γράφει η Μαρία Σούμπερτ Είναι κάποιες φορές που ένα παιδικό βιβλίο μπορεί με τόσο μεστό και άμεσο τρόπο να μιλήσει απευθείας στις ανησυχίες, τα άγχη, τους φόβους των παιδιών, αλλά με τόσο έξυπνο και χιουμοριστικό τρόπο που τα πάντα να γίνονται παιχνίδι. Όπως στον «Κλέφτη των φύλλων» της Alice Hemming, σε εικονογράφηση Nicola Slater. Και τον Σκίουρό τους, που καθημερινά βλέπει τα φύλλα του δέντρου του να λιγοστεύουν και τρέχει να βρει τον κλέφτη. Ευτυχώς έχει κοντά του το Πουλί που του δείχνει κάθε φορά που πάνε τα φύλλα του. Τα πήρε το ποντίκι; Ο τρυποκάρυδος, το ίδιο το πουλί; Όχι, τα πήρε ο άνεμος.
0 Comments
γράφει η Μαρία Σούμπερτ Όταν το παιδί σου έρχεται καταφανώς ενθουσιασμένο και φωνάζει «Έχω μια ιδέα!» συνήθως ανατριχιάζεις. Τρομάζεις. Σου σηκώνεται η τρίχα, κόβεται η αναπνοή σου, σου πέφτουν κάποιες τούφες μαλλιά, συρρικνώνονται τα δάχτυλά σου. Σε πιάνει πονόκοιλος. Όλο το σώμα αντιδρά. Στο φόβο. Στον τρόμο. Και σκέφτεσαι μόνο: «Κάνε να μην την έχει κάνει ήδη πράξη!». Γιατί κανείς δεν ξέρει μετά, πόσο χρόνο θα χρειαστείς για να καθαρίσεις, να συμμαζέψεις, να ξανακολλήσεις, να ξεκολλήσεις και πάει λέγοντας.
γράφει η Μαρία Σούμπερτ Τι είναι δημοκρατία;
Και πώς μπορεί να την καταλάβει ένα παιδί; Θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι ένα παιχνίδι. Ένα παιχνίδι που όλοι παίζουν ισότιμα με τους ίδιους κανόνες. Που οι κανόνες όμως πρέπει να εφαρμόζονται για να μην καταπατάται το δικαίωμα στο παιχνίδι των άλλων. Που δεν επιτρέπεται το κλέψιμο. Και το να μαρτυράς τους φίλους σου για να κερδίσεις εσύ περισσότερους πόντους. Ναι. Η δημοκρατία είναι ένα παιχνίδι στο οποίο οι κανόνες ισχύουν για όλους. Και όπου όλοι πρέπει να περιμένουν τη σειρά τους για να παίξουν. Και να παίξουν δίκαια. Δύσκολο πράγμα. γράφει η Μαρία Σούμπερτ Η Τέχνη είναι θησαυρός.
Η Τέχνη μπορεί να σε κάνει πλούσιο. Όχι σε χρήματα –αυτοί που κερδίζουν από την Τέχνη είτε την έχουν υπηρετήσει με φοβερές αυτοθυσίες για δεκαετίες, είτε απλώς εκμεταλλεύονται την απουσία της σε χαλεπούς καιρούς. Η Τέχνη θα σε ηρεμήσει ή θα σε κινητοποιήσει. Θα κινήσει τα σωθικά σου. Θα λειτουργήσει θεραπευτικά. Θα σε ξεσηκώσει. Θα σου θυμίσει ποιος είσαι και τι οφείλεις στον εαυτό σου. Θα γεμίσει ομορφιά τα μάτια σου ή θα σε ταρακουνήσει να ξυπνήσεις από τον ύπνο του δικαίου. γράφει η Μαρία Σούμπερτ Η Νένη έχει προβλήματα. Καταρχάς η αδερφή της είναι γκρινιάρα. Μετά δεν της αρέσει το δωμάτιό της. Μετά σκάει κουτουλιά –καταλάθος!- στον Ιάσονα με την τέλεια μύτη. Και μετά θα πρέπει να κρατήσει το μυστικό της φίλης της της Σωτηρίας, γιατί το μοιράστηκε μαζί της και δεν είναι σωστό να της ξεφύγει πουθενά. Επειδή όμως το μυστικό είναι βαρύ, πρέπει να το γράψει στο ημερολόγιό της. Εκεί θα είναι ασφαλές. Μέχρι που δεν θα είναι πια, γιατί το ημερολόγιο θα χαθεί.
