ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΕΥΤΥΧΙΑΣ ΕΝ ΜΕΣΩ ΚΟΡΟΝΟΪΟΥ

του Χρήστου Σούτου

Μοιάζει με ειρωνεία, αλλά δυστυχώς δεν είναι. Σήμερα, με βάση το ημερολόγιο των παγκοσμίων ημερών, η ανθρωπότητα γιορτάζει, μεταξύ άλλων, την Παγκόσμια Ημέρα Ευτυχίας. Πως είπατε; Ο φετινός "εορτασμός" της Παγκόσμιας Ημέρας Ευτυχίας συμπίπτει με μια πολύ δύσκολη συγκυρία.

Το σύνολο των ανθρώπων στον πλανήτη βρίσκεται σε μια ιδιότυπη κατάσταση απόλυτης απομόνωσης. Η καραντίνα που έφερε στην ζωή μας η πανδημία του κορονοϊού έχει μετατρέψει τις μεγάλες πόλεις του δυτικού κόσμου σε πόλεις φαντάσματα. Οι σύγχρονες καπιταλιστικές κοινωνίες, που το βασικό τους γνώρισμα είναι η υπερκατανάλωση, μοιάζουν πλέον σαν σταματημένα ρολόγια. Τίποτα δεν λειτουργεί, το χρήμα δεν ρέει, οι εμπορικές δραστηρίοτητες σχεδόν στο σύνολο τους έχουν πάψει να διενεργούνται και οι πολίτες- καταναλωτές είναι αποκλεισμένοι εντός των σπιτιών τους. 

Από όλα τα παραπάνω προκύπτει ότι η "ευτυχία" αγνοείται. Για να είμαστε ακριβείς η "ευτυχία" του σύγχρονου ανθρώπου αγνοείται. Για να γίνουμε ακόμα περισσότερο σαφείς η "ευτυχία" που έχει συνδεθεί με τον καπιταλιστικό τρόπο ζωής του. Η αλήθεια είναι πως Παγκόσμιες  Ημέρες σαν την σημερινή είναι δημιούργημα της εποχής μας. Πείτε μου χρειάζεστε μια Παγκόσμια Ημέρα για να γιορτάζετε την ευτυχία; Χρειάζεστε μια Παγκόσμια Ημέρα για να γιορτάζετε την αγάπη; Χρειάζεστε μια Παγκόσμια Ημέρα για να γιορτάζετε τον έρωτα, την ζωή, την συντροφικότητα, την αλληλεγγύη στον αδύναμο ή την ανθρωπιά; Η απάντηση είναι όχι. Τότε προς τι η θέσπιση τους; Προς τι ο εορτασμός τους; Η απάντηση εδώ δεν είναι μονολεκτική, αλλά προκύπτει σαν συμπέρασμα από την καθημερινότητα όλων μας. Ναι ο σύγχρονος άνθρωπος "χρειάζεται" τέτοιες Ημέρες για να του "θυμίζουν" την ανθρώπινη πλευρά του. Ναι ο σύγχρονος άνθρωπος "χρειάζεται" τέτοιες Ημέρες αφού η διάθεση του στηρίζεται αποκλειστικά σε επίπλαστες ανάγκες και απολαύσεις.

Πάμε και στο σήμερα τώρα. Ήρθε η πανδημία, ήρθε ένας άγνωστος εχθρός και η γυάλινη μας σφαίρα απέκτησε τις πρώτες, εμφανείς αυτή τη φορά, ρωγμές της. Ο κορονοϊός είναι εδώ και βάζει σε κίνδυνο, πέρα από ανθρώπινες ζωές που είναι και το πιο σημαντικό, το καθημερινό μας περιβάλλον. Βάζει σε κίνδυνο την ταχύτητα με την οποία έχουμε μάθει να λειτουργούμε, θέτει αμείλικτα ερωτήματα σε όλους μας για το σύστημα αξιών μας και κυρίως επαναπροσδιορίζει τις προτεραιότητες μας. Προ ιού, όχι πείτε μου αν λέω ψέματα, οι περισσότεροι κοιτάζαμε πιο αυτοκίνητο θέλαμε να πάρουμε και δεν μπορούσαμε, σε ποιο σπίτι θα γουστάραμε να μέναμε και δεν έχουμε την δυνατότητα, πόσα ρούχα, παπούτσια θα αγοράζαμε παραπάνω από αυτά που χρειαζόμασταν και άλλα παρόμοια. Ο άνθρωπος δηλαδή μετατράπηκε, στο πέρασμα των χρόνων, σε ένα άπληστο, αδηφάγο, χωρίς συναισθήματα ον που ζει για να καταναλώνει, για να ζει στα άκρα, για να νοιάζεται μόνο για τον εαυτό του και να αδιαφορεί για τον συνάνθρωπο χάνοντας ουσιαστικά την υπόσταση του.

Η επόμενη μέρα, όταν με το καλό τελειώσει ο εφιάλτης, ίσως μας βρει σε μια διαφορετική κοινωνία. Το στοίχημα είναι μπροστά μας και είναι μεγάλο. Η δύσκολη κατάσταση που ζούμε είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να κάνουμε μια προσωπική αποτίμηση του εαυτού μας. Η πανδημία είναι ικανή να μας αλλάξει προς το καλύτερο. Μπορεί τώρα να μας ακούγεται τρελό αυτό ή ακόμα και προκλητικό, όταν μάλιστα δίπλα μας χάνονται ανθρώπινες ζωές, όμως είναι πρόκληση και είναι εδώ.

Η υποχρεωτική απομόνωση μας από τις κοινωνικές συναναστροφές, η υποχρεωτική αποχή αρκετών από μας από την ταχύτητα και το άγχος της εργασίας μας, η βάρβαρη απομάκρυνση μας από οικεία πρόσωπα για την προστασία αμφοτέρων, αποτελούν ικανές συνθήκες για να μας κάνουν πιο ουμανιστές και λιγότερο ωχαδερφιστές και εαυτούληδες. 

Εν κατακλείδι το ΜΈΝΟΥΜΕ ΣΠΊΤΙ είναι μια ωραία ευκαιρία να ασχοληθούμε πραγματικά και ουσιαστικά με τους γύρω μας, είτε αυτοί είναι στο οικογενειακό μας περιβάλλον, είτε είναι απλώς ο γείτονας που δεν γνωρίζαμε ούτε το όνομα του πριν από λίγες μέρες. Τότε ίσως και να μην χρειαζόμαστε στο μέλλον τέτοιες Παγκόσμιες Ημέρες....