γράφει η Μαρία Σούμπερτ Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που συναντά κανείς δουλεύοντας ψυχοθεραπευτικά με ενήλικες είναι η δυσκολία τους να εκφράσουν τα συναισθήματά τους –καταρχάς είναι η δυσκολία να συνδέσουν το συναίσθημα που ονοματίζουν με αυτό που πραγματικά νιώθουν εκείνη την ώρα, αλλά και την αντίδρασή τους σε αυτό. Συχνά επομένως συναντάμε ενήλικες που δηλώνουν θυμωμένοι όταν είναι φοβισμένοι, χαρούμενοι ενώ βρίσκονται σε βαθιά κατάθλιψη, φοβισμένοι όταν νιώθουν ευτυχισμένοι. Αυτό φυσικά ξεκινάει ήδη από τα παιδικά χρόνια, από τον τρόπο με τον οποίο εκφραζόταν το συναίσθημα στην πατρική τους οικογένεια, από το κατά πόσο το συναίσθημα κυκλοφορούσε ή «κολλούσε» σε κάποια σχέση, από το αν επιτρεπόταν να νιώσει κανείς ένα συγκεκριμένο συναίσθημα.
0 Comments
γράφει η Μαρία Σούμπερτ Τον αγαπώ. Αυτό τον πιτσιρικά τον αγαπώ. Για το ζωγραφισμένο μουστάκι του. Για τις ιδέες του. Μην με παρεξηγείτε. Αν ήμουν η μαμά του, μάλλον θα κατέληγα με λεξοτανίλ και νοσηλεία. Αλλά από απόσταση τον αγαπώ. Αν και για να είμαστε ειλικρινείς…Ποια απόσταση; Η δική της ντουλάπα είναι ζωγραφισμένη, κάτω από τον πίνακα στο σαλόνι αχνοφέγγει ακόμα η κηρομπογιά στον τοίχο, το στιλό από το διάδρομο δεν έφυγε ποτέ, ούτε το παιδικό μανό από τα σεντόνια και τις κουρτίνες. Εντάξει, τους αγαπώ και τους δύο. Και σχεδόν λυπάμαι που η φάση αυτή θα περάσει, που οι καταστροφές θα μειωθούν, που η δημιουργικότητα θα περιοριστεί σε γνωσιακού τύπου επιλογές. Που δεν θα είναι τόσο ενδιαφέρον να χύσει ένα μπιτόνι σαπούνι στη μοκέτα της για να καθαρίσει ένα ψιχουλάκι και να με βοηθήσει –τρεις μέρες έκανα να συνέλθω!
γράφει η Μαρία Σούμπερτ Ένα μωρό επιβιώνει από ένα ναυάγιο επιπλέοντας μέσα σε μία θήκη τσέλο. Ένας Άγγλος κύριος που δεν ξεχνάει ποτέ την ομπρέλα του –αν μη τι άλλο έχει εξαίρετους τρόπους- αναλαμβάνει να το μεγαλώσει, παρ’ ότι η κυρία από την Υπηρεσία Προστασίας Παιδιών δεν φαίνεται καθόλου ευχαριστημένη με αυτή την εξέλιξη. Το μικρό κορίτσι λοιπόν θα μεγαλώσει, θα φοράει παντελόνια, δεν θα ξεχωρίζει τα αγορίστικα από τα κοριτσίστικα πουκάμισα (γιατί όπως όλοι ξέρουμε διαφέρουν στο πώς και από πού κουμπώνουν), θα είναι ατημέλητο (αλλά με τα πιο λαμπερά μάτια και τα πιο αστραφτερά παπούτσια) και θα χρειαστεί να πάει στο ορφανοτροφείο. Γιατί;
γράφει η Μαρία Σούμπερτ Μεγάλο πράγμα η ελευθερία. Και ακόμα μεγαλύτερη η επιθυμία για να την αποκτήσουμε. Και παρ’ ότι έχει αποτελέσει θέμα μεγάλων φιλοσοφικών αναζητήσεων, σε μια προσπάθεια να οριστεί και να οριοθετηθεί –άραγε οριοθετείται η ελευθερία;- κανείς ακόμα δεν μπορεί να πει αν υπάρχει η απόλυτη ελευθερία.