Η Μαρία Ρουσάκη γράφει ένα βιβλίο για παιδιά που μπαίνουν σιγά σιγά στην προεφηβεία, και στο οποίο αναδύονται τα μεγάλα θέματα της προεφηβείας –που φυσικά γιγαντώνονται στην εφηβεία. Η ταυτότητα μέσα από το όνομα είναι ένα από αυτά. γράφει η Μαρία Σούμπερτ «Ο Τζερόνιμο Στίλτον γεννήθηκε στην Ποντικούπολη, την πρωτεύουσα της Ποντικονήσου. Σπούδασε Ποντικολογία και Φιλολογία των Τρωκτικών καθώς και Συγκριτική Αρχαιοποντικολογία. Διευθύνει την Ηχώ των Τρωκτικών, την πιο δημοφιλή εφημερίδα της Ποντικονήσου, την οποία ίδρυσε ο παππούς του, ο Τορκουάτο Ταπανωκάτο. Στον ελεύθερο χρόνο του, ο Τζερόνιμο συλλέγει κρούστες παρμεζάνας του 17ου αιώνα. Αυτό που απολαμβάνει περισσότερο όμως είναι να γράφει βιβλία στα οποία αφηγείται τις περιπέτειές του».
Αυτό μαθαίνουμε για το συγγραφέα των βιβλίων, ο οποίος καταγράφει τις απίστευτες περιπέτειές του, στις οποίες όπως φαίνεται ο ίδιος εμπλέκεται κατά λάθος ή κατά τύχη –καλή ή κακή, κανείς δεν ξέρει. Γιατί και στις δύο περιπτώσεις για τις οποίες ο δαιμόνιος δημοσιογράφος ποντικός μας αφηγείται, κάποιος τον «πέταξε» στην περιπέτεια, χωρίς να τον ρωτήσει αν θέλει να συμμετέχει. γράφει η Μαρία Σούμπερτ Το Μικρό Κουνέλι το αγαπάμε. Το αγαπήσαμε ήδη από την περασμένη του περιπέτεια, όταν γύρισε όλο τον κόσμο για να βρει μούρα, να του φτιάξει η μαμά κέικ. Και που τραγουδούσε «κέικ-κέικ-κέικ» σε όλο το δρόμο. Και μετά αμέσως ήθελε κάτι άλλο.
