γράφει ο Χρίστος Παπαγεωργίου πηγή: Diastixo.gr Ολοκληρώνοντας την ανάγνωση του εξαιρετικού μυθιστορήματος του Νικόλα Σεβαστάκη, μας γεννούνται μια σειρά από ερωτηματικά, τα οποία και χρειάζονται ερμηνεία και απάντηση, προκειμένου να αφομοιώσουμε ακόμη περισσότερο μια ιστορία σαγηνευτική, ιδιαίτερη, ιδιάζουσα και πάνω απ’ όλα με πολιτικό μανδύα. Κατ’ αρχάς, αναρωτιόμαστε ποιος είναι ο κεντρικός ήρωας του βιβλίου: ο Άρης ή η μητέρα του η Δέσποινα;
0 Comments
Το βιβλίο Γκανιάν του Βασίλη Κιμούλη είναι πρωτότυπο. Έχει πρωτότυπη δομή, πρωτότυπο περιεχόμενο και η έκδοση είναι και αυτή συνολικά πρωτότυπη.
Ως προς τη δομή: το βιβλίο, εκ πρώτης όψεως, αποτελεί συλλογή άρθρων δημοσιευμένων στο free press «Η Πόλη Ζει» με το ψευδώνυμο «Γκανιάν» και το κάθε άρθρο αποτελείται από μερικά διακριτά μεταξύ τους μέρη. Ένα μέρος συνήθως είναι μια φανταστική συνεύρεση του Βασίλη Κιμούλη με κάποιον συγγραφέα, εικαστικό ή τραγουδοποιό που αγαπά. Πρόκειται για κάτι ονειρικό ή της φαντασίας, και χαρακτηρίζεται από χιούμορ. Είναι μια μεγάλη παράγραφος συνήθως, που δείχνει περισσότερα για τον Βασίλη Κιμούλη και λιγότερα για το πρόσωπο που θαυμάζει. Αν και δεν λείπουν οι πληροφορίες που έχουν σχέση με αυτό. Ο Στάθης Ιντζές επανέρχεται λογοτεχνικά με ένα αφήγημα που αρθρώνεται σπονδυλωτά, μέσα από μια πορεία και μέθοδο σύνθεσης που προκρίνει τη σύνδεση των επιμέρους στοιχείων σε ένα ενιαίο όλον το οποίο, κατά παράδοξο τρόπο, εξασφαλίζει τη συνέχεια και την ενότητά του χάρη ακριβώς σε αυτές τις ρωγμές που διατρέχουν το εσωτερικό του.
Πρόκειται για μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα επιλογή, που αποκαλύπτει πολλά για τις κατευθύνσεις στις οποίες κινείται η σύγχρονη αφηγηματική πεζογραφία, για τις τάσεις και τις νέες προτάσεις που ποικίλλουν το πεδίο της και δείχνουν τον τρόπο με τον οποίο τα λογοτεχνικά γένη διευρύνουν –αισθητά πια– και παραλλάσσουν τους όρους και τα όρια μέσα στα οποία κινείται η συγγραφή. γράφει η Αγαθή Γεωργιάδου πηγή: Diastixo.gr «Sour» στα αγγλικά σημαίνει «ξινό». Το νέο μυθιστόρημα της Κωνσταντίας Σωτηρίου με τίτλο Brandy Sour, ωστόσο, δεν είναι ούτε ξινό ούτε στυφό αλλά γλυκόπικρο, όπως η ιστορία της Κύπρου. Είναι ένα σπονδυλωτό μυθιστόρημα που αποτελείται από είκοσι δύο ιστορίες με είκοσι δύο διαφορετικούς αφηγητές και είκοσι δύο συνταγές ποτών, αφεψημάτων και άλλων υγρών (τσάι λεβάντα, κουμανταρία, αφρόζα, τσάι γιασεμί, ζιβανία, αϊράνι, τσάι τριαντάφυλλο, σουμάδα, λικέρ κιτρομηλάκι, δυόσμος κ.ά.).
