύμφωνα με τα ρεπορτάζ, ένα πολυόροφο ξενοδοχειακό συγκρότημα δέκα ορόφων, λες και αυτό έλειπε από το πολύπαθο κέντρο της πρωτεύουσας. Το θέμα δεν είναι το πως φθάσαμε σε αυτό το σημείο, αλλά το γιατί.
Η ιστορία των θερινών θεάτρων της Αθήνας είναι μοναδική. Αποτελούσαν για πολλά χρόνια, δεκαετίες θα έλεγα, την βασική πηγή ψυχαγωγίας κατά τους θερινούς μήνες, των κατοίκων της πόλης, των τουριστών, αλλά και των επισκεπτών από την επαρχία, που συχνά πυκνά ανέβαιναν στην πρωτεύουσα για να συνδυάσουν τα ψώνια και τις κοινωνικές επαφές τους, με την θέαση μιας καλής παράστασης. Σε εποχές που οι καλοκαιρινές διακοπές για τους περισσότερους ήταν άπιαστο όνειρο, αλήθεια πόσο μοιάζουν με το σήμερα, που η ατμόσφαιρα της πόλης δεν ήταν τόσο τοξική, εδώ η διαφορά είναι κάτι παραπάνω από εμφανής, το Αθήναιον και τα υπόλοιπα ανοικτά θέατρα "στολίδια" ζούσαν μεγάλες πιένες. Τα πράγματα άλλαξαν σημαντικά με την πάροδο του χρόνου και έτσι οι καλοκαιρινοί αυτοί χώροι πολιτισμού οδηγήθηκαν στην απόλυτη παρακμή, στην εγκατάλειψη και στο οριστικό κλείσιμο. Η αύξηση της εγκληματικότητας και η διαρκής υποβάθμιση της συγκεκριμένης περιοχής, όπου βρίσκονταν οι πολλές περισσότερες πλέον επιλογές που είχαν οι θεατές για να ψυχαγωγηθούν ή να διασκεδάσουν το καλοκαίρι, αλλά κυρίως η πληθώρα των Φεστιβάλ που διοργανώνονται από Δήμους στα όρια του Λεκανοπεδίου, έφεραν σε δεύτερη μοίρα τα εν λόγω θέατρα. Οι επιχειρηματίες δεν μπορούσαν, λόγω έλλειψης εισιτηρίων, να καλύψουν τα ενοίκια, οι συνθήκες δυσκόλευαν την ασφαλή προέλευση των θεατών, ενώ και τα μεγάλα ονόματα προτιμούσαν τις περιοδείες από την παραμονή στην Αθήνα. Μοιραία η ποιότητα των παραστάσεων έπεφτε διαρκώς και ο μαρασμός ήταν εμφανής τα τελευταία χρόνια λειτουργίας τους. Θέατρα όπως τοΑθήναιον, το Παρκ, το Μετροπόλιταν, το Σμαρούλα, το Μινώα και τόσα άλλα έκλεισαν σιγά σιγά και είτε άλλαξαν χρήση, είτε κατεδαφίστηκαν και στη θέση τους ανεγέρθηκαν τσιμεντένιοι όγκοι, που μείωσαν την ορατότητα μας για τον ουρανό και χαλάσαν περαιτέρω την αισθητική της Αθήνας. του Χρήστου Σούτου Αλλαγή σκυτάλης στο Ελληνικό Φεστιβάλ. Στα γραφεία του οργανισμού έγινε η τυπική τελετή παράδοσης παραλαβής από τον απερχόμενο στο νέο Καλλιτεχνικό Διευθυντή. Τυπική είπατε; Σε καμία περίπτωση. Αιτία για να φύγουμε από τα τετριμμένα και να μην γίνουμε μάρτυρες ανούσιων και συνήθως παγωμένων φιλοφρονήσεων, οι δύο άμεσα εμπλεκόμενοι. Ο απερχόμενος Διευθυντής Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος και η νέα Καλλιτεχνική Διευθύντρια Κατερίνα Ευαγγελάτου είναι δύο άνθρωποι που δεν χρειάζονται εκατέρωθεν λιβάνισμα, για να επιβεβαιώσουν το