Τώρα το αγαπάμε ακόμα περισσότερο. Γιατί το Μικρό Κουνέλι θέλει να βοηθήσει. Θέλει να ταχυδρομήσει το γράμμα που ετοιμάζει η Μαμά Κουνέλα για να καλέσει τη γιαγιά για τσάι. Είναι πολύ σημαντικό το γράμμα. Υποψιάζομαι πως η γιαγιά είναι η πεθερά της Μαμάς Κουνέλας και αν δεν φύγει στην ώρα του γράμμα για να φτάσει στην ώρα του και να καλέσει επίσημα τη γιαγιά Κουνέλα, η Μαμά θα βρεθεί σε δύσκολη θέση. Από την άλλη, δεν έχουμε δει ακόμα τον Μπαμπά Κούνελο, οπότε μπορούμε να φανταστούμε ότι θέλουμε. γράφει η Μαρία Σούμπερτ Ποιος είναι εκείνος ο μαγικός τόπος όπου όλα είναι πιθανά και όλα μπορούν να συμβούν;
Μοιάζει ο κόσμος της Φαντασίας να είναι ο κόσμος όπου το παράλογο και το λογικό κάνουν παρέα, όπου οι κανόνες είναι αυστηροί και συγκεκριμένοι –για να τους λυγίζουν όσοι ζουν εκεί και να τους σπάνε με ασφάλεια· είναι ο τόπος που στη Δραματοθεραπεία ονομάζεται φανταστική πραγματικότητα ή και δραματική πραγματικότητα και τον οποίο εγώ προσωπικά τον κάνω εικόνα σαν ένα τεράστιο κάστρο, με μια βαθιά τάφρο γύρω γύρω. Κανείς δεν μπορεί να μπει, παρά μόνο αν χρησιμοποιήσει τη γέφυρα της αισθητικής απόστασης. γράφει η Μαρία Σούμπερτ Ένα περίεργο ζωάκι φτάνει –που;
Κάπου. Δεν έχει σημασία. Τα άλλα ζώα –ποια; Δεν έχει σημασία, αλλά θα σου πω επειδή τα ξέρω. Ένα κουνέλι, μια αλεπού και ένα πουλί. Ή τουλάχιστον έτσι τα βλέπω εγώ. Το περίεργο ζωάκι κρατάει μια βαλίτσα. -Τι έχει μέσα; Έχει σημασία; Την μεγαλύτερη! γράφει η Μαρία Σούμπερτ Τρίτο βιβλίων των Πιτσιμπουίνων και η ντοπιολαλιά τους τείνει να γίνει η νέα μας διάλεκτος. Οι πιτζάμες έχουν γίνει ‘πιτσάμες’, τα μπιτς πάρτι ‘πιτς πάρτι’, τα ‘αυγά’ έγιναν ‘πιτσαυγά’ και η πορτοκαλάδα είναι κλασικά ‘πιτσικολάδα’.
Η Ευτυχία Γιαννάκη μας εισάγει για μια ακόμα φορά στο σύμπαν των πολύχρωμων αυτών πιγκουίνων –πιτσιμπουίνων, που αυτή τη φορά θα υποδεχτούν τις μαμάδες που έλειπαν για ψάρεμα, αλλά και θα καλωσορίσουν τα νέα πιτσιμπουίνια που θα σκάσουν από τα αυγά. Μεγάλη γιορτή ετοιμάζεται λοιπόν, γαλόνια πιτσικολάδας περιμένουν τους διψασμένους πιτσιμπουίνους, μέχρι που μια καρύδα σπάει τη σιωπή. Μια καρύδα που γράφει πάνω της ‘ΜΜΜΜ’. Άλλο πάλι και τούτο. Επειδή όμως ήρωας της ιστορίας δεν είναι η πιτσικολάδα, αλλά ο Μικρός Μπλε, το μυστήριο γρήγορα θα λυθεί και το γλέντι θα γίνει τρικούβερτο. γράφει η Μαρία Σούμπερτ Ο Άλφονς έχει έναν φανταστικό φίλο. Φανταστικό όχι απλά επειδή είναι σούπερ καταπληκτικός, αλλά και επειδή δεν υπάρχει. Όχι «δεν υπάρχει» επειδή είναι τόσο σούπερ τελειοτερότερος, αλλά πραγματικά δεν υπάρχει. Ο φίλος του Άλφονς ζει μόνο στη φαντασία του. Και αυτό μπορεί να είναι πολύ πρακτικό, γιατί έρχεται όποτε ο Άλφονς βαριέται, και παίζουν πάντα παιχνίδια με τον Άλφονς να παίρνει τους ρόλους που του αρέσουν, και του αφήνει τα καλύτερα κομμάτια γλυκό –και παίρνει επάνω του και όλες τις ζημιές! Αλλά εκείνες τις στιγμές που ο Άλφονς τον χρειάζεται, ο φανταστικός του φίλος δεν είναι ποτέ εκεί. Όπως όταν τα μεγαλύτερα παιδιά τον τρομάζουν και τον καταβρέχουν με τα νεροπίστολά τους. Τότε ο φανταστικός του φίλος είναι απών.