γράφει ο Φίλιππος Φιλίππου Πηγή: Diastixo.gr Στο μυθιστόρημά της Η ιεραποστολική στάση, το οποίο εκδόθηκε το 2017, η Μάιρα Παπαθανασοπούλου επιχείρησε να μιλήσει για την Ανατολική Γερμανία, αλλά και το φιλοσοβιετικό καθεστώς που είχε εγκαθιδρυθεί εκεί μετά την ήττα της Γερμανίας του Χίτλερ και το μοίρασμα της χώρας σε δυτική και ανατολική. Σε αυτό πρωταγωνιστούσε μια γυναίκα, η οποία βίωνε εμπειρίες από τη ζωή στη συγκεκριμένη χώρα.
Στο καινούργιο της μυθιστόρημα, με τον τίτλο Τα παιδιά της μεγάλης σιωπής, ο χώρος δράσης είναι πάλι η Ανατολική Γερμανία ή, καλύτερα, η Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας, ενώ κεντρικός ήρωας είναι ένας άνδρας, συγκεκριμένα ο Σταύρος. Συλλογικό έργο (επιμέλεια: Ελπιδοφόρος Ιντζέμπελης): «Χριστουγεννιάτικες ιστορίες» κριτική βιβλίου27/12/2022 γράφει ο Φίλιππος Φιλίππου Πηγή: Diastixo.gr Τριάντα τέσσερις συγγραφείς κλήθηκαν από τον Ελπιδοφόρο Ιντζέμπελη να γράψουν μια χριστουγεννιάτικη ιστορία και το βιβλίο που τις περιέχει εκδόθηκε πρόσφατα. Όπως σημειώνει ο επιμελητής στον Πρόλογό του, «τα χριστουγεννιάτικα διηγήματα άρχισαν να δημοσιεύονται στον Τύπο της χώρας μας ως ένα ψυχαγωγικό είδος και ενίοτε αποτελούσαν μέσο βιοπορισμού για κάποιους συγγραφείς».
Οι πιο γνωστοί λογοτέχνες που ασχολήθηκαν με το συγκεκριμένο θέμα είναι ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης και ο Αλέξανδρος Μωραϊτίδης. Ασφαλώς, παρόμοια διηγήματα έγραψαν κι άλλοι, ενδεικτικά μπορούμε να αναφέρουμε τον Φώτη Κόντογλου, τον Ανδρέα Καρκαβίτσα, τον Γρηγόριο Ξενόπουλο, τον Παύλο Νιρβάνα, τον Στράτη Μυριβήλη, τον Δημοσθένη Βουτυρά και τον νεότερο Στρατή Τσίρκα. γράφει ο Χρίστος Παπαγεωργίου Πηγή: Diastixo.gr Το διακύβευμα το οποίο πρέπει να ξεκλειδώσει μια πεζογράφος του ύψους της Ιωάννας Καρυστιάνη στο παρόν μυθιστόρημα διαχέεται σε τρεις άξονες, σε τρεις πυλώνες, σε τρεις υποθηκεύσεις, οι οποίες εξελίσσονται με τρόπο θα έλεγε κανείς άκρως παραμυθιακό. Κατ’ αρχάς, πρέπει να διαχειριστεί έναν αντιήρωα, έναν αντιλογοτεχνικό πρωταγωνιστή, ο οποίος και δεν παρέχει εφόδια με τα οποία θα μπορούσε η ιστορία του να γίνει ολιστική, ο οποίος παραμένει άκαμπτος, χωρίς δηλαδή ολοκληρωτικές μεταμορφώσεις, που θα βοηθούσαν στην πληρέστερη απεικόνισή του.
Στη συνέχεια, η συγγραφέας οφείλει να διαχειριστεί τη νοσταλγία, τις μνήμες και τις αναμνήσεις, να θρηνήσει τον θάνατο των γονιών της, να καταφύγει στον τόπο καταγωγής τους και, εν πολλοίς, να επιπλεύσει με μια βάρκα και ένα κουπί εν μέσω σφοδρής θαλασσοταραχής. Τρίτον, οφείλει να κρατήσει ζωντανό το εύρημα της χαμένης, από το βράδυ της 17ης Νοέμβρη, τη βραδιά του Πολυτεχνείου, κοπέλας, την οποία ο ήρωας, με τη συνδρομή της αφηγήτριας, αναζητά σε ολόκληρο το βιβλίο, χωρίς φυσικά να την εντοπίσει. γράφει η Έρικα Αθανασίου Πηγή: Diastixo.gr Ο Στίβεν Κινγκ συνεχίζει να εντυπωσιάζει με κάθε νέο του βιβλίο και οι Εκδόσεις Κλειδάριθμος πιστά να το παρουσιάζουν στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό του.
