ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥ ΚΙΝ.ΑΛ

του Χρήστου Σούτου

Από την πρώτη στιγμή που μπήκε στη ζωή μας ο καινούργιος αυτός πολιτικός φορέας στο χώρο της Κεντροαριστεράς διατηρούσα ζωηρές αμφιβολίες για το αν θα μπορούσε να μακροημερεύσει και να παίξει σημαίνοντα ρόλο στα πολιτικά δρώμενα της χώρας μας. Οι λόγοι, για όσους γνωρίζουν πολιτική ιστορία, αλλά και πρόσωπα και πράγματα του χώρου, προφανείς. Όσο θετικά διακείμενος και αν ήταν κανείς στην προσπάθεια ένωσης πολλών, διαφορετικών και στα μάτια του κόσμου όμορων πολιτικών παρατάξεων, αντιλαμβανόσουν ότι άπαντες έβαζαν πάνω απ' όλα το μικροπολιτικό τους συμφέρον και την προσωπική τους επιβίωση στο υπάρχον πολιτικό σκηνικό, χωρίς ουσιαστικά να έχουν πρόταση και διάθεση αλλαγής του. 

Ανέκαθεν, ήμουν της άποψης ότι δεν μπορείς να πείσεις το εκλογικό σώμα, πολύ περισσότερο να φτιάξεις νέα δεδομένα με υλικά παλιά και φθαρμένα. Αυτό δε σημαίνει ότι όσοι είναι μεγάλης ηλικίας πρέπει να μπαίνουν στο περιθώριο, ούτε ότι οτιδήποτε νέο ηλικιακά αποτελεί και φορέα ανανέωσης και νέας πνοής, αλλά δεν γίνεται σε καμία των περιπτώσεων άνθρωποι που δημιούργησαν το πρόβλημα με τις πολιτικές τους, που απέτυχαν να το λύσουν πρωτογενώς, να θεωρούν ότι είναι ικανοί να αποτελέσουν μελλοντικά μέρος της λύσης του προβλήματος. 

Το μεγαλύτερο όμως ζήτημα του χώρου της Κεντροαριστεράς παραμένει η έλλειψη ενός πραγματικού ηγέτη που θα μπορούσε, πρώτον να συσπειρώσει όλες τις υγιείς δυνάμεις γύρω του και, δεύτερον να εμπνεύσει το λαό να τον ακολουθήσει και να του δώσει σαφή εντολή να κυβερνήσει. Ο σημερινός Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας παρά τα όσα έχει κάνει τα τελευταία περίπου τέσσερα χρόνια στη διακυβέρνηση του τόπου, στα δικά μου τα μάτια θα μπορούσε να αποτελέσει τη χρυσή εφεδρεία για αυτό το ρόλο. Δυστυχώς και για αυτόν, αλλά και για το χώρο και την Ελλάδα αποφάσισε να "κάψει" τον εαυτό του, επιλέγοντας να λύσει με τρόπο πρόχειρο και επιπόλαιο ένα από τα σοβαρότερα εθνικά θέματα, το Σκοπιανό. 

Το ΠΟΤΑΜΙ φούσκωσε και αποχώρησε, η ΔΗΜΑΡ μετά από εσωτερική ενδοσκόπηση του μοναδικού της εκπροσώπου το ίδιο, οπότε τι έμεινε για να θυμίζει το ΚΙΝ.ΑΛ; Το ΚΙ.ΔΗ.ΣΟ του Γιώργου Παπανδρέου, κάτι σκόρπιες συνεργαζόμενες πολιτικές κινήσεις και η Φώφη Γεννηματά που είναι αρχηγός ενός κόμματος που επί της ουσίας δεν υφίσταται. Ειλικρινά, αδυνατώ να καταλάβω το λόγο για τον οποίο από το 2012 αναζητείται τρόπος να χαθεί από το πολιτικό σκηνικό ό,τι θυμίζει το ΠΑΣΟΚ. Το κίνημα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου έκανε πολλά λάθη, τόσο επί των ημερών του, όσο πολύ δε περισσότερο αργότερα, είναι όμως το κόμμα που άλλαξε ριζικά την Ελλάδα και το βιοτικό επίπεδο των πολιτών της. Είναι το κόμμα που πήρε πάνω του το μεγαλύτερο μέρος της κρίσης χρέους και τη βόμβα της διακυβέρνησης Καραμανλή, περίοδο που ο ΣΥΡΙΖΑ με κάθε τρόπο καθαγιάζει, αναλαμβάνοντας το κόστος μνημονίων και σωτηρίας της χώρας. Αντί να το εξαφανίσεις θα ήταν προτιμότερο να το εξυγιάνεις. Το παιχνίδι το χάνεις επειδή επιλέγεις να μην κάνεις την κάθαρση στο εσωτερικό σου, που οι συνθήκες και οι πολίτες απαιτούσαν,  όχι γιατί δεν είχες κάτι νέο να πεις.