γράφει η Μαρία Σούμπερτ Ο Axel Scheffler και η Rosa Scheffler γράφουν και εικονογραφούν ένα βιβλίο γεμάτο χάντρες. Χάντρες λαμπερές, πέρλες αδιανόητης αξίας. Γράφουν και εικονογραφούν ένα βιβλίο γεμάτο από τις ανθρώπινες –ή ζωώδεις στη συγκεκριμένη αφήγηση- αδυναμίες που εν τέλει δεν έχει νόημα να τις κρίνουμε βάση της ηθικής, αλλά βάση της ίδιας μας της φύσης.
Η δική τους ηρωiδα είναι μια μικρή γκρι κοτούλα. Είναι φτωχή, αλλά αγαπάει τις πέρλες. Όταν λοιπόν το Παγώνι την προσλάβει για βοηθό του και της δώσει τη σοφίτα για να κοιμάται, η ευγνωμοσύνη της ξεχειλίζει. Έχει βρει δουλειά, στέγη και είναι ανάμεσα στην μεγάλη της αγάπη: τις πέρλες. Τόσο τις αγαπά που σιγά σιγά αρχίζει να μαζεύει μια και δυο πέρλες που έχουν παραπέσει. Μέχρι που θα βρεθεί μπροστά στο μεγαλύτερο απ’ όλους τους πειρασμούς: την κορώνα του Βασιλιά. γράφει η Μαρία Σούμπερτ Ο Tom Booth είναι συγγραφέας, εικονογράφος και δημιουργός κινουμένων σχεδίων. Και τα τρία είναι φανερά στα βιβλία του. Αυτό που δεν περιλαμβάνεται στο βιογραφικό του είναι πως τα βιβλία του είναι φτιαγμένα έτσι ώστε να «παίζει» το παιδί άμεσα με τους ήρωές του.
Πώς γίνεται αυτό; Θα σας πω. γράφει η Μαρία Σούμπερτ Το πρώτο βιβλίο σε μεγάλο μέγεθος και για πολύ μικρές ηλικίες του Βασίλη Παπαθεοδώρου είναι γεγονός. Και φυσικά είναι αντιπροσωπευτικό του στυλ του συγγραφέα. Με χιούμορ –μαύρο, άσπρο και πολύχρωμο- και πολύ τρυφερότητα αντιμετωπίζει ένα θέμα που δυσκολεύει τα μικρά παιδιά: το Φόβο. Γιατί ο φόβος δεν είναι πάντα λογικός. Γιατί δεν ξέρεις τι θα σε φοβίσει μέχρι να συμβεί αυτό. Γιατί δεν ξέρεις αν θα είναι κανείς κοντά σου να σε υπερασπιστεί. Γιατί δεν ξέρεις αν θα σε καταστρέψει ο φόβος ή το αντικείμενο το φόβου.