εγώ και την αξία τους. Έχουν τη διαδρομή τους στο χώρο, έχουν να επιδείξουν σημαντικό καλλιτεχνικό έργο και είναι δημιουργοί που αφήνουν το στίγμα τους, με ό,τι και αν καταπιαστούν. Για τη νέα σελίδα του Φεστιβάλ είναι ακόμα νωρίς να μιλήσουμε. Το μόνο που ίσως έχει σημασία να αναφέρουμε είναι ότι η κ. Ευαγγελάτου έχει μπροστά της την ευκαιρία να αποδείξει την αξία της βρίσκοντας ένα απόλυτα υγιές, εξωστρεφές και οργανωμένο Φεστιβάλ, το οποίο και καλείται να εξελίξει περαιτέρω, οδηγώντας το στην επόμενη μέρα. Εδώ ακριβώς έρχεται και δίνει νόημα ο τίτλος του άρθρου. Πολλοί ίσως να μην θυμούνται, ή και να μην θέλουν να θυμούνται, τι ακριβώς παρέλαβε ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος όταν το 2016 κλήθηκε να διασώσει μια κατάσταση, που για πολλούς ήταν στα όρια του κραχ. Ο τέως Καλλιτεχνικός Διευθυντής όχι μόνο "έσωσε" τη σαιζόν, αλλά από τότε μέχρι και πριν λίγες μέρες που παρέδωσε, κατάφερε χρόνο με το χρόνο να αυξάνει τις προσδοκίες του κοινού και κυρίως να φέρει το θεσμό πολύ κοντά στο μέσο πολίτη. Κατά τη γνώμη μου το μεγαλύτερό του επίτευγμα είναι αυτό ακριβώς. Πέτυχε το Φεστιβάλ να γίνει προορισμός για την ψυχαγωγία όλων των πολιτών, όλων των τάξεων, όλων των ατόμων ανεξαρτήτως μορφωτικού επιπέδου και γνώσεων. Οι επιλογές που έγιναν σε όλους τους χώρους, είτε αυτές αφορούσαν την Επίδαυρο και το Ωδείο Ηρώδου του Αττικού είτε την λιγότερο "γκλαμουράτη" και πιο πειραματική Πειραιώς 260, ήταν με γνώμονα την εξωστρέφεια και όχι την δημιουργία ενός Φεστιβάλ για λίγους εκλεκτούς, γνωρίζοντες τα της Τέχνης και ειδήμονες. Άλλωστε ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος σε όλη του την πορεία έχει αποδείξει ότι ξέρει, ίσως καλύτερα από τον καθένα, να συνδυάζει την ποιότητα με την εμπορική απήχηση και να δημιουργεί παραστάσεις που να αφορούν όλον τον κόσμο. Το τελευταίο είναι αυτό που πιθανότατα δεν του συγχωρούν, ενίοτε, οι επαΐοντες του πνεύματος. του Χρήστου Σούτου Η 22η μέρα του Αυγούστου είναι σημαδιακή για την ανθρωπότητα. Σαν σήμερα πριν από 156 χρόνια μπήκε ο σπόρος για να δημιουργηθεί το Διεθνές Κίνημα Ερυθρού Σταυρού και Ερυθράς Ημισελήνου. Η σημερινή της μορφή βέβαια περιλαμβάνει ένα μεγάλο αριθμό οργανώσεων σε όλο τον κόσμο με κοινούς σκοπούς. Η αρχή, λοιπόν, έγινε το 1863 όταν πέντε επιφανείς Ελβετοί πολίτες αποφάσισαν, με προτροπή και χάρη στις ενέργειες του Ερρίκου Ντυνάν, να ιδρύσουν μια ιδιωτική ανθρωπιστική οργάνωση. Το αρχικό της όνομα ήταν "Διεθνής Επιτροπή για την ανακούφιση των τραυματιών" και πήρε την σημερινή της ονομασία μετά από λίγα χρόνια, το 1876. Πάμε να πάρουμε τα πράγματα από το ξεκίνημα τους.
