του Χρήστου Σούτου Όσκαρ ήταν και πάνε. Από την Κυριακή το βράδυ η 92η τελετή απονομής των βραβείων της Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογραφικών Τεχνών και Επιστημών πέρασε στην ιστορία του θεσμού. Η αλήθεια είναι ότι θα μείνει χαραγμένη με έντονα γράμματα λόγω....παρασίτων. Είναι όμως έτσι ή η αλήθεια είναι κάπως διαφορετική; Σίγουρα το γεγονός ότι μια ταινία, για πρώτη φορά στην ιστορία των Όσκαρ, κέρδισε ταυτόχρονα τόσο το αγαλματίδιο για την καλύτερη ξενόγλωσση, όσο και εκείνο για την καλύτερη ταινία της σεζόν, είναι από μόνο του σπουδαίο. Από την άλλη, όμως, πολλά είναι και εκείνα τα στοιχεία που δείχνουν ότι η φετινή βραδιά ήταν το λιγότερο άνοστη για να μην πω αδιάφορη. Ας ξεκινήσουμε πρώτα από τους νικητές. Η διασπορά των βραβείων ήταν μεγάλη, όπως άλλωστε συμβαίνει τα τελευταία χρόνια. Παρόλο που και φέτος υπήρχαν ταινίες με πολλές υποψηφιότητες, το "Τζόκερ" είχε προταθεί για 11 Όσκαρ και τα "Κάποτε στο Χόλιγουντ", "Ιρλανδός" και " 1917" για 10, εντούτοις καμία δεν μπόρεσε να κάνει την διαφορά. Εξαίρεση τα "Παράσιτα" που κατέκτησαν τέσσερα από τα έξι που συνολικά διεκδικούσαν. Μεγάλος χαμένος της βραδιάς το Netflix, το οποίο αν και είχε ταινίες ή γενικότερα παραγωγές του υποψήφιες για 24 Όσκαρ, τελικά κατάφερε να κερδίσει μόνο δύο. Ο "Ιρλανδός " του Μάρτιν Σκορτσέζε έφυγε με άδεια χέρια, η " Ιστορία Γάμου" με μόλις ένα στα έξι, ενώ το δεύτερο βραβείο της βραδιάς προέκυψε από το ντοκιμαντέρ " American Factory" . Η παταγώδης αποτυχία του Netflix για πολλούς ήταν αναμενόμενη με βάση τι είχε προηγηθεί στις Χρυσές Σφαίρες που κατέγραψε δύο νίκες σε 34 υποψηφιότητες. Τα πάνω από 100 εκατομμύρια που ξόδεψε το εν λόγω δίκτυο για να προωθήσει τις παραγωγές του, όταν τα υπόλοιπα Στούντιο μετά βίας φτάνουν το 1/5, φαίνεται πως δεν το βοήθησαν ιδιαίτερα. Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν πρόκειται να το βάλει κάτω, αφού ήδη ετοιμάζει την αντεπίθεση του για την επόμενη χρονιά. Σε επίπεδο προσώπων τώρα, οι νικητές ήταν λίγο πολύ αναμενόμενοι. Ο Χοακίν Φίνιξ και ο Μπραντ Πιτ για τους ανδρικούς ρόλους, η Ρενέ Ζελβέγκερ και η Λόρα Ντερν για τους γυναικείους, ήταν τα μεγάλα φαβορί και το επιβεβαίωσαν. Η ομίλια του νικητή Φίνιξ συγκίνησε πολλούς και αποτέλεσε ένα από τα σημεία αναφοράς της βραδιάς. Προσωπικά την βρήκα προκάτ και μου θύμισε ομιλίες νικητριών σε Καλλιστεία ομορφιάς με την μόνη διαφορά ότι ο Χοακίν είναι πιο τριχωτός και ότι....ξέχασε την Παγκόσμια Ειρήνη. Η Ρενέ Ζελβέγκερ από την άλλη ήταν πιο ανθρώπινη στην δική της ομιλία κατά την βράβευση της, αλλά μην λησμονούμε ότι αποτελεί και την επιτομή του πως μπορεί ένας καλός ηθοποιός να "πουλά" με εξαιρετικό τρόπο τον εαυτό του βγάζοντας μάλιστα προς τα έξω και την ταμπέλα του αντισυμβατικού παρόλο που τον τρέφει το ίδιο σύστημα. Πάμε τώρα και στα περίφημα " Παράσιτα". Η Κορεάτικη ταινία πέτυχε κάτι που για πολλούς έμοιαζε ακατόρθωτο. Τώρα να μην το έχει πετύχει για παράδειγμα ο Φρεντερίκο Φελίνι και άλλα ιερά τέρατα του παγκόσμιου Κινηματογράφου και να το πετύχει ο συμπαθής Κορεάτης σκηνοθέτης είναι λίγο οξύμωρο. Από την άλλη στο πέρασμα των χρόνων έχουν αλλάξει πάρα πολλά στην διαδικασία. Το Χόλιγουντ προσπαθεί να ανοίξει τα φτερά του σε νέες αγορές, η ασιατική είναι μία από τις μεγαλύτερες, πλέον τα μέλη της Ακαδημίας είναι και από άλλες χώρες πλην Η.