Σε μια κοινωνία που μας δεσμεύει με κάθε δυνατό τρόπο, αλλά και μέσα στις ανθρώπινες σχέσεις που επιβάλλουν τους συμβιβασμούς και τις υποχωρήσεις προκειμένου να αντέξουν και να εξελιχθούν, φαίνεται σαν το μεγάλο δίπολο να είναι Ελευθερία vs Σχέσεων. γράφει η Μαρία Σούμπερτ Η πανδημία έχει βάλει πολλά σε παύση. Έχει βάλει την ξεγνοιασιά, τον προγραμματισμό των διακοπών, τον προγραμματισμό του ελεύθερου χρόνου μας. Έχει βάλει σε παύση όμως και έναν ολόκληρο επαγγελματικό κλάδο, ο οποίος ναι μεν μας ψυχαγωγεί, μας κινητοποιεί όμως ταυτόχρονα, ενίοτε μας πολιτικοποιεί και μας αφυπνίζει. Έχει βάλει σε παύση εκατοντάδες εργαζομένους στον χώρο του θεάτρου, οι οποίοι δεν ξέρουν αν και πότε θα δουλέψουν, αν θα ετοιμάσουν νέες παραστάσεις, αν θα επενδύσουν σε νέες παραγωγές. Έχει βάλει σε παύση ανθρώπους που εργάζονται στον τομέα της Τέχνης χωρίς να γνωρίζουν τι θα συμβεί, και πώς θα προχωρήσουν.
γράφει η Μαρία Σούμπερτ Τι ορίζει ένα σούπερ κορίτσι;
Είναι το ότι είναι απλώς κορίτσι; (ναι) Είναι το ότι της αρέσουν πράγματα που γυαλίζουν και λάμπουν; (επίσης, αλλά αυτό αρέσει και στα αγόρια κι ας μην το λένε). Είναι το ότι με τις φίλες της θα έχουν την πιο σούπερ καταπληκτική παρέα; (και αυτό το μοιράζονται με τα αγόρια). Τι είναι τότε; γράφει η Μαρία Σούμπερτ Πρώτη ήταν η Ρόζα που δεν ταίριαζε εκεί που βρισκόταν και κίνησε να βρει τον δικό της τόπο. Ακολούθησε το κίτρινο πουλάκι με τις εφευρέσεις και τα πειράματά του για να κάνει τα όνειρά του και των φίλων του πραγματικότητα. Τώρα, ήρθε η σειρά του Βάτραχου Τρίκλωπα που βάζει σα στόχο να φροντίσει το περιβάλλον.
Αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Όχι την αρχή, αρχή, αλλά από την αρχή του Βάτραχου Τρίκλωπα. Το παραμύθι ξεκινάει με μια παραδοχή: η σωματική διαφορετικότητα του Τρίκλωπα δεν μας απασχολεί. Δεν θα γίνει καμία αναφορά σε αυτήν –άλλωστε αυτό είναι και το κριτήριο για να δούμε αν κάτι το διαφορετικό έχει ενταχθεί στο σύνολο: το να μην το περιγράφουμε σαν κάτι διαφορετικό, αλλά να το αποδεχόμαστε ως έχει. Και ο Τρίκλωπας απλώς έχει τρία μάτια. Και τι μ’ αυτό; γράφει η Μαρία Σούμπερτ Τι να πω για αυτό το βιβλίο. Τι να πω και τι να σκεφτώ. Πέραν του ότι πραγματικά ανυπομονώ να το διαβάσω στην κόρη μου. Γιατί αν αντιδράσει όπως εγώ, τότε θα γελάμε πολλές ώρες. Σίγουρα δεν θα αποκοιμηθεί γρήγορα, αλλά θα γελάσει πολύ. Και θα ψάξει κι εκείνη πολλές εναλλακτικές να προτείνει αν ποτέ της ζητηθεί να πάει στο σχολείο ένα κατοικίδιο ζωάκι.