γράφει η Μαρία Σούμπερτ Είναι καλό να έχουν τα παιδιά μυστικά; Και από ποιους; Από τους γονείς; Από τους φίλους; Από τα αδέρφια; Από τους παππούδες; Και είναι όλα τα μυστικά ίδια; Και –σταματώ εδώ με τις ρητορικές ερωτήσεις- πώς μπορούμε να ξεχωρίσουμε τη βαρύτητα ενός μυστικού από ένα άλλο;
Η Αργυρώ Μουντάκη γράφει ένα βιβλίο για παιδιά από έξι χρονών και πάνω, το οποίο πραγματεύεται με τρόπο παιγνιώδη τα δύσκολα και συχνά άβολα αυτά ερωτήματα. Σε μια εποχή που τα παιδιά «απειλούνται» από παντού –από το διαδίκτυο, από τους αγνώστους στις παιδικές χαρές, από άλλα παιδιά που ενδεχομένως τα εκφοβίζουν, ακόμα και από την πανδημία, πόσο ασφαλές είναι να κρατήσει ένα παιδί ένα μυστικό; γράφει η Μαρία Σούμπερτ Ο Γιόχαν Χουιζίνγκα έγραφε (1938, 1989) πως η παιγνιώδης διάθεση, άρα και το Παιχνίδι, προϋπάρχει του ανθρώπινου πολιτισμού, αφού το συναντάμε στα άγρια ζώα –τα οποία φυσικά δεν περίμεναν εμάς να αναπτύξουμε πολιτισμό, για να παίξουν. Τι είναι όμως η παιγνιώδης διάθεση; Είναι η ανάγκη εκείνη με την οποία επεξεργαζόμαστε όσα μας συμβαίνουν, όσα δεν μπορούμε να εξηγήσουμε, όσα δίνουν νόημα στις σχέσεις μας. Είναι η διάθεση εκείνη που προσθέτει την φαντασία, το χιούμορ, την περιέργεια και την επιθυμία μας να μαθαίνουμε, αλλά και εκείνη που θα μας δώσει την απαραίτητη απόσταση ώστε να διαπραγματευτούμε ζητήματα που κάτω από άλλες συνθήκες δεν θα μπορούσαμε να πλησιάσουμε.
γράφει η Μαρία Σούμπερτ Τι είναι το STEAM (Science, Technology, Engineering, Arts, Mathematics); Και γιατί πρέπει να μαθαίνουμε για αυτό εκτός σχολείου; Γιατί δεν μπορεί να βρεθεί ο τρόπος να συνδυαστεί η εκπαίδευση με την επιστήμη, την τεχνολογία, τη μηχανική, την τέχνη και τα μαθηματικά; Ή γιατί τέλος πάντων πρέπει οι όποιες προσπάθειες να γίνονται τόσο… άνυδρα; Ή τέλος πάντων τόσο εγκεφαλικά; Και γιατί πρέπει να επαφίεται κανείς στην καλή θέληση, τη δημιουργικότητα και το προσωπικό ενδιαφέρον του δασκάλου και καθηγητή –και όχι σε ένα σύστημα που θα έχει ενσωματώσει τον πειραματισμό, την κριτική σκέψη, το σύστημα προσπάθεια-αποτυχία-επανάληψη στην καθημερινότητά του;
γράφει η Μαρία Σούμπερτ Το σύγχρονο ελληνικό –αλλά και ευρωπαϊκό- σχολείο επικεντρώνεται πλέον αποκλειστικά στη γνώση και τη γνωσιακή διαδικασία. Όλα περιστρέφονται πλέον γύρω από τις ενότητες που απαντώνται στο STEM (Science, Techonology, Engineering, Mathematics) και μόνο πρόσφατα προστέθηκε και η Τέχνη (Arts) μετονομάζοντάς το σε STEAM –παρ’ ότι ακόμα δεν έχει γίνει αποδεκτή η αλλαγή αυτή.
γράφει η Μαρία Σούμπερτ Αν το Σύμπαν μιλάει τη δική του γλώσσα, εγώ δεν την καταλαβαίνω. Λυπάμαι. Ως παιδί έμαθα γερμανικά και αγγλικά, ως μετέφηβη αποπειράθηκα να μάθω ισπανικά. Τη γλώσσα του Σύμπαντος δεν την έμαθα ποτέ. Και αυτό δεν είναι περίεργο, αφού για να την μάθω θα έπρεπε να καταλαβαίνω τα μαθηματικά. Αυτά τα καταραμένα νούμερα που έπρεπε να προσθέτω σε περίπλοκες εξισώσεις και να αφαιρώ, να διαιρώ πράξεις δύο και τριών σειρών ή να καταλαβαίνω τη λειτουργία των σχημάτων, των παραβολών και ξέρω κι εγώ τι άλλο.