Στο πρόσφατο βιβλίο του Μπίλι Σάμερς αφήνει στην άκρη τις υπερφυσικές ιστορίες τρόμου και παρουσιάζει έναν ήρωα ιδιαίτερα συμπαθή, αν και πρόκειται για έναν πληρωμένο δολοφόνο. γράφει η Διώνη Δημητριάδου Πηγή: Diastixo.gr Μονάχα εδώ, ανάμεσα στις λέξεις, μπορείς να μεταμορφώνεσαι και να μεταμορφώνεις. Ο Κώστας Αρκουδέας συμπυκνώνει μέσα σε λίγες λέξεις όλη την ουσία της γραφής, τη σχέση ανάμεσα στον δημιουργό/αφηγητή και σε όσα τον περιβάλλουν αποτελώντας την πηγή για την αρχική ιδέα της γραφής. Μια σχέση που μπορεί να φαίνεται ικανή να διαμορφώσει τόσο την ίδια την ιστορία εν τη γενέσει της αλλά, όσο κι αν μοιάζει εξωπραγματικό, επιδρά και στην εικόνα του κόσμου, που πλέον αποκτά μια ακόμα υπόσταση, τη λογοτεχνικά επινοημένη.
Ταυτόχρονα, όμως (και φυσικά αναπόφευκτα), διαφαίνεται και η σχέση ανάμεσα στον δημιουργό μιας ιστορίας και στον αποδέκτη της, με τη συνθήκη της αλληλεπίδρασης πάλι να λειτουργεί. Ο δημιουργός στην απομόνωσή του μεγαλουργεί και ελπίζει στην αναγνωστική σύμπλευση, ακόμα κι όταν με την απομόνωσή του (εν πολλοίς προϋπόθεση δημιουργίας) φαίνεται να την καταργεί. Ποικίλες σχέσεις, απολύτως δημιουργικές, μαγικές. γράφει η Κωνσταντίνα Μόσχου Πηγή: Diastixo.gr Έπειτα από επιτυχημένη πορεία στο εξωτερικό, με βιβλία του που κυκλοφορούν σε Γαλλία, Γερμανία και άλλες χώρες, ο βραβευμένος συγγραφέας και εγκληματολόγος Χρήστος Μαρκογιαννάκης επιστρέφει στον «τόπο του εγκλήματος», στους γνώριμους χώρους της πανεπιστημιακής του σχολής ως μυθιστοριογράφος, με το βιβλίο Στον 5ο όροφο της Νομικής (γαλλικός τίτλος: Au 5e étage de la faculté de droit).
Το μυθιστόρημα ξεκινά με δύο εγκλήματα που ερευνά το κεντρικό πρόσωπο της αφήγησης, ο αστυνόμος Χριστόφορος Μάρκου, ο οποίος διαπιστώνει ότι τα θύματα, μια καθηγήτρια και ένας υποψήφιος διδάκτορας, φαινομενικά δεν είχαν τίποτε κοινό μεταξύ τους. Σύντομα, όμως, οι αποκαλύψεις έρχονται από τα πρόσωπα της ακαδημαϊκής κοινότητας φανερώνοντας προσωπικές εμπάθειες, διαπλοκή, υπέρμετρη φιλοδοξία και άγνωστα κίνητρα. Πώς παρατηρείς τη γύρω πραγματικότητα και σημειώνεις πρώτα στο μυαλό και μετά στο χαρτί όσα απομονώνεις; Ναι, από αυτά που οι άλλοι μπορεί να βλέπουν επιφανειακά, χωρίς να κάνουν τον οποιονδήποτε σωτήριο συνειρμό. Σωτήριο, γιατί αυτός είναι που θα μεταποιήσει το στεγνό σε χυμώδες, δημιουργώντας ένα νέο σύμπαν μέσα από το υπάρχον.