γράφει η Μαρία Σούμπερτ Πριν κάποια χρόνια είχα δει την ταινία. Λάτρης των γκοθ παραμυθιών, με είχε συνεπάρει. Παρ’ όλ’ αυτά η ίδια η ζωή και η καθημερινότητα δεν με άφησαν ποτέ να διαβάσω τα βιβλία. Τώρα όμως το είχα πάρει απόφαση, πράγμα που στη συγκεκριμένη περίπτωση σημαίνει «θα διάβαζα Λέμονι Σνίκετ, ο κόσμος να χαλάσει, όση δουλειά και πίεση αν είχα». Γιατί όταν διαβάζεις Λέμονι Σνίκετ, οι αντιλήψεις σου για την ζωή αλλάζουν, σα να σε έχουν βάλει σε ένα διαστημικό μίξερ και να σε ανακατεύουν με πάγο, γουασάμπι και μάραθο και παραδόξως να σου αρέσει.
Τι είναι όμως αυτά που σας λέω; γράφει η Μαρία Σούμπερτ Τα σχολεία ξεκίνησαν –λέμε τώρα- και τα παιδιά επιστρέφουν με χαρά –ξαναλέμε τώρα- πίσω από τα θρανία. Πολλά παιδιά πάνε για πρώτη φορά, άλλα πάνε και μετά δεν ξαναπάνε για κάποιο καιρό –κορονοϊός γαρ-, άλλα αλλάζουν εκπαιδευτική βαθμίδα. Αν όμως κάτι είναι σταθερό και αναλλοίωτο –από τα χρόνια που πήγαινα εγώ ακόμα σχολείο- είναι οι σχέσεις ανάμεσα στους μαθητές. Σχέσεις που αν μη τι άλλο αποτελούν τον μικρόκοσμο της δικής μας κοινωνίας. Έχουμε λοιπόν τα άτακτα παιδιά, τα πιο νευρικά, τα καλά παιδιά, τα αθλητικά, τα παιδικά που «κόβει» το μυαλό τους, τα παιδιά που τρομάζουν τα άλλα παιδιά. Και αυτά τα τελευταία μάλιστα φαίνεται πως αποτελούν μια κατηγορία από μόνα τους: περιπτώσεις παιδιών που φοβίζουν, τραυματίζουν, τρομάζουν, ενώ είναι και τα ίδια φοβισμένα, τραυματισμένα και τρομαγμένα.
γράφει η Μαρία Σούμπερτ «Οι παραδόσεις είναι το δοκίμιο του λαού μας, ενώ τα παραμύθια –ο πεζός του προφορικός λόγος- αποτελούν την προσπάθειά του να αυτοπεριγραφεί και να αυτοψυχαναλυθεί» γράφει ο Κώστας Καφαντάρης (2005:17-20). Τι είναι όμως αυτό που κάνει το παραμύθι τόσο δυνατό; Είναι άραγε ο τρόπος με τον οποίο εντάσσει μέσα του την ανάγκη ενηλικίωσης του πολιτισμού, των κοινωνιών, των ίδιων των ατόμων -όπου δεν αναφερόμαστε μόνο στην φυσική ενηλικίωση των 18 χρόνων, αλλά και στην συναισθηματική; Είναι ο τρόπος που περιγράφει τους ήρωές του –τόσο ανοιχτός και τόσο ουδέτερος που θα μπορούσαν όλοι να ταυτιστούν μαζί τους; Είναι ο τόπος που θυμίζει τα χωριά των γονιών μας και τους τόπους των παππούδων μας; Είναι οι ιστορίες που ζουν οι ήρωες –τόσο παράλογες, αλλά και τόσο αυτονόητες;
γράφει η Μαρία Σούμπερτ Τι έχουν να πουν τα αγάλματα στις πλατείες; Εκείνα που στέκουν βουβά και παρατηρούν τον κόσμο να περνάει. Έναν κόσμο που πια δεν γνωρίζουν, έναν κόσμο διαφορετικό, ξένο και αφιλόξενο. Έναν κόσμο που δε διστάζει να πετάξει επάνω τους μπογιά και τα σκαρφαλώσει για να τα χτυπήσει με σφυριά και βαριοπούλες. Τι έχουν να πουν τα αγάλματα στις πλατείες της Αθήνας;
Γιατί για τα αγάλματα στις πλατείες μας μίλησε και ο Όσκαρ Ουάιλντ στον «Ευτυχισμένο πρίγκιπα», ένα ίσως από τα πιο θλιμμένα παραμύθια του σύγχρονου κόσμου –το οποίο το διαδίκτυο μας ενημερώνει πως το εξέδωσε μαζί με άλλα παραμύθια το 1888 εμπνευσμένος από τις απάνθρωπες συνθήκες ζωής των παιδιών του Λονδίνου. γράφει η Μαρία Σούμπερτ Θεωρούμε σχεδόν δεδομένο πως ότι γράψει κανείς –μυθοπλαστικά εννοούμε- είναι γεμάτο από ψήγματα προσωπικής εμπειρίας, τα οποία μεταμορφώνει η φαντασία σε κάτι νέο. Κάτι νέο, αλλά και κάτι οικείο. Κάτι που καλύπτει την προσωπική εμπειρία, αλλά με κάποιο τρόπο αποκαλύπτει στοιχεία του ασυνειδήτου και των προσωπικών βιωμάτων του συγγραφέα.