Ο Ερρίκος Ντυνάν, στον οποίο οφείλουμε την δημιουργία του μεγαλύτερου ανθρωπιστικού οργανισμού στον κόσμο, ήταν μια ξεχωριστή προσωπικότητα. Προερχόμενος από επιχειρηματική οικογένεια με έντονη φιλανθρωπική δράση, ήταν απολύτως λογικό να του εμφυσήσουν από νωρίς οι γονείς του την αξία της κοινωνικής προσφοράς. Από πολύ μικρός έδειξε ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο προσπαθώντας να ανακουφίσει, μέσω ενός ιδρύματος που ίδρυσε με φίλους του, για τους φτωχούς συμπολίτες τους. Μπορεί να μην τελείωσε τις σπουδές του, αλλά η προσφορά στο κοινωνικό σύνολο παρέμενε πάντα πρώτο μέλημα του. Το 1852 ίδρυσε το ελβετικό παράρτημα της Χριστιανικής Αδελφότητας Νέων (ΧΑΝ), ενώ τρία χρόνια αργότερα συμμετείχε και σε αυτήν της Διεθνούς ΧΑΝ στο Παρίσι. Οι επιχειρηματικές του ανησυχίες τον έφεραν στην Αλγερία όπου αντιμετώπισε πολλές δυσκολίες από τις τοπικές αρχές. Η πρόθεση του να συναντηθεί με τον Ναπολέοντα προκειμένου να βρει λύση τον οδήγησε στην Ιταλία. Εκεί έγινε μάρτυρας της μάχης του Σολφερίνο η οποία έλαβε χώρα στις 24 Ιουνίου του 1859. Η ζοφερή μάχη ανάμεσα στους στρατούς Γαλλίας, Ιταλίας και Αυστρίας, που στοίχισε την ζωή σε 40.000 άνδρες τον κλόνισε. Ενθυμούμενος το ανθρωπιστικό παρελθόν του, οργάνωσε επί τόπου υπηρεσίες πρώτων βοηθειών για τους τραυματίες όλων των αντιμαχόμενων πλευρών. του Χρήστου Σούτου Η 9η Αυγούστου είναι κάτι παραπάνω από μια απλή ημερομηνία. Αποτελεί σταθμό στην Παγκόσμια Ιστορία. Για όσους δεν το γνωρίζουν σαν σήμερα το 1945 οι Η.Π.Α έριχναν την δεύτερη, μετά από αυτή στη Χιροσίμα τρεις μέρες νωρίτερα, ατομική βόμβα ενάντια στην Ιαπωνία. Στόχος αυτή τη φορά ήταν το Ναγκασάκι. Η ιστορία λέει πως η πόλη, που υπήρξε κέντρο της ευρωπαϊκής επιρροής στη φεουδαρχική Ιαπωνία, δεν ήταν η πρώτη επιλογή των επιτελών του Αμερικάνικου στρατού για επίθεση, αλλά η εφεδρική. Η πρώτη επιλογή ήταν η πόλη Κοκούρα η οποία όμως εκείνο το πρωινό ήταν καλυμμένη από πυκνή ομίχλη γεγονός που απέτρεψε την επίθεση και οδήγησε το βομβαρδιστικό Β- 29 με επικεφαλής τον ταγματάρχη Σουέινι στο Ναγκασάκι.
Οι δύο αυτές επιθέσεις σε Χιροσίμα και Ναγκασάκι ήταν οι πρώτες και ευτυχώς ως τις μέρες μας οι τελευταίες επιθέσεις με πυρηνικά όπλα εναντίον αμάχων. Μπορεί οι δύο βόμβες να ήταν διαφορετικού τύπου, αυτή στη Χιροσίμα ήταν ουρανίου ενώ αυτή στο Ναγκασάκι ήταν πλουτωνίου, οι συνέπειες όμως σε ανθρώπινες απώλειες και οικολογική καταστροφή ήταν το ίδιο συντριπτικές. Πέρα από όσους έχασαν την ζωή τους την ίδια την ώρα της έκρηξης, αρκετοί αντιμετώπισαν προβλήματα που τους οδήγησαν τελικά στο θάνατο λίγα χρόνια αργότερα. Υπολογίζεται ότι ο συνολικός αριθμός των θυμάτων άγγιξε ή και ξεπέρασε τις 200.000 χιλιάδες και στις δύο πόλεις. Η αλαζονεία των ανθρώπων που αποφάσισαν τις ενέργειες αυτές είναι φανερή ακόμα και από τα ονόματα που είχαν δώσει στις δύο ατομικές βόμβες στο εργοστάσιο παραγωγής τους. Η πρώτη ονομάστηκε " Little Boy" και η δεύτερη " Fat Man ". Πρόεδρος των Η.Π.