Αυτή είναι η γραφή της Σοφίας Φιλιππίδου, που μάλλον θα πω ότι γεννήθηκε για να «κατασκευάζει» (πόσο πεζή όμως η λέξη, αδυνατεί να προσδιορίσει το μαγικό των εικόνων της) φανταστικά σκηνικά με όλη τη θεατρικότητα που τη διακρίνει, μέσα από όσα αγγίζει με το βλέμμα ή όσα αρκεί να απλώσει το χέρι της και να τα πιάσει. Τόσο απλά, όμως τόσο περίτεχνα και πολύτροπα πλέον δοσμένα. γράφει η Μαρία Δριμή Πηγή: Diastixo.gr Το μυθιστόρημα Το νερό της λίμνης δεν είναι ποτέ γλυκό είναι το πρώτο βιβλίο της Giulia Caminito που μεταφράζεται στα ελληνικά. Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα ενηλικίωσης, το οποίο εκτυλίσσεται στη σύγχρονη Ιταλία.
H 34χρονη συγγραφέας (Ρώμη, 1988) έχει ήδη αποσπάσει σημαντικές διακρίσεις για τα προηγούμενα έργα της. Το 2016, το La Grande Α απέσπασε τα βραβεία Bagutta πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα, Berto και Brancati για νέους. Το 2019, το Un Giorno Verra απέσπασε το βραβείο Fiesole Under 40. Το μυθιστόρημα Το νερό της λίμνης δεν είναι ποτέ γλυκό ήταν στη βραχεία λίστα για το βραβείο Strega και απέσπασε το βραβείο Off Strega, καθώς και το Campiello 2021. Στη χώρα μας κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις Εκδόσεις Διόπτρα, σε μετάφραση Δήμητρας Δότση. γράφει η Ανθούλα Δανιήλ Πηγή: Diastixo.gr Ο Στάθης Κουτσούνης είναι ποιητής της Γενιάς του ’80 με πλούσιο έργο, καταξιωμένος στον χώρο, με νου και γνώση εφ’ όλης της ύλης και, κυρίως, φιλόλογος με ευαισθησία. Έτσι, με τα φιλολογικά και ποιητικά του προσόντα, ανέλαβε να μας παρουσιάσει, εργογραφήσει και ανθολογήσει τον άλλο σημαντικό ποιητή της γενιάς του ’70, τον Αλέξανδρο Ίσαρη.
Προμετωπίδα στο βιβλίο της επιλέγει η Ανί Ερνό μια αλήθεια διατυπωμένη από τον Μισέλ Λερίς: «Η διττή επιθυμία μου: το γεγονός να γίνει γραφή και η γραφή να γίνει γεγονός». Ποια η προϋπόθεση για να φθάσει ένα γεγονός να γίνει γραφή; Αλλά και (κυρίως αυτό) πότε μία γραφή αποκτά την υπόσταση ενός γεγονότος, πότε ξεφεύγει από τη θεωρητική (και επιφανειακά τουλάχιστον ανέξοδη) χάρτινη υφή και μετουσιώνεται σε πράξη διαδραστική;
Η Ανί Ερνό, εκκινώντας κατά την προσφιλή της συνήθεια από βιωματικές εμπειρίες, παρουσιάζει μια λογοτεχνική γραφή που δεν είναι μόνο βιωματική, αλλά ξεκάθαρα και απροκάλυπτα αυτοβιογραφική. Έτσι, οι ιστορίες της ποτέ δεν μένουν επιφανειακά σε ένα θεωρητικό πεδίο, αντιθέτως αποκτούν σάρκα και οστά και καθίστανται τεκμήρια της ζωής της. Επιλέγοντας για τίτλο την απλή λέξη «γεγονός», δεν εννοεί μόνον κάτι που συντελέστηκε, αλλά του προσδίδει την ιδιαίτερη σημασία στη ζωή της, ικανή να το φέρει ως θέμα στο βιβλίο της. γράφει ο Γιώργος Χατζόπουλος Πηγή: Diastixo.gr Το βιβλίο του Τηλέμαχου Τσαρδάκα με τον παράξενο τίτλο: Αυτός που έτρωγε όλο το γλυκό του, από τις Εκδόσεις Σοκόλη, είναι μία συλλογή δεκατριών διηγημάτων, μόλις 150 σελίδων. Ωστόσο, μέσα σε αυτές τις λίγες σελίδες ο συγγραφέας καταφέρνει να κτίσει ένα ονειρικό, αλλόκοτο, γοητευτικό σύμπαν, μέσα από το οποίο δε θέλεις να βγεις. Τι πιο ωραίο αίσθημα για έναν αναγνώστη!