Αυτό φαίνεται να πιστεύει και η Ελένη Κατσαμά, η οποία μετά την ζωή του Καρόλου Ντίκενς, στο βιβλίο της «Καλά Χριστούγεννα, κύριε Ντίκενς» (εκδόσεις Πατάκη), συνεχίζει την σειρά «Οι μεγάλοι όταν ήταν μικροί», με ένα βιβλίο για τα παιδικά χρόνια του Miguel de Cervantes Saavedra, του «πατέρα» της μυθιστοριογραφίας και ξακουστού Ισπανού συγγραφέα του 16ου αιώνα. γράφει η Μαρία Σούμπερτ Τα σχολεία άνοιξαν, τα παιδιά επέστρεψαν στις τάξεις. Κάποια ίσως λίγο πιο απότομα από άλλα. Γιατί για κάποια παιδιά η νέα χρονιά σημαίνει την αλλαγή εκπαιδευτικής βαθμίδας (από τον παιδικό σταθμό στο νηπιαγωγείο και από το νηπιαγωγείο στο δημοτικό –και επιτρέψτε μου να μην αναφερθώ στις μάσκες, που τόσο πρακτικά καλύπτουν οποιοδήποτε άλλο πρόβλημα προκύπτει. Μόνο που φέτος –με την καραντίνα και το περίεργο σχολικό πρόγραμμα που δεν επέτρεψε σε πολλά παιδιά να επιστρέψουν στις τάξεις- τα παιδιά αυτά δεν έχουν μπορέσει να επεξεργαστούν μέσα στην τάξη την μετάβαση που θα επέλθει, να προετοιμαστούν για το νέο περιβάλλον, τις νέες δασκάλες και τους νέους δασκάλους, τους νέους συμμαθητές και τις νέες συμμαθήτριες.
γράφει η Μαρία Σούμπερτ Ο Ούγκο είναι ο φύλακας του πάρκου και της γειτονιάς. Ταΐζει τα πουλάκια, ενθαρρύνει τον μεσιέ Πετί να βγει για βόλτα και την μαντάμ Γκραντ όταν κάνει ηλιοθεραπεία. Συζητάει τα νέα με τους ανθρώπους που διαβάζουν εφημερίδα στα παγκάκια, μαζεύει τα σκουπιδάκια που αφήνουν πίσω τους τα παιδιά, αλλά και τα κακάκια των σκύλων, παίζει με τα παιδιά για να ξεκουραστούν οι μαμάδες τους, και το χειμώνα τους επισκέπτεται όλους για να τους δώσει κουράγιο να περιμένουν πάλι την άνοιξη.