Όχι. Τη γλώσσα των Μαθηματικών δεν μπορώ να την μάθω, γιατί μάλλον δεν λειτουργεί προς αυτή την κατεύθυνση ο εγκέφαλός μου. γράφει η Μαρία Σούμπερτ Ο Κανισάλες είναι φαινόμενο. Μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα τα βιβλία του ξέφυγαν από τα όρια της ισπανικής γλώσσας και κυκλοφορούν πια σε πολλές χώρες. Τι τα κάνει όμως τόσο ξεχωριστά; Μετά τη Μεγάλη και τον Παράξενο, ο Κολομβιανός δημιουργός που ζει στη Μαγιόρκα, συνεχίζει τον δικό του δρόμο για την αποδοχή της διαφορετικότητας.
Αντίθετα όμως από τη Μεγάλη που υποτιμάται για το μέγεθός της ή τον Παράξενο που πρέπει να κρύψει αυτό που εκείνος πιστεύει πως τον διαφοροποιεί, η Όμορφη καταρχάς δεν έχει κανένα πρόβλημα η ίδια με την εμφάνισή της. Άλλωστε είναι Μάγισσα. Άρα είναι έτσι όπως πρέπει να είναι οι μάγισσες. Με τεράστια μύτη και κρεατοελιά, μυτερό πηγούνι, γουρλωτά μάτια, μαλλιά σαν βούρτσα. Όταν λοιπόν το Τέρας την καλέσει σε ραντεβού, εκείνη θα ενθουσιαστεί. Στο δρόμο όμως, όλοι όσοι συναντάει την προτρέπουν να κάνει και μια αλλαγή με το μαγικό της ραβδί για να γίνει πιο όμορφη. γράφει η Μαρία Σούμπερτ Πώς γεννιέται ένα κλασικό βιβλίο; Ποια δύναμη μέσα στο συγγραφέα μπορεί να γεννήσει αυτό το δημιούργημα που θα ανταποκριθεί όχι μόνο στις ανάγκες της εποχής του, αλλά και στις ανάγκες των επόμενων γενεών; Πόση ανάγκη έχει ένας άνθρωπος την ώρα που ζει τη φρίκη του πολέμου να «δραπετεύει» με τη φαντασία του και να προστατεύει με αυτό τον τρόπο και τους παραλήπτες της αλληλογραφίας του; Και πόσο τρυφερή αυτή η κίνηση, όταν η αλληλογραφία απευθύνεται στα παιδιά του;
γράφει η Μαρία Σούμπερτ Η εποχή μας είναι πια η εποχή της εικόνας. Μιας εικόνας που ανταποκρίνεται σε πρότυπα σχετιζόμενα με την αισθητική και όχι την υγεία –όπως παλαιότερα όπου για παράδειγμα ένας πιο παχύς άνθρωπος θεωρούνταν οικονομικά ευκατάστατος ή ακόμα και υγιής. Η αισθητική όμως, όπως έχει σήμερα πια διαμορφωθεί, αλλά και ως «δείκτης επιτυχίας» και «αποδοχής» σε μια κοινωνία που επιθυμεί την ομοιομορφία, οδηγεί συχνά πολλούς γονείς να ξεπερνούν το όριο της φροντίδας μιας υγιούς διατροφής και να την επενδύουν με έντονα αρνητικά συναισθήματα και άγχος –κάτι που ενδεχομένως να επηρεάσει το παιδί ή τα παιδιά.