Ο πρώτος λόγος για τον οποίο θα σε γοητεύσει το σύμπαν του Τηλέμαχου Τσαρδάκα είναι τα τοπία του: είναι κυρίως τοπία φυσικά –μόνο δύο διηγήματα διαδραματίζονται σε αστικό τοπίο– και κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης τα προσλαμβάνεις με όλες σου τις αισθήσεις. Για τον συγγραφέα, αλλά και για τους ήρωές του, δεν είναι μόνο η όραση και η ακοή σημαντικές. Εξίσου σημαντικές για να συνειδητοποιήσεις και να προσλάβεις το θαύμα της ζωής είναι και η όσφρηση, η αφή και κυρίως η γεύση· τα νησιώτικα θαλασσινά τοπία του βιβλίου (8/13 διηγήματα διαδραματίζονται δίπλα ή ακόμη και μέσα στη θάλασσα) τα γεύεσαι, τα μυρίζεις, τα αγγίζεις μαζί τα πρόσωπα του βιβλίου. γράφει ο Χρίστος Παπαγεωργίου πηγή: Diastixo.gr Ο ποιητής, πεζογράφος, θεατρικός συγγραφέας, μελετητής και δημιουργός παιδικών βιβλίων Σάκης Σερέφας, με αφορμή την εκατοστή επέτειο από τη Μικρασιατική Καταστροφή, εμπνέεται από τη γέννηση, μέσα στο πλοίο που μεταφέρει τους εγκλωβισμένους από τη φλεγόμενη Σμύρνη στον Πειραιά, της μετέπειτα βεντέτας του λαϊκού και ρεμπέτικου τραγουδιού Μαρίκας Νίνου (κατά κόσμο Βαγγελιώς), παρακολουθεί τη ζωή και την καλλιτεχνική της καριέρα, η οποία υπήρξε βραχεία, και ενδύει το γεγονός με τον μεταφυσικό χαρακτήρα της ήττας, την οποία η χώρα μας υπέστη, αν και σε ολόκληρο το βιβλίο δεν γίνεται η παραμικρή νύξη στο στρατιωτικό σκέλος της.
Ο Σίνκλερ Λιούις (1885-1951), συγγραφέας μυθιστορημάτων και θεατρικών έργων, ήταν ο πρώτος Αμερικανός που τιμήθηκε με το βραβείο Νομπέλ λογοτεχνίας το 1930, ακολούθησε ο Ευγένιος Ο’Νιλ το 1936. Το σκεπτικό της βράβευσής του έλεγε πως ήταν «δυνατή και παραστατική η τεχνική των περιγραφών του», καθώς επίσης πως είχε «την ικανότητα να δημιουργεί νέους τύπους χαρακτήρων με πνεύμα και χιούμορ». Έγραφε από νεαρή ηλικία ποίηση, διηγήματα και μικρά θεατρικά, ενώ η αναγνώρισή του ήρθε το 1920 με το μυθιστόρημα Main Street. Ακολούθησε το Babbitt (1922), τo Arrowsmith (1925), που έλαβε το βραβείο Πούλιτζερ το 1926, και μερικά άλλα.
γράφει ο Χρίστος Παπαγεωργίου πηγή Diastixo.gr Ο πολυτάλαντος δημιουργικός καλλιτέχνης Θοδωρής Γκόνης, στην πεζογραφική εκδοχή του και σε κάθε καινούργια εμφάνισή του, διαχειρίζεται ένα υλικό που προκαλεί ποικίλα συναισθήματα, τα οποία αρχίζουν από την απλή ταύτιση, με ήρωες κάθε άλλο παρά φανταχτερούς, και φτάνουν μέχρι την πλήρη αποδοχή για λόγους υπερβολικά λογοτεχνικούς, για λόγους πρωτίστως και τελειωτικώς ρεαλιστικούς.
γράφει ο Θανάσης Λιακόπουλος Πηγή: Diastixo.gr Τον Χανς Φάλαντα (ψευδώνυμο του Rudolf Wilhelm Friedrich Ditzen) τον γνωρίσαμε στην Ελλάδα μόλις το 2012 με το κορυφαίο έργο του Μόνος στο Βερολίνο (εκδ. Πόλις), που εκδόθηκε μόλις λίγες εβδομάδες αφότου πέθανε (1947), σε ηλικία πενήντα τριών ετών. Ακολούθησε Ο πότης (εκδ. Κίχλη, 2013), ένα μυθιστόρημα που ανακαλύφθηκε μετά τον θάνατο του συγγραφέα, σχεδόν αυτοβιογραφικό. Έκτοτε ο Φάλαντα αγαπήθηκε από το ελληνικό κοινό, και πώς άλλως, αφού με τον τρόπο γραφής του –εκείνον που υπακούει στις αρχές της Νέας Αντικειμενικότητας–, όλο ζωντάνια, ρεαλισμό και εστίαση στη λεπτομέρεια, μας παίρνει απ’ το χέρι και καταφέρνει να μας αναπαραστήσει την εποχή που έζησε, έτσι όπως ακριβώς ήταν.