Ο Ούγκο είναι πράγματι ο φύλακας της γειτονιάς και του πάρκου. Είναι το πουλί που αρκετοί ενήλικες κυνηγούν να διώξουν –στην πραγματική ζωή τώρα, όχι στην αφήγηση- καθώς το θεωρούν φορέα ασθενειών και ενοχλητικών κουτσουλιών στα μπαλκόνια. Είναι το πουλί που τρώει ότι σαβούρα βρει, αλλά που εντελώς μεταξύ μας είναι πολύ αγαπητό στα παιδιά. Αν περάσω εγώ ανάμεσα από περιστέρια η μοναδική μου σκέψη είναι πως θα με κουτσουλήσουν. Αν περάσει ένα παιδί, θα αρχίσει να γελάει χαρούμενο με το σύννεφο που θα σηκώσουν πετώντας μακριά. γράφει η Μαρία Σούμπερτ Πώς επηρεάζει η κρίση τα παιδιά και τους εφήβους; Πώς βιώνουν τις αλλαγές μέσα στην οικογένεια, όταν οι γονείς μένουν άνεργοι, η πλασματική ευμάρεια χάνεται και από τα πολλά και πλούσια ξαφνικά βρίσκονται χωρίς ρεύμα; Πώς βλέπουν πια τον πατέρα και τη μητέρα που από προστάτες γίνονται προστατευόμενοί τους; Ή που αποκαθηλώνονται νωρίτερα του δέοντος από τον παντοδύναμο γονεϊκό τους ρόλο;
Ο ήρωας της Ελένης Πριόβολου, ο Ντίνος, βιώνει όλη αυτή την κατάρρευση. Ο πατέρας από επιτυχημένος επαγγελματίας ψάχνει ότι δουλειά να ‘ναι. Η μητέρα εκεί που το μόνο που ήξερε ήταν να σπαταλάει τα λεφτά της, τώρα δεν έχει ούτε δεκάρα τσακιστή για χαρτζιλίκι. Ο Ντίνος είναι αρκετές μέρες νηστικός, γιατί το φαγητό από το συσσίτιο δεν φτάνει. Ελπίζει μόνο να μην τον καταλάβει κανείς στο σχολείο. Κυρίως οι φίλοι του, γιατί δεν θέλει να δει τον οίκτο στο βλέμμα τους. γράφει η Μαρία Σούμπερτ Όταν ήμασταν μικρές, παίζαμε με τις αδερφές μου τις φτωχούλες. Το κόνσεπτ ήταν απλό: οι γονείς μας είχαν πεθάνει, έκανε κρύο, πεινούσαμε και ζούσαμε σε ένα τροχόσπιτο το οποίο δημιουργούνταν από τα παπλώματα που κρεμούσαμε από το πάνω κρεβάτι της κουκέτας. Με την δίδυμη αδερφή μου όλα πήγαιναν καλά. Η κατά έξι χρόνια μικρότερη αδερφή μας δεν το βίωνε και πολύ καλά. Το βίωνε ίσως και τραυματικά, καθώς δεν ήταν ακόμα σε ηλικία για να παίξει ρόλους «σαν να», δεν έμπαινε ακόμα στο ρόλο και ότι συνέβαινε –ακόμα και μέσα στο παιχνίδι- το πίστευε σαν να ήταν αληθινό. Φυσικά δεν ήμασταν αδέρφια τέρατα, αφού το παιχνίδι της εγκατάλειψης, αλλά και της βαθιάς θλίψης που προκαλεί, το παίζουν πολλά παιδιά –ίσως για να ζήσουν μετά την ανακούφιση και τη χαρά της επανένωσης, ίσως πάλι προσπαθώντας να ανακαλύψουν τον εαυτό τους ως κάτι ξεχωριστό από τους γονείς.
Πόσο σημαντικό είναι όμως να φαντασιώνονται τα παιδιά πως είναι «μόνα» και «εγκαταλελειμμένα»; Φαίνεται να είναι αρκετά σημαντικό, καταρχήν επειδή τους διακινεί έντονα συναισθήματα, τα οποία μαθαίνουν κάπως να τα αντέχουν και να τα διαχειρίζονται. Είναι επίσης σημαντικό, γιατί τους δίνει την εικόνα του πώς μπορούν να ξεχωρίσουν από τους γονείς, πώς μπορούν να είναι από μόνα τους κάτι ξεχωριστό. γράφει η Μαρία Σούμπερτ Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια σαφής στροφή στο παιδικό εικονογραφημένο βιβλίο, με στόχο να ανταποκρίνεται όχι μόνο στην ανάπτυξη της φαντασίας του, αλλά και στην διαχείριση των συναισθημάτων του. Το ζήτημα της ψυχοσωματικής ανάπτυξης του παιδιού έχει μπει για τα καλά στην καθημερινότητά μας, με γονείς να αναζητούν βιβλία ώστε να απευθυνθούν μέσω αυτών σε κάθε αναπτυξιακό ή συναισθηματικό ζήτημα του παιδιού. Είτε λοιπόν μιλάμε για βιβλία είτε για ταινίες –όπως τα «Μυαλά που κουβαλάς»- τα παιδιά έχουν αρχίσει να μπαίνουν στην διαδικασία να ονοματίζουν τα συναισθήματά τους και να τα ξεχωρίζουν από άλλα.
