Η ανθρώπινη φύση

γράφει η Μαρία Σούμπερτ

Ο Axel Scheffler και η Rosa Scheffler γράφουν και εικονογραφούν ένα βιβλίο γεμάτο χάντρες. Χάντρες λαμπερές, πέρλες αδιανόητης αξίας. Γράφουν και εικονογραφούν ένα βιβλίο γεμάτο από τις ανθρώπινες –ή ζωώδεις στη συγκεκριμένη αφήγηση- αδυναμίες που εν τέλει δεν έχει νόημα να τις κρίνουμε βάση της ηθικής, αλλά βάση της ίδιας μας της φύσης.
​
Η δική τους ηρωiδα είναι μια μικρή γκρι κοτούλα. Είναι φτωχή, αλλά αγαπάει τις πέρλες. Όταν λοιπόν το Παγώνι την προσλάβει για βοηθό του και της δώσει τη σοφίτα για να κοιμάται, η ευγνωμοσύνη της ξεχειλίζει. Έχει βρει δουλειά, στέγη και είναι ανάμεσα στην μεγάλη της αγάπη: τις πέρλες. Τόσο τις αγαπά που σιγά σιγά αρχίζει να μαζεύει μια και δυο πέρλες που έχουν παραπέσει. Μέχρι που θα βρεθεί μπροστά στο μεγαλύτερο απ’ όλους τους πειρασμούς: την κορώνα του Βασιλιά. 

​Η μικρή γκρι κοτούλα δεν θα αντισταθεί. Θα αρπάξει την κορώνα και τις πέρλες. Θα το κάνει να φανεί σαν ληστεία. Κανείς δεν θα την υποψιαστεί. Εκείνη όμως δεν μπορεί να ησυχάσει από τις τύψεις και τις ενοχές. Και όχι μόνο θα επιστρέψει τα κλοπιμαία, αλλά θα φτιάξει όλα τα κοσμήματα και την κορώνα τόσο όμορφα που όλοι θα μείνουν με το στόμα ανοιχτό. Και θα πει και την αλήθεια στο Παγώνι.
Και μετά;

Θα μείνουμε στο ηθικό αυτό δίδαγμα; Πώς δεν κάνει να είμαστε άπληστοι;

Όχι βέβαια. Η μικρή γκρι κοτούλα θα τιμωρηθεί και δεν θα πάει στην δεξίωση του Βασιλιά. Θα πάει όμως στη λίμνη και θα χαρίσει στο φεγγάρι ένα τσαντάκι από πέρλες. Και το φεγγάρι με τη σειρά του θα της γεμίσει το φτέρωμα με αυτές τις αστραφτερές πιτσιλιές –θα την μεταμορφώσει από μικρή γκρι κοτούλα, σε μελεαγρίδα φραγκόκοτα.
Αν κάτι αφήνει αυτό το παραμύθι είναι μια βαθιά ανακούφιση. Η πράξη της κοτούλας δεν είναι καταστροφική. Μπορεί να την πάρει πίσω, μπορεί να αλλάξει τη θέση της. Ταυτόχρονα όμως είναι μια πράξη απόλυτα κατανοητή –ήθελε κάτι που δεν μπορούσε να έχει. Κάτι που θα την έκανε να λάμπει και να νιώθει όμορφη. Και αν κάτι χρειάζονται τα παιδιά μαθαίνοντας να ξεχωρίζουν το καλό από το κακό, το ηθικό από το ανήθικο, είναι πως πολλές φορές ακόμα και οι κακές μας πράξεις, είναι απόλυτα κατανοητές –αν και όχι πάντα δικαιολογημένες-, γιατί κανείς μας δεν είναι τέλειος και κανείς δεν τα κάνει όλα σωστά. Αυτό αν μη τι άλλο είναι που μας κάνει ανθρώπινους.

Axel Scheffler , Rosa Scheffler
Η κλέφτρα που αγαπούσε τις πέρλες
Μετάφραση: Μαρία Μαντή
εκδόσεις Μεταίχμιο
ISBN: 978-618-03-2457-0
Τιμή: 12,20€
Ηλικία: 7+