γράφει η Χαρά Νάστου πηγή: Diastixo.gr Μια νέα φανέρωση γραφής από την καταξιωμένη συγγραφέα Δήμητρα Παπαναστασοπούλου είναι οι Παλαιοί λογαριασμοί του εκδοτικού οίκου 24γράμματα. Με τη φυσική ροή ενός εικονοπλαστικού, γλαφυρού λόγου παρακολουθούμε τη ζωή τριών γυναικών σε διαφορετικούς χωροχρόνους, τους οποίους σημαδεύουν πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές.
γράφει η Τούλα Ρεπαπή πηγή: Diastixo.gr «Ο αποχαιρετισμός είναι απαραίτητος· η επίγνωση ότι κάποιος πέθανε εξακολουθεί να μας απασχολεί μέχρι ο αποχαιρετισμός να επιτρέψει στον νεκρό να βρει τη γαλήνη του – όπως κι εμείς τη δική μας». (σελ. 9)
Ο Mπέρνχαρντ Σλινκ, Γερμανός ποινικολόγος και συγγραφέας, παγκοσμίως γνωστός από το βιβλίο του Διαβάζοντας στη Χάννα (μτφρ. Ιάκωβος Κοπερτί, Εκδόσεις Κριτική 1998), επιλέγει στο βιβλίο του Χρώματα του αποχαιρετισμού, μέσα από εννέα διηγήματα –«Τεχνητή νοημοσύνη», «Πικ νικ με την Άννα», «Αδελφική μουσική», «Το μενταγιόν», «Κόρη αγαπημένη», «Το καλοκαίρι στο νησί», «Daniel, my brother», «Γεροντικές κηλίδες» και «Επέτειος»– να διαχειριστεί διαφορετικές σχέσεις και να απλώσει όλες τις ψυχικές αποχρώσεις του αποχαιρετισμού, υφαίνοντας ταυτόχρονα και όλα τα συναισθήματα πριν, κατά τη διάρκεια και μετά. Το νέο βιβλίο του Ισίδωρου Ζουργού είναι πλασμένο από ψυχή και ύλη, όλα όσα θα περίμενε κανείς να πραγματεύεται σε καιρούς δύσκολους, στους χρόνους των Κομνηνών αυτοκρατόρων. Εδώ, το alter ego του συγγραφέα, που είναι ο Σταυράκιος Κλαδάς, σε ηλικία γήρατος, το 1144 μ.Χ. (6652 από κτίσεως κόσμου, κατά την τότε ορθόδοξη χρονολόγηση), γράφει στην περγαμηνή την ιστορία της ζωής του, κι έτσι μας μεταφέρει μαγικά σε έναν κόσμο γεμάτο ζόφο αλλά και φως. Έτσι όπως θα έπρεπε να γραφεί μια μεσαιωνική ιστορία.
της Γεωργίας Τσούρου Βαρέθηκα να βλέπω παντού μπροστά μου φέτος τον Γιοακίν Φοίνιξ. Επίσης, βαρέθηκα να αποκτά το Χόλυγουντ κάθε τρεις και λίγο εμμονές και να λούζει με βραβεία τον ίδιο τύπο ή τύπισσα επειδή πρωταγωνίστησε ή σκηνοθέτησε ή χορογράφησε ή δεν ξέρω και ΄γω τι άλλο, το τελευταίο αριστούργημα, λες και κάθε φορά πρόκειται όντως για το τελευταίο αριστούργημα που θα δει η πλάση τούτη στους κινηματογράφους. Άπαξ και σε ερωτευτεί το Χόλυγουντ, το κάνει σαν να έχει μην υπήρξε ποτέ κανείς άλλος πριν από εσένα, και χάνει το μέτρο, βραβεύει πατόκορφα κι απανωτά, και η φάση γίνεται ή άσπρη ή μαύρη, είσαι είτε μαζί μας και σε ενθουσίασε το αριστούργημα είτε εναντίον μας και δεν πήρες είδηση τίποτα. Κάπως έτσι και ο πιο πρόσφατος ευνοούμενος της Ακαδημίας αποκτά άπειρα δίλεπτα ανά award season, για να μας μιλήσει για τον πόνο του. Κάπως έτσι, κατέληξα σήμερα το πρωί να πίνω τον πρώτο καφέ της ημέρας με το Γιοακίν να σπαράζει μέσα από την οθόνη του youtube, με τον Όσκαρ παραμάσχαλα, επειδή ο δυτικός κόσμος βάζει, λέει, γάλα στα δημητριακά του. What the f***, Γιόακιν; Δεν πίνω γάλα, άσε με ήσυχη χρυσέ μου.