Στο πλαίσιο της γενικότερης αυτής τάσης εντάσσονται και τα δύο βιβλία της Anna Llenas, της Ισπανής εικονογράφου, συγγραφέα και art therapist –στο βιογραφικό της αναφέρεται ως ειδικευμένη στην τέχνη ως μέσο θεραπευτικής αγωγής- «Το τερατάκι των χρωμάτων» και «Σ’ αγαπάω (σχεδόν πάντα)». γράφει η Μαρία Σούμπερτ Οι απρόσμενοι φίλοι του Βασίλη Παπαθεοδώρου πλήθυναν και στην παρέα τους καλοδέχτηκαν μία σκυλίτσα και μια γάτα. Η σκυλίτσα είναι η Μπάμπου, η γάτα η Σκάρλετ. Αν κάτι τις ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους φίλους της παρέας είναι πως και τα δύο είναι φορείς μια τραυματικής ιστορίας, μιας ιστορίας που επηρέασε και τους ανθρώπους γύρω τους. Παρ’ ότι και οι άλλες αφηγήσεις –όπως της Σερ Αμί ή του Λόμπο- επίσης είναι τραυματικές, ενώ του Κουίμπι και της Υβόννης εξίσου σύγχρονες, αυτές οι δύο ιστορίες έχουν κάτι –άραγε τι;- πολύ πιο έντονο συναισθηματικά. Το πρόσεξα πως την ώρα που τις διάβαζα στην κόρη μου, έβαζα την αγωνία και το σασπένς στη φωνή, έπαιζα έναν ρόλο σαν της περιέγραφα κάτι που συνέβαινε εκείνη τη στιγμή.
Τι είναι λοιπόν αυτό που τους δίνει την έντονη συναισθηματική φόρτιση; γράφει η Μαρία Σούμπερτ Την τέταρτη περιπέτεια των 4 Ξεχωριστών Ντετέκτιβ μας παραδίδει ο Δημήτρης Μαμαλούκας και το σκηνικό αυτή τη φορά είναι κατασκηνωτικό. Και με πήγε προσωπικά στις δικές μου κατασκηνωτικές εμπειρίες που καθόλου δεν έμοιαζαν με κατασκηνωτικές κι ας τις ονομάζαμε έτσι. Θυμάμαι όμως, πως η εμπειρία αυτή είχε αποβεί θετική για τους εξής βασικούς λόγους: δεν ήμουν μόνη μου –ήταν μαζί η αδερφή μου και μια χρονιά και η καλύτερή μου φίλη, ενώ εκεί είχαμε γνωρίσει και δύο άλλα κορίτσια με τα οποία είχαμε ταιριάξει πολύ καλά.