Π.Α, αρκετοί προέρχονται από την Ασία, γεγονότα που αλλάζουν τα δεδομένα στην ψηφοφορία. Το σημαντικότερο είναι βέβαια πως τα Όσκαρ εδώ και καιρό έχουν πάψει να αποτελούν μια απλή ιστορία βράβευσης ταινιών και επιβράβευσης καλλιτεχνικών παραγωγών. Είναι μέρος του συνολικού παιχνιδιού που παίζεται γύρω από τις δαπανηρές παραγωγές της 7ης Τέχνης με φιλμ που παίρνουν το αγαλματίδιο και για άλλους λόγους εκτός από το αποτέλεσμα στην οθόνη. Πολιτικά μηνύματα, statement της Ακαδημίας εναντίον συγκεκριμένων πρακτικών, προσπάθεια να τονωθούν αγορές στις οποίες οι Αμερικάνοι προσβλέπουν για είσοδο νέων κεφαλαίων και πάει λέγοντας. Για το τέλος άφησα την ίδια την τελετή. Μέτρια από πλευράς θεάματος, χωρίς ρυθμό και ένταση, με άνοστες παρουσίες επί σκηνής, δεν τιμήθηκε με την προτίμηση των Αμερικάνων τηλεθεατών. Έγραψε ιστορικό χαμηλό σε ποσοστά τηλεθέασης και συνέχισε την πτωτική της πορεία από το 2014 και μετά. Τα 23.6 εκατομμύρια που στάθηκαν στους δέκτες τους για να την δουν, αποτελούν μια μικρή μειοψηφία τηλεθεατών του γίγαντα που ονομάζεται Η.Π.Α. Η επιλογή να μην υπάρχει πάλι κεντρικός παρουσιαστής δεν λειτούργησε το ίδιο καλά με πέρυσι. Το αντίθετο θα έλεγα. Το κοινό γυρίζει την πλάτη, τα μεγάλα Στούντιο βρίσκονται σε αγωνία για το μέλλον, οι τηλεοπτικές πλατφόρμες κυριεύουν τα πάντα αφαιρώντας κοινό από τις αίθουσες και πολλοί είναι αυτοί που πιστεύουν ότι δεν θα αργήσει η μέρα που τα Όσκαρ θα μετατραπούν στο...άσχημο ξαδερφάκι των Emmy Awards.
Η επόμενη μέρα μόνο εύκολη δεν είναι. Η στρατηγική επιλογή να μην πάρει το Netflix τα βραβεία, που πιθανόν να άξιζαν οι ταινίες παραγωγής του, ίσως είναι μόνο η αρχή. Η γκλαμουριά και το περίφημο κόκκινο χαλί έχει μετατραπεί σε...χάλι και πασαρέλα του κιτς. Όσοι βρίσκονται πέριξ της βιομηχανίας του Κινηματογράφου επιβάλλεται να βρουν τις λύσεις, αν δεν θέλουν πολύ σύντομα, να περάσει ο θεσμός είτε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, είτε στην συνείδηση του κόσμου ως κάτι φολκλόρ και παλιομοδίτικο. Αυτά και εις άλλα με υγεία.... Comments are closed.
|
ΧΟΡΗΓΟΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ This section will not be visible in live published website. Below are your current settings: Current Number Of Columns are = 2 Expand Posts Area = Gap/Space Between Posts = 10px Blog Post Style = card Use of custom card colors instead of default colors = Blog Post Card Background Color = current color Blog Post Card Shadow Color = current color Blog Post Card Border Color = current color Publish the website and visit your blog page to see the results Archives
March 2024
|
Αλκίφρονος 3 - Κάτω Πετράλωνα
Αθήνα Τ.Κ. : 11835
csmediagr0@gmail.com
theathinaiart@gmail.com
www.theathinaiart.com
Όροι χρήσης: Με βάση το Ν. 2121/93 περί μη αναδημοσιεύσιμου μέρους ή όλου του κειμένου
χωρίς άδεια του υπογράφοντος