της Γεωργίας Τσούρου Κάθομαι στο τραπέζι του σαλονιού, που έως τα Χριστούγεννα κοιτούσε προς την μπαλκονόπορτα, έως ότου το μετακίνησα για να χωρέσω το δέντρο κι ύστερα το παράτησα έτσι. Τώρα εγώ και η βιβλιοθήκη είμαστε τετ α τετ. Σαν σκύλος που ξέρει καλά πως το αφεντικό δεν το κοιτάμε πολύ ώρα στα μάτια, χαμηλώνω το βλέμμα ντροπιασμένη. Οι τελευταίες εβδομάδες με έχουν βρει σε αναγνωστική νηστεία και τα ράφια το ξέρουν καλά, είναι φορτωμένα με μάτια που με παρακολουθούν μέσα στο χώρο να τριγυρνάω με χέρια άδεια ή να σηκώνομαι από καναπέδες και καρέκλες παρατώντας το βιβλίο που μόλις άνοιξα για να ασχοληθώ με κάτι, ή κάποιον, άλλο.
Δικαιούται ο αναγνώστης διάλειμμα; Είναι ή δεν είναι η ανάγνωση ένας μυς τον οποίο όσο δεν εξασκείς ατροφεί; Αν ναι, τότε έχει κανείς τόσο δικαίωμα στο διάλειμμα όσο κι ο πρωταθλητής στην ανάπαυλα από τις προπονήσεις. Όμως πώς ξαφνικά σταματάς να ποθείς την παρέα του πιο παλιού, πιο πιστού και πιο φερέγγυου φίλου σου; Πώς σταματάς να τρέφεσαι με τις εκδοχές των άλλων, με ερμηνείες συγκυριών που ποτέ δεν θα σου τύχουν; Σηκώνω τους ώμους διότι δεν έχω ιδέα για αυτό το αλλόκοτο πράγμα που μου συμβαίνει και τότε το βλέμμα μου πέφτει στη ράχη ενός βιβλίου μικρού, καταχωνιασμένου στη στοίβα με τα αδιάβαστα. Είναι οι «Διηγήσεις Παραφυσικών Φαινομένων» του Βασίλη Γκουρογιάννη και ξαφνικά αναρωτιέμαι μήπως εκεί βρω την απάντηση. Το βιβλίο διαβάζεται απνευστί, ακόμα και για νηστεύοντες σας εμένα. Δεν είναι ούτε 100 σελίδες, ό,τι πρέπει δηλαδή για να αρχίσει ο μυς να ζεσταίνεται πάλι, και χωρίζεται σε δύο μέρη: Κάθε αφήγηση παραφυσικού φαινομένου από τον αυτόπτη η αυτήκοο μάρτυρά του, ακολουθείται από την κελαριστή ερμηνεία του. Δαίμονες, στοιχειά, ψυχές και κατάρες οργώνουν τις σκιές του ανθρώπινου κόσμου και ψάχνουν την ευκαιρία τους για να φανερωθούν, όμως θέλει μάτια παρατηρητικά για να τα εντοπίσεις. Επίσης θέλει και πολύ φαντασία για να πιστέψεις ότι υπάρχουν ή, στην περίπτωση του Γκουρογιάννη που έχει δηλώσει ότι δεν πιστεύει στην ύπαρξή τους, θέλει γνήσιο έρωτα προς την αφήγηση για να κερδίσεις την προσοχή του ακροατή/αναγνώστη. της Γεωργίας Τσούρου Η επιστροφή στο σπίτι για τις γιορτές των Χριστουγέννων, ενέχει μια θαλπωρή τόσο αυτονόητη που για όσους την έχουν απωλέσει, είναι μαχαιριά στην καρδιά. Πέντε χρόνια φέτος χωρίς την μητέρα μου, δεν λέω να συνηθίσω την απουσία της, ούτε τις καθημερινές, αλλά ούτε τις ημέρες όπου θα λάμβαναν χώρα τα δια παντός ακυρωθέντα εορταστικά μαζέματα. Τα τεμπέλικα ξυπνήματα των συνομηλίκων μου στο πατρικό τις