Ένας άλλος λόγος θετικής ανάμνησης ήταν οι περιπέτειες: αναλογικά πάντα με τα βιώματα ενός παιδιού που ζει σε πόλη, ήταν περιπέτεια το να μαζεύουμε τις καρπουζόφλουδες και να ταΐζουμε τα άλογα στο πίσω χωράφι, ή να ψήνουμε πατάτες στην άμμο της παραλίας. Και φυσικά υπήρχαν πάντα οι καλοκαιρινοί παιδικοί μας έρωτες. γράφει η Μαρία Σούμπερτ Ο μπαμπάς της Όλιβ δεν χαμογελάει. Ο μπαμπάς της Όλιβ δεν φαίνεται να ακούει. Ο μπαμπάς της Όλιβ δεν χαίρεται. Ο μπαμπάς της Όλιβ δεν μιλάει παρά μόνο όταν πρέπει. Ο μπαμπάς της Όλιβ έχει πάντα δίπλα του έναν τεράστιο γκρίζο ελέφαντα με ένα μικροσκοπικό καπέλο στο κεφάλι του. Αν ο ελέφαντας αυτός δεν πλάκωνε τον μπαμπά της Όλιβ τόσο πολύ, αυτό θα μπορούσε να είναι και αστείο. Ο μπαμπάς της Όλιβ όμως δεν βλέπει τίποτα το αστείο. Ευτυχώς δηλαδή που η Όλιβ έχει τον παππού, το γκρίζο σκυλάκι της τον Φρέντι και τον Άρθουρ, τον καλύτερό της φίλο. Και μέσα σε όλα και μια σχολική έκθεση στην οποία θέλει να πάει το παλιό ποδήλατο της μαμάς.
Αλήθεια, που είναι η μαμά; Η αφήγηση μας βρίσκει αρκετά χρόνια μετά το θάνατο της μαμάς και μας αφήνει να καταλάβουμε πως αυτή η απώλεια έχει φέρει τον ελέφαντα μέσα στο σπίτι. Όταν όμως κινδυνεύσει και η Όλιβ πέφτοντας από το δέντρο, τότε και ο παππούς θα αποκτήσει το δικό του γκρίζο ζώο, μια τεράστια χελώνα. Η Όλιβ όμως θα καταφέρει να τη διώξει, όπως θα καταφέρει να διώξει και τον ελέφαντα του μπαμπά. Το γκρίζο σκυλάκι της όμως; Αυτό θα το κρατήσει; γράφει η Μαρία Σούμπερτ Μεγαλώνοντας τα παιδιά αρχίζουν σιγά σιγά να χτίζουν τον δικό τους κόσμο. Έναν κόσμο που δεν έχει χώρο για τους γονείς –που δεν επιτρέπεται να ελέγχεται από τους γονείς, που τους ετοιμάζει σιγά σιγά για την πρώτη προσπάθεια ανεξαρτητοποίησης της πρώιμης εφηβείας. Η περίοδος εκείνη, γεμάτη μυστικά, έρωτες, αντιπαλότητες και αντιζηλίες, άγχη, φόβους και κρυφές επιθυμίες συχνά καταγράφεται στα παιδικά και εφηβικά ημερολόγια, όταν δεν υπάρχει κανείς αρκετά καλός για να ακούσει αυτά που θέλει να πει ο μικρός συγγραφέας, ούτε μπορεί και να τα κρατήσει μέσα του/της. Μετά από ένα συχνά μοναχικό καλοκαίρι, αλλά και με την επικείμενη έναρξη του σχολείου, παιδιά και έφηβοι θα αναζητήσουν και πάλι ένα μικρό δικό τους σύμπαν όπου θα μπορούν να εκφράζονται και να εκτονώνονται.
γράφει η Μαρία Σούμπερτ «Καμιά φορά, έτσι απλά, πες πες, ξεκινάει μια φιλία.
Αν μοιραστείς μια ιστορία. Και όσο πιο πολλές ιστορίες μοιράζεσαι, τόσο μεγαλώνει η φιλία». Αυτό γράφει η Μαρία Παπαγιάννη και αφηγείται η ηρωίδα της στο τελευταίο της παραμύθι «Πες-πες Μία ιστορία», που κυκλοφορεί σε εικονογράφηση Ίριδας Σαμαρτζή από τις εκδόσεις Πατάκη. Μια ιστορία που ξεκινάει με μια ευχή και κλείνει με μια φιλία. Δύο οι ήρωες: ένα κορίτσι και μια πασχαλίτσα. Στην αριστερή σελίδα το κορίτσι, στην δεξιά η πασχαλίτσα. Δύο ευχές: να γίνουν πριγκίπισσες; Πειρατές; Να ζήσουν περιπέτειες; Να βρουν μια φίλη. Κι έτσι θα συναντηθούν γιατί η ευχή θα βγει αληθινή. Το κορίτσι το λένε Μία και την πασχαλίτσα Πες πες. Και μαζί θα φτιάξουν την δική τους ιστορία: όχι από αυτές που τρώει η πασχαλίτσα, αλλά την ολόδική τους. γράφει η Μαρία Σούμπερτ Το παραμύθι μοιάζει με το όνειρο, γιατί το υλικό του ενός ενυπάρχει στο άλλο μέσα από το συμβολισμό, την αφαιρετικότητα αλλά και τα στοιχεία του συλλογικού ασυνειδήτου, όπως υποστηρίζει η Marie Louise von Franz (2012). Αυτό μου έφερε στο νου το παραμύθι της Ειρήνης Αγγέλη «Το γεράκι στην καμινάδα» που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Καστανιώτη. Συνεισφέρει στην αίσθηση αυτή και η εικονογράφηση της Πέρσας Ζαχαριά, η οποία παίζει με πιο μουντούς τόνους, με χρώματα που προμηνύουν βροχή.
