Η ανάγκη του ανήκειν

γράφει η Μαρία Σούμπερτ

Όταν ήμασταν μικρές, παίζαμε με τις αδερφές μου τις φτωχούλες. Το κόνσεπτ ήταν απλό: οι γονείς μας είχαν πεθάνει, έκανε κρύο, πεινούσαμε και ζούσαμε σε ένα τροχόσπιτο το οποίο δημιουργούνταν από τα παπλώματα που κρεμούσαμε από το πάνω κρεβάτι της κουκέτας. Με την δίδυμη αδερφή μου όλα πήγαιναν καλά. Η κατά έξι χρόνια μικρότερη αδερφή μας δεν το βίωνε και πολύ καλά. Το βίωνε ίσως και τραυματικά, καθώς δεν ήταν ακόμα σε ηλικία για να παίξει ρόλους «σαν να», δεν έμπαινε ακόμα στο ρόλο και ότι συνέβαινε –ακόμα και μέσα στο παιχνίδι- το πίστευε σαν να ήταν αληθινό. Φυσικά δεν ήμασταν αδέρφια τέρατα, αφού το παιχνίδι της εγκατάλειψης, αλλά και της βαθιάς θλίψης που προκαλεί, το παίζουν πολλά παιδιά –ίσως για να ζήσουν μετά την ανακούφιση και τη χαρά της επανένωσης, ίσως πάλι προσπαθώντας να ανακαλύψουν τον εαυτό τους ως κάτι ξεχωριστό από τους γονείς.
           
Πόσο σημαντικό είναι όμως να φαντασιώνονται τα παιδιά πως είναι «μόνα» και «εγκαταλελειμμένα»; Φαίνεται να είναι αρκετά σημαντικό, καταρχήν επειδή τους διακινεί έντονα συναισθήματα, τα οποία μαθαίνουν κάπως να τα αντέχουν και να τα διαχειρίζονται. Είναι επίσης σημαντικό, γιατί τους δίνει την εικόνα του πώς μπορούν να ξεχωρίσουν από τους γονείς, πώς μπορούν να είναι από μόνα τους κάτι ξεχωριστό. 

Τις σκέψεις αυτές μου ξύπνησε ο Περντού του Richard Jones, το αδέσποτο σκυλί που αναζητά ένα σπίτι να μείνει. Κι όμως ο Περντού –που και το ίδιο του το όνομα παραπέμπει σε κάτι χαμένο- έχει δεμένο στο λαιμό του ένα κόκκινο μαντήλι. Άρα κάποιος του το φόρεσε. Τον έχασε κοντά στο ποτάμι; Τον εγκατέλειψε; Κανείς δεν θα μάθει και δεν έχει σημασία. Ο Περντού όμως τώρα είναι μόνος και το ίδιο το ποτάμι θα τον φέρει στην πόλη. Εκεί συναντιούνται η αφήγηση με την εικονογράφηση, γιατί αυτά που δεν μπορεί να δει η αφήγηση –αφού γίνεται από την πλευρά του σκύλου- μας τα φανερώνει η εικονογράφηση. Γιατί τον Περντού τον είδε ένα κορίτσι –όχι μόνο μία, αλλά περισσότερες φορές, μέχρι που αποφασίζει να γίνει δικός της σκύλος.
           
Πώς συνδέεται λοιπόν ο Περντού και η ιστορία του με το παιχνίδι της «εγκατάλειψης» που παίζουν τα παιδιά; Ίσως τους επιτρέπει μέσα από μιαν άλλη ιστορία, την ιστορία ενός ζώου, άρα κάτι διαφορετικού από τα ίδια, να ζήσουν αυτό το ταξίδι, μέχρι να υιοθετηθεί ο Περντού στο σπίτι του κοριτσιού, και οι μικροί αναγνώστες να επιστρέψουν στην αγκαλιά των γονιών.
 
Richard Jones
Περντού
Μετάφραση: Αιμιλία Γιασεμή
Εκδόσεις Παπαδόπουλος
ISBN: 978-960-484-522-4
Τιμή: €11.99
Ηλικία: 4+