γράφει η Μαρία Σούμπερτ Τι διαχωρίζει την καταθλιπτική διάθεση του πένθους από την κατάθλιψη και πώς σχετίζονται οι δύο αυτές έννοιες με το πένθος;
Ο Νίκος Σιδέρης και ο Αιμιλιανός Σιδέρης γράφουν ένα δοκίμιο για το πένθος, την απώλεια και την κατάθλιψη διερευνώντας καταρχήν τις διαφορές ανάμεσα στο πένθος και την κατάθλιψη, διαφορές που αφορούν καταρχήν την θέση μας –με τον πενθούντα να στέκεται αγέρωχος μέσα στη θλίψη του, ενώ ο καταθλιπτικός αδυνατεί να πιστέψει στον εαυτό του και την αξία του-, αλλά και την ίδια την διαδικασία που μερικές φορές ξεστρατίζει· φαίνεται η κατάθλιψη να προέχεται αρκετά συχνά –όταν δεν συντρέχουν άλλοι λόγοι ψυχική υγείας- από πένθη που δεν τους έχει επιτραπεί να εξυφανθούν, να εξελιχθούν και να αναπτυχθούν, να μας οδηγήσουν μέσα από τη θλίψη και τον πόνο στον αποχαιρετισμό. γράφει η Μαρία Σούμπερτ Μην με κοιτάτε περίεργα, σοβαρά το λέω. Όταν μεγαλώσω θα γίνω σαν αυτό το μικρό κορίτσι, που κάνει συνέχεια στροφές γύρω από τον εαυτό του και κατακόρυφους, που μοιάζει στη συμπεριφορά λιγάκι με την Πίπη τη Φακιδομύτη –ίσως είμαι επηρεασμένη από τα λοξά κοτσίδια στο εξώφυλλο του βιβλίου-, που την λέει στον χρυσοπληρωμένο ποδοσφαιριστή της Μπουντεσλίγκα. Που αποφασίζει να κάνει είκοσι διαδρομές στην πισίνα –και τα καταφέρνει.
Δεν θα μου είναι πολύ εύκολο. Τότε ίσως γίνω ο Ρόμπι, ο μικρός της αδερφός που δεν μιλάει καθόλου, αλλά παρατηρεί τα πάντα, μιλάει όποτε θέλει και τους εκπλήσσει όλους κάθε φορά που ανοίγει το στόμα του και λέει κάτι όμορφα, περίεργα, ποιητικά και τόσο μα τόσο σωστά πράγματα. γράφει η Μαρία Σούμπερτ Μία νέα σειρά βιβλίων εγκαινιάζουν οι εκδόσεις Διάπλαση για παιδιά τριών έως έξι ετών, με μαλακό εξώφυλλο και μικρό σχήμα. Προσαρμόζοντας το βιβλίο στο μέγεθος του παιδιού, η σειρά «Πολύχρωμα Μπαλόνια» θα φέρει δώσει στα παιδιά την δυνατότητα να ξεφυλλίσουν τα βιβλία τους, να τα μεταφέρουν πολύ πιο εύκολα, αλλά και να τα επιλέξουν –αφού τα μικρό τους μέγεθος έχει ελάχιστο βάρος. Αυτό τουλάχιστον σκέφτομαι εγώ, κρατώντας στα χέρια μου τους δύο πρώτους τίτλους της σειράς «Ο κύριος Τακατούκας» της Χρυσάνθης Πετρωτού και «Η πολιτεία των παιδιών» της Ευαγγελίας Γκέλη.
|
ΧΟΡΗΓΟΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ This section will not be visible in live published website. Below are your current settings: Current Number Of Columns are = 2 Expand Posts Area = Gap/Space Between Posts = 10px Blog Post Style = card Use of custom card colors instead of default colors = Blog Post Card Background Color = current color Blog Post Card Shadow Color = current color Blog Post Card Border Color = current color Publish the website and visit your blog page to see the results Archives
March 2024
|
Αλκίφρονος 3 - Κάτω Πετράλωνα
Αθήνα Τ.Κ. : 11835
csmediagr0@gmail.com
theathinaiart@gmail.com
www.theathinaiart.com
Όροι χρήσης: Με βάση το Ν. 2121/93 περί μη αναδημοσιεύσιμου μέρους ή όλου του κειμένου
χωρίς άδεια του υπογράφοντος