Η ηρωίδα που αφηγείται στο πρώτο πρόσωπο, ανακαλύπτει στην καμινάδα του σπιτιού τους την φωλιά μιας γερακίνας. Μέσα στη φωλιά έχει δύο αυγά. Τώρα για το μικρό παιδί ξεκινάει ο ενθουσιασμός. Η παρατήρηση της ζωής όπως αυτή γεννιέται και εξελίσσεται. Το παιδί θα περιμένει. Θα παρατηρεί. Σε πόσο καιρό θα εκκολαφθούν τα αυγά της γερακίνας; Το παιδί έχει βάλει τις δικές του προτεραιότητες. Ο πατέρας όμως βάζει τις δικές του. Θα ανάψει το τζάκι. Το παιδί ζητάει να περιμένουν. Από τα αυγά βγαίνουν δύο πουλάκια. Ίσα ίσα που θα προλάβουν να φύγουν πριν ανάψει ο πατέρας το τζάκι. γράφει η Μαρία Σούμπερτ Την ξέρουμε όλοι. Ή θα έπρεπε να την ξέρουμε όλοι.
Διόρθωση: να ξέρουμε εκείνην ή τη φωνή της; Ποια είναι η πραγματική πρωταγωνίστρια; Η Κατερίνα Λαγού γράφει την ιστορία της Μαρίας Κάλλας, της διάσημης τραγουδίστριας της όπερας που ξεχώρισε σε όλο τον κόσμο. Δεν μας αφηγείται όμως κανένα παραμύθι. Μας μιλάει για την έντονη επιθυμία της μητέρας της οι κόρες της να ξεχωρίσουν –αλλά και την πίεση που τους ασκούσε προς αυτό. Μας μιλάει για τον χωρισμό των γονιών της. Μας μιλάει για την δυσκολία να γίνει αποδεκτό το ψηλό και παχύ κορίτσι που είχε κάνει δική του την επιθυμία της μητέρας: να ξεχωρίσει στην όπερα. Μας μιλάει για το ταξίδι από την Αμερική στην Ελλάδα, την Κατοχή, την πείνα, τον πόλεμο και τους σκοτωμούς. Μας μιλάει για την ευκολία που σταμάτησε το σχολείο –έπειτα από προτροπή της μητέρας, προκειμένου να προετοιμαστεί για τη Λυρική. |
ΧΟΡΗΓΟΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ This section will not be visible in live published website. Below are your current settings: Current Number Of Columns are = 2 Expand Posts Area = Gap/Space Between Posts = 10px Blog Post Style = card Use of custom card colors instead of default colors = Blog Post Card Background Color = current color Blog Post Card Shadow Color = current color Blog Post Card Border Color = current color Publish the website and visit your blog page to see the results Archives
March 2024
|
Αλκίφρονος 3 - Κάτω Πετράλωνα
Αθήνα Τ.Κ. : 11835
csmediagr0@gmail.com
theathinaiart@gmail.com
www.theathinaiart.com
Όροι χρήσης: Με βάση το Ν. 2121/93 περί μη αναδημοσιεύσιμου μέρους ή όλου του κειμένου
χωρίς άδεια του υπογράφοντος