Α και εντολέας των επιθέσεων ο Χάρι Τρούμαν ο οποίος φυσικά δεν κάθισε ποτέ σε κανένα εδώλιο Διεθνούς Δικαστηρίου για να δικαστεί ως εγκληματίας πολέμου, αν και οι συγκεκριμένες πολεμικές επιχειρήσεις χαρακτηρίστηκαν από επιστήμονες και ειδικούς ως εγκλήματα πολέμου. Άλλωστε αν δεν με απατά η μνήμη μου οι Αμερικανοί πάντα σώζουν την ανθρωπότητα με κάθε κόστος....παράπλευρων απωλειών. του Χρήστου Σούτου Πρώτη μέρα του Απριλίου σήμερα. Ο τέταρτος μήνας του χρόνου, ο μήνας που γιορτάζεται, τις περισσότερες φορές, το Άγιο Πάσχα ξεκινά με ένα έθιμο που οι ρίζες του χάνονται στο πέρασμα των αιώνων. Το όνομα του έχει λατινική προέλευση και δηλώνει ουσιαστικά το "άνοιγμα του καιρού", τον ερχομό της Άνοιξης. Είναι από τους πιο πολυτραγουδισμένους μήνες, αφού δεν είναι λίγοι οι ποιητές που του αφιέρωσαν έργα τους. Η ελληνική παράδοση τον αναφέρει και ως "Λαμπριάτη", όνομα που αφορά την μεγάλη θρησκευτική εορτή που γιορτάζεται κατά τη διάρκεια του. Έχει επίσης και το όνομα "Γρίλλης", που το οφείλει στις οικογενειακές γκρίνιες που ξεκινούσαν αυτή την περίοδο όταν και τελείωναν τα αποθέματα της προηγούμενης συγκομιδής.
Ο Απρίλιος και ο Μάιος είναι οι μήνες της μεγάλης ανθοφορίας γι΄αυτό και στην ελληνική λαογραφική παράδοση αναφέρονται συχνά ως "Απριλομάης" . Ο Απρίλης με τα λούλουδα και ο Μάης με τα ρόδα λέει ο σοφός λαός μας. Ο μήνας που διανύουμε είναι εξαιρετικά σημαντικός και για την γεωργία. Οι αγρότες περιμένουν με ανυπομονησία τις βροχές του. Λένε μάλιστα χαρακτηριστικά : "Αν κάνει ο Μάρτης δύο νερά και ο Απρίλης ένα, χαρά σε εκείνο τον ζευγά που΄χει πολλά σπαρμένα" . Πάμε όμως τώρα και στα της Πρωταπριλιάς. του Χρήστου Σούτου Τι είδαμε χθες; Το ίδιο έργο που βλέπουμε εδώ και δεκαετίες στους αθλητικούς χώρους. Είτε πρόκειται για ματς υψηλής επικινδυνότητας, όπως ένα ποδοσφαιρικό ή μπασκετικό ντέρμπι μεταξύ των μεγάλων ομάδων της χώρας, είτε πρόκειται για παιχνίδια άλλων σπορ που οι εν λόγω ομάδες εμπλέκονται, είτε, ακόμα χειρότερα, πρόκειται για αθλητικές εκδηλώσεις τοπικού επιπέδου ερασιτεχνικού αθλητισμού, οι σκηνές βίας είναι στην ημερησία διάταξη. Κάθε φορά μετά τις άθλιες εικόνες που βλέπουμε έρχονται οι αρμόδιοι να μιλήσουν, να εξαγγείλουν, να στηλιτεύσουν και να τονίσουν την πρόθεσή τους να φθάσει το μαχαίρι στο κόκκαλο. Βαρέθηκα, αηδίασα, κουράστηκα. Όσο ψαχνό και να είχε αυτό το ζώο θα είχαμε βρει βρε αδερφέ μετά από τόσα χρόνια το περίφημο αυτό κόκκαλο.
του Χρήστου Σούτου Από την πρώτη στιγμή που μπήκε στη ζωή μας ο καινούργιος αυτός πολιτικός φορέας στο χώρο της Κεντροαριστεράς διατηρούσα ζωηρές αμφιβολίες για το αν θα μπορούσε να μακροημερεύσει και να παίξει σημαίνοντα ρόλο στα πολιτικά δρώμενα της χώρας μας. Οι λόγοι, για όσους γνωρίζουν πολιτική ιστορία, αλλά και πρόσωπα και πράγματα του χώρου, προφανείς. Όσο θετικά διακείμενος και αν ήταν κανείς στην προσπάθεια ένωσης πολλών, διαφορετικών και στα μάτια του κόσμου όμορων πολιτικών παρατάξεων, αντιλαμβανόσουν ότι άπαντες έβαζαν πάνω απ' όλα το μικροπολιτικό τους συμφέρον και την προσωπική τους επιβίωση στο υπάρχον πολιτικό σκηνικό, χωρίς ουσιαστικά να έχουν πρόταση και διάθεση αλλαγής του.