παραμονές των Χριστουγέννων, ο καφές στην κουζίνα της μαμάς με τις πιτζάμες ακόμα όσο εκείνη καθαρίζει πατάτες για το ψητό της παραμονής, όλα εκείνα τα «τι να σου φτιάξω για πρωϊνό, θα φάμε αργά απόψε», τα κλεφτά φιλιά της στην κορυφή του κεφαλιού την ώρα που δαγκώνεις το τοστ («- μου έλειψες, όλο δουλεύεις - έλα ρε μαμά…») τα ζηλεύω με πάθος. Εκπαιδεύομαι εντατικά πέντε χρόνια τώρα στην απουσία της και όσο κι αν λέω πως τα καταφέρνω, τα Χριστούγεννα αποτελούν ξανά και ξανά την εκφώνηση ενός προβλήματος στο οποίο, κι αν παλεύω, θα αποτυγχάνω να βρω μια λύση.
Υπάρχουν πάντα κάποιες μηχανικές κινήσεις που μπορείς να κάνεις, ελπίζοντας η καρδιά σου να πιάσει το μήνυμα και να συντονιστεί με το υπόλοιπο σώμα. Σχεδόν απαρηγόρητη από τη νοσταλγία, θα στολίσω το δέντρο, θα ψήσω μελομακάρονα να μυρίσει το σπίτι, θα ανάψω το τζάκι, θα βάλω μουσική, θα πάρω ένα φρέσκο βιβλίο να διαβάσω. Απόψε, λίγες μόνο μέρες πριν τα Χριστούγεννα, διαβάζω την «Ωραιότερη ιστορία του κόσμου», την οποία αφηγείται ο Παντελής Καλιότσος. Ο Καλιότσος είναι ένας από τους πρώτους συγγραφείς που με έκαναν σαν παιδί να γελάσω διαβάζοντας επανειλημμένα το πανέμορφο βιβλίο του «Τα ξύλινα σπαθιά». Τον αγαπώ και τον εμπιστεύομαι σαν παλιό φίλο κι έτσι παίρνω το μικρό βιβλιαράκι του (μόλις 126 σελίδες) στο χέρι και κουλουριάζομαι στον καναπέ. Στο εξώφυλλο ένας στρατιώτης του Α΄ παγκοσμίου πολέμου, διαβάζει κι αυτός ένα βιβλίο μέσα σε ένα χαράκωμα που λαμπυρίζει από τη βροχή. Είναι κοντοκουρεμένος, με το κεφάλι σκυφτό πάνω στο βιβλίο και φοράει ένα μακρύ παλτό. Κι αυτός σαν κι εμένα ψάχνει παρηγοριά για τη νοσταλγία μέσα στις σελίδες, μόνο που εκείνος κατά πάσα πιθανότητα δεν νοσταλγεί μόνο τη μάνα του, αλλά τον κόσμο του όλο και τον ίδιο του τον εαυτό. |
ΧΟΡΗΓΟΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ This section will not be visible in live published website. Below are your current settings: Current Number Of Columns are = 2 Expand Posts Area = Gap/Space Between Posts = 10px Blog Post Style = card Use of custom card colors instead of default colors = Blog Post Card Background Color = current color Blog Post Card Shadow Color = current color Blog Post Card Border Color = current color Publish the website and visit your blog page to see the results Archives
March 2024
|
Αλκίφρονος 3 - Κάτω Πετράλωνα
Αθήνα Τ.Κ. : 11835
csmediagr0@gmail.com
theathinaiart@gmail.com
www.theathinaiart.com
Όροι χρήσης: Με βάση το Ν. 2121/93 περί μη αναδημοσιεύσιμου μέρους ή όλου του κειμένου
χωρίς άδεια του υπογράφοντος