του Χρήστου Σούτου Η ιατροδικαστική έκθεση τα είπε νομίζω όλα. Έδειξε, με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο, πως, ποιος και τι οδήγησε σε αυτό το τραγικό συμβάν πριν από δύο μήνες στο κέντρο της Αθήνας. Ο θάνατος του Ζακ Κωστόπουλου σε κοσμηματοπωλείο της οδού Γλάδστωνος ίσως γίνει η αιτία να δούμε βαθύτερα τι κρύβεται κάτω από το "χαλάκι" των σύγχρονων κοινωνιών. του Χρήστου Σούτου Πέρασαν κιόλας σαρανταπέντε ολόκληρα χρόνια. Σχεδόν μισός αιώνας, λοιπόν, από την εξέγερση του ελληνικού λαού που οδήγησε μετά από λίγο καιρό στην ανατροπή της Χούντας των Συνταγματαρχών και την επιστροφή στη Δημοκρατία. Φοιτητές, μαθητές, εργάτες, αγρότες, πολίτες κατέβηκαν στο δρόμο αψηφώντας τους κινδύνους και έδωσαν το παρόν για τη Δημοκρατία μπροστά από όπλα και τανκς. του Χρήστου Σούτου Όπως και άλλες Παγκόσμιες Ημέρες έτσι και σημερινή που αφορά τα ζώα από άλλη αφετηρία ξεκίνησε και άλλου έχει καταλήξει. Πάντα είχα την απορία γιατί να μην γιορτάζουμε και εμείς σήμερα εκτός από τα ζώα; Α! Ξέχασα εμείς έχουμε " φύγει" από τα στενά όρια του ζωικού Βασιλείου. Τρομάρα μας!! Ξεκινάμε με trivia έτσι ώστε να μπούμε λίγο στο κλίμα. Η Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων έχει καθιερωθεί να γιορτάζεται από το 1931 και η 4η Οκτωβρίου μόνο τυχαία δεν επελέγη. Την 4η του δέκατου μήνα του χρόνου εορτάζει ο Άγιος Φραγκίσκος της Ασίζης, προστάτης των ζώων και του περιβάλλοντος για την Καθολική Εκκλησία, όποτε ο συνειρμός είναι προφανής. Μέχρι εδώ όλα καλά. Θα μου πείτε που είναι τότε το "λάθος" που επικαλούμαι στον πρόλογο; Μα στο ότι ο αρχικός λόγος που η εν λόγω ημέρα θεσπίστηκε, αφορούσε την αφύπνιση του κόσμου για τα ζώα που βρίσκονταν υπό εξαφάνιση. Με την πάροδο των ετών - και αφού σώσαμε όλα τα ζώα που απειλούνταν με αφανισμό- την φέραμε και αυτή τη γιορτή στα μέτρα του σύγχρονου ανθρώπου. Την μετατρέψαμε, με λίγα λόγια, σε γιορτή για τα πάσης φύσεως κατοικίδια που έχουμε και μοιραζόμαστε μαζί τους την καθημερινότητα μας. |
ΧΟΡΗΓΟΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ This section will not be visible in live published website. Below are your current settings: Current Number Of Columns are = 2 Expand Posts Area = Gap/Space Between Posts = 10px Blog Post Style = card Use of custom card colors instead of default colors = Blog Post Card Background Color = current color Blog Post Card Shadow Color = current color Blog Post Card Border Color = current color Publish the website and visit your blog page to see the results Archives
March 2024
|
Αλκίφρονος 3 - Κάτω Πετράλωνα
Αθήνα Τ.Κ. : 11835
csmediagr0@gmail.com
theathinaiart@gmail.com
www.theathinaiart.com
Όροι χρήσης: Με βάση το Ν. 2121/93 περί μη αναδημοσιεύσιμου μέρους ή όλου του κειμένου
χωρίς άδεια του υπογράφοντος